Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 31 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: SSO Piotr Sałamaj (sprawozdawca)

Sędziowie: SO Anna Budzyńska

SO Agnieszka Woźniak

po rozpoznaniu 31 maja 2019 r. w S.

na posiedzeniu niejawnym

w przyśpieszonym częściowym postępowaniu układowym (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

w przedmiocie zatwierdzenia układu

na skutek zażalenia wierzyciela (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z 24 października 2017 r., sygn. akt XII GRp 1/16

postanawia:

I. uchylić wydane na zgromadzeniu wierzycieli postanowienie sędziego-komisarza z 28 września 2017 r. stwierdzające, że układ nie został przyjęty;

II. uchylić zaskarżone postanowienie z 24 października 2017 r. i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania.

SSO Anna Budzyńska SSO Piotr Sałamaj SSO Agnieszka Woźniak

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 14 października 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie na wniosek dłużnika (...) spółki z o.o. w S. otworzył przyspieszone postępowanie układowe częściowe.

Postanowieniem z 28 września 2017 r. sędzia-komisarz zatwierdził spis wierzytelności z 28 października 2016 r. sporządzony w niniejszym postępowaniu w brzmieniu wynikającym z pisma nadzorcy sądowego z 12 lipca 2017 r. i oświadczenia nadzorcy sądowego z 28 września 2017 r. dotyczącego sumy, według której obliczony będzie głos wierzyciela w głosowaniu nad układem.

Dłużnik złożył w postępowaniu następujące propozycje układowe:

łączna kwota zobowiązań wobec trzech wierzycieli wynosi 9.065.091,24 zł w tym:

1) (...) spółka z o.o. w G. (za wierzyciela (...) spółkę z o.o. w S.) – zobowiązania z odsetkami na 13.10.2016 r. w kwocie 4.907.011,79 zł; propozycja układowa:

- redukcja wysokości zobowiązania z odsetkami o 50%,

- rozłożenie spłaty pozostałych zobowiązań z odsetkami na 60 miesięcznych rat od października 2017 r. do września 2022 r. płatnych do 28 dnia każdego miesiąca (jeżeli dzień zapłaty jest dniem wolnym od pracy, to dniem zapłaty jest pierwszy dzień roboczy), załącznik do propozycji stanowił szczegółowy harmonogram spłat,

- 30% kwoty uzyskanej z windykacji należności od dłużnika (...) spółki z o.o. (3.650.812,50 zł x 30% = 1.095.243,75 zł) w części przypadającej dla (...) spółki z o.o. w wysokości 592.855,44 zł (54,13%) w terminie 7 dni od wpływu na rachunek bankowy (...) spółki z o.o. kwoty uzyskanej z windykacji należności;

2) (...) spółka z o.o. w G. (za wierzyciela (...) spółkę z o.o. w K.) – zobowiązania z odsetkami na 13.10.2016 r. w kwocie 2.375.342,86 zł; propozycja układowa:

- redukcja wysokości zobowiązania z odsetkami o 50%,

- rozłożenie spłaty pozostałych zobowiązań z odsetkami na 60 miesięcznych rat od października 2017 r. do września 2022 r. płatnych do 28 dnia każdego miesiąca (jeżeli dzień zapłaty jest dniem wolnym od pracy, to dniem zapłaty jest pierwszy dzień roboczy), załącznik do propozycji stanowił szczegółowy harmonogram spłat,

- 30% kwoty uzyskanej z windykacji należności od dłużnika (...) spółki z o.o. (3.650.812,50 zł x 30% = 1.095.243,75 zł) w części przypadającej dla (...) spółki z o.o. (za (...) spółkę z o.o.) w wysokości 286.953,86 zł (26,20%) w terminie 7 dni od wpływu na rachunek bankowy (...) spółki z o.o. kwoty uzyskanej z windykacji należności;

3) (...) spółka z o.o. w M. – zobowiązania z odsetkami na 13.10.2016 r. w kwocie 1.782.736,59 zł; propozycja układowa:

- redukcja wysokości zobowiązania z odsetkami o 50%,

- rozłożenie spłaty pozostałych zobowiązań z odsetkami na 60 miesięcznych rat od października 2017 r. do września 2022 r. płatnych do 28 dnia każdego miesiąca (jeżeli dzień zapłaty jest dniem wolnym od pracy, to dniem zapłaty jest pierwszy dzień roboczy), załącznik do propozycji stanowił szczegółowy harmonogram spłat,

- 30% kwoty uzyskanej z windykacji należności od dłużnika (...) spółki z o.o. (3.650.812,50 zł x 30% = 1.095.243,75 zł) w części przypadającej dla (...) spółki z o.o. w wysokości 215.434,45 zł (19,67%) w terminie 7 dni od wpływu na rachunek bankowy (...) spółki z o.o. kwoty uzyskanej z windykacji należności;

4) (...) BANK (...) S.A. w K. – zobowiązania łącznie w kwocie 493.344.12 zł plus odsetki; propozycja układowa: rozłożenie 100% kwoty kredytu bankowego na 60 równych rat płatnych od października 2017 r. do września 2022 r.

Na zgromadzeniu wierzycieli 28 września 2017 r. sędzia komisarz postanowił stwierdzić, że układ nie został przyjęty. (...) spółka z o.o. w G. (który zakupił wierzytelności od (...) spółki z o.o. w (...) spółki z o.o. w K.) nie został dopuszczony do głosowania ze względu na zależność osobowo-kapitałową w stosunku do (...) spółki z o.o. w S., co zostało stwierdzone przez sędziego-komisarza na zgromadzeniu wierzycieli 28 września 2017 r. Za układem głosował wierzyciel (...) spółka z o.o. w M. z kwotą 1.782.736,54 zł, co stanowiło ponad dwie trzecie sumy wierzytelności przysługującej wierzycielom objętym układem uprawnionym do glosowania, wynoszącej 1.517.387,14 zł. W związku z powyższym osiągnięto większość kapitałową, jednakże wobec tego, że do glosowania dopuszczonych było dwóch wierzycieli, a (...) Bank (...) S.A. nie przystąpił do głosowania, nie osiągnięto wymaganej większości osobowej wynoszącej 50% + 1 wierzyciel. Na zgromadzeniu nadzorca przedstawił także negatywną opinię co do możliwości wykonania układu przez dłużnika ze względu m.in. na to, że dłużnik nie wykonał żadnej z czynności zawartych w planie restrukturyzacyjnym, tzn. nie zawarł nowych umów handlowych, nie pozyskał nowych kontrahentów, nie sprzedał zapasów węgla, nie przedstawił także nowych propozycji finansowania bieżącej działalności firmy.

Postanowieniem z 24 października 2017 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie [dalej Sąd restrukturyzacyjny], w sprawie XII GRp 1/16, wydał rozstrzygnięcie o treści „odmówić zatwierdzenia układu, który nie został przyjęty na zgromadzeniu wierzycieli w dniu 28 września 2017 r.”.

Uzasadniając Sąd restrukturyzacyjny wskazał, że w spisie wierzytelności złożonym przez nadzorcę J. K. 28 października 2016 r., umieszczono czterech wierzycieli. Zgodnie ze spisem suma wszystkich wierzytelności uprawniających do głosowania nad układem umieszczonych w spisie wierzytelności wynosi 9.065.091,24 zł. Nadzorca wskazał, że brak jest wierzytelności spornych. Jednocześnie podniósł, że dwóch wierzycieli – (...) spółka z o.o. w (...) spółka z o.o. w K. – nie może głosować z mocy prawa ze względu na powiązania kapitałowo-osobowe z (...) spółką z o.o. w S.. Wierzyciele ci zbyli w trakcie postępowania swoje wierzytelności na rzecz (...) spółki z o.o. w G.. Nadzorca wskazał na powiązania kapitałowo-osobowe również tego podmiotu z (...) spółką z o.o. w S., stąd także (...) spółce z o.o. w G. nie przysługuje prawo do głosowania nad układem.

W związku z powyższym suma wierzytelności przysługująca wierzycielom objętym układem i uprawnionym do głosowania wynosi 2.276.087,71 zł. Jedna trzecia tej sumy to kwota 1.517.387,14 zł. Za układem głosował wierzyciel (...) spółka z o.o. w M. z kwotą 1.782.736,54 zł, a wierzyciel (...) Bank (...) S.A. nie głosował z kwotą 443.344,12 zł. Została zatem osiągnięta większość kapitałowa, ale nie została osiągnięta większość osobowa. Tym samym sędzia-komisarz postanowił, że układ nie został przyjęty.

Sąd Rejonowy jednocześnie zaznaczył, że powyższe okoliczności są bezsporne i zostały ustalone w oparciu o załączone propozycje układowe (k. 572-579), wynik głosowania ze wskazaniem liczby wierzycieli i sumy wierzytelności uprawniającej do głosowania (k. 634), karty do głosowania (k. 615, 628-629), sprawozdania nadzorcy.

Przechodząc do rozważań prawnych na tle powyższych okoliczności Sąd restrukturyzacyjny przywołał znajdujące zastosowanie w niniejszej sprawie art. 186 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne (Dz.U. 2015, poz. 978), jak też art. 116 ust. 2 i 3 tej ustawy. Wskazał przy tym, że z przytoczonych przepisów wynika wymóg uzyskania w głosowaniu na zgromadzeniu wierzycieli większości wierzycieli – mających osobowo 50% i jeden głos – którzy jednocześnie mają dwie trzecie sumy wierzytelności przysługującym wierzycielom objętym układem częściowym i uprawnionym do głosowania. Z art. 116 ust. 2 i 3 prawa restrukturyzacyjnego wynikała z kolei odmowa dopuszczenia do głosowania wierzyciela (...) spółki z o.o. (jako nabywcy wierzytelności (...) spółki z o.o. w (...) spółki z o.o. w K.).

Sąd restrukturyzacyjny wskazał, że spośród czterech wierzycieli objętych spisem (w tym (...) spółki z o.o. za wspomnianych dwóch wierzycieli), (...) spółka z o.o. w (...) spółka z o.o. w K. nie mogły zostać dopuszczone do głosowania z mocy prawa, gdyż w niniejszym postępowaniu (...) S.A. jest 100% udziałowcem (...) spółki z o.o. w K. i ma 70% udziałów w (...) spółce z o.o. w S.. Z kolei (...) spółka z o.o. w S. ma 40% udziałów w (...) spółce z o.o. w S.. Co do (...) spółki z o.o., która nabyła wierzytelności od (...) spółki z o.o. w (...) spółki z o.o. w K., to również w tym przypadku zachodzą zależności kapitałowe i osobowe. 100% udziałów w (...) spółce z o.o. ma bowiem I Fundusz (...) S.A., który ma także 60,99% akcji w (...) S.A. J. członkiem Rady Nadzorczej (...) S.A. jest A. S., który jest też członkiem Rady Nadzorczej I Funduszu (...) S.A., natomiast prezesem zarządu I Funduszu (...) S.A. oraz (...) spółki z o.o. jest P. N.. Z powyższego wynika, że również (...) spółka z o.o. nie mogła zostać dopuszczona do głosowania.

Sąd restrukturyzacyjny wskazał też, że wierzyciel (...) Bank (...) S.A. nie wyraził zgody na zmianę wysokości zabezpieczenia w postaci zastawu rejestrowego na zapasach węgla do wartości 650.000 zł oraz rozłożenia zadłużenia na 60 równych rat płatnych od maja 2017 r. do kwietnia 2022 r.

Jak zatem stwierdził Sąd Rejonowy układ nie został przyjęty, stąd też Sąd postanowieniem z 24 października 2017 r. odmówił jego zatwierdzenia.

Powołał się przy tym również na art. 165 ust. 1 prawa upadłościowego przywołując jego brzmienie i wskazując, że podstawą odmowy zatwierdzenia układu jest także sytuacja, w której jest oczywiste, że układ nie będzie wykonany. Tymczasem z informacji przekazanych przez nadzorcę oraz reprezentanta dłużnika na posiedzeniu 22 sierpnia 2017 r. oraz na zgromadzeniu wierzycieli 28 września 2017 r. wynika, że dłużnik nie będzie w stanie wykonać układu, gdyż w okresie od 13 października 2016 r. do końca lipca 2017 r. wpływy dłużnika wynosiły 86.082,64 zł, a wydatki 220.341,18 zł. Brak jest też możliwości egzekucji należności, która miała być zabezpieczona na zapasach firmy (...) i stanowić jedno z podstawowych źródeł finansowania układu. Na posiedzeniu 6 czerwca 2017 r. nadzorca wskazał, że pomimo wcześniejszych zapewnień okazało się, iż brak jest ustanowionego zastawu na zapasach firmy (...), a windykacja należności nie była prowadzona z uwagi na brak tytułu wykonawczego ( (...) sp. z o.o. nie wystąpiła z pozwem o zapłatę przeciwko firmie (...)), a sama firma (...) jest niewypłacalna. Również wskazywana we wniosku otwarcie układu wartość zapasów węgla jest obecnie znacznie niższa i wynosi ok. 20% wskazanej wartości, co daje kwotę 700.000 zł. Jak wskazywali reprezentanci dłużnika na posiedzeniu 6 czerwca 2017 r. realna wartość węgla, ze względu na niska jakość węgla, odpowiada jednej trzeciej wartości księgowej. Zastaw rejestrowy ustanowiony na zapasach węgla stanowi kwotę 1.800.000 zł, a wartość kredytu w banku wynosi 500.000 zł plus odsetki karne, co oznacza, że środki uzyskane ze sprzedaży węgla nie pokryją wierzytelności banku. Bank nie zgodził się na zmianę wysokości zabezpieczenia, a także wyraził negatywne stanowisko, co do przystąpienia do układu na proponowanych warunkach. Ponadto zapasy węgla dłużnika o wartości 1.000.000 zł zostały skradzione. Próby sprzedaży węgla po cenie zaakceptowanej przez nadzorcę sądowego nie przyniosły rezultatu., poza sprzedażą wyselekcjonowanego towaru w postaci „groszku” za cenę niższą od ceny rynkowej, tj. 230 zł/t, za kwotę 10.467,52 zł. Jednocześnie dłużnik nie zawarł nowych umów handlowych ani nie pozyskał nowych kontrahentów. Dłużnik ma jeszcze środki na koncie, których stan stale się zmniejsza (z pierwotnych 200.000 zł wydane zostało 150.000 zł) ze względu na bieżące koszty działalności spółki. Comiesięczne koszty wynoszą 16.000 zł – 20.000 zł, na które składają się przede wszystkim wypłata wynagrodzeń oraz koszty składowania towaru. Na rozprawie 17 października 2017 r. reprezentant dłużnika S. Ż. oświadczyła, że „na ten moment spłata zobowiązań zgodnie z układem jest niemożliwa do realizacji”. Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z propozycjami układowymi płatność pierwszej raty, obejmującej spłatę zobowiązań, miała nastąpić do 28 października 2017 r.

Reasumując, Sąd restrukturyzacyjny stwierdził, że odmowa zatwierdzenia układu jest w pełni uzasadniona, bowiem w głosowaniu nad układem nie została osiągnięta większość osobowa, a nadto jest oczywiste, że układ nie będzie wykonany.

Sąd restrukturyzacyjny przywołał jeszcze art. 324 prawa restrukturyzacyjnego, stanowiący, że postępowanie restrukturyzacyjne zostaje zakończone z dniem uprawomocnienia się postanowienia o zatwierdzeniu układu albo o odmowie zatwierdzenia układu.

Zażalenie na powyższe postanowienie Sądu restrukturyzacyjnego z 24 października 2017 r., w sprawie XII GRp 1/16, wniósł wierzyciel (...) spółka z o.o. zaskarżając je w całości i domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Skarżący podniósł następujące zarzuty:

- rażącego naruszenia art. 165 ust. 5 i art. 325 ust. 1 pkt 3 prawa restrukturyzacyjnego, przez ich niewłaściwe zastosowanie, poprzez „odmowę zatwierdzenia układu, który nie został przyjęty”,

- naruszenia art. 116 ust. 2 i 3 prawa restrukturyzacyjnego w zw. z art. 4 § 1 pkt 4 i 5 k.s.h., przez niewłaściwe ich zastosowanie, poprzez przyjęcie, że wierzyciel (...) sp. z o.o. nie miał prawa głosu w sprawach dotyczących układu.

Nadto na podstawie art. 380 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 209 prawa restrukturyzacyjnego skarżący domagał się rozpoznania przez Sąd Okręgowy jako sąd drugiej instancji niepodlegających zaskarżeniu postanowień sędziego-komisarza wydanych na zgromadzeniu wierzycieli 28 września 2017 r. w sprawie zastosowania art. 116 prawa restrukturyzacyjnego do wierzyciela (...) sp. z o.o. i odmowy dopuszczenia tego wierzyciela do głosowania oraz w sprawie odmowy przyjęcia układu („stwierdzenia nieprzyjęcia układu”) i uchylenia tych postanowień. Zarzucał im przy tym naruszenie art. 116 ust. 2 i 3 prawa restrukturyzacyjnego w zw. z art. 4 § 1 pkt 4 i 5 k.s.h., poprzez przyjęcie, że wierzyciel (...) sp. z o.o. nie miał prawa głosu w sprawach dotyczących układu.

Uzasadniając swoje stanowisko wyrażone w zażaleniu skarżący twierdził, że zaskarżone postanowienie jest w swojej sentencji „niedorzeczne”, gdyż skoro układ nie został przyjęty, to Sąd restrukturyzacyjny nie powinien był w ogóle rozstrzygać o jego zatwierdzeniu lub odmowie zatwierdzenia, gdyż nie można odmówić zatwierdzenia układu, który nie istnieje. Zamiast tego, skoro układ nie został przyjęty, Sąd restrukturyzacyjny powinien był zastosować art. 325 ust. 1 pkt 3 prawa restrukturyzacyjnego i umorzyć postępowanie restrukturyzacyjne. Tymczasem Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie wydał rozstrzygnięcie w ogóle nie znane ustawie i już tylko z tego względu powinno ono zostać uchylone.

Istota zażalenia wierzyciela tym niemniej sprowadzała się do kwestii prawidłowości uznania, że układ nie został przyjęty, a co za tym idzie – czy poprzedzające to uznanie przyjęcie, że skarżący wierzyciel nie miał prawa głosu na zgromadzeniu wierzycieli było prawidłowe, bowiem mogła to być jedyna przyczyna nieprzyjęcia układu. Dalej wierzyciel (...) sp. z o.o. wyjaśniał, że nabył wierzytelności od dwóch wierzycieli po otwarciu postępowania restrukturyzacyjnego, ale nabycie to nastąpiło na warunkach określonych art. 109 prawa restrukturyzacyjnego, a zatem – co do zasady – skarżący wierzyciel powinien mieć prawo głosu na zgromadzeniu wierzycieli i dlatego też oddał na zgromadzeniu głosy za układem. Na tle zastosowania w tym kontekście art. 116 ust. 2 i 3 prawa restrukturyzacyjnego wierzyciel zwrócił uwagę, że choć Sąd restrukturyzacyjny przytoczył te przepisy (niedokładnie) i przedstawił okoliczności faktyczne dotyczące powiązań między różnymi spółkami, to jednak nie dokonał subsumpcji ustalonych faktów do tych przepisów, przez co nie wiadomo dlaczego przepisy te zastosował.

Wierzyciel podniósł, że (...) spółka z o.o. nie jest spółką dominującą w stosunku do dłużnika (...) spółki z o.o., gdyż dysponuje mniejszością głosów na zgromadzeniu wspólników (40%), a co za tym idzie nie spełnia definicji spółki dominującej z art. 4 § 1 pkt 4 k.s.h. Dłużnik (...) spółka z o.o. nie ma zatem żadnej spółki dominującej i nie jest spółką zależną od żadnej spółki. Skoro zaś nie istnieje spółka dominująca dla dłużnika, to nie może mieć w sprawie zastosowania art. 116 ust. 3 prawa restrukturyzacyjnego w stosunku do żadnego wierzyciela. Co do art. 116 ust. 2 prawa restrukturyzacyjnego skarżący wierzyciel wskazywał z kolei, że skoro nie ma żadnej spółki dominującej wobec dłużnika, to nie znajdzie zastosowania także druga część tego przepisu zaczynająca się od słów „a także”.

Co do kwestii związanych z relacją między skarżącym wierzycielem a dłużnikiem jako spółkami powiązanymi (art. 4 § 1 pkt 5 k.s.h.), to wierzyciel (...) spółka z o.o. nie dysponuje na zgromadzeniu wspólników dłużnika (...) spółki z o.o. żadnymi głosami (ani bezpośrednio, ani pośrednio), ani też nie ma żadnych udziałów w (...) sp. z o.o., jak i (...) sp. z o.o. nie ma żadnych udziałów w (...) sp. z o.o. Spółki te nie są zatem spółkami powiązanymi i nie było żadnych podstaw do zastosowania art. 116 prawa restrukturyzacyjnego wobec skarżącego wierzyciela. Nadto także (...) sp. z o.o. nie dysponuje na zgromadzeniu wspólników dłużnika (...) sp. z o.o. żadnymi głosami (ani bezpośrednio, ani pośrednio), ani też nie ma żadnych udziałów w (...) sp. z o.o., jak i (...) sp. z o.o. nie ma żadnych głosów na zgromadzeniu (...) sp. z o.o., ani też nie ma żadnych udziałów w (...) sp. z o.o. Sprawia to, że również (...) sp. z o.o. nie jest spółką powiązaną z dłużnikiem, co i tak nie ma znaczenia, gdyż w czasie zgromadzenia wierzycieli nie była ta spółka już wierzycielem dłużnika (...) sp. z o.o., bowiem zbyła swoją wierzytelność z uwzględnieniem warunków z art. 109 ust. 2 prawa restrukturyzacyjnego, a wierzycielem uprawnionym do wykonywania prawa głosu był nabywca wierzytelności, tj. skarżący wierzyciel (...) sp. z o.o.

Skarżący przyznał jednocześnie, że nieco odmiennie przedstawia się sytuacja (...) spółki z o.o., gdyż niewątpliwie jest to spółka powiązana z dłużnikiem i posiada ponad 20% udziałów w (...) sp. z o.o., ale zdaniem skarżącego nie ma to znaczenia, gdyż po pierwsze (...) spółka z o.o. zbyła swoją wierzytelność z uwzględnieniem warunków z art. 109 ust. 2 prawa restrukturyzacyjnego, więc wierzycielem uprawnionym do wykonywania prawa głosu był nabywca tej wierzytelności – (...) spółka z o.o., natomiast po drugie, gdyby nawet uznać, że wierzyciel, który nabył wierzytelność nie może wykonywać prawa głosu z tej wierzytelności jeżeli nie mógł go wykonywać zbywca, to układ i tak zostałby przyjęty, bo jeśliby (...) sp. z o.o. mogła wykonywać prawo głosu związane tylko z wierzytelnością nabytą od (...) sp. z o.o., to na zgromadzeniu wierzycieli osiągnięte by zostały odpowiednie większości, gdyż za układem opowiedziałyby się większość głosujących wierzycieli (dwóch z trzech), mających ponad dwie trzecie sumy wierzytelności przysługujących głosującym wierzycielom (gdyż w sumie tej nie mogłaby wówczas być ujęta wierzytelność nabyta od (...) sp. z o.o. jako nie dająca prawa głosu).

Na podstawie powyższego skarżący wierzyciel wywodził, że układ został w istocie przyjęty, a co za tym idzie należy uchylić postanowienie sędziego-komisarza o odmowie stwierdzenia przyjęcia układu, jako postanowienie mające wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a niepodlegające odrębnemu zaskarżeniu w drodze zażalenia.

Skarżący wierzyciel stwierdził tym samy, że nie istnieją podstawy do umorzenia postępowania restrukturyzacyjnego, wobec czego Sąd I instancji powinien ponownie rozpoznać sprawę i dokonać oceny, czy nie zachodzą przesłanki uzasadniające odmowę zatwierdzenia układu, bowiem dokonanie takiej oceny w chwili wydania zaskarżonego postanowienia Sądu restrukturyzacyjnego było przedwczesne, choć w jego uzasadnieniu zawarto różnego rodzaju uwagi mające wskazywać, że układ nie zostanie wykonany. Tym niemniej – zdaniem skarżącego – zamieszczenie tych uwag w uzasadnieniu jest o tyle nie zrozumiałe, że układ nie został zawarty, a co za tym idzie nie można oceniać realności wykonania niezawartego układu. Niezależnie od tego skarżący wierzyciel uważał, że uwagi te są niekonkretne, niezrozumiałe i niepoparte jakimikolwiek rzeczywistymi ustaleniami (jak np. twierdzenie o kradzieży węgla o wartości 1 mln zł).

