Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 marca 2019r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Marek Ziółkowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale Katarzyny Szerszeń Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Koninie

po rozpoznaniu w dniu: 1 marca 2019 roku

sprawy P. S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 279§1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie

z dnia 19 listopada 2018 roku sygn. akt II K 265/18

I.  Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy.

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. B. kwotę 516,60 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

III.  Zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

SSO Marek Ziółkowski

Sygn. akt II Ka 44/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 19.07.2018r. w sprawie o sygn. akt II K 265/18 Sąd Rejonowy w Koninie uznał oskarżonego P. S. za winnego tego, że w okresie od 11.08.2016r. godz. 14.00 do 12.08.2016r. godz. 6.50 w K. przy ul. (...) po uprzednim pokonaniu zabezpieczenia kontenera w postaci dwóch kłódek dokonał kradzieży z włamaniem znajdujących się w kontenerze:

- spawarki elektrycznej m-ki S. (...) nr fabryczny (...),

- ukosowarki do rur (...)/25 nr fabryczny (...),

- ukosowarki prostej do rur MF 3-25 nr fabryczny (...),

- ukosowarki elektrycznej (...)50 nr fabryczny (...),

- ukosowarki elektrycznej (...) 50 nr fabryczny (...)- (...)

o łącznej wartości 95.658,00 zł działając na szkodę (...) Serwis Sp. z o.o. oraz (...) SA, tj. popełnienia przestępstwa z art. 279§1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, zaliczył na poczet w/w kary okres zatrzymania oraz zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości.

Powyższy wyrok zaskarżony został przez obrońcę oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze. Zarzucił rażącą niewspółmierność kary wynikającą z niezastosowania nadzwyczajnego złagodzenia określonego w art. 60§2 kk w sytuacji, gdy nawet najniższa kara przewidziana w sankcji art. 279§1 kk w wysokości 1 roku pozbawienia wolności, wymierzona w niniejszej sprawie jawi się jako niewspółmiernie surowa.

W oparciu o ten zarzut obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
w części dotyczącej orzeczenia o karze i wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat ograniczenia wolności z utrzymaniem wyroku w pozostałej części.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Na wstępie należy podkreślić, że Sąd I instancji w sposób wyczerpujący przeprowadził postępowanie dowodowe i wszechstronnie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę oskarżonego. Ocena materiału dowodowego przez Sąd Rejonowy dokonana została z uwzględnieniem dyrektyw sformułowanych w art. 7 k.p.k., jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów logicznych. Swoje stanowisko Sąd I instancji w sposób przekonywujący umotywował w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Zdaniem Sadu odwoławczego oskarżony, jak słusznie ustalił Sąd I instancji, czego nie kwestionują również skarżący, zachowaniem swoim wyczerpał znamiona strony podmiotowej oraz przedmiotowej przypisanych mu przestępstw z art. 279§1 k.k.

Odnosząc się zaś do stawianych w apelacji zarzutów dotyczących niewspółmierności kary, zdaniem Sądu odwoławczego zarzuty te okazały się niezasadne.

Przepisy art. 53 § 1 i 2 k.k. stanowią, że sąd wymierzając karę, czyni to według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę. Winien jednak brać pod uwagę szereg ogólnych oraz szczególnych dyrektyw, do których należą m.in. stopień winy, społecznej szkodliwości czynu, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Na wymiar kary winny mieć również wpływ motywacja
i sposób zachowania się sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa oraz zachowanie się po jego popełnieniu.

Pojęcie rażącej niewspółmierności kary wskazane w art. 438 pkt 4 k.p.k.
w związku z jego ocennością było przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w wielu orzeczeniach. W wyroku z dnia 11 kwietnia 1985 r. (V KRN 178/85) Sąd Najwyższy podkreślił, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Jednocześnie w innym wyroku tego Sądu z dnia 2 lutego 1995 r. (II KRN 198/94) wskazano przy rozważaniach odnośnie rażącej niewspółmierności kary, iż nie chodzi o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować.

W świetle tak ukształtowanego orzecznictwa Sądu Najwyższego oraz uwzględniając wszystkie okoliczności sprawy nie można mieć zastrzeżeń do rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego o karze wymierzonej oskarżonemu. Kara 1 roku pozbawienia stanowi adekwatną reakcję karną za przypisane oskarżonemu przestępstwo.

Należy przy tym zauważyć, że iż oskarżony był skazany za przestępstwo kradzieży z włamaniem z art. 279§1 kk i art. 13§1 kk w zw. z art. 279§1 kk w zw. z art.12 kk w zw. z art. 283 kk, za które wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie w sprawie II K 1551/16 wymierzono mu karę typu wolnościowego. Świadczy to, iż poprzednio orzeczona kara w żaden sposób nie wpłynęła na zmianę zachowania oskarżonego, a tym samym nie spełniła swoich celów wychowawczych i zapobiegawczych. Sąd odwoławczy nie podziela wywodów Sądu I instancji dotyczących niezatarcia skazania w sprawie II K 360/11 Sądu Rejonowego w Kole. Okres próby w tej sprawie minął bowiem 09.08.2016r., a kolejny wyrok wobec oskarżonego został wydany 27.03.2017r. w sprawie II K 1551/16, czyli po upływie 6-miesięcznego okresu określonego w art. 75§4 kk. Nie ma to jednak wpływu na rodzaj i rozmiar orzeczonej kary. Sąd odwoławczy w pełni podziela ustalenia Sądu I instancji w zakresie braku okoliczności, o których mowa w art. 60§2 kk, pozwalających na zastosowanie dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary. Takich okoliczności nie podaje zresztą w złożonej apelacji obrońca. Nie sposób bowiem za taką okoliczność uznać wyjątkowo trudnej sytuacji życiowej oskarżonego.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy, nie podzielając zarzutów zawartych w apelacjach – nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 439 k.p.k. lub art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Stosownie do treści art.624§1 kpk, uwzględniając sytuację osobistą oraz materialną oskarżonego, Sąd Okręgowy zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie § 1-3, § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz. 1714).

Marek Ziółkowski