Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2019r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Jachniewicz

Protokolant: Monika Mikołajczyk

Pod nieobecność Prokuratora

po rozpoznaniu w dniach 26 września 2017r. 30 listopada 2017r., 19 stycznia 2018r., 3 marca 2018r. , 19 kwietnia 2018r., 12 czerwca 2018r., 19 września 2018r., 7 listopada 2018r., 16 stycznia 2019r., 6 lutego 2019r. na rozprawie sprawy:

P. S., syna R. i W. z domu P., urodzonego (...) w W.

oskarżonego o to, że:

I.  W okresie od dnia 20 października 2011r. do 24 grudnia 2011r. w G. będąc właścicielem firmy (...) i wykonując czynności z zakresu prawa pracy uporczywie naruszał prawa pracownika E. S. (1) wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych poprzez niewypłacenie mu należnego wynagrodzenia w kwocie 2600 zł, odmowy potwierdzenia na piśmie mowy o pracę, odmowy przedstawienia w terminie świadectwa pracy oraz niezgłoszenie go do ubezpieczenia społecznego i nieodprowadzanie za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w ZUS,

tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 a k.k. w zb. z art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II.  W okresie od dnia 1 października 2011 r. do 23 grudnia 2011r. w G. będąc właścicielem firmy (...) i wykonując czynności z zakresu prawa pracy uporczywie naruszał prawa pracownika J. Ż. (1) wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych poprzez niezgłoszenie go do ubezpieczenia społecznego i nieodprowadzanie za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w ZUS,

tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 a k.k. w zb. z art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

III.  W okresie od sierpnia 2011r. do listopada 2011r. w G. będąc właścicielem firmy (...) i wykonując czynności z zakresu prawa pracy uporczywie naruszał prawa pracownika W. W. (2) wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych poprzez niewypłacenie mu w terminie należnego wynagrodzenia w kwocie łącznie 8000 zł, odmowy potwierdzenia na piśmie umowy o pracę, odmowy przedstawienia w terminie świadectwa pracy oraz niezgłoszenie go do ubezpieczenia społecznego i nieodprowadzanie za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w ZUS,

tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 a k.k. w zb. z art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

IV.  W okresie od dnia 15 marca 2012r. do dnia 31 grudnia 2012 r. jako osoba zobowiązana orzeczeniem Sądu Rejonowego w Gdyni – Wydział Pracy sygn. akt IV Np. 10/12 z dnia 14 lutego 2012r. do wypłaty wynagrodzenia za pracę W. W. (2) w kwocie łącznej 9.807,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami, obowiązku tego nie wykonał,

tj. o przestępstwo z art. 218 § 3 k.k.

V.  W okresie od dnia 4 listopada 2011r. do dnia 17 grudnia 2011r. w G. będąc właścicielem firmy (...) i wykonując czynności z zakresu prawa pracy uporczywie naruszał prawa pracownika M. K. (1) wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych poprzez niewypłacenie mu należnego wynagrodzenia w kwocie 1500 zł, odmowy potwierdzenia na piśmie mowy o pracę, odmowy przedstawienia w terminie świadectwa pracy oraz niezgłoszenie go do ubezpieczenia społecznego i nieodprowadzanie za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w ZUS,

tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 a k.k. w zb. z art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VI.  W okresie od dnia7 marca 2012r. do 7 czerwca 2012r. w G. będąc właścicielem firmy (...) i wykonując czynności z zakresu prawa pracy uporczywie naruszał prawa pracownika E. B. wynikające ze stosunku pracy poprzez niewypłacanie mu w terminie wynagrodzenia i zasiłku chorobowego, odmowy przedstawienia w terminie świadectwa pracy,

tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 a k.k.

VII.  W okresie od lipca 2010r. do stycznia 2011r. w G. będąc właścicielem firmy (...) i wykonując czynności z zakresu prawa pracy uporczywie naruszał prawa pracownika J. B. wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych poprzez niewypłacenie mu w terminie należnego wynagrodzenia w kwocie 10000 zł, odmowy potwierdzenia na piśmie mowy o pracę, odmowy przedstawienia w terminie świadectwa pracy oraz niezgłoszenie go do ubezpieczenia społecznego i nieodprowadzanie za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w ZUS za okres lipiec – październik 2010r.,

tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 a k.k. w zb. z art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VIII.  W okresie od dnia stycznia 2009r. do kwietnia 2009r. w G. będąc właścicielem firmy (...) i wykonując czynności z zakresu prawa pracy uporczywie naruszał prawa pracownika G. W. wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych poprzez niewypłacenie mu w terminie należnego wynagrodzenia w kwocie 1700 zł, odmowy potwierdzenia na piśmie umowy o pracę, odmowy przedstawienia w terminie świadectwa pracy oraz niezgłoszenie go do ubezpieczenia społecznego i nieodprowadzanie za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w ZUS w okresie styczeń luty 2009r.,

tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 a k.k. w zb. z art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

IX.  W okresie do 2007r. do sierpnia 2010r. w G. będąc właścicielem firmy (...) i wykonując czynności z zakresu prawa pracy uporczywie naruszał prawa pracownika D. W. (1) wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych poprzez niewypłacenie mu w terminie należnego wynagrodzenia w kwocie ok. 7000-8000 zł, odmowy potwierdzenia na piśmie umowy o pracę, odmowy przedstawienia w terminie świadectwa pracy oraz nieodprowadzanie za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w ZUS w okresie 2007r. – 2009r. oraz lipiec – sierpień 2010r.,

tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 a k.k.

X.  W okresie od 2007r. do czerwca 2011r. w G. będąc właścicielem firmy (...) i wykonując czynności z zakresu prawa pracy uporczywie naruszał prawa pracownika M. W. (1) wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych poprzez niewypłacenie mu w terminie należnego wynagrodzenia w kwocie 12000 zł, odmowy potwierdzenia na piśmie umowy o pracę, odmowy przedstawienia w terminie świadectwa pracy oraz niezgłoszenie go do ubezpieczenia społecznego i nieodprowadzanie za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w ZUS w okresie od 2007r. do 20 października 2011r.,

tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 a k.k. w zb. z art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XI.  W okresie od 2 listopada 2009r. do 31 grudnia 2010r. w G. będąc właścicielem firmy (...) i wykonując czynności z zakresu prawa pracy uporczywie naruszał prawa pracownika S. K. (1) wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych poprzez niewypłacenie mu w terminie należnego wynagrodzenia w łącznej kwocie ok. 4000 zł, odmowy potwierdzenia na piśmie mowy o pracę, odmowy przedstawienia w terminie świadectwa pracy oraz nieodprowadzanie za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w ZUS w okresie kwiecień – grudzień 2010r.,

tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 a k.k. w zb. z art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XII.  W okresie od czerwca 2011r. do 29 lutego 2012r. w G. będąc właścicielem firmy (...) i wykonując czynności z zakresu prawa pracy uporczywie naruszał prawa pracownika M. K. (2) wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych poprzez niewypłacenie mu w terminie należnego wynagrodzenia w łącznej kwocie ok. 4000 zł, odmowy potwierdzenia na piśmie umowy o pracę, odmowy przedstawienia w terminie świadectwa pracy oraz nieodprowadzanie za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w ZUS w okresie kwiecień –grudzień 2010r.,

tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 a k.k. w zb. z art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XIII.  W okresie od czerwca 2011r. do 29 lutego 2012r. w G. będąc właścicielem firmy (...) i wykonując czynności z zakresu prawa pracy uporczywie naruszał prawa pracownika T. M. wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych poprzez niewypłacenie mu w terminie należnego wynagrodzenia w kwocie łącznej 1750 zł, nieprzyznanie ekwiwalentu za przysługujący urlop oraz niezgłoszenie go do ubezpieczenia społecznego w okresie od czerwca 2011 r. do sierpnia 2011r.,

tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 a k.k. w zb. z art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XIV.  W okresie od dnia 8 marca 2010r. do listopada 2010r. w G. będąc właścicielem firmy (...) i wykonując czynności z zakresu prawa pracy uporczywie naruszał prawa pracownika S. M. wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych poprzez niewypłacenie mu w terminie należnego wynagrodzenia w łącznej kwocie ok. 4000 zł, odmowy potwierdzenia na piśmie umowy o pracę, odmowy przedstawienia w terminie świadectwa pracy oraz nieodprowadzanie za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w ZUS w okresie październik-listopad 2010r.,

tj. o przestępstwo z art. 218 § 1 a k.k. w zb. z art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

1.  Oskarżonego P. S. uznaje za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach 1-3, 5, 7-8, 10, 12-14 aktu oskarżenia z tym ustaleniem, że:

- w przypadku zarzutu III dotyczącego W. W. (2) oskarżony potwierdził na piśmie umowę o pracę, ale dopiero po dwóch miesiącach od rzeczywistego zatrudnienia,

- w przypadku zarzutu XI dotyczącego S. K. (1) eliminuje z opisu czynu odmowę przedstawienia przez oskarżonego umowy o pracę na piśmie

Przestępstwa te kwalifikuje z art. 218 § 1 a k.k. w zb. z art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. z tym jednoczesnym ustaleniem, że stanowią one ciągu przestępstw i za to, przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k., art. 91 § 1 k.k. , na podstawie art. 218 § 1 a k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  Oskarżonego P. S. uznaje za winnego popełnienia przestępstwa zarzucanego mu w punkcie IV aktu oskarżenia i za to, na mocy art. 218 § 3 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., skazuje go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  Oskarżonego P. S. uznaje za winnego popełnienia przestępstw zarzucanych mu:

- w punktach VI i IX aktu oskarżenia,

- w punkcie XI aktu oskarżenia z tym ustaleniem, że z opisu czynu eliminuje odmowę potwierdzenia na piśmie S. K. (1) umowy o pracę, a przestępstwo kwalifikuje z art. 218 § 1 a k.k.

jednocześnie uznając, że oskarżony działał w warunkach ciągu przestępstw z art. 218 a § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k., na podstawie art. 218 a § 1 k.k. skazuje go na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  Na mocy art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. łączy wymierzone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza w ich miejsce karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

5.  Na mocy art. 69 § 1i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby;

6.  Na mocy art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda stawka;

7.  Na mocy art. 624 § 1 k.p.k. obciąża oskarżonego wydatkami postępowania w kwocie 90 (dziewięćdziesiąt) złotych, zwalniając go z obowiązku poniesienia opłaty.

Sygn. akt II K 1458/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. S. od 10 grudnia 2001 roku prowadził działalność gospodarczą pod nazwą P. A., zwaną dalej A.. Firma zajmowała się działalnością budowlaną.

Dowody: wydruk REGON - k. 12, wyjaśnienia P. S. – k. 556-559, zeznania M. T. –k. 375-376

M. W. (1) był zatrudniony w spółce (...) od lipca 2008 roku i pracował tam jako cieśla do 29 sierpnia 2011 roku. P. S. początkowo potwierdził dla M. W. (1) umowę o pracę na piśmie w wymiarze ¾ etatu pomimo, iż pracował on w pełnym wymiarze czasu. P. S. zapewnił go również, że sporządził do tej umowy odpowiedni aneks świadczący o tym, że M. W. (1) zatrudniony jest w pełnym wymiarze czasu, jednakże aneksu takiego mu nie przedstawił. P. S. wypłacał dla M. W. (1) wynagrodzenie za pracę z opóźnieniem, a także nie wypłacał tego wynagrodzenia w całości, co spowodowało zaległości w wypłacie wynagrodzenia dla M. W. (1) w kwocie 12 000 złotych. W wyniku tego M. W. (1) zakończył pracę dla P. S.. Po zakończeniu stosunku pracy, M. W. (1) otrzymał świadectwo pracy za przepracowany okres czasu. P. S. zgłosił również M. W. (1) do ubezpieczenia społecznego. (według informacji z ZUS był zgłoszony do ubezpieczenia w okresach 01.07.2008-30.06.2010 i 20.10.2010 do 29.08.2011).

Dowody: zeznania M. W. (1) – k. 174; informacja z ZUS – k. 104-106, 1011, 1041; dokumentacja z kontroli przeprowadzonych przez PIP – k. 241-372.

D. W. (1) był zatrudniony w A. od 2007 roku i pracował tam jako cieśla do sierpnia 2010 roku. Przez cały ten okres P. S. nie potwierdził na piśmie dla D. W. (1) umowy o pracę. P. S. wypłacał dla D. W. (1) wynagrodzenie za pracę z opóźnieniem, a także nie wypłacał tego wynagrodzenia w całości, co spowodowało zaległości w wypłacie wynagrodzenia dla D. W. (1) w kwocie 7000-8000 złotych. W wyniku tego D. W. (1) zakończył pracę dla P. S.. Po zakończeniu stosunku pracy, P. S. nie wystawił dla D. W. (1) świadectwa pracy. Ponadto P. S. w okresach od 2007 roku do 2009 roku, a następnie od lipca do sierpnia 2010 roku nie odprowadzał za D. W. (1) składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (niezgłoszony w okresach 2007 do lipiec 2009 i od lipca do sierpnia 2010).

Dowody: zeznania D. W. (1) – k. 174; informacja z ZUS – k. 104-106, 1010, 1034, zeznania B. W. (1) –k. 1057 - 158

G. W. był zatrudniony w A. od stycznia 2009 roku i pracował tam jako pomocnik dekarza do kwietnia 2009 roku. P. S. nie potwierdził na piśmie umowy o pracę dla G. W. za cały przepracowany okres. Za ostatni miesiąc pracy G. W., P. S. nie wypłacił mu także wynagrodzenia za pracę w kwocie 1700 złotych. W wyniku tego G. W. zakończył pracę dla P. S.. Po zakończeniu stosunku pracy, G. W. nie otrzymał świadectwa pracy za przepracowany okres czasu. P. S. zgłosił G. W. do ubezpieczenia społecznego, ale dopiero w marcu 2009 roku. Za okres od stycznia do lutego 2009 roku nie odprowadzał także za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych.

Dowody: zeznania G. W. – k. 172; informacja z ZUS – k. 104-106, 1013, 1036.

