Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2019 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Magdalena Marczyńska

Sędziowie: SO Beata Łapińska (spr.)

SO Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2019 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa P. U.

przeciwko Z. C. (1)

o odszkodowanie i wynagrodzenie za pracę

na skutek apelacji pozwanego Z. C. (1) i zażalenia powoda P. U. od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku IV Wydziału Pracy z dnia 24 kwietnia 2018r. sygn. IV P 4/16

1.  z apelacji pozwanego:

a)  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 2 (drugim) w ten tylko sposób, że zasądza od pozwanego Z. C. (1) na rzecz powoda P. U. kwotę 2 098,00 (dwa tysiące dziewięćdziesiąt osiem) złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pracę oraz kwotę 6 099,00 (sześć tysięcy dziewięćdziesiąt dziewięć) złotych netto tytułem diet z ustawowymi odsetkami od dnia 6 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, a od dnia 1 stycznia 2016 roku z odsetkami ustawowymi za opóźnienie do dnia zapłaty i oddala powództwo w pozostałej części ;

b)  oddala apelację w pozostałej części;

2.  z zażalenia powoda zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 4 (czwartym) w ten sposób, że zasądza od pozwanego Z. C. (1) na rzecz powoda P. U. kwotę 1 928,40 (jeden tysiąc dziewięćset dwadzieścia osiem złotych czterdzieści groszy) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  zasądza od pozwanego Z. C. (1) na rzecz powoda P. U. kwotę 993,75 (dziewięćset dziewięćdziesiąt trzy złote siedemdziesiąt pięć groszy) złotych tytułem zwrotu kosztów za instancję odwoławczą wraz z kosztami postępowania zażaleniowego.

SSO Magdalena Marczyńska SSO Beata Łapińska SSO Urszula Sipińska-Sęk

Sygn. akt 68/18

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2017 roku powód P. U. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika złożył do Sądu Rejonowego w Radomsku pozew przeciwko Z. C. (1) prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w Ł. o zasądzenie kwoty 6 600 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 5 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za okres od dnia 1 listopada 2015 roku do dnia 5 grudnia 2015 roku, kwoty 4 950 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie z powodem umowy o pracę a także o zasądzenie kosztów postępowania.

Pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w odpowiedzi na pozew złożony do Sądu Rejonowego w Radomsku wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania sądowego w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pismem dnia 8 lutego 2016 roku strona powoda sprecyzowała roszczenie poprzez ubruttowienie kwot i wniosła o zasądzenie od pozwanego Z. C. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w Ł. o zasądzenie kwoty 9 377 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 6 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za okres od dnia 1 listopada 2015 roku do dnia 5 grudnia 2015 roku, kwoty 7 009 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie z powodem umowy o pracę a także o zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2018 roku zasądził na rzecz powoda P. U. kwotę 1750 zł z tytułu odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (punkt 1. sentencji wyroku). Zasądził kwotę 9344 zł z tytułu wynagrodzenia, z odsetkami ustawowymi (punkt 2. Sentencji wyroku). Oddalił powództwo w pozostałym zakresie(punkt 3. sentencji wyroku). Zniósł koszty zastępstwa procesowego pomiędzy stronami (punkt 4. sentencji wyroku). Nadał wyrokowi w punkcie 1. Rygor natychmiastowej wykonalności (punkt 5. sentencji wyroku).

Podstawą rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego były następujące ustalenia faktyczne, rozważania prawne i przedstawione dokumenty:

Powód P. U. był zatrudniony u pozwanego Z. C. (1) do dnia 21 stycznia 2015 roku do dnia 20 kwietnia 2015 roku na podstawie umowy o pracę na okres próbny, a od dnia 21 kwietnia 2015 roku na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierowca-mechanik.

