Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

​  W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Angelika Sykut

po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2019 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w W.

przeciwko A. L.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygnatura akt: XI GC 295/19

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym.

UZASADNIENIE

Powód (...) w W. złożył pozew przeciwko A. L. o zapłatę kwoty 2259,30 złotych. Zdaniem powoda pozwany był związany z wierzycielem pierwotnym umową o świadczenie usług polegających na sprzedaży i dystrybucji energii, pozwany nie uregulowała zadłużenia. Powód wskazał, że wierzytelność nabył w drodze cesji wierzytelności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka akcyjna w W. zawarła umowę cesji wierzytelności (...) w W. oraz z (...) spółka akcyjna we W..

Dowód:

- umowa cesji, karta 9;

Sporządzono dokument „wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy”, gdzie jako dłużnika wskazano A. L..

Dowód:

- pismo, karta 6;

Sporządzony został wyciąg z ksiąg rachunkowych (...), gdzie wskazano na dług A. L. w wysokości 2.295,30 złotych

Dowód:

- dokument, karta 4;

Sporządzone zostało pismo – wezwanie do zapłaty, gdzie jako dłużnika wskazano A. L..

Dowód:

- dokument, karta 5;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Sąd ustalił, że strony postępowania łączyła umowa sprzedaży (art. 535 k.c.). Zdaniem sądu, przyjęcie innej podstawy roszczenia nie skutkować będzie nieważnością postępowania. W myśl bowiem przepisu art. 3 pkt 30 ustawy Prawo energetyczne jako usługa świadczona na podstawie umowy zawierającej postanowienia umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usługi przesyłania lub dystrybucji paliw gazowych lub energii albo umowy sprzedaży, umowy o świadczenie usługi przesyłania lub dystrybucji paliw gazowych i umowy o świadczenie usługi magazynowania paliw gazowych. Z definicji powyższej wynika, że umowa kompleksowa obejmuje w swym zakresie zarówno elementy umowy sprzedaży w rozumieniu art. 535 k.c. w zw. z art. 555 k.c., jak i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji.

Nie można jednak mieć pewności co do tej okoliczności albowiem brak jest dowodów, z których wywnioskować możnaby z czego w istocie wynika przedmiotowa, dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność.

Godzi się również zauważyć, iż według zasady naturalnej realizacji kontraktu, zgodnie z art. 353 § l zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Zgodnie natomiast z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast art. 509 § 2 k.c. stanowi, iż wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Istota w sprawie niniejszej dotyczy tego, czy wspomnianemu zbywcy ( (...) (...)) przysługiwała wobec pozwanego jakakolwiek wymagalna wierzytelność będąca przedmiotem wspomnianego przelewu a jednocześnie to, czy faktycznie jakakolwiek wierzytelność w stosunku do pozwanego była przedmiotem przelewu.

W tym stanie rzeczy rolą powoda było wykazanie, iż pozwany był dłużnikiem (...) (...). W ocenie Sądu powód obowiązkowi temu nie podołał. W szczególności powód nie przedłożył żadnej umowy, z której wynikałoby zobowiązanie pozwanego względem pierwotnego zbywcy.

Co prawda w aktach sprawy znajduje się umowa przelewu wierzytelności jednak dokumenty te w żadnym stopniu nie wykazują podstaw ani wysokości wysuwanych przeciwko pozwanemu roszczeń. Zawarcie bowiem w umowie cesji będącej dokumentem prywatnym oświadczenia cedenta, iż przysługuje mu wymagalna wierzytelność względem pozwanego należy oceniać przez pryzmat art. 245 k.p.c. stanowiącego, iż dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, co nie jest równoznaczne z faktycznym istnieniem bezspornej i wymagalnej wierzytelności w określonej kwocie względem pozwanej. Zatem samo twierdzenie strony powodowej nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być – zgodnie z dyspozycją art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. – udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą.

W ocenie Sądu brak było natomiast podstaw do prowadzenia w tym zakresie dowodów z urzędu, gdyż naruszałoby to podstawowe zasady procesu cywilnego, jakimi są zasada kontradyktoryjności i zasada równości stron tym bardziej, że w niniejszej sprawie powód był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał za niedopuszczalne prowadzenie postępowania dowodowego z urzędu celem ustalenia okoliczności, które powinna wykazać strona powodowa.

Dalej wskazać należy, iż powód złożył kilka dokumentów. Nie przedstawiono dowodu doręczenia pisma na karcie 5 (wezwanie do zapłaty) – zaś samo w sobie to pismo pozbawione jest jakiegokolwiek znaczenia.

Umowa przelewu wierzytelności jest dokumentem nieprzydatnym do wydania orzeczenia w sprawie przedmiotowej. Z uwagi na treść tego pisma trudno ustalić, czy przedmiotem którejkolwiek z przywołanych cesji była wątpliwa wierzytelność w stosunku do pozwanego. Co więcej, z akt nie wynika, że stroną umowy cesji był pierwotny wierzyciel.

Brak waloru dowodowego ma zestawienie wierzytelności sporządzone przez pozwanego (karta 6). Jest to dokument prywatny, nie wiadomo również w oparciu o jakie dane i dokumenty sporządzony a zatem wyłącznie jest to taki dokument, który ma na celu wykazanie słuszności twierdzeniom powoda. Co istotne owe zestawienie nie jest potwierdzone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda i przez nikogo nie podpisane.

Powód nie wykazał istnienia podstawowej okoliczności, a więc okoliczności umożliwiającej mu żądanie spłaty całej – lub pozostałej do spłaty należności. Niniejsze powództwo wywiedzione zostało z tej okoliczności, co podnoszone jest w treści pozwu.

Ponownie wskazać należy, że wysokość dochodzonej wierzytelności wykazywana jest wyłącznie za pomocą twierdzeń – nie przedstawiono zaś umowy – to jest pisma podpisanego przez pozwanego z którego wynikałaby akceptacja warunków umowy, regulaminu świadczenia usług i innych odpowiednich dokumentów. Nie wiadomo z czego wynikają faktury, na które powołuje się, a nie przedstawia ich powód.

Twierdzenia, na których oparte jest powództwo nie tylko nie mogą budzić wątpliwości sądu, ale powinny być poparte odpowiednim materiałem dowodowym.

Nie może budzić wątpliwości to, że niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej, sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku oddalającego powództwo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1972 roku III CRN 30/72).

Wskazać należy, że sąd ma obowiązek rozważenia, czy twierdzenia strony powodowej uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1958 roku 1 CR 969/57, wyrok Sądu Najwyższego: z dnia 15 września 1967 roku III CRN 175/67).

Twierdzenia, na których oparte jest powództwo nie tylko nie mogą budzić wątpliwości sądu, ale powinny być poparte odpowiednim materiałem dowodowym.

Przytoczone przez powoda okoliczności budzą wątpliwości sądu i nie sposób, opierając się na materiale dowodowym złożonym przez powoda, dojść do przekonania, że wysokość żądania znajduje oparcie w umowie zawartej ze spółką energetyczną, roszczenie jest wymagalne a odsetki i koszty poboczne wyliczono w sposób prawidłowy.

Z przedstawionych dokumentów nie sposób ustalić, jaka w chwili rzekomej umowy cesji, była wysokość długu pozwanego dochodzonego przed tutejszym sądem, że umowa cesji została zawarta.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S.S.R. M. Z.