Żaden z uczestników postępowania nie ustosunkował się do zażalenia wierzyciela (...) spółki z o.o.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odnosząc się kolejno do podniesionych przez skarżącego wierzyciela zarzutów, w pierwszej kolejności trzeba zgodzić się z jego stanowiskiem, co do naruszenia przez Sąd Rejonowy zaskarżonym postanowieniem art. 165 ust. 5 i art. 325 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne (Dz.U. 2015, 978).

Zgodnie z brzmieniem art. 165 ust. 5 prawa restrukturyzacyjnego należącego do przepisów ogólnych o postępowaniach restrukturyzacyjnych i ich skutkach na rozprawie wyznaczonej w celu rozpoznania układu sąd umarza postępowanie restrukturyzacyjne, jeżeli ustali, że układ nie został przyjęty na skutek braku odpowiedniej większości. Jednocześnie art. 325 ust. 1 pkt 3 regulujący kwestie zakończenia i umorzenia postępowania restrukturyzacyjnego stanowi, że sąd umarza postępowanie restrukturyzacyjne, jeżeli układ nie został przyjęty.

W doktrynie wskazuje się, że art. 165 prawa upadłościowego (rozpatrywany jako całość) przewiduje trzy przesłanki odmowy zatwierdzenia układu przez Sąd restrukturyzacyjny, z których wskazana w ust. 1 ma charakter bezwzględny (gdy układ narusza prawo lub jest oczywiste, że nie zostanie wykonany), a przesłanki wskazane w ust. 2 (rażąco krzywdzące warunki układu dla wierzycieli, którzy głosowali przeciw układowi i zgłosili zastrzeżenia) i w ust. 3 (suma spornych wierzytelności uprawniających do głosowania nad układem przekracza 15% sumy wierzytelności uprawniających do głosowania nad układem), przy czym względność przesłanki z ust. 3 w przyspieszonym postępowaniu układowym wynika z ust. 4. Katalog przesłanek odmowy zatwierdzenia układu wskazanych w art. 165 ust. 1-3 prawa restrukturyzacyjnego ma jednocześnie charakter taksatywny [por. np. R. A., Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz, W. 2019, art. 165; P. Z., Prawo upadłościowe. Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz, W. 2018, art. 165; S. G., Prawo upadłościowe. Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz, W. 2018, art. 165].

Tym niemniej sytuacja odmowy zatwierdzenia układu ze względu na wystąpienie którejkolwiek z przesłanek z art. 165 ust. 1-3 prawa restrukturyzacyjnego może zaistnieć tylko wtedy, kiedy układ zostanie przyjęty przez wierzycieli. Jeżeli natomiast zdarzyłoby się tak, że sąd restrukturyzacyjny – odmiennie od postanowienia sędziego-komisarza – ustali, że układ nie został przyjęty wskutek braku odpowiednich większości (bądź też stanie się tak, że również sędzia-komisarz ustali, że układ nie został przyjęty), to wówczas na rozprawie wyznaczonej w celu zatwierdzenia układu umarza się postępowanie restrukturyzacyjne na podstawie wyżej przytoczonego ust. 5 omawianego przepisu, na co wprost wskazuje dosłowne jego brzmienie. Postępowanie w takim przypadku nie przyniosło spodziewanego efektu gospodarczego i wymaga umorzenia.

Istnieją zatem tylko trzy możliwe rozstrzygnięcia jakie wyda sąd restrukturyzacyjny na rozprawie wyznaczonej w celu zatwierdzenia układu: albo wyda postanowienie o zatwierdzeniu układu, albo wyda postanowienie o odmowie zatwierdzenia układu (ponieważ zaistniała któraś z przesłanek z art. 165 ust. 1-3) albo umorzy postępowanie restrukturyzacyjne z uwagi na to, że układ nie został przyjęty [por. R. A., Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz, W. 2019, art. 165]. W sytuacji, w której układ nie został przyjęty konieczne jest zatem umorzenie postępowania, które jawi się jako jedyne logicznie możliwe rozstrzygnięcie, gdyż jeżeli układ nie został przyjęty, to brak jest układu, który można by było zatwierdzić albo którego zatwierdzenia można by było odmówić.

Umorzenie postępowania w reakcji na to, że układ nie został przyjęty, jako jedyne rozstrzygnięcie, jakie w takiej sytuacji kompetentny jest podjąć sąd restrukturyzacyjny, odczytywać należy także wprost z zacytowanego na wstępie art. 325 ust. 1 pkt 3 prawa restrukturyzacyjnego. W przepisie tym z jednej strony zawarta jest norma kompetencyjna wyposażająca sąd restrukturyzacyjny w kompetencję do umorzenia postępowania, jeżeli zdarzy się tak, że w wyniku postępowania restrukturyzacyjnego układ między dłużnikiem a wierzycielami nie zostanie przyjęty przez wierzycieli, natomiast z drugiej strony zawarta jest w nim również i druga funkcjonalnie związana norma prawna, która nakazuje sądowi restrukturyzacyjnemu w przypadku, gdy układ nie zostanie przyjęty, skorzystanie z powyższej kompetencji i umorzenie postępowania restrukturyzacyjnego.

Wymogi do tego, ażeby układ został przyjęty określone są w art. 119 prawa restrukturyzacyjnego, który w ust. 1 stanowi, że uchwała zgromadzenia wierzycieli o przyjęciu układu zapada, jeżeli wypowie się za nią większość głosujących wierzycieli, którzy oddali ważny głos, mających łącznie co najmniej dwie trzecie sumy wierzytelności przysługujących głosującym wierzycielom. Na tle tego przepisu wskazuje się, że pojęcie większości jest w nim kształtowane przez dwa elementy – osobowy i kapitałowy. Obie wielkości muszą ziścić się na zasadzie koniunkcji, a ratio legis wymogu zaistnienia obu tych większości wyraża się w przeciwdziałaniu ewentualnym porozumieniom przedsiębiorcy z wybranymi wierzycielami, posiadającym znaczne należności, kosztem pozostałych wierzycieli Uchwała zgromadzenia wierzycieli o przyjęciu układu zapada tym samym, jeżeli wypowie się za nią: większość głosujących wierzycieli ( per capita), którzy oddali ważny głos jednocześnie mających łącznie co najmniej dwie trzecie sumy wierzytelności przysługujących głosującym wierzycielom, którzy oddali ważny głos. Ustawodawca tym samym uzależnia też decyzję co do układu od woli wierzycieli aktywnych w postępowaniu. Liczbę podmiotów do ustalenia większości osobowej liczy się przy tym według liczby stosunków prawnych, bez uwzględniania ewentualnej wielopodmiotowości danego stosunku prawnego [por. R. A., Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz, W. 2019, art. 119]. Przy obliczaniu większości kapitałowej z kolei nie uwzględnia się wierzytelności osób wyłączonych od głosowania nad zawarciem układu [por. postanowienie SN z 11 stycznia 2001 r., II CKN 1348/00, OSNC 2001/9/130].

Jeżeli zatem w świetle art. 119 prawa restrukturyzacyjnego układ nie został – zgodnie z postanowieniem sędziego-komisarza, wydanym na zgromadzeniu wierzycieli 28 września 2017 r., przyjęty, to Sąd winien był na rozprawie wyznaczonej w celu rozpoznania układu – na podstawie art. 165 ust. 5 w zw. z art. 325 ust. 1 pkt 3 prawa restrukturyzacyjnego – umorzyć postępowanie. Tymczasem wydanie przez Sąd restrukturyzacyjny zaskarżonego postanowienia o nieznanej prawu restrukturyzacyjnemu treści, stanowi naruszenie wskazanych przepisów uzasadniające uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Uchylenie postanowienia Sądu restrukturyzacyjnego było przy tym konieczne także dlatego, że zasadny okazał się drugi podniesiony przez skarżącego wierzyciela zarzut, tj. naruszenia art. 116 ust. 2 i 3 prawa restrukturyzacyjnego w zw. z art. 4 § 1 pkt 4 i 5 k.s.h.

Przepisy art. 116 prawa restrukturyzacyjnego określają przypadki wyłączenia prawa głosu na zgromadzeniu wierzycieli. Zgodnie z ust. 2 wskazanej jednostki redakcyjnej w sprawach dotyczących układu, jeżeli dłużnikiem jest spółka handlowa, nie ma prawa głosu wierzyciel będący spółką powiązaną z dłużnikiem oraz osoby upoważnione do jej reprezentacji, a także wierzyciel będący spółką i osoby uprawnione do jej reprezentowania, jeżeli ta spółka jest spółką dominującą albo zależną w stosunku do dłużnika. Natomiast ust. 3 stanowi, że prawa głosu w sprawie dotyczącej układu nie ma również wierzyciel będący spółką kapitałową, której spółka dominująca jest również spółką dominującą dla dłużnika, oraz osoby uprawnione do jej reprezentowania. Doktryna wskazuje ratio legis tych przepisów jako potrzebę eliminowania nadużyć polegających na stronniczym głosowaniu [por. R. A., Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz, W. 2019, art. 116]. Jednocześnie też wskazuje, że prawo restrukturyzacyjne nie wprowadza własnych definicji wskazanych w treści art. 116 ust. 2 i 3 pojęć dotyczących powiązań korporacyjnych, a w konsekwencji odwołać się w tym zakresie należy do regulacji zawartych w art. 4 § 1 pkt 4 i 5 k.s.h. dla ustalenia znaczenia odpowiednio pojęcia spółka dominująca i pojęcia spółka powiązana. Zgodnie z brzmieniem art. 4 § 1 pkt 4 k.s.h. pojęcie „spółka dominująca” oznacza spółkę handlową w przypadku gdy:

a) dysponuje bezpośrednio lub pośrednio większością głosów na zgromadzeniu wspólników albo na walnym zgromadzeniu, także jako zastawnik albo użytkownik, bądź w zarządzie innej spółki kapitałowej (spółki zależnej), także na podstawie porozumień z innymi osobami, lub

b) jest uprawniona do powoływania lub odwoływania większości członków zarządu innej spółki kapitałowej (spółki zależnej) albo spółdzielni (spółdzielni zależnej), także na podstawie porozumień z innymi osobami, lub

c) jest uprawniona do powoływania lub odwoływania większości członków rady nadzorczej innej spółki kapitałowej (spółki zależnej) albo spółdzielni (spółdzielni zależnej), także na podstawie porozumień z innymi osobami, lub

d) członkowie jej zarządu stanowią więcej niż połowę członków zarządu innej spółki kapitałowej (spółki zależnej) albo spółdzielni (spółdzielni zależnej), lub

e) dysponuje bezpośrednio lub pośrednio większością głosów w spółce osobowej zależnej albo na walnym zgromadzeniu spółdzielni zależnej, także na podstawie porozumień z innymi osobami, lub

f) wywiera decydujący wpływ na działalność spółki kapitałowej zależnej albo spółdzielni zależnej, w szczególności na podstawie umów określonych w art. 7 k.s.h. (tj. umów o zarządzanie spółką zależną).

Z kolei pojęcie „spółka powiązana” zdefiniowane zostało w art. 4 § 1 pkt 5 k.s.h. jako spółka kapitałowa, w której inna spółka handlowa albo spółdzielnia dysponuje bezpośrednio lub pośrednio co najmniej 20% głosów na zgromadzeniu wspólników albo na walnym zgromadzeniu, także jako zastawnik lub użytkownik, albo na podstawie porozumień z innymi osobami lub która posiada bezpośrednio co najmniej 20% udziałów albo akcji w innej spółce kapitałowej.

