Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący – SSR Lidia Kopczyńska

Protokolant - Elżbieta Marciniak

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2019 r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko D. K.

o zapłatę

orzeka

I.  zasądza od pozwanego D. K. na rzecz powoda Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 25249,82 zł (dwadzieścia pięć tysięcy dwieście czterdzieści dziewięć złotych osiemdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego D. K. na rzecz powoda Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 6818,20 zł (sześć tysięcy osiemset osiemnaście złotych dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  odstępuje od obciążania pozwanego D. K. obowiązkiem zwrotu wydatkowanych sum budżetowych;

IV.  nakazuje Skarbowi Państwa (Sądowi Rejonowemu w Ciechanowie) wypłacenie powodowi Towarzystwu (...) S.A. w W. kwotę 180,75 zł (sto osiemdziesiąt złotych siedemdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu niewykorzystanej części zaliczki.

Sygn. akt I C 520/17

UZASADNIENIE

Powód Towarzystwo (...) S.A. w W., reprezentowany przez radcę prawnego M. R., pozwem złożonym w dniu 29 marca 2017 r. wnosił o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zasądzenie od pozwanego D. K., reprezentowanego przez przedstawicieli ustawowych T. K. (1) i T. K. (2), kwoty 25 249,82 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty. Ponadto wnosił o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. W przypadku uznania przez Sąd iż brak jest podstaw do wydania nakazu zapłaty, wnosił o rozpoznanie sprawy w trybie zwykłym i zasądzenie tej kwoty wyrokiem.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 17 sierpnia 2015 r. w C. na skrzyżowaniu ul (...) z Pętlą Miejską pozwany D. K., poruszając się na rowerze, spowodował zagrożenie w ruchu drogowym w ten sposób, ze jadąc nie zastosował się do sygnalizacji świetlnej wjeżdżając na skrzyżowanie przy nadawanym czerwonym świetle sygnalizatora jego kierunku ruchu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z pojazdem marki A. o numerze rej. (...), powodując uszkodzenie tego pojazdu. Okoliczności w postaci spowodowania zdarzenia drogowego przez pozwanego D. K. zostały potwierdzone w treści notatki urzędowej sporządzonej przez funkcjonariuszy policji obecnych na miejscu zdarzenia oraz prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w Ciechanowie III Wydziału Rodzinnego i Nieletnich wydanego w dniu 14 kwietnia 2016 r. w sprawie I. N. 158/15. W wyniku tego zdarzenia uszkodzeniu uległ pojazd marki A. o numerze rej. (...) stanowiący własność A. K.. Powód będący ubezpieczycielem uszkodzonego pojazdu w zakresie (...)Casco, na podstawie przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego ustalił rzeczywiście poniesione koszty naprawy uszkodzonego pojazdu i wypłacił na rzecz podmiotu upoważnionego przez poszkodowanego – (...) J. M., M. O., P. S. sp.j. z siedzibą w W. - kwotę 25 249,82 zł tytułem refundacji kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu.

W przedmiotowym stanie faktycznym przyczyną zaistnienia zdarzenia było niezachowanie ostrożności przez kierującego rowerem pozwanego D. K., czym wypełnił on normę art. 415 k.c., w związku z czym ponosi winę za zaistniałą szkodę. (...) S.A. wypłacił odszkodowanie na podstawie umowy ubezpieczenia majątkowego, tym samym przysługuje mu roszczenie o zwrot wypłaconego świadczenia zgodnie z treścią art. 828§1 k.c.

Powód pismem z dnia 17 listopada 2016 r. wysłał pozwanemu wezwanie do zapłaty kwoty 25 249,82 zł w terminie do 1 grudnia 2016 r. Wezwanie do zapłaty zostało odebrane w dniu 21 listopada 2016 r., jednakże do chwili wytoczenia powództwa dochodzona pozwem należność nie została zapłacona. Powód wnosił o zasądzenie odsetek zgodnie z art. 455 k.c. w zw. z art. 481 k.c. od dnia następnego po terminie płatności wskazanym w wezwaniu do zapłaty z dnia 17 listopada 2016r. skierowanym do pozwanego tj. od dnia 2 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty.

Zarządzeniem z dnia 3 kwietnia 2017 r. Przewodniczący skierował sprawę do rozpoznania w trybie zwykłym (dowód: zarządzenie k. 1 akt).

Przedstawiciele ustawowi pozwanego D. K. – jego rodzice T. K. (1) i T. K. (2) wnosili o oddalenie powództwa. Pozwani kwestionowali odpowiedzialność pozwanego oraz wysokość szkody.

W trakcie procesu pozwany D. K. ukończył 18 lat i postanowieniem z dnia 13 marca 2018 r. został zawiadomiony o toczącym się procesie.

Pozwany D. K. wnosił o oddalenie powództwa. Pozwany wskazał, że ze względu na odniesione obrażenia w trakcie zdarzenia, przebiegu zdarzenia nie pamięta. Wnosił o oddalenie powództwa ze względu na brak jakichkolwiek środków, gdyż jest uczniem pozostającym na utrzymaniu rodziców.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Do zdarzenia doszło w dniu 17 sierpnia 2015 r, w C. na skrzyżowaniu ul (...) z ulicą (...). Pozwany D. K. urodzony (...) jadąc rowerem za 2 kolegów również poruszających się rowerami, wjechał przy czerwonym świetle na skrzyżowanie. Właściciel samochodu T. (...) i kierujący nim w chwili zdarzenia - A. K. uderzył pojazdem w rowerzystę. W wyniku uderzenia rowerzysta został poderwany do góry i spadł udami i siedzeniem na pokrywę komory silnika powodując jej wgniecenie. Uderzony rowerzysta przesunął się po pokrywie komory silnika i uderzył plecami i głową w przednią szybę pojazdu wgniatając ją. Kierujący samochodem zaczął gwałtownie hamować przez co rowerzysta zsunął się z pojazdu na jezdnię przed samochodem. Powstałe w wyniku wypadku uszkodzenia samochodu są typowe dla tego rodzaju zdarzeń. Wypadek spowodował kierujący rowerem D. K., natomiast kierujący samochodem A. K. nie przyczynił się do powstania zdarzenia drogowego, chociaż mógł zmniejszyć jego skutki i to zarówno dla potrąconego rowerzysty jak i stopnia uszkodzenia pojazdu, gdyby baczniej obserwował jezdnię i wcześniej podjął manewr hamowania. Wartość pojazdu przed zdarzeniem wynosi 36900 zł brutto, po zdarzeniu 20800 zł brutto, a koszt naprawy ekonomicznie uzasadniony wynosi 25249,82 zł brutto (dowód: notatka policji k. 15 akt, karta pojazdu k. 17 akt, opinia biegłego z zakresu określenia wartości pojazdów R. C. k. 58-70 akt).

D. K. mający w chwili zdarzenia 15 lat, znał i był w stanie zrozumieć obowiązujące normy społeczne, chociaż nie zawsze je przestrzegał. Ma przeciętną zdolność do rozumienia złożonych sytuacji i ich sensownego ujmowania, przewidywania i planowania, percepcji wzrokowej, koncentracji uwagi wzrokowej, pamięci długotrwałej. Jest impulsywny, niecierpliwy, a jego działaniami mogą kierować emocje. W IV klasie szkoły podstawowej odbył kurs rowerowy zakończony egzaminem na kartę rowerową, który składał się z części teoretycznej i praktycznej. Poziom rozwoju umysłowego D. K. znajdował się na poziomie przeciętnym, podobnie jak jego dojrzałość jeżeli chodzi o działania polegające na poruszaniu się rowerem w ruchu drogowym i znajomość zasad działania sygnalizacji świetlnej. Pomimo znajomości i rozumienia norm społecznych, z powodu swoich cech osobowości (impulsywność, niecierpliwość) miał trudności w ich przestrzeganiu, co mogło przyczynić się do zdarzenia (dowód: opinia biegłego psychologa K. O. k. 152-167 akt).

Postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie w sprawie I. N. 158/15 uznał, że swoim zachowaniem w dniu 17 sierpnia 2015 r. D. K. wykazuje przejawy demoralizacji (dowód: kserokopia postanowienia k. 14 akt, akta sprawy I. N. 158/15).

A. K. w dniu 19 sierpnia 2015 r. zlecił (...) Company J. M., M. O., P. (...) spółka jawna dokonanie naprawy powypadkowej samochodu T. (...) nr rej (...). Tego samego dnia A. K. przelał na (...) Company J. M., M. O., P. (...) spółka jawna swoją wierzytelność z tytułu likwidacji szkody przez ubezpieczyciela na podstawie polisy AC łączącej go z Towarzystwem (...) S.A. z siedzibą w W. (dowód: kserokopia umowy k. 18-19 akt).

