Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku łącznego z dnia 29 listopada 2018 roku

D. D. została skazana następującymi wyrokami:

I.  Sądu Rejonowego w Chorzowie z dnia 17 maja 2016 roku, sygn. akt VII K 234/16 za ciąg ośmiu przestępstw z art. 278 §5 kk w zw. z art. 278 §3 kk w zw. z art. 278 §1 kk popełnionych w dniach odpowiednio 17 maja 2015 roku, 25 maja 2015 roku, 06 sierpnia 2015 roku, 26 sierpnia 2015 roku, 09 września 2015 roku, 12 października 2015 roku, 30 listopada 2015 roku, 22 stycznia 2016 roku, mocą którego wymierzono jej jedną karę 8 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, przy czym prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Chorzowie z dnia 04 kwietnia 2018 roku, sygn. akt IV Ko 254/18 zarządzono skazanej wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności, albowiem skazana uchylała się od wykonywania kary ograniczenia wolności nie stawiając się do pracy, następnie postanowieniem z dnia 21 września 2018 roku Sądu Rejonowego w Chorzowie, sygn. akt IV Ko 2729/18, skazanej wstrzymano wykonanie kary zastępczej pozbawienia wolności i określono, że pozostaje jej do wykonania 5 miesięcy i 12 dni kary ograniczenia wolności w postaci pierwotnie orzeczonej, w dniu 21 września 2018 roku zakończono wykonywanie zastępczej kary pozbawienia wolności w związku ze wstrzymaniem jej wykonania, skazana jednak pozostawała do dnia 29 listopada 2018 roku w jednostce penitencjarnej w związku z wykonywaniem zastępczej kary pozbawienia wolności w sprawie opisanej niżej w punkcie II,

II.  Sądu Rejonowego w Chorzowie z dnia 01 sierpnia 2017 roku, sygn. akt VII K 223/17 za ciąg dziewięciu przestępstw z art. 278 §5 kk w zw. z art. 278 §3 kk w zw. z art. 278 §1 kk popełnionych w dniach odpowiednio 18 marca 2016 roku, 07 kwietnia 2016 roku, 19 maja 2016 roku, 06 lipca 2016 roku, 10 sierpnia 2016 roku, 03 listopada 2016 roku, 24 listopada 2016 roku, 05 stycznia 2017 roku i 10 stycznia 2017 roku, mocą którego wymierzono jej jedną karę 10 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, przy czym prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Chorzowie z dnia 16 lipca 2018 roku zarządzono skazanej wykonanie kary zastępczej pozbawienia wolności, gdyż skazana uchylała się wykonywania kary, odbywała skazana karę zastępczą do dnia 29 listopada 2018 roku,

III.  Sądu Rejonowego w Chorzowie z dnia 21 maja 2018 roku, sygn. akt VII K 112/18 za przestępstwo z art. 278 §1, 3 i 5 kk popełnione w dniu 17 stycznia 2018 roku na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata, przy czym kara ta nie została dotychczas zarządzona do wykonania,

IV.  Sądu Rejonowego w Chorzowie z dnia 17 kwietnia 2018 roku, sygn. akt VII K 248/18 za ciąg czterech przestępstw z art. 278 §1, 3 i 5 kk popełnionych w dniach odpowiednio 11 marca 2017 roku, 19 czerwca 2017 roku, 21 lipca 2017 roku i 06 października 2017 roku na jedną karę 1 roku ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Skazana odbywała do dnia 29 listopada 2018 roku karę zastępczą pozbawienia wolności, co już wyżej zasygnalizowano w opisach wyroków z punktów I i II.

Skazana ukończyła gimnazjum, pozostając na wolności zamieszkiwała z konkubentem oraz dziećmi. Skazana nie pracowała, pobierała zasiłki oraz alimenty. W warunkach izolacji penitencjarnej zachowywała się poprawnie, funkcjonowała w sposób regulaminowy i zgodny z porządkiem wewnętrznym zakładu karnego. Karę zastępczą odbywała w systemie zwykłym, nie sprawiała problemów natury wychowawczej, w grupie współosadzonych funkcjonowała bezkonfliktowo, nie deklarowała przynależności do nieformalnych struktur więziennych. Deklarowała kontakty z rodziną w formie widzeń, telefonów i korespondencji.

