Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 maja 2018 r. w sprawie z powództwa L. K. przeciwko J. L. o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi oddalił powództwo i zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 3617 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

[wyrok k.102]

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne, w oparciu o które wydał kwestionowany wyrok, a które w całości podziela i przyjmuje za własne Sąd II instancji. W tej sytuacji nie istnieje potrzeba ich powtarzania, bowiem - jak wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy - w wypadku orzeczenia oddalającego apelację, wydanego na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, bez uzupełniania postępowania dowodowego, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych; wystarczy stwierdzenie, że ustalenia sądu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za swoje tak m. in. Sąd Najwyższy w orzeczeniach z dnia 13.12.1935 r., C III 680/34, Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14.02.1938 r., C II 2613/37, Przegląd Sądowy z 1938 r., poz. 380, z dnia 10.11.1998 r., III CKN 792/98, OSNC z 1999 r., nr 4, poz. 83, z dnia 6 lipca 2011 r., I CSK 67/11, nie publ., z dnia 14.02.2013r., II CSK 292/12, Lex 1318346).

[uzasadnienie k.103-111]

Powódka zaskarżyła powyższy wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu wskazała na okoliczności, z których treści wynika zarzut obrazy art. 233 § 1 k.p.c. i art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c.

[apelacja k.116-118]

Pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

[odpowiedź na apelację k.153-154]

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Jak wielokrotnie już podkreślano w orzecznictwie – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Natomiast jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Nie jest więc wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez Sąd pierwszej instancji, tak jak uczyniła to powódka w swej apelacji. Strona skarżąca ma bowiem obowiązek wykazania naruszenia przez Sąd paradygmatu oceny wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c., a zatem wykazania, że Sąd wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów, natomiast temu powódka jako strona skarżąca nie sprostała. Przedstawione w apelacji na uzasadnienie tego zarzutu twierdzenia są natomiast jedynie odmiennymi wnioskami od tych, które wysnuł Sąd I instancji i w świetle powyżej przedstawionych uwag nie mogą odnieść zamierzonego skutku.

Co do naruszenia przepisu art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., to należy stwierdzić, że powódka nie udowodniła, aby w rozpoznawanej sprawie została spełniona przesłanka, zezwalająca na pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w sprawie o dział spadku po zmarłych S. i M. O., strony zawarły ugodę sądową, na mocy której lokal mieszkalny, którego wartość strony zgodnie ustaliły na kwotę 180000 zł, został przyznany na rzecz L. K., która zobowiązała się zapłacić na rzecz J. L. kwotę 90000 zł tytułem spłaty, w terminie do dnia 15 grudnia 2016 r. z ustawowymi odsetkami na wypadek uchybienia terminowi płatności. Okolicznością bezsporną jest fakt, że powódka dokonała sprzedaży przedmiotowego lokalu za kwotę 154000 zł, z czego celem wykonania ugody przekazała pozwanej 57000 zł. W swojej ocenie powódka nie jest już zobowiązana do zapłaty na rzecz pozwanej pozostałej kwoty tytułem spłaty z działu spadku, albowiem nie osiągnęła ze sprzedaży mieszkania kwoty 180000 zł, a ponadto w związku z zawarciem aktu notarialnego sprzedaży lokalu poniosła określone koszty, które potrąciła ze spłaty należnej pozwanej.

Sąd I instancji w sposób prawidłowy uznał, że podnoszone przez powódkę okoliczności nie mogą skutkować pozbawieniem tytułu wykonawczego wykonalności. Zawierając ugodę sądową, która wywołuje skutki prawne takie, jak orzeczenie sądowe, powódka w pełni świadomie i dobrowolnie zgodziła się nie tylko na ustalenie wartości przedmiotowego lokalu na kwotę 180000 zł, ale przede wszystkim na spłatę na rzecz pozwanej w wysokości 90000 zł. Okoliczność, w jaki sposób powódka jako wyłączna właścicielka rozdysponowała lokalem po dokonaniu działu spadku i ewentualnie za jaką cenę go sprzedała innej osobie, nie może wpływać na jej zobowiązanie pieniężne w zakresie spłaty na rzecz pozwanej.

Na marginesie jedynie należy wskazać, że co do zasady wysokość spłaty jest pochodną wartości przedmiotów majątkowych podlegających działowi, w tym sensie, że jest to wymierne wyliczenie udziału spadkowego danej osoby w majątku spadkowym, jednakże w drodze ugody strony mogą w dowolny sposób ustalić wysokość spłaty, mając na uwadze również inne wzajemne roszczenia, podlegające rozliczeniu w postępowaniu o dział spadku, jak również – w zależności od obopólnej zgody – również zrezygnować z obowiązku wzajemnych spłat i dopłat.

Dodatkowo również należy wskazać, że Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący wskazał, że w toku postępowania o dział spadku powódka, która działała bez żadnego pełnomocnika, została pouczona przez Sąd rozpoznający sprawę o dział spadku o możliwych sposobach podziału majątku spadkowego, a wartość lokalu mieszkalnego została ostatecznie ustalona przez strony na kwotę 180000 zł na wniosek samej powódki, która nie wyraziła zgody na ustalenie tej wartości na kwotę 150000 zł, którą proponowała pozwana.

Reasumując, zarzut naruszenia przepisu art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. nie jest zasadny.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. oraz § 2 ust. 5 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015, poz. 1800 ze zm.) i zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 1800 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.