Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Marzanna Chojnowska

Sędziowie SSO Wiesław Oksiuta – spr.

SSO Dorota Niewińska

Protokolant Aneta Chardziejko

przy udziale Prokuratora Małgorzaty Zińczuk

po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2014 roku

sprawy 1) D. S. oskarżonego o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk; 2) D. W. oskarżonego o czyn z art. 279 § 1 kk; 3) M. G. (1) oskarżonej o czyn z art. 279 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonej M. G. (1), obrońcę oskarżonego D. S., obrońcę oskarżonego D. W.

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 21 marca 2013 roku sygn. akt VII K 23/12

I.  Wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne.

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. F., adw. M. R., adw. A. D. kwoty po 516,60 ( pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy ) w tym kwoty po 96,60 ( dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy ) jako 23 % stawkę podatku od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym oskarżonych D. S., D. W., M. G. (1).

III.  Zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

D. S., R. R., J. G., D. W.i M. G. (1)zostali oskarżeni o to, że w dniu 10 września 2011 r. w B.przy ul. (...)w Hotelu (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali kradzieży z włamaniem do pokoju nr (...)w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu drzwi dostali się do wnętrza pokoju skąd po dokonaniu penetracji zabrali w celu przywłaszczenia 2800 dolarów amerykańskich, stanowiących równowartość 8708 zł, które znajdowały się pod radiem, czym działali na szkodę obywatela (...) A. H., przy czym R. R.i J. G.dopuścili się tego czynu w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, za które byli już skazani, natomiast D. S.dopuścił się tego czynu będąc uprzednio skazany w warunkach określonych w art. 64 § 2 kk w sprawach III K 3221/99 i III K 3002/99 Sądu Rejonowego w Białymstoku za przestępstwa usiłowania kradzieży z włamaniem i w ciągu 5 lat po odbyciu kary trzech lat pozbawienia wolności orzeczonej wobec niego wyrokiem łącznym w sprawie III K 564/01, która to karę odbywał między innymi w okresie od 29 kwietnia 2005 r. do 24 czerwca 2007 r tj. o czyn z art. 279§1 k.k. wobec D. W.i M. G. (1), o czyn z art. 279§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. wobec R. R.i J. G.oraz o czyn z art. 279§1 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k. wobec D. S..

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 21 marca 2013 roku w sprawie o sygn. akt VII K 23/12:

I. Oskarżonych D. S., D. W.i M. G. (1)uznał za winnych popełnienia tego, że w dniu 10 września 2011 r. w B.przy ul. (...)w Hotelu (...), działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą i co najmniej 2 innymi nieustalonymi osobami, dokonali kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu drzwi do pokoju nr (...)dostali się do jego wnętrza, skąd po dokonaniu penetracji zabrali w celu przywłaszczenia 2800 dolarów amerykańskich należących do obywatela (...) A. H., co stanowiło równowartość 8708 zł, które ukrył on wcześniej pod radiem, przy czym D. S.czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym w warunkach określonych w art. 64§2 k.k. i w ciągu 5 lat po odbyciu łącznie ponad 1 roku kary pozbawienia wolności za przestępstwo kradzieży z włamaniem, tj. czynu z art. 279§1 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k. wobec D. S.oraz czynu z art. 279§1 k.k. wobec D. W.i M. G. (1)i za czyn tak przypisany skazał:

- na mocy art. 279§1 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k. D. S. na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

- na mocy art. 279§1 k.k. D. W. na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

- na mocy art. 279§1 k.k. M. G. (1) na karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

II. Na mocy art. 69§1 i 2 k.k., art. 70§1 pkt 1 k.k., art. 73§1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił M. G. (1) na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata i oddał ją w tym okresie pod dozór kuratora sądowego.

III. Uniewinnił oskarżonych R. R. i J. G. od popełnienia zarzuconego im czynu.

IV. Na mocy art. 63§1 k.k. zaliczył D. S. i D. W. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 10, 11 i 12.09.2011 r.

