Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Juliusz Ciejek

Protokolant: p.o. sekr. sąd. A. K.

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2019 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. K. (1)

przeciwko Redaktorowi Naczelnemu portalu miejskiego (...).com.pl (...)

o nakazanie opublikowania sprostowania

powództwo oddala.

Sygn. akt I C 230/19

UZASADNIENIE

Powód R. K. (1) w pozwie wniesionym do tut. Sądu w dniu 17 kwietnia 2019 r., wniósł o nakazanie pozwanemu K. S. – redaktorowi naczelnemu portalu miejskiego (...).com.pl bezpłatnego opublikowania w tymże portalu sprostowania wyedytowanego na stronie głównej portalu czcionką Times N. R. rozmiar 14, o następujących dwóch treściach:

I)

„Sprostowanie do art. autorstwa I. S., zamieszczonego na portalu w dn. 07 marca 2019 r. pt. „(...)”.

OŚWIADCZENIE (...) w sprawie wydanego oświadczenia przez Spółkę (...) z dn. 11 lutego 2015 roku:

W nawiązaniu do oświadczenia z dnia 11.02.2015r., wydanego przez Spółkę (...), w przedmiocie wypowiedzenia umowy sponsorskiej dla (...) Klubu Sportowego (...) (...), oświadczam, że:

1.

Wskazane w w/w oświadczeniu powody wypowiedzenia umowy sponsorskiej, zawartej w dniu 16.09.212r., a wypowiedzianej w dniu 09.01.2015r., tj. „niejasne i niepokojące działania finansowo-księgowe klubu”, należy uznać za całkowicie bezzasadne ze względu na brak ich zaistnienia, jak również brak jakichkolwiek dokumentów potwierdzających powyższe oczekiwania Sponsora wobec klubu w czasie trwania umowy sponsorskiej.

Należy podkreślić, że wyniki przeprowadzonego audytu zostały przekazane zlecającemu tj. (...) w dniu 08.01.2015 r., i miały być przedstawione Sponsorowi Strategicznemu na spotkaniu w dniu 09.01.2015 r., co jednak nie nastąpiło ze względu na uprzednie wypowiedzenie umowy sponsorskiej w tym samym dniu i brak jakiegokolwiek zainteresowania audytem przez Sponsora tj. Spółkę (...).

Biorąc pod uwagę powyższe, wypowiedzenie umowy sponsorskiej wskazane w oświadczeniu z dnia 11.02.2015r., wydanym przez spółkę (...), tj. „niejasne i niepokojące działania finansowo-księgowe klubu”, należy uznać za bezpodstawne nie tylko ze względu na brak dokumentów, potwierdzających rzekome zaniechanie ze strony klubu, lecz przede wszystkim za brak jakiejkolwiek wcześniejszych (przed datą wypowiedzenia umowy sponsorskiej, tj. 09.01.2015r.) sugestii Sponsora, dotyczących założenia jakiegokolwiek zestawienia albo bilansu klubu.

2.

Ze względu na poufność umowy sponsorskiej, zawartej w dniu 16.09.2012 r. pragnę jedynie zasygnalizować, że brakuje w niej klauzuli dotyczącej „finansowania szkolenia młodzików oraz zakupu potrzebnego im sprzętu i strojów”. Nadmieniamy jednak, że Zarząd (...) w oparciu o skromne możliwości (minimalna baza infrastrukturalna tj. brak boisk treningowych, „rozpadający się” stadion, drugi najniższy budżet w I lidze) jest szczególnie uwrażliwiony na dobro wychowanków (...) i dlatego też podjął szereg działań mających na celu sukcesywne uzupełnianie sprzętu meczowego oraz treningowego dla grup młodzieżowych, a także zakup obuwia sportowego dla najbardziej uzdolnionej młodzieży, jak również dla młodzieży najuboższej.

Działania Zarządu (...), mocno sfokusowane na spełnienie oczekiwań, intencji i założeń Sponsora Strategicznego, dotyczącego dzieci i młodzieży uprawiającej piłkę nożną w O., nie sposób uznać w świetle powyższego za niespełniające żądań Sponsora jak zawarte w oświadczeniu Spółki (...).

3.

Ponadto przekazywane przez Sponsora Strategicznego środki, wynikające z umowy sponsorskiej, były regularnie przekazywane na wypłaty wynagrodzeń dla zawodników do 15.12.2014r., tj. do momentu wypłaty wynagrodzeń za miesiąc listopad 2014 roku. Jednocześnie należy podkreślić fakt, że ówczesne zaległości w wynagrodzeniach zawodników, tj. pensje za miesiąc grudzień 2014, które powinny zostać wypłacone w styczniu 2015, oraz pensje za miesiąc styczeń, które powinny zostać wypłacone w lutym 2015 roku, są przede wszystkim konsekwencją wypowiedzenia umowy sponsorskiej, a także braku podpisania umowy sponsorskiej z Przedsiębiorstwem (...) w O. na 2015 rok oraz braku określenia sposobów i wysokości finansowania Klubu (...) przez samorządy lokalne, zwłaszcza Urząd Miasta O..

Biorąc pod uwagę powyższe, oczywistymi nieusprawiedliwionymi stwierdzeniami, są wskazane, w oświadczeniu wydanym przez spółkę (...) konstatacje, dotyczące zaległości finansowych wobec zawodników oraz zaprzestanie przez nich treningów, ponieważ oba te zdarzenia były skutkiem wypowiedzenia umowy sponsorskiej, a nie jej przyczyną.

4.

Nieprawdą jest, że w czasie obowiązywania umowy sponsorskiej, mimo licznych próśb i nalegań ze strony Sponsora, Zarząd (...), ani razu nie przekazał spółce rozliczeń finansowych. Potwierdza to korespondencja przekazywana przez Klub Spółce (...). Z prowadzonej ewidencji korespondencji wynika, że Sponsor Strategiczny powinien być w posiadaniu zestawień finansowych za okres obowiązywania umowy, tj. „Bilansu oraz rachunku zysków i strat wraz z informacją dodatkową za 2012 rok” oraz „Bilansu oraz rachunku zysków i strat wraz z informacją dodatkową za 2013 rok”.

Taką dokumentację księgową Spółka otrzymała od Klubu po sporządzeniu stosowanego bilansu za lata 2012 i 2013 (termin ich sporządzenia przypada każdorazowo na 31 marca danego roku za rok poprzedni) odpowiednio 20 marca 2013 roku za rok 2012 oraz 8 kwietnia 2014 roku za rok 2013.

Dlatego też stanowisko Spółki w tym zakresie jest nieprawdziwe, a zarzuty wobec Klubu kompletnie bezpodstawne.

5.

Abstrahując od argumentacji i intencji, zawartych w oświadczeniu Spółki (...), które w naszej ocenie są argumentacją przyjętą na potrzeby tego oświadczenia i linii postępowania przyjętej przez Spółkę, a krzywdzącą dla Klubu, biorąc choćby pod uwagę fakt, że w dniu wypowiedzenia umowy sponsorskiej Spółka używała innej argumentacji, znacznie odmiennej od aktualnej, w obecnej sytuacji Klub chciałby w szczególności podkreślić dwie okoliczności:

1)  Zarząd (...) nieustannie podkreślał wolę wprowadzenia osób delegowanych przez Spółkę (...) lub miasto O. do organów wykonawczych klubu, niestety bezskutecznie.

2)  Wszystkie płatności sponsorów klubu, tj. Spółkę (...) i (...) w ostatnim czasie były terminowe, z wyłączeniem okresu lipca 2014 r. (wkrótce po ukonstytuowaniu się nowego Zarządu Klubu). Przyczyny zawieszenia płatności Sponsorów wobec Klubu były bardzo podobne do argumentacji zawartej w oświadczeniu Spółki. Mamy nadzieję, że taki sposób postępowania nie związany był i jest z personalnym składem Zarządu (...), ponieważ stanowiłoby to przejaw nieuprawnionego wpływu na samorządny i niezależny podmiot, jakim jest Stowarzyszenie (...)”.

II)

„W związku z zamieszczeniem artykułu w portalu miejskim (...).com.pl autorstwa I. S. w dn. 07 marca 2019 roku, Wydawca portalu miejskiego (...).com.pl oraz Naczelny Redaktor przepraszają Pana R. K. (1) za zamieszczenie artykułu „(...)” w wydaniu internetowym, w dniu 07.03.2019 roku poprzez sugerowanie nieprawdziwych treści, jakoby „kłopoty finansowe (...) wynikała z jego niejasnych i niepokojących działań finansowo-księgowych” oraz „mimo licznych próśb i nalegań, zarząd klubu (...) w czasie trwania umowy ani razu nie przekazał spółce rozliczeń finansowych”.

Ponadto domagał się zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że pozwany zamieścił wskazaną w żądaniu pozwu informację w opublikowanym przez siebie artykule, choć nie była ona prawdziwa. Poza tym zawiera w swej treści jedynie stanowisko jednej strony sporu – Prezydenta Miasta O.. Pomimo wezwania nie opublikował żądanego sprostowania. Swoje roszczenie powód oparł na treści art. 31a w zw. z art. 39 Prawa prasowego (k. 4-5v).

Korespondencja skierowana do pozwanego K. S. zawierająca min. zawiadomienie o terminie rozprawy, odpis pozwu, pouczenie w trybie art. 210 § 2 ¹ k.p.c. oraz zobowiązanie do złożenia odpowiedzi na pozew skierowana została pod adres wskazany w pozwie przez powoda i uznana za doręczoną w trybie art. 139 k.p.c. – w oparciu o domniemanie wynikając z podwójnego awizowania przesyłki. Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew i nie stawił się na rozprawę(k. 22-23)

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwany K. S. jest redaktorem naczelnym portalu miejskiego - (...).com.pl, w którym treści artykułów prasowych ukazują się w formie internetowej.

(bezsporne)

W dniu 7 marca 2019 r. opublikowano na tym portalu artykuł pod tytułem „(...)”. W jego treści - autorka I. S. wskazała, że trudna sytuacja finansowa (...) sprawia, że określone środowiska szukają winnego tego stanu rzeczy. Powstają konflikty, a jednym z nich jest konflikt na linii(...) (...): R. P. O.: P. G.. Dalej powołała się na informację Przeglądu Sportowego, że R. K. (1), domaga się sprostowania i zadośćuczynienia od prezydenta G. w kwocie miliona złotych na konto klubu (...). Powodem tego była wypowiedź P. O. w połowie lutego na antenie Radia (...), gdzie ten miał zarzucać powodowi, że ten nie raczył złożyć żadnego sprawozdania i rozliczyć się ze środków przekazywanych przez dużego sponsora, jakim była Galeria (...). Kolejno wskazała, że dawny prezes, który w 2015 r. zrezygnował z pełnienia funkcji prezesa (...), poczuł się urażony tymi słowami. Dalej podała, że zdaniem K., to nieprawdziwa informacja, sugerująca, że ten zdefraudował środki pochodzące z Galerii. Dla przypomnienia wskazała, że kłopoty (...) rozpoczęły się w 2015 r., po wypowiedzeniu zawartej w 2012 r. umowy sponsorskiej przez Galerię (...). Dalej przytoczyła słowa, jakie R. K. (2) wypowiedział w okresie składania rezygnacji oraz oświadczenie Galerii (...), jakie ta złożyła w sprawie wypowiedzenia umowy ze (...).

(dowód: artykuł k. 14-15)

R. K. (1) w piśmie z dnia 28 marca 2019 r. wskazał, że w przedmiotowym artykule podawane jest jedynie stanowisko jednej strony, tj. P. O. wzmocnione „rzekomym” - jak wskazał - oświadczeniem (...) 2, tj. oświadczeniem Galerii (...). W związku z tym w trybie art. 31a i 32 Prawa prasowego wezwał K. S. do zamieszczenia na portalu (...).com.pl sprostowania w postaci zamieszczenia całości oświadczenia (...) w sprawie wydanego w dniu 11 lutego 2015 r. oświadczenia spółki (...), wydanego w dniu 17 lutego 2015 r. W treści tego pisma ani do treści, jako załącznik nie załączył wskazanego oświadczenia. Ponadto wniósł o zamieszczenie przez adresata tego pisma na tym portalu przeprosin o następującej treści: „Wydawca portalu (...).com.pl oraz Redaktor Naczelny przepraszają Pana R. K. (1) za zamieszczenie artykułu „(...)”. W wydaniu internetowym w dniu 07.03.2019 roku poprzez sugerowanie nieprawdziwych treści jakoby „kłopoty finansowe (...) wynikały w jego niejasnych i niepokojących działań finansowo-księgowych” oraz „mimo licznych próśb i nalegań, zarząd klubu (...) w czasie trwania umowy ani razu nie przekazał spółce rozliczeń finansowych”. Ta niedopuszczalna przez nas praktyka naraziła Pana R. K. (1) na niebezpieczeństwo utraty jego czci i dobrego imienia, co nie było naszym zamiarem i głęboko nad tym ubolewamy”. Jednocześnie R. K. (1) wezwał K. S. do dobrowolnej zapłaty na jego rzecz kwoty 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez niego krzywdę oraz zapłaty na rzecz (...) S.A. kwoty w wysokości 100.000 zł w terminie 7 dni od daty otrzymania tego pisma. Pismo został podpisane przez R. K. (1), zaś odebrane przez wydawcę portalu (...).com.pl (...) w dnu 28 marca 2019 r.

(dowód: pismo z dnia 28 marca 2019 r. – k. 9-10, mail z dnia 28 marca 2019 r. skierowany przez J. K. do powoda – k. 11)

W odpowiedzi na powyższe pismo J. K. wskazał, że nie spełnia ono wymogów formalnych zawartych w ustawie z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz.U. 1984 nr 5 poz. 24), dotyczących sprostowania, w związku z tym nie może być ono opublikowane. Powód w mailu zwrotnym nie zgodził się z powyższym i wskazał, że w przypadku braku pozytywnej reakcji zmuszony będzie podjąć stosowne kroki prawne.

(dowód: korespondencja mailowa między powodem, a J. K. – k. 11-12)

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie opublikowania sprostowania w trybie prawa prasowego nie mogło zostać uwzględnione przez Sąd w niniejszej sprawie z uwagi na niespełnianie wymogów określonych w art. 31a ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz.U. 1984 nr 5 poz. 24), wadliwie sformułowaną treść zawartego w pozwie sprostowania, które nie pochodziło od powoda oraz ze względu na brak braku podpisu powoda pod oświadczeniem stanowiącym żądanie sprostowania.

Na wstępie do dalszych rozważań należy wskazać, że prawo do sprostowania jest instytucją prawa cywilnego materialnego, stosunkiem obligacyjnym, w którym zainteresowany (tutaj: R. K. (1)) jest wierzycielem, a redaktor naczelny (tutaj: K. S.) dłużnikiem. Dług i wierzytelność stron stosunku sprostowania są wobec siebie, tak jak w każdym stosunku obligacyjnym, korelatami. Kreowane przez art. 31a ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz.U. 1984 nr 5 poz. 24) (dalej: Prawo prasowe) zobowiązanie należy do grupy zobowiązań powstających quasi ex contractu, a konkretnie z jednostronnej czynności prawnej - złożenia żądania publikacji sprostowania. Treść sprostowania jest komunikatem zainteresowanego (tutaj: R. K. (1)) do opinii publicznej, dającym się scharakteryzować według nomenklatury cywilistycznej, jako oświadczenie wiedzy. Sprostowanie jest zawsze wypowiedzią własną zainteresowanego (tutaj: R. K. (1)), przez niego zredagowaną i "firmowaną" ( I. Dobosz, [w:] J. Barta, R. Markiewicz, A. Matlak (red.), Prawo mediów, s. 387). Nie mogą sprostowania skutecznie zastąpić inne, choćby zbliżone formy wypowiedzi prasowej – np. własne oświadczenie dziennikarza, tj. tzw. "autosprostowanie", zamieszczenie sprostowania, jako "listu do redakcji", wywiadu z zainteresowanym etc. ( E. N. , Prawo dla dziennikarzy, s. 90; B. K. , Jednostka, s. 108; wyrok Sądu Najwyższego z 8 stycznia 2010 r., (...), L.).

Zgodnie z treścią wskazanego art. 31a. ust. 1 Prawa prasowego, na wniosek zainteresowanej osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niebędącej osobą prawną, redaktor naczelny właściwego dziennika lub czasopisma jest obowiązany opublikować bezpłatne i odnoszące się do faktów sprostowanie nieścisłej lub nieprawdziwej wiadomości zawartej w materiale prasowym. Sprostowanie powinno zostać nadane w placówce pocztowej operatora pocztowego lub złożone w siedzibie odpowiedniej redakcji, na piśmie w terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia opublikowania materiału prasowego (ust. 3). Jak stanowi ust. 4 tego przepisu sprostowanie powinno zawierać podpis wnioskodawcy, jego imię i nazwisko lub nazwę oraz adres korespondencyjny. Tekst sprostowania nie może przekraczać dwukrotnej objętości fragmentu materiału prasowego, którego dotyczy, ani zajmować więcej niż dwukrotność czasu antenowego, jaki zajmował dany fragment przekazu (ust. 6).

