Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska

Protokolant: Beata Pinior

w obecności Krystiana Nogłego Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jastrzębiu-Zdroju delegowanego do Prokuratury Rejonowej w Rybniku

oraz Agnieszki Polus-Klyszcz funkcjonariusza Śląskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Katowicach

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2019 r.

sprawy: A. D. /D./

s. B. i W.

ur. (...) w C.

oskarżonego o przestępstwo z art. 107 §1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku Wydziału III Karnego

z dnia 8 listopada 2018r. sygn. akt III K 1450/17

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 1200 jeden tysiąc dwieście ) złotych.

SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska

Sygn. akt V. 2 Ka 2/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 listopada 2018r. sygn. akt III K 1450/17 Sąd Rejonowy w Rybniku uznał oskarżonego A. D. za winnego popełnienia występku z art. 107 par.1 kks polegającego na tym, że w dniu 14 października 2016r. w Punkcie Gier mieszczącym się w C. przy ul. (...) b/n urządzał w wynajętej części lokalu gry o charakterze losowym w celach komercyjnych na 2 automatach do gier o nazwie B. H. bez numeru oraz H. S. bez numeru wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz.U. 201 z 2009r. poz. 1540) eksploatując automat poza kasynem gry z naruszeniem art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 w/w ustawy oraz bez rejestracji automatu do gry o której mowa w art. 23 a ust. 1 w/w ustawy i za to wymierzył mu karę grzywny w wysokości 120 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych. Na mocy art. 30 par. 5 kks sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny przepadku dowodów rzeczowych w postaci pieniędzy obiegowych w łącznej kwocie 350 zł przechowywanych na koncie sum depozytowych I. Administracji Skarbowej w K. oraz automatu do gry H. S. i automatu do gry B. (...) przechowywanych w magazynie depozytowym (...)Skarbowego w K. Delegatura w R.. Nadto obciążono oskarżonego w części kosztami postępowania.

Od wyroku tego apelację wniósł obrońca oskarżonego, w której zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, a polegający na nieustaleniu przez Sąd I instancji, że mamy do czynienia z przypadkiem mniejszej wagi, o którym mowa w art. 107 par. 4 kks w sytuacji gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż spełnione są przesłanki z art. 53 par. 8 kks do zakwalifikowania czynu oskarżonego A. D. jako przypadku mniejszej wagi tj. gry były organizowane w jednym dniu, w jednym tylko miejscu i na dwóch automatach do gier, w tym czasie niewiele osób mogło skorzystać z gier przez co czyn miał niski stopień społecznej szkodliwości, żadna należność publicznoprawna nie została uszczuplona ani nawet narażona na uszczuplenie gdzie prawidłowe przyjęcie przez Sąd I instancji, że mamy do czynienia z występkiem mniejszej wagi miałoby znaczenie tak dla kwalifikacji prawnej (zastosowanie art. 107 par. 4 kks) jak i dla kary grzywny orzeczonej wobec oskarżonego.

- rażącą surowość kary orzeczonej wobec oskarżonego A. D., poprzez wymierzenie mu kary grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł w sytuacji gdy czyn został popełniony dwa lata temu, oskarżony w dacie czynu nie był karany za czyn z art.107 k.k.s., gry miały być urządzane jednego dnia, w jednym tylko lokalu i na dwóch urządzeniach, zaś od strony podmiotowej oskarżony mógł kierować się art.4 ustawy wprowadzającej, co powoduje, iż czyn mógł zostać zakwalifikowany jako występek z art.107§4 k.k.s., gdzie powyższe winno skutkować orzeczeniem kary grzywny w mniejszej ilości stawek dziennych, natomiast okoliczności, iż oskarżony z uwagi na stan zdrowia obecnie nie osiąga niemal żadnych dochodów, nie posiada majątku ani nie zgromadził, wbrew twierdzeniu sądu, żadnych oszczędności winno mieć wpływ na ustalenie przez sąd I instancji niższej wysokości stawki dziennej grzywny.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie, że czyn oskarżonego stanowił wypadek mniejszej wagi z art. 107 par. 4 kks, z ostrożności procesowej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie wobec oskarżonego kary grzywny w łagodniejszym wymiarze i orzeczenie mniejszej ilości stawek dziennych w niższej wysokości a w konsekwencji także zmianę wyroku w zakresie opłat w postępowaniu karnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż podniesione w niej zarzuty okazały się nietrafne.