V. Na mocy art. 46§1 k.k. orzekł wobec D. S., D. W.i M. G. (1)obowiązek naprawienia w całości szkody w postaci zapłaty solidarnie na rzecz pokrzywdzonego A. H.kwoty 8708 (osiem tysięcy siedemset osiem) złotych.

VI. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów:

- A. D. i M. F. kwoty po 1712,16 zł (jeden tysiąc siedemset dwanaście złotych szesnaście groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu, w tym kwoty po 320,16 zł (trzysta dwadzieścia złotych szesnaście groszy) tytułem podatku od towarów i usług,

- E. K. kwotę 1136,52 zł (jeden tysiąc sto trzydzieści sześć złotych pięćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu, w tym kwotę 212,52 zł (dwieście dwanaście złotych pięćdziesiąt dwa grosze) tytułem podatku od towarów i usług,

- M. R. kwotę 929,88 zł (dziewięćset dwadzieścia dziewięć złotych osiemdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu, w tym kwotę 173,88 zł (sto siedemdziesiąt trzy złote osiemdziesiąt osiem groszy) tytułem podatku od towarów i usług.

VII. Zwolnił D. S., D. W. i M. G. (1) od opłat i pozostałych kosztów sądowych.

VIII. Stwierdził iż koszty procesu w stosunku do R. R. i J. G. ponosi Skarb Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżyli prokurator, oraz obrońcy oskarżonych M. G. (1), D. S. i D. W..

Prokurator, na podstawie art. 425§1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył wyrok w części w zakresie w jakim Sąd I instancji uniewinnił oskarżonych R. R. i J. G. od zarzuconego im czynu kwalifikowanego z art. 279§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k., na niekorzyść obu tych oskarżonych.

Na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. oraz art. 427§1 i 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, który miał wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegający na tym, że Sąd I instancji nie uwzględnił w sposób należyty zebranych dowodów w postaci zeznań złożonych w sprawie przez pokrzywdzonego A. H. oraz świadków: M. S., M. D. i K. M., z których to depozycji jasno wynika, iż pokrzywdzony, który udał się wraz z funkcjonariuszami Policji do piwiarni K., gdzie jak ustalono przebywa M. G. (1), rozpoznał na miejscu siedzących przy stoliku wszystkich sprawców kradzieży z włamaniem nie mając przy tym żadnych wątpliwości co do tej identyfikacji, zaś w grupie rozpoznanych osób znajdowali się, oprócz M. G. (1) i D. S., także R. R. i J. G., a co za tym idzie Sąd wysnuł ze zgromadzonego materiału dowodowego nieprawidłowe wnioski w przedmiocie winy R. R. i J. G. odnośnie zarzuconego im czynu popełnionego wspólnie i w porozumieniu z D. S., D. W. oraz M. G. (1), co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia obu tych oskarżonych od popełnienia czynu polegającego na kradzieży z włamaniem pieniędzy na szkodę A. H., podczas gdy całokształt ujawnionego w toku postępowania materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżeni R. R. i J. G. dopuścili się tego przestępstwa.

Na podstawie art. 437§1 i 2 k.p.k. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części, w zakresie dotyczącym oskarżonych R. R. i J. G. oraz przekazanie w tej części sprawy do rozpoznania Sądowi I instancji.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 06 lutego 2014 roku prokurator cofnął apelację dotyczącą oskarżonych R. R. i J. G. w całości wnosząc o pozostawienie jej bez rozpoznania. Sąd Okręgowy, na mocy art. 432 k.p.k. wobec nie zaistnienia przyczyn wymienionych w art. 439 §1 k.p.k. lub art. 440 k.p.k. postanowił skutecznie cofniętą apelację prokuratora pozostawić bez rozpoznania i rozstrzygnął o kosztach postępowania w tym zakresie.

