Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 maja 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił T. K. renty w związku z wypadkiem w drodze do pracy na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tj. Dz. U. z 2016r., poz. 887 ze zm. ), uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 2 marca 2017r., która nie stwierdziła u ubezpieczonego niezdolności do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w szczególności wbrew stanowisku Komisji Lekarskiej ZUS, jest osobą niezdolną do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

Kwestia sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i jego wpływu na zdolność do pracy.

W myśl art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2004r., nr 39, poz. 353 ze zm. ) – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W celu rozstrzygnięcia wspomnianej wyżej kwestii spornej Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy następujących specjalizacji :

- specjalisty medycyny przemysłowej,

- neurologa,

- internisty – reumatologa,

- psychiatry,

- psychologa,

- otolaryngologa

którzy rozpoznali u ubezpieczonego poniższe schorzenia:

- stan po urazie czaszkowym,

- stan po wieloodłamowym złamaniu kości nosa,

- stan po złamaniu kości czołowej lewej, obejmujący zatokę czołową lewą i oczodół po stronie lewej,

- złamanie kości sitowia,

- zgłaszaną anosmię,

- przebyty uraz czaszkowo – mózgowy z pozostawieniem ogniska stłuczenia lewego płata czołowego oraz okresowymi bólami i zawrotami głowy ( 2015),

- zaburzenia nastroju, funkcji poznawczych i osobowości na podłożu organicznego uszkodzenia OUN.

Zdaniem biegłych sądowych ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy do 31.03.2021r. od dnia złożenia wniosku o rentę.

Biegli wskazali, że na skutek doznanych w dniu wypadku urazów ubezpieczony ma trudności z zapamiętywaniem i odtwarzaniem wcześniej przyswojonych informacji. Występują u niego organiczne zmiany w obrębie CUN. U ubezpieczonego obserwuje się trwałe deficyty poznawcze oraz zaburzenia w sferze efektywno – behawioralnej, które powodują znaczne trudności w organizowaniu codziennego toku zajęć, w zakresie współpracy, motywacji oraz wykonywania i wydajności pracy.

- dowód – opinia biegłych sądowych ( k. 23 – 25; 44 – 46 )

Jedyne zastrzeżenia do opinii wniósł organ rentowy podnosząc, że podczas badania przez Komisję Lekarską ZUS ubezpieczony nie przedstawił dokumentacji z leczenia psychiatrycznego, a jego stan psychiczny oceniono jako prawidłowy.

Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń zgłoszonych przez organ rentowy, należy bowiem zauważyć, że wbrew twierdzeniom zawartym w zgłoszonych zastrzeżeniach zarówno psychiatra, jak psychologa zgodnie wskazali, że z powodu problemów natury psychicznej ubezpieczony nie jest zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Jak podali biegli przeprowadzone badania potwierdziły istniejące u ubezpieczonego trudności z przypominaniem informacji zarówno w obszarze pamięci trwałej, jak i świeżej oraz słabą koncentrację uwagi oraz osłabioną pamięć operacyjną. W tym stanie ubezpieczony nie jest zdolny do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kw3alifikacjami, a trzeba mieć na uwadze, że przez około 20 lat ubezpieczony pracował jako monter wodno – kanalizacyjny, przy czym praca jego polegała głównie na zakładaniu rur w wykopach, w tym głębokich wykopach. Dodatkową kwestią, która uniemożliwia pracę ubezpieczonemu jest brak węchu, co stwarza realne niebezpieczeństwo zatrucia. Mając na uwadze, że organ rentowy nie zgłosił innych zastrzeżeń merytorycznych do wydanej przez biegłych opinii, Sąd pozytywnie ocenił opinię biegłych sądowych, albowiem w skład zespołu biegłych wchodzili specjaliści z zakresu schorzeń, które dolegają ubezpieczonemu, a wydana przez nich opinia została oparta na przeprowadzonych badaniach i dokumentacji medycznej, przy czym jej treść była jasna i wyczerpująco uzasadniona.

W tej sytuacji Sąd w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym przeprowadzony dowód z opinii biegłych sądowych uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w pkt 1 wyroku, potwierdzają prawo ubezpieczonego do żądanego świadczenia od 26 stycznia 2017r., tj. od wyczerpania świadczenia rehabilitacyjnego.

Jednocześnie w pkt 2 wyroku stwierdzono odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania wyroku, albowiem organ ten dysponował tym samym materiałem dowodowy, co biegli sądowi, miał zatem podstawy do wydania prawidłowej decyzji, czego jednak nie uczynił.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz