Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)SE w A.

przeciwko Miastu (...) W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo w całości;

II.  zasądza od (...)SE w A. na rzecz Miasta (...) W. koszty procesu przyjmując, że (...) W. wygrało proces w całości, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie Referendarzowi sądowemu.

SSO Magdalena Kurc - Mazurkiewicz

Sygn. akt XX GC 647/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 września 2015 r. powód – (...)spółka europejska w A. – wniósł o zasądzenie od pozwanego – Miasta (...) W. odszkodowania za szkody poniesione w następstwie naruszenia przez pozwanego postanowień umowy prywatyzacyjnej odnoszącej się do sprzedaży Hotele (...) sp. z o.o. oraz jej majątku zawartej w dniu 18 marca 1997 r. w wysokości 15.060.518,84 euro wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wyroku oraz ustalenie, że pozwany jest zobowiązany do naprawienia dalszych szkód, które zostaną poniesione przez powoda po wydaniu wyroku. Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu swego stanowiska powód podał, że w dniu 18 marca 1997 r. zawarł z pozwanym umowę prywatyzacyjną. Podpisanie umowy poprzedzone było udostępnieniem przez pozwanego Memorandum Informacyjnego, zawierającego informacje dotyczące historii, spraw korporacyjnych, danych finansowych i statusu prawnego Hoteli (...). Opierając się na informacjach zawartych w Memorandum Informacyjnym powód złożył najkorzystniejszą ofertę i zobowiązał się do dokonania inwestycji w budynki hotelowe, w efekcie otrzymując prawo zawarcia umowy i podpisując ją 18 marca 1997 r. Stan prawny wolny od wszelkich obciążeń i praw osób trzecich był szczególnie ważny dla powoda, gdyż planował on przeprowadzenie remontu i modernizacji, zobowiązał się również do zainwestowania kwoty stanowiącej równowartość 499 milionów szylingów austriackich które miały doprowadzić do utworzenia środków trwałych w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy licząc od 31 grudnia 2003 r. Wykonanie zobowiązania inwestycyjnego zostało zabezpieczone obowiązkiem zapłaty przez powoda na rzecz pozwanego kary umownej w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy całkowitą wysokością zobowiązania inwestycyjnego, tj. kwotą 499 milionów szylingów austriackich a wartością rzeczywiście zrealizowanych inwestycji. Powód wskazał, że oświadczenia pozwanego odnoszące się do sytuacji prawnej majątku zostały złożone w złej wierze, gdyż spadkobiercy byłego właściciela Hotelu (...) wystosowali kilka pism do Prezydenta (...) W. z żądaniem przywrócenia im własności budynku jeszcze przed zawarciem umowy prywatyzacyjnej. Powód dowiedział się o złej wierze pozwanego i naruszeniu postanowień umowy prywatyzacyjnej ponad 10 lat po sfinalizowaniu prywatyzacji Hoteli (...), kiedy to powziął wiadomość o wydaniu przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzji stwierdzającej nieważność orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej (...) W. z 7 maja 1951 r. odmawiającego ustanowienia na rzecz K. P. własności czasowej (użytkowania wieczystego) gruntu położonego w Al. (...) stanowiącego część działki, na której wniesiony został Hotel (...). Po powzięciu powyższych informacji, powód doręczył pozwanemu 25 czerwca 2008 r. powiadomienie o naruszeniu umowy prywatyzacyjnej wskazując, iż naruszenie polegało na świadomym zatajeniu przed powodem istnienia roszczeń restytucyjnych i złożeniu fałszywych oświadczeń odnośnie statusu prawnego działki i wzniesionych na niej budynków. Pozwany wydał zaświadczenie w którym wskazał, że grunt stanowi własność (...) W., natomiast Hotel (...) stanowi odrębną od gruntu nieruchomość, której właścicielką jest J. P. (1), co zdaniem powoda rażąco odbiegało od wcześniejszych zapewnień pozwanego. Na podstawie zaświadczenia toczyły się postępowania w sprawie założenia odrębnej księgi budynkowej, które zostały ostatecznie rozstrzygnięte przez Sąd Najwyższy, który rozpatrując skargę kasacyjną oddalił roszczenia J. P. (1). Następnie 24 grudnia 2012 r. pozwany wydał decyzję nr (...) w sprawie ustanowienia na rzecz J. P. (1) prawa użytkowania wieczystego części działki, na której wzniesiony jest Hotel (...), oraz stwierdził, iż budynek ten stanowi jej własność. W dniu 1 lipca 2013 r. pozwany wydał kolejne zaświadczenie w którym podtrzymał dotychczasowe stanowisko oraz wskazał, że budynek hotelu (...) nigdy nie stanowił jego własności ani Skarbu Państwa, a tym samym Hoteli (...), tylko cały czas pozostawał własnością następczyni prawnej dawnego właściciela hipotecznego. Powód wskazał, że w sytuacji, gdy budynek hotelu (...) nigdy nie był własnością Hoteli (...) – jak utrzymuje pozwany, wszelkie nakłady inwestycyjne poniesione w związku z modernizacją powinny zostać uznane za nienależne i zastosowanie znaleźć powinny postanowienia punktu 4.2.9 umowy prywatyzacyjnej, zgodnie z którymi zobowiązania inwestycyjne uznaje się za niemożliwe do spełnienia w tej części, w jakiej będzie to skutkiem aktów władzy państwowej lub samorządowej niezawinionych przez nabywcę, a wszystkie kwoty, które zostały i mogą zostać zasądzone w przyszłości na rzecz pozwanego w ostatecznym i prawomocnym wyroku, powinny zostać uznane za szkodę poniesioną przez powoda w następstwie naruszenia umowy prywatyzacyjnej przez pozwanego (pozew – k. 2-15).

W odpowiedzi na pozew z dnia 16 listopada 2015 r. (data prezentaty) pozwany wniósł o odrzucenie pozwu, a na wypadek przyjęcia, że postępowanie jest dopuszczalne, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania. Pozwany podniósł jednocześnie zarzut przedawnienia wszelkich roszczeń odszkodowawczych i wniósł o przypozwanie spółki Hotele (...). W uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, że powód wiedział przy zawieraniu umowy prywatyzacyjnej o istnieniu roszczeń reprywatyzacyjnych do nieruchomości zabudowanej Hotelem (...), gdyż w księdze wieczystej prowadzonej dla działki nr (...), łącznie dla hoteli (...), była w dacie zawierania umowy prywatyzacyjnej wpisana wzmianka o wniosku dawnych właścicieli dotyczącym ujawnienia ostrzeżenia o przysługujących im prawach do nieruchomości. Powód oświadczył również przez zawarciem umowy prywatyzacyjnej, że ocenił i zweryfikował informacje uzyskane od pozwanego w Memorandum Informacyjnym i w związku z tym nie zgłosił żadnych zastrzeżeń ani wątpliwości wobec pozwanego i informacji dotyczących spółki Hotele (...). Nadto pozwany wskazał, że materiały przedprywatyzacyjne dotyczące analizy (...) spółki Hotele (...) i jej nieruchomości były opracowane przez profesjonalne podmioty zewnętrzne których zleceniodawcą była spółka Hotele (...), nie zaś pozwany. Pozwany nie składał powodowi oświadczeń lub zapewnień dotyczących spółki (...) i jej nieruchomości. Strony w umowie prywatyzacyjnej ustaliły odpowiedzialność powoda za szkody powstałe na skutek błędnych lub nieprawdziwych oświadczeń bądź gwarancji. Pozwany wskazał że nie ponosi względem powoda odpowiedzialności kontraktowej, deliktowej ani wynikającej z tytułu niezgodnego z prawem wykonywania władzy publicznej gdyż wykonał swoje zobowiązanie, ponadto ewentualne zobowiązanie odszkodowawcze jest przedawnione (odpowiedź na pozew – k. 519-573).

Pismem z dnia 22 grudnia 2017 r. (data prezentaty) powód podtrzymał stanowisko zawarte w pozwie i wniósł o zasądzenie od pozwanego odszkodowania za szkody poniesione w następstwie naruszenia przez pozwanego postanowień umowy prywatyzacyjnej odnoszącej się do sprzedaży spółki oraz jej majątku zawartej w dniu 18 marca 1997 r. w wysokości 15.060.518,84 euro wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wyroku oraz ustalenia, iż pozwany jest zobowiązany do naprawienia dalszych szkód, które zostaną poniesione przez powoda po wydaniu wyroku, gdyby doszło do szkód w jego majątku spowodowanych działaniem powoda jako jednostki samorządu terytorialnego jako działań lub zaniechań polegających na realizacji zadań władzy publicznej (k. 947).

Pismem z dnia 8 marca 2018 r. (data prezentaty) powód zmodyfikował powództwo i wniósł o zasądzenie od pozwanego odszkodowania za szkody już poniesione w następstwie naruszenia przez pozwanego umowy prywatyzacyjnej w kwocie 15.060.518,84 euro w tym z powodu zmniejszenia zysku netto spółki Hotele (...) w latach 2008-2017 o (...) euro, poniesionych nakładów na remont hotelu (...) oraz wykorzystania przez powoda gwarancji bankowej. Wniósł o ustalenie na podstawie art. 189 k.p.c. odpowiedzialności pozwanego za szkody, które zostaną poniesione w przyszłości przez powoda w wyniku zatajenia istnienia roszczeń restytucyjnych spadkobierców K. P. do hotelu (...) oraz złożeniu fałszywych oświadczeń i zapewnień co do statusu prawnego działki nr (...) z obrębu (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta KW (...) i wniesionych na niej budynków, w tym hotelu (...), w uprawdopodobnionej kwocie 44% zysku operacyjnego spółki Hotele (...), ewentualnej konieczności zapłaty kwoty 4.578.782,90 euro wraz z odsetkami co najmniej w kwocie 7.084.443,44 euro (licząc od 1 czerwca 2004 r.) czyli łącznie 11.663.226,34 euro w razie ostatecznego orzeczenia w sprawie o zapłatę kar umownych (wyrok z dnia 8 sierpnia 2013 r. w sprawie XX GC 44/11). W uzasadnieniu wskazał, że dochodzi odszkodowania z tytułu nienależytego wykonania umowy prywatyzacyjnej (ex contractu) i niezgodnych z prawem działań pozwanego (ex delictu). Uzasadniając powództwo o ustalenie (art. 189 k.p.c.) podał, że interes prawny powoda wynika z konieczności zapobieżenia zagrożeniu prawa powoda do odszkodowania z powodu niedającego się przewidzieć horyzontu czasowego możliwości objęcia powództwem o zasądzenie odszkodowania w pełnej wysokości (pismo – k. 1063-1075).

Kolejnym pismem z dnia 29 sierpnia 2018 r. powód wskazał, że wartość szkody powiększyła się o kwotę 11.589.872 euro i 264.143 zł (pismo – k. 1167-1170).

Na dalszym etapie postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie. Na rozprawie w dniu 11 września 2018 r. Sąd dopuścił dowód z dokumentów dołączonych do pozwu, odpowiedzi na pozew i dalszych pism procesowych na okoliczności w nich wskazane.

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy niniejszej, Sąd Okręgowy ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 12 maja 1995 r. Hotele (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (dalej jako (...), Hotele (...)) zawarła z Biurem (...), (...) spółką cywilną w W. umowę, której przedmiotem było wykonanie wyceny majątku (...) w celu przekształceń własnościowych i prywatyzacji, aktualizacji wartości środków trwałych, sprzedaży obiektów hotelowych i biurowych, remontu lub modernizacji. Następnie w dniu 1 sierpnia 1995 r. (...) zawarła z Biurem (...), (...) spółką cywilną w W. umowę na wykonanie 50 egzemplarzy Memorandum Informacyjnego dla potencjalnych inwestorów (ogłoszenie przetargu – k. 596, zarządzenie w sprawie powołania komisji przetargowej – k. 598, protokół przeglądu ofert – k. 600-605, umowa na wycenę majątku– k. 607-608, umowa na wykonanie Memorandum Informacyjnego – k. 610).

W dniu 21 marca 1996 r. (...) zawarła z Biurem (...), (...) spółką cywilną w W. umowę na wykonanie aktualizacji i rozszerzenie analizy ekonomiczno-finansowej, aktualizacji analizy stanu prawnego, aktualizacji wyceny majątku spółki, suplementu do Memorandum Informacyjnego oraz zestawienie zrealizowanych wcześniej dokumentów. Następnie w dniu 5 kwietnia 1996 r. (...) zawarła z (...) spółką cywilną w W. umowę na zweryfikowanie analiz przedprywatyzacyjnych, przygotowanie i obsługę procesu udostępniania osobom trzecim udziałów spółki, przygotowanie projektu zmian w umowie spółki, przygotowanie trybu zbycia udziałów, udzielanie porad prawnych, spotkania z przedstawicielami spółki (umowa wraz z aneksem – k. 627-630, dokumenty przetargowe – k. 612-625, k. 632, umowa wraz z aneksem– k. 634-639).

W dniu 27 listopada 1996 r. A. G. złożył do Sądu Rejonowego dla Warszawy M. wniosek o wpis ostrzeżenia w dziale III księgi wieczystej nr (...) (wniosek – k. 693, pismo – k. 697, wniosek o dopuszczenie do postępowania – k. 711).

W dniu 18 marca 1997 r. Miasto (...) W.i poprzednik prawny (...) z siedzibą w A. (dalej jako (...)) zawarły umowę zbycia udziałów w spółce Hotele (...) (dalej jako „Umowa”), na podstawie której (...) W. zbyło, a S. nabył (...) udziałów w spółce, to jest 4.000 udziałów w wysokości 1.000 złotych każdy (pkt 1.1.1). Miasto (...) (...)w Umowie oświadczyło i zapewniło, że uzupełniające informacje dotyczące sytuacji prawnej oraz finansowej spółki, według stanu a dzień zawarcia Umowy, zawarte są w oświadczeniu Zarządu Spółki oraz w bilansie za rok 1996, stanowiących załącznik nr 5 i 6 do Umowy (pkt 2.3.1). Nabywca zobowiązał się w okresie do 31 grudnia 2003 r. do dokonania nakładów inwestycyjnych na budynki będące własnością spółki Hotele (...) w chwili nabycia udziałów, przy czym łączna wartość inwestycji wyniesie co najmniej równowartość 499.000.000 szylingów austriackich, według kursu zakupu ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski i obowiązującego w dniu poniesienia poszczególnych wydatków przez nabywcę (pkt 4.2.1 w zw. z pkt 4.2.4). Zastrzeżono, że za niewykonanie w terminie zobowiązań do dokonania inwestycji nabywca zapłaci karę umowną w wysokości stanowiącej różnicę między kwotą 499.000.000 szylingów austriackich a kwotą zainwestowaną, w przypadku gdyby kwota nie dokonanych inwestycji byłą większa od równowartości 23.762.000 szylingów austriackich (pkt 4.2.7). W treści oświadczenia zarządu Hotele (...) sp. z o.o. z dnia 15 maja 1996 r. zarząd oświadczył, że informacje zawarte w Memorandum Informacyjnym są prawdziwe, rzetelne oraz nie pomijają żadnych faktów i okoliczności, których ujawnienie w Memorandum jest wymagane przepisami prawa oraz wskazał, że nie istnieją okoliczności, które mogłyby w istotny sposób wpłynąć na sytuację prawną, majątkową i (...) spółki Hotele (...) (oferta cenowa – k. 713-722, umowa zbycia udziałów w spółce – k. 40-55, oświadczenie dokonania zmian w umowie – k. 56-60, oświadczenie zarządu – k. 61, Memorandum Informacyjne wraz z oświadczeniami – k. 641-691, k. 695, suplement do Memorandum Informacyjnego – k. 699-709).

W korespondencji z 10 marca 1997 r. skierowanej do Prezydenta (...) W. i Przewodniczącego Gminy W. C. – A. B. (1) zwrócił się z prośbą o wyłączenie ze sprzedaży Hotelu (...) wskazując, że jego właścicielem jest G. L. (korespondencja – k. 63, k. 65).

Pismem z 25 marca 1998 r. (...) poinformował Wiceprezydenta (...) W., że ma zamiar przenieść posiadane udziały w spółce (...) do nowo utworzonej spółki akcyjnej (...) w A. (pismo – k. 1078-1079, korespondencja – k. 1080-1082).

Pismem z 2 października 1998 r. (...) poinformował Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy o zbyciu udziałów w spółce Hotele (...) (pismo – k. 724, odpis pełny z KRS spółki (...) – k. 785-788).

W dniu 27 września 2000 r. pełnomocnikowi (...) udostępniono akta nieruchomości. W dniu 3 listopada 2000 r. spółka (...) udzieliła pełnomocnictwa M. K. do zasięgania informacji u organów administracji publicznej dotyczących roszczeń reprywatyzacyjnych toczących się w stosunku do nieruchomości na których znajduje się m. in. hotel (...). Pełnomocnik M. K. zapoznała się z aktami nieruchomości w dniu 6 listopada 2000 r. (pełnomocnictwo udzielone A. B. (2) – k. 728, notatka służbowa – k. 730, pełnomocnictwo udzielone M. K. – k. 732, pismo – k. 767).

W dniu 18 października 2002 r. (...) zawarła z (...)umowę kredytową uprzywilejowaną na kwotę 31.000.000 euro na finansowanie remontu i rozbudowy Hotelu (...) w W., dla której ustanowiono hipoteki kaucyjne jako zabezpieczenie kredytu (umowa kredytowa – k. 734-741, oświadczenie o ustanowieniu hipotek – k. 743-744).

W dniu 30 września 2005 r. odbyło się z inicjatywy Urzędu (...) W.spotkanie spadkobierców byłych właścicieli hipotecznych nieruchomości hip. nr (...) i (...) w sprawie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do gruntu położonego przy Alejach (...) podczas którego poinformowano o stanie prawnym nieruchomości, w tym, że działka nr (...) stanowi własność (...) W., toczy się postępowanie o przyznanie prawa własności czasowej do tego gruntu oraz że SKO stwierdziło nieważność decyzji stwierdzającej nabycie z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. przez Przedsiębiorstwo (...) prawa użytkowania wieczystego gruntu (notatka – k. 746).

W dniu 26 czerwca 2007 r. J. P. (1) wniosła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o wszczęcie postępowania dotyczącego nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej z 7 maja 1951 r. Decyzją nr (...) z dnia 23 kwietnia 2008 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło nieważność orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej Nr (...) z 7 maja 1951 r. W dniu 25 lipca 2018 r. (...) skierowała do Prokuratury Krajowej wniosek o wzięcie udziału w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji (...) z 23 kwietnia 2008 r. (wniosek – k. 754-758, decyzja – k. 760-761, zaświadczenie – k. 765, wniosek do Prokuratury Krajowej – k. 1173-1337, pismo – k. 1338, wniosek do Prokuratury (...) k. 1339).

Pismem z 5 maja 2008 r. (...)zwrócił się do Prezydenta (...) W. o podjęcie działań celem usunięcia skutków naruszeń Umowy wskazując, że roszczenia reprywatyzacyjne były znane Zarządowi (...) W. w czasie negocjacji i podpisywania umowy zbycia udziałów w spółce Hotele (...) oraz że doszło do naruszeń udzielonych w Umowie zapewnień co do stanu prawnego majątku (...) (pismo – k. 67-69).

Pismem z 12 lutego 2009 r. (...) AG poinformowała (...) W., że wniosła aportem do spółki (...).522 udziały w spółce Hotele (...) (pismo – k. 763).

W dniu 23 lipca 2009 r. Urząd (...) W. wydał na skutek wniosku spadkobierczyni G. J. L.-P. zaświadczenie nr (...) w którym stwierdzono, że grunt położony w W. w Alejach (...) (dawniej 39), uregulowany w księdze wieczystej nr (...)-część stanowi własność (...) W.. W treści zaświadczenie wskazano, że znajdujący się na przedmiotowym gruncie budynek Hotelu (...), wzniesiony w latach 1909-1913, stanowi odrębną od gruntu nieruchomość, której właścicielką jest J. P. (1) (zaświadczenie nr (...) –k. 71-72, postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku po G. L.– k. 748-749, postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku po K. P. – k. 751-752).

W operacie szacunkowym nieruchomości położonej w W. przy Al. (...) z 10 grudnia 2009 r. (nr działki (...)) wskazano, że szacunkowa wartość rynkowa nieruchomości wynosi 108.570.420 zł (operat szacunkowy – k. 354-454).

Pismem z 10 maja 2011 r. J. P. (1) wniosła do Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieście w Warszawie wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, żądając od spółki Hotele (...) wydania nieruchomości przy Al. (...), KW nr (...) oraz zapłaty kwoty 150.000.000 złotych z tytułu bezumownego korzystania z budynku przy Al. (...), tj. Hotelu (...), w zamian za zrzeczenie się roszczenia przez J. P. (1) z tytułu bezumownego korzystania za okres poprzedzający dzień 9 maja 2001 r. (wniosek o zawezwanie do próby ugodowej – k. 346-352).

Decyzją nr (...) z 17 lutego 2012 r. (...) W. odmówiło aktualizacji operatu ewidencji gruntów i budynków poprzez przywrócenie spółki Hotele (...) jako użytkownika wieczystego gruntu nieruchomości położonej przy Alejach (...) (decyzja nr (...) – k. 283-286).

W dniu 25 kwietnia 2012 r. Prezydent Miasta Stołecznego W. zatwierdził podział nieruchomości gruntowej położonej w W. przy Alejach (...), dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy M. prowadzi księgę wieczystą nr (...), którą stanowi zabudowana działka gruntu nr (...) na działki nr (...) (decyzja nr (...) – k. 306-313).

Pismem z 12 czerwca 2012 r. skierowanym do Prezydenta (...) W. S. S. wezwała do zapłaty odszkodowania w kwocie 64.785,78 euro (wezwanie do zapłaty – k. 456-459).

Postanowieniem z 9 sierpnia 2012 r. w sprawie o sygn. V Ca 1475/12 Sąd Okręgowy w Warszawie uchylił w całości wpisy dokonane w księdze wieczystej w wyniku rozpoznania wniosku J. P. (1) o założenie księgi wieczystej dla nieruchomości budynkowej (postanowienie - k. 75-88).

Postanowieniem z 9 sierpnia 2012 r. w sprawie o sygn. V Ca 1476/12 Sąd Okręgowy w Warszawie zmienił zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy M. w W. z dnia 30 grudnia 2011 r. sygn. akt Dz. Kw. (...) i umorzył postępowanie w zakresie dokonanych z urzędu wpisów hipotek w księgach wieczystych (...) (postanowienie - k. 91-98).

Pismem z 11 września 2012 r. (...) SE wniosła o zawezwanie (...) W. do próby ugodowej, przy czym wskazano między innymi, że (...) W. ma przelać na rachunek bankowy (...) kwotę 97.178,67 euro tytułem odszkodowania za poniesione w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 30 czerwca 2012 r. zwiększone koszty obsługi kredytu udzielonego (...) w związku z modernizacją Hotelu (...) oraz uznać swą odpowiedzialność do zrekompensowania (...) SE dalszych szkód związanych ze zwiększonym kosztem obsługi kredytu po 30 czerwca 2012 r. W dniu 19 października 2012 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie w sprawie o sygn. VI Co 1721/12 na rozprawie stwierdził, że nie doszło do zawarcia ugody (protokół rozprawy głównej – k. 461, wniosek o zawezwanie do próby ugodowej – k. 769-775).

W dniu 16 listopada 2012 r. Urząd (...) W. wydał na skutek wniosku J. P. (1) zaświadczenie nr (...) w którym stwierdzono, że stan prawny nieruchomości położonej w W. w Alejach (...) (dawniej 39), uregulowany w księdze wieczystej nr (...)-część nie uległ zmianie w stosunku do stanu opisanego w zaświadczeniu nr (...) (zaświadczenie nr (...) –k. 100).

W dniu 24 grudnia 2012 r. Prezydent Miasta Stołecznego W. wydał decyzję nr (...), na mocy której ustanowił na rzecz J. P. (1) na 99 lat prawo użytkowania wieczystego gruntu położonego w W. w Alejach (...), dla którego prowadzona jest księga wieczysta nr (...) (decyzja nr (...) – k. 119-125).

Postanowieniem z dnia 17 maja 2013 r. sygn. akt I CSK 25/13 Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną J. P. (1) od postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 26 czerwca 2012 r., sygn. akt V CA 1474/12 (postanowienie – k. 102-108).

Wyrokiem z dnia 7 czerwca 2013 r. w sprawie o sygn. akt VI C 457/11 Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie oddalił powództwo J. P. (1) o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. W piśmie procesowym złożonym w sprawie toczącej się pod sygn. VI C 457/11 Miasto (...) W.przychyliło się do żądania J. P. (1) wykreślenia prawa użytkowania wieczystego oraz hipotek wskazując, że spółce Hotele (...) nie przysługuje tytuł prawny do nieruchomości. Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2015 r. sygn. akt V Ca 3258/13 Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił apelację J. P. (1) od powyższego wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie (sygn. VI C 457/11). Następnie Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 18 listopada 2016 r. w sprawie prowadzonej pod sygn. I CSK 783/15 oddalił skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie, sygn. V Ca 3258/13 (postanowienie – k. 128-155, wyrok – k. 158-188, pismo procesowe – k. 190-199, wyrok Sądu Najwyższego – k. 985).

Wyrokiem z 8 sierpnia 2013 r. w sprawie prowadzonej pod sygn. XX GC 44/11 Sąd Okręgowy w Warszawie po przekazaniu sprawy przez Sąd Apelacyjny w Warszawie do ponownego rozpoznania - w punkcie pierwszym oddalił powództwo główne w zakresie kwoty 3.990.316,99 euro, w punkcie drugim zasądził od(...) SE na rzecz (...) W. kwotę 4.578.782,90 euro. Od powyższego wyroku w sprawie o sygn. GC 44/11 wniesiono apelację (wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 9 grudnia 2008 r. – k. 203-224, wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 25 listopada 2009 r. – k. 227-247, wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2013 r. – k. 251-281, pismo procesowe – k. 777-779, wyrok uzupełniający – k. 1158).

W dniu 4 lipca 2014 r. Urząd (...) W. wydał na skutek wniosku J. P. (1) zaświadczenie nr (...), w którym stwierdzono, że decyzją nr (...) ustanowiono na 99 lat prawo użytkowania wieczystego do gruntu położonego w Alejach (...), numer księgi wieczystej (...) na rzecz następczyni prawnej dawnego właściciela hipotecznego. Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 9 września 2013 r. umorzyło postępowanie odwoławcze wszczęte odwołaniami od decyzji z dnia 24 grudnia 2012 r. Stwierdzono, że postępowanie ze skargi na decyzję SKO z 9 września 2013 r. nie zostało zakończone (zaświadczenie nr (...) –k. 201).

Wyrokiem z 22 stycznia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę J. P. (1) na decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z 5 sierpnia 2014 r. nr 61 w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego (wyrok – k. 289-304).

Postanowieniem z 1 kwietnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie o sygn. akt V CA 4114/14 oddalił apelację J. P. (1) od postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. z dnia 6 października 2014 r., Dz. Kw. (...), k.w. nr (...) (postanowienie – k. 111-117).

W dniu 23 lipca 2015 r. (...) skierowała do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę o wznowienie postępowania w sprawie I OSK 303/10 (skarga o wznowienie postępowania – k. 780-783).

Wyrokiem z 27 sierpnia 2015 r. w sprawie o sygn. I OSK 199/14 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z 19 września 2013 r. sygn. akt I SA/WA 410/13 i oddalił skargę (wyrok z 27 sierpnia 2015 r. – k. 316-344).

Oświadczeniami z 8 września 2015 r. skierowanymi do S. S. spółka Hotele (...) wskazała, że łączna wartość wydatków poniesionych na modernizację, rozbudowę i remont Hotelu (...) wynosi 31.710.119,96 euro oraz że w związku ze wzrostem ryzyka kredytowego odsetki od kredytu wzrosły o kwotę 308.745,79 euro (oświadczenia – k. 463-465).

Wyrokiem z 2 lutego 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. w sprawie sygn. I SA/WA 1835/16 i I SA/WA 184/16 uchylił postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego nr (...) , (...), (...) i (...) (wyroki – k. 1017-1036).

W dniu 6 marca 2018 r. (...) sporządził pismo informacyjne wskazując, że spółka (...) poniosła koszty usług prawnych i zwiększonych odsetek z tytułu kredytu zaciągniętego na modernizację hotelu (...) w wysokości 7.883.250,90 złotych (1.877.951,25 euro) co spowodowało zmniejszenie zysku netto o (...) złotych (pismo – k. 1105).

W dniu 22 czerwca 2018 r. (...)SE dokonała na rzecz (...) W. przelewu kwoty 264.142,84 złotych tytułem kosztów procesu zasądzonych w sprawach XX GC 44/11, XX GC 874/16, VI Aga 4/18, VI Aga 13/18 (kopia przelewu – k. 1171-1172).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo podlegało oddaleniu w całości, zarówno w zakresie żądania zapłaty, jak i ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej za przyszłą szkodę powoda.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że biorąc pod uwagę modyfikacje powództwa dokonane w toku procesu przez powódkę, żądanie pozwu opierało się na zasądzeniu od pozwanego odszkodowania za szkody poniesione w następstwie naruszenia umowy prywatyzacyjnej w kwocie 26.650.390,84 euro i 264.143 złotych, w tym z powodu zmniejszenia zysku netto spółki (...) w latach 2008-2017 o (...) euro, poniesionych nakładów na remont Hotelu (...) oraz wykorzystania przez powódkę gwarancji bankowej. Powódka wnosiła również o ustalenie na podstawie art. 189 k.p.c. odpowiedzialności pozwanego za szkody, które zostaną poniesione w przyszłości przez powódkę w wyniku zatajenia istnienia roszczeń restytucyjnych oraz złożenia fałszywych oświadczeń co do statusu prawnego działki nr (...) na której wzniesiony jest budynek Hotelu (...) – w uprawdopodobnionej kwocie 44% zysku operacyjnego spółki (...), ewentualnej konieczności zapłaty łącznej kwoty 11.663.226,34 euro w razie ostatecznego orzeczenia w sprawie o zapłatę kar umownych.

Powódka wystąpiła z żądaniem zapłaty odszkodowania opartego na zasadzie odpowiedzialności kontraktowej i deliktowej wskazując na działania pozwanego, które stanowiły naruszenie postanowień umowy prywatyzacyjnej, jak i czyny niedozwolone. Wskazała, że w następstwie działań pozwanego poniosła bezpośrednio, jak i poprzez (...) szkodę. Szkoda ta wynika zdaniem powódki z tego, że wszelkie wydatki (...) zmniejszają jej majątek i dostępne do podziału zyski, a więc stanowią jednocześnie uszczerbek w majątku powódki ( damnum emergens). Działaniem szkodzącym w ocenie powódki było również wydanie przez pozwanego zaświadczeń szkodzących powódce, to jest zaświadczenia nr (...), (...), (...) oraz decyzji grudniowej.

Odnosząc się do poniesionej szkody strona powodowa podniosła, że w wyniku działań pozwanego banki zwiększyły stopę oprocentowania kredytu, co wiązało się ze wzrostem kosztów finansowania o łączną kwotę 308.745,79 euro. W związku z podwyższonym ryzykiem kredytowym konieczne było ustanowienie dodatkowego zabezpieczenia w postaci hipoteki na hotelu (...), której koszt wyniósł 44.503,55 złotych (około 10.596,08 euro według średniego kursu z dnia poniesienia kosztu). Dalej powódka podniosła, że poniesione przez nią i (...) wydatki poniesione w związku z naruszeniami dokonanymi przez pozwanego wyniosły na dzień 31 lipca 2015 r. 1.499.339,89 euro.

Następnie powódka wskazała, że wysokość nienależnych kar umownych zasądzonych na rzecz pozwanego wyniosła wraz z odsetkami 13.241.837,08 euro. Wreszcie powódka podniosła, że może zostać obciążona szkodą w postaci kwoty płatności dokonanej na rzecz J. P. (2) w ramach ewentualnej ugody, która, biorąc pod uwagę wcześniejszą korespondencję kierowaną przez J. P. (1) do (...), mogłaby wynosić około 36 milionów euro. Dalsza kwota około 26,1 milionów euro zdaniem powódki może stać się płatna jako odszkodowanie należne za utratę budynku hotelu (...). Powódka wskazała jednocześnie, że gdyby (...) zostały pozbawione własności hotelu (...) w wyniku licznych postępowań wszczętych przez J. P. (1), to wynikła z tego szkoda będzie równa wartości rynkowej budynku hotelu, to jest kwoty 47.127.953 euro.

Dalsze szkody, które mają charakter przyszły i warunkowy, wiążą się w ocenie powódki z utratą możliwości lub utrudnieniem sprzedaży hotelu w związku z istniejącymi postępowaniami.

Wskazać przy tym należy, iż powódka wywodziła swoje roszczenie z art. 471 k.c. i art. 417 k.c. Zgodnie z art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przepis ten dotyczy odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu niewykonania bądź niewłaściwego wykonania zobowiązania przez strony umowy. Na powódce spoczywał ciężar wykazania niewykonania lub nienależytego wykonania przez pozwanego zobowiązania, szkody wynikającej z tego faktu oraz związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem szkodzącym a szkodą. Natomiast zgodnie z art. 417 k.c. § 1. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki warunkujące odpowiedzialność pozwanego na podstawie przywołanych artykułów.

Odnosząc się do wskazanych przez powódkę naruszeń dokonanych przez pozwanego wskazać należy, że nie wykazała ona, iż szkoda wynika z działań podejmowanych przez pozwanego. W szczególności nie wykazała, że roszczenia reprywatyzacyjne do Hotelu (...) istniały w czasie zawierania umowy zbycia udziałów w spółce Hotele (...) (umowy prywatyzacyjnej). Jednocześnie nie sposób uznać, że powódka nie posiadała wiedzy co do istnienia roszczeń reprywatyzacyjnych w trakcie zawierania Umowy. Powódka podniosła, że oświadczenia dotyczące sytuacji prawnej majątku i prawa użytkowania wieczystego zostały złożone przez stronę pozwaną w złej wierze, jednak nie znajduje to potwierdzenia w stanie faktycznym sprawy. Powódka powoływała się w tym zakresie na pisma A. B. (1) z 10 marca 1997 r. W ocenie Sądu nie sposób jednak przyjąć, że w dacie tej możliwe było skuteczne występowanie do (...) W. w sprawach dotyczących majątku K. P., gdyż stwierdzenie nabycia spadku po nim na rzecz G. L. nastąpiło dopiero 30 listopada 2006 r. Odnośnie zaś istnienia roszczeń reprywatyzacyjnych do hotelu (...), w ocenie Sądu można o nich mówić dopiero od 2007 r., kiedy to Samorządowe Kolegium Odwoławcze wydało 23 kwietnia 2008 r. decyzję stwierdzającą nieważność orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej z 7 maja 1951 r. Powódka powołując się na wystąpienia G. L. wskazała na rozstrzygnięcie Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie prowadzonej pod sygnaturą I OSK 303/10, w którym wskazano, że z akt postępowania administracyjnego wynika, że roszczenie o przywrócenie praw do nieruchomości zostało zgłoszone przez G. L. w maju 1991 roku. Jednakże jak wynika z dalszej części przywołanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, roszczenia reprywatyzacyjne do hotelu (...) zaistniały dopiero po wydaniu wyroku przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w sprawie o sygnaturze I SA/WA 1990/05. Wbrew zatem twierdzeniom strony powodowej stwierdzić należało, że w chwili zawarcia umowy o zbycie udziałów w spółce (...) nie istniały skutecznie zgłoszone roszczenia prywatyzacyjne do hotelu (...), zaś wystąpienia G. L. nie miały mocy prawnej albowiem do stwierdzenia nabycia spadku na jej rzecz doszło dopiero w 2006 r.

