Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Beata Pinior

w obecności Michała Sikory.Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jastrzębiu-Zdroju

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2019 r.

sprawy: A. Z. /Z./

s. J. i Z.

ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a §1 i 4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego i obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu - Zdroju

z dnia 26 lipca 2018r. sygn. akt II K 565/18

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 ( dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 180 ( sto osiemdziesiąt) złotych.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 632/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 26 lipca 2018 r. Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju uznał A. Z. za winnego tego, że w dniu 29 marca 2018 roku ok. godz. 16:35 w J. na ul. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości zachodzącym przy zawartości 1,28 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny, samochód osobowy m-ki O. (...) o nr rej: (...), przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym za przestępstwo z art 178 a § 4 kk na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Malborku o sygn. akt II K 903/14, to jest przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 kk i za to, na podstawie art. 178a § 4 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. Na podstawie art. 42 § 4 kk orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio. Na podstawie art. 43a § 2 kk orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 15.000,00zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Na podstawie art. 627 kpk w zw. art. 2 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. D.z U. z 1983 roku Nr 49 poz. 223 z póź. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania obejmujące wydatki w kwocie 70,00 zł oraz opłatę w wysokości 180,00 zł.

Apelację od tego wyroku wnieśli oskarżony A. Z. oraz jego obrońca. Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w części tj. pkt 1 i 3 dotyczącego orzeczonych wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i świadczenia pieniężnego. W oparciu o art. 438 pkt 4 kpk wyrokowi temu zarzucił :

1.rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności w stosunku do stopnia zawinienia sprawcy, społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu oraz w stosunku do celów, jakie kara ta powinna spełnić w zakresie prewencji szczególnej , a także w stosunku do zachowania oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, jego właściwości i warunków osobistych, a wynikającą z wymierzenia oskarżonemu kary w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, podczas gdy w stosunku do oskarżonego zachodzą okoliczności, których uwzględnienie przemawia za zastosowaniem kary łagodniejszej,

2.rażącą niewspółmierność orzeczonego wobec oskarżonego A. Z. środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 15.000,00zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej , co w konsekwencji powoduje, że wymierzony oskarżonemu środek karny jest nieadekwatny do stopnia zawinienia oskarżonego, a także jego sytuacji rodzinnej, majątkowej i warunków osobistych oskarżonego.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o:

1.zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze w dolnej granicy ustawowego zagrożenia,

2.zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 3 poprzez orzeczenie wobec oskarżonego świadczenia pieniężnego w wysokości 10,000,00zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

ewentualnie

3.uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Oskarżony A. Z. w swojej osobistej apelacji zaskarżył wyrok co do kary i wnosił o wymierzenie mu kary łagodniejszej to jest kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lub kary grzywny w miejsce bezwzględnego pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

obie apelacje nie zasługują na uwzględnienie. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji podnosi, że sąd I instancji nie wziął pod uwagę faktu, iż oskarżony przyznał się do winy, złożył obszerne wyjaśnienia co do przebiegu zdarzenia, a sąd rejonowy wymierzając karę skupił się na uprzedniej karalności oskarżonego. Natomiast oskarżony w swojej apelacji wskazuje, że zmienił swoje życie, przestał pić. Jednak jak słusznie zauważył sąd instancji oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa w okresie próby, będąc skazany za przestępstwo z art. 178 a § 4 kk na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Malborku z dnia 19 marca 2015 r. w sprawie o sygn. akt II K 903/14. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności mając na uwadze stopień winy i szkodliwości zarzucanego mu czynu. Podkreślić należy, ze czyn zarzucany oskarżonemu jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Wymierzona zatem wobec oskarżonego kara oscyluje w dolnych granicach zagrożenia. Jeżeli chodzi o możliwość warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego jak wnosi w swojej osobistej apelacji oskarżony to należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 69 § 4 kpk taka okoliczność mogłaby zaistnieć jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Takich szczególnie uzasadnionych wypadków jednak wobec oskarżonego nie ma. Orzeczony wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 15.000 zł nie jest rażący biorąc pod uwagę, że sąd na podst. art. 43 a § 2 musiał orzec środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w granicach od 10.000 zł do 60.000 zł. Sąd I instancji wymierzając oskarżonemu świadczenie pieniężne w kwocie 15.000 zł miał na uwadze, ze oskarżony dopuścił się ponownie czynu z art. 178 a § 4 kk.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary podniesiony przez oskarżonego i jego obrońcę w tej sytuacji nie zasługuje na uwzględnienie. W tej kwestii wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20.09.2001 r. sygn. II AKa 154/01Prok. i Pr.-wkł.2002/11/29... który stwierdził : Rażąca niewspółmierność kary, art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 19.12.2000 r. sygn. akt II AKa 218/00 KZS 2001/1/1/33 wypowiedział się w ten sposób, że :

Nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz. 37 KZS 10/00).

W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne jak i pozytywne dotyczące oskarżonego. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów Sąd Okręgowy nie uznał zasadności zarzutów apelacji oskarżonego i jego obrońcy , nie podzielił przytoczone na ich poparcie argumentów zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki