Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Ewa Jethon

Sędziowie: SA – Zbigniew Kapiński (spr.)

SR (del.) – Beata Adamczyk - Łabuda

Protokolant: – sekr. sąd. Olaf Artymiuk

przy udziale Prokuratora Waleriana Janasa

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2019 r.

sprawy

1)  R. B. (1) urodz. (...) w W. s. A. i B. z d. G.

2)  P. K. urodz. (...) w W. s. W. i B. z d. B.

oskarżonych z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. (ad. (1 – 2) i art. 62 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. (ad. 1)

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońcę oskarżonego R. B. (1) i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 21 maja 2018 r. sygn. akt V K 19/17

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

1)  oskarżonych R. B. (1) i P. K. uznaje za winnych popełnienia zarzucanego im czynu opisanego w pkt I aktu oskarżenia i za czyn ten na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza oskarżonemu R. B. (1) karę 4 (cztery) lata i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 200 (dwieście) stawek dziennych po 80 (osiemdziesiąt) złotych każda a oskarżonemu P. K. karę 5 (pięć) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 200 (dwieście) stawek dziennych po 40 (czterdzieści) złotych każda, ponadto

1)  oskarżonego R. B. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia i na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza oskarżonemu karę 2 (dwa) miesiące pozbawienia wolności,

2)  na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego R. B. (1) kary pozbawienia wolności łączy i orzeka karę łączną 4 (cztery) lata i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

I.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego R. B. (1) kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 17 maja 2016 r. godz. 21.00 do dnia 11 października 2016 r. godz. 21.00 oraz od dnia 27 listopada 2016 r. godz. 21.00 do dnia 23 listopada 2017 r. godz. 21.00;

II.  zasądza od oskarżonego R. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa 3.600 zł tytułem opłaty za obie instancje oraz obciąża go wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym w części na niego przypadającej, zaś oskarżonego P. K. zwalnia od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze wydatkami obciążając w tym zakresie Skarb Państwa;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat K. H. – Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 zł w tym 23% VAT za obronę z urzędu oskarżonego P. K. wykonywaną w postępowaniu odwoławczym przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie w ramach czynów zarzucanych oskarżonym R. B. (1) i P. K. wyrokiem z dnia 21 maja 2018 r.:

I. P. K. uznał go za winnego tego, że:

1) od nieustalonej daty w 2016 r. do dnia 17 maja 2016 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z R. B. (1) posiadał przyrządy, co do których z okoliczności wynika, iż służą do niedozwolonego wytwarzania substancji psychotropowych tj. czynu z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, i za to, z mocy art. 54 ust. 1 w/w ustawy wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

a nadto tego, że:

2) od nieustalonej daty w 2016 r. do dnia 17 maja 2016 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z R. B. (1), wbrew przepisom ustawy, w celu niedozwolonego wytworzenia substancji psychotropowej posiadał prekursory tj. czynu z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, i za to, z mocy art. 61 ust. 1 w/w ustawy wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 50 (pięćdziesięciu) stawek w wysokości 10 (dziesięciu) złotych stawki dziennej,

oraz tego, że:

3) w dniu 17 maja 2016 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z R. B. (1), wbrew przepisom ustawy, posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci mefedronu o łącznej wadze około 3 254,47 g. tj. czynu z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, i za to, z mocy art. 62 ust. 2 w/w ustawy wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II. na zasadzie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. K. karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

III. R. B. (1) uznał go za winnego tego, że:

1)  od nieustalonej daty w 2016 r. do dnia 17 maja 2016 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z P. K. posiadał przyrządy, co do których z okoliczności wynika, iż służą do niedozwolonego wytwarzania substancji psychotropowych, tj. czynu z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, i za to, z mocy art. 54 ust. 1 w/w ustawy wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

a nadto tego, że:

2)  od nieustalonej daty w 2016 r. do dnia 17 maja 2016 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z P. K., wbrew przepisom ustawy, w celu niedozwolonego wytworzenia substancji psychotropowej posiadał prekursory tj. czynu z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, i za to, z mocy art. 61 ust. 1 w/w ustawy wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 100 (stu) stawek w wysokości 20 (dwudziestu) złotych stawki dziennej,

oraz tego, że:

3)  w dniu 17 maja 2016 r. w W. i Z., działając wspólnie i w porozumieniu z P. K., wbrew przepisom ustawy, posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci mefedronu o łącznej wadze około 3257,33 g.,

tj. czynu z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, i za to, z mocy art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

IV. na zasadzie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego R. B. (1) karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

V. na zasadzie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego R. B. (1) kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 17 maja 2016 r. godz. 21.00 do dnia 11 października 2016 r. godz. 21.00 oraz od dnia 27 listopada 2016 r. godz. 21.00 do dnia 21 maja 2018 r.

Ponadto Sąd Okręgowy orzekł w przedmiocie dowodów rzeczowych, wynagrodzenia za obronę z urzędu oraz kosztów postępowania.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego R. B. (1) oraz przez prokuratora.

Obrońca R. B. (1) zaskarżając wyrok w zakresie tego oskarżonego w całości na jego korzyść na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucił obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia tj. art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku.

Podnosząc powyższe zarzuty wnosił o uniewinnienie R. B. (1) od czynów opisanych w punkcie III zaskarżonego wyroku, z tym, iż w zakresie czynu R. B. (1) polegającego na tym, iż w dniu 17 maja 2016 r. w Z. ul. (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał dwie torebki oraz jedno zawiniątko z zawartością substancji psychotropowej w postaci mefedronu (4 MMC) o łącznej wadze nie mniejszej niż 7,21 gram (w stężeniu od 39 do 46% wagi czyli nie mniej niż 2,86 gram mefedronu) wnoszę o umorzenie postępowania w oparciu o art. 62 a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Natomiast prokurator zaskarżając wyrok na niekorzyść obu oskarżonych na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku oraz obrazę art. 7 k.p.k.

Podnosząc te zarzuty wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonych R. B. (1) oraz P. K. za winnych popełnienia czynów zarzucanych im aktem oskarżenia oraz wymierzenie kar wobec:

• P. K. 8 lat pozbawienia wolności (art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii) i grzywna w wysokości 250 stawek dziennych po 100 zł każda stawka, przepadek dowodów rzeczowych (art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii),

• R. B. (1): czyn z pkt. I aktu oskarżenia kary 5 lat pozbawienia wolności (art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii) i grzywna w wysokości 250 stawek dziennych po 100 zł każda stawka, przepadek dowodów rzeczowych (art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii), za czyn z czyn z pkt. II aktu oskarżenia 2 miesiące pozbawienia wolności (art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii), przepadek dowodów rzeczowych (art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zasadna okazała się apelacja wniesiona przez prokuratora i zasługują na uwzględnienie zawarte w niej zarzuty oraz w zasadniczej części wnioski końcowe. Natomiast za chybione i bezpodstawne uznać należy zarzuty oraz wnioski końcowe zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego R. B. (1).

W ocenie Sądu odwoławczego zasadny jest podniesiony przez prokuratora zarzut obrazy prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. polegający na dokonaniu przez Sąd meriti dowolnej oceny materiału dowodowego z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania i wskazań doświadczenia życiowego z pominięciem wniosków wynikających z przeprowadzonych badań biologicznych i daktyloskopijnych. Uchybienia Sądu I instancji w omawianym zakresie, jak trafnie wykazał autor omawianej apelacji, doprowadziły do tego, że błędnie uznano, iż zgromadzone w sprawie dowody są niewystarczające do ustalenia, że obaj oskarżeni dopuścili się popełnienia czynu z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy prawidłowa ocena dowodów wymienionych przez prokuratora powinna doprowadzić Sąd Okręgowy do przyjęcia, że oskarżeni R. B. (1) i P. K. dokonali czynów zarzucanych im w akcie oskarżenia.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego istota zagadnienia występującego w przedmiotowej sprawie sprowadza się do tego czy obaj oskarżeni w okresie od 1 września 2015 r. do 17 maja 2016 r. w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu w wynajmowanym garażu wytwarzali znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci mefedronu (4 MMC) i popełnili tym samym czyn określony w art. 53 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., co zarzucono im w pkt I aktu oskarżenia, czy też R. B. (1) i P. K. w świetle zebranych w sprawie dowodów jedynie posiadali przyrządy i prekursory służące do niedozwolonego wytwarzania substancji psychotropowych oraz posiadali znaczne ilości mefedronu czyli popełnili czyny przypisane im w pkt I i II zaskarżonego wyroku.