S. K. (2) był zatrudniony w A. od 2 listopada 2009 roku i pracował tam jako cieśla do 31 grudnia 2010 roku. Zawarł umowę o pracę na piśmie. P. S. zgłosił także S. K. (1) do ubezpieczenia społecznego z dniem 2 listopada 2009r. P. S. wypłacał dla S. K. (2) wynagrodzenie za pracę z opóźnieniem, a także nie wypłacał tego wynagrodzenia w całości, co spowodowało zaległości w wypłacie wynagrodzenia dla S. K. (2) w kwocie 4000 złotych. W wyniku tego S. K. (2) zakończył pracę dla P. S.. Po zakończeniu stosunku pracy, P. S. nie wystawił dla S. K. (2) świadectwa pracy. P. S. odprowadzał za S. K. (1) składki na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych jedynie za okres od listopada 2009r. do marca 2010r. Za okres od kwietnia do grudnia 2010 roku w.w składek nie odprowadzał.

Dowody: zeznania S. K. (2) – k. 192-193; kopia umowy o pracę – k. 223; informacja z ZUS – k. 104-106, 1003, 1043; dokumentacja z kontroli przeprowadzonych przez PIP – k. 241-372 .

S. M. był zatrudniony w A. od 8 marca 2010 roku i pracował tam jako kierownik robót do listopada 2010 roku. Został tego dnia zgłoszony do zakładu ubezpieczenia społecznego. Oskarżony nie zawarł z S. M. umowę o pracę na piśmie. P. S. wypłacał dla S. M. wynagrodzenie za pracę z opóźnieniem, a także nie wypłacał tego wynagrodzenia w całości, co spowodowało zaległości w wypłacie wynagrodzenia dla S. M. w kwocie 4000 złotych. W wyniku tego S. M. zakończył pracę dla P. S.. Po zakończeniu stosunku pracy, P. S. nie wydał dla S. M. świadectwa pracy. W okresie od października do listopada 2010 roku P. S. nie odprowadzał za S. M. składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych.

Dowody: zeznania S. M. – k. 431-432; kopie umów o pracę – k. 433-434; informacja z ZUS – k. 104-106, 1009, 1044; dokumentacja z kontroli przeprowadzonych przez PIP – k. 241-372.

J. B. był zatrudniony w A. od lipca 2010 roku i pracował tam jako kierownik budowy do stycznia 2011 roku. P. S. nie potwierdził na piśmie umowy o pracę dla J. B. za cały przepracowany okres. Przez cały okres zatrudnienia P. S. nieterminowo i nie w pełnej wysokości wypłacał wynagrodzenie za pracę dla J. B. w wyniku czego powstały zaległości na kwotę 10 000 złotych wobec J. B.. W wyniku tego J. B. zakończył pracę dla P. S. w styczniu 2011 roku. Po zakończeniu stosunku pracy, J. B. nie otrzymał świadectwa pracy za przepracowany okres czasu. P. S. nie odprowadzał za J. B. składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych za okres od lipca do października 2010 roku. Oskarżony zgłosił J. B. do ubezpieczenia społecznego dopiero 1 listopada 2010r.

Dowody: zeznania J. B. – k. 153-154, 1028-1029; informacja z ZUS – k. 104-106, 1012, 1037; dokumentacja z kontroli przeprowadzonych przez PIP – k. 241-372.

M. K. (2) był zatrudniony w A. od 2008 roku i pracował tam jako pracownik fizyczny do 29 lutego 2012 roku. P. S. nie potwierdził na piśmie umowy o pracę dla M. K. (2) za cały przepracowany okres. P. S. wypłacał dla M. K. (2) wynagrodzenie za pracę z opóźnieniem, a także nie wypłacał tego wynagrodzenia w całości, co spowodowało zaległości w wypłacie wynagrodzenia dla M. K. (2) w kwocie 4 000 złotych. W wyniku tego M. K. (2) zakończył pracę dla P. S.. Po zakończeniu stosunku pracy, M. K. (2) nie otrzymał świadectwa pracy za przepracowany okres czasu. P. S. zgłosił M. K. (2) do ubezpieczenia społecznego, ale nie odprowadzał za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych za okres od kwietnia do grudnia 2010 roku.

Dowody: zeznania M. K. (2) – k. 198; informacja z ZUS – k. 104-106, 1004, 1035.

T. M. był zatrudniony w A. od czerwca 2011 roku i pracował tam jako pracownik fizyczny do 29 lutego 2012 roku. Od czerwca do sierpnia T. M. nie miał potwierdzonej przez P. S. umowy o pracę na piśmie i w tym samym czasie P. S. nie zgłosił T. M. do ubezpieczenia społecznego. Od 1 września 2011 roku do 29 lutego 2012 roku P. S. potwierdził mu umowę o pracę na piśmie i w tym czasie zgłosił również T. M. do ubezpieczenia społecznego. P. S. wypłacał dla T. M. wynagrodzenie za pracę z opóźnieniem, a także nie wypłacał tego wynagrodzenia w całości, co spowodowało zaległości w wypłacie wynagrodzenia dla T. M. w kwocie 1750 złotych. W wyniku tego T. M. zakończył pracę dla P. S.. Po zakończeniu stosunku pracy, P. S. nie wypłacił ekwiwalentu za nie wykorzystany urlop dla T. M.. Wystawił mu świadectwo pracy.

Dowody: zeznania T. M. – k. 217; świadectwo pracy – k. 218-219; pismo z ZUS – k. 104-106, 1008; dokumentacja z kontroli przeprowadzonych przez PIP – k. 241-372.

W. W. (2) był zatrudniony w A. od sierpnia 2011 roku i pracował tam jako kierownik budowy do listopada 2011 roku. Za miesiące sierpień i wrzesień P. S. nie potwierdził na piśmie umowy o pracę z W. W. (2). Umowa o pracę została potwierdzona na piśmie przez P. S. dopiero od października 2011 roku na skutek sporządzenia tej umowy przez W. W. (2) i ustalała ona wynagrodzenie za pracę należne dla W. W. (2) na kwotę 4000 złotych netto miesięcznie. Za miesiące sierpień i wrzesień 2011 roku P. S. wypłacił wynagrodzenie W. W. (2). Jednakże za miesiące październik i listopad 2011 roku P. S. nie wypłacił W. W. (2) wynagrodzenia za pracę w łącznej kwocie 8000 złotych. W wyniku tego W. W. (2) wypowiedział umowę o pracę P. S., zaś ten nie przedstawił mu za okres świadczonej pracy świadectwa pracy. P. S. nie zgłosił również W. W. (2) do ubezpieczenia społecznego, ani też nie odprowadzał za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych.

Dowody: zeznania W. W. (2) – k. 59-60; 1028; informacja z ZUS – k. 104-106, 1005, 1033; umowa o pracę – k. 1026; dokumentacja z kontroli przeprowadzonych przez PIP – k. 241-372.

J. Ż. (1) był zatrudniony w A. od dnia 1 października 2011 roku i pracował tam jako brygadzista do dnia 23 grudnia 2011 roku. P. S. podpisał z J. Ż. (2) umowę o pracę w dniu 1 października 2011 roku. P. S. rozliczył się z nim również z wynagrodzenia za pracę. Natomiast P. S. nie zgłosił J. Ż. (1) do ubezpieczenia społecznego i nie odprowadzał za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy i chorobowy do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Dowody: zeznania J. Ż. (1) – k. 33-35; kopia umowy o pracę – k. 36; pismo ZUS – k. 104-106, 134, 1006, 1038; dokumentacja z kontroli przeprowadzonych przez PIP – k. 241-372.