Zgodnie z umową powód otrzymywał wynagrodzenie za miesiąc w kwocie 1750 złotych. Strony ustaliły zarazem także, że wynagrodzenie powoda wynosiło 1 650 złotych za kółko, tzw kurs. Zasadą było, że pracownik rozliczał się z wynagrodzenia z pracodawcą w gotówce. Podpisywał dokumenty potwierdzające wypłatę wynagrodzenia w gotówce, a pracodawca wręczał mu pieniądze. Wypłata wynagrodzenia odbywała się w gotówce.

W listopadzie 2015 roku powód wykonał 4 kółka. Wypracował wynagrodzenie w kwocie 7724,62 złote do wypłaty. Na wynagrodzenie to składała się kwota 1625,41 złotych tytułem wynagrodzenia oraz dieta w wysokości 6099,21 złotych.

W dniu 5 grudnia 2015 roku po zakończeniu kółka przez powoda, strony spotkały się celem rozliczenia za miesiąc listopad 2015 roku. Pozwany wręczył powodowi do podpisania dokument, że wypłacił mu wynagrodzenie za listopad 2015 roku. Po podpisaniu oświadczenia pozwany odmówił wypłaty wypracowanego wynagrodzenia, a pieniądze dla powoda schował.

Pozwany poinformował powoda, że zwalnia go dyscyplinarnie, a wszelkie informacje otrzyma na piśmie.

Pismo o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało sporządzone w dniu 7 grudnia 2015 roku.

W dniu 7 grudnia 2015 roku wystawiono także powodowi świadectwo pracy.

W dniu 9 grudnia 2015 roku powód udał się do pozwanego i odebrał swoje rzeczy z samochodu.

Powód w dniu 9 grudnia 2015 roku podczas pobytu u pozwanego, nagrał rozmowę z pracodawcą. Pracodawca oświadczył, że zatrzymuje jego wynagrodzenie za listopad 2015 roku, dokumenty wobec podpisania oświadczenia przez powoda ma w porządku, winny mu jest tylko za 4 dni grudnia.

W przypadku problemów ze strony powoda, pracodawca poinformował P. U., że zgłosi sprawę uszkodzenia jego samochodów na policję.

Następnie rozwiązanie umowy o pracę na piśmie oraz świadectwo pracy zostały wysłane do powoda za pośrednictwem operatora pocztowego.

W dniu 4 stycznia 2016 roku powód otrzymał za pośrednictwem poczty oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę oraz świadectwo pracy.

Według świadectwa pracy wystawionego dniu 7 grudnia 2015 roku, powód był zatrudniony u pozwanego od dnia 21 stycznia 2015 roku do dnia 7 grudnia 2015 roku.

W dniu 19 kwietnia 2016 roku powód oświadczeniem na piśmie uchylił się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli, w którym oświadczył, że pobrał wynagrodzenie za miesiąc listopad 2015 roku, wskazując że oświadczenie woli zostało złożone pod wpływem podstępu.

Według umowy wynagrodzenie powoda wynosiło 1750 złotych.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał powództwo za częściowo uzasadnione.

Na wstępie w przedmiotowej sprawie powód nie kwestionował zasadności wypowiedzenia umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym, podnosił jednakże naruszenie zasad wypowiedzenia samej umowy wskazując na brak zachowania formy pisemnej rozwiązania umowy.

Istotnym elementem oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę była forma tego wypowiedzenia, musiała ona bowiem mieć formę pisemną. Zgodnie bowiem z art. 30 § 3 k.p. oświadczenie każdej ze stron stosunku pracy o wypowiedzeniu lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie. Chodziło tu więc o złożenie wypowiedzenia na piśmie zawierającego własnoręczny podpis pracodawcy lub osoby uprawnionej do występowania na gruncie stosunków pracy w jego imieniu. Wadliwe było więc rozwiązanie umowy dokonane ustnie lub za pomocą faksu albo pocztą elektroniczną. Jedynie wypowiedzenie lub oświadczenie o rozwiązaniu bez wypowiedzenia złożone w postaci elektronicznej opatrzone kwalifikowanym podpisem elektronicznym jest równoważne z oświadczeniem woli złożonym w formie pisemnej (art. 781 § 2 k.c.).