Obrońca oskarżonej M. G. (1), na podstawie art. 425 § l, 2 i 3 k.p.k., art. 444 k.p.k. oraz art. 447§2 k.p.k. zaskarżyła wyżej wskazany wyrok w odniesieniu do tej oskarżonej w całości i na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k., 7 k.p.k., 410 k.p.k. polegającą na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz przyjęciu, że okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonej, stanowią o jej winie, a mianowicie:

- oparcie wyroku w całości na zeznaniach pokrzywdzonego A. H. oraz świadka M. S. co do przebiegu zdarzeń w dniu 10 września 2011 r. złożonych w postępowaniu przygotowawczym oraz brak bezpośredniego przesłuchania pokrzywdzonego i świadka na rozprawie na przykład w drodze telefonicznej w sytuacji gdy między zeznaniami pokrzywdzonego, a zeznaniami świadka M. S. zachodzą sprzeczności co do ilości płci i tożsamości osób, które zastali w pokoju nr (...) w hotelu (...), a które miały dokonać kradzieży z włamaniem,

- przyjęcie, że fakt, iż M. G. (1) próbowała się połączyć z telefonem D. S. stanowi okoliczność ją obciążającą oraz przesądzającą o jej współsprawstwie w dokonaniu czynu zabronionego, w sytuacji gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego, jak również z treści rozmowy, którą oskarżona przeprowadziła ze świadkiem M. D. przez telefon nie wynika, aby oskarżona dzwoniąc na numer D. S. miała jakikolwiek inny cel niż odnalezienie jego telefonu komórkowego, a tym bardziej, aby w chwili, gdy dokonano kradzieży pozostawała w hotelu (...);

2. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na:

- dowolnym, nie popartym żadnym dokumentem urzędowym przyjęciu, że kwota 2800 dolarów amerykańskich stanowiło w dniu 10 września 2013 r. równowartość kwoty 8708 zł, w sytuacji gdy z tabeli kursu kupna i sprzedaży nr (...)obowiązującej od dnia 09 września 2011 r. do dnia 12 września 2011 r. jednoznacznie wynika, że kurs kupna dolarów amerykańskich wynosił (...) a więc równowartość kwoty 2800 USD stanowiła kwota 8404, 76 zł;

- przyjęcie, że wskazanie przez A. H. oskarżonej M. G. (1) bezpośrednio po zdarzeniu jako jednej z osób które dokonały kradzieży z włamaniem na jego szkodę stanowi okoliczność potwierdzającą winę oskarżonej, w sytuacji gdy pokrzywdzony znał M. G. (1) wcześniej ponieważ poprzedniego dnia spędził z nią wieczór, jak również z tego samego powodu znał ją M. S., przy jednoczesnym pominięciu, że pokrzywdzony jak świadek wskazali jako winne kradzieży dwie inne osoby, które okazały się w ogóle nie przebywać w czasie zajścia w hotelu (...), a które zostały uniewinnione przez Sąd Rejonowy od zarzucanych im czynów, co podważa wiarygodność zeznań wyżej wskazanych mężczyzn oraz ich zdolność do rozpoznania sprawców kradzieży,

- pominięcie okoliczności, że w momencie zatrzymania przy żadnej z osób które rzekomo miały dokonać kradzieży z włamaniem, w tym przy oskarżonej M. G. (1) nie znaleziono przedmiotu przestępstwa, to jest gotówki w kwocie 2800 dolarów amerykańskich, ani też równowartości tej kwoty w złotówkach, w sytuacji gdy pomiędzy zdarzeniem a zatrzymaniem oskarżonych upłynął krótki czas, który nie dawał możliwości pozbycia się ani ukrycia tak dużej kwoty.

W związku z powyższym na podstawie art. 437§1 k.p.k. wniosła o:

1. zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonej M. G. (1) od zarzucanego jej czynu, ewentualnie o:

2. uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego D. S., na podstawie art. 425 § 1, 2 i 3 k.p.k., art. 444 k.p.k. oraz art. 447§2 k.p.k. zaskarżył wyżej wskazany wyrok w odniesieniu do tego oskarżonego w całości i na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k., 7 k.p.k., 410 k.p.k. polegającą na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz przyjęciu, że okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego, stanowią o jego winie, a mianowicie:

- oparcie wyroku w całości na zeznaniach pokrzywdzonego A. H. oraz świadka M. S. co do przebiegu zdarzeń w dniu 10 września 2011 r., złożonych w postępowaniu przygotowawczym oraz brak bezpośredniego przesłuchania pokrzywdzonego i świadka na rozprawie na przykład w drodze telekonferencji, w sytuacji gdy między zeznaniami pokrzywdzonego, a zeznaniami świadka M. S. zachodzą sprzeczności co do ilości, płci i tożsamości osób, które zastali w pokoju nr (...) w hotelu (...), a które miały dokonać kradzieży z włamaniem,

2. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na:

- dowolnym, nie popartym żadnym dokumentem urzędowym przyjęciu, że kwota 2800 dolarów amerykańskich stanowiła w dniu 10 września 2013 r. równowartość kwoty 8708 zł, w sytuacji gdy z tabeli kursu kupna i sprzedaży nr (...)obowiązującej od dnia 09 września 2011 r. do dnia 12 września 2011 r. jednoznacznie wynika, że kurs kupna dolarów amerykańskich wynosił 3,0017, a więc równowartość kwoty 2800 USD stanowiła kwota 8404,76 zł,

- przyjęciu, że wskazanie przez A. H.oskarżonego D. S.bezpośrednio po zdarzeniu jako jednej z osób które dokonały kradzieży z włamaniem na jego szkodę, stanowi okoliczność potwierdzającą winę oskarżonego, w sytuacji gdy pokrzywdzony znał D. S.z widzenia, jako sąsiada z hotelu, zaś z uwagi na charakterystyczną wadę (...) oskarżonego można łatwo zapamiętać przy jednoczesnym pominięciu, że pokrzywdzony jak i świadek M. S.wskazali jako winne kradzieży dwie inne osoby, które okazały się w ogóle nie przebywać w czasie zajścia w hotelu (...), a które zostały uniewinnione przez Sąd Rejonowy od zarzucanych im czynów, co podważa wiarygodność zeznań wyżej wskazanych mężczyzn oraz ich zdolności do rozpoznania sprawców kradzieży,

- pominięciu okoliczności, że nikt z obsługi hotelu, w szczególności świadek T. P. nie słyszała odgłosów wyłamywania drzwi oraz nie słyszał awantury, która według A. H. i M. S. miała nastąpić bezpośrednio po dokonaniu kradzieży z uwagi na złapanie sprawców na gorącym uczynku, jak również faktu, że nie zauważono aby jakiekolwiek osoby, a w szczególności D. S., oddalały się w szybkim tempie z hotelu (...),

- pominięcie konsekwentnie podawanego przez D. S. faktu, iż nie miał on żadnej wiedzy o tym jakoby pokrzywdzony A. H. posiadał jakąkolwiek gotówkę w pokoju hotelowym,

- pominięcie okoliczności, że w momencie zatrzymania przy żadnej z osób, które rzekomo miały dokonać kradzieży z włamaniem w tym przy oskarżonym D. S., nie znaleziono przedmiotu przestępstwa, to jest gotówki w kwocie 2800 dolarów amerykańskich, ani też równowartości tej kwoty w złotówkach, w sytuacji gdy pomiędzy zdarzeniem, a zatrzymaniem oskarżonych upłynął krótki czas, który nie dawał możliwości pozbycia się ani ukrycia tak dużej kwoty.

W związku z powyższym na podstawie art. 437§1 k.p.k. wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego D. S. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o:

2. uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego D. W., na zasadzie art. 425§1 i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżył wyżej wymieniony wyrok w stosunku do tego oskarżonego w całości. Na zasadzie art. 427§2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

I. obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4, art. 7 i art. 410 k.p.k. poprzez wybiórcze potraktowanie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i oparcie orzeczenia o winie oskarżonego D. W. wyłącznie na dowodach obciążających, a mianowicie złożonych w postępowaniu przygotowawczym zeznaniach pokrzywdzonego bezpośrednio zainteresowanego rozstrzygnięciem w sprawie oraz wybranych fragmentach zeznań pozostałych świadków, z pominięciem dowodów korzystnych dla oskarżonego, poddających w wątpliwość jego udział w popełnieniu zarzucanego przestępstwa;

II błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony D. W. popełnił zarzucany mu w akcie oskarżenia czyn, mimo iż zebrany w sprawie materiał dowodowy jest niejednolity i musi budzić wątpliwości.

