Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 maja 2019 r. w S.

sprawy M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji ubezpieczonej

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie

z dnia 20 czerwca 2017 r., sygn. akt IV U 420/15

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 558/17

UZASADNIENIE

Decyzją z 13 marca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. odmówił ubezpieczonej M. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując że ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona, domagając się jej zmiany poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Podniosła, że schorzenia na które choruje i ich obecny przebieg czynią ją niezdolną do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Wyrokiem z 20 czerwca 2017 r. Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowił następująco ustalony stan faktyczny i rozważania prawne.

Ubezpieczona M. S. urodziła się (...) Obecnie nie pracuje. W przebiegu zatrudnienia wykonywała pracę pomocy kuchennej, robotnika gospodarczego, pracownika produkcji roślinnej, przetwórstwa rybnego, sprzątaczki, gospodarza sali wiejskiej. Od 29 kwietnia 2012r. do 25 października 2012r. miała przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. W dniu 5 czerwca 2013r. złożyła po raz pierwszy wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy prawomocną decyzją z dnia 23 lipca 2013r. odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd I instancji ustalił, że ubezpieczona cierpi na następujące schorzenia: guz kąta mostowo-móżdżkowego leczony operacyjnie w maju 2011r. z następowym uszkodzeniem nerwu twarzowego i statyczno-słuchowego po stronie lewej; stan po przebytej dyskopatii L5/S1 w 2003r.; nadciśnienie tętnicze; niedomykalność szpary powiekowej lewej z niedowidzeniem oka lewego.

Na podstawie sporządzonych przez biegłych sądowych opinii Sąd Okręgowy ustalił, że rozpoznane u ubezpieczonej schorzenia nie stanowią podstawy do uznania jej za niezdolną do pracy. Uszkodzenie nerwów nie spowodowało wyraźniejszych zaburzeń równowagi. Nadciśnienie tętnicze jest dobrze kontrolowane – przebiega bez powikłań i zmian narządowych. Ze względu na stan układu wzrokowego ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy na okres 3 lat w warunkach takich jak: praca na zewnątrz, w pomieszczeniach klimatyzowanych i z silnymi ruchami powietrza, przy wykorzystaniu środków chemicznych, praca w zapyleniu, kurzu i oparach. Ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji zawodowych. Wskazywane ograniczenia nie powodują niezdolności do lekkiej pracy fizycznej na ogólnym rynku pracy bez narażenia na czynniki szkodliwe dla zdrowia. Ubezpieczona nie musi wykonywać ciężkiej pracy fizycznej. Może pracować na stanowisku robotnika niewykwalifikowanego, portiera, woźnej, gospodara domu, gospodarza sali wiejskiej. Może wykonywać prace chałupnicze, w charakterze montażystki, pakowacza. Ograniczenia do wykonywania prac na tylko niektórych stanowiskach pracy nie świadczą o niezdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. U ubezpieczonej nie stwierdzono chorób psychicznych oraz stanu upośledzenia umysłowego. Nie występują objawy psychotyczne w postaci omamów i urojeń oraz inne objawy o charterze depresyjnym i otępiennym. Objawy zgłaszane przez ubezpieczoną są reakcją emocjonalną na dolegliwości somatyczne.

Sąd Okręgowy ocenił, że odwołanie ubezpieczonej nie zasługiwało na uwzględnienie. Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowiła treść przepisów art. 57 i art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2016r.poz.748). W celu wyjaśnienia spornych w sprawie okoliczności Sąd I instancji przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy specjalistów. Opinie te ocenił jako należycie umotywowane, spójne i logiczne oraz stanowiące miarodajny dowód w niniejszej sprawie. Na tej podstawie Sąd Okręgowy ocenił, że u ubezpieczonej nie stwierdzono naruszenia sprawności organizmu w stopniu pozwalającym uznać ją za długotrwale niezdolną do pracy. stan narządu wzroku wyklucza podjęcie przez ubezpieczoną określonych przez biegłego okulistę kategorii prac. Jednakże ubezpieczona (co zostało wyraźnie potwierdzone w opinii biegłego z zakresu medycyny pracy) może wykonywać szereg innych prac dostępnych na otwartym rynku pracy. Przede wszystkim nie musi wykonywać ciężkiej pracy fizycznej. Może pracować na stanowisku robotnika niewykwalifikowanego, portiera, woźnej, gospodarza domu, gospodarza sali wiejskiej. Może wykonywać również prace chałupnicze, w charakterze montażystki, pakowacza.

