Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2019r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Zawiślak

Protokolant: sekretarz sądowy Ilona Pilarczyk

po rozpoznaniu w dniu 9.01.2019r. sprawy

przeciwko E. A. synowi K. i K. zd. T. , ur. (...) w K.

obwinionemu o to, że:

w dniu 29 kwietnia 2018 r. o godz. 16:10 w K. ul. (...), kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 26 km/h, poruszając się z prędkością 76/50km/h

tj. o wykroczenie z art. 92a kw

1.  uznaje obwinionego E. A. za winnego zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw wymierza obwinionemu karę 200 (dwieście) złotych grzywny,

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 (sto trzydzieści) złotych tytułem kosztów sądowych.

SSR Anna Zawiślak

Sygn. akt II W 859/18

UZASADNIENIE

Obwiniony E. A. w dniu 29 kwietnia 2018r. o godz. 16:10 na ul. (...) w K. kierując pojazdem marki V. (...) nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 26 km/h poruszając się z prędkością 76 km/h w terenie zabudowanym, gdzie obowiązuje prędkość 50 km/h.

Funkcjonariusze policji prowadzący w tym dniu kontrolę drogową w powyższym miejscu zatrzymali do kontroli obwinionego, dokonując pomiaru prędkości kierowanego przez niego pojazdu ujawniając powyższe przekroczenie prędkości. Po zatrzymaniu pojazdu okazano kierującemu wynik pomiaru na urządzeniu laserowym typu U. L., dokonano także rutynowej kontroli dokumentów kierującego. W trakcie kontroli ujawniono brak w dowodzie rejestracyjnym pieczątki aktualnego przeglądu technicznego pojazdu V. (...) (brak miejsca na kolejną pieczątkę). Obwiniony okazał więc funkcjonariuszce policji zaświadczenie wystawione przez stację diagnostyczną o przeprowadzeniu badania technicznego pojazdu, wystawione w dniu 06 maja 2017r. Z uwagi na nieposiadanie aktualnego przeglądu technicznego, zatrzymano obwinionemu dowód rejestracyjny pojazdu. Nałożonego mandatu karnego obwiniony nie przyjął.

(dowód: notatka urzędowa k. 1, świadectwo legalizacji k. 4, zeznania świadka A. A. k. 8, 39v, wyjaśnienia obwinionego k. 38v).

Obwiniony E. A. ma 45 lat, prowadzi działalność gospodarczą związaną z informatyką, deklaruje miesięczny dochód w wysokości ok. 1500 zł. netto. Na utrzymaniu obecnie nie ma nikogo, ma pełnoletnie dziecko. Dotychczas obwiniony nie był karany.

(dowód: dane o karalności k. 12, protokół przesłuchania obwinionego i wyjaśnienia obwinionego k. 14v, 28 – 28v).

W toku czynności wyjaśniających jak i na rozprawie obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na rozprawie podał, że jego zdaniem nie przekroczył on dopuszczalnej prędkości w terenie zabudowanym, gdyż jechał w ciągu samochodów. Nadto podał, iż samochód, którym się poruszał był uszkodzony tj. miał niesprawną skrzynię biegów, co uniemożliwiało mu szybką jazdę. Wyjaśniając podał także, że jego zdaniem, pomiar prędkości dokonany przez policjantkę nie był zmierzony dla jego pojazdu, musiał należeć on do innego samochodu. Zdaniem obwinionego funkcjonariuszka policji wyszła na drogę zatrzymując auto jadące przed obwinionym, które po krótkiej rozmowie z policjantką odjechało, a zatrzymany do kontroli został pojazd obwinionego. E. A. wyjaśnił także, że kontrolującej go funkcjonariuszce policji okazał aktualne zaświadczenie wystawione przez stację diagnostyczną, na dowód posiadania przez niego aktualnego przeglądu technicznego pojazdu.

(dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 38v - 39).

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego jedynie w zakresie w jakim podał, iż okazał on podczas kontroli zaświadczenie wystawione przez stację diagnostyczną, jako dowód, iż posiada aktualny przegląd techniczny pojazdu V. (...). W tym zakresie są one zgodne z opisanym powyżej stanem faktycznym. W pozostałym zakresie sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego albowiem przeczą im zeznania świadka – funkcjonariuszki policji A. A. oraz załączone do sprawy dokumenty w postaci notatek urzędowych na k. 1 i 2, świadectwa legalizacji k. 4.

Za wiarygodne uznano zeznania funkcjonariuszki policji dokonującej pomiaru prędkości - A. A. (k. 39 – 40v). W sposób szczegółowy i wyczerpujący przedstawiła ona okoliczności dokonania omawianego pomiaru prędkości i odmowy przyjęcia mandatu przez obwinionego. Sąd w całości dał wiarę twierdzeniom świadka uznając, iż znajdują one potwierdzenie w materiale dowodowym sprawy, w szczególności w notatkach urzędowych na k. 1 i 2. Świadek jest osobą postronną dla obwinionego, nie wykazano by pozostawał z nim w sporze czy miał interes w odmiennym od rzeczywistości przedstawianiu zdarzeń.