E. S. (2) został zatrudniony w A. od dnia 20 października 2011 roku i pracował tam jako cieśla do 24 grudnia 2011 roku. E. S. (2) otrzymał wynagrodzenie za pracę za październik i listopad 2011 roku. Przy czym za listopad 2011 roku E. S. (2) otrzymał 2600 złotych wynagrodzenia i wynagrodzenie to było za małe o 350 zł od tego na jakie E. S. (2) umówił się z P. S. (14 zł na godzinę). Z kolei za grudzień P. S. nie wypłacił wcale wynagrodzenia dla E. S. (2), które wynosiło 2250 złotych. Pomimo tego, że E. S. (2) dzwonił wielokrotnie do P. S. i upominał się o zapłatę wynagrodzenia, to P. S. nie wypłacił mu zaległego wynagrodzenia, ani nie wyrównał wynagrodzenia za listopad 2011 roku. Pomimo wykonywanej przez E. S. (2) pracy w okresie od 20 października 2011 roku do 24 grudnia 2011 roku, P. S. nie potwierdził na piśmie zawartej umowy u pracę, nie zgłosił go do ubezpieczenia społecznego, nie odprowadzał za niego za ten okres składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a także nie wydał mu po zakończeniu przez niego pracy, świadectwa pracy.

Dowody: zeznania E. S. (2) – k. 6-7; informacja ZUS – k. 104-106, 134, 1040; dokumentacja z kontroli przeprowadzonych przez PIP – k. 241-372.

M. K. (1) był zatrudniony w A. od dnia 4 listopada 2011 roku i pracował tam jako cieśla do 17 grudnia 2011 roku. P. S. nie potwierdził na piśmie umowy o pracę dla M. K. (1) za cały przepracowany okres. M. K. (1) otrzymał wynagrodzenie za pracę w listopadzie 2011 roku. W związku z tym, że M. K. (1) nie otrzymał potwierdzenia na piśmie umowy o pracę zrezygnował z niej 17 grudnia 2011 roku. Mimo zapewnień P. S. i ciągłego upominania się, M. K. (1) nie otrzymał wynagrodzenia za pracę za grudzień 2011 roku w kwocie 1500 złotych. Po zakończeniu pracy M. K. (1) nie otrzymał od P. S. świadectwa pracy. Ponadto P. S. nie zgłosił M. K. (1) do ubezpieczenia społecznego oraz nie odprowadzał za niego składek na fundusz emerytalny, rentowy, wypadkowy i chorobowy w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych.

Dowody: zeznania M. K. (1) – k. 38-39; pismo ZUS – k. 104-106, 134, 1039; dokumentacja z kontroli przeprowadzonych przez PIP – k. 241-372.

W. W. (2) złożył do Sądu Rejonowego w Gdyni pozew przeciwko P. S. o zapłatę zaległego wynagrodzenia o pracę. W wyniku tego w dniu 14 lutego 2012 roku Sąd Rejonowy w Gdyni w sprawie IV Np. 10/12 wydał nakaz zapłaty, w którym nakazano P. S. zapłacić na rzecz W. W. (2) łączną kwotę 9 807 złotych. W dniu 15 marca 2012 roku powyższy nakaz zapłaty uprawomocnił się i jednocześnie w tym dniu Sąd Rejonowy w Gdyni nadał temu nakazowi zapłaty klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 15 marca 2012 roku. Do dnia 31 grudnia 2012 roku P. S. obowiązku zapłaty wynikającego z powyższego orzeczenia nie wykonał.

Dowody: zeznania W. W. (2) – k. 59-60; kopia nakazu zapłaty – k. 62; stwierdzenie prawomocności – k. 63; kopia postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności – k. 64-66; pisma od komorników sądowych – k. 984-988.

E. B. był zatrudniony w A. od 7 marca 2012 roku i pracował tam jako murarz do 8 maja 2012 roku. P. S. nie wypłacił dla E. B. za cały okres zatrudnienia żadnego wynagrodzenia za pracę, ani też zasiłku chorobowego. Po zakończeniu pracy P. S. nie wystawił również świadectwa pracy dla E. B..

Dowody: zeznania E. B. – k. 140-141; kopia umowy o pracę – k. 144; pismo o wypłatę zaległego wynagrodzenia – k. 145-149; pismo z ZUS – k. 104-106, 1007, 1042; dokumentacja z kontroli przeprowadzonych przez PIP – k. 449-546.

Oskarżony P. S. był dotychczas czterokrotnie karany sądownie.

Dowód: karta karna - k. 1045-1047.

Sąd zważył co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony przez Sąd w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zaś w oparciu o zeznania świadków - byłych pracowników P. S. oraz w oparciu o załączone dokumenty w postaci pism z ZUS.

Sąd uwzględnił w całości zeznania świadków w osobach E. S. (1), J. Ż. (1), W. W. (2), M. K. (1), E. B., J. B., D. W. (1), M. W. (1), S. K. (2), G. W., M. K. (2), T. M. i S. M.. Powyżsi świadkowie byli pracownikami P. S., których prawa zostały przez oskarżonego naruszone. To głównie na podstawie zeznań wymienionych świadków możliwe było ustalenie stanu faktycznego niniejszej sporawy. Wskazać w tym miejscu należy, iż z uwagi na szczególny charakter czynów oskarżonego (m. in. naruszenie praw pracowników poprzez niepotwierdzenie na piśmie umowy o pracę, nieterminowe wypłaty i zaleganie z wynagrodzeniami, podczas gdy płatne były do ręki) postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie z oczywistych względów było utrudnione, albowiem udowodnienie tego, że dana osoba pracowała u P. S. w konkretnym okresie czasu lub, że nie otrzymała wynagrodzenia albo było ono płatne nieterminowo może znaleźć oparcie tylko w zeznaniach świadków. Niektórzy z wymienionych świadków mieli podpisane umowy o pracę jednakże nie na cały okres, w którym świadczyli pracę dla P. S.. Z kolei nieodprowadzanie składek, jak również nie zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego znajdują swoje potwierdzenie w dokumentacji nadesłanej przez ZUS. Sąd nie znalazł podstaw, by uznać zeznania powyższych świadków za niewiarygodne. Każdy z wymienionych świadków wskazał konkretny okres czasu, w jakim świadczył pracę dla P. S., podał również stanowisko na jakim pracował, a ponadto potrafił wskazać również miejsca, w których świadczył pracę (budowy na których pracował). Ponadto sprzeczne z zasadami logiki byłoby uznanie, że kilkanaście osób zeznaje nieprawdę co do tego, że pracowali dla danej osoby podając jednocześnie szczegóły dotyczące tej pracy. Ponadto sam oskarżony w swoich wyjaśnieniach nie zaprzeczył, że E. S. (1), W. W. (2), M. K. (1), E. B., J. B., D. W. (1), M. W. (1), S. K. (2), M. K. (2) i T. M. pracowali u niego.

