Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2019r.

Sąd Okręgowy swe Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Marek Poteralski

Protokolant: Piotr Banach

w obecności Prokuratora: Alicji Stypułkowskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 9 października, 13 listopada, 14 grudnia 2018r. i 17 stycznia, 12 lutego, 12 marca, 8 kwietnia, 9 maja i 31 maja 2019r.

sprawy: P. S. , syna M. i A. zd. M.

urodz. (...) w T.

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 6 stycznia 2018 r. we W. nakłonił W. K. do popełnienia czynu zabronionego, polegającego na tym, że publicznie i bez żadnego powodu użył przemocy wobec obywatela I. Y. B., w ten sposób, że uderzył go pięścią w twarz i kopnął w prawe kolano, czym spowodował u niego obrażenia w postaci urazu twarzoczaszki i urazu kolana prawego, naruszające czynności narządów jego ciała na okres poniżej siedmiu dni, z powodu jego przynależności narodowej i rasowej to jest o czyn z art. 18§2 k.k. w zw. z art. 119§1 k.k. i art. 257 k.k. i art. 157§2 k.k. w zw. z art. 57a§1 k.k. i z art. 11 §2 k.k.;

II. w dniu 6 stycznia 2018 r. we W. działając wspólnie i w porozumieniu z W. K. oraz M. L. dokonał pobicia T. P. w ten sposób, że uderzał go pięściami po głowie i twarzy oraz kopał po całym ciele powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci powierzchownego urazu powłok głowy, stłuczenia powieki i okolicy oka, powierzchownego urazu nadgarstka ręki i innych określonych urazów klatki piersiowej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas poniżej siedmiu dni oraz czym naraził pokrzywdzonego na powstanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 §1 k.k. lub w art. 157 §1 k.k. to jest o czyn z art. 158 §1 k.k. i art. 157 §2 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k.;

III. w dniu 6 stycznia 2018r. we W. posiadał wbrew przepisom ustawy środki odurzające w postaci 0,91 grama netto ziela konopi innych niż włókniste tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005r.

*****

I. uznaje P. S. za winnego tego, że w dniu 6 stycznia 2018 r. we W. chcąc, aby W. K. dokonał czynu zabronionego nakłonił go do tego, mówiąc, aby podszedł do stojącego obok mężczyzny o ciemnej karnacji i uderzył go, w wyniku, czego, W. K. publicznie i bez żadnego powodu z okazaniem rażącego lekceważenia porządku prawnego użył przemocy wobec obywatela I. Y. B. z powodu jego przynależności narodowej i rasowej, w ten sposób, że uderzył go pięścią w twarz i kopnął w kolano, czym spowodował u niego obrażenia w postaci urazu twarzoczaszki i urazu kolana prawego, naruszające czynności narządów jego ciała na okres poniżej siedmiu dni, to jest przestępstwa z art. 18§2 k.k. w zw. z art. 119§1 k.k. w zb. z art. 257 k.k. i art. 157§2 k.k. w zw. z art. 57a§1 k.k. i z art. 11 §2 k.k. i za to na podstawie art. z art. 19§1 k.k. w zw. z art. 119§1 k.k. i art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 57a§1 k.k. wymierza karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 46§ 2 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz Y. B. nawiązkę w wysokości 2 000,00 (dwóch tysięcy) zł.;

III. uznaje P. S. za winnego tego, że w dniu 6 stycznia 2018 r. we W. działając wspólnie i w porozumieniu z W. K. oraz inną ustaloną osobą dokonał pobicia T. P. w ten sposób, że uderzali go pięściami po głowie i twarzy oraz kopali po całym ciele powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci powierzchownego urazu powłok głowy, stłuczenia powieki i okolicy oka, powierzchownego urazu nadgarstka ręki i innych określonych urazów klatki piersiowej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas poniżej siedmiu dni, czym narazili go na powstanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 §1 k.k. lub w art. 157 §1 k.k. tj. przestępstwa z art. 158 §1 k.k. w zb. z art. 157 §2 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. i za to na podstawie art. 158 §1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. wymierza karę wymierza karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV. na podstawie art. 46§2 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz T. P. nawiązkę w wysokości 5 000, 00 (pięciu tysięcy) zł.;

V. uznaje P. S. za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie III części wstępnej wyroku z tym, że przyjmuje, że posiadał 0, 90 g. ziela konopi innych niż włókniste oraz że stanowi on wypadek mniejszej wagi, tj. występek z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (tekst. jedn. Dz. U. z 2017r. poz. 783 z późn. zm.) i za to na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności;

VI. na podstawie art.70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek przez zniszczenie dowodu rzeczowego szczegółowo opisanego w wykazie dowodów rzeczowych na karcie 161 akt pod poz. 1;

VII. na podstawie art. 85§ 1 i 2 kk. i art. 86 § 1 kk. łączy wobec P. S. kary pozbawienia wolności i orzeka karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII. na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania od 6 stycznia 2018r. godz. 19.40 do 8 stycznia 2018r. godz. 15.30, przyjmując, że okres ten jest równoważny dwóm dniom kary pozbawienia wolności;

IX. na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 616 § 1 pkt. 2 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego T. P. 3720, 00 zł. (trzy tysiące siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

X. na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. art. 624 § 1 k.p.k. i w zw. z art. 633 kpk. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 800, 00 (osiemset) zł. w pozostałej części zwalniając od ich ponoszenia i obciążając nimi Skarb Państwa oraz wymierza opłatę w kwocie 120 (stu dwudziestu) zł.

Sygn. akt III K 213/18

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej Sąd dokonał następujących ustaleń:

Y. B. jest obywatelem I.. W dniu 6 stycznia 2018 roku około godziny 19:00 Y. B. wracał od znajomego mieszkającego w okolicach pl. (...) we W., do swojego miejsca zamieszkania we W., w związku z tym udał się na przystanek tramwajowy przy pl. (...) i czekał na tramwaj.

Dowód:

- zeznania świadka Y. B., k. 24 – 25, 153-155, 300-301

W tym czasie na przystanek tramwajowy szli W. K., M. L. i P. S.. W chwili zdarzenia P. S. miał na sobie szarą bluzę z motywem patriotycznym i pomarańczową kurtkę. Gdy ww. zauważyli Y. P. S. powiedział do W. K., żeby podszedł do niego i uderzył go.

Dowód:

- zeznania W. K., 396-397 oraz k. 95-98, 194-196 i k. 13 z akt sygn. IIIK 309/18 tut. Sądu.

Następnie W. K. podszedł do stojącego na przystanku Y. B., który patrzył na ekran swojego telefonu pisząc wiadomość SMS i powiedział do niego „spierdalaj A.” oraz uderzył w twarz. W wyniku uderzenia Y. B. upuścił telefon i zaczął się wycofywać, mówiąc po do napastnika, że jest z I. i żeby dał mu spokój, ale P. S. krzyczał do niego, „a co mnie to obchodzi, spierdalaj czarnuchu” i chciał go uderzyć po raz drugi, ale nie sięgnął, po czym kopnął go w kolano.

Widząc zdarzenie, do mężczyzn podszedł T. P. i stanął w obronie Y. B., do którego powiedział, żeby odszedł dalej oraz, że zadzwoni na policję. Następnie Y. B. i T. P. zaczęli odchodzić z miejsca zdarzenia, ale P. S. szedł za nimi i ponownie chciał uderzyć Y. B., którego zasłaniał T. P.. W konsekwencji w pewnym momencie W. K. uderzył T. P., po czym wzajemnie zadawali sobie ciosy, podczas których T. P. powalił napastnika na ziemię. Wówczas dobiegli do nich M. L. i P. S. i jeden z nich uderzył T. P. w klatkę piersiową, po czym ten upadł na plecy. Następnie M. L. i P. S. i W. K. bili go i kopali po całym ciele w tym w głowę a on zakrywał twarz rękoma. W trakcie zdarzenia pokrzywdzonemu spadły okulary, po czym zostały połamane. Gdy T. P. udało się wstać i zaczął uciekać w stronę pasów zieleni a w tym czasie M. L., W. K. i P. S. wsiedli do tramwaju linii 10 i odjechali.

Dowód:

- zeznania świadka Y. B., k. 24 – 25, 153-155, 300-301

- zeznania świadka T. P., k. 35-38, 305-307, 309

- zeznania świadka K. D., k. 30-32, 343-344

- zeznania świadka K. P. (1), k. 44-45,307-309

- płyta CD z zapisu monitoringu systemu (...), k. 73

Na miejsce zdarzenia ok. 19.30 przyjechali funkcjonariusze policji, którzy następnie dokonali zatrzymania M. L., W. K. i T. P..

Dowód:

- protokół zatrzymania W. K., k. 2

- protokół zatrzymania M. L., k. 4

- protokół zatrzymania P. S., k. 6

W wyniku przeszukania P. S. funkcjonariusze zatrzymali woreczek strunowy z zawartością 0,90 ziela konopi innej niż włókniste.

Dowód:

- protokół przeszukania W. K., k. 11-12

- protokół przeszukania M. L., k. 13-14

- protokół przeszukania P. S., k. 8-10

- protokół użycia wagi, k. 18,

- protokół użycia testera narkotykowego, k. 19

- protokół przeszukania miejsca, k. 124-125

- zeznania świadka K. D., k. 30-32,

- opinia biegłego sądowego z zakresu badań fizykochemicznych, urządzeń i materiałów wybuchowych, krwi i innych płynów ustrojowych na zawartość alkoholu, k. 187 – 188.

W wyniku badania stanu trzeźwości zatrzymanych po godz. 20 stwierdzono u W. K. miał 1,09 mg/l u M. L. 0,70 mg/l natomiast u P. S. 0,66 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Dowód:

- protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości dot. W. K., k. 15,

- protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości dot. M. L., k. 16,

- protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości dot. P. S., k. 17

Po zdarzeniu T. P. został przewieziony karetką pogotowia ratunkowego do szpitala przy ul. (...) we W., gdzie stwierdzono u niego powierzchniowy uraz powłok głowy ze stłuczeniem powieki i okolicy oka, powierzchniowy uraz nadgarstka i ręki, uraz klatki piersiowej. Obrażenia te spowodowały naruszenie czynności narządów ciała inne niż określone niż 156 § 1 kk trwające nie dłużej niż dni siedem, tj. art. 157 § 2 kk.

Sposób działania sprawców zdarzenia polegający na uderzeniu i kopaniu go po całym ciele nie narażał go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, ale narażał na powstanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i na skutki określone w art. 157 § 1 kk.

Dowód:

- zeznania świadka T. P., k. 35 – 38

- opinia sądowo lekarska dot. T. P., k. 127

U Y. B. stwierdzono natomiast uraz twarzoczaszki i kolana prawego, powodujące naruszenie czynności narządów ciała inne niż określone w art. 156 § 1 k.k. trwające nie dłużej niż dni siedem.

Dowód:

- opinia sądowo lekarska dot. Y. B., k. 129

P. S. jest bezdzietnym kawalerem, ma wykształcenie gimnazjalne i mieszka z babcią. Oskarżony do 6 sierpnia 2018r. pracował w firmie 3 M jednak został zwolniony dyscyplinarnie. Aktualnie pracuje dorywczo w budownictwie osiągając dochód w kwocie 3000 złotych netto.

Dowód:

- dane środowiskowe, k. 245-246, 299v, 126, 82

Oskarżony i nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo, był natomiast wcześniej karany:

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia z dnia 5 lutego 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 695/15 za czyn z art. 62 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii Dz.U. 2012 p. 124 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na 3 lata oraz dozór kuratora,

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Trzebnicy z dnia 12 stycznia 2018r. sygn.. IIK 716/17 za czyn z art. 178a par. 1 kk. na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności w postaci wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, z zakazem prowadzenia pojazdów kat. B na okres 3 lat i świadczeniem pieniężnym w kwocie 5000 zł.

Dowód:

- karta karna k. 174 - 175

P. S. przesłuchany w charakterze podejrzanego (k. 117-119) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że W. K. leżał na ziemi, a troje mężczyzn uderzało go pięściami. Następnie dołączył do nich M. L., który wbiegł pomiędzy tych mężczyzn i ich rozpychał, ale nie pamiętał, czy kogoś bił. Wówczas wskazał, że także on podbiegł do tych mężczyzn i kopnął mężczyznę o grubej budowie ciała, który nachylał się nad W. K. i go uderzał. Oskarżony wyjaśnił ponadto, że mężczyzna, którego kopnął wyprostował się, zamachnął w jego kierunku, ale złapał go za rękę i kopnął go w okolice żeber.

Odnośnie posiadanego suszu roślinnego ( marihuany) oskarżony wskazał, że na chwilę przed bójką dostał go od M. L., żeby nabić lufkę. Wyjaśnił, że nie wie, dlaczego W. K. pobił obcokrajowca oraz, że W. raz uderzył obcokrajowca, a potem zrobiło się zamieszanie.

P. S. przesłuchany po raz drugi zaprzeczył nakłanianiu W. K. do pobicia obywatela I., wskazał, że rozmawiał w tym czasie z M. L., a jak się zorientował, to W. K. już leżał na ziemi z tym Polakiem, który stanął w obronie Hindusa. Podkreślił, że chciał pomóc W. i zareagował tak samo jak ten Polak, który bronił Hindusa. Co się zaś tyczy marihuany, to wskazał, że M. L. dał mu tę porcję marihuany, żeby nabił lufkę, a kiedy miał zacząć to nabijać, to zaczęła się bójka.

Podczas rozprawy oskarżony także nie przyznał się do stawianych zarzutów, korzystając z prawa odmowy składania wyjaśnień i odpowiadając jedynie na pytania obrońcy. (wyjaśnienia k. 117-119, 179-181, 197-199, 300)

Sąd zważył, co następuje.

W ocenie Sądu wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów nie budzi wątpliwości. Ujawniony podczas rozprawy materiał dowodowy w postaci: zeznań świadków Y. B., T. P., K. D., K. P. (2) i częściowo W. K. jak również materiał dowodowy w postaci dokumentów, w tym opinie biegłych, protokoły zatrzymania osób i rzeczy, protokoły przeszukania, protokoły przebiegu badania trzeźwości, protokoły użycia wagi, testera narkotykowego, nadto zapis z monitoringu, świadczą zdaniem Sądu bezsprzecznie o sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie wszystkich przypisanych mu czynów.

Zeznania Y. B., T. P. i K. P. (2) Sąd ocenił za wiarygodne. Co prawda w ich zeznaniach występowały nieścisłości w zakresie chronologii jak i dokładnego przebiegu zdarzenia (np. dot. ilości zadanych ciosów i kopnięć) niemniej jednak generalnie ich relacje były zbieżne. Występujące rozbieżności w ich relacjach zdaniem Sądu były natomiast wynikiem dynamiki i charakteru zdarzenia i nie miały istotnego wpływu na kształt ustaleń faktycznych.

Dokonując oceny zeznań świadków Sąd dostrzegł, że pierwsze przesłuchanie Y. B. w toku postępowania przygotowawczego odbyło się z naruszeniem procedury tj. przy udziale K. P. (1), jako osoby przybranej do tłumaczenia, pomimo, że była ona jednocześnie świadkiem zdarzenia. Jednakże w ocenie Sądu uchybienie to w świetle całokształtu okoliczności sprawy nie miało istotnego wpływu tj. nie wpłynęło na treść składanych przez nich zeznań, albowiem świadkowie byli ponownie słuchani podczas postępowania przygotowawczego jak i podczas rozprawy i złożyli spontaniczne zeznania.

Z relacji pokrzywdzonych i świadków wynika, że to W. K. zaatakował Y. B., uderzając go bez żadnego powodu a nadto powiedział do niego „spierdalaj A.” a gdy Y. B. odpowiedział, że jest z I. i żeby dał mu spokój P. S. krzyknął do niego, „a co mnie to obchodzi, spierdalaj czarnuchu”. Świadkowie wskazali przy tym, że T. P. stanął w obronie obcokrajowca i wspólnie zaczęli się oddalać z przystanku, niemniej jednak W. K. uderzył T. P., po czym wzajemnie zadawali sobie ciosy, podczas których T. P. powalił go na ziemię. Wówczas jak wynika z ich relacji dobiegli do nich M. L. i P. S. i jeden z nich uderzył T. P. w klatkę piersiową, po czym ten upadł na plecy a następnie M. L., P. S. i W. K. bili go i kopali po całym ciele w tym w głowę.

Należy podkreślić, że dokonując oceny wyjaśnień/zeznań W. K. Sąd dał mu wiarę, gdy przyznał się do uderzenia Y. B. oraz do tego, że wcześniej P. S. powiedział mu (namówił go), żeby podszedł do mężczyzny o ciemnej karnacji i uderzył go. Jego relacje w tym zakresie są konsekwentne w toku całego postępowania albowiem podał ten fakt przesłuchiwany jak podejrzany następnie potwierdził, jako oskarżony w wyłączonej sprawie i zeznał, jako świadek. Sąd nie dał mu natomiast wiary jakoby nie pamiętał, czy coś do pokrzywdzonego przed uderzeniem mówił podobnie, jak co do tego, że gdy został uderzony w twarz upadł na ziemię i jego koledzy zaczęli bić się z Polakiem i obcokrajowcem, albowiem w świetle całokształtu okoliczności sprawy w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że powiedział do pokrzywdzonego „spierdalaj A.” oraz uderzył go w twarz. Następnie, gdy w wyniku uderzenia Y. B. upuścił telefon i zaczął się wycofywać, mówiąc do napastnika, że jest z I. i żeby dał mu spokój, ale P. S. krzyczał do niego, „a co mnie to obchodzi, spierdalaj czarnuchu” Podobnie niewiarygodne i sprzeczne z materiałem dowodowym jest jego twierdzenie, że pokrzywdzony Y. B. brał udział w zadawaniu ciosów albowiem poza tym, że został uderzony i kopnięty nie brał udziału w dalszej części zdarzenia. Dokonując natomiast oceny wyjaśnień P. S. jak i M. L. Sąd biorąc pod uwagę konsekwentne relacje w tym zakresie W. K. nie dał im wiary, że P. S. nie nakłaniał W. K. do uderzenia Y. B..

Sąd dał wiarę P. S. i M. L. w części, gdy podali, że uderzyli czy kopnęli pokrzywdzonego jednak Sąd nie dał wiary ich wyjaśnieniom w całości albowiem w świetle całokształtu okoliczności sprawy zadali oni więcej ciosów i kopnięć niż podali w wyjaśnieniach. Ponadto wyjaśnienia P. S. są całkowicie niewiarygodne w zakresie, gdy stwierdził, że gdy ich kolega został przewrócony przez T. P. to trzej mężczyźni uderzali go pięściami. Okoliczność ta nie znalazła, bowiem potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach świadków czy w zapisie z monitoringu. Dlatego Sąd przyjął, że wyjaśnienia oskarżonych w tym zakresie były wyłącznie przyjętą przez nich na potrzeby postępowania, linią obrony.

Jako pełne i jasne i sporządzone zgodnie ze wskazaniami wiedzy Sąd ocenił opinie sądowo lekarskie, z których wynika, że u T. P. stwierdzono powierzchniowy uraz powłok głowy ze stłuczeniem powieki i okolicy oka, powierzchniowy uraz nadgarstka i ręki, uraz klatki piersiowej. Obrażenia te spowodowały naruszenie czynności narządów ciała inne niż określone niż 156 § 1 kk trwające nie dłużej niż dni siedem, tj. art. 157 § 2 kk. natomiast sposób działania sprawców zdarzenia polegający na uderzeniu go i kopaniu nogami po całym ciele nie narażał go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, ale narażał na powstanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i na skutki określone w art. 156 § 1 kk. i w art. 157 § 1 kk.

U Y. B. stwierdzono natomiast uraz twarzoczaszki i kolana prawego, powodujące naruszenie czynności narządów ciała inne niż określone w art. 156 § 1 k.k. trwające nie dłużej niż dni siedem.

Nie budzi wątpliwości w ocenie Sądu także fakt, że P. S. posiadał środki odurzające w postaci ziela konopi o wadze 0,90 gr. Potwierdzają to zarówno wyjaśnienia oskarżonego jak i protokoły przeszukania osoby i rzeczy, protokół użycia wagi, jak również opinia wydana na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej z zakresu badań fizykochemicznych.

Dokonując ustaleń Sąd uwzględnił także materiał dowodowy w postaci dokumentów, które zostały wykonane w sposób rzetelny i odpowiadający regułom prawnym, jako, że nie było podstaw do ich kwestionowania.

W oparciu o analizę zgromadzonego materiału dowodowego Sąd uznał, iż P. S. swoim działaniem wyczerpał ustawowe znamiona trzech występków tj:

- w dniu 6 stycznia 2018 r. we W. chcąc, aby W. K. dokonał czynu zabronionego nakłonił go do tego, mówiąc, aby podszedł do stojącego obok mężczyzny o ciemnej karnacji i uderzył go, w wyniku, czego, W. K. publicznie i bez żadnego powodu użył przemocy wobec obywatela I. Y. B. z powodu jego przynależności narodowej i rasowej, w ten sposób, że uderzył go pięścią w twarz i kopnął w kolano, czym spowodował u niego obrażenia w postaci urazu twarzoczaszki i urazu kolana prawego, naruszające czynności narządów jego ciała na okres poniżej siedmiu dni, tj. przestępstwa z art. 18§2 k.k. w zw. z art. 119§1 k.k. w zb. z art. 257 k.k. i art. 157§2 k.k. w zw. z art. 57a§1 k.k. i z art. 11 §2 k.k.

Sąd w oparciu o konsekwentne i wiarygodne relacje W. K. uznał, że oskarżony P. S. nakłonił go do popełnienia tego występku. W. K., bowiem składając wyjaśnienia w toku postepowania przygotowawczego jak i zeznania w przedmiotowej sprawie konsekwentnie podał, ze to P. S. nakłonił go do popełnienia tego występku, gdy dochodzili do przystanku i zauważyli ciemnoskórego obcokrajowca.

Przypisując oskarżonemu popełnienie tego występku Sąd miał na uwadze, że podżeganie to forma sprawstwa sensu largo polegająca na intencjonalnym nakłanianiu innej osoby do dokonania czynu zabronionego. Podżegać można tylko aktywnie (w drodze działania) i tylko z zamiarem bezpośrednim (a już nie z ewentualnym), gdyż ustawa, określając stronę podmiotową podżegania, mówi: „kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego". (…) Nakłanianie do popełnienia czynu zabronionego to wzbudzanie woli popełnienia określonego typu czynu, o którym nakłaniający wie, że jest on zabroniony pod groźbą kary. Nakłanianie może przybrać różną postać: propozycji, zachęty, sugestii, rady, prośby, zlecenia. (…). (por. Komentarz do art. 18 kk red. Violetta Konarska-Wrzosek)

Co istotne „Istotą podżegania jest wywołanie w osobie nakłanianej zamiaru popełnienia czynu zabronionego, do którego jest nakłaniana. Znamię «nakłaniania» należy, więc odczytywać, jako znamię czynnościowo-skutkowe (podobnie jak w wypadku znamienia «zabija» – art. 148 § 1 k.k.), a nie wyłącznie czynnościowe" (A. Marek, Kodeks..., 2010, s. 74). Skutkiem podżegania jest, więc nakłonienie osoby podżeganej do dokonania określonego czynu, czyli wzbudzenie zamiaru dokonania czynu zabronionego lub zachowania się w określony sposób, bez konieczności podjęcia przez podżeganego jakichkolwiek czynności w kierunku realizacji tego zamiaru (zob. J. Giezek [w:] Kodeks karny. Część ogólna..., red. J. Giezek, 2012, s. 164 i 166; tak też P. Kardas [w:] Kodeks karny. Część ogólna, t. 1, Komentarz do art. 1–116, red. A. Zoll, 2012, s. 347; B.J. Stefańska [w:] Kodeks karny..., red. R.A. Stefański, 2015, s. 218; wyrok SN z 28.11.2006, III KK 156/06; wyrok SN z 20.09.2007 r., III KK 149/07, LEX nr 420451).

W konsekwencji podzielając ww. zacytowane poglądy doktryny i zawarte w orzecznictwie w przedmiotowej sprawie Sąd ocenił, że oskarżony widząc ciemnoskórego obywatela I. i mówiąc do kolegi, aby podszedł do niego i go uderzył (działo się to w miejscu publicznym), co ten bezzwłocznie uczynił skutecznie nakłonił W. K. do popełnienia przypisanego mu czynu zabronionego. W konsekwencji biorąc pod uwagę użycie przemocy w postaci uderzenia w twarz (jednocześnie stanowiło to zniewagę) i kopnięcie w nogę obywatela I. Sąd przyjął, że nastąpiło to z powodu jego przynależności narodowej i rasowej. Świadczą o tym wypowiedziane do pokrzywdzonego słowa „spierdalaj A.” a następnie po tym jak pokrzywdzony zaczął się wycofywać, mówiąc do napastnika, że jest z I. i żeby dał mu spokój wypowiedziane przez P. S. słowa, „ a co mnie to obchodzi, spierdalaj czarnuchu” Jednocześnie przy uwzględnieniu faktu, że czyn ten został wykonany publicznie i bez powodu z okazaniem rażącego lekceważenia porządku prawnego Sąd podzielił kwalifikację zawartą w akcie oskarżenia przyjmując, że miał charakter chuligański.

Zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne przyjęcie, że zachowanie oskarżonego W. K. wywołane przez P. S. było skierowane przeciwko godności osobistej pokrzywdzonego, z całą pewnością stanowiło przejaw dyskryminacji z powodu przynależności narodowej i rasowej. Działając umyślnie i w zamiarze bezpośrednim oskarżony namówił kolegę, aby uderzył pokrzywdzonego.

Działając na licznie uczęszczanej ulicy w centrum miasta, w obrębie przystanku komunikacji miejskiej oraz w obecności bliżej nieoznaczonej liczby osób postronnych, działanie to wypełniło także znamię publiczności. Nadto działanie podżegacza jak i sprawcy było działaniem o charakterze chuligańskim tj.publicznie, bez powodu i z okazaniem rażącego lekceważenia dla porządku prawnego.

Nadto P. S. w dniu 6 stycznia 2018 r. we W. działając wspólnie i w porozumieniu z W. K. oraz inną ustaloną osobą dokonał pobicia T. P. w ten sposób, że uderzali go pięściami po głowie i twarzy oraz kopali po całym ciele powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci powierzchownego urazu powłok głowy, stłuczenia powieki i okolicy oka, powierzchownego urazu nadgarstka ręki i innych określonych urazów klatki piersiowej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas poniżej siedmiu dni, czym narazili go na powstanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 §1 k.k. lub w art. 157 §1 k.k. tj. przestępstwa z art. 158 §1 k.k. w zb. z art. 157 §2 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k.

Wynika to bezsprzecznie ze sposobu działania sprawców tj. wielokrotnego zadania ciosów i kopnięć po całym ciele, (o czym w sposób bezsporny świadczą zeznania pokrzywdzonego i opinia biegłego lekarza). Jeżeli uwzględni się przy tym, że pokrzywdzony, w pewnym momencie leżał na ziemi i nie miał najmniejszej szansy obrony przed trzema napastnikami, to suma ciosów i kopnięć tym bardziej urealniała to zagrożenie.

Ponadto oskarżony w dniu 6 stycznia 2018r. we W. posiadał wbrew przepisom ustawy środki odurzające w postaci 0,90 grama netto ziela konopi innych niż włókniste tj. swoim działaniem wypełnił znamiona występku z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005r. (tekst. jedn. Dz. U. z 2017r. poz. 783 z późn. zm.) Sąd dokonując oceny prawnej tego czynu przyjął z uwagi na ilość ziela konopi, że jest to wypadek mniejszej wagi.

Wymierzając kary Sąd miał na uwadze , że kara jest jednym z ważnych środków zwalczania przestępczości. Karą współmierną i dającą zarazem zadośćuczynienie społecznemu poczuciu sprawiedliwości jest tylko taka kara, która uwzględnia wszystkie dyrektywy jej wymiaru, a w szczególności zawarte w art. 53 k.k. Jak wynika z art. 53 § 1 i 2 k.k., Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, Sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Biorąc pod uwagę wszystkie elementy podmiotowe i przedmiotowe stopnia społecznej szkodliwości czynu, w oparciu o przesłanki sądowego wymiaru kary wynikające z art. 53 k.k. mając na uwadze całokształt okoliczności wpływających na większy i mniejszy wymiar kary, a także potrzebę wychowawczego oddziaływania Sąd uznał, iż karami współmiernymi, będą wymierzone kary jednostkowe w wymiarze 5 miesięcy pozbawienia wolności za czyn pierwszy, 4 miesięcy za drugi i miesiąca za trzeci.

Na wymiar kar wymierzonych oskarżonemu wpłynęły niskie pobudki zachowania się, działanie pod wpływem alkoholu oraz działanie w przypadku pierwszego i drugiego czynu publicznie, a nadto w przypadku pierwszego ponadto bez powodu i z rażącym lekceważeniem porządku prawnego.

Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił wobec oskarżonego fakt uprzedniej dwukrotnej karalności, tj. za czyn z art. 62 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii Dz.U. 2012 p. 124 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na 3 lata oraz za czyn z art. 178a par. 1 kk. na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności w postaci wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

W ocenie Sądu kary wymierzone oskarżonemu za poszczególne czyny są współmierne do stopnia ich społecznej szkodliwości i stopnia winy oraz uwzględniają stopnień jego demoralizacji – w taki sposób, aby prowadzić do spełnienia celów kary.

