Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 września 2018 r. w G.

sprawy z powództwa A. C.

przeciwko (...) S.A. V. (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powódki A. C. kwotę 26.423,87 zł (dwadzieścia sześć tysięcy czterysta dwadzieścia trzy złote 87/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 marca 2017r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasadza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.770,76 zł (dwa tysiące siedemset siedemdziesiąt złotych 76/100) tytułem kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 334,30 zł (trzysta trzydzieści cztery złote 30/100) tytułem zwrotu kosztów opinii biegłego wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa Sąd Rejonowy w Gdyni;

V.  nakazuje ściągnąć od powódki A. C. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 157,33 zł (sto pięćdziesiąt siedem złotych 33/100) tytułem zwrotu kosztów opinii biegłego wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa Sąd Rejonowy w Gdyni.

Sygn. akt I C 949/17

UZASADNIENIE

Powódka A. C. wniosła pozew przeciwko (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. domagając się zapłaty kwoty 38.784,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 08 marca 2017 roku do dnia zapłaty, a także zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że dnia 08 grudnia 2016 roku doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ należący do niej pojazd. Sprawca kolizji, posiadający polisę OC u pozwanego, został ukarany w postępowaniu mandatowym. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany zakwestionował swoją odpowiedzialność za powstałą szkodę, negując możliwość powstania wypadku w opisanych przez powódkę okolicznościach. Powódka zleciła wykonanie kalkulacji szkody, która została określona na kwotę 36.530,46 zł. Ponadto powódka podniosła, że pozwany, pomimo wielokrotnych wniosków powódki, nie udostępnił jej akt szkodowych. Roszczenie w zakresie odsetek zostało określone jako liczone od dnia 08 marca 2017 roku, tj. pisma pozwanego o odmowie wypłaty odszkodowania.

(pozew – k. 2-3)

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu zakwestionował powództwo, tak co do zasady jak i wysokości. Podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w postępowaniu likwidacyjnym, iż zakres uszkodzeń obu pojazdów biorących udział w zdarzeniu z dnia 08 grudnia 2016 roku nie koreluje ze sobą, co prowadzi do wniosku, że do kolizji nie doszło w okolicznościach, wskazanych przez jej uczestników. Pozwany zakwestionował również wysokość szkody. Jego zdaniem dokument prywatny w postaci kalkulacji naprawy, przedstawiony przez powódkę, został sporządzony w sposób nieprawidłowy, a więc nie może stanowić podstawy ustaleń w przedmiocie uzasadnionych kosztów naprawy.

(odpowiedź na pozew – k. 53-54)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 08 grudnia 2016 roku w R. na ul. (...) uszkodzeniu uległ pojazd marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność powódki A. C.. Sprawcą kolizji był kierowca pojazdu marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który poruszając się z prędkością 40-50 km/h, uderzył, z przesunięciem osi kolizji w lewo, w stojący przed linią zatrzymania przed sygnalizatorem, pojazd powódki. Sprawca kolizji został ukarany w postępowaniu mandatowym.

(dowód: notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym – k. 7, pokwitowanie – k. 8, zeznania świadków T. L. – k. 69-69v., płyta CD – k. 71, oraz świadka M. H. – k. 69v.-70, płyta CD – k. 71, akta szkody – płyta CD k. 74, pisemna opinia biegłego sądowego P. T. – k. 82-112)

Celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy uszkodzeń w pojeździe powódki marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), powstałych w wyniku kolizji drogowej z dnia 08 grudnia 2016 roku, przy zastosowaniu średnich stawek za prace blacharskie i mechaniczne w wysokości 112,10 zł/rbg brutto i prac lakierniczych w wysokości 124,75 zł/rbg brutto oraz przy zastosowaniu części nowych i oryginalnych wynosi 26.423,87 zł brutto. Powstała szkoda ma charakter szkody częściowej.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego P. T. – k. 82-112)

Sprawca szkody posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

(okoliczność bezsporna)

Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu. Decyzją z dnia 07 lutego 2017 roku pozwany odmówił przyjęcia odpowiedzialności za szkodę. Pozwana odwołała się od powyższej decyzji, która pismem z dnia 08 marca 2017 roku została utrzymana w mocy.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: akta szkody – płyta CD k. 74, korespondencja e-mail – k. 16-18, pismo z dnia 08.03.2017r. – k. 39)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na postawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony, dowodu z zeznań świadków T. L. oraz M. H. oraz dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych wyceny pojazdów P. T..

W ocenie Sądu przedłożone przez strony dowody z dokumentów są wiarygodne, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, ani też nie zaprzeczyła, że osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Natomiast za pozbawienia znaczenia dowodowego Sąd uznał kosztorys przedłożony przez powódkę, albowiem wysokość szkody była kwestią sporną i wobec tego Sąd dopuścił w tym zakresie dowód z opinii biegłego.

W ocenie Sądu, brak było podstaw do kwestionowania zeznań świadków, które były spójne, logiczne i wewnętrznie niesprzeczne. Świadek M. H. dość szczegółowo zrelacjonował przebieg zdarzenia oraz jego skutki, natomiast świadek T. L. – funkcjonariusz policji wezwany na miejsce zdarzenia, szczegółowo zrelacjonował zastany stan po zaistnieniu wypadku. Zeznania wyżej wymienionych osób korelują ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją, potwierdzającą uszkodzenia pojazdu i przebieg zdarzenia, a nadto z pozostałymi dokumentami, znajdującymi się w aktach szkody.

Wydana w sprawie opinia biegłego P. T. uznana została za w pełni wiarygodną i stanowiła podstawę rozstrzygnięcia. W ocenie Sądu przedmiotowa opinia jest jasna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna, co czyni ją w pełni przydatną do rozstrzygnięcia sprawy. Biegły poprawnie zanalizował stan faktyczny i sporządził opinię w oparciu o zawarty w aktach sprawy materiał dowodowy, zaś wnioski, do których doszedł wyczerpująco uzasadnił. Strona powodowa zarzuciła, że opinia jest niepełna. Uzasadniając zarzut powód podał, że biegły miał określić średnie stawki stosowane przez warsztaty naprawcze na rynku trójmiejskim, a biegły przyjął średnie stawki stosowane przez warsztaty, które nie posiadają nawet żadnej kategorii – określając je jako „nieautoryzowane”. W ocenie powoda, aby określić cenę średnią biegły powinien wskazać, jakie są ceny najwyższe – stosowane przez serwisy autoryzowane i wtedy dopiero wyciągnąć średnią. W ocenie Sądu biegły wykonał opinię zgodnie z tezą dowodową, gdyż przedstawił zestawienie wartości roboczogodziny 20 serwisów naprawy pojazdów w rejonie T. w 2016 roku. Nie było zatem wymagane uwzględnienie w zestawieniu serwisów autoryzowanych. Wobec powyższego brak było podstaw do kwestionowania wydanej przez biegłego opinii i uznano ją za pełnowartościowy dowód na okoliczność ustalenia odpowiednio: czy uszkodzenia samochodu osobowego marki P. o numerze rejestracyjnym (...) mogły powstać w okolicznościach deklarowanych przez uczestników kolizji z dnia 08 grudnia 2016 roku oraz ustalenia celowych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów przywrócenia pojazdu powódki do stanu sprzed kolizji z uwzględnieniem rodzaju części zamontowanych w pojeździe w dacie kolizji i średnich stawek stosowanych przez lokalne warsztaty naprawcze.