Zarzuty ubezpieczonej do sporządzonych opinii Sąd I instancji ocenił jako niezasadne, sprowadzające się jedynie do prezentowania subiektywnej oceny stanu zdrowia. Z tego względu wniosek o powołanie innego zespołu biegłych Sąd Okręgowy uznał za niecelowy i mający na celu wydłużenie przedmiotowego postępowania.

W wywiedzionej od powyższego wyroku apelacji ubezpieczona podniosła następujące zarzuty:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 57 ustawy emerytalnej poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy ubezpieczona M. S. jest osobą niezdolną do pracy w myśl powyższego przepisu, a w związku z tym przysługuje jej świadczenie rentowe z tytułu niezdolności do pracy,

2. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miały wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i błędne uznanie, iż opinie wydane przez biegłych są należycie umotywowane, są spójne i logiczne oraz stanowią miarodajny dowód w niniejszej sprawie, podczas gdy opinie te budzą poważne wątpliwości, nadto są wewnętrznie sprzeczne, a ubezpieczona podczas postępowania sądowego pismami z dnia 14 września 2015 roku, 14 czerwca 2106 roku, 14 lipca 2016 roku i 6 września 2016 r. wskazywała na uchybienia w nich zawarte;

- art. 217 § 3 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku ubezpieczonej o powołanie innych biegłych, podczas gdy opinie wydane w sprawie zawierały w istotnych fragmentach błędy, a w opiniach uzupełniających błędów tych nie usunięto;

- art. 217 § 2 k.p.c. poprzez bezpodstawne pominięcie dowodu z zeznań w charakterze świadków P. S., Z. S., A. W. i M. B. na okoliczności dotyczące stanu zdrowia ubezpieczonej, powikłań pooperacyjnych po usunięciu guza mózgu, niepełnosprawności ubezpieczonej i konieczności sprawowania nad nią opieki w związku z ograniczonymi możliwościami samodzielnej egzystencji, jak również co do utrudnień w pełnieniu ról społecznych powodujących trudności w samodzielnym funkcjonowaniu i w relacjach międzyludzkich ubezpieczonej w sytuacji, gdy dowód ten był istotny dla prawidłowego rozpoznania niniejszej sprawy.

W związku z powyższym apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania M. S. i uchylenie decyzji z dnia 12 marca 2015 roku i przyznanie ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy zgodnie z jej wnioskiem. Ewentualnie apelująca domagała się uchylenia wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Apelująca wniosła także o zasądzenie od organu ubezpieczeniowego na rzecz ubezpieczonej zwrotu kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych.

W uzasadnieniu apelująca wskazała między innymi, że pomimo wyraźnego postanowienia Sądu, biegli nie odnieśli się w jakiejkolwiek części, czy schorzenia ubezpieczonej umożliwiają jej pracę w charakterze pracownika przetwórstwa rybnego i produkcji roślinnej, pomocy kuchennej i sprzątaczki, czy na przykład zawroty głowy i zachwiania równowagi ubezpieczonej, jak i inne dolegliwości umożliwiają jej pracę na wyżej wymienionych stanowiskach, a nadto jaki wpływ na podjęcie przez ubezpieczoną zatrudnienia ma orzeczenie wobec niej stałego stopnia niesprawności. Biegli nie uwzględnili także okoliczności, iż ubezpieczona jest w trakcie leczenia, które nie zostało zakończone. Przedłożona przez ubezpieczoną dokumentacja medyczna potwierdza, że występują u niej powikłania w postaci oczopląsu, a przebyty przez nią zabieg wszycia płytki złotej na mięsień oka powoduje, iż nigdy nie będzie mogła na przykład podnosić różnych przedmiotów i intensywne schylać się, albowiem zawsze grozić to będzie powikłaniami mogącymi spowodować utratę wzroku. Również biegła medycyny pracy nie odniosła się w opinii do tego, czy schorzenia ubezpieczonej umożliwiają jej pracę w charakterze pracownika przetwórstwa rybnego i produkcji roślinnej, pomocy kuchennej i sprzątaczki, czy na przykład zawroty głowy i zachwiania równowagi, dyskopatia jak i inne dolegliwości ubezpieczonej umożliwiają jej pracę na wyżej wymienionych stanowiskach i jaki wpływ na podjęcie przez ubezpieczoną zatrudnienia ma orzeczenie wobec niej stałego stopnia niepełnosprawności. Biegła również dokonała ustaleń na podstawie niepełnej dokumentacji medycznej, bowiem nie wzięła pod uwagę nowych dokumentów przedłożonych w czasie badań. Również biegła psychiatra nie wyjaśniła, czy stan zdrowia psychicznego ubezpieczonej pozwala wykonywać jej pracę w charakterze pracownika przetwórstwa rybnego i produkcji roślinnej, pomocy kuchennej i sprzątaczki. Nie wskazała także w opinii, jakie konkretnie dolegliwości zdiagnozowała u ubezpieczonej. Nie wyjaśniła także z jakich przyczyn twierdzi, że ubezpieczona nie ma objawów depresyjnych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonej okazała się niezasadna.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zarzutów apelacyjnych, doprowadziła Sąd Apelacyjny do wniosku, że wyrok Sądu Okręgowego odpowiada prawu.

Sąd Apelacyjny jako sąd merytorycznie rozpoznający sprawę w celu ostatecznego przesądzenia czy M. S. w dacie wydania zaskarżonej decyzji była osobą niezdolną do pracy, na jaki okres, z powodu jakich schorzeń, dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii oraz z uzupełniającej ustnej opinii biegłych ortopedy i lekarza medycyny pracy. Na podstawie przeprowadzonych dowodów Sąd Odwoławczy dodatkowo ustalił, że:

U M. S. rozpoznaje się stan po przebytej operacji guza kąta mostkowo – móżdżkowego po stronie lewej z niedowładem nerwu twarzowego oraz przebytą operację dysku L5/S1 w 2003 r. Rozpoznane schorzenia nie czynią ubezpieczonej niezdolną do pracy. U ubezpieczonej nie występują objawy zespołu bólowego kręgosłupa, ani podrażnienia korzeni nerwowych, nie występuje istotne upośledzenie funkcji stawów. Kończyny dolne bez zaników mięśniowych. Stopień upośledzenia funkcji kolana lewego nie powoduje upośledzenia ograniczającego zdolność do pracy.

dowód: opinia biegłego sądowego ortopedy k. 232 – 233

Na dzień badania przez biegłego ortopedę kończyny górne ubezpieczonej były w pełni sprawne. Kręgosłup był pełnej ruchomości, bez zespołu bólowego, ruchy odbywały się bez wzmożonego napięcia mięśni, nie występowały objawy rozciągowe. Stawy w kończynach dolnych były bez wysiłku, pełnej ruchomości. U ubezpieczonej występowała koślawość kolana lewego, dyskretny, mniejszy obwód podudzia prawego. Demonstrowanie przez M. S. osłabienia siły nie pokrywało się z ubytkiem masy mięśniowej. Stopień upośledzenia funkcji kończyn dolnych nie powodował niezdolności do lekkiej pracy fizycznej, na ogólnym rynku pracy. Ubezpieczona, ze względu na rozpoznane schorzenia, nie powinna wykonywać pracy ciężkiej, ponieważ występuje możliwość wystąpienia zespołu bólowego. Podczas badania przez biegłego ortopedę nie stwierdzono u ubezpieczonej zaników mięśniowych. Brak było dowodów, które pozwalałyby uznać, że demonstrowane przez ubezpieczoną osłabienie prostowania stopy, kolana, zgięcia uda, jest kompatybilne ze stanem mięśniowym. Gdyby u ubezpieczonej występowało znaczne osłabienie siły mięśniowej, to nie mogłaby ona podczas wykonanego badania poruszać się bez kul. W dniu badania przez biegłego ubezpieczona miała sprawne ręce, jednakowe obwody, siłę mięśniową, nie występował u niej połowiczy niedowład.

