Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2019 roku w Człuchowie

na rozprawie sprawy z powództwa (...) Ltd. z siedzibą w L., C.

przeciwko M. D.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. D. na rzecz powoda (...) Ltd. z siedzibą w L., C. kwotę 6.283,63zł (sześć tysięcy dwieście osiemdziesiąt trzy złote sześćdziesiąt trzy grosze) wraz z odsetkami:

a)  umownymi liczonymi od kwoty 5.000zł (pięć tysięcy złotych) w wysokości 14% od dnia 28 września 2018 roku do dnia zapłaty,

b)  ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 408,63zł (czterysta osiem złotych sześćdziesiąt trzy grosze) w wysokości 7% od dnia 28 września 2018 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany odsetek ustawowych za opóźnienie z tymi odsetkami,

2.  zasądza od pozwanego M. D. na rzecz powoda (...) Ltd. z siedzibą w L., C. kwotę 1.879zł (tysiąc osiemset siedemdziesiąt dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 47/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Ltd z siedzibą w L., C. wniósł, w elektronicznym postępowaniu upominawczym, przeciwko M. D. pozew o zapłatę kwoty 6.283,63 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 5.000 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 408,63 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 12 marca 2018 r. została zawarta umowa pożyczki o nr (...) pomiędzy (...) sp. z o.o. w siedzibą w W. a pozwanym. Powód wskazał, że na mocy umowy spółka udzieliła pozwanemu pożyczki terminowej w kwocie 5000 zł. na określonych warunkach, a pozwany zobowiązał się do terminowej spłaty zadłużenia, zgodnie z harmonogramem. Powód wskazał, że dodatkowo na poczet dochodzonego żądania zaliczone zostały: prowizja umowna, zaległe odsetki umowne, odsetki za opóźnienie, odsetki za opóźnienie od 21 sierpnia 2018 r. Zdaniem powoda data wymagalności przypadła na dzień 11 kwietnia 2018 r. Powód poinformował, ze na dochodzone roszczenie składa się: niespłacony kapitał w kwocie 5000 zł., prowizja umowna pobrana za udzielnie pożyczki w kwocie 875 zł., a wysokość naliczanych opłat została precyzyjnie określona w umowie: zaległe odsetki umowne w kwocie 41 zł. naliczane do 3 marca 2018 r., odsetki za opóźnienie w kwocie 294,75 zł. naliczane przez poprzednika prawnego od dnia 4 marca 2018 r. do dnia 20 sierpnia 2018 r. w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, oraz odsetki w kwocie 72,88 zł. naliczane przez powoda od dnia 21 sierpnia 2018 r. do dnia poprzedzającego złożenie powództwa w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Powód wskazał również, ze nabył wierzytelność w drodze umowy cesji z poprzednikami prawnymi. Z pozwu wynika, ze pismem z dnia 27 sierpnia 2018 r. wezwano pozwanego do zapłaty i poinformowano o polubownym rozwiązaniu sprawy.

W oparciu o złożone powództwo w dniu 15 października 2018 roku referendarz w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachów w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym, w którym uwzględnił powództwo w całości. .

W ustawowym terminie pozwany złożył sprzeciw, zaskarżając nakaz w całości i wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu. Pozwany reprezentowany przez pełnomocnika zawodowego oświadczył, iż zaprzecza wszelkim twierdzeniom podanym w pozwie z wyjątkiem wyraźnie przyznanych. Przyznał, iż w czasie zbliżonym do podanego w pozwie był zainteresowany uzyskaniem pożyczki u poprzedniczki powódki i z tego co pamięta złożył jedynie wniosek, chociaż również w tym zakresie nie ma pewności z uwagi na nieznajomość procedur korporacyjnych rzekomej poprzedniczki powódki i upływ czasu.

