Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i (...)

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

Protokolant Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2018 r. w Warszawie

sprawy W. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o przeliczenie emerytury

na skutek odwołania W. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z dnia

6 lutego 2018 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2018 r. W. T. złożył odwołanie
od decyzji z dnia 6 lutego 2018 r. znak: (...)i wniósł o jej zmianę poprzez ponowne przeliczenie wskaźnika podstawy wymiaru emerytury za rok 1971 r., to jest za okres od 1 stycznia do 30 czerwca 1971 r. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wyjaśnił, że w powyższym okresie był zatrudniony
w Zakładach (...) w Z. w D. Głównego Mechanika jako ślusarz ze stawką zaszeregowania w wysokości 9 zł za godzinę plus premia zadaniowa, przy czym stawka nie była zmieniana przez okres zatrudnienia. Wskazał przy tym, że nie pracował w godzinach nadliczbowych, gdyż w tym czasie uczył się w Wieczorowym Technikum Zawodowym w Z. na kierunku technologia – budowa maszyn
i urządzeń transportowych. Odwołujący załączył również dokumenty,
na podstawie których łatwo jest wyliczyć wysokość uzyskanych przez niego
w powyższym okresie dochodów, które w jego ocenie wynoszą 10.944 zł zamiast przyjętej przez ZUS kwoty dochodów w wysokości 6.000 zł (odwołanie z załącznikami k. 3-7 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 21 marca 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. wniósł o jego oddalenie.

Organ rentowy wyjaśnił, że W. T. ma ustalone prawo do emerytury powszechnej, do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne
z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia 1970-2000. W dniu 15 stycznia 2018 r. odwołujący wniósł o ponowne ustalenie wwpw.
za rok 1971 r., jednakże w ocenie organu rentowego wskaźnik ten został wyliczony prawidłowo, co prowadziło do wydania skarżonej decyzji odmownej. Wskazano, że do wyliczenia wwpw. za ten rok przyjęto łączną kwotę
19.289,67 zł, w tym za okres od 1 stycznia do 30 czerwca 1971 r. wynagrodzenie minimalne w kwocie 6.000 zł, za okres od 1 lipca do
30 września 1971 r. kwotę w wysokości wyliczonej z angaży w wysokości 6.526,67 zł, natomiast z okres od 8 października do 31 grudnia 1971 r. kwotę 6.763 zł widniejącą na zaświadczeniu Rp-7 z (...) S.A. Organ rentowy poinformował również, że za wskazany przez odwołującego okres przyjęto wynagrodzenie minimalne z uwagi na brak jakichkolwiek dokumentów potwierdzających wysokość wynagrodzenia w tym okresie oraz liczby przeprowadzonych roboczogodzin. W potwierdzeniu zawarcia umowy o pracę
z 8 lipca 1969 r. (...) określiły stawkę godzinową wynagrodzenia w wysokości 9 zł/h plus premia zadaniowa, natomiast
ze względu na brak informacji o liczby rzeczywiście przepracowanych przez ubezpieczonego godzin nie można ustalić faktycznego wynagrodzenia w tym okresie (odpowiedź na odwołanie k. 8 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 19 czerwca 2018 r. odwołujący W. T. wniósł dodatkowo o doliczenie stażu i składki ubezpieczeniowej
o rok 1969 r., tj. 6 miesięcy pracy początkowej po ukończeniu Technikum Ekonomicznego w R., doliczenie do stażu pracy okresu od 1 maja 1981 r. do dnia 31 grudnia 1982 r. z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej oraz ponowne przeliczenie dodatku do emerytury z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej od 1 kwietnia 2004 r. do 31 lipca 2013 r. (pismo procesowe odwołującego z 19.06.2018 r. k. 32 a.s.).

Ostatecznie pełnomocnik odwołującego wnosił o przeliczenie wynagrodzeń za okres od stycznia do czerwca 1971 roku na podstawie książeczki ubezpieczeniowej (protokół rozprawy k. 62 a.s., pismo procesowe z 07.11.2018 r. k. 75 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący się W. T. w okresie od 2 lipca 1969 r.
do 30 czerwca 1971 r. był zatrudniony w Zakładach (...) w Z. (dalej również jako (...))
na stanowisku ślusarza. Odwołujący został przyjęty do pracy na Oddziale Tkalni z wynagrodzeniem wynoszącym 9,00 zł za godzinę plus premia zadaniowa.
Z tytułu zatrudnienia w ww. zakładzie pracy odwołujący uzyskał dochód:

⚫

w 1969 r. – łączny zarobek brutto w kwocie 13.287,00 zł, przeciętny miesięczny zarobek brutto w kwocie 2.214,00 zł,

⚫

w 1970 r. – łączny zarobek brutto w kwocie 27.135,00 zł, przeciętny miesięczny w kwocie 2.261,00 zł.

W powyższym okresie zatrudnienia odwołujący uczył się w Technikum Mechanicznym dla Pracujących na kierunku technologia budowy maszyn i urządzeń transportowych, którą to szkołę ukończył w czerwcu 1971 r. (legitymacja ubezpieczeniowa k. 14 a.s., akta osobowe odwołującego
k. 70-73 a.s., świadectwo ukończenia Technikum Zawodowego k. 7 a.s.; świadectwo pracy z 30.06.1971 r. k. 7 a.r.).

W dniu 9 października 2013 r. W. T. nabył prawo
do emerytury. Emerytura została mu przyznana na podstawie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 30 października
2013 r. znak:(...) Wysokość emerytury wyniosła 1.394,09 zł.
Do obliczenia wysokości emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składkę na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych
z całego okresu ubezpieczenia od 1969 r. do 1999 r., wskaźnik podstawy wymiaru składek (wwpw.) w wysokości 60,82% oraz okresy składkowe
w wymiarze 26 lat, 10 miesięcy i 21 dni (322 miesięcy), okresy nieskładkowe
w wymiarze 1 miesiąca oraz okresy uzupełniające w wymiarze 12 lat,
4 miesiące i 8 dni (148 miesięcy). Za część okresów, w tym okres od 1 stycznia 1971 r. do 30 czerwca 1971 r., ZUS przyjął wynagrodzenie minimalne
na podstawie art. 15 ust. 2a ustawy emerytalnej. Za rok 1971 przyjęto dochód
w wysokości 11.742,00 zł, stosunek podstawy wymiaru do przeciętnego wynagrodzenia za ten rok wyniósł 41,50% (decyzja ZUS z 30.10.2013 r.
z załącznikami – karta przebiegu zatrudnienia i karta obliczenia wwpw.
k. 103-109 a.r.).

W 2014 roku ZUS (...)Oddział w W. na wniosek W. T. dwukrotnie przeliczał przysługującą mu emeryturę.
Decyzją z dnia 26 marca 2014 r. znak: (...) organ rentowy ustalił wysokość emerytury odwołującego od dnia 1 stycznia 2014 r. na kwotę
2.369,17 zł (2.407,08 zł po waloryzacji). Do przeliczenia wysokości emerytury uwzględniono przeciętną podstawę wymiaru składkę na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia oraz wwpw. w wysokości 76,90%. Z kolei decyzją z dnia 20 maja 2014 r.
znak: (...)organ rentowy ustalił wysokość emerytury odwołującego na kwotę 3.018,61 zł (3.066,91 zł po waloryzacji). Do przeliczenia wysokości emerytury uwzględniono przeciętną podstawę wymiaru składkę
na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia od 1970 r. do 2000 r. oraz wwpw. w wysokości 97,98%.
W obu decyzjach za okres od 1 stycznia 1971 r. do 30 czerwca 1971 r. ZUS przyjął wynagrodzenie minimalne na podstawie art. 15 ust. 2a ustawy emerytalnej (wniosek o przeliczenie emerytury z 17.01.2014 r. z załącznikami
k. 113-131 a.r., decyzja ZUS z 26.03.2014 r. k. 143 a.r., wniosek o przeliczenie emerytury z 15.04.2014 r. z załącznikami k. 147-151 a.r., decyzja ZUS
z 26.03.2014 r. k. 157 a.r., tabele wynagrodzeń k. 135 i 153 a.r.).

