Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2019r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Agata Wilczewska

Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale Lechosława Perza Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Kole

po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2019r.

sprawy P. G.

oskarżonej z art.278§1 k.k. i z art.270§1k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Kole

z dnia 11 lipca 2018r. sygn. akt II K691/16

I.  Zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że wartość pojazdu ustala na kwotę 30.000zł, orzeczoną w tym punkcie karę grzywny obniża do 160 (stu sześćdziesięciu) stawek dziennych, a orzeczony w punkcie V obowiązek naprawienia szkody obniża do kwoty 30.000zł (trzydzieści tysięcy złotych).

II.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części.

III.  Zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. G. kwotę 840zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

IV.  Zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50zł i wymierza jej opłatę w kwocie 500zł za obie instancje.

Agata Wilczewska

Sygn. akt IIKa 348/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 lipca 2018r. w sprawie o sygn. akt IIK691/16 Sąd Rejonowy
w K. uznał oskarżoną P. G. za winną tego, że w czasie od stycznia 2015r. do dnia 5 marca 2015r. w miejscowości S. gm. K. w woj. (...), zabrała
w celu przywłaszczenia pozostawiony na posesji samochód m-ki I. (...) o nr VIN (...), zakupiony przez M. G., wraz z dokumentami tego pojazdu i kluczykiem, o wartości 44.280 zł, działając na szkodę M. G., tj. popełnienia przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 33 §2 k.k. wymierzył jej karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych w wysokości po 10 złotych każda z nich.

Tym samym wyrokiem Sąd uznał oskarżoną P. G. za winną tego, że
w dniu 5 marca 2015 r. w miejscowości B., gm. B. w woj. (...) przy sprzedaży samochodu m-ki I. (...) o nr VIN (...), posłużyła się sfałszowaną umową kupna- sprzedaży tego pojazdu z datą wystawienia 16 maja 2012 r., tj. popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. wymierzył jej karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. Sąd połączył orzeczone wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności i wymierza oskarżonej karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby. Na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązał oskarżoną do przeproszenia oskarżyciela posiłkowego M. G. na piśmie
w terminie 1 miesiąca od uprawomocnienia się wyroku.

Nadto na podstawie art. 46 §1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonej obowiązek naprawienia szkody poprzez uiszczenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. G. kwoty 44.280 złotych.

Powyższy wyrok zaskarżony został w całości przez obrońcę oskarżonej.

Obrońca zarzucił wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez niesłuszne uznanie, że oskarżona P. G. dopuściła się czynów opisanych w pkt. 1 i 2 aktu oskarżenia, podczas gdy zebrany materiał dowodowy jest niewystarczający do wysnucia takich wniosków. Zarzucił tez błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji, iż wartość samochodu I. (...) o nr VIN (...) w okresie od stycznia do marca 2015r. wynosiła 44.280zł, mimo iż z prawidłowo ocenionego, zebranego materiału dowodowego wynika, iż wartość tego samochodu była znacznie niższa. Obrońca zarzucił też obrazę przepisów postepowania mających wpływ na treść wyroku, a zwłaszcza: art.170§1pkt 4i5 – poprzez zaniechanie przesłuchania świadka J. K. i oddalenie wniosku obrony w tym przedmiocie – na okoliczność zawarcia umowy z oskarżoną P. G. kupna-sprzedaży samochodu marki I. (...) o nr VIN (...) z dnia 16.05.2012r., mimo że przeprowadzenie tego dowodu było konieczne i możliwe; art.167, 352 i 366k.p.k. poprzez zaniechanie przez Sąd zwrócenia się do odpowiednich organów wymiaru sprawiedliwości w Holandii lub do producenta samochodu I. (...) z wnioskiem kto był ostatnim właścicielem przedmiotowego samochodu w chwili sprzedaży tego auta do Polski; art.170§1pkt2k.p.k. w zw. z art.167, 352 i 366k.p.k.poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego o zwrócenie się do J. D. o przedłożenie protokołu zniszczenia dokumentacji księgowej dotyczącej firmy (...), mimo że przeprowadzenie powyższego dowodu było niezbędne dla oceny wiarygodności zeznań Ł. D. oraz pokrzywdzonego M. G. i K. G..