Sąd uwzględnił zeznania M. T.. Był on kierownikiem budowy w firmie (...), która była głównym wykonawcą prac budowlanych w A. P.. Potwierdził on, iż firma (...) wykonywała prace na budowie E. jako jej podwykonawca. Potwierdza to, że P. S. potrzebował licznych pracowników do wykonywania tych prac i potwierdza również zeznania jego pracowników, których prawa pracownicze zostały przez niego naruszone, albowiem jako jedno z miejsc w których wykonywali prace w ramach zatrudnienia w A. wskazywali właśnie A. P.. Jego zeznania zostały poparte przedłożoną dokumentacją dotyczącą zlecenia prac przez E. dla A..

Sąd uwzględnił również zeznania B. W. (2). Zaprzeczyła ona wyjaśnieniom oskarżonego, jakoby dostarczył on świadectwo pracy dla D. W. (2). Wskazała ona, że na pewno nie odbierała nigdy świadectwa dla D. W. (2), który jest jej synem. Dodała również, iż świadectwo to odebrała jedynie dla męża M. W. (2). Sąd nie znalazł podstaw by nie uwzględnić zeznań B. W. (2). Nie starała się ona bowiem nadmiernie obciążać oskarżonego. Wskazała bowiem, iż świadectwo pracy M. W. (2) zostało dostarczone. Stąd jej twierdzenia, iż nie odbierała świadectwa pracy D. W. (2) należy uznać za wiarygodne i obiektywne.

Sąd nie uwzględnił zeznań R. S.. Jest to ojciec P. S. i pomagał mu nieodpłatnie w prowadzeniu działalności gospodarczej. W swoich zeznaniach wskazał, iż P. S. nie zatrudniał pracowników „na czarno”. Pracownicy pracowali w oparciu o umowy zlecenia lub byli brani na próbę i po 1-3 dniach jeśli się nie sprawdzali nie wracali już do pracy. Nie sposób uwzględnić zeznania R. S. z uwagi na fakt, iż nie przedłożono żadnej dokumentacji a w szczególności umów zleceń jakie miałyby być wystawiane pracownikom, w szczególności jeśli chodzi o pracowników, których prawa pracownicze zostały naruszone. Pracownicy, wobec których oskarżony dopuścił się przypisanych czynów zgodnie zeznali, iż pracowali dla niego i wskazali konkretne okresy czasu, żadne z nich nie wskazał, by pracował jedynie na próbę przez jeden dzień lub okres kilku dni. Ponadto należy mieć na uwadze, iż R. S. jest ojcem oskarżonego, a więc miał interes w składaniu zeznań na korzyść oskarżonego. Wobec powyższych okoliczności sąd nie znalazł podstaw, by uwzględnić zeznania R. S..

Zeznania J. Ż. (3), M. P., S. B., E. Ż., H. R. i E. K. nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Byli oni pracownikami firmy (...). Nie zgłaszali oni naruszenia ich praw pracowniczych, ani też żadne czyny P. S. przeciwko tym pracownikom nie były objęte zarzutami z aktu oskarżenia. Sam fakt, iż wobec niektórych z wymienionych pracowników oskarżony nie dopuszczał się naruszenia ich praw pracowniczych, nie wyklucza w żaden sposób tego, że naruszał prawa pracownicze innych pracowników. Żaden z powyższych świadków nie zaprzeczył bowiem, by oskarżony mógł dopuszczać się zarzucanych mu czynów wobec innych osób. Wszak niektórzy z wymienionych pracowników wiedzieli, iż wielu pracowników w firmie nie posiada umów o pracę.

Zeznania J. T. dotyczyły jej męża A. T.. Wskazała, iż jest on ciężko chory i nie jest w związku z tym w stanie złożyć zeznań. Według jej wiedzy A. T. pracował dorywczo na różnych budowach bez podpisanych umów o pracę, ale nie zna nazw tych firm, stąd też jej zeznania były bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Również zeznania J. M. nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Wskazała, iż miała podpisaną umowę o współpracę z firmą (...) w ramach której przeprowadzała badania wstępne i profilaktyczne z zakresu medycyny pracy pracowników tej firmy. J. M. nie pamiętała ilu pracownikom przeprowadzała te badania. Okoliczności te nie miały jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem nie były one objęte zarzutami z aktu oskarżenia, a ponadto niektórzy z pracowników potwierdzali, iż takie badania mieli przeprowadzane, zaś na podstawie zeznań J. M. nie byłoby możliwe ustalenie, którzy pracownicy mieli przeprowadzane badania lekarskie.

Zeznania M. W. (3) także nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Jest ona pracownikiem spółki (...) SA, która prowadziła księgowość i obsługę kadr firmy (...). Nie posiadają oni jednak żadnej dokumentacji tej firmy gdyż została ona zwrócona dla A. w wyniku rozwiązania między nimi umowy o współpracy. Dodała, iż obsługę kadrową prowadziła ona na podstawie dokumentacji przedłożonej przez A..

Sąd uwzględnił w całości informacje z ZUS. Potwierdzają one jednoznacznie, iż E. S. (1), J. Ż. (1), W. W. (2), M. K. (1), J. B., G. W., M. W. (1), M. K. (2), T. M. nie byli zgłoszeni do ZUS lub ich zgłoszenie dotyczyło niepełnego okresu zatrudnienia. Skoro w/w osoby nie były zgłoszone do ZUS, to oczywistym jest, iż nie były za te osoby w podanych okresach opłacane składki na ubezpieczenia społeczne. Z kolei informacja z ZUS dokumentuje w jakich okresach czasu P. S. nie odprowadzał składek za osoby zgłoszone do ubezpieczenia lub odprowadzał je w kwotach nie pozwalających na pokrycie pełnych składek za wszystkie zgłoszone osoby. Wymienione pisma z ZUS są dowodami obiektywnymi, co do których sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania, albowiem sporządzone zostały przez uprawniony organ na podstawie przepisów prawa. Gdyby oskarżony opłacał składki i zgłaszał wymienione osoby do ubezpieczenia społecznego oczywistym jest, iż informacje te zawarte byłyby w systemie ZUS.

Sąd uwzględnił również dokumentację z przeprowadzonych przez PIP kontroli u P. S.. W okresach kiedy była przeprowadzana kontrola u P. S. nie ujawniono dokumentów, dotyczących zatrudnienia pracowników (z wyjątkiem M. W. (1)), którzy pracowali w tamtym okresie u P. S. i których prawa pracownicze zostały naruszone, ani też dokumentów takich nie przedłożył P. S.. Skoro zatem P. S. nie posiadał dokumentów dotyczących zatrudnienia osób wymienionych w zarzutach aktu oskarżenia, to potwierdza zeznania tych świadków dotyczące tego, że oskarżony nie potwierdzał im na piśmie zawartych umów i nie wystawiał świadectw pracy.

Sąd nie znalazł również podstaw, by nie uwzględnić dokumentacji w postaci pism od komorników sądowych. Z pism tych wynika, iż jedyną osobą zaspokojoną w wyniku postępowania egzekucyjnego jest J. B., przy czym nie ma to znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, gdyż sam fakt, iż oskarżony nieterminowo i uporczywie wypłacał mu wynagrodzenie , nawet pomimo późniejszego jego zaspokojenia wciąż wypełnia znamiona czynu z art. 218 par. 1a k.k. Ponadto z informacji tych wynika, iż roszczenie W. W. (2) z tytułu zasądzonego obowiązku zapłaty wynagrodzenia, nie zostało zaspokojone.