Za bezzasadny należy uznać zarzut błędnego ustalenia, że czyn oskarżonego nie stanowi wypadku mniejszej wagi. Przeciwko szerokiemu rozumieniu wypadku mniejszej wagi przemawia wiele ważkich argumentów. Przede wszystkim zrównanie zakresu elementów decydujących o wypadku mniejszej wagi z zakresem okoliczności wpływających na wymiar kary jest sprzeczne z zamierzeniem ustawodawcy, który wyraźnie opowiedział się za tym, że wypadek mniejszej wagi to samodzielny, uprzywilejowany typ przestępstwa. Nie do przyjęcia jest też stanowisko przedmiotowe, przeciwko któremu przemawia zwłaszcza zarzut, że kwalifikując dany czyn nie można ograniczyć się li tylko do uwzględnienia jego elementów przedmiotowych. Pominięcie znamion podmiotowych takich jak wina, motywy, czy cel działania jest niedopuszczalne gdyż znamiona te są nierozłącznie związane z czynem, niejako „rzeźbią jego charakter” (por. W. Wolter: Nauka o przestępstwie, Warszawa 1973, s 255) Niedocenianie ich lub też pomijanie prowadziłoby do nadmiernej obiektywizacji prawa karnego oraz samej odpowiedzialności karnej. Tak więc przy ocenie, czy dany czyn może zostać zakwalifikowany jako wypadek mniejszej wagi oprócz kryteriów przedmiotowych należy brać pod uwagę także elementy podmiotowe, stopień zawinienia sprawcy i cel jego działania.

Obrońca eksponuje elementy przedmiotowe takiej jak jedno miejsce, dwa automaty, krótki czas popełnienia przestępstwa. Jednakże z akt sprawy wynika, że oskarżony z premedytacją umieścił dwa automaty do gier hazardowych w lokalu, w celu czerpania z nich zysku, wykorzystując uzależnienie od hazardu przypadkowych klientów lokalu. Zaplanował to przestępstwo, przygotował miejsce, wszedł w posiadanie automatów i świadomie naruszał prawo, zdając sobie sprawę że nie posiada wymaganej prawem koncesji do eksploatowania tego typu urządzeń. Jego postępowanie nie było przypadkowe.

W rozpoznawanej sprawie przeciwko A. D. wbrew wywodom obrońcy brak jest podstaw do zakwalifikowania czynu przypisanego oskarżonemu jako wypadku mniejszej wagi z art. 107 par. 4 kks. Eksponowana przez skarżącego okoliczność, że gry były prowadzone w jednym dniu i tylko na dwóch automatach i że należność publicznoprawna nie została uszczuplona nie uzasadniają żądanej zmiany oceny prawnej tego przestępstwa. Ograniczanie hazardu ma na celu przede wszystkim ochronę obywateli przed zgubnym nałogiem. Udostępnianie automatów do gier wbrew obowiązującemu prawu, świadomie w celu osiągnięcia łatwego zysku nie zasługuje na łagodniejsze potraktowanie.

Niezasadny okazał się również zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej względem oskarżonego kary grzywny, gdyż orzeczona kara grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych przy przyjęciu wartości jednej stawki na kwotę 100 zł. jest zgodna z dyrektywami wymiaru kary i nie razi swoją surowością.

Rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica (dysproporcja) pomiędzy sumą kar zasadniczych i środków karnych orzeczonych przez sąd I instancji, a karą jaką należałoby sprawcy wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 12 i 13 kks. Ma to miejsce zatem wówczas, gdy kara nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie jej społecznego oddziaływania i celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Praktycznie zachodzi zaś wtedy, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Z taką zaś sytuacją nie mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, gdyż sąd rejonowy wskazał jakie okoliczności zdecydowały o wymierzeniu oskarżonemu kar grzywny w takiej, a nie innej wysokości i okoliczności te nie budzą zastrzeżeń sadu odwoławczego. Kara powinna realizować cele w zakresie jej społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego. Kara aby być słuszną i sprawiedliwą powinna uwzględniać we właściwej proporcji oba wskazane wyżej aspekty. Dlatego prawidłowo orzekł Sąd Rejonowy karę w wymiarze 120 stawek dziennych. Kara tak określona nie przekracza ani stopnia winy oskarżonego ani społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Ustalona zaś wysokość stawki dziennej na kwotę 100 zł odpowiada możliwościom zarobkowym oskarżonego.

Reasumując powyższe, jako, że Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku, utrzymano go w mocy.

Natomiast o kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art. 636 § 1 k.p.k., obciążając nimi oskarżonego, jako, że wniesiony w jego imieniu środek odwoławczy nie został uwzględniony.

SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska