Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Joanna Herman

Protokolant p.o. sekr. Katarzyna Bogusz – Trojanowska

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 8 listopada 2018r., 20 grudnia 2018r., 18 lutego 2019r., 22 marca 2019r., i 15 kwietnia 2019r. sprawy:

S. S. (1) syna W. i J. z domu K., ur. (...) w S.

obwinionego o to, że:

w okresie od września 2017 r. do 10/04/2018 r. w msc. S. na ul. (...) nieprawidłowo parkuje samochody marki V. (...) o nr rej. (...) o nr rej. (...), I. (...) o nr rej. (...), V. (...) o nr rej. (...) oraz inne pojazdy, które utrudniają wyjazd dla właściciela posesji (...).

Tj. o czyn z art. 97 KW w zw. z art.49 ust. 2 pkt.1 PRD

W. S. syna S. i E. z domu Ś., ur. (...)
w S.

obwinionego o to, że:

W dniu 05/03/2018 r. w S. na ul. (...) pow. (...) woj. (...) –

(...) zaparkował samochód marki B. o nr rej. (...) w sposób utrudniający wyjazd mieszkańcom posesji (...).

Tj. o czyn z art. 97 KW w zw. z art. 49 ust. 2 pkt. 1 PRD

I.  Obwinionych S. S. (1) i W. S. uniewinnia od popełnienia zarzucanych czynów;

II.  Na podstawie art. 119 § 2 pkt. 1 k.p.w. koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

S. S. (1) obwiniony został o to, że w okresie od września 2017 r. do 10 kwietnia 2018r. w S. przy ulicy (...) nieprawidłowo parkował samochody marki V. (...) o nr rej. (...) o nr rej. (...), I. (...) o nr rej. (...), V. (...) o nr rej. (...) oraz inne pojazdy, które utrudniają wyjazd dla właściciela posesji (...), tj. o czyn z art. 97 w zw. z art. 49 ust. 2 pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W. S. obwiniony został o to, że w dniu 5 marca 2018r. w S. przy ulicy (...) zaparkował samochód marki B. o nr rej. (...) w sposób utrudniający wyjazd mieszkańcom posesji (...), tj. o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 49 ust. 2 pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. M. mieszka w S. przy ulicy (...). W jego sąsiedztwie, w domu przy ulicy (...) mieszka S. S. (1) wraz z ojcem W. S.. Między W. M., a rodziną S. S. (1) i W. S. istnieje konflikt wynikający z parkowania samochodów przez członków rodziny S. na ulicy, co zdaniem W. M. ma utrudniać mu wyjazd z jego posesji.

W dniu 5 marca 2018 roku W. S. zaparkował swój samochód marki B. o nr rej. (...) po drugiej stronie ulicy (...), po przeciwnej stronie drogi od posesji W. M., nie bezpośrednio naprzeciw wyjazdu z jego bramy.

(dowody: wyjaśnienia obwinionego W. S. k. 107v., dokumentacja fotograficzna – zdjęcia na płycie k. 124)

W dniu 29 marca 2018r. W. M. wezwał policję na interwencję informując, że samochody należące do sąsiadów S. S. (1) i W. S. zaparkowane są w sposób utrudniający mu wyjazd z posesji. Przybyły na miejsce patrol policji stwierdził, że samochody wymienionych I. (...) o n rej. (...) 27EF, V. (...) o nr rej. (...), V. (...) o nr rej. (...) i V. (...) o nr rej. (...) zaparkowane są po przeciwnej stronie bram wjazdowych na posesję zgłaszającego, równolegle do krawężnika, prawidłowo i nie utrudniają mu wyjazdu z posesji.

(dowody: zeznania świadków: J. Z. k. 125v., B. K. (1) k. 125v. – 126, dokumentacja fotograficzna k. 2 - 6)

W dniu 31 marca 2018r. W. M. wezwał ponownie policję na interwencję. Na miejscu funkcjonariusze policji stwierdzili, że po obu stronach jezdni są zaparkowane samochody, w tym dwa samochody W. T. (1) C. i M. (...) oraz trzy S. S. (1) – V. (...), I. (...) i V. (...). Pojazdy zaparkowane były prawidłowo, natomiast w związku z tym, że stały wzdłuż krawężnika po obu stronach drogi utrudniony jest swobodny przejazd wzdłuż ulicy. W związku z powyższym, na prośbę funkcjonariuszy policji samochody marki T. (...) i M. (...) zostały przeparkowane.

(dowody: zeznania świadków M. K. k. 147, B. K. (2) k. 141v. - 142)

W dniu 5 kwietnia 2018r. W. M. ponownie wezwał policję na interwencję informując, że samochód marki V. oraz I. (...) o nr rej. (...) utrudniają mu wyjazd z posesji. Przybyli na miejsce funkcjonariusze policji nie stwierdzili, by zaparkowane po przeciwnej stronie drogi auta utrudniały w jakikolwiek sposób wyjazd z posesji W. M..

