Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2019 r.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Główczyński

Protokolant: star. sekr. sądowy Magdalena Teteruk

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2019 r. w Legnicy

sprawy z wniosku J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o wyrównanie renty

na skutek odwołania J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 12 października 2018 r.

znak (...)

oddala odwołanie

SSO Krzysztof Główczyński

sygn. akt VU 719/18

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 12 października 2018 r., znak: (...), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 27 września 2018 r. o przeliczenie podstawy wymiaru, przeliczył od 01 września 2018 r., od miesiąca złożenia wniosku rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy J. S. i naliczył wynikającą z przeliczenia świadczenia należność za okres od 01 września 2018 r.

W odwołaniu od powyższej decyzji, w części dotyczącej punktów I.1 i I.2, w zakresie wyrównania świadczenia J. S. wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie emerytury przeliczonej od dnia faktycznego złożenia wniosku w tym zakresie, tj. od złożenia wniosku 30 października 2017 r., w miejsce 27 września 2018 r., czyli od 01 października 2017 r. W uzasadnieniu zarzucił błędne przyjęcie, że wniosek o przeliczenie emerytury złożył w dniu 27 września 2018 r. a nie w dniu 30 października 2017 r. W uzasadnieniu wnioskodawca stwierdził, że wniosek o przeliczenie emerytury złożył 30 października 2017 r. i że organ rentowy przeliczenia świadczenia dokonał decyzją z dnia 13 grudnia 2017 r. Do ustalenia podstawy wymiaru składek wzięto wynagrodzenie z okresu jednego roku od maja 1988 r. do kwietnia 1989 r. Od tej decyzji wnioskodawca odwołał się, a jego skutkiem jest zaskarżona decyzja.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie podał, że wnioskodawca jest uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy oraz do emerytury górniczej. Rozpatrując wniosek ubezpieczonego z dnia 30 października 2017 r., decyzją z dnia 13 grudnia 2017 r. ustalono wysokość emerytury w dotychczasowej wysokości, a w załączniku do tej decyzji wskazano, iż brak jest podstaw do ponownego obliczenia tego świadczenia na podstawie art. 110 i 110a ustawy emerytalnej. Decyzja ta uprawomocniła się, bowiem wnioskodawca nie złożył od niej odwołania. Na skutek wniosku z dnia 27 września 2018 r. o przeliczenie podstawy wymiaru w najkorzystniejszym wariancie, przeliczając emeryturę na podstawie art. 111 ustawy emerytalnej, do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął przychód, który stanowił podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z kolejnych 10 lat kalendarzowych od 01 stycznia 1979 r. do 31 grudnia 1998 r. i ustalił wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 270,68%. Organ rentowy przeliczył także rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z zastosowaniem art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, co zostało przedstawione w załączniku do decyzji z dnia 12 października 2018 r. Wysokość renty z zastosowaniem tego wariantu jest niższa od kwoty dotychczasowej i w związku z tym w wariancie najkorzystniejszym wysokość renty pozostała bez zmian. W załatwieniu wniosku z dnia 27 września 2018 r. wydano dwie decyzje z 12 października 2018 r. w przedmiocie przeliczenia emerytury ( (...)) i renty ( (...)). Data, od której przysługuje przeliczenie emerytury i wyrównanie została ustalona zgodnie z art. 116 ust. 1 i art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej, od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, czyli od 01 września 2018 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy.

J. S. jest od 02 maja 1989 r. uprawniony do ustalonej od podstawy wymiaru z okresu od maja 1988 r. do kwietnia 1989 r. renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy oraz ustalonej decyzją z dnia 06 października 1998 r. emerytury górniczej w wysokości, pierwotnie ustalonej od takiej samej jak renta podstawy wymiaru.

We wniosku z dnia 30 października 2017 r. wnioskodawca wniósł o zmianę podstawy wymiaru emerytury i jej przeliczenie zgodnie z art. 110 i 110a ustawy emerytalnej. Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, organ rentowy wydał w sprawach oznaczonych symbolami (...) decyzje z dnia 13 grudnia 2017 r. W załączniku do decyzji (...) organ rentowy w kontekście uregulowań jakie wynikają ze wskazanych wyżej przepisów stwierdził, że wskaźnik podstawy wymiaru z dowolnie wybranych 20 lat kalendarzowych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku wynosi 178,25% (z uwzględnieniem wynagrodzenia z okresu po przyznaniu świadczenia), natomiast z kolejnych 10 lat kalendarzowych przypadających w ostatnich 20 latach kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok przed zgłoszeniem wniosku wynosi 30,96% (z uwzględnieniem wynagrodzenia z okresu po przyznaniu świadczenia), a zatem brak było podstaw do ponownego obliczenia emerytury w myśl art. 110a ustawy emerytalnej. Oddział ZUS wskazał również, że do ustalenia podstawy wymiaru składki w okresie pozostawania w stosunku pracy za okresy, za które nie zostały udokumentowane wynagrodzenia, przyjęto kwoty obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy – załącznik nr 2 do decyzji. J. S. nie wniósł od tych decyzji odwołania.