Tymczasem skarżący wierzyciel (...) spółka z o.o. nie ma bezpośrednio ani pośrednio pod jakimkolwiek tytułem żadnych udziałów w dłużniku (...) sp. z o.o., ani nie dysponuje żadnymi głosami na zgromadzeniu jej wspólników, co sprawia, że nie może być w stosunku do dłużnika ani spółką powiązaną, ani tym bardziej spółką dominującą, która by stosownie do art. 116 ust. 2 i 3 prawa upadłościowego była pozbawiona głosu. Rzeczywiście udziały takie przysługiwały natomiast w dłużniku wierzycielowi (...) spółka z o.o. w S., któremu przysługiwała wierzytelność w kwocie 4.907.011,79 zł., która to spółka mogła zostać uznana za spółkę powiązaną z dłużnikiem (dysponując 40% udziałów w (...) sp. z o.o., jednakże obok innych wspólników mających po 30% udziałów, a co za tym idzie głosów na zgromadzeniu wspólników). Spółka z o.o. (...) pozostawała zatem spółką powiązaną w rozumieniu art. 4 § 1 pkt 5 k.s.h. z dłużnikiem (...) sp. z o.o. i jako taka na mocy art. 116 ust. 2 prawa restrukturyzacyjnego nie miała prawa głosu. Taki stosunek powiązania nie zachodzi natomiast między dłużnikiem a (...) sp. z o.o., od której skarżący wierzyciel nabył wierzytelność w kwocie 2.375.342,86 zł, gdyż spółka ta nie ma żadnych udziałów (ani głosów) w (...) sp. z o.o. Jednocześnie w przypadku wierzyciela (...) sp. z o.o. nie znajdowałby zastosowania nie tylko art. 116 ust. 2 prawa restrukturyzacyjnego, ale również takie zastosowania nie znajduje art. 116 ust. 3, gdyż spółka dominująca tego wierzyciela – (...) S.A. jest spółką dominującą wobec (...) sp. z o.o. i wobec (...) sp. z o.o., ale nie wobec dłużnika (...) sp. z o.o. w S., gdyż (...) sp. z o.o. jest tylko spółką powiązaną, a nie dominującą w stosunku do dłużnika. Tym samym w sytuacji, w której wierzytelności (...) sp. z o.o. oraz (...) sp. z o.o. wobec dłużnika (...) sp. z o.o. nie zostałyby zbyte na rzecz skarżącego wierzyciela (...) sp. z o.o., to tylko wierzyciel (...) sp. z o.o. byłby na mocy art. 116 ust. 2 prawa restrukturyzacyjnego pozbawiony prawa głosu na zgromadzeniu wierzycieli w przedmiocie przyjęcia układu.

W takiej sytuacji, gdyby niewyłączony z głosowania wierzyciel (...) sp. z o.o., który zbył w trybie art. 109 ust. 2 swoją wierzytelność na rzecz (...) sp. z o.o., głosował za przyjęciem układu, to wówczas zostałyby spełnione wymogi niezbędnej większości określone w art. 119 ust. 1 prawa restrukturyzacyjnego. Osiągnięcie wymaganej większości jednocześnie przesądzałoby o wadliwości takiego ustalenia przez Sąd restrukturyzacyjny, że układ nie został przyjęty, jak i poprzedzającego je postanowienia sędziego-komisarza wydanego 28 września 2017 r. na zgromadzeniu wierzycieli, że układ nie został przyjęty ze względu na nieosiągnięcie wymaganej art. 119 ust. 1 większości.

Niezależnie od powyższego zauważyć trzeba, że na tle art. 109 ust. 2 prawa restrukturyzacyjnego wskazuje się, że wierzyciel, który nabył wierzytelność w drodze przelewu po otwarciu postępowania restrukturyzacyjnego ma prawo do głosu na zgromadzeniu (w tym w sprawie układu), jeżeli nabycie wierzytelności nastąpiło po stosownym obwieszczeniu informacji o trybie i miejscu sprzedaży wierzytelności, a zbycie nastąpiło na rzecz nabywcy, który zaoferował najwyższą kwotę [por. P. Z., Prawo upadłościowe. Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz, W. 2018, art. 109]. Sytuacja taka miała miejsce w przypadku obu nabytych przez (...) sp. z o.o. wierzytelności od wierzycieli (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. Jednocześnie doktryna wskazuje, że celem art. 109 ust. 2 prawa restrukturyzacyjnego jest umożliwienie przenoszenia wierzytelności względem dłużnika także w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, pod warunkiem zachowania transparentności transakcji, zarówno co do kręgu oferentów, jak i ceny, za którą wierzytelność sprzedano. Wierzyciel, mający zamiar zbyć wierzytelność i zapewnić nabywcy możliwość korzystania z pełni praw w postępowaniu restrukturyzacyjnym musi: obwieścić w rejestrze (w okolicznościach niniejszej sprawy w Monitorze Sądowym i Gospodarczym) o zamiarze sprzedaży wierzytelności; wskazać w obwieszczeniu tryb sprzedaży, czyli określić na jaki adres, w jakim terminie i czy z zastosowaniem wadium i w jakiej wysokości będzie oczekiwał na oferty nabycia; może także podać cenę minimalną i określić inne warunki aukcji lub przetargu, jeżeli ma zamiar je przeprowadzić; wskazać miejsce sprzedaży, czyli o ile nie przewidziano aukcji – adres, na który należy kierować oferty nabycia; po przeprowadzeniu sprzedaży zgodnie z obwieszczoną procedurą musi przenieść wierzytelność na osobę, która zaoferowała najwyższą cenę [por. P. Z., Prawo upadłościowe. Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz, W. 2018, art. 109].

Spełnienie tych wymogów w niniejszej sprawie powoduje, że wierzyciel (...) sp. z o.o. wszedł w pełnię uprawnień dotychczasowych wierzycieli w (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. w postępowaniu restrukturyzacyjnym dłużnika (...) sp. z o.o. w S.. Tym niemniej treść wyżej przytaczanych przepisów prawa nie daje podstaw do przyjęcia, ażeby wierzyciel nabywający wierzytelności od zbywających je w trybie art. 109 ust. 2 prawa restrukturyzacyjnego dotychczasowych wierzycieli, nabywając ich ogół praw i obowiązków wynikających ze stosunku prawnego stanowiącego podstawę wierzytelności, jednocześnie nabywał ich ograniczenia w prawach w postępowaniu restrukturyzacyjnym określone w art. 116 ust. 2 i 3 prawa restrukturyzacyjnego, mające charakter wyłącznie podmiotowy i zmienny, tj. zależny występujących w danej chwili stosunków korporacyjnych między wierzycielem a dłużnikiem w postępowaniu restrukturyzacyjnym. Wskazane w art. 116 ust. 2 i 3 prawa restrukturyzacyjnego ograniczenia mające charakter podmiotowy związany z sytuacją wierzyciela dotyczą zatem tego wierzyciela, który głosuje w przedmiocie przyjęcia układu i rozpatrywane być powinny tylko wobec tego wierzyciela, który dokonuje aktu głosowania, a nie jego poprzednika prawnego. W ocenie Sądu Okręgowego należało tym samym uznać, że w istocie skarżący wierzyciel (...) sp. z o.o. na zgromadzeniu wierzycieli mógł wykonywać głos z obu nabytych zgodnie z art. 109 ust. 2 prawa restrukturyzacyjnego wierzytelności, gdyż nie dotyczą go ograniczenia wynikające z przepisów art. 116.

Nawet zaś gdyby przyjąć, że nabywca dzieli w takim przypadku w kontekście art. 116 prawa restrukturyzacyjnego sytuację wierzycieli zbywających wierzytelności, to i tak w okolicznościach niniejszej sprawy, z uwagi na to, że wobec zbywającego wierzytelność wierzyciela (...) sp. z o.o. nie zachodziły w stosunku do dłużnika (...) sp. z o.o. relacje, o których mowa w art. 116 ust. 2 i 3 prawa restrukturyzacyjnego, skarżący wierzyciel (...) sp. z o.o. wykonując tylko prawo głosu w przedmiocie przyjęcia układu z wierzytelności nabytej od (...) sp. z o.o. doprowadziłby do uzyskania w tym głosowaniu na zgromadzeniu wierzycieli 28 września 2017 r. uzyskanie wymaganej art. 119 ust. 1 prawa restrukturyzacyjnego większości do przyjęcia układu.

Powyższa konstatacja sprawia tym samym, że wadliwe okazało się być zarówno zaskarżone postanowienie Sądu restrukturyzacyjnego z 24 października 2017 r., opierające się na uznaniu, że układ nie został przyjęty ze względu na nieosiągnięcie wymaganej art. 119 ust. 1 większości. Jednocześnie wadliwość zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu restrukturyzacyjnego stanowiła następstwo wcześniejszego wadliwego postanowienia sędziego-komisarza wydanego 28 września 2017 r. na zgromadzeniu wierzycieli i stwierdzającego, że układ nie został przyjęty ze względu na nieuzyskanie wymaganej art. 119 ust. 1 większości, a to z powodu niezasadnego pozbawienia skarżącego wierzyciela (...) sp. z o.o. na podstawie art. 116 ust. 2 i 3 prawa restrukturyzacyjnego prawa głosowania nad przyjęciem układu na zgromadzeniu wierzycieli.

Wspomniane postanowienie sędziego-komisarza nie podlegało przy tym na gruncie prawa restrukturyzacyjnego zaskarżeniu do sądu restrukturyzacyjnego, a co za tym idzie – na podstawie art. 209 prawa restrukturyzacyjnego, możliwe było rozpoznanie tego postanowienia przez Sąd Okręgowy jako sąd drugiej instancji w oparciu o art. 380 w zw. z art. 397 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. Rozpoznając wspomniane postanowienie sędziego-komisarza odwołać się przy tym trzeba do już wcześniej przedstawionych rozważań co do dopuszczenia wierzyciela (...) sp. z o.o. do głosowania oraz do osiągnięcia wymaganej większości osobowej i kapitałowej w głosowaniu nad przyjęciem układu. Omówiona wyżej wadliwość postanowienia sędziego-komisarza oraz stanowiąca jego następstwo wadliwość zaskarżonego postanowienia Sądu restrukturyzacyjnego przemawiała tym samym za uchyleniem tego postanowienia sędziego-komisarza na podstawie art. 380 w zw. z art. 397 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. w zw. z art. 209 prawa restrukturyzacyjnego, o czym orzeczono w punkcie I.

Powyższe względy uzasadniały również uchylenie zaskarżonego postanowienia z 24 października 2017 r. na podstawie art. 386 § 4 w zw. z art. 397 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. w zw. z art. 209 prawa restrukturyzacyjnego, co uczyniono w punkcie II. Wadliwość ustaleń Sądu Rejonowego była bowiem tego rodzaju, że nie jest możliwe ich usunięcie przez Sąd Okręgowy orzekający jako sąd drugiej instancji.

Zdaniem Sądu drugiej instancji trzeba było się także zgodzić ze stanowiskiem skarżącego wierzyciela, że próba jednoczesnego rozstrzygnięcia przez Sąd Rejonowy o odmowie zatwierdzenia układu na podstawie art. 165 ust. 1 prawa restrukturyzacyjnego jako układu, który oczywiście nie zostanie wykonany, była przedwczesna. Wskazać przy tym trzeba, że przedwczesność ta wynikała przede wszystkim z tego, że Sąd restrukturyzacyjny, mimo że uznawał, że układ nie został przyjęty, jednocześnie dążył do rozstrzygnięcia kwestii, która na chwilę orzekania przezeń jeszcze nie była gotowa do rozstrzygania, tj. kwestię ewentualnej odmowy zatwierdzenia układu, na wypadek, gdyby jednak układ ten został przyjęty. W sytuacji, w której orzekał Sąd Rejonowy nie było to jednak prawidłowe, gdyż opierając się na (co prawda wadliwym) postanowieniu sędziego-komisarza oraz samodzielnie podzielając jego ustalenia (także wadliwie), winien był umorzyć postępowanie na podstawie art. 165 ust. 5 w zw. z art. 325 ust. 1 pkt 3 prawa restrukturyzacyjnego.

Tym niemniej, formułując zalecenia dla Sądu Rejonowego ponownie rozpoznającego sprawę, wskazać trzeba, że w pierwszej kolejności sędzia-komisarz winien zweryfikować kwestię wyniku głosowania nad przyjęciem układu na zgromadzeniu wspólników (z uwzględnieniem poczynionych wyżej przez Sąd Okręgowy rozważań co do dopuszczenia wierzyciela do głosowania i uwzględnienia jego głosów przy obliczaniu wymaganej większości), a w dalszej kolejności Sąd restrukturyzacyjny winien ocenić, czy w sytuacji, w której układ został przyjęty, nie zachodzą w stosunku do niego którekolwiek z negatywnych przesłanek wymienionych w art. 165 prawa restrukturyzacyjnego (w szczególności, czy jest oczywiste, że układ nie zostanie wykonany, a jeżeli tak, to Sąd Rejonowy winien wskazać dlaczego), a następnie wydać postanowienie stosownie do wyniku tej oceny.

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.

SSO Anna Budzyńska SSO Piotr Sałamaj SSO Agnieszka Woźniak