Z analizy pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że zasadniczym powodem zmiany opisu czynu zarzucanego oskarżonym było przyjęcie przez Sąd meriti, iż żadna z osób mających odpowiednie przygotowanie i wiedzę z zakresu chemii, nie twierdziła następnie, aby zastana w garażu, na ul. (...) sytuacja wskazywała na trwający tam aktualnie proces produkcji mefedronu. Sąd Okręgowy stwierdził jednocześnie na str. 22 pisemnych motywów swojego wyroku, że ujawnione przedmioty, znajdujące się na nich ślady użytkowania, świadczyły o tym, że były one wykorzystywane do produkcji, ale uznano, że brak jest wystarczających podstaw do stwierdzenia, czy synteza przebiegała w miejscu ujawnienia tych przedmiotów.

Powyższe stanowisko Sądu Okręgowego nie może zostać uznane za logiczne, przekonujące i oparte na właściwej analizie zgromadzonych w sprawie dowodów i w ocenie Sądu odwoławczego zostało ono skutecznie zakwestionowane przez skarżącego prokuratora. Podniósł on bowiem zasadnie, że prawidłowa ocena zeznań złożonych przez świadków R. C., A. P., K. Ś., D. Z. (1), opinii biegłego R. J. oraz opinii z przeprowadzonych badań biologicznych i daktyloskopijnych powinna doprowadzić Sąd meriti do przyjęcia, że w garażu położonym w W. przy ul. (...) miało miejsce wytwarzanie substancji psychotropowej w postaci mefedronu. Z zeznań złożonych w dniu 2 lutego 2017 r. przez R. C., który uczestniczył w oględzinach miejsca zdarzenia wynika, że po przybyciu na miejsce stwierdził charakterystyczny ostry zapach mefedronu. Z zeznań tego świadka wynika również, że znajdowały się tam urządzenia i sprzęt wystarczający do prowadzenia produkcji mefedronu oraz, że sprzęt ten podłączony był do instalacji elektrycznej lub wodnej, co świadczy, że w tym miejscu prowadzona była produkcja przedmiotowej substancji psychotropowej. Istotne w tym zakresie jest również to, że w chwili dokonywania oględzin zastano mefedron, który znajdował się w formie półpłynnej, gdyż trwał proces jego krystalizacji i suszenia. Z zebranych w przedmiotowej sprawie dowodów jasno wynika, że w garażu oraz na terenie posesji oskarżeni mieli zgromadzone wszystkie potrzebne przyrządy, niezbędne do wytwarzania substancji psychotropowej w postaci mefedronu oraz odczynniki chemiczne i prekursory. Zatem wymienione przez prokuratora dowody wskazują w sposób jednoznaczny, że oskarżeni dysponowali garażem, który de facto przystosowali do wytwarzania substancji psychotropowej w postaci mefedronu, o czym świadczy także fakt podwieszenia w nim beczek wykorzystywanych w procesie syntezy do chłodzenia kolby, poprzez wymianę wody ciepłej na zimną.

