Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł.

przeciwko pozwanemu B. T.

o zapłatę 18.632,23 zł

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 15.569,06 zł (piętnaście tysięcy pięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych i sześć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 października 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  umarza postępowanie w sprawie w pozostałym zakresie;

3.  nadaje wyrokowi w punkcie 1 (pierwszym) rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie kwoty 12.769,06 zł (dwanaście tysięcy siedemset sześćdziesiąt dziewięć złotych i sześć groszy);

4.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.290,28 zł (trzy tysiące dwieście dziewięćdziesiąt złotych i dwadzieścia osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 3031/16

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2016 roku powód (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu B. T. powództwo o zasądzenie kwoty 18.632,23 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwanemu przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł., znajdującego się w zasobach zarządzanych przez powodową Spółdzielnię. Pozwany obowiązany jest uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją tego lokalu, lecz tego nie czynił, zaś jego zadłużenie wobec Spółdzielni według stanu na koniec września 2016 roku wyniosło ogółem 18.632,23 zł, w tym nieuiszczone opłaty w wysokości 14.489,75 zł, ustawowe odsetki od zadłużenia w wysokości 2.210,90 zł oraz fundusz remontowy w wysokości 1.931,58 zł. (pozew k. 4-7) .

W dniu 20 października 2016 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który pozwany zaskarżył sprzeciwem w całości. Pozwany podniósł, że złożył do spółdzielni wniosek o rozłożenie zadłużenia na raty, zaczął z własnej inicjatywy spłacać zadłużenie i poinformował o tym spółdzielnię w dniu 18 listopada 2016 roku, a mimo tego wysłano kolejne przesądowe wezwanie do zapłaty, choć sprawa jest już w sądzie. (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 26, sprzeciw k. 30-31)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał powództwo w całości. Podniósł, że w dniu 10 czerwca 2016 roku pozwany deklarował spłatę zadłużenia w 10 ratach, jednak żadnej raty nie wpłacił. (odpowiedź na sprzeciw k. 42)

W pismach procesowych z dnia 20 czerwca 2017 roku i 5 lipca 2017 roku pełnomocnik powoda podniósł, że zadłużenie dochodzone przedmiotowym pozwem obejmuje okres od 1 października 2014 roku do 30 września 2016 roku. Nadto w piśmie procesowym z dnia 5 lipca 2017 roku pełnomocnik powoda cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia o kwotę 1.063,17 zł, wskazując, że w wyniku ponownego przeliczenia dochodzonych pozwem odsetek stwierdzono, że ich kwota była wyliczona nieprawidłowo (naliczono narastająco odsetki od wcześniejszego zadłużenia nieobjętego pozwem). (pismo procesowe k. 50, k. 54)

W dalszym toku postępowania, w tym na rozprawach w dniu 11 lipca 2017 roku, 20 września 2017 roku, a także w pismach z dnia 17 lipca 2017 roku, 27 października 2017 roku strony spierały się co do tego czy wszystkie wpłaty, których pozwany dokonał na poczet zadłużenia zostały uwzględnione przez powoda, a także na poczet jakich należności zostały one zaliczone.

W piśmie procesowym z dnia 27 października 2017 roku powód cofnął powództwo o 2.000 zł ze zrzeczeniem się roszczenia, wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 15.569,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 października 2016 roku do dnia zapłaty. W związku z wpłatami z dnia 12 i 23 września 2016 roku oraz 6 marca 2017 roku w łącznej wysokości 2.000 zł, powód wyjaśnił, że były one dokonywane przez M. E. na konto nr (...), zatem na konto przeznaczone do opłat za posiadane przez pozwanego w zasobach Spółdzielni garaże, a każdy lokal ma indywidualne numer rachunku bankowego, na który należy dokonywać wpłat. Spółdzielnia dokonała jednak przeksięgowania tychże należności. Wyjaśnienie w tym zakresie złożono także w piśmie procesowym z dnia 10 grudnia 2018 roku. (protokół rozprawy k. 70-70v, pismo procesowe k. 72, protokół rozprawy k. 79-79v, pismo procesowe k. 84, protokół rozprawy k. 87, postanowienie k.88, wniosek k. 90, postanowienie k. 92, pismo procesowe k. 97, postanowienie k. 101)

