Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa B. J.

przeciwko (...) sp. z o. o z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 21 lutego 2018 r., sygn. akt II C 3137/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od B. J. na rzecz (...) sp. z o. o z siedzibą w W. kwotę 450zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sygn. akt V Ca 247/19

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym 3 kwietnia 2017 roku B. J. wniosła o zasądzenie od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 400 euro wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 31 sierpnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że dochodzona pozwem kwota stanowi odszkodowanie z tytułu opóźnienia lotu z H. do K. zaplanowanego na dzień 31 sierpnia 2015 roku.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany podniósł zarzuty przedawnienia, niewykazania odbycia lotu przez powoda i nieprawidłowego naliczania odsetek.

W toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska.

Wyrokiem z dnia 21 lutego 2018 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie oddalił powództwo oraz zasądził od B. J. na rzecz (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniosła strona powodowa zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu:

1.  Naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 w związku z art. 328 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób wadliwy, tj. z pominięciem pisma procesowego z dnia 19 lutego 2018 roku wraz z załączonymi oświadczeniem pozwanej, stanowiącym zrzeczenie się zarzutu przedawnienia.

2.  Naruszenie prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie terminu przedawnienia określonego art. 778 Kodeksu cywilnego, dla roszczeń wynikających z nieprawidłowej realizacji umowy o imprezę turystyczną zawartej z organizatorem turystyki (nie zaś z przewoźnikiem lotniczym).

3.  Naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie normy przedawnienia, określonej art. 118 Kodeksu cywilnego (brak uregulowania terminu przedawnienia roszczeń w treści ustawy o usługach turystycznych), w sytuacji, w której powodowie dochodzą roszczeń wynikających z nieprawidłowej realizacji imprezy turystycznej.

4.  Naruszenie prawa materialnego poprzez wydanie orzeczenia z naruszeniem treści art. 3 pkt 6 rozporządzenia (WE) 261/2004, w zw. z art. 11 ustawy o usługach turystycznych- to jest z naruszeniem praw pasażerów wynikających z ustawy o usługach turystycznych, będącej implementacją dyrektywy 90/314/EWG, w zakresie terminu przedawnienia roszczeń będących konsekwencją nieprawidłowo zrealizowanej umowy o imprezę turystyczną.

5.  Naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie treści art. 117 § 2 Kodeksu cywilnego, w sytuacji, gdy poprzez złożenie oświadczenia, w przedmiocie uznania zobowiązania, pozwana zrzekła się zarzutu przedawnienia.

Wobec powyżej przedstawionych zarzutów strona powodowa wniosła o zmianę punktu I zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powódki B. J. kwoty 400,00 euro wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 sierpnia 2015 roku do dnia 1 stycznia 2016 roku oraz z odsetkami ustawowymi w wysokości za opóźnienie od dnia 1 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty oraz uchylenie punktu II zaskarżonego wyroku zasądzającego na rzecz strony pozwanej kosztów procesu. Powódka wniosła również ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji oraz zasądzenie od pozwanej spółki akcyjnej (...) Sp. z o.o. na rzecz strony powodowej kosztów procesu, wg norm przepisanych, w związku z prowadzonymi postępowaniami przed Sądem I i II instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych przez powódkę w apelacji należy stwierdzić, że nie mogły one przynieść spodziewanego rezultatu w postaci zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów apelującej dotyczących naruszenia zarówno przepisów prawa materialnego, jak i przepisów postępowania.

Sąd Okręgowy podzielił natomiast i uznał za swoje zarówno ustalenia faktyczne jak i prawne poczynione przez Sąd Rejonowy. Wbrew zarzutom podniesionym w apelacji Sąd Okręgowy stwierdza, iż przy ocenie materiału dowodowego Sąd I instancji nie przekroczył granic swobody zakreślonych treścią art. 233 § 1 k.p.c. Podkreślić w tym miejscu należy, że dla skutecznego podniesienia zarzutu tego przepisu należy wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania względnie doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest więc wystarczające dla skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przekonanie strony o innej, niż przyjął Sąd, wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena Sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2009 roku, sygn. akt II PK 261/08, LEX nr 707877; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998 roku, sygn. akt III CKN 4/98, LEX nr 50231). Takich uchybień skarżąca nie wykazała, co oznacza, że zarzut wskazujący na naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. okazał się bezzasadny.

Podstawą materialnoprawną roszczenia było rozporządzenie nr 261/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie nr 295/91 (Dz. U. UE L z dnia 17 lutego 2004 r.). Rozporządzenie to ma zastosowanie pod warunkiem, że pasażerowie posiadając potwierdzoną rezerwację na dany lot stawią się na odprawę pasażerów. Pasażer powinien wykazać więc, że do odprawy zgłosił się o czasie.

Przede wszystkim należy wskazać, iż w dniu 17 marca 2017 r. Sąd Najwyższy rozstrzygając pytanie prawne zadane przez Sąd Okręgowy w Warszawie podjął uchwałę, stwierdzając, że „roszczenie o odszkodowanie przewidziane w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, przedawnia się w terminie rocznym na podstawie art. 778 KC” (vide: uchwała SN z dn. 17 marca 2017 r., sygn. akt III CZP 111/16).

Powódka dochodziła odszkodowania za opóźnienie lotu, który miał miejsce w dniu 31 sierpnia 2015 r. Natomiast, z powództwem o jego zasądzenie wystąpiła dopiero w dniu 3 kwietnia 2017 r., a zatem po upływie roku i siedmiu miesięcy. Mając na uwadze, że zgodnie z najnowszym stanowiskiem Sądu Najwyższego roszczenia tego typu ulegają przedawnieniu stosownie do regulacji art. 778 k.c. z upływem roku od dnia wykonania przewozu, roszczenie nie mogło zostać uwzględnione z uwagi na skutecznie podniesiony zarzut przedawnienia.

Sąd Okręgowy podziela również stanowisko Sądu Rejonowego, iż podstawą roszczenia w niniejszej sprawie jest kwestia dotycząca przelotu, a nie jak wskazuje skarżąca imprezy turystycznej. Rozporządzenie nr 261/2004 ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów reguluje w istocie szczególne obowiązki przewoźnika lotniczego będące konsekwencją wcześniejszego zawarcia z tym przewoźnikiem umowy przewozu, przy czym do zawarcia takiej umowy przewozu dojdzie zarówno wtedy, gdy umowę zawiera z przewoźnikiem bezpośrednio pasażer, jak i wtedy gdy taka umowa przewozu jest elementem umowy o usługę turystyczną i jest zawierana w imieniu pasażera przez organizatora imprezy turystycznej (wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 14 czerwca 2017 r., sygn. akt III Ca 186/17). W świetle celów Rozporządzenia nr 261/2004 należy uznać, że ochrona na jego podstawie obejmuje jednakowo i analogicznie wszystkich pasażerów spełniających warunki wskazane w rozporządzeniu, bez względu na rodzaj stosunku zobowiązaniowego łączącego strony, tj. nie tylko pasażerów lotów regularnych, ale również pasażerów lotów nieregularnych, w tym także loty stanowiące część zorganizowanych wycieczek.

Sąd Okręgowy wskazuje również, iż strona pozwana nie uznała roszczenia powódki wynikającego z opóźnienia skarżonego lotu. Korespondencja, którą wymieniały strony, nie stanowiła bowiem w ocenie Sądu Okręgowego uznania długu wobec powódki.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 ¹² § 3 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie zasady odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażonej w art. 98 § 1 k. p. c. Zważywszy na oddalenie apelacji w całości, powódka zobowiązana została do zwrotu poniesionych przez pozwaną kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 450 zł na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.