W dniu 27 września 2018 r. ubezpieczony złożył wniosek o przeliczenie podstawy wymiaru w wariancie najkorzystniejszym, przy czym do tego wniosku nie dołączył żadnych nowych dowodów. W decyzjach z dnia 12 października 2018 r. w przedmiocie przeliczenia emerytury i renty organ rentowy na skutek powyższego wniosku przeliczył świadczenia od 01 września 2018 r., od miesiąca złożenia wniosku (punkt I.1 decyzji) i naliczył wynikającą z przeliczenia świadczenia należność za okres od 01 września 2018 r. (punkt I.2).

(okoliczności poza sporem; w tym akta emerytalno-rentowe)

Sąd zważył co następuje.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Z istotnych niespornych ustaleń faktycznych wynika, że organ rentowy wydanymi na skutek wniosku z dnia 27 września 2018 r. decyzjami z dnia 12 października 2018 r. przeliczył emeryturę i rentę J. S. od 01 września 2018 r. i za ten okres, od 01 września 2018 r. wynikające z przeliczenia świadczenie wyrównał. Skarżąc wskazaną decyzję w części zawartej w punktach I.1 i I.2, wnioskodawca wniósł o jej zmianę poprzez wyrównanie świadczenia od 01 października 2017 r.

W świetle odwołania i treści zaskarżonej decyzji istota sprawy wymaga zatem jedynie rozważenia, czy wyartykułowane w nim żądanie wyrównania renty za okres od 01 października 2017 r. jest uzasadnione.

Na wstępie należy stwierdzić, że istotnie zgodnie z art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.) postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej. Stąd też na skutek wniosku z dnia 27 września 2018 r. organ rentowy wszczął postępowanie zakończone wydaniem zaskarżonej decyzji.

W okolicznościach faktycznych sprawy organ rentowy na skutek wniosku ubezpieczonego z dnia 27 września 2018 r. ponownie ustalił wysokość jego świadczeń i w takiej sytuacji kwestie wypłaty podwyższonego na skutek ponownego ustalenia ich wysokości regulują przepisy art. 133 ustawy emerytalnej. Wskazane przepisy stanowią, że w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości, przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych świadczeń lub do ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż:

1) od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu, z zastrzeżeniem art. 107a ust. 3;

2) za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, o którym mowa w pkt 1, jeżeli odmowa lub przyznanie niższych świadczeń były następstwem błędu organu rentowego lub odwoławczego.

Prawidłowo zatem, na co wskazuje zebrany materiał, w związku z pozytywnym rozpatrzeniem uzasadnionego w przedmiocie żądania ponownego ustalenia wysokości świadczenia wniosku z dnia 27 września 2018 r. organ rentowy stosownie do wskazanego wyżej uregulowania, zgodnie z art. 133 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej prawo do świadczenia w wynikającej z przeliczenia jego wysokości przyznał od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, od 01 września 2018 r.

Odnosząc się do poniesionych w uzasadnieniu odwołania argumentów należy podzielić wyrażone w odpowiedzi na odwołanie stanowisko, że J. S. nie złożył odwołania od wydanej na skutek wskazanego w odwołaniu wniosku z dnia 30 października 2017 r. decyzji z dnia 13 grudnia 2017 r. i że w związku z tym decyzje te stały się prawomocne. Jego wniosek z 30 października 2017 r. został rozpatrzony decyzjami z dnia 13 grudnia 2017 r. Brak jest zatem jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że zaskarżona decyzja jest pochodną wniosku z dnia 30 października 2017 r., a zatem żądanie wyrównania renty za okres od 01 października 2017 r. nie jest uzasadnione.

W uzupełnieniu należy podkreślić, że przedłożone przez ubezpieczonego na etapie postępowania odwoławczego od wskazanej w odwołaniu decyzji decyzje, ze względu na upływ określonego w nich terminu do wniesienia odwołania, stały się już prawomocne i w związku z tym nie mogą być w tym postępowaniu objęte kontrolą sądową. Z kolei wykazane w załączonym do pisma wnioskodawcy z 18 stycznia 2019 r. zaświadczenie o przebiegu pracy zawodowej z 03 lipca 1995 r. nie stanowi żadnego novum, bowiem wykazane w nim okresy zostały wykazane załączonymi do wcześniejszych wniosków świadectwami pracy i zaświadczeniami.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. pozbawione uzasadnionych podstaw odwołanie oddalił.