Ostatecznie na rozprawie w dniu 29 marca 2019 roku pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 15.569,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 października 2016 roku do dnia zapłaty. Wniósł także o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu. Pozwany oświadczył, że jego zdaniem zadłużenie dochodzone w tej sprawie winno być pomniejszone o 2.000 zł z wpłat dokonanych 23 września 2016 roku (500 zł), 12 września 2016 roku (1.000 zł) i 6 marca 2017 roku (500 zł), a ponadto o wpłatę 300 zł z 11 sierpnia 2016 roku, która nie została zaksięgowana na poczet sprawy VIII C 3917/14. Podniósł, że zadłużenie winno być pomniejszone o 500 zł odsetek, okazał pismo k. 78, oświadczając, że odsetek powinno być 86 zł, a nie 593,65 zł. Ostatecznie pozwany oświadczył, że po odjęciu od kwoty aktualnie dochodzonego roszczenia 15.569,06 zł kwoty 2.800 zł, którą uważa za nienależną, w pozostałym zakresie uznaje zadłużenie i uznaje powództwo – zatem uznał powództwo co do kwoty 12.769,06 zł, a w pozostałym zakresie wniósł o oddalenie powództwa. W zakresie kosztów procesu, pozwany podniósł, że nie powinien ich płacić, gdyż spółdzielnia źle prowadziła księgowość. (protokół rozprawy k. 106-109)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwanemu B. T. przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł., znajdującego się w zasobach (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł.. Pozwany posiadał także dwa garaże w zasobach Spółdzielni. Od 1 lipca 2015 roku pozwany miał przypisany (podobnie jak inni mieszkańcy) odrębny rachunek bankowy do wpłat za garaże (rozpoczynający się od cyfr 43) i odrębny rachunek bankowy do wpłat za lokal mieszkalny (rozpoczynający się od cyfr 79). (okoliczności bezsporne, wydruk k. 15, zeznania świadka K. B. k. 107) .

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 1 ¹ ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, osoby, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, niezależnie od tego czy posiadają członkostwo w Spółdzielni czy też nie, zobowiązane są uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w części przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni, poprzez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami jej statutu. Analogiczne rozwiązanie zostało przyjęte w statucie powodowej Spółdzielni. (okoliczności bezsporne)

Pozwany zaniechał regulowania opłat wobec powoda. Pismem z dnia 10 czerwca 2015 roku pozwany zwrócił się do powoda z prośbą o rozłożenie zadłużenia na 10 miesięcznych rat. Zadłużenie z tego tytułu za okres od 1 października 2014 roku do dnia 30 września 2016 roku wyniosło ogółem 17.569,06 zł, w tym 16.421,33 zł tytułem eksploatacji i funduszu remontowego, zaś 1.147,73 zł tytułem odsetek. Jednak na poczet tego zadłużenia przed wytoczeniem powództwa zostały dokonane 2 wpłaty w łącznej wysokości 1.000 zł (w tym pierwsza dnia 7 września 2016 roku w wysokości 500 zł przeksięgowana z konta garażu na konto lokalu mieszkalnego 12 września 2016 roku, stąd jest określana datą 12 września 2016 roku – potwierdzenie wpłaty k. 59 i druga wpłata w wysokości 500 zł dnia 23 września 2016 roku – potwierdzenie wpłaty k. 64), a także po wytoczeniu powództwa zostały dokonane dwie wpłaty w łącznej wysokości 1.000 zł (w tym pierwsza z nich w dniu 19 grudnia 2016 roku w wysokości 500 zł – potwierdzenie wpłaty k. 65 i druga z nich w dniu 6 marca 2017 roku w wysokości 500 zł – potwierdzenie wpłaty k. 66).

Wyjaśniając powyższe, ustalono, że przed wytoczeniem powództwa w przedmiotowej sprawie, co nastąpiło 6 października 2016 roku, na poczet zadłużenia została zapłacona kwota 1.000 zł (7→12 września 2016 roku 500 zł i 23 września 2016 roku 500 zł), a potem w dniu 19 grudnia 2016 roku kwota 500 zł, które to kwoty powód w toku procesu zaliczył na poczet dochodzonego w tej sprawie zadłużenia, ograniczając tym samym powództwo o dokonane wpłaty – kwoty 3 razy po 500 zł formalnie przeksięgowano z konta garażu, na które zostały wpłacone, na konto lokalu mieszkalnego, czego podstawą były polecenia księgowania PK nr 001/09/2016 i PK nr (...) (karta 98-99).

