Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Złotoryi II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:	SSR Michał Misiak
Protokolant:	Łukasz Smolarek

przy udziale Prokuratora -------

po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2019 r. w Złotoryi sprawy

M. B. (1)

urodz. (...) w Ż.

syna W. i J. z d. W.

oskarżonego o to, że:

I w okresie od miesiąca stycznia 2016 roku do dnia 10 listopada 2018 roku w Ś., rejonu (...), województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru groził ojcu W. B. pozbawieniem życia czym wzbudził w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że groźby zostaną spełnione

to jest o czyn z art. 190§1 kk w zw. z art. 12 kk

II w nocy z 02 na 03 października 2018 roku w Ś., rejonu (...), województwa (...), dokonał uszkodzenia mienia poprzez wybicie szyby zespolonej w witrynie sklepowej powodując straty w kwocie 1.000,00 złotych na szkodę K. K.

to jest o czyn z art. 288§1 kk

III w nocy z 02 na 03 października 2018 roku w Ś., przy Placu (...), rejonu (...), województwa (...), dokonał uszkodzenia mienia poprzez wybicie szyby zespolonej w witrynie salonu kosmetycznego powodując straty w kwocie 600,00 złotych na szkodę A. S.

to jest o czyn z art. 288§1 kk

IV w nocy z 02 na 03 października 2018 roku w Ś., przy Placu (...), rejonu (...), województwa (...), dokonał uszkodzenia mienia poprzez wybicie szyby wraz z naklejoną reklamą w drzwiach wejściowych do piekarni powodując straty w kwocie 2.500,00 złotych na szkodę R. M.

to jest o czyn z art. 288§1 kk

V w nocy z 02 na 03 października 2018 roku w Ś., przy Placu (...), rejonu (...), województwa (...), dokonał uszkodzenia mienia poprzez wybicie szyby zespolonej w witrynie sklepu mięsnego powodując straty w kwocie 1. 400,00 złotych na szkodę J. K. (1)

to jest o czyn z art. 288§1 kk

I  uznaje oskarżonego M. B. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 190§1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 190§1 kk skazuje go na karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności;

II  uznaje oskarżonego M. B. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, opisanych w punktach II, IV i V części wstępnej wyroku, stanowiących występki z art. 288§1 kk, z tym ustaleniem, iż:

a)  w zakresie czynu z punktu II – pokrzywdzony to K. K., a szkoda wyniosła 1100 złotych,

b)  w zakresie czynu z punktu IV – szkoda wyniosła 2200 złotych,

c)  w zakresie czynu z punktu V – szkoda wyniosła 1390 złotych

i ustalając, że czyny zostały popełnione w ciągu przestępstw, opisanym w art. 91§1 kk, na podstawie art. 288§1 kk w zw. z art. 91§1 kk skazuje go na karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności;

III  uznaje oskarżonego M. B. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, iż szkoda wyniosła 250 złotych i czyn ten kwalifikuje z art. 124§1 kw i za to na podstawie tego przepisu skazuje go na karę 20 (dwadzieścia) dni aresztu;

IV  na podstawie art. 91§2 kk łączy orzeczone wobec oskarżonego M. B. (1) kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 1 (jeden) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

V  na podstawie art. 46§1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody, wynikającej z czynu z punktu V części wstępnej wyroku w całości przez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonej J. K. (1) kwoty 1390 (tysiąc trzysta dziewięćdziesiąt) złotych;

VI  na podstawie art. 124§4 kw orzeka wobec oskarżonego obowiązek zapłaty równowartości wyrządzonej szkody, wynikającej z czynu z punktu III, przez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonej A. S. kwoty 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych;

VII  na podstawie art. 63§1 kk na poczet kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu zatrzymanie w dniu 08 października 2018 r. od godz. 16.30 do 17.15;

VIII  na podstawie art. 624§1 kpk i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego z kosztów sądowych i nie wymierza mu opłaty.

.

Sygn. akt II K 876/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

M. B. (1) jest głęboko skonfliktowany ze swoim rodzicami, szczególnie z ojcem W. B..

M. B. (1) nie ma miejsca legalnego zamieszkania, nieformalnie zajmuje pomieszczenie gospodarcze, znajdujące się w pobliżu mieszkania jego rodziców.

M. B. (1) jest osobą używającą środków odurzających i nadużywającą alkoholu. Pod wpływem tych substancji oskarżony, od stycznia 2016 r. do 10 listopada 2018 r., bardzo często, czasami codziennie, czasami z kilkudniowymi przerwami, groził ojcu pozbawieniem życia, używając przy tym słów wulgarnych (najczęściej „zajebie”).

W. B. obawiał się spełnienia gróźb ze strony syna. M. B. (1) obawia się także duża część sąsiadów, gdyż po wpływem alkoholu i środków odurzających zachowuje się agresywnie.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. B. (1) – k. 115-116, 118, 165, 212,

228-229,

zeznania świadka W. B. – k. 213,

zeznania świadka K. G. – k. 214-215,

zeznania świadka J. B. – k. 214,

zeznania świadka H. M. – k. 22, 214,

zeznania świadka J. S. – k. 214,

zeznania świadka K. O. – k. 220,

kserokopia protokołu doprowadzenia do izby wytrzeźwień – k. 7,

kserokopia protokołu badania stanu trzeźwości – k. 8.

W nocy z 2/3 października 2018 r. M. B. (1) do około 2 w nocy przebywał w mieszkaniu sąsiadki K. G., potem udał się do swojego pomieszczenia.

Nad ranem, około godziny 5 rano, M. B. (1) udał się na świerzawski rynek – Plac (...), gdzie, najprawdopodobniej używając łopaty z szuflą pobrudzoną cegłą, wybił bądź uszkodził szyby wystawowe w następujących sklepach i lokalach usługowych:

1)  w sklepie (...) (szyba uszkodzona), powodując straty w wysokości 1100 złotych (K. K. otrzymał odszkodowanie i nie domagał się naprawienia szkody),

2)  w salonie kosmetycznym A. S., powodując straty w wysokości 250 złotych (została wybita jedna szyba, A. S. złożyła wniosek o naprawienie szkody w wysokości 250 złotych),

3)  w piekarni (...), powodując straty w wysokości 2200 złotych (szyba została wybita, R. M. otrzymał odszkodowanie w kwocie 1000 złotych, nie domagał się naprawienia szkody),

4)  w sklepie (...), powodując straty w wysokości 1390 złotych (szyba została wybita, J. K. (1) złożyła wniosek o naprawienie szkody w wysokości 1390 złotych).

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. B. (1) – k. 115-116, 118, 165, 168,

171, 212, 228-229,

zeznania świadka K. K. – k. 213,

zeznania świadka A. S. – k. 213,

zeznania świadka J. K. (1) – k. 213-214,

zeznania świadka M. M. (1) – k. 78, 168, 215,

zeznania świadka M. B. (2) – k. 81, 171, 215,

zeznania świadka R. M. – k. 214,

zeznania świadka G. B. – k. 141, 215-216,

zeznania świadka K. G. – k. 214-215,

zeznania świadka K. O. – k. 220,

protokoły oględzin miejsca – k. 56-60,

protokół eksperymentu procesowego – k. 177-180, 208.

M. B. (1) ma obecnie 29 lat, jest bezdomny, mieszka w pomieszczeniu strychowym, ma wykształcenie zawodowe, z zawodu jest rzeźnikiem, nigdzie nie pracuje, utrzymuje się z pomocy społecznej, jest rozwiedziony, ma jedno dziecko, leczył się odwykowo i psychiatrycznie (jest uzależniony od środków psychoaktywnych), w czasie popełnienia zarzucanych mu czynów nie miał zniesionej ani ograniczonej w znacznym stopniu zdolności rozpoznania ich znaczenia lub pokierowania swoim postępowaniem, był karany, w tym za groźby, był wielokrotnie karany za wykroczenia. W toku postępowania zastosowano wobec oskarżonego środek zapobiegawczy w postaci dozoru policji z obowiązkiem stawiennictwa w jednostce policji oraz zakazem kontaktowania się i zbliżania do pokrzywdzonego W. B., który został uchylony w dniu 18 kwietnia 2019 r.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego – k. 114, 117, 212, 228,

postanowienia w przedmiocie środków zapobiegawczych – k. 120-121, 229,

opinia biegłych z zakresu psychiatrii – k. 143-144,

odpisy wyroków – k. 185-186, 187, 224-227,

karta karna – k. 202-203.