Sąd uwzględnił również pozostałe dokumenty prywatne oraz dokumenty urzędowe w postaci kopii umów, pism, protokołów przeszukania, danych o karalności, kopii świadectw pracy oraz odpisów orzeczeń. Dokumenty te nie były kwestionowane przez żadną ze stron i stanowią obiektywne dowody okoliczności w nich stwierdzonych.

Sąd w zasadzie jedynie w części dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego P. S.. W zakresie w jakim z jego wyjaśnień wynika, że E. S. (1), W. W. (2), M. K. (1), E. B., J. B., D. W. (1), M. W. (1), S. K. (2), M. K. (2) i T. M. pracowali u niego, nie budzą wątpliwości, gdyż zgodne są z zeznaniami tychże świadków. Odnośnie niewypłaconych wynagrodzeń za pracę oskarżony częściowo przyznał się do tego w szczególności co do E. S. (1) i M. K. (1), T. M. co również jest zgodne z zebranym materiałem dowodowym. Co do W. W. (2) oskarżony przyznał, iż jest mu wciąż winny wynagrodzenie za pracę, jednakże w mniejszej kwocie tj. 3600 złotych. W stosunku do D. W. (1) i M. W. (1) oskarżony wskazał, iż wypłacił im wynagrodzenie w pełnych kwotach. Oskarżony wskazał również, że E. B., J. B., S. K. (2) i M. K. (2) również otrzymali swoje wynagrodzenia. Co do wyjaśnień w tym zakresie sąd odmówił im wiarygodności. Oskarżony nie przedstawił bowiem żadnej dokumentacji, która potwierdzałaby, że osoby te otrzymały wynagrodzenie, a jak sam wskazał m. in. za E. B. wynagrodzenie odebrał jego syn i podpisał się na liście. Co do S. K. (2) oskarżony wskazał, iż ma świadków na to, że otrzymał on swoje wynagrodzenie, jednakże nie wskazał imion i nazwisk tych świadków, ani nie wnosił o ich przesłuchanie. Również i co do pozostałych osób oskarżony nie przedłożył żadnej dokumentacji chociażby w postaci list z podpisami odbioru wynagrodzeń. Nawet zatrudniając bez umowy o pracę pracowników i wypłacając im wynagrodzenie w formie gotówkowej nie sposób uznać, że oskarżony nie prowadził żadnych list płac, na których pracownicy potwierdzaliby odbiór wynagrodzenia, tym bardziej, iż o takiej liście oskarżony sam wspominał. Odnośnie nie potwierdzenia umów o pracę na piśmie oskarżony nie wypowiedział się w swoich wyjaśnieniach pomimo, iż wynikało z nich, że wskazane osoby, których prawa pracownicze były naruszone, pracowały u niego. Jako powód nieterminowego wypłacania wynagrodzeń oraz nieodprowadzania składek oskarżony wskazał, że wynikało to z braku płynności finansowej spowodowanej nie wywiązaniem się z płatności przez jego kontrahentów. Oskarżony nie potwierdził tego jednak w żaden sposób, ani żadnymi dokumentami. Oskarżony pomimo pouczenia go o wyznaczeniu mu 3 dniowego terminu na złożenie do akt dokumentacji dot. pracowników (k. 559), dokumentacji takiej nie złożył ani w toku postępowania przygotowawczego, ani też przed sądem. Zatem twierdzenia oskarżonego nie zostały przez niego potwierdzone w żaden sposób pomimo wskazywania przez niego, że posiada świadków i listy płac. Nie sposób więc na podstawie jego wyjaśnień podważyć pozostały materiał dowodowy w sprawie. Oskarżony wskazał również, że nie zna lub nie pamięta S. M. i G. W., jednakże jak wynika z informacji nadesłanych przez ZUS byli oni w pewnych okresach zgłoszeni przez oskarżonego do ubezpieczenia, co potwierdza, że pracowali u niego. Oskarżony wskazał również, iż nie zalega już ze składkami na ubezpieczenia społeczne, gdyż spłacił je w 2011 roku na co dostał zaświadczenie. Zaświadczenia takiego jednak nie przedłożył, a z informacji z ZUS (k. 1015) wynika, iż wciąż za pewne okresy czasu oskarżony zalega ze składkami.

Powyżej ustalony stan faktyczny dał podstawy do przypisania oskarżonemu czynów zarzucanych mu w punktach 1-3, 5, 7-8, 10, 12-14, kwalifikowanych z art. 218 § 1a k.k. w zb. z art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Czyn z art. 218 § 1a k.k. polega na złośliwym lub uporczywym naruszaniu praw pracownika przez osobę wykonującą czynności z zakresu prawa pracy lub ubezpieczeń społecznych. Naruszenie praw pracownika wynikających ze stosunku pracy może polegać na: wypłacie zaniżonego wynagrodzenia lub innych świadczeń majątkowych albo opóźnieniu w terminowej ich wypłacie, pomijaniu w udzielaniu premii lub nagród, odmowie udzielenia urlopu lub udzielaniu go w terminach nieuzgodnionych z pracownikiem albo też zaniżaniu wymiaru urlopu, wymuszaniu pracy w dni wolne od pracy, w szczególności w niedziele oraz święta o charakterze religijnym, wymuszaniu przedłużania czasu pracy i nadmiernym obciążaniu pracą w godzinach nadliczbowych, stosowaniu dyskryminacyjnych zasad awansu oraz podnoszeniu wynagrodzenia (np. ze względu na płeć lub status rodzinny), odmowie przedstawienia w terminie świadectwa pracy lub też potwierdzenia na piśmie umowy o pracę, naruszeniu przepisów o rozwiązywaniu umowy o pracę, podpisywaniu umowy zlecenia lub innej umowy cywilnoprawnej w warunkach faktycznego świadczenia pracy lub warunkach określonych w art. 22 § 1 k.p., zakazanym mobbingu itp. Naruszenie uprawnień pracowniczych wynikających z ubezpieczenia społecznego może polegać np. na niewłaściwym prowadzeniu dokumentacji, od której uzależnione są świadczenia z ubezpieczenia społecznego, zaniżaniu wysokości świadczeń, niewypłacaniu ich w terminie, ignorowaniu orzeczeń sądowych zobowiązujących do określonych świadczeń organy instytucji ubezpieczeniowych itp.

Niewątpliwie, więc zachowania oskarżonego P. S. polegające na odmowie potwierdzenia na piśmie umowy o pracę pomiędzy pracownikami wymienionymi w zarzutach aktu oskarżenia, nieterminowa wypłata wynagrodzeń, niepełne wypłacanie wynagrodzeń lub też brak ich wypłaty, niewydawanie świadectw pracy oraz niewpłacanie w terminie składek na ubezpieczenia społeczne za wymienionych pracowników mieszczą się w znamionach określających czynności sprawcze czynów z art. 218 § 1a k.k.

Warunkiem odpowiedzialności karnej za naruszenie praw pracowniczych jest uporczywy lub złośliwy charakter tego naruszenia. Pojęcie uporczywości oznacza działanie lub zaniechanie trwające dłuższy czas lub powtarzające się w pewnym okresie. Pojęcie uporczywości ma także zabarwienie subiektywne, które można utożsamić z „nieustępliwością". Nie jest konieczne do realizacji tego znamienia, by pracownik domagał się realizacji swoich uprawnień czy też wyrażał wobec nich sprzeciw.