Uwzględniając złożone wnioski przez oskarżycieli posiłkowych oraz cel postepowania karnego wskazany w art. 2 par.1 pkt 3 kpk. Sąd orzekł na podstawie art. 46 § 2 k.k. nawiązki na rzecz pokrzywdzonych w kwocie odpowiednio 2 i 5 tysięcy zł. Podkreślić należy, że zasadniczym celem środka karnego w postaci nawiązki jest możliwe zbliżona do rozmiarów rzeczywistego uszczerbku kompensacja szkód i krzywd wyrządzonych przez sprawcę przestępstwa. Ustalając wysokość nawiązki wobec każdego z pokrzywdzonych Sąd miał na względzie sposób doznanych obrażeń intensywność użytej wobec nich przemocy oraz sposób narażenia na niebezpieczeństwo.

Na podstawie art. 85§ 1 i 2 kk. i art. 86 § 1 kk. Sąd połączył wobec P. S. kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zgodnie z treścią art.85§2 kk. i 86§1 kk. podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kary lub kary łączne a Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. Spośród kar orzeczonych w wyrokach podlegających połączeniu Sądy wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w wymiarze najwyższym 5 miesięcy pozbawienia wolności. A zatem w przypadku łączenia kar granice możliwej do orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności wynoszą od 5 miesięcy pozbawienia wolności (przy absorpcji) do 10 miesięcy pozbawienia wolności (przy kumulacji kar).W konsekwencji na podstawie art. 85§ 1 i 2 kk. i art. 86 § 1kk. Sąd połączył wobec skazanego kary jednostkowe i orzekł karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary łącznej mając na uwadze wskazane wyżej granice orzekania Sąd zgodnie z przepisem art. 85a wziął pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił także ścisły związek czasowy pomiędzy przypisanymi przestępstwami. Sąd uwzględnił ponadto właściwości i warunki osobiste oskarżonego w szczególności dobrą opinię z miejsca zamieszkania a z drugiej strony uprzednią karalność. W konsekwencji Sąd zastosował przy łączeniu kar zasadę asperacji. Orzekając karę łączną pozbawienia wolności w wysokości wyższej od najwyższej z orzeczonych kar w poszczególne przestępstwa, ale niższej niż suma poszczególnych kar tj. wybierając zasadę łączenia kar Sąd uznał, że nie zachodzą przesłanki do kumulacji. Kumulacja kar stanowi dolegliwość, która przekraczałaby potrzeby resocjalizacyjne wobec skazanego, uwzględniając czasookres ich popełnienia. Z drugiej zaś strony w ocenie Sądu w sprawie nie zachodzą przesłanki do pełnej absorpcji kar. Wymiar kary łącznej w oparciu o tę zasadę może mieć miejsce w tych przypadkach, gdzie granica między realnym a pomijalnym zbiegiem przestępstw nie jest zarysowana zbyt wyraźnie, gdy z przestępstw pozostających w zbiegu jedno dominuje w ocenie całości zdarzeń. W przedmiotowej zaś sprawie taka sytuacja nie miała miejsca. Należy zaznaczyć, że instytucja kary łącznej nie jest, przewidziana, jako premia dla przestępcy, popełniającego wiele przestępstw. Wobec powyższego, Sąd wymierzył skazanemu karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności uznając, że kara ta zgodnie z przepisem art. 85a kk. spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec skazanego jak i zadania w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając na uwadze, że w toku postepowania oskarżony był zatrzymany Sąd zgodnie z przepisem art. 63 § 1i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył mu okres zatrzymania od 6 stycznia 2018r. godz. 19.40 do 8 stycznia 2018r. godz. 15.30, przyjmując, że okres ten jest równoważny dwóm dniom kary pozbawienia wolności.

Ponadto uwzględniając zgłoszony wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 616 § 1 pkt. 2 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego T. P. 3720, 00 zł. (trzy tysiące siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Biorąc pod uwagę sytuację materialną oskarżonego, tj. wysokość dochodów oraz zasądzone nawiązki na rzecz oskarżycieli pokrzywdzonych Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. art. 624 § 1 k.p.k. i w zw. z art. 633 kpk. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 800, 00 zł. w pozostałej części zwalniając od ich ponoszenia i obciążając nimi Skarb Państwa oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 120 zł.