W niniejszej sprawie Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego w tym zakresie. Pozwany twierdził, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło w styczniu 2016 roku. Natomiast powód szczegółowo opisał sytuację rozwiązania umowy o pracę w dniu 5 grudnia 2015 roku , które to rozwiązanie nastąpiło w formie ustnej, bez zachowania wymaganej formy pisemnej.

Przeczyły temu przede wszystkim bezosobowe dowody w postaci dokumentów. Pismo o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało sporządzone w dniu 7 grudnia 2015 roku, w dniu 7 grudnia wystawiono także powodowi świadectwo pracy. Co więcej według świadectwa pracy wystawionego przez samego pozwanego powód był zatrudniony u pozwanego od dnia 21 stycznia 2015 roku do dnia 7 grudnia 2015 roku.

Potwierdzeniem woli pracodawcy rozwiązania umowy o pracę w grudniu 2015 roku, był także fakt, że P. U. po 45 grudnia nie wykonywał już żadnych obowiązków w firmie pozwanego.

Okoliczność, że powód był zatrudniony do dnia 4 grudnia 2015 roku ustalił także w niezależnie toczącym się postępowaniu Sąd Rejonowy w Radomsku Wydział Karny. Co więcej strony nie kwestionowały tej okoliczności, także sam Z. C. (1)- pracodawca.

W ocenie Sądu Rejonowego nielogiczną była więc sytuacja, w której pracodawca zatrudniałby powoda jeszcze przez 1 miesiąc, odsuwając go jednocześnie od pracy i nakazując zabranie wszystkich jego rzeczy z siedziby firmy, i jednoczenie narażając się na roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za ten miesiąc pracy. Tym bardziej, że jak wynika z nagranej rozmowy, sam pozwany oświadczył, że powodowi należy się wynagrodzenie za cztery dni grudnia 2015 roku, bowiem do tego czasu trwało zatrudnienie powoda.

Nie sposób więc było zdaniem Sądu Rejonowego przyjąć za prawdziwe w tych okolicznościach twierdzenia pozwanego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy przyznał powodowi odszkodowanie za niezgodne z przepisami rozwiązanie zawartej umowy o pracę, przy czym biorąc pod uwagę staż zatrudnienia powoda odszkodowanie to należało zasądzić w wysokości 1 miesięcznego wynagrodzenia.

Wysokość odszkodowania należnego pracownikowi w razie sprzecznego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia określa art. 58 k.p. Przepis ten przewiduje, że odszkodowanie przysługuje pracownikowi w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Przy czym jeżeli rozwiązano umowę o pracę , zawartą na czas nieokreślony zależy ono od długości okresu wypowiedzenia, który zależy od zakładowego stażu pracy danego pracownika. Długość okresu wypowiedzenia określa art. 36 k.p., przewidując, że jest on uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi jeden miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej sześć miesięcy.

Ustalając wysokość tego wynagrodzenia Sąd miał także na uwadze treść umowy, którą strony podpisały. Wysokość wynagrodzenia na tej umowie to kwota 1750 złotych, natomiast jeśli powód dostawał większe wynagrodzenie, to było wynagrodzenie „wypracowane” w ramach diet, co wynikało wprost z treści oświadczenia podpisanego przez powoda i którego treści sam powód nie negował. Co więcej powód nie negował także treści podpisanej z pozwanym umowy o pracę. W pozostałym zakresie w tym punkcie roszczenia powództwo Sąd oddalił.

W zakresie kwoty wynagrodzenia za listopad 2015 roku i 4 dni grudnia 2015 roku. Sąd oparł się w tym zakresie także na zeznaniach powoda oraz nieosobowych źródłach w postaci nagrania z rozmowy z pracodawcą i stenogramu z tej rozmowy. Z nagrania wyraźnie słychać, że pozwany oświadczył powodowi, że co do wypłaty, to na razie żadnej wypłaty powodowi nie daje, jak się sprawa wyjaśni to wtedy powód może wrócić do rozmowy z pozwanym. Wskazywał, że powód podpisał dokumenty i on wszystko ma w porządku, co do wypłaty to tak jakby powodowi ją dał. Winien był też powodowi wynagrodzenie za 4 dni grudnia 2015 roku, które zobowiązał się przesłać pocztą. Padły wprost słowa ”podpisałeś kurwa, więc próbuj, nie ma problemu”.

W tym miejscu Sąd zaznaczył, że powód konsekwentnie przez całe postępowanie podtrzymywał swoje twierdzenia w zakresie okoliczności rozwiązania z nim umowy o pracę oraz okoliczności uzyskania przez pracodawcę podpisu na oświadczeniu o wypłacie mu wynagrodzenia za listopad 2015 roku, która to wypłata nie nastąpiła. Ponadto powód po zasięgnięciu porady prawnej złożył oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych podpisania tego oświadczenia wobec wprowadzenia go w błąd.

Sąd nie dał w tym zakresie wiary twierdzeniom strony pozwanej jakoby oświadczenie o pobraniu zaliczki w kwocie 1 000 złotych stanowiło zapłatę wynagrodzenia za 4 dni grudnia 2015 roku. Pozwany w nagraniu wyraźnie oświadczył, że był winien powodowi to wynagrodzenie i prześle je pocztą, jak wynika z materiału dowodowego wypłata tego wynagrodzenia poprzez przekaz pocztowy nie nastąpiła. Nielogiczne więc było, że pozwany w dniu 9 grudnia 2015 roku oświadczył, że wysłał pieniądze pocztą i był je winien, podczas gdyby miał je wypłacić w formie zaliczki na wynagrodzenie wcześniej, bowiem w dniu 9 grudnia 2015 roku powód był już zwolniony z pracy. Kwota ta została więc w tym czasie przez strony nie rozliczona.

Mając na uwadze zgromadzony materiał dowodowy Sąd rozważał także kwotę ewentualnego wynagrodzenia powoda za 4 dni grudnia 2015 roku. Sąd rozważał w tej sytuacji kwotę jaka byłaby zasadna mając na uwadze kwotę na umowie i liczbę dni w miesiącu, co mogłoby oscylować wokół kwoty 85-86 złotych. Sąd zważył także jednak, że strona powodowa wliczyła tę kwotę w całość kwoty wynagrodzenia i wniosła o łączne zasądzenie wynagrodzenia za miesiąc listopad 2015 roku oraz 4 dni grudnia 2015 roku. Sąd postanowił więc zasądzić roszczenie w tym zakresie zgodnie z pozwem i nie rozbijać tej kwoty.

Zgodnie z treścią art. 477 ² § 1 kpc zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, Sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika Na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. Sąd nadał wyrokowi w części zasądzającej świadczenie pieniężne w postaci odszkodowania w wysokości miesięcznego wynagrodzenia.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie przepisu art. 100 kpc uznając za zasadne w tej sytuacji wzajemne zniesienie pomiędzy tronami kosztów zastępstwa procesowego. W razie częściowego uwzględnienia żądania pozwu znajduje bowiem zastosowanie właśnie art. 100 k.p.c., który ustanawia zasadę, że w takiej sytuacji koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Decyzja o tym, czy koszty winny być wzajemnie zniesione czy stosunkowo rozdzielone powinna była być oparta na zasadzie słuszności, która w sprawach pracowniczych winna według Sądu mieć zastosowanie.