Jednocześnie nie sposób uznać – za stroną powodową, że nie posiadała ona wiedzy co do ewentualnego przyszłego istnienia roszczeń reprywatyzacyjnych do nieruchomości zabudowanej hotelem (...). Jak bowiem wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w dacie zawarcia Umowy w księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości była wpisana wzmianka o wniosku dawnych właścicieli dotyczącym ujawnienia ostrzeżenia o przysługujących im prawach do nieruchomości, co powódka, przy zachowaniu należytej staranności (art. 355 § 2 k.c.) powinna wiedzieć. Nie można tracić z pola widzenia faktu, że powódka w złożonej ofercie z 17 lutego 1997 r. oświadczyła, że oceniła i zweryfikowała informacje uzyskane w Memorandum Informacyjnym i Suplemencie do Memorandum i w związku z tym nie zgłosiła zastrzeżeń ani wątpliwości wobec sprzedawcy i przedstawionych przez niego informacji o spółce.

Wskazać jednocześnie należy, iż dokumenty na które powołuje się powódka, a które mają potwierdzać składanie fałszywych oświadczeń przez pozwanego, w tym Memorandum Informacyjne i Suplement do Memorandum zostały wykonane na zlecenie (...), nie zaś jak twierdzi powódka - pozwanego. Spółka (...) dokonała wyboru podmiotów, które następnie dokonały analiz przedprywatyzacyjnych, których efektem było stworzenie Memorandum Informacyjnego wraz z suplementem. Sąd Okręgowy nie zgadza się z zarzutem (...) w zakresie pociągnięcia do odpowiedzialności pozwanego na podstawie art. 356 k.c. i 474 k.c., z których powódka wywiodła, że dłużnik nie musi wykonywać zobowiązania osobiście, jednak jest odpowiedzialny jak za własne działanie lub zaniechanie za działania i zaniechania osób, z których pomocą zobowiązanie wykonywa, jak również osób, którym wykonanie zobowiązania powierza. Jak bowiem wynika z literalnego brzmienia wskazanych przepisów, mogą one znaleźć zastosowanie jedynie w procesie wykonywania zobowiązania, podczas gdy oświadczenia złożone przez (...) miały miejsce przed zawarciem Umowy, kiedy stron nie łączył żaden stosunek zobowiązaniowy. Na podstawie przedłożonych dokumentów nie sposób uznać, iż pozwany składał powódce oświadczenia dotyczące spółki (...) i jej nieruchomości, jak bowiem wynika z treści Umowy – oświadczenie w punkcie 2.3.1. dotyczyło zapewnienia, że uzupełniające informacje dotyczące sytuacji prawnej oraz (...) spółki (...) są zawarte w oświadczeniu Zarządu Spółki (...) i w bilansie za 1996 rok. Pozwany nie składał zatem powódce żadnych oświadczeń, co uniemożliwia pociągnięcie go do odpowiedzialności w tym zakresie. Nie można pominąć również faktu, że z punktu 2.5 Umowy wynika, że oświadczenia i gwarancje zawarte w tejże umowie są jedynymi oświadczeniami i gwarancjami udzielonymi powódce przez pozwanego. Skoro zatem pozwany nie złożył w Umowie, jak wykazano powyżej, takiego zapewnienia dotyczącego stanu (...) spółki (...) to należy uznać, że nie złożył go powodowej spółce w ogóle. Nadto w punkcie 5.1 Umowy ustalono odpowiedzialność powódki za szkody powstałe na skutek błędnych lub nieprawdziwych oświadczeń i gwarancji, co wprost wyklucza odpowiedzialność pozwanego w tym zakresie.

W dalszej części rozważań wskazać należy, że szkoda i zdarzenia ją wywołujące wskazane przez powódkę w pozwie i dalszych pismach procesowych dotyczą spółki Hotele (...). Zaoferowane przez stronę powodową dokumenty nie pozwalają uznać, że posiadała ona prawa do nieruchomości zabudowanej hotelem (...), ani że zaciągała ona kredyty na sfinansowanie prowadzonych tam inwestycji. Wobec powyższego nie sposób uznać, że nawet w przypadku utraty tejże nieruchomości – które jest zdarzeniem przyszłym i niepewnym - doszłoby do powstania szkody po stronie powódki. Powódka co prawda przedłożyła umowę kredytową z 18 października 2002 roku na sfinansowanie remontu i rozbudowy hotelu (...), jednakże jak wynika z jej treści, została ona zawarta pomiędzy spółką (...) i bankiem (...). Powódka powołała się również na ponoszone przez nią koszty związane z postępowaniami prawnymi, jednak jak wynika z załączonych dokumentów, stroną tych postępowań jest w przeważającej części spółka (...), nie zaś powódka. Nadto nie przedstawiła ona żadnego miarodajnego dowodu na okoliczność wysokości poniesionych kosztów, poza pismem informacyjnym sporządzonym przez spółkę (...). Nie sposób przy tym uznać, że spory w zakresie reprywatyzacji nieruchomości mogą mieć jakikolwiek wpływ na majątek powódki. Szkodą spółki (...) nie mogą być również zasądzone od niej kary umowne, gdyż nie pozostają one w związku z roszczeniami reprywatyzacyjnymi do hotelu (...). Jak wynika z treści Umowy, powódka podjęła się wykonania zobowiązań inwestycyjnych w okresie do 31 grudnia 2003 r., natomiast jak wynika z ustalonego stanu faktycznego działania zmierzające do reprywatyzacji rozpoczęły się po uregulowaniu spraw spadkowych, to jest w 2007 r. Nie można bowiem uznać, że wykonaniu zobowiązań inwestycyjnych – które miały zakończyć się do 31 grudnia 2003 r. - przeszkodziły spory reprywatyzacyjne, mające swój początek w 2007 r. Zatem roszczenia reprywatyzacyjne nie mogły w żaden sposób utrudniać powódce wykonania zobowiązań inwestycyjnych, co uniemożliwia Sądowi uznanie szkody w tym zakresie.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należało, iż powódka nie wykazała okoliczności ani zdarzenia wywołującego szkodę, jakim było w jej ocenie składanie przez stronę powodową fałszywych oświadczeń i zapewnień odnośnie sytuacji prawnej spółki oraz zatajanie roszczeń dekretowych do działki zabudowanej hotelem (...), tym samym niemożliwe jest przypisanie pozwanemu odpowiedzialności na gruncie art. 471 k.c. Powódka nie wykazała także zaistnienia przesłanek umożliwiających pociągnięcie pozwanego do odpowiedzialności na zasadach wskazanych w art. 417 k.c.