Przedłożona przez ubezpieczoną nowa dokumentacja, zawiera rozpoznanie stanu po operacji guza z niedowładem połowiczym lewostronnym i porażeniem nerwu twarzowego. Wcześniej niedowład dotyczył jedynie twarzy, a nie był rozpoznawany niedowład połowiczy dotyczący kończyn. Również rozpoznanie łuszczycy stawowej nie pojawiało się wcześniej. Przedłożona nowa dokumentacja wskazuje na konieczność nowego przebadania ubezpieczonej w celu ustalenia, czy obecnie ubezpieczona jest osobą niezdolną do pracy. Nowa dokumentacja nie ma jednak wpływu na orzekanie o stanie zdrowia ubezpieczonej w dacie wydawania spornej decyzji.

Na dzień wydania zaskarżonej decyzji ubezpieczona była zdolna do pracy na ogólnym rynku pracy, mogła wykonywać prace lekką fizycznie, w charakterze robotnika niewykwalifikowanego. Występujące u ubezpieczonej schorzenia uniemożliwiają jej pracę ciężką fizycznie na dotychczas wykonywanych stanowiskach. Ubezpieczona jest zdolna do pracy jako osoba jednooczna, jednakże bez narażenia na czynniki, które wymienił biegły okulista. Do czerwca 2015 r. M. S. wykonywała pracę lekką fizycznie, jako gospodarz sali wiejskiej. Taką pracę może wykonywać dalej. Ubezpieczona, na dzień wydania decyzji, mogła dźwigać ciężary do 5 kilogramów.

dowód: opinia uzupełniająca ustna biegłych, e- protokół rozprawy z dnia 23 maja 2019r.

Mając na uwadze przedmiot sprawy przypomnieć należy, że zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 748), zwanej dalej ustawą emerytalną, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z mocy art. 12 ust. 3 tej ustawy, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy, uwzględnia się: 1. stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji; 2. możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Nie ulega wątpliwości, iż ustalenie niezdolności do pracy oraz jego związku z chorobą zawodową w zasadzie nie jest możliwe bez odwołania się do wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 278 § 1 k.p.c. Jak wynika z ugruntowanego orzecznictwa ocena niezdolności do pracy z medycznego punktu widzenia wymaga wiadomości specjalnych i Sąd nie może - wbrew opinii biegłego (biegłych) - opierać ustaleń w tym zakresie na własnym przekonaniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2010 r. w sprawie o sygn. akt II UK 191/09, LEX nr 590238). Przy czym oceny niezdolności do pracy nie można dokonywać w oparciu o jedynie opinie lekarzy leczących ubezpieczonego. Jednakże ostateczna ocena, czy ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy musi uwzględniać także i inne elementy - ma charakter prawny, stanowiąc subsumcję stanu faktycznego do norm prawnych, wobec czego może jej dokonać wyłącznie sąd, a nie biegły (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2014 r., I UK 159/14, LEX nr 1598678).

Po uzupełnieniu zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Apelacyjny uznał, że opinie biegłych, sporządzone na etapie postępowania przed Sądem Okręgowym, jak również na etapie postępowania apelacyjnego, zasługują w pełni na wiarygodność, ponieważ zostały sporządzone przez specjalistów z dziedzin medycyny, które są adekwatne do schorzeń wskazywanych przez ubezpieczoną. Sformułowane przez biegłych wnioski – jednakowe i kategoryczne (o braku podstaw do uznania M. S. za osobę niezdolną do pracy), są logicznym następstwem przeprowadzonych badań, analizy zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej, jak również dokonanego rozpoznania lekarskiego. Uzasadniając swoje opinie na piśmie biegli w sposób czytelny i logiczny przedstawili przebieg schorzeń i ich wpływ na zdolność ubezpieczonej do pracy. Również biegli na etapie postępowania przed Sądem odwoławczym uzupełniając ustnie sporządzone opinie podtrzymali dotychczasowe stanowisko w sprawie, odnieśli się do wszelkich zarzutów formułowanych przez ubezpieczoną, przeanalizowali także dokumentację, którą przedkładała ubezpieczona. Opinie, jako całość, są spójne i w sposób czytelny przedstawiają sporne zagadnienie oraz dokonują oceny zdrowia M. S.. W ocenie Sądu Apelacyjnego omawiane opinie są wiarygodnym dowodem, korespondującym z dokumentacją medyczną ubezpieczonej. Opinie te stały się zatem w całości podstawą rozstrzygnięcia niniejszej sprawy przez Sąd Apelacyjny. W jednoznacznych, przekonujących oraz właściwie umotywowanych opiniach biegłych sądowych ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy.

Biegli w niniejszej sprawie wyczerpująco wyjaśnili, że stwierdzone uszkodzenie nerwów twarzowego i statyczno – słuchowego nie mogą stanowić podstawy do orzeczenia niezdolności na ogólnym rynku pracy. Ze względu na schorzenia narządu wzroku ubezpieczona nie może pracować na zewnątrz pomieszczeń, w pomieszczeniach klimatyzowanych lub z intensywnym ruchem powietrza, przy środkach chemicznych, w zapyleniu i kurzu, w oparach. Z tymi ograniczeniami ubezpieczona może wykonywać pracę lekką fizycznie na ogólnym rynku pracy, zgodną z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych., np. jako portier, woźna, gospodarz domu, gospodarz sali wiejskiej, może wykonywać prace chałupnicze, pakowaczki, montażystki w warsztatach. Ze względu na schorzenia ortopedyczne ubezpieczona również nie jest niezdolna do pracy. Ubezpieczona nie jest chora psychicznie, nie jest upośledzona umysłowo, nie występują u niej objawy psychotyczne jak omamy, urojenia, nie stwierdza się u niej objawów depresyjnych ani otępiennych.

Wobec treści sformułowanych w apelacji zarzutów, jak również zarzutów do sporządzonej przez biegłego na etapie postępowania apelacyjnego opinii, podkreślić trzeba, że o nabyciu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie mogą przesądzać subiektywne odczucia osoby ubezpieczonej. W ocenie Sądu Odwoławczego sporządzone w niniejszej sprawie przez biegłych sądowych opinie są logiczne, należycie uzasadnione, poparte oceną zgromadzonej dokumentacji medycznej. Fakt kwestionowania sporządzonych opinii przez ubezpieczoną nie może być podstawą do powoływania kolejnych biegłych sądowych, czy też do dopuszczania dowodu z kolejnych opinii uzupełniających. Niezadowolenie strony z dotychczasowych opinii nie może powodować samo przez się uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych. Sąd Apelacyjny nie kwestionuje, że ubezpieczona jest osobą schorowaną, jednakże – jak wykazało postępowanie dowodowe – stan naruszenia organizmu nie powodował chociażby częściowej niezdolności do pracy.

Postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter kontrolny i służy badaniu prawidłowości i legalność decyzji organu rentowego według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania i nie może polegać na zastępowaniu tego organu w wydawaniu decyzji ustalających świadczenie z ubezpieczeń społecznych. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2007 r., I UZP 1/07, OSNP 2007 nr 21-22, poz. 323). Z tego powodu sąd, co do zasady nie może we własnym zakresie ustalać prawa do świadczenia, a ujawniona w trakcie postępowania sądowego zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego, jako przesłanka niezdolności do pracy warunkująca prawo do renty, nie może prowadzić do uznania kontrolowanej decyzji za wadliwą i do jej zmiany (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2005 r., I UK 382/04, Lex nr 276245). Sąd w niniejszej sprawie zobligowany był badać stan zdrowia ubezpieczonej istniejący w dniu wydania spornej decyzji, tj. 13 marca 2015 r. Ustalenie, że w toku postępowania sądowego u ubezpieczonej pojawiły się nowe rozpoznania, które mogą ją czynić niezdolną do pracy, jest bez znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy i nie może być podstawą do zmiany spornej decyzji.

Za bezzasadne należało uznać zarzuty ubezpieczonej dotyczące braku pominięcia przez Sąd Okręgowy przy rozstrzyganiu sprawy zeznań świadków, czy też subiektywne zeznania M. S. odnośnie jej stanu zdrowia. Wyjaśnić bowiem należy, że odczucia ubezpieczonej w zakresie schorzeń, które u niej występują były brane pod uwagę przez biegłych podczas przeprowadzania badań, jednakże nie mogą mieć zasadniczego wpływu na ocenę medyczną stanu zdrowia ubezpieczonej. Jak wyjaśnił biegły ortopeda, podczas przeprowadzanego badania ubezpieczona była w stanie poruszać się bez kul, stanąć na palcach. Wobec czego prezentowana przez nią postawa nie znajdowała potwierdzenia w przeprowadzanych badaniach i w dostarczanych wynikach badań. Gdyby ubezpieczona odczuwała tak poważne dolegliwości w poruszaniu się, jakie starała się wykazać w niniejszej sprawie, to niewątpliwie znalazłoby to odzwierciedlenie w wynikach badań, stanowiłoby o znacznym osłabieniu siły mięśniowej. Tymczasem podczas przeprowadzonych badań takie osłabienie nie występowało. Zdaniem Sądu odwoławczego ubezpieczona przedstawia tak swój stan zdrowia i stopień nasilenia poszczególnych dolegliwości, aby wywołać wrażenie osoby nie mogącej wykonywać pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Nie jest miarodajna dla oceny sprawy jedynie postawa i twierdzenia ubezpieczonej jak i powoływanych świadków. Przy ocenie niezdolności do pracy istotny jest jedynie obiektywnie istniejący stan zdrowia, który mogą stwierdzić biegli sądowi opiniujący w sprawie, posiadający niezbędną wiedzę medyczną w zakresie wskazywanych schorzeń.

Mając to na uwadze, nie okazał się zasadny zarzut przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów przez Sąd Okręgowy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego ocena dowodów dokonana przez Sąd pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie nie narusza, ani reguł logicznego myślenia, ani zasad doświadczenia życiowego czy właściwego kojarzenia faktów. Nie sposób również przypisać Sądowi błędu w ocenie mocy poszczególnych dowodów. Sąd Okręgowy dokonał pełnej i kompleksowej oceny materiału dowodowego i szczegółowo wskazał, a także omówił dowody, na których oparł swoje przekonania. Postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone przez Sąd I instancji szczegółowo. Sąd oprócz dowodów z dokumentów oraz zeznań ubezpieczonej i świadków, dopuścił także dowód z opinii biegłych sądowych specjalistów z zakresu schorzeń, na które cierpi ubezpieczona. Tym samym nie zostały naruszone również przepisy prawa materialnego, które powołała ubezpieczona w apelacji. Zebrany przez Sąd Okręgowy materiał dowodowy pozwolił na dokonanie ustaleń nie budzących wątpliwości. Sąd orzekający dążył do wyjaśnienia sprawy i wszelkich spornych okoliczności. W związku z zarzutami zgłaszanymi przez ubezpieczoną co do opinii, wydawane były także opinie uzupełniające.

W związku z powyższym, skoro ubezpieczona nie jest osobą choćby częściowo niezdolną do pracy, nie spełniła przesłanki określonej w art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy rentowej. O uprawnieniu do renty z tytułu niezdolności do pracy decyduje łączne spełnienie wszystkich przesłanek warunkujących nabycie prawa do tego świadczenia. Brak więc jednej z przesłanek, uniemożliwia zatem przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Niemniej jednak, jeżeli u ubezpieczonej następuje pogorszenie stanu zdrowia, na co może wskazywać dołączona do akt sprawy dokumentacja lekarska, to ubezpieczona może wystąpić do organu rentowego z nowym wnioskiem o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację ubezpieczonej.

SSA Barbara Białecka SSA Romana Mrotek SSA Gabriela Horodnicka

- Stelmaszczuk