Apelację od ww. wyroku wniósł pełnomocnik pozwanego Z. C. (1) zaskarżając go w części zarzucając.:

1)  Naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 56 w zw. z art. 58l.p. – poprzez ich zastosowanie skutkujące uwzględnieniem co do samej zasady – i w konsekwencji zasądzenie na rzec powoda odszkodowania na niezgodne z prawem rozwiązywanie stosunku pracy – bez zachowanej formy i bez wymaganego pouczenia – w sytuacji, gdy nie zostały spełnione przesłanki wymagane wskazanym przepisem, bowiem do rozwiązania umowy o pracę doszło w wymaganej prawem formie pisemnej i z zachowaniem wszelkich innych wymogów formalnych – w tym – z zawartym stosownym pouczeniem;

- art. 84 oraz art. 88k.c. w zw. z art. 300 k.p. – poprzez ich zastosowanie skutkujące przyjęciem, iż powód w istocie nie otrzymał wynagrodzenia za pracę należnego mu za miesiąc listopad 2015r. zaś składając oświadczenie woli datowane na dzień 30 listopada 2015 r. – w którym powód potwierdził pobranie wynagrodzenia oraz diet i ryczałtów za m-c listopad 2015 r. – skutecznie uchylił się od skutków prawnych ww. oświadczenia woli.

2)  Przepisów prawa procesowego:

- art. 233 § 1 kodeksu postępowania cywilnego – przez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji uznanie powództwa w części gdy winno ono ulec oddaleniu w całości,;

- art. 328 § 2 k.p.c. polegające na niejasności i sprzeczności elementów uzasadnienia wyroku.

Ponadto powód wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1. Oraz 2. i oddalenie powództwa w tym zakresie oraz – w konsekwencji o zmianę – uchylenie wyroku w punktach 4. I 5., ewentualnie o uchylenie wyroku w części zaskarżonej i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w tej części.

-zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego na pierwszą i drugą instancję a w wypadku uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji – w oparciu o treść art. 108 § 2 k.p.c. pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach instancji odwoławczej.

Pełnomocnik powoda P. U. złożył odpowiedź na apelację pozwanego wnosząc o:

1)  Oddalenie apelacji;

2)  Zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Pełnomocnik powoda P. U. złożył zażalenie na postanowienie o kosztach procesu zawarte w wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 24 kwietnia 2018 roku wydanym w sprawie IV P 4/16 wnosząc o:

1)  Zmianę zaskarżonego postanowienia i zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w kwocie 1928,40 zł;

2)  Zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania zażaleniowego.

Pełnomocnik pozwanego Z. C. (2) złożył odpowiedź na zażalenie powoda, wnosząc o:

1)  Oddalenie zażalenia w całości, jako bezzasadnego;

2)  Zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego w przeważającej części okazała się bezzasadna.

Przedmiotowa sprawa dotyczy dwóch żądań. Pierwszym jest żądanie odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia Sądu Rejonowego w tym zakresie jak i jego rozważania prawne.

Chybionym okazał się bowiem zawarty w apelacji zarzut naruszenia przepisu art. 233 kpc poprzez zdaniem pozwanego błędne przyjęcie przez ten Sąd , iż umowa o pracę została rozwiązana w trybie dyscyplinarnym ustnie podczas gdy zostało ono sporządzone na piśmie wraz z należytym pouczeniem i doręczone pocztą powodowi .

Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę dowodów dokonaną przez Sąd meriti, który nie dał wiary zeznaniom pozwanego w tym zakresie. Powód szczegółowo opisał sytuację rozwiązania umowy o pracę w dniu 5 grudnia 2015 roku , które to rozwiązanie nastąpiło w formie ustnej, bez zachowania wymaganej formy pisemnej.

Przeczą temu przede wszystkim bezosobowe dowody w postaci dokumentów. Pismo o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało sporządzone w dniu 7 grudnia 2015 roku, w dniu 7 grudnia wystawiono także powodowi świadectwo pracy. Co więcej według świadectwa pracy wystawionego przez samego pozwanego powód był zatrudniony u pozwanego od dnia 21 stycznia 2015 roku do dnia 7 grudnia 2015 roku, a to oznacza, iż przesłanie powodowi pisma o rozwiązaniu z nim umowy o pracę miało na celu w styczniu 2016 r. miało li tylko zmierzać do naprawienia błędów formalnych ustnego wypowiedzenia, które w rzeczywistości dokonane było w dniu 5 grudnia 2015 r. i doprowadziło do ustania stosunku pracy.

Okoliczność, że powód był zatrudniony do dnia 5 grudnia 2015 roku ustalił także w niezależnie toczącym się postępowaniu Sąd Rejonowy w Radomsku Wydział Karny. Co więcej strony nie kwestionowały tej okoliczności, także sam Z. C. (1)- pracodawca. Tym bardziej, że jak wynika z nagranej rozmowy, sam pozwany oświadczył, że powodowi należy się wynagrodzenie za cztery dni grudnia 2015 roku, bowiem do tego czasu trwało zatrudnienie powoda. Nie sposób w tej sytuacji dać wiarę pozwanemu, iż odsunął tylko z dniem 5 grudnia 2015 r. powoda od pracy. Ponadto, gdyby faktycznie pozwany dysponował pismem z dnia 7 grudnia 2015 r. w dniu rozmowy z powodem to wręczyłby mu je , a nie przesyłał pocztą . Doręczenie powodowi pisma z dnia 7 grudnia 2015 r. w styczniu 2016 r. było co najwyżej nieudaną próbą konwalidowania ustnego rozwiązania z powodem umowy o pracę w trybie art. 52 kp. be stosownego pouczenia o prawie i terminie dowołania się do Sądu.

Za chybiony więc należało uznać podniesiony w apelacji zarzut naruszenia przez Sąd I instancji dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem ocena wiarygodności i mocy dowodów przeprowadzonych w konkretnej sprawie wyraża istotę sądzenia w części dotyczącej ustalenia faktów, tj. rozstrzygania spornych kwestii na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia się z dowodami. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego myślenia wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego będące wyznacznikiem granic dopuszczalnych wniosków i stopnia prawdopodobieństwa ich przydatności w konkretnej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 k.p.c., choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne. Tylko w przypadku wykazania, ze brak jest powiązania w świetle kryteriów wyżej wzmiankowanych, przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez sąd; nie jest tu wystarczająca sama polemika naprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dni 25 stycznia 2005 r., II PK 159/2004, OSNP 2005/17 poz. 267; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. IV CKN 1316/200). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga przy tym wskazania, że sąd uchybił zasadą logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak SN w orz. Z 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98 nie publ.; por. też orz. z 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, nr. 7, poz. 10 i z 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/00, OSNAPiUS 2000, nr. 19, poz. 732).

Podsumowując powyższe należy podkreślić, iż naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie można upatrywać w takiej ocenie materiału dowodowego, która jest logiczna, zgodna ze wskazaniami doświadczenia życiowego, poziomem aktualnej wiedzy w danej dziedzinie oraz dokonana w sposób wszechstronny. Takiego zarzutu Sądowi I instancji w niniejszej sprawie niewątpliwie nie można podstawić. Dokonana przez ten Sąd ocena całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego została w tym zakresie dokonana w sposób wszechstronny, zgodny z regułami logiki oraz zasadami doświadczenia życiowego.

Stąd za chybiony należało uznać zarzut naruszenia przepisu art. 56 kp w związku z art. 58 kp poprzez ich zastosowanie.

Wysokość odszkodowania należnego pracownikowi w razie sprzecznego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia określa art. 58 k.p. Przepis ten przewiduje, że odszkodowanie przysługuje pracownikowi w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Przy czym jeżeli rozwiązano umowę o pracę , zawartą na czas nieokreślony zależy ono od długości okresu wypowiedzenia, który zależy od zakładowego stażu pracy danego pracownika. Długość okresu wypowiedzenia określa art. 36 k.p., przewidując, że jest on uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi jeden miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej sześć miesięcy,

Ustalając wysokość tego odszkodowania Sąd Rejonowy prawidłowo więc ustalił je na kwotę jednomiesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, które , jak wynika z umowy o pracę wynosiło 1750 zł.

Orzeczenie Sądu Rejonowego zatem w zakresie żądania zasądzenie na rzecz powodowa odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia odpowiada prawu, a apelacja pozwanego w tej części jako zupełnie bezzasadna podlega oddaleniu.