Autor mawianej apelacji trafnie również podnosi, że z zeznań świadka K. Ś. złożonych podczas rozprawy w dniu 31 października 2017 r. wynika, że w momencie podjęcia interwencji przez funkcjonariuszy Policji „ustawiona była grzałka, coś tam chodziło”. W omawianym zakresie istotne są również zeznania świadka D. Z. (2), która podczas rozprawy stwierdziła, że w garażu ujawniono „ substancje na etapie krystalizacji, one były wilgotne i niewykrystalizowane całkowicie”. D. Z. (2) stwierdziła również, że „nie pamiętam czy z czaszy, czy z miski, ale na pewno z jednego takich naczyń para się unosiła”. Ze zgromadzonych dowodów wynika również, że w znajdującej się w garażu lodowce podłączonej do prądu znajdowały się worki z lodem, który jest wykorzystywany podczas produkcji mefedronu do chłodzenia substancji reakcyjnych i powyższy fakt również wynika z zeznań świadka D. Z. (2). Dodatkowo należy także wskazać, że worki po lodzie zostały ujawnione w urządzeniach służących do wytwarzania mefedronu. Wyżej wskazane dowody i okoliczności wskazują w ocenie Sądu odwoławczego w sposób jednoznaczny na to, że oskarżeni w garażu położonym w W. przy ul. (...) wytwarzali substancję psychotropową w postaci mefedronu. Skarżący prokurator w sposób logiczny i przekonujący twierdzi w tym zakresie, że uwzględniając występujące w niniejszej sprawie dowody i okoliczności oraz zasady doświadczenia życiowego nie sposób jest uznać, że oskarżeni przetransportowali do garażu gotowy produkt, który został uprzednio wytworzony w innym miejscu.

Na wytwarzanie przez oskarżonych mefedronu w przedmiotowym garażu, w którym zgromadzone były wszystkie niezbędne do tego przyrządy oraz odczynniki chemiczne i prekursory wskazują również pominięte przez Sąd meriti wnioski i okoliczności wynikające z przeprowadzonych badań biologicznych i daktyloskopijnych. Na przedmiotach ujawnionych w trakcie oględzin garażu w postaci okularów ochronnych z tworzywa sztucznego (ślad nr 15) oraz okularów laboratoryjnych (ślad nr 10l) ujawniono odwzorowania linii papilarnych, które pochodzą od palca wskazującego prawej ręki P. K. (k. 523 – 529, 1040 – 1044). Tego rodzaju przedmioty jako sprzęt ochronny z uwagi na fakt, że w trakcie trwania procesu produkcji zachodzą reakcje chemiczne szkodliwe dla życia i zdrowia człowieka, są używane przez osoby uczestniczące w produkcji tej substancji psychotropowej. Także pozostałe dowody i okoliczności wymienione w uzasadnieniu apelacji wniesionej przez prokuratora wskazują, że oskarżeni P. K. oraz R. B. (1) wytwarzali substancję psychotropową w postaci mefedronu.

W końcowej części uzasadnienia omawianego środka zaskarżenia jego autor zasadnie wskazuje również, że P. K. dysponował własnoręcznie zapisanym na kartce „ przepisem” na wyprodukowanie mefedronu, co potwierdza świadek D. Z. (2) jak również wynika to z opinii z zakresu pisma ręcznego. Ponadto R. B. (1) korzystając z danych A. B. nabył niezbędne do produkcji mefedronu środki chemiczne, zaś w pamięci laptopa marki A., zatrzymanego w wyniku przeszukania w dniu 17 maja 2016 r. pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych w Z. przy ul. (...) ujawniono wpisane w wyszukiwarkę zapytania dotyczące odczynników chemicznych.

Uwzględniając zatem zarzuty zawarte w petitum apelacji prokuratora oraz argumenty wskazane w uzasadnieniu środka zaskarżenia, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uznał obu oskarżonych za winnych czynów zarzucanych im w akcie oskarżenia.

Sąd odwoławczy nie podzielił natomiast wniosków prokuratora odnośnie wymiaru proponowanych kar pozbawienia wolności i grzywny uznając, że byłyby one zbyt surowe.

Mając na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. oraz występujące w przedmiotowej sprawie okoliczności dotyczące obu oskarżonych w tym także te zawarte w końcowej części pisemnych motywów zaskarżonego wyroku Sąd odwoławczy wymierzył za czyn określony w pkt I aktu oskarżenia oskarżonemu R. B. (1) na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii karę 4 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności grzywnę w wysokości 200 stawek dziennych po 80 zł każda, zaś oskarżonemu P. K. karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 200 stawek dziennych po 40 złotych każda. Ponadto za czyn opisany w pkt II a/o na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono wobec oskarżonego R. B. (1) karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. połączono orzeczone wobec tego oskarżonego kary pozbawienia wolności i orzeczono karę łączną w wymiarze 4 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Tak orzeczone kary jednostkowe oraz kara łączna pozbawienia wolności są adekwatne do stopnia winy oskarżonych, charakteru oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanych im czynów i spełniają swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej. Zróżnicowanie kar wynika zaś z uwzględnienia okoliczności dotyczących obu oskarżonych wymienionych przez Sąd Okręgowy w końcowej części uzasadnienia wyroku (str. 26 – 27). Natomiast przy orzekaniu kar grzywny i ustalania wysokości jednej stawki Sąd miał na uwadze różną sytuację majątkową i rodzinną obu oskarżonych oraz pozostałe okoliczności zawarte na str. 27 pisemnych motywów wyroku.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego R. B. (1).

Uwzględnienie zarzutów zawartych w apelacji wniesionej przez prokuratora oznacza, że za chybione i bezpodstawne uznać należy zarzuty oraz wnioski podniesione przez obrońcę oskarżonego.

Wbrew bowiem twierdzeniom autora przedmiotowej apelacji Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy wymienionych w petitum przepisów postępowania tj. art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., 7 k.p.k., 410 k.p.k., 5 § 2 k.p.k. oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku.

Zaznaczyć należy, że wymienione przez skarżącego przepisy tj. art. 2 § 2 k.p.k. i 4 k.p.k. stanowią zasady ogólne procesu karnego i z utrwalonego w tym zakresie orzecznictwa zarówno Sądu Najwyższego jak również Sądów Apelacyjnych nie mogą one stanowić samodzielnej podstawy zarzutów apelacyjnych. W przedmiotowej sprawie Sąd meriti w pełni respektował reguły procesu karnego w tym także zasady określone w art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. Nie jest również zasadny zarzut obrazy art. 7 k.p.k. dotyczący dokonania rzekomo dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań świadka J. Z.. Z treści omawianego zarzutu oraz wywodów skarżącego zawartych w uzasadnieniu apelacji wynika, że Sąd meriti nie rozważył, iż: „żaden z pozostałych funkcjonariuszy Policji dokonujących zatrzymania R. B. (1) w dniu 17 maja 2016 r. pod posesją przy ul. (...) w W. nie zeznał aby R. B. (1) wchodził lub wychodził z garażu znajdującego się na posesji”.

Powyższa okoliczność oraz te zawarte w pkt 1b i c dotyczące ogrodzenia przedmiotowej posesji i odległości z jakiej funkcjonariusze Policji obserwowali posesję w żaden sposób nie podważają dokonanej przez Sąd I instancji zeznań świadka J. Z.. Jego zeznania są bowiem w omawianym zakresie stanowcze i konsekwentne odnośnie tego w jakich okolicznościach i w którym miejscu został zatrzymany w dniu 17 maja
2016 r. R. B. (1). Zatem brak jest podstaw aby podważać wiarygodność zeznań tego świadka oraz ustalone przez Sąd okoliczności dotyczące zatrzymania oskarżonego. Nie jest również zasadny zarzut obrazy art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k. zawarty w pkt 2 mawianej apelacji.

Sąd Okręgowy dokonał bowiem analizy i oceny wszystkich dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i z tej oceny wysnuł trafne wnioski które respektują w pełni zasadę określoną w art. 7 k.p.k. i dotyczy to także zeznań składanych przez świadków M. B., A. B.. Zaznaczyć także należy, że jeżeli Sąd meriti uznał określone dowody za niewiarygodne to nie mógł tych dowodów poczynić podstawą ustaleń faktycznych, gdyż tego rodzaju podstawę stanowią tylko dowody obdarzone walorem wiarygodności. Zatem pominięcie przez Sąd I instancji dowodów wcześniej uznanych za niewiarygodne przy dokonywaniu ustaleń faktycznych nie stanowi obrazy art. 410 k.p.k.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Okręgowy nie pominął również przy analizie i ocenie zeznań świadków P. Z., A. P., T. Z. i K. Ś.. Nie można zaakceptować stanowiska obrońcy oskarżonego, że z zeznań tych świadków wprost wynikało, iż z miejsca w którym była prowadzona obserwacja przedmiotowej posesji nie było widać nic poza zewnętrzną stroną ogrodzenia oraz ulicy przed posesją. Ustalenia Sądu meriti w omawianym zakresie mają oparcie w zeznaniach świadków J. Z. i K. Ś. i z dowodów tych wynika w sposób jednoznaczny jakie były okoliczności towarzyszące zatrzymaniu R. B..