Sąd nie podzielił wersji obwinionego jakoby miał jechać w szpalerze samochodów i nie mógł przekroczyć obowiązującej na tym odcinku drogi, prędkości 50 km/h. Z zeznań przesłuchanej funkcjonariuszki policji, wynika, iż pomiaru za pomocą tych przyrządów nie można by dokonać w obecności innych pojazdów, które zakłócałyby jego dokonanie. Dlatego też za autentyczne należało uznać depozycje świadka w zakresie, w jakim podaje, iż pomiaru dokonała ona wcześniej, kiedy w pobliżu ok. 100 m od pojazdu kierowanego przez obwinionego, nie znajdował się żaden inny pojazd. Nadto oceniając prawidłowość dokonanego pomiaru prędkości, Sąd oparł się na fakcie, iż przyrządy do ręcznego laserowego mierzenia prędkości zawierają stosowną homologację, co znajduje potwierdzenie w aktach sprawy, w których załączono świadectwo legalizacji urządzenia U. L. (k. 4). Nadto wskazać należy, iż w otoczeniu, gdzie pomiaru dokonano brak jest jakichkolwiek urządzeń, które zakłócałyby pomiar, brak jest również topograficznych utrudnień, mogących wpłynąć na zakłócenie działania miernika laserowego. Na dokonanie pomiaru nie miało wpływu również oślepiające słońce ani pogoda, gdyż urządzenia te przystosowane są do pracy w temperaturze od – 30 do + 60 stopni C.. Przy czym stwierdzić należy, iż urządzenie to wyposażone jest w również w czujnik, dzięki któremu w momencie wychwycenia przeszkód dla dokonania pomiaru, na wyświetlaczu pojawia się stosowna informacja (zeznania świadka A. A. k. 40).

W tej sytuacji twierdzenia obwinionego potraktować należy jako polemikę z ustaleniami sądu realizującą przyjętą linię obrony.

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego także w zakresie w jakim podał, iż funkcjonariuszka policji, zatrzymując go do kontroli i wystawiając mandat karny za przekroczenie prędkości, uwzięła się na osobę obwinionego, była złośliwa sprawdzając nawet naklejkę homologacyjną pojazdu na przedniej szybie (wyjaśnienia obwinionego k.38v). Nadto, twierdzenia obwinionego, iż między nim a funkcjonariuszką policji była „dziwna rozmowa dotycząca świateł i różnych innych rzeczy”, również nie znajdują uzasadnienia w świetle przedmiotowej sprawy. Zauważyć bowiem należy, iż wszystkie czynności, o których wspominał obwiniony, a także policjantka, należą do zwykłych czynności kontrolnych pojazdu, jakich może dokonać policjant zatrzymując kierującego pojazdem. W myśl bowiem art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym policjant, w związku z wykonywaniem czynności w ramach czuwania nad bezpieczeństwem i porządkiem ruchu na drogach, ma prawo m.in. do legitymowania uczestnika ruchu i wydawania mu wiążących poleceń co do sposobu korzystania z drogi lub używania pojazdu, sprawdzania wymaganych dokumentów, weryfikacji danych o pojeździe, w tym danych o dokumentach pojazdu w centralnej ewidencji pojazdów, żądania okazania dokumentu potwierdzającego prawo do używania pojazdu, jeżeli pojazd ten nie jest zarejestrowany na nazwisko osoby nim kierującej czy wreszcie sprawdzania stanu technicznego, wyposażenia, ładunku, wymiarów, masy lub nacisku osi pojazdu znajdującego się na drodze, sprawdzania zapisów tachografu, a także ma prawo zatrzymać, w przypadkach przewidzianych w ustawie, dokumenty stwierdzające uprawnienie do kierowania pojazdem lub jego używania oraz karty kierowcy itp.

Twierdzeń obwinionego, w części w jakiej podaje, że kontrolująca go funkcjonariuszka policji nie podała mu nazwy urządzenia, którym zmierzyła prędkość jego pojazdu ani dokumentacji do tego urządzenia, sąd również nie uwzględnił. Wskazać bowiem należy, iż funkcjonariuszka policji kilkukrotnie w toku sprawy stanowczo podkreśliła, iż po zatrzymaniu samochodu obwinionego okazała mu wynik prędkości oraz odległości pomiaru na wyświetlaczu miernika, co zresztą jest praktyką powszechną przy zatrzymywaniu pojazdów za przekroczenie prędkości i wynika z obowiązujących przepisów ( patrz np Zarządzenie Nr 30 Komendanta Głównego Policji z dnia 22 września 2017r. w sprawie pełnienia służby na drogach).

Jako nieprzydatne i nic nie wnoszące do sprawy, sąd uznał zeznania drugiego z funkcjonariuszy kontrolującego pojazd obwinionego – R. P.. Z uwagi na upływ czasu oraz liczne kontrole przeprowadzane przez niego w ramach służby, nie był on w stanie przypomnieć sobie okoliczności zdarzenia.

Za wiarygodne uznano dokumenty dołączone do akt sprawy albowiem były one wystawione przez uprawnione podmioty w ramach przysługujących im kompetencji a sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania.

Reasumując uznać należy, iż przewód sądowy wykazał winę i sprawstwo obwinionego co do czynu z art. 92 a kw.

Obwiniony naruszył dobro prawne jakim jest porządek na drodze, na której odbywa się ruch pojazdów i bezpieczeństwo w ruchu.

Wymierzając karę sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu, wziął pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do obwinionego. Jako okoliczność łagodzącą potraktował stosunkowo nieznaczne przekroczenie prędkości oraz dotychczasową niekaralność obwinionego. Wysokość grzywny uwzględnia możliwości majątkowe i zarobkowe obwinionego. Zauważyć przy tym należy, iż orzeczona kara grzywny jest w istocie niewysoka. Nawet przy braku stałego zatrudnienia można uregulować należność korzystając z krótkoterminowych prac dorywczych. Obwiniony nie wymaga dotkliwej represji, ale uświadomienia sobie naganności postępowania.

O kosztach sądowych sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpsw. Na koszty te złożyły się: ryczałt - 100 zł. za postępowanie zwyczajne – wynikający z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawie o wykroczenia oraz opłata za skazanie - 30 zł. - wymierzona na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 ze zm.).