Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2018 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu IV Wydział Pracy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 września 2018 roku

sprawy z powództwa Z. O.

przeciwko K. S. (1)

o sprostowanie świadectwa pracy, ekwiwalent za pranie odzieży roboczej, odszkodowanie

O R Z E K Ł:

1.  Zasądzić od pozwanej na rzecz powoda Z. O. kwotę 100 zł ( sto złotych) tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej.

2.  Oddalić powództwo w pozostałym zakresie.

3.  Opłatą od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony, obciążyć Skarb Państwa.

4.  Nie obciążać powoda kosztami zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IVP 104/18

UZASADNIENIE

Powód Z. O. złożył pozew przeciwko pozwanej K. S. (1) o sprostowanie świadectwa pracy domagając się wyjaśnienia w zakresie powodu zwolnienia i rozwiązania stosunku pracy. Powód nadmienił, że w okresie od 20.03.2018r. do 9.04.2018r. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Według powoda został on zwolniony w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim i nie zostało doręczone powodowi wypowiedzenie umowy o pracę. Powód domagał się odszkodowania w kwocie 4.200 zł za bezprawne zwolnienie z pracy i 100 zł za pranie odzieży roboczej.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, podnosząc że powód był zatrudniony przez pozwaną na podstawie umowy o pracę na czas określony od 25.05.2017r. do 24.05.2018r. Wcześniej powód miał zawartą umowę na okres próbny. Dla pozwanej zatrudnienie przebiegało w sposób zadawalający, jednakże w dniu 28.02.2018r. powód złożył wypowiedzenie umowy o pracę. Następnie w dniu 15.03.2018r. powód złożył wniosek o udzielenie urlopu wypoczynkowego w okresie od 19.03.2018r. do 30.03.2018r. i zgodnie z tym wnioskiem rozpoczął w dniu 19.03.2018r. urlop wypoczynkowy. W czasie trwania urlopu wypoczynkowego, powód złożył pracodawcy zwolnienie lekarskie. Stosunek pracy z powodem rozwiązał się z dniem 31.03.2018r. W dniu 4.04.2018r. pozwana sporządziła świadectwo pracy i wydała powodowi. Według pozwanej powód nie sprzeciwiał się treści świadectwa pracy. Pismem z dnia 17.04.2018r. powód skierował do pozwanej wniosek o sprostowanie świadectwa pracy. Pozwana pismem z dnia 24.04.2018r. ustosunkowała się do pisma powoda. W zakresie sprostowania świadectwa pracy pozwana wyjaśniała, że powód nie zachował ustalonych przez ustawodawcę terminów w zakresie procedury odwoławczej. Pozwana ponownie wskazała , że powód odebrał świadectwo pracy osobiście, w dniu 4.04.2018r. a wniosek został sporządzony w dniu 17.04.2018r. a więc po upływie przewidzianego przepisami siedmiodniowego terminu. Dodatkowo pozwana podkreśliła, że nawet gdyby przyjąć, że termin został dochowany to nie mógł być on uwzględniony na prawidłowo sporządzone świadectwo pracy. W zakresie żądania wypłaty odszkodowania żądanie powoda było dla pozwanej niezrozumiałe. Pozwana ponownie wskazywała, że do rozwiązania stosunku pracy doszło z inicjatywy powoda. Z ostrożności procesowej pozwana wyjaśniała również , że wysokość żądanego odszkodowania jest zawyżona. Powołała się na treść art. 50 § 4 kp. Na tej podstawie pozwana wskazywała, że strony obowiązywał jednomiesięczny okres wypowiedzenia a umowa miała trwać do dnia 24.05.2018r. W zakresie żądania ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej, pozwana wskazywała, że dostarczyła powodowi odzież roboczą, jednakże powód odmówił użycia odzieży oferowanej przez pozwaną. Pozwana powołała się na faktury za zakup odzieży roboczej. Niezależnie od tego pozwana podnosiła, iż żądana przez powoda wysokość ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej za jeden miesiąc jest znacznie zawyżona. Według pozwanej odzież robocza nadawała się do prania z inną prywatną odzieżą powoda, co znacznie zmniejsza koszty prania. Ponadto powód był zobowiązany do dokonania pisemnej wyceny faktycznie poniesionych kosztów. Powód tego nie uczynił, dlatego pozwana uznała iż kwota dochodzona przez powoda , co najwyżej nie przekracza kilku złotych.