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 i 5, 6 tej ustawy redaktor naczelny ma obowiązek opublikować sprostowanie. W tekście nadesłanego sprostowania nie wolno bez zgody wnioskodawcy dokonywać skrótów ani innych zmian. Tekst sprostowania nie może być komentowany w tym samym numerze, przekazie lub w elektronicznej formie dziennika lub czasopisma, tego samego dnia.

Zgodnie zaś z art. 33 ust. 1-4 tej ustawy redaktor naczelny odmawia opublikowania sprostowania, jeżeli sprostowanie: 1) jest nierzeczowe lub nie odnosi się do faktów; 2) zostało nadane lub złożone po upływie terminu, o którym mowa w art. 31a ust. 3, lub nie zostało podpisane; 3) nie odpowiada wymaganiom określonym w art. 31a ust. 4-7; 4) zawiera treść karalną; 5) podważa fakty stwierdzone prawomocnym orzeczeniem dotyczącym osoby dochodzącej publikacji sprostowania. Redaktor naczelny może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli sprostowanie: 1) odnosi się do wiadomości poprzednio sprostowanej; 2) jest wystosowane przez osobę, której nie dotyczą fakty przytoczone w prostowanym materiale, za wyjątkiem sytuacji określonych w art. 31a ust. 2; 3) zawiera sformułowania powszechnie uznawane za wulgarne lub obelżywe. Odmawiając opublikowania sprostowania, redaktor naczelny jest obowiązany niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania sprostowania, przekazać wnioskodawcy pisemne zawiadomienie o odmowie i jej przyczynach. Jeżeli odmowa nastąpiła z przyczyn określonych w ust. 1 pkt 1, 4 i 5, należy wskazać fragmenty sprostowania, które nie nadają się do publikacji. Redaktor naczelny nie może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli zastosowano się do jego wskazań. W przypadku nadesłania poprawionego sprostowania termin określony w art. 31a ust. 3 liczy się od dnia doręczenia wnioskodawcy zawiadomienia o odmowie i jej przyczynach.

W przypadku odmowy uprawniony podmiot ma prawo, stosownie do treści art. 39 powołanej ustawy do wytoczenia powództwa o opublikowanie sprostowania.

Z woli ustawodawcy sprawa rozpatrywana jest, przeto w trybie procesowym. Konsekwencję tego jest kontradyktoryjność procesu, w którym generalną zasadą jest zakaz orzekania ponad żądanie (art. 321 § 1 k.p.c.). Sądowi, zgodnie z jednolitymi poglądami doktryny i judykatury, w procesie tego typu nie wolno ingerować w treść żądanego sprostowania poprzez zmianę jego treści czy dodawanie dodatkowych informacji.

Treść sprostowania, którego domagał się pełnomocnik powoda, nie spełnia wymogów formalnych ze względu na brak podpisu pod samą treścią sprostowania ujętego w pozwie, pomimo podpisania przedprocesowego wniosku o jego publikację. Poza tym treść tego sprostowania nie jest oświadczeniem samego powoda, a zarządu klubu (...) – „OŚWIADCZENIE (...) w sprawie wydanego oświadczenia przez Spółkę (...) z dn. 11 lutego 2015 roku”. Na powyższe wskazują także takie zwroty zawarte w oświadczeniu, jak : „(…) nadmieniamy (…)”, „(…) Zarząd (...) (...) jest szczególnie uwrażliwiony (…)”, „(…) w naszej ocenie są (…)”, czy też „(…) klub chciałby (…)”. Powyższe jest całkowicie sprzeczne z celem i funkcją sprostowania, jaką nadaje tej instytucji art. 31a Prawa prasowego. Jego zadaniem jest, bowiem umożliwienie osobie, której dotyczy materiał prasowy - tutaj R. K. (1) - przedstawienie własnej wersji zdarzeń i faktów. Zawsze jest to własna wypowiedź zainteresowanego, którą redaktor naczelny ma obowiązek opublikować, jeżeli spełnia wymogi ustawowe, w szczególności, gdy dotyczy informacji nieprawdziwych bądź nieścisłych oraz zawiera wymogi formalne, a więc podpis (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2016 r. sygn. akt (...), wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 6 kwietnia 2017 r. sygn. akt (...)).

Należy tu wyraźnie podkreślić, iż istnieje zasadnicza różnica pomiędzy poszukiwaniem ochrony w trybie powództwa o zamieszczeni sprostowania na podstawie art. 39 Prawa prasowego (na gruncie którego powód poszukuje ochrony w tym procesie), a procesem o ochronę dóbr osobistych prowadzonym w oparciu o art. 23 i 24 k.c. Warunkiem powództwa o ochronę dóbr osobistych jest ich naruszenie lub zagrożenie naruszenia. Ochrona na gruncie prawa prasowego nie wymaga tego warunku. Informacja nie musi naruszać dóbr osobistych uprawnionego. Wystarczy, że jest jedynie nieścisła. Tutaj jednak, celem przeciwdziałania rozwlekłości i wyraźnego zaznaczenia, od kogo ona pochodzi wprowadzono inne szczególne wymogi formalne, którym zawarte w pozwie żądanie nie czyni zadość.

Tym niemniej należy dodatkowo wskazać, że powództwo, o którym mowa w art. 39 Prawa prasowego, przysługuje osobie zainteresowanej tylko wówczas, gdy redaktor naczelny odmówił opublikowania sprostowania albo sprostowanie nie ukazało się w terminie określonym w art. 32 ust. 1 - 3 lub ukazało się z naruszeniem art. 32 ust. 4 lub 5 wskazanej ustawy. Natomiast w piśmie z dnia 28 marca 2019 r. skierowanym przez powoda do pozwanego, powód oprócz żądania zadośćuczynienia i przeproszenia żądał – „zamieszczenia w całości Oświadczenie (...) w sprawie wydanego oświadczenia przez Spółkę (...) z dn. 11 lutego 2015 r., wydanego w dniu 17 lutego 2015 roku”. Nie załączył jednak do tego pisma treści tego oświadczenia. Siłą rzeczy, zatem redaktor naczelny nie był w stanie opublikować sprostowania, skoro żądający nie przesłał mu jego treści. W tym miejscu należy podzielić stanowisko Sądu Okręgowego w Gdańsku wyrażone wyroku z dnia 27 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. akt (...), w którym Sąd ten wskazał, że przesłanką uwzględnienia powództwa jest wyczerpanie trybu z art. 31a-33 Prawa prasowego przez powoda. Brak zgłoszenia przez powoda zgłoszenia żądania publikacji sprostowania o konkretnej treści redaktorowi naczelnemu (tutaj: brak w ogóle treści) przed wniesieniem pozwu, prowadzi automatycznie do oddalenia powództwa.

Jeśli zaś chodzi o drugie żądanie, bo nadesłane do redakcji sprostowanie nie odpowiadało wymogom formalnym określonym w art. 31a Prawa prasowego, zatem redaktor naczelny miał obowiązek odmówić jego publikacji. Treść sprostowania nie może, bowiem sugerować, że jest to wypowiedź redaktora naczelnego (tutaj – redaktora naczelnego i wydawcy), który odwołuje nieprawdziwe informacje. Sprostowanie zawsze musi być podpisane w taki sposób, by było jasne dla opinii publicznej i nie może stwarzać pozoru, iż jest oświadczenie ( przeprosiny) opublikowane w ramach niemajątkowej ochrony dóbr osobistych ( art. 24 § 1 k.c.).Tymczasem nadesłane sprostowanie prasowe miało formę przeprosin - taki dokument nie jest sprostowaniem w rozumieniu prawa prasowego, zatem odmowa jego publikacji była zgodna z prawem (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 marca 2018 r. sygn. akt (...)).

Sformułowane przez pełnomocnika powoda sprostowanie nie pozwala na identyfikację czy pochodzi ono od Klubu (...), którego prezesem powód już nie jest i nie może się wypowiadać w jego imieniu, czy od samego powoda, którego podpisu w nim nie ma. Treść może wręcz wskazywać, że pochodzi od samej redakcji (żądanie przeprosin powoda). Nie spełnia więc wymogów ustawowych.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo w całości uznając je za bezzasadne.

Mimo, że pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, jak również nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności, ani też nie składał w sprawie wyjaśnień ustnie oraz na piśmie, Sąd zgodnie z art. 52 ust. 3 zd. 2 Prawa prasowego nie stosował przepisów kodeksu postępowania cywilnego o wyroku zaocznym.