W dniu 15 stycznia 2018 r. W. T. zwrócił się do ZUS
(...)Oddział w W. z wnioskiem o przeliczenie wskaźnika podstawy wymiaru emerytury za rok 1971 r. W uzasadnieniu wniosku ubezpieczony wskazał, że w decyzji z dnia 20 maja 2014 r. w tabeli wwpw. emerytury przyjętą złą kwotę wysokości wynagrodzenia za rok 1971, gdyż rzeczywisty wymiar dochodu za ten rok wyniósł 24.307 zł, co stanowi 85,98% przeciętnego wynagrodzenia (wniosek o przeliczenie wwpw. z 15.01.2018 r. k. 161 a.r.).

Po rozpatrzeniu wniosku ZUS (...)Oddział w W. skarżoną decyzją
z dnia 6 lutego 2018 r. znak: (...)na podstawie której odmówił ubezpieczonemu prawa do przeliczenia świadczenia. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że do wyliczenia wwpw. za 1971 rok przyjęto łączną kwotę 19.289,67 zł, w tym za okres od 1 stycznia do 30 czerwca 1971 r. wynagrodzenie minimalne w kwocie 6.000 zł, za okres od 1 lipca
do 30 września 1971 r. kwotę w wysokości wyliczonej z angaży w wysokości 6.526,67 zł, natomiast z okres od 8 października do 31 grudnia 1971 r.
kwotę 6.763 zł widniejącą na zaświadczeniu Rp-7 z (...) S.A., a ponadto
za okres od 1 stycznia do 30 czerwca 1971 r. przyjęto wynagrodzenie minimalne z uwagi na brak jakichkolwiek dokumentów potwierdzających wysokość wynagrodzenia w tym okresie oraz liczby przeprowadzonych roboczogodzin (skarżona decyzja ZUS z 06.02.2018 r. k. 163 a.r.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych
w toku postępowania dowodów z dokumentów wymienionej co do kart akt sprawy i akt rentowych. Dokumentacja zebrana w sprawie nie była kwestionowana przez strony, a jej treść nie budziła zastrzeżeń co do wiarygodności.

Sąd nie uwzględnił dowodów z dokumentów w postaci oświadczeń M. J. i M. T. poświadczonych notarialnie (k. 15-16 a.s.), bowiem nie wynika z nich, aby powyższe osoby były współpracownikami odwołującego się zatrudnionymi w (...)
w Z.. Ponadto w ocenie Sądu informacje wynikające z tych oświadczeń, na tle całokształtu zebranego materiału dowodowego oraz wymagań dowodowych w sprawach o przeliczenie emerytury – w szczególności w zakresie ustalenia dochodu rozliczanego w trybie roboczogodzin lub angaży – nie cechowały się wystarczającą szczegółowością aby na ich podstawie dokonać stosownych ustaleń o liczbie godzin, jakie odwołujący faktycznie przepracował.

W tych okolicznościach Sąd uznał zebrany materiał dowodowy
za wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie W. T. było niezasadne.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył przeliczenia emerytury przysługującej odwołującemu. Zgodnie z treścią art. 110 ust. 1-3 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 z późn. zm. – dalej jako ustawa emerytalna) wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.
Warunek posiadania wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru nie jest wymagany od emeryta lub rencisty, który od dnia ustalenia prawa
do świadczenia do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie świadczenia,
w myśl ust. 1, nie pobrał świadczenia wskutek zawieszenia prawa do emerytury lub renty lub okres wymagany do ustalenia podstawy przypada w całości
po przyznaniu prawa do świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wynosi co najmniej 130%. Okres ostatnich 20 lat kalendarzowych, o których mowa
w art. 15 ust. 1, obejmuje okres przypadający bezpośrednio przed rokiem,
w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia,
z uwzględnieniem art. 176 ustawy emerytalnej.

Z kolei z treści art. 111 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3,
od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku
o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Z kolei art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej wskazuje, że prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

W niniejszej sprawie odwołujący domagał się ponownego przeliczenia wskaźnika podstawy wymiaru emerytury za rok 1971 z uwzględnieniem rzeczywistego dochodu uzyskanego za okres od 1 stycznia 1971 r.
do 30 czerwca 1971 r. z tytułu zatrudnienia w (...) w Z.. Na podstawie skarżonej decyzji organ rentowy odmówił odwołującemu przeliczenia emerytury w powyższy sposób z uwagi na brak informacji o liczbie rzeczywiście przepracowanych przez ubezpieczonego godzin i przyjął za ten okres wynagrodzenie minimalne aktualne na ten rok. Sąd miał na względzie,
że stanowisko odwołującego ulegało częściowej zmianie w toku postępowania. W piśmie procesowym z dnia 19 czerwca 2018 r. odwołujący rozszerzył swoje żądania wnosząc dodatkowo o doliczenie stażu i składki ubezpieczeniowej o rok 1969 r., tj. 6 miesięcy pracy początkowej po ukończeniu Technikum Ekonomicznego w R., doliczenie do stażu pracy okresu od 1 maja 1981 r. do dnia 31 grudnia 1982 r. z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej oraz ponowne przeliczenie dodatku do emerytury z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej od 1 kwietnia 2004 r. do 31 lipca 2013 r. Ostatecznie jednak pełnomocnik odwołującego ustanowiony w sprawie wnosił
o przeliczenie wynagrodzeń za okres od stycznia do czerwca 1971 roku na podstawie informacji wynikających z książeczki ubezpieczeniowej odwołującego. Sąd miał przy tym również na uwadze informacje ZUS co do tego, że żądanie przeliczenia emerytury w sposób wskazany przez odwołującego w piśmie procesowym z dnia 19 czerwca 2018 r. zostało już uwzględnione na tle decyzji o przeliczeniu emerytury z marca i maja 2014 roku (k. 66-67 a.s.).
Z tych też względów Sąd powyższych kwestii nie rozważał i skupił się
na istocie sporu, która koncentrowała się wokół przeliczenia emerytury
z uwzględnieniem innego dochodu odwołującego za rok 1971, a konkretnie
za okres od 1 stycznia do 30 czerwca 1971 r.