Wskazując na powyższe wniósł o:

1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego D. W. od popełnienia zarzucanego mu czynu; ewentualnie

2/ uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 06 lutego 2014 roku wszyscy obrońcy poparli wniesione apelacje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonych M. G. (2), D. S. i D. W. wobec oczywistej bezzasadności nie zasługiwały na uwzględnienie. Sąd Okręgowy nie podzielił ani zawartych w tych środkach odwoławczych zarzutów ani też wywodów przytoczonych na ich poparcie.

Na wstępie wskazania wymaga, iż zgodnie z art. 457§2 k.p.k., jeżeli Sąd utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną, uzasadnienie sporządza się na wniosek strony. W przedmiotowej sprawie za oczywiście bezzasadne uznane zostały wszystkie trzy wniesione i rozpoznawane apelacje. Wniosek o sporządzenie uzasadnienia złożyli oskarżony D. S. i jego obrońca oraz obrońca D. W.. W związku z tym, zgodnie z art. 423§1a k.p.k. w zw. z art. 457§2 zd. 2 k.p.k., Sąd Okręgowy ograniczył zakres uzasadnienia wyłącznie do tej części wyroku, którego wnioski dotyczyły, a więc oskarżonych D. S. i D. W..

I tak odnosząc się do apelacji obrońców tych oskarżonych rozpocząć należy od wskazania, że zarzuty przez nich sformułowane, a dotyczące błędów w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów prawa procesowego (art. 4, 7, 410 k.p.k.) okazały się chybione.

W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle zebranego materiału dowodowego wina oskarżonych D. S. i D. W., jak i okoliczności popełnienia zarzucanego im przestępstwa nie budzą wątpliwości. Przy czym zarówno przebieg rozprawy przed Sądem Rejonowym, jak i treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd ten prawidłowo, nie naruszając zasady obiektywizmu, wyrażonej w art. 4 k.p.k., ocenił zebrany materiał dowodowy, przyjmując za podstawę orzeczenia, zgodnie z art. 410 k.p.k. – całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej. Podczas oceny zgromadzonego materiału dowodowego zostały nadto uwzględnione wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasady logicznego rozumowania, które to rozumowanie, w ocenie Sądu Okręgowego, jest poprawne, nie zawiera sprzeczności, niekonsekwencji i dwuznaczności, stąd pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wyrażającego zasadę swobodnej oceny dowodów.

I tak nie powielając w pełni podzielanej argumentacji Sądu Rejonowego, a odnosząc się do głównego nurtu obu omawianych apelacji wskazać należy, że nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego sądowa ocena zeznań pokrzywdzonego w sprawie obywatela(...) A. H.(k. 25 – 25v) i świadka M. S.(k. 29 – 29v). Przede wszystkim obaj w sposób korespondujący ze sobą wskazali na obecność oskarżonych D. S.i D. W.wśród osób, które zastali w dniu 10 września 2011 roku w zajmowanym przez nich pokoju w Hotelu (...). Przy tym rozpoznali osoby tych oskarżonych, po cechach charakterystycznych tj. po braku ręki i braku oka (pierwsza z cech wyróżniała D. W.k. 6, k. 60, druga mogła być w ten sposób spostrzeżona u D. S.k. 69, 71). Obaj również opisali ich gwałtowną reakcję wywołaną swoim powrotem i wskazali na fakt porozsypywania pieniędzy (dolarów) na podłodze.

