Pełny tekst orzeczenia

WYROK

1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Piotr Rajczakowski

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2019 r. w Świdnicy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. we W.

przeciwko L. J.

o zapłatę 1.090,36 zł

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 20 listopada 2018 r., sygn. akt I C 1341/18

I.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt I w ten sposób, że obniża zasądzoną od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę (...)zł do (...) (tysiąc pięćdziesiąt siedem 16/00) zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 877,79 zł, od dnia 25 października 2018r., a dalej idące powództwo oddala,

II.  oddala dalej idącą apelację.

Sygn. akt II Ca 206/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 20 listopada 2018r., Sąd Rejonowy w pkt I zasądził od pozwanej L. J. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) S.A. we W. kwotę(...)zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej (...) rocznie, nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 960,07 zł, od dnia 27 marca 2018r. do dnia zapłaty, zaś w pkt II zasądził od pozwanej na rzecz strony powodowej 50,69 zł tytułem kosztów procesu.

W apelacji od powyższego wyroku, pozwana zaskarżając go w całości zarzuciła naruszenie:

⚫

art. 6 kc, poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że strona powodowa w dostatecznym zakresie udowodniła roszczenie objęte pozwem oraz że wykazała fakt prawidłowego i skutecznego doręczenia pozwanej wypowiedzenia umowy;

⚫

art. 233 § 1 kpc, poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że doszło do aktualizacji przesłanek wypowiedzenia umowy i postawienia całej kwoty w stan wymagalności oraz dowolne przyjęcie, że strona powodowa dokonała skutecznego wypowiedzenia łączącej strony mowy;

⚫

art. 328 § 2 kpc, poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia wyroku, bez wskazania w oparciu o jakie dowody i okoliczność sąd ustalił stan faktyczny sprawy.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył. Apelacja jedynie w części podlegała uwzględnieniu i z zupełnie innych przyczyn, aniżeli w niej wskazane. Zwrócić należy bowiem uwagę, że pismem z 24 października 2018 r. (k. (...)), strona powodowa cofnęła w części powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia i dochodzoną kwotę określiła jako: tytułem należności głównej - 877,79 zł, odsetki za okres od 9 sierpnia 2012 r. do 24 października 2018 r. w kwocie 139,37 zł oraz dalsze odsetki naliczane od 25 października 2018 r., a ponadto koszty, opłaty i prowizje w kwocie 40 zł, co łącznie dawało 1.057,16 zł. Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił jednak tego faktu i zasądził należność w wysokości wskazanej w pozwie, tj. 1.090,36 zł, zamiast umorzyć postępowanie w odpowiedniej części. Korekta orzeczenia na skutek ograniczenia żądania pozwu (art. 386 § 3 kpc), nie mogła zostać natomiast dokonana na etapie postępowania apelacyjnego, gdyż apelacja złożona przez pozwaną nie zawierała podniesienia zarzutów naruszenia stosownych przepisów prawa procesowego. Tymczasem sąd drugiej instancji rozpoznając sprawę na skutek apelacji związany jest zarzutami naruszenie prawa procesowego, nie wiążą go natomiast zarzuty naruszenia prawa materialnego (zob. uchwałę 7 sędziów SN z 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, wyd./el. Lex nr 341125). Sąd Okręgowy zatem uznał, że naruszone zostały przez Sąd pierwszej instancji przepisy prawa materialnego, gdyż niesporne przecież było, a powódka sama to przyznała ograniczając swoje roszczenie, że zadłużenie pozwanej było jednak mniejsze niż dochodzone pozwem. Z tych względów zaskarżony wyrok podlegał zmianie, poprzez obniżenie zasądzonej kwoty (...) zł do (...)zł z odsetkami liczonymi od kwoty (...)zł, od dnia 25 października 2018 roku. Dodatkowo jedynie zaznaczyć trzeba, że chociaż co do zasady, w postępowaniu uproszczonym nie jest możliwa zmiana powództwa (art. 505 ^{( 4)} § 1 kpc), to jednak dopuszczalne jest jego cofnięcie, róenież w części (zob. T. Ereciński, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom III. Postępowanie rozpoznawcze, wyd. V, wyd./el. Lex 2016; M. Manowska, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Art. 1-505(38), wyd. III, wyd./el. Lex 2015).

Dalej idąca apelacja podlegała natomiast oddaleniu, jako pozbawiona uzasadnionych podstaw. Skarżąca podniosła bowiem ogólne zarzuty nieudowodnienia dochodzonego roszczenia i jego wysokości oraz bezskutecznego wypowiedzenia umowy. Zarzuty te nie są jednak się trafne. Strona powodowa przedłożyła wyciąg z ksiąg banku z 26 marca 2018 r. (k. (...)), umowę pożyczki gotówkowej nr (...) i związane z nią dokumenty (k. (...)), przedegzekucyjne wezwanie do uregulowania zaległości (k. (...)) oraz wypowiedzenie umowy kredytu (k.(...). Dodatkowo w swoich pismach procesowych przedstawiła szczegółowe rozliczenie dochodzonych należności, do czego pozwana w toku postępowania, jak i w apelacji w ogóle się nie odnosi, a ich analiza nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Nie sposób zgodzić się z sugestią skarżącej, że tego typu dokumenty prywatne przedłożone w sprawie nie mogą być wyłączną podstawą uwzględnienia powództwa. Księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi będące dokumentami prywatnymi w rozumieniu art. 245 kpc, stanowią dowód wyłącznie tego, że osoba, która je podpisała złożyła zawarte w dokumencie oświadczenie. Jednak dokument prywatny stanowi pełnoprawny środek dowodowy, który sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania. Co do zasady dokumenty prywatne korzystają z domniemania autentyczności oraz że osoba, która podpisała dokument, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, a domniemania te mogą zostać obalone (zob. wyrok SA w Katowicach z 4 września 2018 r., I ACa 1221/17; wyd./el. Lex nr 2561168). Tym samym dowód z dokumentu prywatnego jest samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 kpc. Skarżąca nie podważyła mocy dowodowej powyższych dokumentów, gdyż jej ogólnikowe zarzuty nawet nie wskazują, które z nich i w jakim zakresie, pozwana neguje. Stanowiące zaś część pism procesowych powódki tabele zawierające rozliczenia, bez wątpienia pochodzą z wydruków systemów informatycznych banku, stanowiąc inny środek dowodowy, o którym mowa w art. 308 kpc. Pozwana odnośnie tego rozliczenia nie podniosła żadnych rzeczowych i konkretnych zarzutów, nie wskazując dokładnie, które ze wskazanych w nim pozycji neguje, a z rozliczenia tego wynika, że niektóre z miesięcznych wpłat były niższe niż ustalona w umowie rata na kwotę 77,06 zł, stąd też, wbrew stanowisku pozwanej, uzasadnione było wypowiedzenie umowy, a skarżąca, jak już wskazano, nie podniosła konkretnych zarzutów z jakich dokładnie przyczyn wypowiedzenie to miałoby być niezasadne. Zarzut zatem naruszenia art. 233 kpc nie mógł odnieść żądanego przez pozwaną skutku. W orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że tego typu zarzut wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego. Nie jest natomiast wystarczające samo przekonanie strony o innej niż przyjęta wadze i doniosłości poszczególnych dowodów, do czego w zasadzie zmierzała skarżąca.

Odnosząc się natomiast do kwestii wypowiedzenia umowy, fakt ten strona powodowa niewątpliwie wykazała przedkładając wypowiedzenie umowy kredytu z 18 stycznia 2018 r. oraz zwrotne potwierdzenie odbioru (k. (...)), przy czym samo wezwanie do zapłaty zaległych rat, mogło być wysłane listem zwykłym (§ 2 pkt 21 umowy pożyczki; (...)).

Podobnie za wadliwy i nietrafny należało uznać zarzut naruszenia art. 328 § 2 kpc, mający polegać na nieprawidłowym sporządzaniu uzasadnienia. Jego nawet pobieżna analiza pozwala zauważyć, że wbrew temu, co podnosi pozwana, Sąd pierwszej instancji dokładnie wskazał na podstawie, jakich dowodów ustalił stan faktyczny w sprawie, a następnie w rozważaniach prawnych, powołał się na stosowne przepisy, które były podstawą jego rozstrzygnięcia. Wytknięcie wadliwego sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie stanowi płaszczyzny do właściwej krytyki trafności przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku ustaleń faktycznych ani oceny prawnej, do czego zdaje się zmierzała pozwana (zob. wyroki SA w Warszawie z 16 listopada 2018 r., VI ACa 716/18, wyd./el. Lex nr 2636482 oraz z 28 listopada 2018 r., I ACa 1046/17, wyd./el. Lex nr 2611149).

Z powyższych zatem względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 kpc, zmienił zaskarżony wyrok (pkt I), zaś dalej idącą apelację, na podstawie art. 385 kpc oddalił (pkt II), przyjmując, że skoro powódka utrzymała się ze swoim roszczeniem prawie w całości, to też należny był jej zwrot całości kosztów procesu (art. 100 zd. 2 kpc).