Wskazać należy, że szczegółowy tryb postępowania w sprawach ustalania prawa do świadczeń pieniężnych przewidzianych w ustawie emerytalnej został określony w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r. nr 237, poz. 1412). Stosownie do przepisu § 10 ust. 1 powyższego rozporządzenia, osoba ubiegająca się o emeryturę powinna przedstawić dokumenty stwierdzające okresy zatrudnienia uzasadniające prawo do świadczeń oraz ich wysokość. Z kolei zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Aby potwierdzić wysokość wynagrodzenia otrzymywanego w danym okresie zatrudnienia wymagane jest przedłożenie dokumentów wymienionych w § 21 cytowanego wyżej rozporządzenia. W odniesieniu do podstawy wymiaru składki ubezpieczeniowej w postaci wynagrodzenia z tytułu stosunku pracy, brak odpowiedniej dokumentacji płacowej i innych dokumentów, takich jak wpisy w książeczce ubezpieczeniowej, przeważnie uniemożliwia prawidłowe ustalenie wysokości takiego wynagrodzenia za pomocą innych środków dowodowych. Jest to bowiem trudne z uwagi na szczegółowość takich danych przy znacznej najczęściej odległości czasowej. Zaliczenie zaś nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (zob. wyrok Sądu Najwyższych z dnia
9 stycznia 1998 r. II UKN 440/97). Jednocześnie w orzecznictwie podkreśla się, że w postępowaniu odwoławczym od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie ma ograniczeń co do środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków i w myśl art. 473 k.p.c. wysokość wynagrodzenia może być dowodzona wszelkimi dostępnymi dowodami przewidzianym w Kodeksie postępowania cywilnego. Rzeczą sądu jest natomiast ocena wiarygodności przedstawionych w toku postępowania dowodów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r. II UKN 186/97, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie
z dnia 4 marca 1997 r. III AUa 105/97). Mimo braku ograniczeń dowodowych w postępowaniu przed sądami ubezpieczeń społecznych nie można jednak zapominać, że wysokość zarobków stanowiących podstawę wyliczenia składki na ubezpieczenia społeczne nie może być ustalana w sposób hipotetyczny, oparty jedynie na domniemaniu. Rzeczą sądu w sprawach o wysokość emerytury jest dokładne ustalenie wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przez ubezpieczonego w danym okresie. Zarobki za poszczególne miesiące
i wybrane lata kalendarzowe muszą być wykazane w sposób niebudzący wątpliwości w ściśle określonej kwotowo wysokości. W takim wypadku uwzględnić można składniki wynagrodzenia, które są pewne, wypłacane były
w danym okresie, stałe i w określonej wysokości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., III AUa 1555/11).

W niniejszej sprawie odwołujący żądał przeliczenia wartości wskaźnika podstawy wymiaru za rok 1971 r. poprzez przyjęcie wyższej kwoty dochodu
za okres od 1 stycznia do 30 czerwca 1971 r. uzyskanej z tytuł zatrudnienia
w (...). Po przeprowadzeniu rozprawy Sąd zważył jednak,
że w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody nie było możliwe przeliczenie emerytury w sposób, w jaki odwołujący się domagał. Sąd Okręgowy dysponował jedynie informacją o wysokości stawki zaszeregowania odwołującego z daty przyjęcia do pracy, którą określono na 9,00 zł/h plus premia zadaniowa, a ponadto informacją o łącznym i średnim wynagrodzeniu brutto za lata zatrudnienia 1969 i 1970 wynikające wprost z książeczki ubezpieczeniowej. Powyższe informacje nie były jednak wystarczające
do ustalenia kwoty dochodu faktycznie uzyskanego przez odwołującego
w spornym okresie, a więc za rok 1971. Odwołujący miał określoną stawkę zaszeregowania, a dodatkowo była przewidziana premia, co prowadzi
do wniosku, że wysokość wynagrodzenia w wymiarze rocznym mogła być różna w zależności od liczby faktycznie przepracowanych godzin, jak również wysokości i częstotliwości uzyskiwanej premii. Znajduje to zresztą odzwierciedlenie w informacjach wynikających z książeczki ubezpieczeniowej, zgodnie z którą dochód odwołującego za rok 1969 i 1970 różnił się.
Ponadto ujęty w książeczce ubezpieczeniowej dochód ma wymiar całościowy, co nie pozwala na rozróżnienie jaką jego część stanowiło wynagrodzenie obliczone jako iloczyn stawki zaszeregowania i roboczogodzin, a jaką zaś premia zadaniowa. Nie ma przy tym również informacji odnośnie tego,
czy stawka zaszeregowania odwołującego nie uległa zmianie w późniejszym okresie zatrudnienia w (...). Zebrany w sprawie materiał dowody nie zawierał również żadnych informacji o liczbie godzin przepracowanych przez odwołującego. Z udostępnionej Sądowi dokumentacji osobowej odwołującego z okresu zatrudnienia w (...)
nie wynikają żadne informacje dotyczące kwestii wymiaru czasu pracy odwołującego. Co prawda odwołujący przedłożył w toku postępowania poświadczone notarialnie oświadczenia M. J. i M. T. z których wynika, że odwołujący miał pracować na pełnym etacie przez 8 godzin dziennie i 48 godzin tygodniowo, jednakże dokumenty
te w ocenie Sądu nie mogły zostać uwzględnione jako dowody na okoliczność ustalenia faktycznie przepracowanej liczby godzin. Z oświadczeń tych nie wynika bowiem, aby ich autorzy byli pracownikami (...),
czy też aby pracowali z odwołującym w tym samym okresie zatrudnienia
i na tym samym lub podobnym stanowisku. Sąd miał również na względzie,
że informacje te miały wymiar zbyt ogólny i dotyczyły pewnej średniej wartości czasu jaki odwołujący miał hipotetycznie przepracować, jednakże bez uwzględnienia takich okoliczności jak np. urlopu wypoczynkowego czy zwolnień lekarskich. Informacje w tym zakresie nie zostały również potwierdzenia w pozostałych dowodach. Podnoszonym przy tym fakt jednoczesnej nauki w Technikum Zawodowym nie miał również wpływu
na ustalenie rzeczywistego czasu pracy odwołującego w spornym okresie, bowiem samo wykluczenie ewentualnej pracy w nadgodzinach z uwagi na edukację w istocie nie precyzuje liczby roboczogodzin, jakie miały zostać przez niego przepracowane.