Pozwany wskazał również, ze nie jest mu znane czy roszczenie objęte pozwem dotyczy właśnie tego wniosku. Według pozwanego po złożeniu wniosku o zawarcie umowy – po dokładnej analizie warunków umowy, uznał te warunki za niesatysfakcjonujące. Nie przypomina, więc sobie aby zawarł umowę, na która powołuje się powódka. W związku z powyższym z ostrożności procesowej zaprzeczył aby ją zawierał. Zaprzeczył również, aby uzyskał jakąkolwiek kwotę z ww. tytułu, jednakże nie chce wprowadzać sądu w błąd, albowiem w tym czasie uzyskał pożyczkę – lecz jak wydaje się pozwanemu – od innego podmiotu i pożyczka ta została już spłacona. Wskazał również, nie dysponuje obecnie żadnym dokumentem potwierdzającym tę okoliczność. Pozwany zakwestionował również, aby powódka nabyła od innego podmiotu rzekomą wierzytelność wobec pozwanego. W związku z powyższym domaga się aby powódka złożyła przedmiotową umowę w oryginale, albowiem nie będzie wystarczający jej odpis. Podkreślił również że przedmiotowy wniosek dotycz również załączników, albowiem niezależnie od nazwania określonego dokumentu załącznikiem umowy stanowi on jej integralna część, a fizycznie jego wydzielenie z treści umowy ma charakter jedynie techniczny. Według pozwanego brak złożenia załącznika uniemożliwia ustalenie czy powódka istotnie nabyła jakąkolwiek wierzytelność w stosunku do pozwanego. Następnie powołując się na daleką posuniętą ostrożność oświadczył, że zaprzecza, aby istniało inne jakiekolwiek zdarzenie, mogące stanowić podstawę dochodzenia roszczenia objętego pozwem. Pozwany wskazał również, że powódka nie wykazała daty wymagalności roszczenia. Według strony złożenie dokumentu dotyczącego wymagalności roszczenia jest konieczne dla wykazania roszczenia co do zasady, albowiem jeżeli roszczenie powódki wynika z umowy pożyczki to konieczne jest złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy i dokumentu wskazującego dzień doręczenia tego oświadczenia. Pozwany również „z daleko posuniętej ostrożności procesowej” wskazał, że powódka nie wykazała roszczenia co do wysokości. Podkreśli, iż wskazała jedynie kwotę, która stanowić ma ostateczną wysokość zobowiązania, nie wyjaśniając w jaki sposób ta kwota została wyliczona. Według strony kwota ta została wyliczona błędnie. Zarzucił również stronie powodowej, że nie wykazała ona podstaw obliczenia odsetek, a on to obliczenie kwestionuje z uwagi na brak podstaw prawnych jak i faktycznych .

W piśmie procesowym z dnia 14 marca 2019 r. podniósł również nieprawidłowości przy złożeniu pisma procesowego powoda, co zdaniem strony skutkować powinno zwrotem pisma, a zwrot pisma oznacza, że skutecznie nie złożył do akt sprawy dokumentów w tym piśmie wskazanych. Z powyższych względów zdaniem pozwanego powód nie wykazał roszczenia. Następnie podniósł, ze zgodnie z treścią umowy przedłożonej przez powoda konieczna do jej zawarcia była wpłata weryfikacyjna, a powód nie złożył takiej wpłaty. Zdaniem pozwanego dowód: przelew wychodzący - szczegóły zrealizowanej transakcji z datą 13 sierpnia 2015 r. nie jest potwierdzeniem przelewu, lecz stanowi – co wynika z adnotacji na nim – „dokument wewnętrzny” a to z pewnością nie może dowodzić zawarcia umowy (...), na co wskazuje nie tylko data operacji – 13 sierpnia 2015 r., jak również tytuł operacji. Z ostrożności procesowej pozwany zaprzeczył również aby otrzymał dochodzoną kwotę 5000 zł. Podniósł również, ze dowody przedłożone przez powoda nie stanowią nawet dokumentów w rozumieniu przepisów postępowania cywilnego, lecz jedynie kartki papieru (nie jest bowiem ustalone kto je sporządził i kto jest ich wystawcą).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 marca 2018 r. (...) sp. zo.o. z siedzibą w W. zawarł z pozwanym M. D. umowę pożyczki nr (...). Na podstawie umowy pożyczkodawca udzielił pozwanemu pożyczki w wysokości 5000 zł. na okres do 11 kwietnia 2018 r. .Zgodnie z umową pożyczki stopa oprocentowania pożyczki została określona na 10 %, a prowizja na kwotę 875 zł. Umowa została zwarta na okres 30 dni i splata miał być jednorazowa. W umowie określono, ze kwota pożyczki ma być wypłacona natychmiast i w całości.

dowód: umowa k. 25, 28-34

W dniu 12 marca 2018 r. wypłacono pozwanemu na jego rachunek o nr (...) kwotę 5000 zł.

dowód : przelew k. 27

Z uwagi na fakt, iż pozwany nie wywiązywał się z zawartej umowy pismem z dnia 27 sierpnia 2018 r. został on wezwany do zapłaty.

dowód: pismo k. 35

W dniu 2 stycznia 2018 r. pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. a (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. została zawarta umowa o przeniesieniu ryzyka niespłaconych pożyczek. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. jako zabezpieczający na podstawie umowy zobowiązał się zabezpieczyć odpłatnie spółkę od ponoszenia ryzyka niespłaconych pożyczek. Zgodnie z umową na zabezpieczającego miała zostać przeniesiona własność wierzytelności z tytułu pożyczek, w stosunku do których dokonała opłatności, o której mowa w § 3 umowy. Zgodnie z § 3 umowy spółka zobowiązała się w terminie do 5 dnia każdego miesiąca przekazać zabezpieczającemu zestawienie niespłaconych kwot pożyczek za poprzedni miesiąc, w związku z realizacją przedmiotowej umowy.