Decyzją z dnia 30 września 2015 r. Towarzystwo (...) S.A. w W. wypłaciła (...) Company J. M., M. O., P. (...) spółka jawna kwotę 25249,82 zł tytułem odszkodowania, zgodnie ze złożoną fakturą (dowód: decyzja k. 33-34 akt, faktura k. 35 akt).

O wypłaconym odszkodowaniu został zawiadomiony sprawca szkody pismem z dnia 17 listopada 2016 r. Pismem tym D. K. został równocześnie wezwany do zwrotu wypłaconego odszkodowania w terminie do 1 grudnia 2016. Pismo odebrała T. K. (2) w dniu 21 listopada 2015 (dowód: kserokopia k. 36 akt).

Wobec nieuiszczenia należności w zakreślonym terminie. powód pismem z dnia 5 grudnia 2016 r. wezwał sprawcę szkody do uiszczenia należności w terminie 14 dni pod rygorem wytoczenia powództwa (dowód: wezwanie k. 36 akt, potwierdzenie odbioru pisma k. 37 akt).

Należność nie została zapłacona przez D. K. ani wcześniej przez jego rodziców. Pozwany nigdzie nie pracuje, jest na utrzymaniu rodziców. Nie kwestionując zasadności roszczenia ani wysokości dochodzonej przez powoda kwoty, pozwany nie zapłacił należności z powodu braku środków (dowód: zeznania pozwanego k. 117-118, 168 akt).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dołączone dokumenty w aktach sprawy I. N. 158/15 oraz znajdujące się w aktach niniejszej sprawy, zeznania T. K. (2) k. 44, 112-113 akt, T. K. (1) k. 44v akt, A. K. k. 44-45 akt, zeznania pozwanego D. K. k. 117-118, akt, opinie biegłych: z zakresu techniki samochodowej R. C. k. 58-70, 96-98 akt, psychologa K. O. k. 152-157 akt.

Sąd uwzględnił dołączone do akt dokumenty, ich prawdziwość nie była kwestionowana przez strony i nie budzi wątpliwości. Przedłożone dokumenty rzeczywiście były sporządzone, a w ich treść nie ingerowano, nie były przerabiane.

Sąd za wiarygodne uznał zeznania świadków i pozwanego były one bowiem logiczne i spójne, a co najważniejsze znalazły potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach. Pozwany ostatecznie nie kwestionował zasadności roszczenia ani wysokości wypłaconego odszkodowania i zadośćuczynienia, a jedynie wskazał iż jego sytuacja majątkowa nie pozwala mu na poniesienie tak wysokich kosztów.

W sprawie stan faktyczny w zasadzie był niesporny pomiędzy stronami. Niewątpliwie istniał związek przyczynowy w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. pomiędzy szkodą w samochodzie ubezpieczonym u pozwanego, a kolizją z dnia 17 sierpnia 2015 r., co stwierdzili biegli w opiniach pisemnych. Przedmiotem sporu był stopień rozumienia swoich czynów przez sprawcę zdarzenia oraz wysokość odszkodowania należnego poszkodowanemu. Powyższe okoliczności Sąd ustalił w oparciu o opinie biegłych z zakresu techniki samochodowej R. C. i psychologa K. O..

Sporządzone dla potrzeb niniejszej sprawy opinie biegłych zasługiwały na walor wiarygodności, gdyż sporządzone zostały przez osoby dysponujące odpowiednią wiedzą, poprzedzone analizą dokumentów. Opinie sporządzono w sposób rzeczowy i merytorycznie poprawny. Zdaniem Sądu brak jest zatem jakichkolwiek podstaw aby dyskredytować ten dowód. Opinie biegłych wzajemnie się uzupełniają, nie ma między nimi sprzeczności i żadna ze stron ich nie kwestionowała.

Sąd zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Zgodnie z art. 828 §1 k.c. jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli zakład pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela.

(...) S.A. wypłacił odszkodowanie na podstawie umowy ubezpieczenia AC zawartej z właścicielem samochodu T. (...) A. K. w kwocie 25249,82 zł brutto za naprawę pojazdu uszkodzonego przez wjechanie rowerem przez D. K. na jezdnię na czerwonym świetle.

Przesłanką konieczną do powstania prawa regresu w stosunku do sprawcy jest wypłacenie przez zakład ubezpieczeń świadczeń na rzecz poszkodowanych. Z tym momentem - z mocy samego prawa - powstaje prawo zwrotnego dochodzenia roszczenia, które z tą samą chwilą staje się wymagalne. Powstaje zasadniczo nowa wierzytelność, choć pod wieloma względami jest ona jednak uzależniona od istnienia wierzytelności pierwotnej (podstawowej), jaka została zaspokojona przez zapłatę świadczenia ubezpieczeniowego. Wierzytelność pierwotna, która przysługiwała poszkodowanemu, została zaspokojona i dzięki temu powstało roszczenie zwrotne zakładu ubezpieczeń.

Dla ustalenia, czy w danych okolicznościach powstaje po stronie zakładu ubezpieczeń uprawnienie do dochodzenia zwrotu wypłaconego poszkodowanemu odszkodowania istotne jest rozstrzygnięcie, czy przesłanką konieczną dla powstania tego uprawnienia (odpowiedzialności sprawcy) jest istnienie związku przyczynowego między określonymi w treści ustawy okolicznościami faktycznymi a szkodą.

Przyjmuje się w doktrynie, że spośród okoliczności wymienionych w pkt 1-4 jedynie między rozmyślnym działaniem (pkt 1) kierującego a szkodą musi zachodzić adekwatny związek przyczynowy (art. 361 k.c.). Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia szkody, które w doktrynie definiuje się niejednolicie. Odosobnione jest stanowisko, że szkodą jest tylko zmniejszenie majątku, które nastąpiło wbrew woli poszkodowanego, a więc, że wydatki, do których poniesienia nie został "zmuszony" poszkodowany, nie są objęte pojęciem szkody. Przeważa stanowisko, że szkoda majątkowa to różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem jaki by istniał, gdyby to zdarzenie nie nastąpiło. Pojęcie szkody było też przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego m.in. w uzasadnieniach wyroku z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00 ("Izba Cywilna" 2002, nr 12, s. 40) oraz uchwały z dnia 15 listopada 2001 r., (III CZP 68/01). Sąd Najwyższy - odwołując się do przeważającego stanowiska wyrażanego w doktrynie - stwierdził, że szkodą jest uszczerbek w prawnie chronionych dobrach majątkowych, wyrażający się w różnicy między stanem tych dóbr, jaki istniał i jaki następnie mógłby istnieć w ramach normalnej kolei rzeczy, a stanem jaki powstał na skutek zdarzenia wywołującego zmianę polegającą na uszczupleniu aktywów lub zwiększeniu pasywów. Sąd Najwyższy podkreślił, że w takim rozumieniu szkodę ujmuje przepis art. 361 § 1 k.c.

Art. 361 k.c. wprowadza zasadę pełnego odszkodowania, ale jednocześnie należy z niego wyprowadzać zakaz przyznawania odszkodowania przewyższającego wysokość faktycznie poniesionej szkody.

Objęcie pojęciem szkody kosztów i wydatków poniesionych w następstwie zdarzenia wywołanego szkodą wynika z kompensacyjnego charakteru odszkodowawczego. Dał temu wyraz Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00 (niepubl.), stwierdzając jako rzecz oczywistą, że podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, iż odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Cel ten realizuje naprawienie szkody uwzględniające indywidualną sytuację poszkodowanego.

W niniejszej sprawie powód wykazał, że wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 25249,82 zł brutto. Ponadto powodowy (...) S.A. wskazał, że podstawą dochodzenia przez niego zwrotu wypłaconego odszkodowania jest okoliczność, iż sprawca kolizji - D. K. ponosi odpowiedzialność za zdarzenie. Pozwany w chwili zdarzenia miał ukończone 13 lat i jego odpowiedzialność uzależniona jest od stopnia rozeznania w dokonanym czynie.

Z opinii biegłego z zakresu określenia wartości pojazdów R. C. wynika, że wypadek spowodował kierujący rowerem D. K., natomiast kierujący samochodem A. K. nie przyczynił się do powstania zdarzenia drogowego, chociaż mógł zmniejszyć jego skutki i to zarówno dla potrąconego rowerzysty jak i stopnia uszkodzenia pojazdu, gdyby baczniej obserwował jezdnię i wcześniej podjął manewr hamowania. Wartość pojazdu przed zdarzeniem wynosi 36900 zł brutto, po zdarzeniu 20800 zł brutto, a koszt naprawy ekonomicznie uzasadniony wynosi 25249,82 zł brutto.

Z art. 426 k.c. nie wynika domniemanie braku odpowiedzialności osoby powyżej 13 roku życia, rzeczą zatem poszkodowanego powoda jest wykazanie, że małoletni pozwany mający w chwili wyrządzenia szkody ukończone 13 lat był w tym czasie dojrzały w stopniu pozwalającym na działanie z rozeznaniem. Jeżeli dowód ten się nie powiedzie, małoletni sprawca nie zostanie uznany za zdolnego do ponoszenia winy, co wyłączy jego odpowiedzialność odszkodowawczą opartą na tej zasadzie. Osoba powyżej 13. roku życia ma pełną zdolność deliktową, o ile oczywiście nie działała w stanie wyłączającym świadome lub swobodne powzięcie decyzji. Konieczne jest zatem wykazanie, w ramach odpowiedzialności za czyn własny ( art. 415 k.c.), czy osoba powyżej 13. roku życia działała z należytym rozeznaniem, a więc czy jej cechy osobiste, wiek, stopień rozwoju itd. pozwalają twierdzić, że miała świadomość obowiązujących reguł postępowania, w szczególności obowiązku niewyrządzania drugiemu szkody.

Zgodnie z opinią biegłego psychologa D. K. mający w chwili zdarzenia 15 lat, znał i był w stanie zrozumieć obowiązujące normy społeczne, chociaż nie zawsze je przestrzegał. Ma przeciętną zdolność do rozumienia złożonych sytuacji i ich sensownego ujmowania, przewidywania i planowania, percepcji wzrokowej, koncentracji uwagi wzrokowej, pamięci długotrwałej. Jest impulsywny, niecierpliwy, a jego działaniami mogą kierować emocje. W IV klasie szkoły podstawowej odbył kurs rowerowy zakończony egzaminem na kartę rowerową, który składał się z części teoretycznej i praktycznej. Poziom rozwoju umysłowego D. K. znajdował się na poziomie przeciętnym, podobnie jak jego dojrzałość jeżeli chodzi o działania polegające na poruszaniu się rowerem w ruchu drogowym i znajomość zasad działania sygnalizacji świetlnej. Pomimo znajomości i rozumienia norm społecznych, z powodu swoich cech osobowości (impulsywność, niecierpliwość) miał trudności w ich przestrzeganiu, co mogło przyczynić się do zdarzenia.

Również Sąd Rodzinny uznał D. K. za winnego zdarzenia stwierdzając jego demoralizację.

W tej sytuacji Sąd uznał, iż powód wykazał winę pozwanego w trybie art. 415 k.c., a wobec spełnienia świadczenia przysługuje mu prawo regresu do wysokości wypłaconego świadczenia.

Jeśli chodzi o początek daty płatności odsetek od zasądzonej kwoty, to stosownie do treści art. 481 § 1 k.c. wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, które jest wymagalne. Kwestię wymagalności roszczenia reguluje przepis art. 455 k.c., zgodnie z którym, jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie winno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania świadczenia. Jak wynika z pisma powoda skierowanego do pozwanego, sprawca szkody był wezwany przez ubezpieczyciela do zapłaty pismem z dnia 17 listopada 2016 r. kwoty 25 249,82 zł w terminie do 1 grudnia 2016 r. Wezwanie do zapłaty zostało odebrane w dniu 21 listopada 2016 r., jednakże do chwili wytoczenia powództwa dochodzona pozwem należność nie została zapłacona. Ponieważ temu obowiązkowi pozwany nie zadośćuczynił, zgodnie z żądaniem powoda, Sąd zasądził odsetki od zgodnie z art. 455 k.c. w zw. z art. 481 k.c. od dnia następnego po terminie płatności wskazanym w wezwaniu do zapłaty z dnia 17 listopada 2016r. skierowanym do pozwanego tj. od dnia 2 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą wyrażoną w trybie art. 98§1i §3 k.p.c.

Na koszty składają się: opłata sądowa, którą uiścił powód – 1263 zł, koszty zastępstwa procesowego poniesione przez powoda w kwocie 3600 zł - wynagrodzenie radcy prawnego reprezentującego powoda, których wysokość wynika z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265) i 17 zł opłaty od pełnomocnictwa oraz poniesione przez powoda koszty związane ze sporządzeniem opinii w łącznej kwocie 1938,20 zł.

Mając na uwadze sytuację finansową pozwanego, który nie posiada żadnych dochodów, na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd odstąpił od obciążenia pozwanego obowiązkiem zwrotu wydatkowanych sum budżetowych.

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku.

Zarządzenie: (...)