W ocenie sądu wszystkie czyny P. S. miały charakter uporczywy. Świadkowie zgodnie bowiem zeznawali, iż wielokrotnie prosili oskarżonego o sporządzenie pisemnej umowy o pracę lub też dopominali się wielokrotnie o wypłatę zaległego wynagrodzenia. Niektórzy wprost wskazywali, iż co miesiąc musieli przypominać się z wypłatą należnego im wynagrodzenia. Powyższe okoliczności były w większości przypadków również przyczyną rezygnacji z pracy przez pracowników P. S.. Oskarżony mimo tego często zbywał pracowników obietnicami, że wypisze umowę lub wypłaci wynagrodzenie. Świadczy to o jego nieustępliwości, bowiem pomimo dopominania się pracowników (co nie było konieczne jak już wspomniano, dla spełnienia znamienia uporczywości) nie realizował swoich obowiązków jako pracodawca lub realizował je ze znacznym opóźnieniem.

Oskarżony podnosił trudną sytuację finansową jako przyczynę powyższych nieprawidłowości. Sam fakt trudnej sytuacji finansowej zakładu pracy nie wyklucza jednak realizacji znamienia uporczywości, jakkolwiek w sytuacjach szczególnych pracodawca może powoływać się na stan wyższej konieczności, o ile wykaże, że naruszenie praw pracowniczych nie było naruszeniem dobra o oczywiście wyższej wartości. P. S. nie wykazał bowiem w żaden sposób, że takową trudną sytuację finansową miał. Nie wykazał żadnej dokumentacji, ani świadków, którzy potwierdziliby nie wywiązywanie się z płatności wobec niego. Oskarżony wskazywał nawet sam, iż nie dochodził swoich wierzytelności o znacznej wartości (według swojego oświadczenia 800 000 złotych). Takie zachowanie nie znajduje żadnego uzasadnienia, albowiem logicznym jest dochodzenie wierzytelności zwłaszcza o tak dużej wartości. Oskarżony jednak według swoich wyjaśnień nie występował na drogę sądową o tę wierzytelność. Takie zachowanie świadczy o tym, iż nawet jeśli oskarżony miał trudną sytuację finansową, to nie robił nic by ją poprawić. Zachowanie jego było więc zawinione i z pewnością uporczywe. Naruszanie praw pracowniczych nie było bowiem jednorazową sytuacją, a dotyczyło co najmniej kilkunastu pracowników i trwało przez dłuższe co najmniej kilku miesięczne okresy czasu. Odnośnie nie potwierdzania umów o pracę na piśmie oskarżony nie podał natomiast żadnych powodów swojego postępowania.

Czyny oskarżonego przypisane mu w punkcie I wyroku wyczerpały także znamiona czynu z art. 219 k.k. Czyn ten polega na niezgłoszeniu zainteresowanego do ubezpieczenia społecznego. Niewątpliwym jest, iż oskarżony nie zgłosił E. S. (1), J. Ż. (1), W. W. (2), M. K. (1), J. B., G. W., M. W. (1), M. K. (2), T. M. i S. M. do ubezpieczenia społecznego za okresy wskazane w treści zarzutów, o czym świadczą przede wszystkim pisma z ZUS.

Dodać trzeba, że w punkcie I wyroku Sąd dokonał także modyfikacji w zakresie opisu czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie III zarzutu poprzez wskazanie, iż W. W. (2) otrzymał pisemną umowę o pracę po dwóch miesiącach pracy, albowiem wynika to z zeznań tego świadka, a także przedłożonej kopii umowy o pracę. Powyższe nie miało wpływu na kwalifikację prawną czynu.

Nadto wskazać trzeba, że w punkcie I wyroku Sąd błędnie, omyłkowo w drugim myślniku dodał „ w przypadku zarzutu XI dotyczącego S. K. (1) eliminuje z opisu czynu odmowę przedstawienia przez oskarżonego umowy o pracę na piśmie”. Powyższe stanowi oczywistą omyłkę pisarską wynikającą z powielenia zapisu w punkcie III wyroku. W punkcie I wyroku wyraźnie bowiem wskazano, że dotyczy on pkt 1-3, 5, 7-8, 10, 12-14, a nie punktu 11 (czy też XI) aktu oskarżenia, związanego z osobą S. K. (1). Punktu 11 aktu oskarżenia dotyczy punkt III wyroku, gdzie wyraźnie wskazano zarówno na zmianę opisu czynu w zakresie zarzutu XI, jak i na zmianę kwalifikacji tego czynu.

Czyn opisany w punkcie IV aktu oskarżenia wyczerpał znamiona czynu z art. 218 § 3 k.k. Czynność wykonawcza określona w art. 218 § 3 polega na niewykonaniu przez osobę zobowiązaną orzeczeniem sądu obowiązku wypłaty wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia ze stosunku pracy. P. S. został zobowiązany prawomocnym nakazem zapłaty do wypłaty na rzecz W. W. (2) kwoty 9.807,00 złotych tytułem wynagrodzenia za pracę. Obowiązku tego oskarżony nie spełnił i nie wykazał w żaden sposób, by nie miał obiektywnej niemożliwości spełnienia tegoż obowiązku. Powyższego dotyczy pkt II wyroku.

W punkcie III wyroku Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia przestępstw zarzucanych oskarżonemu w punktach VI i IX oraz XI aktu oskarżenia (przy uwzględnieniu zastosowanej modyfikacji). Opisane w tych zarzutach zachowanie polegające na braku zapłaty wynagrodzenia, czy też nieprzedstawienie umowy o pracę lub nieodprowadzanie składek jest naruszeniem praw pracowniczych, o czym mowa w art. 218 §1 a k.k. W zarzutach VI i IX nie było mowy o niezgłoszeniu pracownika do ubezpieczenia społecznego, co wypełniałoby znamiona czynu z art. 219 k.k. Zarówno E. B. (zarzut VI), jak i D. W. (1) (zarzut IX) zostali zgłoszeniu do ubezpieczenia społecznego (choć po jakimś czasie od zatrudnienia). Z uwagi na czasokres wskazany w zarzucie oraz zasadę wskazaną w art. 399 k.p.k. Sąd uznał, że brak jest podstaw do rozszerzania kwalifikacji prawnej wskazanych czynów. Jeśli chodzi o zarzut XI dotyczący S. K. (1), który to czyn zakwalifikowano w akcie oskarżenia z art. 218 § 1 a k.k. w zb. z art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. to wskazać trzeba, że S. K. (1) był zgłoszono przez oskarżonego do ubezpieczenia społecznego w dacie zawarcia umowy o pracę. Brak było zatem podstaw do zastosowania w tym przypadku kwalifikacji kumulatywnej z art. 219 k.k. Nadto dodać trzeba, że w samej treści zarzutu także nie wskazano na niezgłoszenie tego pracownika do ZUS. Kwalifikacja prawna tego zarzutu zawierała zatem błąd. W związku z powyższym Sąd zakwalifikował wskazany czyn z art. 218 § 1 a k.k. Pozostaje dodać, że dodatkowo Sąd w zakresie tego czynu zmodyfikował treść zarzutu, poprzez eliminację nieprzedstawienia pokrzywdzonemu umowy o pracę na piśmie, co innego bowiem wynika z ustalonego stanu faktycznego.