W tej sytuacji w ocenie Sądu Okręgowego sam fakt, że świadkowie ci nieco odmiennie określili ogół osób zastanych w ich pokoju nie może zdyskredytować tej ich relacji. Zwłaszcza, że nie były to znaczące różnice (obaj wskazywali na około 5 – 6 osób), zaś zdarzenie miało dynamiczny przebieg. Należy zauważyć, co też uczynił Sąd I instancji, że swoim powrotem A. H. i M. S. wywołali panikę wśród przebywających w ich pokoju i zamieszanie, osoby te zaczęły uciekać, o czym świadczy również fakt zaboru jedynie części gotówki, a porozrzucania reszty.

Nie sposób również zgodzić się z tezą apelujących, że zeznaniom w/w osób należało odmówić wiarygodności z uwagi na fakt nie dostrzeżenia samego zdarzenia (w tym wyłamywania drzwi), ani okoliczności ucieczki sprawców przez pracowników hotelu. Zaznaczyć należy, że pokój, w którym doszło do kradzieży był położony na parterze budynku. Z protokołu oględzin miejsca zdarzenia (k. 32 – 33) wynika, że jedynie listewka ozdobna w miejscu mocowania zamknięcia zamka nadkluczowego została wyłamana, co miało umożliwić przestawienie języczka zamka w pozycję otwartą (w takiej pozycji znajdował się on podczas oględzin). Nie musiało to więc wywołać dużego hałasu. Z kolei z zeznań recepcjonistki T. P.wynika, że w tym czasie nie było jej ani nikogo innego na recepcji oddalonej od tego pokoju o ok. 30, 40 m. Przebywała ona w tym czasie na zapleczu (do którego nie przechodzi się obok pokoju (...)czy (...) i wybiegła z niego na korytarz kiedy usłyszała krzyki (k. 535 – 536).

Nie mają racji również apelujący wskazując, że przeciwko wiarygodności zeznań A. H. i M. S. i ich zdolności rozpoznania sprawców przemawia fakt, że byli oni pewni także co do sprawstwa dwóch innych osób, a mianowicie R. R. i J. G., a osoby te ostatecznie zostały uniewinnione przez Sąd Rejonowy od zarzuconego im czynu. Należy bowiem zauważyć, co pomijają apelujący, że w przypadku D. S. i D. W. (w odróżnieniu od R. R. i J. G.) w/w świadkowie podali cechy charakterystyczne tych oskarżonych umożliwiające ich identyfikację.

Sąd I instancji jednoznacznie wskazał, że podstawą uniewinnienia R. R. i J. G. od popełnienia zarzucanego im czynu stały się wątpliwości jakie pozostały po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, które zgodnie z dyrektywą wyrażoną w art. 5§2 k.p.k. należało rozstrzygnąć na korzyść tych oskarżonych. Natomiast takich wątpliwości ani Sąd Rejonowy, ani Sąd Okręgowy (m.in. z uwagi na wskazanie cech rysopisowych) nie powziął odnośnie sprawstwa D. S. i D. W..

Przy tym nie sposób także przyjąć jakoby pokrzywdzony i M. S. wskazali osoby oskarżonych D. W. i D. S. tylko z tej przyczyny, że zapamiętali ich jako sąsiadów hotelowych (w tym zapamiętali ich wygląd). Forsując taką wersję apelujący pomijają dwa niezwykle istotne elementy, a mianowicie ten, że D. W. nie zdołał uciec wraz z innymi sprawcami poza obręb hotelu, a nadto, co jeszcze istotniejsze, że telefon D. S. został znaleziony na podłodze w pokoju cudzoziemców, po tym jak doszło do zdarzenia, choć oskarżony ten wskazywał, że telefon podłączył w pokoju D. W. do ładowania (k. 46v).

