Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Patrycji Michałek-Zamłyńskiej Prokuratora Prokuratury Rejonowej

w Raciborzu

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2019 r.

sprawy:

J. K. /K./

s. J. i A.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 157 § 4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 24 stycznia 2019r. sygn. akt II K 865/18

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20zł (dwadzieścia złotych) i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 140zł (sto czterdzieści złotych).

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 157/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 stycznia 2019 r. Sąd Rejonowy w Raciborzu uznał J. K. za winnego tego, że uznał oskarżonego J. K. za winnego tego, że w dniu 10.02.2018r. w domu przy ul. (...) w R., uderzając osobę najbliższą, zamieszkującą wspólnie z nim – żonę K. K. (2), spowodował jej upadek na podłogę oraz obrażenia ciała w postaci skręcenia stawu ramiennego prawego oraz zasinienia na prawym udzie i w obrębie powłok brzucha po stronie prawej naruszające czynności narządów jej ciała na okres poniżej 7-miu dni tj. o czyn z art. 157 § 2 kk i w dniu 10.02.2018r. w domu przy ul. (...) w R. szarpiąc i dusząc lewym przedramieniem za szyję oraz wykręcając prawą rękę osobie najbliższej, zamieszkującej wspólnie z nim – synowi D. K., spowodował u niego obrażenia ciała w postaci skręcenia ręki prawej i zadrapań na lewym policzku naruszające czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7-miu dni tj. o czyn z art. 157 § 2 kk i za to na podstawie art. 157 § 2 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk, art. 91 § 1 kk przyjmując, że popełnił je w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w ilości 70 (siedemdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądił od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w postaci wydatków w wysokości 201,00 (dwieście jeden) złotych i obciążył go opłatą w kwocie 140 (sto czterdzieści).

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego J. K. zaskarżając wyrok w całości zarzucając :

1.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to:

a/ art. 7 kpk, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci zeznań pokrzywdzonych K. K. (2) i D. K. co do okoliczności związanych z przebiegiem zdarzenia z dnia 10 lutego 2018 r., sposobem zachowania się stron niniejszego postępowania w tym dniu oraz charakterem odniesionych obrażeń, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na postawienie tezy, że to oskarżony był agresywny, że uderzył zonę w klatkę piersiową, wykręcił rękę synowi i spowodował obrażenia ciała u pokrzywdzonych, a ponadto zeznania te są niekonsekwentne i niespójne z tymi, które były składane w toku postępowania przygotowawczego,

b/ art. 7 kpk, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego J. K. co do twierdzeń, w których wskazuje, że to żona i syn, a nie od byli stroną agresywną, podczas gdy oboje pokrzywdzeni przyznali, że K. K. (2) uderzyła oskarżonego w głowę budzikiem,

c/ art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci opinii biegłego sądowego ortopedy i uznaniu, że poglądy wyrażone w opinii są pełne, jasne, a także nie są wzajemnie i wewnętrznie sprzeczne, podczas gdy wnioski wynikające z tej opinii opierają się w znacznej części na gołosłownych twierdzeniach pokrzywdzonych, które nie zostały potwierdzone ani podczas badania, ani poprzez inne dowody,

d/ art. 410 kpk, poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z zaświadczenia lekarza neurologa z dnia 9 stycznia 2019 r. stwierdzającego stan pourazowy głowy z lutego 2018 r. i tym samym oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie,

e/ art. 170 1 kpk poprzez bezpodstawne oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych lekarzy psychiatrów na okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonego i zdolności do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniu w dniu zdarzenia, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że oskarżony od 2012 r. pozostaje w leczeniu psychiatrycznym, a ponadto jak wskazała pokrzywdzona K. K. (2) w swoich zeznaniach złożonych w dniu 11 lutego 2018 r. oskarżony w chwili popełnienia czynu „był w jakimś amoku”, co może wskazywać na zniesioną bądź ograniczoną poczytalność oskarżonego,

f/ art. 170 1 kpk poprzez bezpodstawne oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie eksperymentu procesowego obejmującego odtworzenie przebiegu zdarzenia z dnia 10 lutego 2018 r. w R. przy ul. (...), podczas gdy przebieg zdarzenia, zachowanie i reakcje uczestników wskazują na to, że nie jest możliwe, aby pokrzywdzona K. K. (2) doznała obrażeń ciała, jak opisano w zarzucie,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na błędnym przyjęciu, że to oskarżony był stroną agresywną, podczas gdy z zeznań pokrzywdzonych oraz z wyjaśnień oskarżonego wynika, że K. K. (2) uderzyła męża w głowę budzikiem powodując rozbicie budzika, a oskarżony na ten akt agresji nie odpowiedział,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony uderzył pokrzywdzoną w klatkę piersiową z taką siłą, że upadła i przekoziołkowała przez fotele samochodowe, podczas gdy pokrzywdzona nie odniosła obrażeń klatki piersiowej, które mogłyby wskazywać na takie uderzenie, a ponadto zeznania jej oraz jej syna są niekonsekwentne, gdyż w postępowaniu przygotowawczym twierdzili oni, że K. K. (2) została odepchnięta przez oskarżonego, a przed Sądem zeznała, że została uderzona w klatkę piersiową,

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony spowodował obrażenia u pokrzywdzonej K. K. (2) w postaci skręcenia stawu ramiennego prawego oraz zasinienia na prawym udzie i w obrębie powłok brzucha po prawej stronie, podczas gdy zachowanie oskarżonego nie mogło spowodować takich obrażeń, skręcenie stawu ramiennego mogło być efektem silnego uderzenia oskarżonego przez pokrzywdzona w głowę budzikiem, a fakt zasinienia wynika wyłącznie z gołosłownych twierdzeń pokrzywdzonej,

5.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony spowodował obrażenia u pokrzywdzonego D. K. w postaci skręcenia ręki prawej i zadrapań na lewym policzku podczas gdy pokrzywdzony bezpośrednio po zdarzeniu udał się samochodem jako kierowca do Z. (około 250 km), a następnie przez kilka dni jeździł na nartach, a ponadto brak jest jakichkolwiek innych dowodów poza zeznaniami pokrzywdzonych, na okoliczność odniesienia tych obrażeń przez D. K.,

6.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na błędnym przyjęciu, że z akt sprawy nie wynika, by oskarżony odniósł urazy, które wskazywałyby na agresywne zachowanie ze strony pokrzywdzonych, podczas gdy w aktach sprawy znajduje się zaświadczenie lekarza neurologa z dnia 9 stycznia 2019 r., z którego wynika, że oskarżony leczy się u neurologa z powodu bólu głowy będącego następstwem urazu z lutego 2018 r.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o :

1. zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego kosztów obrony z wyboru według norm przepisanych,

2. ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania,

3. zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego kosztów obrony z wyboru w postępowaniu odwoławczym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji przede wszystkim podnosi zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Taki zarzut byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody , na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonej w swojej apelacji powiela linie obrony prezentowaną przez oskarżonego, który nie przyznał się do popełnienia zarzucanego jej czynu, pomijając pozostały materiał dowodowy. Sąd rejonowy w swoim uzasadnieniu wskazał dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, wskazując na zeznania pokrzywdzonych K. K. (3) i D. K.. W/w pokrzywdzenie w swoich zeznaniach bardzo dokładnie opisali przebieg zdarzenia z dnia 10 lutego 2019 r. Te zeznania są spójne wewnętrznie i nawzajem się uzupełniają. Oboje pokrzywdzenie potwierdzili, że K. K. (2) uderzyła w głowę oskarżonego budzikiem gdy przebywał w kuchni, ale było to już po całym zajściu, wbrew temu co twierdzi w swojej apelacji obrońca oskarżonego, że to oni byli stroną agresywną. Na skutek zdarzenia pokrzywdzeni odnieśli obrażenia ciała co zostało potwierdzone dołączoną do akt dokumentacją medyczną oraz opinią biegłego sądowego ortopedy. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przypisanych mu czynów z art. 157 § 2 kk. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonej mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8.06.2004 r. sygn. II Aka 112/04 KZS 2004/7-8/6 "sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen (wniosków wyprowadzonych przez sąd) ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się sąd. . W przedmiotowej sprawie Sąd rejonowy w pełni bezstronnie i obiektywnie rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i nie korzyść oskarżonej, a rozważania te zostały poparte stosowną argumentacją w myśl art. 4 kpk. Podstawą wyroku, zgodnie z treścią art. 410 kpk stanowił jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Sąd I instancji sporządził uzasadnienie rzetelnie i wnikliwie, w sposób szczegółowy wskazując , jakie fakty uznał za udowodnione , a jakie za nie udowodnione i na jakich oparł się dowodach oraz z jakich względów nie uznał za wiarygodne dowodów przeciwnych spełnia zatem ono wymogi określone w art. 424 kpk. Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 kpk, art. 5 kpk oraz art. 7 kpk. . Ponieważ apelacja obrońcy oskarżonego skierowana jest do całości wyroku, obowiązkiem sądu odwoławczego było sprawdzenie , czy wymierzona oskarżonemu kara nie jest rażąco surowa. Przestępstwo z art. 157 § 2 kk zagrożone jest karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Sąd I instancji wymierając oskarżonemu karę grzywny w ilości 70 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawi na kwotę 20 zł . zastosował karę wolnościową. W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonej i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 636 § 1 kpk.