Spośród orzeczonych, opisanych wyżej kar ograniczenia wolności skazana dobrowolnie nie rozpoczęła wykonywania żadnej z nich.

dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Chorzowie z dnia 17 maja 2016 roku, sygn. akt VII K 234/16 – w aktach sprawy VII K 234/16 na k. 12-14, postanowienia Sądu Rejonowego w Chorzowie z dnia 04 kwietnia 2018 roku – w aktach sprawy VII K 234/16 na k. 56 i 76, zawiadomienie o zwolnieniu ze sprawy – w aktach sprawy VII K 234/16 na k. 80, sprawozdanie z wywiadu kuratorskiego – w aktach sprawy VII K 234/16 na k. 36-37, wyrok Sądu Rejonowego w Chorzowie z dnia 01 sierpnia 2017 roku, sygn. akt VII K 223/17 – w aktach sprawy VII K 223/17 na k. 54-56, postanowienie Sądu Rejonowego w Chorzowie z dnia 16 lipca 2018 roku – w aktach sprawy VII K 223/17 na k. 77, obliczenie kary k. 87, wyrok Sądu Rejonowego w Chorzowie 21 maja 2018 roku, sygn. akt VII K 112/18 – w aktach sprawy na k. 44, wyrok Sądu Rejonowego w Chorzowie z dnia 17 kwietnia 2018 roku, sygn. akt VII K 248/18 – w aktach sprawy VII K 248/18 na k. 66-67, karta karna k. 8-11, opinia o skazanej k. 2 oraz 23-24.

Ujawnione w toku rozprawy dowody Sąd uznał za wiarygodne i mające pełną moc dowodową, albowiem były to dokumenty urzędowe, które sporządzone zostały w formie prawem przewidzianej przez osoby kompetentne i bezstronne. Nadto ich treść nie była kwestionowana przez strony w toku postępowania. Również strony nie zgłaszały wniosków ani też nie sygnalizowały potrzeby uzupełnienia materiału dowodowego.

Zgodnie z art. 569 §1 kpk jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby, którą prawomocnie skazano lub wobec której orzeczono karę łączną wyrokami różnych sądów, właściwy do wydania wyroku łącznego jest sąd, który wydał ostatni wyrok skazujący lub łączny w pierwszej instancji, orzekający kary podlegające łączeniu.

W myśl art. 85 §1 i 2 kk, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną (§1). Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89 kk, w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w art. 85 §1 kk (§2).

W niniejszej sprawie zachodziły podstawy do objęcia węzłem kary łącznej w wyroku łącznym kar ograniczenia wolności orzeczonych odpowiednio w punktach I, II i IV. Są to bowiem kary tego samego rodzaju i ze swej istoty podlegają łączeniu.

Brak było podstaw do połączenia w wyroku łącznym wyżej wskazanych kar ograniczenia wolności z karą pozbawienia wolności wymierzoną skazanej z warunkowym zawieszeniem wykonania, a opisaną wyżej w punkcie III.

Trzeba zauważyć, że z przywołanego wyżej art. 85 §1 i 2 kk wynika jednoznacznie, że podstawą kary łącznej w wyroku łącznym są kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, a przy tym – z zastrzeżeniem art. 89 kk – kary te podlegać muszą wykonaniu.

Przywołany przepis art. 85 kk zatem statuuje zasady łączenia kar – bez wątpienia łączeniu podlegają kary jednorodzajowe tj. kara pozbawienia wolności z karą pozbawienia wolności (także w wariancie z warunkowym zawieszeniem wykonania), kara ograniczenia wolności z karą ograniczenia wolności oraz kara grzywny z karą grzywny.

Art. 85 kk nie udziela zarazem odpowiedzi na pytanie, które kary różnorodzajowe podlegają łączeniu. Odpowiedzi w tej materii dostarczają dalsze przepisy kodeksowe.

Bez wątpienia kara grzywny nie podlega łączeniu z pozostałymi rodzajami kar, albowiem brak jest przepisu, który przewidywałby zasady łączenia tychże kar.