Dokonana w toku procesu w dniu 6 marca 2017 roku wpłata 500 zł została od razu zaliczona przez Spółdzielnię na poczet zadłużenia za przedmiotowy lokal mieszkalny, nie było potrzeby dokonywania przeksięgowywania tej kwoty dokumentem PK, gdyż pracownik Spółdzielni zajmujący się czynszami zorientował się, że na koncie garażu jest nadpłata, stąd zaliczył wpłatę na poczet należności za lokal mieszkalny.

Łączna suma tych wpłat (500 zł + 500 zł + 500 zł + 500 zł) 2.000 zł pomniejszyła zaległość za lokal mieszkalny dochodzoną przez powoda w przedmiotowej sprawie, czego wyrazem było cofnięcie powództwa przez powoda ze zrzeczeniem się dochodzonego roszczenia co do kwoty 2.000 zł (17.569,06 zł – 2.000 zł = 15.569,06 zł). Na poczet zadłużenia dochodzonego w przedmiotowej sprawie pozwany nie dokonał innych wpłat. (zeznania świadka K. B. k. 107-108, wydruk kartoteki konta k. 20-22, wniosek o rozłożenie zadłużenia na raty k. 33, wyliczenie zadłużenia za okres od 1 października 2014 roku do 30 września 2016 roku k. 55, potwierdzenie wpłaty 500 zł w dniu 7 września 2016 roku na konto garażu k. 59, potwierdzenie wpłaty kwoty 500 zł w dniu 23 września 2016 roku na konto garażu k. 64, potwierdzenie wpłaty 500 zł w dniu 12 grudnia 2016 roku na konto garażu k. 65, potwierdzenie wpłaty 500 zł w dniu 6 marca 2017 roku na konto garażu k. 66, pismo z wyjaśnieniem zaliczenia wpłat k. 69, rozliczenie k. 73, pismo k. 78, polecenia księgowania k. 98-99)

W związku z powyższym, na dzień zamknięcia rozprawy zadłużenie pozwanego wobec powoda dotyczące lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w Ł. za okres od 1 października 2014 roku do 30 września 2016 roku wyniosło łącznie 15.569,06 zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. W zakresie kwoty 12.769,06 zł pozwany uznał powództwo. (zeznania świadka K. B. k. 107-108, wyliczenie zadłużenia za okres od 1 października 2014 roku do 30 września 2016 roku k. 55, potwierdzenia wpłat k. 59, k. 64-66, pismo z wyjaśnieniem zaliczenia wpłat k. 69, rozliczenie k. 73, pismo k. 78, polecenia księgowania k. 98-99)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, a także w oparciu o dowód z zeznań świadka K. B..

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Z uwagi na dokonane na poczet należności dochodzonej pozwem wpłaty: przed wytoczeniem powództwa w wysokości 1.000 zł (w dniu 7 i 23 września 2016 roku), a także po wytoczeniu powództwa 1.000 zł (w dniu 19 grudnia 2016 roku i 6 marca 2017 roku), w piśmie procesowym z dnia 27 października 2017 roku powód cofnął częściowo powództwo w przedmiotowej sprawie w zakresie kwoty 2.000 zł ze zrzeczeniem się dochodzonego roszczenia.

Ponadto w piśmie procesowym z dnia 5 lipca 2017 roku powód cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia o kwotę 1.063,17 zł, wskazując, że w wyniku ponownego przeliczenia dochodzonych pozwem odsetek stwierdzono, że ich kwota była wyliczona nieprawidłowo.

Uznając, że cofnięcie pozwu w powyższym zakresie ze zrzeczeniem się roszczenia przez powoda, nie jest sprzeczne z prawem ani zasadami współżycia społecznego, nie zmierza również do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.), na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. i art. 203 § 1 k.p.c., Sąd umorzył postępowanie w sprawie, orzekając jak w punkcie 2 sentencji wyroku.

Ostatecznie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 15.569,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 października 2016 roku do dnia zapłaty i w tym zakresie Sąd uznał, że powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie, zresztą w części co do kwoty 12.769,06 zł powództwo zostało ostatecznie uznane przez pozwanego.