M. B. (1) w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 288§1 kk, zasadniczo przyznał się do czynu na szkodę ojca. Wskazał, że do około 2 w nocy przebywał u sąsiadki, a następnie w zajmowanym przez siebie pomieszczeniu, podał, że monitoring na pewno zarejestrowałby jego zachowanie. Przed sądem oskarżony nie przyznał się do żadnego z zarzucanych mu czynów.

Sąd zważył, co następuje:

Wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie wszystkich zarzucanych mu czynów nie budziły wątpliwości sądu.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

W zakresie czynu z punktu I, wyjaśnienia oskarżonego zostały podważone wiarygodnymi zeznaniami wszystkich świadków, nie tylko pokrzywdzonego W. B. i matki oskarżonego J. B., ale również świadków zamieszkałych w tym samym budynku, tj. H. M., J. S., K. G. i K. O.. Wszyscy ci świadkowie jednoznacznie wskazali, że oskarżony bardzo często wulgarnie wyzywał ojca i krzyczał, że go zabije. Świadkowie ci również w sposób wiarygodny opisali okoliczności, na podstawie których oceniali, że oskarżony swoim zachowaniem powoduje, że nie tylko pokrzywdzony W. B. ma realne podstawy do obawy, że formułowane wobec niego groźby mogą zostać przez oskarżonego zrealizowane, lecz również sami świadkowie obawiają się agresywnego i chuligańskiego zachowania oskarżonego. Zeznania tych świadków wpisują się również w specyfikę zachowania oskarżonego, potwierdzoną licznymi notatkami policji, z których wynika, że oskarżony nawet przy policjantach zachowywał się wobec swojego ojca agresywnie. Podkreślić również należy, że wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie były pozbawione konsekwencji, w toku postępowania przygotowawczego przyznawał się on do grożenia ojcu, a przed sądem temu zaprzeczył.

Nie miał sąd również wątpliwości co do prawidłowości kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego. Zgodnie bowiem z art. 190§1 kk, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Natomiast art. 12 kk reguluje tzw. czyn ciągły, tj. dwa lub więcej zachowań podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru.

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona ustawowe czynu z art. 190§1 kk, działając w warunkach czynu ciągłego. Na przestrzeni ponad dwóch lat, bardzo często, niemal codziennie, wielokrotnie zapowiadał ojcu, że go zabije. Pokrzywdzony wskazał, że obawia się tych gróźb, a opisane przez pokrzywdzonego, jak i innych świadków, okoliczności wypowiadania tych gróźb (w czasie wszczynanych przez oskarżonego awantur, towarzyszące im wyzwiska, bardzo nerwowe, często nieracjonalne zachowanie oskarżonego, kontynuacja agresywnego zachowania nawet w obecności interweniujących policjantów) wskazują, że obawy te należy uznać za uzasadnione również obiektywnie.

Mając na względzie powyższe, sąd uznał, że postawiony przez oskarżyciela publicznego zarzut formułowania gróźb karalnych został w pełni potwierdzony.

Jeśli chodzi o czyny, zarzucane oskarżonemu w punktach II-V aktu oskarżenia, sąd również nie miał wątpliwości co do tego, że oskarżony dopuścił się tych czynów.