Powód złożył drugi pozew przeciwko pozwanej K. S. (1) o kwotę 4.300 zł, domagając się odszkodowania. Pozwana złożyła odpowiedź na pozew i podnosiła okoliczności tak jak w odpowiedzi na pozew w sprawie IVP 104/18. Na rozprawie w dniu 3.07.2018r. Sąd zarządzeniem dołączył niniejszą sprawę do sprawy IVP 104/18 celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Powód zawarł z pozwaną dwie umowy o pracę. Pierwsza umowa na okres próbny od dnia 24.04.2017r. do 24.05.2017r. w charakterze pracownika gospodarczego w pełnym wymiarze czasu pracy. Następnie powód zawarł umowę na czas określony od dnia 25.05.2017r. do 24.05.2018r. z zachowaniem warunków umowy o pracę tak jak w umowie na okres próbny. Wraz z powodem pracowali świadkowie K. N., K. S. (2) oraz K. W.. Powód i pozostali pracownicy pracowali przy pracach porządkowych na terenie miasta G.. Pismem z dnia 28.02.2018r. powód złożył wypowiedzenie umowy o pracę. Powód złożył wniosek urlopowy o wykorzystanie urlopu wypoczynkowego od dnia 19.03.2018r. do 30.03.2018r. Powód był niezdolny do pracy od 20.03.2018r. do dnia 9.04.2018r.Umowa o pracę rozwiązała się z dniem 31 03 2018r. W dniu 4.04.2018r. powód odebrał świadectwo pracy. Pismem z dnia 17.04.2018r. powód złożył wniosek o zmianę świadectwa pracy. Pozwana pismem z dnia 24.04.2018r. ustosunkowała się do pisma powoda.

Sąd zważył co następuje :

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie akt osobowych powoda, zaświadczeń lekarskich k. 21-23 oraz zeznań świadków K. N., K. S. (2), K. W. oraz zeznań powoda. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków albowiem były zgodne, jak również Sąd dał wiarę zeznaniom powoda, przy czym odmówił wiarygodności zeznaniom powoda w części, w której podnosił iż nie złożył wypowiedzenia umowy o pracę.

Powód nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych. Stosownie do art. 30 § 1kp umowa o pracę rozwiązuje się:

1) na mocy porozumienia stron;

2) przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem);

3) przez oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia);

4) z upływem czasu, na który była zawarta.

Rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika jest dopuszczalne, na co wskazuje przywołany wyżej art. 30 kp. W aktach sprawy znajduje się przedłożone przez pozwaną oświadczenie z dnia 28.02.2018r. o wypowiedzeniu przez powoda umowy o pracę. Powód nie zgłosił żadnych dowodów celem podważenia skutków prawnych wynikających z pisma z dnia 28.02.2018r. Składając oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem, powód nie znajdował się w stanie wyłączającym swobodne bądź świadome podjęcie decyzji.W tym miejscu należy odnieść się do stanowiska wyrażonego w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 1999 r., I PKN 534/97 (OSNAPiUS 2000 r., nr 6, poz. 215), według którego określenie stopnia świadomości pracownika w chwili składania przez niego oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron (art. 82 KC w związku z art. 300 KP) może nastąpić na podstawie różnych dowodów.Takimi dowodami mogą być, tak jak w przedmiotowej sprawie, zeznania świadków.