W odniesieniu do różnorodzajowych kar – ograniczenia wolności i pozbawienia wolności przepisy kodeksowe zawierają jedynie cząstkową regulację tj. zasadę łączenia kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania z karą ograniczenia wolności. Taki wniosek wykładniczy wypływa z art. 87 kk, w myśl którego statuowany został przelicznik łączonych kar – tj. 1 miesiąc kary ograniczenia wolności odpowiada 15 dniom kary pozbawienia wolności. Analogiczny przelicznik zastosowano w art. 89 §1b kk przy łączeniu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania oraz takiej kary bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Mamy zatem do czynienia z dwoma odrębnymi przypadkami, gdy przepisy kodeksowe przewidują przelicznik kar. W odniesieniu do przelicznika dotyczącego kary ograniczenia wolności tożsame rozwiązanie – proporcję przeliczania przewidziano na gruncie art. 63 kk tj. jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada dwóm dniom kary ograniczenia wolności. Przepisy kodeksowe nie zawierają jednocześnie regulacji, która dotyczyłaby wprost przeliczenia kary ograniczenia wolności i kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Ma to znaczenie tym większe, że art. 87 §1 kk stanowi, że w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności sąd wymierza karę łączną pozbawienia wolności przyjmując, że miesiąc ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności. W tym kontekście nie może budzić wątpliwości, że kwestia łączenia kary ograniczenia wolności i pozbawienia wolności winna być rozpatrywana wyłącznie na gruncie tego przepisu, a to wobec kategorycznego sformułowania umieszczonego in principio tej jednostki redakcyjnej. Nie budzi tu wątpliwości nadto fakt, że przepis ten traktuje o stosunku przeliczeniowym kary ograniczenia wolności z karą tzw. bezwzględną pozbawienia wolności. W ocenie Sądu orzekającego brzmienie tego przepisu, posiłkowane treścią przywołanego już art. 63 kk, w kontekście wykładni systemowej i funkcjonalnej, wyłącza możliwość stopniowego niejako konstruowania wymiaru kary łącznej. Sąd orzekający nie podziela tu zapatrywania P. Kardasa (zob. P. Kardas w: W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Komentarz do art. 53-116, Warszawa 2016 – komentarz do art. 87 kk) postulującego wpierw dokonanie przeliczenia obu rodzajów kar na gruncie
art. 87 §1 kk, a następnie przejście – niejako w drugim etapie – na grunt art. 89 kk.

W pierwszej kolejności trzeba podkreślić, że obie regulacje tj. art. 87 §1 kk i art. 89 kk są względem siebie autonomiczne i odrębne, ich zakresy stosowania się nie przenikają, a taki wniosek wykładniczy predestynuje brzmienie właśnie początkowych fragmentów obu jednostek redakcyjnych. Innymi słowy obie te regulacje dotyczą dwóch odrębnych i różnych przypadków – w pierwszym łączenia kary pozbawienia wolności z karą ograniczenia wolności, a w drugim – kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania oraz kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Oba przepisy nie przewidują – i to prima facie – żadnych warunków ku temu, aby karę łączną w wyroku łącznym konstruować kilkuetapowo. Przeciwnie – już wykładnia językowa tych przepisów wskazuje, że karę łączną opartą na karach różnordzajowych konstruuje się – wymierza zestawiając ze sobą poszczególne kary różnorodzajowe i je odpowiednio przeliczając. Jest to zatem proces myślowy i logiczny o charakterze jednoaktowym. Nie ma tenże proces charakteru złożonego.

Po wtóre – podzielając kwestionowany tu pogląd P. Kardasa – dojść można prostą drogą do sytuacji paradoksalnej. Otóż łącząc jak w niniejszej sprawie kilka kar ograniczenia wolności z jedną tylko karą pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono (a więc łącząc wszystkie kary o faktycznie wolnościowym charakterze), należałoby na gruncie art. 89 kk wymierzyć skazanej karę pozbawienia wolności, gdyż takie orzeczenie niechybnie rysowałoby się, jeśli spojrzeć na charakter i dużą liczby przypisanych jej czynów. Innymi słowy doszłoby do wymierzenia skazanej kary izolacyjnej pozbawienia wolności za czyny, które w wyrokach jednostkowych doczekały się kar wolnościowych. Nie trzeba tu przekonywać, że taka w istocie konwersja kar wolnościowych na karę izolacyjną sprzeciwia się w sposób oczywisty naczelnemu celowi przyświecającemu instytucji wyroku łącznego tj. racjonalizacji karania i polityki penalnej. Zaprzeczałoby to jednocześnie celom stawianym poszczególnym karom o faktycznie wolnościowym charakterze.

Po trzecie – opisane w art. 89 kk reguły łączenia kar pozbawienia wolności z warunkowym i bez warunkowego zawieszenia wykonania mają szczególny charakter, a przez to winny być interpretowane ściśle. W żadnym razie nie mogą być te reguły odnoszone nawet pośrednio do kwestii łączenia kary ograniczenia wolności z karą pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania. Co równie istotne, art. 85 §2 kk przewidując jako zasadę możliwość łączenia kar podlegających wykonaniu odsyła – na zasadzie wyjątku – wyłącznie do art. 89 kk, sam zaś art. 89 kk nie odsyła w żaden sposób do art. 87 kk.

Dlatego też z powyższych względów w punkcie 3 wyroku łącznego umorzono postępowanie w pozostałym zakresie tj. co do kary opisanej wyżej w punkcie III.

Sąd mając na uwadze treść art. 569 §1 kpk i art. 91 §2 kk – łącząc kary opisane w punktach I, II i IV wymierzył skazanej karę łączną – 1 roku i 10 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Art. 91 §2 kk stanowi wyłączną podstawę wymiaru kary łącznej, jeżeli łączeniu podlegają kary i jedne kary ograniczenia wolności. W świetle ustaleń w sprawie taka sytuacja zaistniała w stosunku do skazanej, której poszczególnymi wyrokami wymierzono jedne kary za przestępstwa popełnione w warunkach ciągów przestępstw.

Granice wymiaru kary łącznej – zgodnie ze stosowanym odpowiednio art. 86 §1 kk – wyznacza zakres od najsurowszej kary jednostkowej do sumy kar jednostkowych, jednak nie więcej niż 2 lata. W tym przypadku najsurowsza kara jednostkowa wynosiła 1 rok ograniczenia wolności zaś suma kar przekraczała 2 lata ograniczenia wolności, co limitowało górną granicę tej kary łącznej do 2 lat.

Tak w teorii prawa karnego materialnego jak i w praktyce orzeczniczej sądów powszechnych i Sądu Najwyższego ugruntował się pogląd, który Sąd w pełni podziela, że przy orzekaniu kary łącznej w ramach wyroku łącznego uwzględnić należy dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk, albowiem brak w tym względzie jakiegokolwiek ustawowego wyłączenia tychże norm. Zarazem sam sposób skonstruowania granic w jakich daną karę łączną można wymierzyć – art. 86 §1 kk in principio, wskazuje na to, że Sąd nie może dokonywać powtórnej oceny stopnia społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw przypisanych skazanej ani też badać kwestii zawinienia, w tym go stopniować. Natomiast w pełni aktualne pozostają dyrektywy wymiaru kary w odniesieniu do szczególno i ogólnoprewencyjnych celów kary. Te poglądy znajdują jednocześnie umocnienie w obecnie obowiązującym art. 85a kk, przewidującym prymat dyrektyw z zakresu prewencji i celów wychowawczych kary, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ten ostatni przepis nie wyłącza jednocześnie możliwości sięgania po pozostałe dyrektywy wymiaru kary opisane w art. 53 i nast. kk, a jedynie przewiduje pierwszeństwo wskazanych w nim celów kary jako determinantów kreacji sankcji w wyroku łącznym.

W ocenie Sądu kara łączna wymierzona skazanej jest w pełni adekwatna i sprawiedliwa, jeśli spojrzeć na wszystkie ustalone dotąd okoliczności.