Sąd nie dał wiary oskarżonemu, zaprzeczającemu ich dokonaniu. Jedynie w części potwierdziły się jego wyjaśnienia, dotyczące tego gdzie był w nocy przed zdarzeniami, a mianowicie, iż do około 2 w nocy przebywał u K. G., a następnie udał się do siebie. Jego wyjaśnień nie potwierdzają zeznania świadków W. B. i J. B., którzy wskazywali, że oskarżony miał być w nocy w swoim pomieszczeniu, co miał słyszeć W. B.. Rzecz jednak w tym, że świadek W. B. wskazał, że słyszał syna dopóki nie zasnął, a stało się to nie później, niż o piątej rano. Zeznania tego świadka, któremu sąd generalnie dał wiarę, nie stoją zatem w sprzeczności z zeznaniami świadków M. M. (1), a przede wszystkim M. B. (2), z których wynika, że oskarżony, wbrew swoim wyjaśnieniom, popełnił te czyny. Zasadniczym, a zdaniem sądu w pełni wiarygodnym, dowodem, który wskazuje na sprawstwo oskarżonego są zeznania świadka M. B. (2). Jak to wyżej wskazano, zeznania tego świadka nie są sprzeczne z zeznaniami W. B., skoro świadek M. B. podała, że zachowania oskarżonego miały miejsce około 5.22. Oskarżony wyszedł zatem z pomieszczenia, w którym mieszka, już po zaśnięciu swojego ojca. Zeznania M. B. (2), w których podawała, że widziała i bez żadnej wątpliwości rozpoznała oskarżonego, jako mężczyznę, który uderzał w szyby lokali przy Placu (...) były obiektywnie możliwe w tym sensie, że przebieg eksperymentu procesowego wykazał, że świadek miała możliwość, po pierwsze, widzialności zachowania oskarżonego z okna swojego mieszkania, po drugie, rozpoznania jego twarzy, a nie wyłącznie sylwetki. Ponadto, zeznania świadka M. B. (2) były bardzo konsekwentne i to nie tylko w znaczeniu procesowym, ale również z tego względu, że M. B. (2) niezwłocznie po zauważeniu zachowania oskarżonego zawiadomiła telefonicznie swoją koleżankę A. S., której lokal w wyniku działania oskarżonego ucierpiał i już wtedy wskazała, że dopuścił się tego właśnie oskarżony. Zeznania M. B. (2) znajdują potwierdzenie w zeznaniach jej męża G. B., a także w zeznaniach świadka M. M. (1). Ten ostatni świadek nie był wprawdzie pewien czy widział oskarżonego czy osobę do niego bardzo podobną, to jednak opisał zachowanie oskarżonego w sposób zbieżny z zeznaniami świadka M. B. (2), zarówno w zakresie używanego do wybijania szyb przedmiotu, jak i godziny oraz miejsca zdarzenia oraz ubioru oskarżonego. Wbrew wyjaśnieniom oskarżonego, kwestia łopaty wcale nie wskazuje na rozbieżności pomiędzy zeznaniami świadków. O ile bowiem świadek M. M. (1) od początku wskazywał na łopatę, to M. B. (2) wskazywała na kopanie, uderzanie rękoma, a od momentu wybicia szyb w sklepie mięsnym (przy tym właśnie sklepie pani J. K. świadek M. M. widział osobę podobną do oskarżonego z łopatą) na używanie długiego przedmiotu, który następnie oskarżony porzucił, a który wedle jej późniejszych zeznań mógł być łopatą.

Podobnie, kwestia monitoringu, podnoszona przez oskarżonego, nie potwierdza wyjaśnień oskarżonego, skoro z ustaleń policji (w formie notatki) wynika, że monitoring miejski nie zarejestrował momentu wybicia szyb, co przecież niewątpliwie nastąpiło.

Brak było wątpliwości co do zeznań świadków- pokrzywdzonych, którzy opisali stan ich lokali, koszty naprawy szyb. Z ich zeznań, a także protokołów oględzin wynika, że na szybach były widoczne ślady, wskazujące na resztki czerwonej cegły, co wskazuje zatem na prawdopodobieństwo użycia łopaty, która przecież mogła mieć na szufli pozostałości takiego materiału budowlanego.

Sąd zaaprobował także kwalifikację prawną zachowania oskarżonego, zaproponowaną przez oskarżyciela publicznego w zarzutach II-V aktu oskarżenia. Jedynie w zakresie czynu na szkodę A. S., z uwagi na wartość strat, należało przyjąć tożsame, względem czynu z art. 288§1 kk, wykroczenie z art. 124§1 kw.

Zgodnie bowiem z art. 288§1 kk, karze pozbawienia wolności od trzech miesięcy do pięciu lat podlega ten kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użycia (wykroczenie z art. 124§1 kw jest natomiast zagrożone karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny).