W przedmiotowej sprawie nie było również podstaw do stosowania reguły in dubio pro reo zawartej w art. 5 § 2 k.p.k. Odwołanie się przez Sąd do art. 5 § 2 k.p.k. jest zasadne i konieczne ale tylko wówczas gdy Sąd rozpoznający daną sprawę nie dysponuje chociażby jednym dowodem pozwalającym na dokonanie stanowczych ustaleń faktycznych. Tego rodzaju sytuacja w przedmiotowej sprawie nie występuje, gdyż zebrane w sprawie dowody pozwalają na dokonanie stanowczych ustaleń faktycznych w zakresie czynów przypisanych obu oskarżonym określonych w akcie oskarżenia. Zatem chociażby z tego względu zawarty w pkt 3 petitum apelacji zarzut obrazy at. 5 § 2 k.p.k.

Z treści tego zarzutu wynika także, że skarżący poprzez tego rodzaju zarzut kwestionuje sposób oceny zeznań M. B., A. B., P. Z., A. P., T. Z. i K. Ś..

Podkreślić w tym miejscu należy, że poprzez zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. nie można kwestionować sposobu oceny poszczególnych dowodów, gdyż z utrwalonego w tym zakresie orzecznictwa Sądu Najwyższego w sposób jednoznaczny wynika, że podważanie oceny określonych dowodów może być kwestionowane poprzez zarzut obrazy art. 7 k.p.k., gdyż to ten właśnie przepis zobowiązuje Sąd meriti do dokonania swobodnej oceny każdego dowodu zgromadzonego w sprawie i przyjąć należy, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena zgromadzonych dowodów w pełni respektuje zasadę swobodnej ich oceny zgodnie z treścią wymienionego przepisu Kodeksu postępowania karnego.

Tak jak wskazano we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia, rozważając zarzuty podniesione przez prokuratora uznano, że zebrane w sprawie dowody stanowią wystarczającą podstawę do ustalenia, że obaj oskarżeni nie tylko posiadali przyrządy i prekursory służące do niedozwolonego wytwarzania substancji psychotropowych, oraz znaczne ilości gotowego mefedronu ale powyższą substancję psychotropową wytwarzali w okresie wskazanym w pkt I aktu oskarżenia w W. przy ul. (...).

W związku z tym wyrok został zmienny zgodnie z wnioskiem prokuratora odnośnie opisu czynów i kwalifikacji prawnej zawartej w akcie oskarżenia. Zatem brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych w takiej formie jaka zawarta jest w pkt 5 petitum apelacji obrońcy oskarżonego R. B. (1).

Z treści przedmiotowej apelacji wynika natomiast, że jej autor nie kwestionuje sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i określonego w pkt II aktu oskarżenia.

We wniosku końcowym obrońca oskarżonego wnosił zaś o umorzenie postępowania odnośnie tego czynu w oparciu o art. 62a przedmiotowej ustawy. Powyższy wniosek jest bezpodstawny i nie zasługuje na uwzględnienie. Zaznaczyć bowiem należy, że z treści art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wynika, że umorzenie postępowania może nastąpić wówczas gdy przedmiotem czynu są środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, przeznaczone na użytek sprawcy i gdy orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także jego stopień społecznej szkodliwości.

W ocenie Sądu odwoławczego nie są spełnione przesłanki określone w przedmiotowym przepisie w odniesieniu do czynu określonego w pkt II aktu oskarżenia.

Nie można bowiem uznać, że oskarżony posiadał jedynie nieznaczną ilość mefedronu przeznaczonego na użytek własny. Także ustalony stopień społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu przemawia przeciwko umorzeniu postępowania w tym zakresie.

Sąd Apelacyjny mając na uwadze powyższe orzekł jak w wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zaś na podstawie art. 636 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 634 k.p.k.