Normatywną podstawę odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2013r., poz. 392). Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 k.c. o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Z treści art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wynika, iż w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. Nadto, na względzie należy mieć również treść art. 361 § 1 k.c., który stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła, oraz treść art. 363 § 1 k.c. który stanowi, iż co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jednocześnie z treści art. 361 § 2 k.c. wynika, iż naprawienie szkody obejmuje straty, które poniósł poszkodowany. Podkreślić należy, że roszczenie o zapłatę przysługujące w stosunku do ubezpieczyciela uzależnione jest od wykazania przesłanek odpowiedzialności ubezpieczonego z tytułu czynu niedozwolonego. Odpowiedzialność sprawcy zaś zgodnie z art. 415 k.c.

Przechodząc do szczegółowych rozważań wskazać należy, iż pomiędzy stronami istniał spór co do okoliczności kolizji drogowej z dnia 08 grudnia 2016 roku i winy kierowcy posiadającego obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń i tego, że odpowiedzialność za szkodę ponosi pozwany w związku z zawartą ze sprawcą umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Pozwany bowiem odmówił przyjęcia odpowiedzialności z uwagi na odmienną ocenę przebiegu zdarzenia, nie dając wiary okolicznościom zgłoszonym przez uczestniczących w zdarzeniu. Powyższe skutkowało zasięgnięciem wiadomości specjalnych w tymże zakresie. Z wydanej przez biegłego P. T. opinii, której ustalenia, co do przebiegu zdarzenia Sąd w całości popiera, wynika, iż uszkodzenia pojazdu zgłoszone do likwidacji u pozwanego, mogły powstać na skutek uderzenia w pojazd powódki samochodu O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w deklarowanych przez powódkę okolicznościach kolizji drogowej, mającej miejsce dnia 08 grudnia 2016 roku. Wnioski wynikające z opinii biegłego korelują z zeznaniami uczestniczącego w zdarzeniu świadka M. H. oraz funkcjonariusza policji T. L. przybyłego po wezwaniu na miejsce zdarzenia. Zeznania te potwierdzają przedstawianą przez powódkę wersję. Zdaniem Sądu brak jest podstaw, aby stwierdzić, że do uszkodzeń pojazdu powódki doszło w innych okolicznościach niż te, które wskazane zostały przez osoby uczestniczące w spornym zdarzeniu drogowym.

Przesądzając tym samym kwestię odpowiedzialności sprawcy szkody, należało uznać, że odpowiedzialność za powstałą szkodę ponosi pozwany, u którego pojazd kierowany przez sprawcę posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W dalszej części spór koncentrował się na wysokości szkody. Pozwany bowiem kwestionował prywatną opinię sporządzoną przez powódkę, podnosząc, że została sporządzona w sposób nieprawidłowy, jednak pozwany nie sprecyzował w czym upatruje wadliwość tej opinii.