To spowodowało, że Sąd dał wiarę dowodowi zgłoszonemu przez pozwaną, tj. oświadczeniu powoda z dnia 28.02.2018r. o wypowiedzeniu umowy o pracę. Powód potwierdził, że podpis znajdujący się na przedstawionym dokumencie jest jego podpisem. Powód dopuszczał możliwość, że podpisał powyższe pismo in blanco. Świadkowie bezpośrednio współpracujący z powodem tj. K. S. (2) oraz K. W. potwierdzili zgodnie, że powód mówił w czasie zatrudnienia, że chce zakończyć pracę u pozwanej. Powód wskazywał na ciężkie warunki pracy. Świadek K. S. (2) potwierdził w swoich zeznaniach, że prosił powoda, aby pracował do końca zawartej umowy o pracę na piśmie. Jednocześnie świadek K. S. (2) wskazywał na zadowolenie pracodawcy z pracy powoda i nielogiczne zachowania powoda co do rozwiązania umowy o pracę przed jej upływem okresu obowiązywania. Wobec powyższych ustaleń i braku dowodów na podważenie oświadczenia woli w zakresie wypowiedzenia umowy o pracę przez powoda Sąd uznał, że powód złożył wypowiedzenie umowy o pracę skutecznie. Zastosowany okres wypowiedzenia jest zgodny z obowiązującymi przepisami, dlatego Sąd nie znalazł podstaw do zasądzenia na rzecz powoda odszkodowania. Konsekwentnie bezzasadne okazało się roszczenie powoda o sprostowanie świadectwa pracy. W zakresie żądania powoda wypłaty ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej, Sąd dał wiarę , że pozwany zaopatrzył pracowników, w tym powoda, w odzież roboczą. Powód domagał się ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej. Zgodnie z art. 237 ⁹ § 3kp „Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika”. Oznacza to, że pozwana miała obowiązek uregulowania kwestii zapłaty ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej, zwłaszcza że powód pracował przy pracy polegającej na sprzątaniu śmieci na przystankach na terenie miasta G. i zajmował się ich wywożeniem. Pozwana powyższej należności w ogóle nie uregulowała. W przepisach prawa pracy nie znajdziemy zasad ustalania i wypłacania ekwiwalentu za pranie. Jego wysokość musi odpowiadać równowartości faktycznie poniesionych przez pracownika wydatków na pranie. Z tego względu kwota ekwiwalentu powinna być kalkulowana na podstawie np.:

⚫

wysokości opłat pobieranych przez pralnie w miejscowości, gdzie położony jest zakład pracy lub

⚫

analizy cen energii, wody, środków czyszcząco-piorących, z uwzględnieniem rodzaju odzieży, stopnia jej zabrudzenia i niezbędnej częstotliwości jej prania

W ocenie Sądu należy brać pod uwagę okres zatrudnienia powoda oraz, że powyższy ekwiwalent powinien być wypłacany co miesiąc. Kwota 100 zł – wskazana przez powoda, w ocenie Sądu, biorąc pod uwagę ceny środków czyszcząco-piorących lub ceny pralni w miejscowości G. jest niewygórowana. Sąd nie zgadza się z twierdzeniami pozwanej iż powód miał prać swoją odzież roboczą z rzeczami prywatnymi, co miałoby obniżyć koszty prania odzieży roboczej. Taka sytuacja jest niedopuszczalna ze względu na charakter pracy powoda. Ponieważ pozwana uchybiła swojemu obowiązkowi wynikającemu z art. 94 pkt. 4 kp. zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, dlatego Sąd uznał za zasadne żądanie powoda w tym zakresie. Na marginesie Sąd stwierdza, że dostarczenie odzieży roboczej przez pracodawcę jest obowiązkiem pracodawcy i powinien zapewnić pranie tej odzieży we własnym zakresie. Jeżeli tego nie zapewnia, zobowiązany jest do ustalenia zasad wypłaty ekwiwalentu. Pozwana w tym zakresie nie poczyniła żadnych ustaleń co do zasad wypłaty ekwiwalentu (częstotliwości wypłaty, stopnia zabrudzenia odzieży roboczej). Pozwana miała także obowiązek założyć kartę ewidencyjną przydziału odzieży zgodnie z §8 pkt. 3 rozporządzenia (...) z dnia 28.05.1996r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (Dz.U. nr 62 poz. 286). Dlatego Sąd orzekł w ten sposób, że zasądził na rzecz powoda kwotę 100 zł tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej. W pozostałym zakresie Sąd oddalił roszczenia powoda. Biorąc pod uwagę wynik postępowania co do kosztów Sąd zastosował wobec powoda art. 102 k.p.c. uznając że zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek skutkujący możliwością odstąpienia obciążania kosztami strony przegrywającej proces. Powód nie powinien ponosić kosztów procesu w tym zastępstwa procesowego. Powód mógł pozostawać w subiektywnym przekonaniu o słuszności swoich racji i uwzględniając, że powód zakończył pracę u pozwanej i nie podjął nowego zatrudnienia nie powinien pokrywać kosztów procesu.

Dlatego orzeczono jak w sentencji wyroku.