(dowody: zeznania świadków: K. K. k. 126, M. O. k. 126, dokumentacja fotograficzna k. 10)

W czasie żadnej z interwencji policji mających miejsce w okresie od września 2017r. do kwietnia 2018r. funkcjonariusze policji nie stwierdzili, by zaparkowane przez S. S. (1) lub W. S. auta utrudniały wyjazd z posesji W. M..

(dowody: zeznania świadków: W. T. (2) k. 141 – 141v., J. S. k. 109 – 109v.)

S. S. (1) nie cierpi na chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe, czy organiczne zaburzenia osobowości. T. criminis jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem nie były zaburzone w rozumieniu art. 17 kw.

(dowód: opinia sądowo – psychiatryczna k. 83 – 85)

Obwiniony W. S. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego czynu. Wyjaśnił, że każdorazowo w wypadku wezwania policji przez oskarżyciela posiłkowego żaden z patroli nie stwierdził, by zaparkowane przez niego po drugiej stronie ulicy wzdłuż krawężnika samochody utrudniały wyjazd z przeciwległej posesji sąsiadowi. Jak podał, również samochód marki B. o nr rej. (...) parkował po przeciwnej stronie drogi, równolegle do krawężnika, na wysokości posesji sąsiadki, z którą uzgodnił możliwość parkowania auta przy jej domu. Obwiniony dodał, że jedynie brak umiejętności W. M. powoduje po jego stronie utrudnienie w wyjechaniu z posesji.

(wyjaśnienia obwinionego W. S. k. 26, 107v. – 108)

Obwiniony S. S. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. Jak wyjaśnił, zawsze starał się tak parkować samochody, by nie utrudniały one wyjazdu z posesji W. M., nigdy nie parkował ich, w szczególności, wjeżdżając w bramę wjazdową na posesję wymienionego lub stojąc przed jego wjazdem po stronie drogi, na której znajduje się jego posesja.

Podkreślił, że żaden z patroli policji przybyłych na interwencję na skutek zawiadomienia W. M. nie stwierdził, by zaparkowane przez niego po drugiej stronie jezdni samochody utrudniały wyjazd sąsiadowi mieszkającemu po przeciwnej stronie ulicy. Jak podał, policjanci sami próbowali wyjechać z posesji W. M. i nie stwierdzili, by wyjazd ten był utrudniony przez zaparkowane samochody S. S. (1).

(wyjaśnienia obwinionego S. S. (1) k. 108 – 108v., 23)

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego brak jest podstaw do przypisania obwinionym popełnienia zarzucanych im wykroczeń.

W pierwszej kolejności zauważyć należy że, jak wynika z zeznań W. M., samochody S. S. (1), podobnie, jak auto W. S. w datach objętych zarzutami parkowane były po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko jego posesji, choć nie bezpośrednio naprzeciwko wyjazdu z jego posesji. Okoliczność powyższą potwierdzili w swych wyjaśnieniach obwinieni podnosząc, że samochody, które posiadają, parkowane są każdorazowo równolegle do krawężnika po przeciwnej stronie drogi. Jak podkreślił przy tym obwiniony S. S. (1), parkuje on swoje auta tak, by nie utrudniały one wyjazdu sąsiadowi, za zgodą sąsiadki przy jej posesji, nigdy przy tym nie parkował auta wjeżdżając w bramę wjazdową W. M. lub stojąc przed jego wjazdem po stronie drogi, na której znajduje się jego posesja. Podobnie świadek J. S. potwierdziła, że obwinieni starali się każdorazowo parkować samochody tak, by nie przeszkadzały one sąsiadowi w wyjeździe z posesji, stawiając je zawsze po drugiej stronie drogi i nie bezpośrednio naprzeciwko bramy W. M.. Zgodne w tym zakresie relacje obwinionych i świadków W. M. oraz J. S. uzupełnia dokumentacja fotograficzna złożona przez W. M., z której w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że auta objęte wnioskami o ukaranie zaparkowane są po przeciwnej stronie drogi i nie bezpośrednio naprzeciw wyjazdu z bramy W. M..

Jednocześnie, jak wynika z relacji świadków będących funkcjonariuszami policji, którzy na wezwanie W. M. każdorazowo przyjeżdżali na miejsce zdarzenia, żaden z nich nie stwierdził, by samochody obwinionych zaparkowane były w sposób utrudniający wyjazd z bramy obwinionego. Jak zeznali świadkowie J. Z. i B. K. (1), którzy w dniu 29 marca 2018 roku przyjechali na ulicę (...) w S. wezwani przez W. M. podnoszącego, że zaparkowane samochody sąsiadów utrudniają mu wyjazd z posesji, nie stwierdzili oni, by faktycznie wyjazd taki był utrudniony. Jak podała funkcjonariusz policji J. Z. na rozprawie, samochody obwinionych zaparkowane były prawidłowo, zaś wyjazd z posesji W. M. nie był z powodu ich ustawienia utrudniony. Podobnie świadek B. K. (2), który w tym samym dniu wraz z J. Z. uczestniczył w powyższej interwencji wskazał jednoznacznie, że przy ulicy (...) brak jest znaków zakazujących zatrzymywania się lub postoju, wskazane przez W. M. auta zaparkowane były prawidłowo, równolegle do krawężnika, a ich usytuowanie nie utrudniało wyjazdu z posesji zgłaszającego.

Podkreślenia wymaga fakt, że również przybyli na wezwanie W. M. w dniu 5 kwietnia 2018 roku funkcjonariusze policji K. K. i M. O. nie potwierdzili przedstawionych przez W. M. zarzutów, jakoby zaparkowane po drugiej stronie ulicy auta obwinionych utrudniały wyjazd z posesji zgłaszającego. Zaznaczyć należy na marginesie, że świadek M. O. podkreślił, że nie wypowiadając się w kwestii umiejętności konkretnego kierowcy, w jego ocenie auta te zaparkowane były w taki sposób, że nie utrudniałyby wyjazdu z posesji W. M. nawet większego samochodu typu bus.

Zauważyć należy przy tym, że wprawdzie świadkowie B. K. (2) i M. K., którzy przyjechali na wezwanie W. M. w dniu 31 marca 2018 roku stwierdzili, że utrudniony jest przejazd drogą główną – nie zaś wyjazd z posesji zgłaszającego, lecz spowodowane to jest zaparkowaniem w tym samym czasie aut po obu stronach drogi, w tym również zaparkowaniem w taki sposób dwóch samochodów W. M., przy czym w momencie przeparkowania aut przez W. M. droga stała się przejezdna. W tym stanie rzeczy trudno uznać, by uzasadnione było przyjęcie, że w powyższej (...) utrudniały wyjazd z posesji W. M..

Podkreślić w tym miejscu dodatkowo należy, że przesłuchany w charakterze świadka dzielnicowy rewiru ulicy (...) podkreślił, że zawsze samochody obwinionych były zaparkowane prawidłowo na ulicy w sposób, który nie utrudnia W. M. wyjazdu z bramy wjazdowej do jego posesji, on sam zaś w związku ze skargami wymienionego zwracał uwagę na ich usytuowanie na ulicy nigdy nie stwierdzając, by sposób ich zaparkowania utrudniał wyjazd z jego posesji.

Zeznania wszystkich wskazanych wyżej świadków, będących funkcjonariuszami policji, nie zainteresowanymi wynikiem postępowania, analizującymi w sposób obiektywny zastaną sytuację, oceniane w powiązaniu z dokumentacją fotograficzną złożoną do akt sprawy przez W. M. przekonują, zdaniem sądu, że żaden z obwinionych nie wyczerpał swym zachowaniem znamion zarzucanych im wykroczeń.

Dodatkowo wskazać należy, że jak wynika z nagrania z monitoringu zainstalowanego przez W. M. (k. 123) wskazującego, że obwiniony ze swojej posesji wyjeżdża tyłem i szerokim łukiem, a także ze zdjęć przez niego wykonanych, w tym również z dnia 5 marca 2018 roku, dokumentujących m.in. sposób zaparkowania przez W. S. samochodu marki B., auta obwinionych każdorazowo parkują w sposób, który, zdaniem sądu, nie utrudnia w sposób obiektywny wyjazdu z bramy posesji obwinionego.

Na marginesie jedynie zaznaczyć należy, że składane kolejno przez W. M. nagrania z monitoringu obejmującego daty następujące po okresie czasu objętym we wnioskach o ukaranie, nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie, nie dotyczą one bowiem zarzutów stawianych obwinionym w niniejszej sprawie. Podobnie zdjęcia na płycie złożonej do akt sprawy przez obwinionego W. S. dokumentujące pustą ulicę nie miały znaczenia dla dokonywania ustaleń w niniejszej sprawie.

Opinia biegłego psychiatry sporządzona w sprawie nie budzi zastrzeżeń sądu, jest pełna i jasna, zatem sąd podzielił wnioski w niej zawarte w całości.

W świetle wszystkich powyższych dowodów, nie znajdując podstaw do uznania, że w datach objętych we wnioskach o ukaranie obwinieni parkując swoje auta dopuścili się naruszeń przepisów prawa poprzez utrudnianie wyjazdu z posesji W. M., sąd uniewinnił obwinionych od zarzucanych im czynów.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 119 § 2 pkt. 1 kpk.