Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz,

Sędziowie: SO Dariusz Firkowski (spr.),

SO Remigiusz Chmielewski,

Protokolant st. sekr. sądowy Jolanta Jankowska

przy udziale Prokuratora del. do Prokuratury Okręgowej Radosława Smoktunowicza

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2014r.

sprawy W. Ł.

oskarżonej o przestępstwo z art. 278§1 i 5 w zb. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Mrągowie VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z/s w Biskupcu z dnia 17 września 2013r. sygn. akt VI K 398/13

I zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że za podstawę rozstrzygnięcia z pkt. III sentencji w miejsce art.46§1 kk przyjmuje art.72§2 kk, przy czym zobowiązuje W. Ł. do naprawienia szkody w okresie próby i w pozostałej części utrzymuje go w mocy,

II zwalnia oskarżoną od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt VII Ka 1155/13

UZASADNIENIE

W. Ł. została oskarżona o to, że w okresie od 13 do 22 maja 2013 r w J. działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru co najmniej 3 krotonie dokonała zaboru karty bankomatowej Banku (...) na szkodę K. M., po czym tak zdobyta karta dokonała za jej pomocą co najmniej 15 wypłat pieniędzy z bankomatu stojącego przy ul. (...) w J. i zabrała w celu przywłaszczenia tak zdobyte pieniądze w kwocie 6000 zł na szkodę K. M.

tj. o czyn z art. 278§li5 kk w zb. z art. 12kk

Sąd Rejonowy w Mrągowie VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Biskupcu wyrokiem z dnia 17 września 2013 r. w sprawie VI K 398/13

I oskarżoną W. Ł. uznał za winną popełnienia zarzuconego jej czynu i za to na podstawie art. 278 § 1 i 5 kk w zw. z art. 12 kk skazał ją, a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył jej karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

II na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 2 kk, art. 73 § 2 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat tytułem próby, oddając oskarżoną w tym czasie pod dozór kuratora sądowego;

III na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonej W. Ł. środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 6000 zł (sześć tysięcy złotych) na rzecz K. M.;

Powyższy wyrok zaskarżył prokurator i zarzucił mu:

I rażące i stanowiące bezwzględną przyczynę odwoławczą naruszenie art. 75 § 3 w związku z art. 75 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 ze zm.), polegające na niewłaściwej obsadzie sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, gdyż w jego składzie orzekał sędzia Sądu Rejonowego w B., który został przeniesiony do Sądu Rejonowego w M. wadliwą decyzją;

II obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj. art. 335 § 1 k.p.k. poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k., podczas gdy we wniosku Prokuratora złożonym na podstawie art. 335 § 1 k.p.k. wskazane było, że orzeczenie naprawienia szkody ma być dokonane w okresie próby, czyli podstawą orzeczenia powinien być art. 72 § 2 k.k., co spowodowało, że wyrok jest niezgodny z wnioskiem złożonym w trybie art. 335 § 1 k.p.k. oraz obowiązek naprawienia szkody powstaje z chwilą uprawomocnienia się wyroku, co jest rozstrzygnięciem niekorzystnym od tego uzgodnionego w trybie art. 335 k.p.k.

Podnosząc wskazanego zarzuty skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Mrągowie VI Zamiejscowy Wydział Karny

z siedzibą w Biskupcu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jest trafna w zakresie podniesionego w jej pkt. II zarzutu obrazy art.335§1 kpk. W pozostałej części brak jest natomiast podstaw do jej uwzględnienia.

Odnośnie zarzutu wskazanego w pkt. I apelacji, to świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2014r. w myśl której: „ W wydaniu decyzji o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe na podstawie art. 75 § 3 w związku z art. 75 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 427 ze zm.) Minister Sprawiedliwości nie może być zastąpiony przez sekretarza ani podsekretarza stanu. Wykładnia dokonana w uchwale wiąże od chwili jej podjęcia” jest on chybiony. W konsekwencji uznać należy, że Sąd I instancji orzekający w dniu 17 września 2013r. był należycie obsadzony i tym samym nie zachodzi w tym wypadku bezwzględna przyczyna odwoławcza.

Co do zarzutu z pkt. II apelacji, to należy zauważyć, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń w sprawie opierając je o prawidłową analizę materiału dowodowego, która nie zawiera błędów natury logicznej czy też faktycznej. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody, dla których oskarżoną uznano za winną popełnienia przypisanego jej czynu a Sąd Okręgowy przedstawioną tam argumentację w pełni podziela. Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń zarówno w aspekcie okoliczności stanu faktycznego, winy oraz rodzaju i wymiaru kary. Dokonana przez Sąd Rejonowy analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, w pełni odpowiada dyrektywom określonym w art. 4 kpk, a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art.7 kpk i szeroko oraz przekonująco uzasadnione.

Odnośnie apelacji prokuratora to trafnie wskazał on, że Sąd Rejonowy wyrok wydał z obrazą przepisów prawa procesowego tj. art. 343 kpk. Podkreślić należy, że kodeks postępowania karnego w art. 335 kpk wprowadził instytucję tzw. dobrowolnego poddania się karze przez oskarżonego. Powyższa instytucja jest to swego rodzaju układ (umowa procesowa) między prokuratorem a podejrzanym, która zawiera w sobie zobowiązanie prokuratora do wysunięcia określonej propozycji co do wymiaru kary oraz zobowiązanie podejrzanego do dobrowolnego poddania się karze. Sąd nie może zatem orzec w inny sposób niż uzgodniony przez strony. Zgodnie z treścią art. 343§6i7 kpk uwzględniając wniosek, sąd skazuje oskarżonego, a uznając, że nie zachodzą podstawy do jego uwzględnienia, sprawa podlega rozpoznaniu na zasadach ogólnych.

Jak wynika z akt niniejszej sprawy oskarżona W. Ł. wniosła o dobrowolne poddanie się karze oraz zaproponowała jego warunki (k.25), na które organ procesowy wyraził zgodę, dołączając do aktu oskarżenia wniosek o wydanie wyroku skazującego – k.32 odw.

Powyższy wniosek został przez Sąd I instancji zaaprobowany czego konsekwencją było wydanie postanowienia jak na k.38. Pomimo powyższego, w wyroku z dnia 17 września 2013r. orzeczenie z pkt. III sentencji ma inna postać niż uzgodniona przez strony. Mianowicie w tym punkcie wyroku zawarto orzeczenie obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k., podczas gdy we wniosku Prokuratora złożonym na podstawie art. 335 § 1 k.p.k. wskazane było, że orzeczenie naprawienia szkody ma być dokonane w okresie próby, czyli podstawą orzeczenia powinien być art. 72 § 2 k.k. Do powyższego uchybienia Sąd Rejonowy przyznał się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – k.44, co pozwala na wydanie przez sąd odwoławczy wyroku reformatoryjnego..

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok w zakresie rozstrzygnięcia z pkt. II sentencji zmieniono w ten sposób, że za podstawę rozstrzygnięcia z pkt. III sentencji w miejsce art.46§1 kk przyjęto art.72§2 kk, przy czym zobowiązano W. Ł. do naprawienia szkody w okresie próby i w pozostałej części utrzymuje go w mocy.

Na podstawie art.624§1kpk zwolniono oskarżoną od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze albowiem przemawiają za tym względy słuszności.