W dniu 18 maja 2018 r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarła z powodem SVEA Ekonomi (...) z siedzibą w L., C. umowę ramową przelewu wierzytelności. Zgodnie z § 3 umowy jej przedmiotem była sprzedaż na rzecz nabywcy wierzytelności pieniężnych określonych w poszczególnych porozumieniach, w celi ich dalszej windykacji.

W dniu 21 sierpnia 2018 r. pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. a SVEA Ekonomi (...) zwarto porozumienie do umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 18 maja 2018 r. Przedmiotem porozumienia był przelew na rzecz nabywcy wierzytelności pieniężnych o łącznej wartości nominalnej na dzień rozliczeniowy 21 sierpnia 2018 r. Wśród nabytych wierzytelności była również wierzytelność przysługująca wobec pozwanego M. D. z tytułu umowy nr (...) z dnia 12 marca 2018 r. która wynosiła kwotę 5000 zł z tytułu kapitału, 41 zł. z tytułu otwartych odsetek kapitałowych, 875 zł. prowizji

dowód : umowa k. 37 – 39k. 41-32, wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji k. 16

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie należało uwzględnić w całości.

Nie ulega wątpliwości, że dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność wynika z umowy pożyczki zawartej między pozwanym i pierwotnym wierzycielem oraz że roszczenie wynikające z tej umowy zostało zbyte przez pierwotnego wierzyciela na rzecz powoda.

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodzić się jednak należy z pozwanym, ze to na powodzie ciążył obowiązek wykazania okoliczności, na które się powoływał. W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zobowiązany udowodnić, że strony zawarły umowę, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy. Pożyczkobiorca ma obowiązek wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu pieniędzy jak i kosztów jakimi był obciążony. Powód miał również obowiązek wykazać, ze nabył przedmiotową wierzytelność.

Nie budzi wątpliwości, że zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. Mając na uwadze powyższe rozważania dotyczące zawarcia przez strony umowy, zdaniem Sądu powód wykazał istnienie swojej wierzytelności będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Powód w celu wykazania zwarcia umowy przedłożył wydruk umowy, wydruk potwierdzenia przelania kwoty pożyczki, a także umowy dotyczące przelewu wierzytelności.

Co do wartości dowodów przedstawionych przez powoda to również one nie budziły wątpliwości Sądu. Podkreślić należy, że wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym. Powszechnie przyjmuje się, ze wydruki komputerowe stanowią, bowiem "inny środek dowodowy", o którym mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Jakkolwiek nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, to należy przyjąć, że przedmiotowy środek dowodowy świadczy o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku ( por. wyrok SA w Krakowie z dnia 8 lutego 2013r., I ACa 1399/12, LEX nr 1362755, postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 12 października 2012r., I ACz 1810/12, LEX nr 1223511 ). Podkreślić należy, że walor dowodowy przyznaje się wydrukom z poczty elektronicznej (wiadomość e-mail zawarta w wydruku komputerowym, nie jest dokumentem w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c., natomiast może być uznana za "inny środek dowodowy" w rozumieniu art. 309 k.p.c.). Strona pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie zakwestionowała stanowczo prawdziwości twierdzeń powoda. W sprzeciwie poinformowano, ze nie przypomina sobie pozwany aby zawierał umowę, a środki finansowe wpłynęły, ale jak się jemu wydaje od innego podmiotu. Zaznaczyć należy, ze pozwany zaprzeczał okolicznościom przytoczonym w pozwie z „ostrożności procesowej”. Biorąc pod uwagę materiał dowodowy zebrany w sprawie jak i oświadczenia stron, Sąd nie miał wątpliwości, że pozwanego łączyła umowa na którą powoływał się powód (dowód: umowa k. 20-25).

Przedłożona przez powoda umowa określona jako umowa pożyczki pod względem prawnym stanowi niewątpliwie kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim ( tekst jednolity: Dz.U. z 2016 roku, poz. 1528 ze zm.). Zgodnie z art. 3 tej ustawy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę
o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy). Natomiast przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13 ustawy).

Wskazać należy, ze zgodnie z treścią art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W związku z powyższym to na stronach ciąży obowiązek twierdzenia i obowiązek dowodzenia tych wszystkich okoliczności, którą są stosownie do przepisu art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu, w szczególności tych, które są w sprawie sporne.

Zgodnie z treścią art. 210 § 2 k.p.c. każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Strony obowiązane są przedstawiać stan faktyczny, z którego wywodzą swoje prawa i obowiązki, a które stanowią dla sądu merytoryczną podstawę rozstrzygnięcia. Strona ma obowiązek złożyć oświadczenie co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Ich niezłożenie pociąga za sobą możliwość przyjęcia przez sąd, iż fakty objęte tymi twierdzeniami zostały przez stronę przyznane (art. 230 k.p.c.).

Nadmienić należy, ze pozwany wnosząc o oddalenie powództwa ograniczył się jedynie do zakwestionowania okoliczności przytoczonych w pozwie. Początkowo ograniczył się do oświadczenia, ze w okresie zbliżonym do podanego w pozwie był zainteresowany uzyskaniem pożyczki i z tego co pamięta złożył wniosek, ale również do tej okoliczności nie ma pewności, jednakże po złożeniu wniosku o zawarcie umowy – po dokładnej analizie warunków umowy – uznał te warunki za niesatysfakcjonujące i nie przypomina sobie aby zawierał umowę. Następnie ograniczył się do oświadczenia, ze przedłożony przez powoda materiał dowodowy nie ma wartości dowodowej. Strona powodowa konsekwentnie twierdziła, ze pozwany zawarł umowę i uzyskał środki finansowe. Twierdzenia poparł dowodami.

Nadmienić należy, ze Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego, aby pismo powoda, z dnia 31 stycznia 2019 r. zostało złożone z naruszeniem przepisów postępowania cywilnego. Wskazać należy, ze pismo powoda z dnia 31 stycznia 2019 r. zostało złożone na wezwanie sądu w trybie art. 505 ³⁷ k.p.c., a tym samym powód miał obowiązek przedłożyć pismo wraz z odpisem do sądu.

W związku z powyższym w ocenie Sądu nie można uznać, aby pozwany skutecznie w sprzeciwie zakwestionował zwarcie umowy. Stwierdzić należy, że twierdzenie z ostrożności procesowej, że pozwany nie przypomina sobie aby zawierał umowę nie jest jednoznaczne z zaprzeczeniem jej istnienia. Pozwany w swoim stanowisku nie kwestionuje faktów a przede wszystkim wartość dowodową przedłożonych przez powoda dowodów. Podkreślić należy, ze pozwany nie twierdził stanowczo że przedmiotowej umowy nie zawierał i nie otrzymał przedmiotowych środków, oświadczał jedynie, ze nie przypomina sobie tych okoliczności, wydaje mu się ze umowy nie zawierał a środki finansowe otrzymał od innego podmiotu. Sam nie ma pewności co do powyższych okoliczności, kwestionuje fakty przytoczone przez powoda z ostrożności procesowej.

Podstawowym dowodem potwierdzającym zawarcie przedmiotowej umowy pożyczki między stronami jest dowód potwierdzenie przelewu kwoty 5000 złotych z dnia 12 marca 2018 r. tytułem pożyczki nr (...) na rzecz M. D. na jego rachunek bankowy numer (...). Przelew ten został opatrzony numerem pożyczki tożsamym ze wskazanym na wydruku umowy pożyczki załączonej do pisma z dnia 31 stycznia 2019 r. Wskazać należy, ze zgodnie z treścią art. 7 ustawy prawo bankowe oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej.

Z uwagi na fakt, ze pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika zawodowego, nie zakwestionował aby rachunek, którego dotyczy ww. przelew należał do niego, w związku z powyższym należy uznać tę okoliczność za przyznaną. Pozwany nie podniósł, że nie jest właścicielem konta na który przelano środki. W związku z powyższym w ocenie Sądu nie ulega również wątpliwości, że rachunek, na który zostały przelane środki z tytułu pożyczki, należy do pozwanego. M. D. również nie podnosił że ww. środki finansowe nie wpłynęły na jego konto. Przeciwnie w sprzeciwie nie zakwestionował powyższego, podkreślał jedynie, ze z ostrożności procesowej zaprzecza aby uzyskał z tego tytułu jakąkolwiek kwotę, jednakże nie chce wprowadzić sądu w błąd, albowiem w tym czasie uzyskał pożyczkę ale jak się jemu wydaje od innego podmiotu która została spłacona. W związku z powyższym potwierdził ze środki wpłynęły na jego konto, jednakże jego zdaniem od innego podmiotu. Podkreślić należy, ze na tę okoliczność nie przedłożył żadnych dowodów. Jednakże tej okoliczności również nie był pewny.