W oparciu o te zarzuty obrońca wniósł o zmian zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej P. G. od zarzucanych jej aktem oskarżenia czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy okazała się częściowo zasadna. W szczególności słuszny okazał się jedynie zarzut dotyczący błędnego ustalenia przez Sąd I instancji wartości pojazdu, którego kradzież przypisano oskarżonej.

Zawarte w apelacji zarzuty, z wyjątkiem zarzutu dotyczącego wartości pojazdu, sprowadzają się do zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych noszących przymiot tzw. błędów braku.

W ocenie Sądu odwoławczego błędów takich nie dopuścił się jednak Sąd I instancji. Zebrany przez ten Sąd i prawidłowo oceniony materiał dowodowy dał w pełni podstawę do przypisania oskarżonej czynów zarówno z art.278§1k.k. jak i z art.270§1k.k.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną reguły z art. 7 k.p.k., jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

W ocenie Sądu odwoławczego, dokonana w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji ocena dowodów w zakresie sprawstwa i winy oskarżonej została przeprowadzona w sposób prawidłowy, z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego. Zaskarżone orzeczenie pozostaje, więc w pełni pod ochroną zwłaszcza przepisu art. 7 k.p.k. Sąd Rejonowy wskazał jakie okoliczności uznał za udowodnione, wyjaśniając które ze zgromadzonych dowodów i z jakiego powodu uznał za wiarygodne, a którym tej wiarygodności odmówił. Tok rozumowania Sądu przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny oraz poprawny logicznie, zaś wywiedzione ostatecznie wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego przesłankach.

Nie ulega więc wątpliwości, że przedmiotowy samochód I. (...) został zakupiony w dniu 8.06.11r. przez syna pokrzywdzonego K. G., na dowód czego przedłożono oryginalną fakturę zakupu, ze wskazaniem nr VIN przedmiotowego samochodu. Samochód ten był zakupiony do firmy (...). Następnie K. G. w dniu 11.01.11r. przedmiotowy samochód sprzedał ojcu – pokrzywdzonemu M. G., na okoliczność czego wystawiona została faktura vat (k.10akt). Pojazd ten był wpisany do rejestru środków trwałych wpierw firmy (...), a następnie M. G., co potwierdziła w swoich zeznaniach świadek B. M. – księgowa. Kwota nabycia tego pojazdu została ujęta
w deklaracji podatkowej złożonej do Urzędu Skarbowego za drugi kwartał 2011r. w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Potwierdza to informacja z Urzędu Skarbowego. K. G. wskazał w deklaracji VAT-EU za czerwiec 11r. złożonej 15.07.11r., nabycie towaru od kontrahenta nr (...) na kwotę 20.922zł (co odpowiada kwocie 5.300Euro). Przedmiotowa transakcja ujawniona została także w deklaracji dla podatku od towarów i usług (...)-7K za II kwartał 2011r. złożonej w dniu 25.07.11r. (k.176). Przedmiotowy samochód K. G. sprzedał następnie pokrzywdzonemu w dniu 11.10.11r. za kwotę 27.060zł i ten pojazd jest wpisany w ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa pokrzywdzonego z datą 11.10.11r. (k.15akt) oraz w arkuszu spisu z natury za 2012r. (k.9 akt).

W świetle tych nie budzących wątpliwości ustaleń ten sam pojazd nie mógł być nabyty przez oskarżoną w dniu 15.05.12r. w Holandii. Na okoliczność tą nie ma żadnego wiarygodnego dowodu. A przedłożona przez oskarżoną umowa słusznie została uznana za sfałszowaną.

Nie można również nie zauważać faktu, że żona oskarżonego E. G. jeszcze w dniu 17.01.15r. (k.39 akt i zeznania funkcjonariuszy) podawała, że to ona zabrała samochody, uznając, że stanowią one majątek wspólny, gdyż nabyte zostały w trakcie trwania jej małżeństwa z M. G.., a spór dotyczył również przedmiotowego samochodu I. (...) o nr VIN (...).

Wbrew zarzutom skarżącego Sąd I instancji nie dopuścił się przy tym naruszenia przepisu art.170§1pkt 4i5 – poprzez zaniechanie przesłuchania świadka J. K.
i oddalenie wniosku obrony w tym przedmiocie – na okoliczność zawarcia umowy
z oskarżoną P. G. kupna-sprzedaży samochodu marki I. (...) o nr VIN (...) z dnia 16.05.2012r. Wbrew zarzutom skarżącego przeprowadzenie tego dowodu nie było możliwe. Sąd podejmował próbę wezwania mężczyzny, którego dane figurowały w przedmiotowej umowie, przy czym uzyskano informację, że osoba taka pod podanym adresem nie jest znana. Nie było natomiast możliwości poszukiwania świadka za pośrednictwem policji holenderskiej, skoro oprócz imienia i nazwiska Sąd nie dysponował żadnymi danymi pozwalającymi zidentyfikować świadka. Skoro zaś jak twierdzi obrońca oskarżona była w posiadaniu kontaktu telefonicznego do świadka, to nic nie stało na przeszkodzie, aby takie dane pozwalające na identyfikację świadka czy pozwalające na doręczenie świadkowi wezwania zostały przez nią ustalone, skoro świadek miał potwierdzić okoliczności korzystne dla oskarżonej.

Większego znaczenia dla rozstrzygnięcia odpowiedzialności oskarżonej w niniejszej sprawie nie miałaby też okoliczność kto był ostatnim właścicielem przedmiotowego samochodu w chwili sprzedaży auta do Polski, stąd w ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia wskazywanych przez obrońcę przepisów zwłaszcza art.167, 352 i 366k.p.k. poprzez zaniechanie działania z urzędu.

Wbrew zarzutom skarżącego Sąd I instancji nie naruszył również przepisu art.170§1pkt2k.p.k. w zw. z art.167, 352 i 366k.p.k., oddalając wniosek dowodowego
o zwrócenie się do J. D. o przedłożenie protokołu zniszczenia dokumentacji księgowej dotyczącej firmy (...), dla oceny wiarygodności zeznań Ł. D. oraz pokrzywdzonego M. G. i K. G..

Z uwagi jednak na wątpliwości dotyczące zakresu i wartości wykonanych przez pokrzywdzonego napraw w samochodzie marki I. (...) oraz w świetle opinii biegłego, która jawi się jako oparta na hipotetycznych i szacunkowych założeniach, wartość tego pojazdu w ocenie Sądu odwoławczego, należało ustalić w sposób najbardziej pewny
i korzystny dla oskarżonej jaki wynikał z materiału dowodowego czyli na kwotę 30.000zł, za którą oskarżona sprzedała przedmiotowy pojazd w dniu 12.03.15r. P. L..

Dlatego Sąd odwoławczy dokonał zmiany wartości przedmiotowego pojazdu, co pociągało za sobą konieczność zmiany orzeczonego w punkcie V zaskarżonego wyroku obowiązku naprawienia szkody. Z uwagi na obniżenie wartości szkody, Sąd obniżył również wysokość orzeczonej wobec oskarżonej za przypisane jej przestępstwo z art.278§1k.k. kary grzywny, czyniąc ją adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości tak zmienionego opisu czynu przypisanego oskarżonej.

Kierunek apelacji, co do winy obligował Sąd odwoławczy do kontroli zaskarżonego orzeczenia, także co do pozostałych rozstrzygnięć dotyczących kary (art. 447 § 1 k.p.k.).

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się, by w niniejszej sprawie zachodziła podstawa do zmiany wyroku (art. 438 pkt. 4 k.p.k.). Pamiętać bowiem trzeba, iż o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. można mówić tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary, można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą, która byłaby prawidłowa w świetle dyrektyw art. 53 k.k. Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 439 k.p.k. lub art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak
w wyroku.

O zasądzeniu od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa oraz na rzecz oskarżyciela posiłkowego kosztów procesu za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł w oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. Wysokość wydatków należnych Skarbowi Państwa ustalił na podstawie § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości
i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 663) oraz § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 861).

O opłacie należnej od oskarżonej za obie instancje Sąd orzekł natomiast w oparciu
o art. 2ust.1pkt 3 i art.3 ust. 1 i art. 8 w zw. z art.10ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.
o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) określając jej wysokość na 150zł.

Wysokość kosztów zastępstwa procesowego na rzecz oskarżyciela posiłkowego Sąd ustalił na podstawie § 11 ust. 2 pkt. 4 i ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800).

Agata Wilczewska