W toku postępowania Sąd Okręgowy na wniosek odwołującego się zwrócił się do (...) Urzędu Wojewódzkiego w G.
z prośbą o udostępnienie akt osobowych odwołującego z okresu zatrudnienia
w (...) w Z., jednakże uzyskane w ten sposób dokumenty miały charakter ściśle kadrowy i nie zawierały informacji
o uzyskiwanym przez odwołującego wynagrodzeniu, faktycznie przepracowanej liczby godzin ani też innych danych pozwalających ustalić inne wynagrodzenie za sporny okres niż przyjęty przez organ rentowy. Odwołujący nie wskazał natomiast innego podmiotu archiwalnego który mógłby tego rodzaju dokumentację posiadać. Wymaga przy tym zaznaczenia, że zgodnie
z orzecznictwem Sądu Najwyższego, w postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych sąd nie jest obowiązany
do poszukiwania dokumentów zatrudnieniowo-płacowych, o które nie zadbała osoba dochodząca świadczenia ubezpieczeniowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 18 grudnia 1997 r., II UK 418/97).

Z uwagi na powyższe okoliczności Sąd nie miał możliwości dokonania przeliczenia emerytury zgodnie z żądaniem odwołującego ani jego pełnomocnika. W szczególności nie było podstaw do przyjęcia za sporny okres średniego wynagrodzenia miesięcznego brutto w wysokości tożsamej, jaką odwołujący uzyskał w 1970 roku i jaka wynikała z legitymacji ubezpieczeniowej – o co wnioskował pełnomocnik odwołującego – z uwagi na wspomniane wyżej braki danych w zakresie zasad ustalania poszczególnych składników wynagrodzenia oraz liczby przepracowanych przez odwołującego roboczogodzin. Z kolei z uwagi na konieczność precyzyjnego określenia uzyskanej kwoty dochodu na potrzeby ustalenia czy przeliczenia emerytury,
o czym była mowa w cytowanym wyżej orzecznictwie, Sąd Okręgowy nie miał możliwości przyjęcia wartości uśrednionej. Nie znajdowała ona zresztą żadnego oparcia w materiale dowodowym.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy uznał odwołanie W. T. za niezasadne. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie miał bowiem podstaw do uwzględnienia żądań odwołującego co do przeliczenia wysokości emerytury w oparciu o ustalenie innego dochodu za okres
od 1 stycznia do 30 czerwca 1971 r., a tym samym prawidłowo odmówił dokonania takiego przeliczenia z uwagi na brak danych pozwalających
na weryfikację dotychczasowych ustaleń w tym zakresie.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy oddalił odwołanie W. T. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. zgodnie
z sentencją wyroku.

SSO Renata Gąsior

ZARZĄDZENIE

(...)

K.S.