Tak więc, ustalając wysokość należnego powódce odszkodowania z tytułu szkody w pojeździe wyrządzonej wskutek zdarzenia z dnia 08 grudnia 2016 roku, Sąd posiłkował się opinią biegłego sądowego z zakresu wyceny pojazdów samochodowych P. T., z której wynika, że wysokość celowych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy uszkodzeń w pojeździe powódki marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), przy zastosowaniu średnich stawek za prace blacharskie i mechaniczne w wysokości 112,10 zł/rbg brutto i prac lakierniczych w wysokości 124,75 zł/rbg brutto oraz przy zastosowaniu części nowych i oryginalnych wynosi 26.423,87 zł brutto. Biegły poparł swoje wyliczenia, przedstawiając kosztorys naprawy z cenami części zamiennych pochodzących od producenta oraz kosztami prac blacharskich, mechanicznych i lakierniczych. Uwzględnienie przez biegłego przy sporządzaniu opinii cen części nowych i oryginalnych, odpowiadających rodzajowi części uszkodzonych, nie budziła wątpliwości Sądu. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w uchwale z dnia 13 czerwca 2003r. (III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51), „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku”. Pamiętać przy tym należy, iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (por.: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r., III CZP 80/11, LEX nr 1129783). Odnośnie przyjętych do wyceny kosztów robocizny biegły przyjął stawki stosowane na rynku lokalnym, które w dacie szkody wynosiły 112,10 zł/h brutto za prace blacharsko-mechaniczne oraz 124,75 zł brutto za prace lakiernicze. W ocenie Sądu nie ma żadnych podstaw, aby kwestionować wnioski biegłego w tym zakresie. Należy zaznaczyć, że opinia w zakresie wyceny kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu nie była kwestionowana w toku procesu, poza zarzutem strony powodowej w zakresie ustalenia średnich stawek roboczogodziny, o czym mowa była powyżej. Dodać można jedynie, że strona powodowa stosownie do zasady rozkładu ciężaru dowodowego, wyrażonej art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. nie wykazała, aby naprawa uszkodzeń pojazdu w warsztatach nieautoryzowanych uniemożliwiła przywrócenie pojazdu powódki do stanu sprzed zdarzenia. Wprawdzie naprawa samochodu przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych jest droższa, jednak oczekiwanie ubezpieczyciela, że poszkodowany naprawi swój samochód w sposób możliwie najtańszy jest sprzeczne z regułą wyrażoną przepisie art. 361 k.c. Celem naprawy jest bowiem przywrócenie stanu pojazdu sprzed kolizji, a nie jedynie przywrócenie go do stanu używalności sprzed kolizji. Zatem dopiero gdy pojazd zostanie przywrócony do stanu poprzedniego można mówić, iż szkoda została naprawiona, a obowiązek ubezpieczyciela wygasa. Biorąc za podstawę powyższe, Sąd podzielił opinię biegłego w całości, uznając ją za pełnowartościowe źródło informacji specjalnych i opierając rozstrzygnięcie sprawy na wyliczeniach w niej zawartych.

W tym stanie rzeczy – zgodnie z opinią biegłego – Sąd przyjął, iż celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt przywrócenia samochodu powódki do stanu sprzed kolizji objęty żądaniem pozwu, jest zasadny w zakresie wynikającym z opinii biegłego to jest co do kwoty 26.423,87 zł. Wobec powyższego, taką też kwotę, na podstawie art. 822 § 1 i 4 k.c. oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki tytułem odszkodowania za szkodę poniesioną w dniu 08 grudnia 2016 roku, oddalając powództwo w pozostałym zakresie jako nieudowodnione. Na podstawie art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych Sąd zasądził odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty zgodnie z żądaniem pozwu. Zgodnie bowiem z powyższym przepisem art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Bez wątpienia bowiem pozwany jako profesjonalista, dysponujący fachowym zespołem specjalistów i rzeczoznawców, był w stanie w terminie wynikającym z wyżej cytowanego przepisu, ustalić prawidłowo rozmiar szkody i wysokość należnego powodowi odszkodowania.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III. wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych i adwokatów (Dz.U.2015.1804 i 1800 ze zm.). Powódka wygrał proces w 68 %, pozwany – w 32 %. Koszty poniesione przez powódkę to opłata sądowa od pozwu 1.940 zł, opłata za czynności profesjonalnego pełnomocnika w stawce minimalnej 3.600 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł oraz zaliczka na poczet opinii biegłego 400 – łącznie 4.050,76 zł. Koszy poniesione przez pozwanego to opłata za czynności profesjonalnego pełnomocnika w stawce minimalnej identycznej, jak w przypadku pełnomocnika przeciwnika oraz zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego 400 zł tj. łącznie 1.280 zł. Różnica na korzyść powoda została zasądzona w punkcie III wyroku.

Ponadto w punkcie IV i V. sentencji wyroku na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 3, art. 8 ust.1 i art. 83 i 113 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2014.1025 z późn. zm.) rozstrzygnięto o nieopłaconych kosztach sądowych (nie pokryta zaliczką część wynagrodzenia biegłego w wysokości 491,63 zł) – zgodnie z proporcją, w jakiej strony przegrały proces, tj. nakazując ściągnąć od powódki z zasądzonego na jej rzecz roszczenia kwotę 1.087,27 zł oraz od pozwanego –184,39 zł.