Przechodząc do zgłoszonego przez stronę powodową żądania ustalenia na podstawie art. 189 k.p.c. odpowiedzialności pozwanego za przyszłe szkody, które zostaną przez nią poniesione po wydaniu wyroku w sprawie wskazać należy, że nie mogło ono zostać uwzględnione.

Zgodnie z treścią art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny w rozumieniu wskazanego przepisu jest to obiektywna (czyli rzeczywiście istniejąca), a nie tylko hipotetyczna (czyli w subiektywnym odczuciu strony) potrzeba prawna uzyskania wyroku odpowiedniej treści, występująca wówczas, gdy powstała sytuacja rzeczywistego naruszenia albo zagrożenia naruszenia określonej sfery prawnej. Praktycznie rzecz biorąc, interes prawny występuje wtedy, gdy sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości, a jednocześnie interes ten nie podlega ochronie w drodze innego środka. Z kolei brak interesu prawnego jako przesłanki powództwa z art. 189 k.p.c. zachodzi wówczas, gdy strona nie ma jakiejkolwiek potrzeby ustalania stosunku prawnego lub prawa, gdyż jego sfera prawna nie została ani naruszona, ani zagrożona przez pozwanego.

Powódka wskazała, że jej interes prawny wynika z „konieczności zapobieżenia zagrożeniu prawa do odszkodowania z powodu niedającego się przewidzieć horyzontu czasowego możliwości objęcia powództwem o zasądzenie odszkodowania w pełnej wysokości z tytułu szkody poniesionej w wyniku świadomego zatajenia przez pozwanego istnienia roszczeń restytucyjnych spadkobierców K. P. do hotelu (...) oraz podstępnym złożeniu fałszywych oświadczeń i zapewnień co do statusu prawnego działki i wzniesionych na niej budynków, oraz dalszych działań polegających na wydaniu, dla celów toczących się postępowań cywilnych i administracyjnych zaświadczeń potwierdzających prawa spadkobierców K. P. do hotelu (...)”. W ocenie Sądu Okręgowego powódka nie udowodniła interesu prawnego w żądaniu powództwa.

Powódka oparła żądanie ustalenia na twierdzeniu, że przyszłe szkody poniesie w wyniku działań pozwanego, to jest świadomego zatajenia istnienia roszczeń restytucyjnych oraz podstępnego złożenia fałszywych oświadczeń co do statusu prawnego działki, a także wydania zaświadczeń. Jak już wskazano w rozważaniach Sądu, okoliczności na których strona powodowa oparła żądanie ustalenia nie mogły mieć miejsca.

Na marginesie jedynie wskazać należy, iż nawet gdyby uznać, że roszczenie odszkodowawcze powódki istnieje oraz że posiada ona interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c., to jej roszczenia z tego tytułu należałoby uznać w przeważającej części za przedawnione. Jak bowiem wynika z dokumentów załączonych do akt sprawy, powódka znała treść akt własnościowych nieruchomości hotelu (...) od 2000 r., co potwierdza treść notatki służbowej zgodnie z którą w dniu 27 września 2000 r. udostępniono pełnomocnikowi (...) akta nieruchomości. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności twierdzenia powódki odnośnie ukrywania przez pozwanego faktów dotyczących nieruchomości nie mogły znaleźć potwierdzenia w stanie faktycznym niniejszej sprawy. Zgodnie zaś ze stanowiskiem Sądu Najwyższego w art. 120 § 1 k.c. mowa jest literalnie o początku biegu przedawnienia w dniu, "w którym roszczenie stałoby się wymagalne", gdyby wierzyciel podjął czynność powodującą stan wymagalności "w najwcześniej możliwym terminie". Ten najwcześniejszy termin, to moment, w którym zrealizują się wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a zatem ze stanu bezprawności kontraktowej wyniknie dla wierzyciela szkoda, pozostająca z nim w związku przyczynowym. Już wówczas wierzyciel przez wezwanie dłużnika do spełnienia świadczenia odszkodowawczego może spowodować wymagalność powstałego na jego rzecz roszczenia. Dłużnik powinien to świadczenie spełnić po upływie odpowiedniego czasu, ustalonego zgodnie z kryterium "niezwłoczności" z art. 455 k.c. (vide: uchwała Sądu Najwyższego z 22 listopada 2013 r., sygn. III CZP 72/13, OSNC - Zb. dodatkowy 2014 nr B, poz. 40, str. 136). Stosownie zaś do treści art. 118 k.c. termin przedawnienia w badanych okolicznościach wynosi 3 lata. Wskazać przy tym należy, że zawezwanie do próby ugodowej w sprawie prowadzonej pod sygnaturą VI Co 1721/12 przerwałoby bieg roszczeń powódki jedynie w zakresie kwoty 97.178,67 euro.

Mając na uwadze ustalony w sprawie stan faktyczny, po przeprowadzeniu przez Sąd postępowania dowodowego należało uznać, że w niniejszej sprawie powódka nie udowodniła zaistnienia przesłanek uzasadniających roszczenie odszkodowawcze i żądanie ustalenia na podstawie art. 189 k.p.c., w konsekwencji Sąd oddalił powództwo o czym orzekł w punkcie I wyroku.

W przedmiocie kosztów procesu Sąd orzekł na podstawie art. 108 k.p.c. uznając, że w związku z oddaleniem powództwa Miasto (...) W.wygrało proces w całości, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie Referendarzowi sądowemu.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz

ZARZĄDZENIE

(...)