Powyższa argumentacja apelujących nie zdołała więc podważyć ustaleń Sądu Rejonowego. Podobne stanowisko należało zająć w kwestii nie odnalezienia przy oskarżonych przedmiotu przestępstwa zważywszy choćby na czas pomiędzy powrotem A. H. i M. S. do hotelu, a zatrzymaniem D. S. i M. G. (1), który niewątpliwie pozwalał na pozbycie się bądź ukrycie gotówki (nawet najkrótszy z podawanych w przybliżeniu czasów jakie wynikają z notatki urzędowej dotyczącej rozpoczęcia interwencji przez M. D. i K. M. i zeznań świadków to około pół godziny). Nadto nie należy pomijać, że w zdarzeniu brały udział jeszcze co najmniej dwie nieustalone osoby.

Reasumując, ustalenia faktyczne Sądu I instancji odnośnie czynu przypisanego oskarżonym D. S. i D. W. z całą pewności nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, stąd pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. Powyższego stanowiska nie jest w stanie zmienić fakt odstąpienia od bezpośredniego przesłuchania na rozprawie A. H. i M. S. zważywszy, że przepis art. 391§1 k.p.k. m.in. w przypadkach związanych z niemożnością stawienia się świadka (m.in. pobyt za granicą, niemożność doręczenia wezwania), a więc występujących w realiach przedmiotowej sprawy zezwala na odczytanie protokołu złożonych poprzednio zeznań w postępowaniu przygotowawczym. Na marginesie zauważyć należy, że strony nie oponowały powyższemu, a po odczytaniu nie zwróciły się z żadnymi wnioskami (k 755v, 851v).

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony i prawidłowo oceniony materiał dowodowy pozwolił na stanowcze ustalenie, że oskarżeni D. S., D. W. i M. G. (1) w dniu 10 września 2011 roku działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz co najmniej dwoma innymi nieustalonymi osobami dokonali kradzieży z włamaniem w efekcie zabierając w celu przywłaszczenia 2800 dolarów amerykańskich na szkodę obywatela D. A. H..

Należy również podkreślić, że sam fakt deklarowanej przez oskarżonego D. S. niewiedzy o posiadaniu przez pokrzywdzonego w pokoju takiej gotówki nie oznacza, że faktycznie takiej wiedzy nie posiadał. Nawet jeśli w jego obecności pokrzywdzony nie ujawniał tego faktu, to z wyjaśnień M. G. (1) wynika, że przebywając dzień wcześniej na dyskotece w (...) widziała ona, że jeden z obcokrajowców miał bardzo dużo pieniędzy (k. 42v). To zatem M. G. (1) mogła tą informację przekazać m.in. D. S.. Tym bardziej, że – jak sam wyjaśnił – M. (G.) mówiła mu, że był dzień wcześniej z tymi (...) na dyskotece (k. 46v).

Wbrew zarzutom apelujących zastrzeżeń Sądu Okręgowego nie budzi także fakt przyjęcia przez Sąd I instancji, że kwota 2.800 dolarów amerykańskich stanowiła równowartość 8708 złotych, zwłaszcza, że – jak wynika z analizy tabeli A kursów średnich (nr (...)z dnia 09.09.2011 r. obowiązującej do dnia 12.09.2011 r.) – kurs średni dolara amerykańskiego wynosił w tym czasie 3,1148 zł.. Oznacza to, że równowartość kwoty 2.800 dolarów amerykańskich stanowiła kwota 8.721,44 zł., a wiec nawet wyższa niż przyjęta przez Sąd Rejonowy.

Nie podzielając zatem w żadnej części apelacji obrońców oskarżonych D. W. i D. S. oraz nie stwierdzając innych uchybień, które mogłyby skutkować zmianą bądź uchyleniem zaskarżonego wyroku, zwłaszcza, że wymierzone przez Sąd I instancji oskarżonym kary nie są niewspółmierne w stopniu rażącym (art. 438 pkt 4 k.p.k.) orzeczono, jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.

O kosztach obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze oskarżonych D. S. i D. W. orzeczono na mocy §14 ust. 2 pkt 4 w zw. z §2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348, z późn. zm.).

Na mocy art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., z powodu sytuacji majątkowej oskarżonych D. S. i D. W. skazanych na bezwzględną karę pozbawienia wolności, zwolniono ich od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.