Sąd uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu wyżej opisanych czynów przypisanych w punktach I i III zarzutów, ustalił, że stanowią one dwa ciągi przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k. k. W myśl art. 91 § 1 k. k., jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa albo więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Zdaniem Sądu, w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z podobnym sposobem działania – oskarżony bowiem wobec wszystkich pracowników zatrudnionych w jego firmie postępował w taki sam lub podobny sposób, to jest odmawiał potwierdzenia umowy o pracę na piśmie, opóźniał się regularnie z wypłatą wynagrodzenia lub też nie wypłacał go wcale lub w pełnej wysokości, ponadto nie zgłaszał on pracowników do ubezpieczenia społecznego lub też nie opłacał składek z jego tytułu. Wszystkie czyny były popełniane regularnie w okresie pomiędzy 2009 rokiem a 2012 rokiem, a zatem spełniona jest także wskazana w art. 91 § 1 k. k. przesłanka popełnienia przestępstw w krótkich odstępach czasu. W związku z powyższym, wobec faktu, iż w przedmiotowej sprawie spełnione zostały wszystkie przesłanki z art. 91 § 1 k. k. ( tj. działanie z wykorzystaniem takiej samej sposobności, w krótkich odstępach czasu, zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny wyrok, co do któregokolwiek z tych przestępstw), Sąd uznał, że zarzucane oskarżonemu przestępstwa stanowią dwa ciągi przestępstw określone w art. 91 § 1 k. k.

Przy wymiarze kary Sąd oparł się o dyrektywy z art. 53 k. k. Sąd miał przy tym na względzie stopień społecznej szkodliwości czynów, których dopuścił się oskarżony, stopień jego zawinienia. Sąd kierował się przy tym celami zapobiegawczymi i wychowawczymi przypisanymi karze, a także okolicznościami związanymi z kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa. Szkodliwość społeczną czynów oskarżonego należy ocenić jako średnią. Działał on bowiem z naruszeniem praw kilkunastu pracowników, na przełomie kilku lat. Dodatkowo znamiennie czynu oskarżonego w postaci uporczywości działania również wpływa na ocenę stopnia społecznej szkodliwości jego czynów. Nadto swoim postępowaniem oskarżony wyczerpał znamiona dwóch przestępstw przeciwko prawom pracowników.

Na niekorzyść oskarżonego wpływa fakt, iż był uprzednio karany sądownie, a także okoliczności wpływające na ocenę stopnia szkodliwości społecznej jego czynów.

Sąd nie znalazł okoliczności wpływających na korzyść oskarżonego, za wyjątkiem tego, że firma oskarżonego mogła borykać się w owym czasie z trudnościami finansowymi, co jednak nie może tłumaczyć braku świadectw pracy czy pisemnego potwierdzenia zawarcia umowy o pracę.

Mając powyższe na względzie, Sąd wymierzył oskarżonemu P. S. za ciąg przestępstw przypisany mu w punkcie 1 wyroku karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Za czyn przypisany mu w punkcie 2 wyroku sąd wymierzył oskarżonemu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, zaś za ciąg przestępstw przypisany mu w punkcie 3 wyroku wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Czyny z art. 218 § 1a k.k. i 219 k.k. zagrożone są karami grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Z kolei czyn z art. 218 § 3 k.k. zagrożony jest karami grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 3. Sąd uznał, iż z uwagi na uprzednią karalność oskarżonego, okoliczności wpływające na ocenę stopnia szkodliwości społecznej w szczególności działanie przeciwko prawom pracowniczym kilkunastu osób w sposób uporczywy i przez dłuższy okres czasu, a także z uwagi na fakt, iż swoimi czynami wyczerpał jednocześnie znamiona 3 przestępstw, sąd uznał, iż zasadnym będzie wymierzenie mu za każdy z ciągów przestępstw oraz za czyn z art. 218 § 3 k.k. kary pozbawienia wolności. Przy czym kary te nie były nadmiernie surowe, albowiem wszystkie mieszczą się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Wymierzając P. S. kary jednostkowe, Sąd połączył w punkcie 4 wyroku temu oskarżonemu jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył jedną karę łączną w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności. Przy wymiarze kary łącznej zastosowano zasadę częściowej absorbcji mając na uwadze związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy przypisanymi przestępstwami i związek czasowy w ich popełnieniu. Sprawca działał bowiem w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu oraz naruszał swym zachowaniem te same dobra prawne wobec wszystkich pokrzywdzonych. Przyjęcie pełnej absorbcji uniemożliwił brak tożsamości osoby pokrzywdzonej – czyny oskarżonego zostały popełnione przeciwko kilkunastu różnym osobom.

Następnie w punkcie V wyroku sąd przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie kary łącznej 6 miesięcy pozbawienia wolności wobec P. S.. Oskarżony w momencie popełniania czynu był skazany na karę pozbawienia wolności, co w aktualnym stanie prawnym uniemożliwiałoby zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. W stanie obowiązującym w chwili popełniania przez oskarżonego zarzucanych mu czynów (1 lipca 2010 r. Dz.U.2010.40.227), możliwe było zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności także wobec sprawcy, który był uprzednio skazany na karę pozbawienia wolności. Przepisy te były więc dla P. S. względniejsze i zostały zastosowane w niniejszej sprawie. Sąd uznał, iż zasadnym będzie warunkowe zawieszenie wymierzonej oskarżonemu kary łącznej. Popełnione przez oskarżonego czyny miały miejsce 8-9 lat temu. Pokrzywdzeni przez oskarżonego pracownicy już od dawna u niego nie pracują, zaś oskarżony od dawna nie prowadzi już działalności gospodarczej. Istnieje, więc małe ryzyko, iż oskarżony dopuści się ponownie popełnienia przestępstwa. W związku z tym sama wizja możliwości zarządzenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności będzie w ocenie sądu wystarczającym środkiem wychowawczym i zapobiegawczym wobec oskarżonego. Dla weryfikacji tej prognozy Sąd ustanowił trzyletni okres próby.

W punkcie 6 wyroku sąd, w związku z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności, wymierzył oskarżonemu karę grzywny, która będzie odpowiednim wzmocnieniem orzeczonej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a przede wszystkim będzie stanowić dla oskarżonego realną dolegliwość za popełnione przez niego czyny. Pomimo trudnej sytuacji majątkowej i zdrowotnej oskarżonego uiszczenie przez niego grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 10 złotych leży w granicach możliwości finansowych oskarżonego.

Sad w punkcie 7 wyroku obciążył oskarżonego także kosztami postępowania, które nie są nadmiernie wysokie, a spowodowane zostały postępowaniem oskarżonego. Jednocześnie w tym samym punkcie sąd zwolnił oskarżonego z obowiązku uiszczenia opłaty, albowiem został obciążony karą grzywny. Poniesienie przez niego dodatkowej opłaty byłoby nadmiernym obciążeniem finansowym zwłaszcza wobec trudnej sytuacji materialnej (brak stałej pracy, majątku i dochodów).