Należy przy tym wskazać, że pomimo zaliczenia wpłat dokonanych na poczet należności dochodzonej pozwem przed i po wytoczeniu powództwa w łącznej wysokości 2.000 zł (500 zł 7 września 2016 roku, 500 zł 23 września 2016 roku, 500 zł 19 grudnia 2016 roku i 500 zł 6 marca 2017 roku), a także cofnięcia przez powoda powództwa w tym zakresie ze zrzeczeniem się dochodzonego roszczenia, pozwany nadal uważał, że jego zadłużenie winno zostać pomniejszone o dokonane wpłaty 2.000 zł, o których mowa powyżej, co oczywiście nie było zasadne, skoro wpłaty te zostały już uwzględnione w wysokości dochodzonego roszczenia (pomniejszyły kwotę 17.569,06 zł o 2.000 zł do kwoty 15.569,06 zł). Jak zeznał świadek będący główną księgową w powodowej Spółdzielni, na poczet zadłużenia dochodzonego w tej sprawie nie dokonano innych wpłat poza powyższymi, ani też pozwany nie wykazał aby takie wpłaty zostały dokonane. Wpłata w wysokości 300 zł dokonana w dniu 11 sierpnia 2016 roku (k. 105) została również wpłacona na konto garażu, nie zaś na konto lokalu mieszkalnego i ze złożonych dokumentów nie wynika by powód dokonał jej przeksięgowania na poczet zadłużenia za lokal mieszkalny, co w przypadku wpłaty należności na konto garażu było jedynie dobrą wolą powoda. Pozwany nie podważył także prawidłowości wyliczenia przez powoda odsetek, zwłaszcza, że pozwany wywodził swoje twierdzenie o tym, że odsetek powinno być mniej o 500 zł jedynie z treści pisma k. 78 i swoich niczym niepopartych odręcznych notatek poczynionych na piśmie, z których wynikało, że odsetki winny wynieść 86 zł, a nie 593,65 zł, ale przed wszystkim należy jednak zauważyć, że pismo z dnia 12 października 2016 roku k. 78, do którego odwoływał się pozwany dotyczyło garażu, a nie lokalu mieszkalnego, zatem nie miało wpływu na naliczenie odsetek za lokal mieszkalny.

Z powyższych przyczyn, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 15.569,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 października 2016 roku do dnia zapłaty, orzekając jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

M.-prawną podstawę roszczenia odsetkowego powoda stanowił przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Sąd nadał wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie kwoty 12.769,06 zł, zasądzając roszczenie uznane przez pozwanego w tej części, stosownie do treści art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów, na podstawie art. 100 k.p.c. Jej zastosowanie jest uzasadnione faktem, że powództwo było zasadne w części. Zaspokojenie przez pozwanego roszczenia po wytoczeniu powództwa winno być traktowane jako równoznaczne z przegraniem przez niego procesu, natomiast zaspokojenie przez pozwanego roszczenia przed wytoczeniem powództwa oznaczało konieczność uznania powoda za przegrywającego proces w części.

Koszty procesu poniesione przez powoda wyniosły łącznie 3.917 zł i obejmowały: opłatę sądową od pozwu w kwocie 300 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 3.600 zł. Powód przegrał proces w zakresie kwoty 1.000 zł uiszczonej na poczet zadłużenia przed wytoczeniem powództwa oraz w zakresie nieprawidłowo wyliczonych odsetek 1.063,17 zł, natomiast w zakresie kwoty 1.000 zł uiszczonej na poczet zadłużenia po wytoczeniu powództwa to pozwany winien być uznany za przegrywającego spór.

Dokonując procentowanego przeliczenia w jakim zakresie powód wygrał proces Sąd pomylił się na korzyść pozwanego. Sąd winien bowiem przyjąć, że powód wygrał spór w 89% - co do kwoty 16.569,06 zł z 18.632,23 zł, a przyjął, że powód wygrał spór jedynie w 84% - co do kwoty 15.569,06 zł z 18.632,23 zł (a przecież 1.000 zł zostało zapłacone po wytoczeniu powództwa).

Z tej przyczyny Sąd uznał, że powód może domagać się od pozwanego zasądzenia 84% poniesionych przez powoda kosztów procesu (pozwany poniósł tytułem kosztów procesu 0 zł), stąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.290,28 zł (84% z kwoty 3.917 zł = 3.290,28 zł)