Sad nie zgodził się z twierdzeniami pozwanego, ze warunkiem koniecznym do zawarcia umowy było dokonanie tzw. wpłaty weryfikacyjnej w określonej kwocie. Jak wynika z umowy (§ 3) wymagania obciążające pożyczkobiorcę dotyczyły pozytywnej weryfikacji. Powód przedłożył potwierdzenie takiej weryfikacji dokonanej przez pożyczkodawcę w dniu 13 sierpnia 2015 r., która dotyczyła innej umowy (dowód wydruk przelewu k. 26). Pozwany nie zakwestionował, aby dane dotyczące tej transakcji nie dotyczyły jego osoby. Nie podniósł aby rachunek wskazany w wydruku nie dotyczył jego osoby.

Biorąc pod uwagę powyższe dowody powołane przez powoda, przy braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, brak jest podstaw aby dowody te zakwestionować. Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa ograniczył się jedynie początkowo do zakwestionowania z ostrożności procesowej okoliczności na które powołał się powód, jednakże w żaden sposób nie próbował dowodów podważyć.

Podkreślić należy, ze analiza całości materiału dowodowego jaki i okoliczności przytoczone przez strony, doprowadziły Sąd do przekonania, ze pozwanego łączyła umowa, która została wykonana przez pożyczkodawcę, a pozwany nie dokonał jej spłaty.

Na uwagę nie zasługiwały zarzuty strony pozwanej odnośnie braku wykazania przejścia wierzytelności na powoda. Do pozwu załączony został bowiem odpis umowy ramowej cyklicznego przelewu wierzytelności, która została zawarta z pierwotnym wierzycielem wraz z porozumieniem i załącznikiem, które w ocenie Sądu w wystarczającym stopniu precyzują, iż jej przedmiotem była wierzytelność przeciwko pozwanemu wynikająca z umowy pożyczki. Wskazana w umowie przelewu wierzytelność została zindywidualizowana i pokrywa się z postanowieniami zawartej przez pozwanego umowy pożyczki, w dostateczny sposób ją indywidualizuje, zarówno co do daty jak i wysokości zobowiązania pozwanego (por. wydruk załącznika k. 76). Wskazać należy, ze powód przedłożył odpisy umowy sprzedaży wierzytelności, które poświadczone były za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie radcę prawnego . Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienie strony powodowej usprawiedliwiające brak możliwości przedłożenia oryginału umowy cesji, wskazane w piśmie z dnia 25 kwietnia 2019 r. i mając na uwadze treść art. 233 § 2 k.p.c. uznał, ze powód wykazał nabycie praw do przedmiotowej wierzytelności.

Wbrew twierdzeniom strony pozwanej powód wykazał również roszczenie co do wysokości, wskazał co składa się na roszczenie dochodzone pozwem, jaka kwota stanowi niespłacony kapitał, jaka prowizję i jaka kwota dochodzona jest z tytułu odsetek i za jaki okres. Podkreślić również należy, ze wprost z umowy wynika również termin spłaty pożyczki, który w umowie został określony na 11 kwietnia 2018r.

W związku z powyższym Sąd uznał, ze powód wykazał swoje roszczenie zarówno co do zasady jak i wysokości, a tym samym w świetle zawartej przez strony umowy w związku z treścią art. 353 k.c. roszczenie powoda zgłoszone w pozwie jest zasadne i na pozwanym ciąży obowiązek zapłaty należności dochodzonej pozwem. Pozwany w żaden sposób nie podważył materiału dowodowego w sprawie, nie przedstawił jakiegokolwiek dowodu oraz twierdzeń, który osłabiłby jego wartość dowodową. Nadmienić należy, w umowie pożyczki zostały wyraźnie określone warunki spłaty, jakie koszty w związku z umową pozwany ma obowiązek ponieść. Została wskazana wysokość prowizji jak i wysokość odsetek. W związku z powyższym nie budzi wątpliwości że pozwany zawarł umowę pożyczki, która miła charakter odpłatny.

W związku z powyższym Sąd w pkt 1 wyroku uwzględnił powództwo w całości, a w pkt 2 wyroku na mocy art. 98 k.p.c. orzekł o kosztach procesu. Na zasądzone koszty procesu składa się uiszczona przez powoda opłata sądowa od pozwu w kwocie 79 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1800,00 zł. na mocy § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 z późn. zm.).