Drugim żądaniem zgłoszonym w pozwie było zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego wynagrodzenia za miesiąc listopad oraz 4 dni grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy podziela w pełni stanowisko Sądu I instancji, iż brak jest w sprawie przekonywujących dowodów na okoliczność rzeczywistej zapłaty powyższego wynagrodzenia.

Sąd ten oceniając z jednej strony podpisany przez powoda dokument wypłaty , z drugiej strony analizując zapis rozmowy stron , iż wynagrodzenie za listopad zostanie wypłacone po wyjaśnieniu sprawy uszkodzenia samochodu , a należne za 4 dni grudnia przesłane pocztą dał wiarę treści stenogramu oraz zeznaniom samego powoda. Ma rację Sąd Rejonowy, iż powód konsekwentnie przez całe postępowanie podtrzymywał swoje twierdzenia w zakresie złożenia podpisu na dokumencie o wypłacie wynagrodzenia za listopad 2015 roku oraz 4 dni grudnia 2015 r. która to wypłata nie w rzeczywistości nie nastąpiła. Pozwany nie wykazał także, iż pokwitowanie odbioru zaliczki w kwocie 1000 zł miało odnosić się do zapłaty wynagrodzenia za 4 dni grudnia. Ma rację Sąd meriti, iż również temu przeczy stenogram z rozmowy stron. Ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji nie nosi cech dowolności i nie narusza reguł wynikających z przepisu art. 233 kpc. Jest logiczna i przekonywująca. Bez znaczenia natomiast dla Sądu Okręgowego jest okoliczność skutecznego czy tez nieskutecznego uchylenia się od skutków złożonego oświadczenia woli gdyż rzeczą Sądu było ustalenie faktu wypłaty wynagrodzenia za listopad i grudzień 2015 t. w oparciu o całokształt dowodów zgromadzonych w sprawie. Dlatego też zarzut naruszenia przepisu art. 84 kc w związku z art. 88 kc w związku z art. 300 kp jest bezzasadny i bezprzedmiotowy dla potrzeb rozstrzygnięcia. Inne bowiem dowody , takie jak zapis rozmowy powoda z pozwanym wraz zeznaniami samego powoda okazały się wystarczające dla przyjęcia, iż wynagrodzenie to pomimo potwierdzenia na piśmie o jego wypłacie w rzeczywistości nie nastąpiło.

Apelacja pozwanego okazała się jednak zasadna w części dotyczącej błędnego ubruttowienia przez Sąd Rejonowy diet.

Błędnie Sąd Rejonowy ustalił zatem należność określoną w punkcie drugim wyroku . Skoro z lektury akt wynika , iż wynagrodzenia zasadnicze wynosiło 1750 zł to prawidłowym było zasądzenie na rzecz powoda wynagrodzenia za listopad i 4 dni grudnia 2015 r. w łącznej kwocie 2098 zł brutto ( 1750 zł za XI 2015 r. oraz 348 zł za 4 dni XII 2015 r. ) . Pozostałą część stanowiły diety w kwocie obliczonej przez pozwanego oraz zaakceptowanej przez powoda 6099 zł . Diety zaś i inne należności przysługujące pracownikowi za czas podróży służbowej są zwolnione z podatku dochodowego do wysokości określonej w przepisach dotyczących wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a updof). Skoro zatem należność ta nie podlega opodatkowaniu wobec czego winna być ona zasądzona netto.

Dlatego też Sąd Okręgowy zmienił w tym zakresie zaskarżony wyrok i na podstawie art. 386 $ 1 kpc orzekł jak w punkcie 1 a sentencji . Apelację dalej idącą na podstawie art., 385 kpc oddalił o czym orzekł jak w punkcie 1 b wyroku.

Jeśli chodzi o zażalenie powoda to okazało się ono w pełni uzasadnione, choć Sąd Okręgowy nie podziela w części argumentacji prawnej zawartej w jego uzasadnieniu.