Kara ta w pełni realizuje cele wychowawcze. Trzeba zauważyć, co notorycznie umyka skazanym i pozostałym stronom spraw w przedmiocie wyroku łącznego, że kara łączna nie jest instrumentem premiowania sprawców wielokrotnie karanych. Kara łączna jest bowiem środkiem do racjonalizacji, niejako swoistego skwitowania przestępczej aktywności skazanej i spięcia prawno-karną klamrą wszystkich jednostkowych i połączonych kar jedną karą łączną. Sąd orzekający podtrzymuje wielokrotnie już prezentowane własne zapatrywania i podziela w tym względzie utrwalone poglądy doktryny i judykatury (zob. stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie wyrażone w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 lipca 2000 r., II AKa 171/00 Prokuratura i Prawo z 2001 r., Nr. 2, poz. 21), iż zarówno kara łączna najniższym możliwym wymiarze (tj. odpowiadająca na zasadzie konsumpcji najsurowszej karze jednostkowej podlegającej łączeniu) oraz kara łączna odpowiadająca sumie kar jednostkowych, względnie w maksymalnym przewidzianym wymiarze stanowią rozwiązania skrajne i wyjątkowe. Taki przypadek wyjątkowy w stosunku do skazanej nie zachodzi. W żadnym razie – mając na uwadze wielość popełnionych czynów oraz stosunkowo krótki okres czasu, w jakich te przestępstwa popełniła – nie ma podstaw, aby orzekać skazanej karę łączną w najniższym możliwym wymiarze stosując zasadę konsumpcji. Przypadek skazanej nie uzasadniał także sięgnięcie po przeciwległy model kary łącznej tj. w maksymalnym wymiarze 2 lat ograniczenia wolności.

Sąd miał jednocześnie na względzie to, że skazana popełniła bardzo wiele przestępstw, tożsamych rodzajowo, a polegających na kradzieży energii elektrycznej. Skazana wracała do popełnienia przestępstw i to wielokrotnie, dopuszczając się ich w warunkach ciągów w rozumieniu art. 91 kk. Nie były to bynajmniej przestępstwa jednostkowe, incydentalne. Przeciwnie – skazana na gruncie badanych wyroków skazujących ukazuje się jako sprawca niepoprawny, za nic mający kolejne przestępstwa, będące istotnymi naruszeniami porządku prawnego. Tak dużej liczby przestępstw skazanej w niczym nie usprawiedliwiała jej sytuacja życiowa i to, że konkubent nie miał pracy. Otóż skazana jest osobą dorosłą, ma na utrzymaniu małoletnie dzieci. Wiele kobiet będąc w takiej sytuacji pracuje, nawet w niewielkim wymiarze godzinowym, mężczyźni w takich związkach pomagają w utrzymaniu rodziny. Od kilku już lat sytuacja na rynku pracy staje się coraz korzystniejsza dla pracownika. Skazana jednak najwidoczniej – na co wskazuje jej dotychczasowa przestępcza droga – wolała trwać w takich warunkach, a przy tym nie czynić niczego, aby sytuację swojej rodziny zmienić.

To, że skazaną należy zdecydowanie potraktować wymierzając jej karę łączną uzasadnione jest i tym, że dwóch wymierzonych jej jednostkowych kar ograniczenia wolności nie rozpoczęła w sposób dobrowolny, uchylała się od ich wykonania, co skutkowało osadzeniem jej w zakładzie karnym w warunkach zastępczych kar pozbawienia wolności. Względy wychowawcze wymagały i w tym względzie, aby kara łączna była surowsza i aby zbliżała się w istocie do górnej granicy przewidzianej przepisami kodeksowymi. Skazaną należy bowiem niejako wychować i ukształtować w niej odpowiednią - krytyczną postawę względem nie tylko popełnionych czynów, ale i wzbudzić w niej odpowiednie nastawienie do konieczności poniesienia konsekwencji prawnych swojego dotychczasowego postępowania.

Podsumowując ten wątek rozważań należy wskazać, że inaczej na gruncie wyroku łącznego należy traktować sprawcę karanego kilka razy, a inaczej sprawcę karanego wielokrotnie i to za liczne przestępstwa popełnione w warunkach ciągu przestępstw. Wielość tego typu przestępnych zachowań stanowi istotny czynnik prognostyczny. Skazaną zatem należy zawrócić z przestępnej ścieżki i poddać intensywnemu i dłuższemu oddziaływaniu wychowawczemu. Najpełniej funkcje wychowawcze spełni w tym wypadku kara ograniczenia wolności. Wymiar tej kary właśnie ze względu na funkcje wychowawcze musi być odpowiednio długi, gdyż skazana musi zrozumieć, że dalsze popełnianie przestępstw zaprowadzić ją może wyłącznie do zakładu karnego, a musi pamiętać, że ma rodzinę i ma o kogo dbać i starać się o dobro swoich małoletnich dzieci.

W tym kontekście Sąd uwzględnił także funkcje prewencyjne – skazana bowiem w wyniku wykonywania prac społecznych zrozumie, że dotychczasowy tryb jej życia należy zmienić i w przyszłości kolejnych przestępstw już nie popełni.

Niższy wymiar kary łącznej nie pozwoli zrealizować omawianych tu celów kary, zwłaszcza mając na uwadze dotychczasową niepoprawność skazanej i notoryczne wręcz popełnianie przestępstw polegających na kradzieży energii elektrycznej. Orzeczenie kary w łagodniejszym wymiarze nie tylko mijałoby się z celami kary łącznej, ale dla skazanej stanowiłoby wręcz demoralizujący impuls, gdyż odebrałaby taką łagodniejszą karę jako przejaw pobłażliwości, co z kolei byłoby negatywnym czynnikiem demoralizującym skazaną. Nie można tracić z pola widzenia wielości popełnionych przestępstw. Surowości kary łącznej nie może łagodzić jednorodzajowość popełnionych przestępstw i krótkie interwały czasowe między nimi. Trzeba mieć tu bowiem na uwadze ogólny rozmiar wyrządzonego bezprawia, dłuższy czas przestępnej aktywności skazanej i notoryczność skazanej jako niepoprawnego sprawcy powracającego do przestępstwa.

Również potrzeba kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa wymaga, aby skazana odbywała karę w wymiarze jej orzeczonym. Trzeba mieć tu na uwadze, że praktycznie przez dłuższy czas przed osadzeniem w zakładzie karnym skazana dopuszczała się przestępstw, a trzeba pamiętać, że za osoby kradnące energię elektryczną płacą w istocie uczciwi klienci przedsiębiorstw energetycznych, gdyż to na uczciwie płacących za energię przerzucane są w istocie straty wynikłe z kradzieży prądu przez inne osoby.

Kara łączna spełnia jednocześnie funkcję represyjną, gdyż jest odczuwalna i dla skazanej dotkliwa. Skazana bowiem będzie zobowiązana karę – przysłowiowo opisując – odpracować. Wymiar godzinowy w ujęciu miesięcznym kary został określony w minimalnych granicach a to właśnie z uwagi na sytuację osobistą i rodzinną skazanej. W żadnym jednak razie sytuacja osobista skazanej nie może stanowić podstawy do łagodzenia kary łącznej, ani też nie może stanowić zasłony przed poniesieniem zasłużonych konsekwencji prawnych za popełnione przestępstwa. W wymiarze miesięcznym 20 godzin prac społecznych oznacza konieczność pracy np. przez 5 dni po 4 godziny, albo 10 dni po 2 godziny, co można i to w oczywistym stopniu pogodzić z obowiązkami domowymi skazanej. Liczne przestępstwa skazanej nie mogą bowiem pozostać bez adekwatnej reakcji penalnej.

Z tych też względów orzeczono jak w punkcie 1 wyroku łącznego.

W punkcie 2 wyroku łącznego na poczet kary łącznej zaliczono skazanej okresy wykonanych już dotąd kar ograniczenia wolności, wymierzonych jej wyrokami opisanymi wyżej w punktach I i II. W istocie bowiem skazana częściowo kary te wykonała, aczkolwiek w ramach kar zastępczych pozbawienia wolności.

Konsekwencją wymierzenia skazanej kary łącznej ograniczenia wolności – kary wolnościowej było zarządzenie niezwłocznego zwolnienia skazanej, albowiem w czasie orzekania odbywała ona zastępczą karę pozbawienia wolności w zamian za opisaną wyżej w punkcie II niewykonaną karę ograniczenia wolności. Odpadły bowiem podstawy dalszego wykonywania tej kary jednostkowej w formie kary zastępczej pozbawienia wolności, skoro ta kara jednostkowa – tj. kara ograniczenia wolności objęta została karą łączną w wyroku łącznym. Stąd per analogiam na korzyść skazanej orzeczono zgodnie z art. 576 §2 kpk.

W punkcie 5 wyroku łącznego przyznano adwokat A. G. kwotę 147,60 zł za nieopłaconą pomoc prawną świadczoną skazanej z urzędu, a to stosownie do przepisów regulujących stawki wynagrodzenia adwokackiego za pomoc prawną świadczoną z urzędu w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego.

W punkcie 6 Sąd zwolnił skazaną z obowiązku uiszczenia kosztów procesu kierując się jej sytuacją osobistą i majątkową.