Brak wątpliwości, że zachowanie polegające na wybiciu bądź uszkodzeniu szyb (za pomocą uderzania rękoma lub łopatą) wypełnia znamiona powyższych przepisów prawnych i jest zachowaniem umyślnym.

Wymierzając oskarżonemu kary, sąd, stosownie do treści art. 53 kk, wziął pod uwagę przede wszystkim stopień winy i społecznej szkodliwości jego czynów, które uznał za sytuujące się na poziomie dość znacznym.

Jeśli chodzi o czyn I, oskarżony, pomimo dawanych mu ze strony rodziców szans (na co wskazują także ich zeznania składane przed sądem, z których wynikało, że rodzice nie chcą pozbawienia wolności syna, a jedynie jego leczenia), przez bardzo długi czas kontynuował swoje negatywne zachowanie, nie przejawiał żadnej refleksji, pomimo licznych interwencji policji. Z uwagi na zamieszkiwanie blisko ojca, ingerencja w wolność pokrzywdzonego ze strony oskarżonego była znaczna. Ponadto, oskarżony swoim zachowaniem w wysokim stopniu naruszył także ogólnospołeczny obowiązek szacunku dziecka wobec rodzica, a czynił to także niejednokrotnie w obecności osób postronnych, narażając pokrzywdzonego także na poczucie wstydu.

Sąd uwzględnił potrzeby prewencji indywidualnej, mające istotne znaczenie w sytuacji oskarżonego dwukrotnie karanego już za czyny z art. 190§1 kk oraz względy prewencji generalnej.

Mając powyższe na uwadze, sąd uznał za sprawiedliwą karę dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności i orzekł, jak w punkcie I części dyspozytywnej wyroku.

Jako wysoce karygodne, sąd ocenił także zachowania oskarżonego, opisane w punktach II, IV i V części wstępnej wyroku. Oskarżony bowiem w sposób wykazujący wręcz ostentacyjne lekceważenie porządku, uszkodził szyby w lokalach położonych na świerzawskim rynku, powodując u osób postronnych spore poczucie zagrożenia.

Przy wykorzystaniu art. 91§1 kk, sąd wymierzył za te czyny karę dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności, uwzględniając również potrzeby prewencji ogólnej, związane z koniecznością zdecydowanej reakcji na umyślne przestępstwa mocno godzące w poczucie bezpieczeństwa obywateli.

Z tych względów, sąd orzekł, jak w punkcie II części dyspozytywnej wyroku.

Mając na uwadze liczne popełniane przez oskarżonego wykroczenia, sąd uznał, że również za wykroczenie z art. 124§1 kw (na taką kwalifikację prawną sąd zmienił pierwotny zarzut z punktu III części wstępnej wyroku) konieczne jest wymierzenie oskarżonemu surowej kary i uznał za sprawiedliwą karę dwudziestu dni aresztu, o czym orzekł w punkcie III wyroku.

Wymierzając oskarżonemu karę łączną jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności (sąd mógł wymierzyć kare od dziesięciu miesięcy do roku i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności), sąd wziął pod uwagę względy wychowawcze, w sytuacji oskarżonego wskazujące na potrzebę wymierzenia kary surowej. Ponadto, popełnione przez niego przestępstwa dotyczyły różnych dóbr prawnych, co przemawiało za zastosowaniem zasady bliższej kumulacji.

Z tych powodów, sąd na podstawie art. 91§2 kk orzekł, jak w punkcie IV wyroku.

Jako, że pokrzywdzone J. K. (1) i A. S. domagały się naprawienia szkody, sąd uwzględnił ich wnioski i orzekł, jak w punktach V i VI części dyspozytywnej wyroku.

Stosownie do treści art. 63§1 kk na poczet kary łącznej sąd zaliczył oskarżonemu okres jego zatrzymania, orzekając, jak w punkcie VII wyroku.

Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego, który obecnie przebywa w zakładzie karnym, nie ma majątku, a ma w perspektywie kolejne odbycie kary pozbawienia wolności, sąd uznał, iż nie jest on w stanie ponieść kosztów sądowych ani opłaty i zwolnił go z obowiązku uiszczenia tych należności, orzekając, jak w punkcie VIII wyroku.