Ma rację skarżący, iż brak było w przedmiotowej sprawie podstaw do wzajemnego zniesienia kosztów procesu, a zachodziły podstawy do ich stosunkowego rozdzielania.

Pełnomocnik powoda błędnie zliczył jednak do wartości przedmiotu sporu roszczenie odszkodowawcze z żądaniem wynagrodzenia i w ten sposób uzyskał kwotę powyżej 10 000 zł, podczas gdy w sprawie mamy do czynienia z dwoma żądaniami i do każdego z nich odnoszą się inne przepisy rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015 r. ( Dz. U. z 2015 r. , poz. 1804) .

Jeśli chodzi o żądanie odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia należy stosować przepis $ 9 ustęp 1 pkt 1 , gdzie stawka minimalna wynosi 180 zł , która określona jest w formie ryczałtowej bez względu na wartość przedmiotu sporu. W tym zakresie powód bez względu na wartość jakiej żądał powód, to wygrał on sprawę w całości gdyż Sąd zasądził na jego rzecz odszkodowanie i brak jest tu podstaw do stosunkowego rozdzielenia kosztów. Powód zatem z tego tytułu winien otrzymać od pozwanego kwotę 180 zł. Jeśli chodzi o żądanie wynagrodzenia to tu ma zastosowanie przepis $ 2 pkt 4 gdzie stawka minimalna przy wartości przedmiotu sporu do 10000 zł wynosi 1800 zł , a wobec tego że sprawa ma charakter pracowniczy w przedmiotowej sprawie wynosi zatem 75 % tej kwoty, tj. 1350 zł . Sąd nie podziela też poglądu o obciążeniu pozwanego kosztami postępowania zażaleniowego z tytułu zawieszenia przez Sąd z urzędu postępowania , ale jeśliby nawet rozważać ich wysokość, to wbrew poglądowi powoda nie byłaby to w żadnym razie kwota 900 zł, a jedynie kwota 380,50 zł ( 25 % x 180 zł + 1350 x25 % = 380,50. zł ).

W postępowaniu przed Sądem Okręgowym powoda reprezentował inny adwokat co miało wpływ na obliczenie kosztów za instancję odwoławczą i postępowanie zażaleniowe.

Jeśli chodzi o drugie żądanie to powód wygrał je w 87 % i w takim zakresie winien otrzymać od pozwanego zwrot poniesionych kosztów. Żądał bowiem z tego tytułu kwotę 9377 zł , a otrzymał kwotę 8197 zł . Na koszty te składają się wynagrodzenia pełnomocników powoda i pozwanego , które wynoszą łącznie 2700 zł ( 1350 x2 ) i z tego tytułu koszty należne powodowi stanowią kwotę 2349 zł.

W zażaleniu powód żądał zasądzenia kwoty niższej niż wyliczonej przez Sąd Okręgowy , tj. 1928,40 zł , dlatego podlegało ono uwzględnieniu w całości.

Jeśli chodzi o koszty postępowania zażaleniowego to Sąd w tym zakresie miał na uwadze, iż przy wartości zaskarżenia 1928,40 zł stawka minimalna wynosi 675 zł ( 900 zł x 75 %) ( vide : $ 2 w związku z $ 10 ustęp 2 pkt 1 w związku z ustępem 3 powyższego rozporządzenia, czyli ostatecznie należne wynagrodzenie wynosi 168,75 zł ( 675 zł x 25 % ) . Doliczając do tego kwotę 30 zł opłaty podstawowej jest to kwota 198,75 zł.

Jeśli chodzi o koszty postępowania za instancję odwoławczą to mając na uwadze, iż powód wygrał w 87 % zatem winien on otrzymać łącznie kwotę 795 zł ( 1350 x 50 % + 120 zł ) .

Łącznie zatem z postępowaniem zażaleniowym jest to kwota 993,75 zł.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc w związku z art. 397 § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 2 sentencji, zaś na podstawie art. 100 kpc jak w punkcie 3 sentencji .