Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Stolarska

Protokolant: sekr. sąd. Tomasz Łukowicz

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2019 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa I. D. 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W.

przeciwko L. W.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II zasądza od powoda I. D. 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. na rzecz pozwanego L. W. kwotę 917,00 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) zwrotu tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Powód (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. wniósł w dniu 19 kwietnia 2012 r. pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko L. W. o zapłatę kwoty 3 637,45 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu wskazując, że pozwany był związany z pierwotnym wierzycielem – Bankiem (...) S.A. umową o konto/limit w koncie nr (...) i nie uiścił z tego tytułu kwoty stanowiącej wartość przedmiotu sporu. Powód wskazał, że nabył wierzytelność z tego tytułu na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 14 listopada 2011 r.

(pozew - k. 3v-5

W dniu 21 maja 2012 r. w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 647893/12 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty – k. 5v)

Pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości i podniósł zarzut braku legitymacji czynnej powoda, nieudowodnienia roszczenia co do zasady i wysokości oraz zarzut przedawnienia roszczenia.

(sprzeciw – k. 8-8v)

Postanowieniem z dnia 6 listopada 2018 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni.

(postanowienie z dnia 06.11.2018 r. – k. 12v)

W uzupełnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwany podniósł zarzut nieważności postępowania polegający na złożeniu pozwu przez pełnomocnika nienależycie umocowanego, tj. brak umocowania dla radcy prawnego A. B.. Pozwany podniósł też, że załączone do pozwu umowy bankowe i umowa cesji wierzytelności są jedynie kserokopiami i nie korzystają z waloru dowodu w postępowaniu cywilnym. Pozwany zakwestionował, aby umowa cesji wierzytelności obejmowała wierzytelność dochodzoną pozwem, gdyż zgodnie z treścią załącznika do cesji wierzytelność miała wynikać z umowy zawartej pomiędzy Bankiem (...) S.A. a pozwanym w dniu 5 października 2000 r., zaś powód jako podstawę dochodzonego roszczenia przedstawia umowy z dnia 30 grudnia 2002 r. oraz z dnia 19 grudnia 2008 r. Pozwany podniósł też, że wyciąg z ksiąg rachunkowych banku nie jest dowodem istnienia roszczenia co do zasady oraz wysokości, a powód nie przedstawił dowodów mających potwierdzić spełnienie przez jego rzekomego poprzednika prawnego świadczenia, które mogłoby być podstawą zwrotu.

(pismo procesowe pełnomocnika pozwanego z dnia 23.01.2019 r. – k. 53-55v)

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 3 637,45 zł, powołując się na umowę o konto/limit w koncie nr (...) łączącą pozwanego z Bankiem (...) S.A. oraz wskazując, że wierzytelność wynikającą z w/w umowy nabył na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 14 listopada 2011 r. Podstawę prawną żądania powoda stanowił więc art. 49 i art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1876) oraz art. 509 k.c.

Pozwany kwestionował legitymację czynną powoda do występowania w niniejszej sprawie, a ponadto zarzucał, że powód nie wykazał istnienia ani wysokości swojego żądania, a przedłożone przez powoda jako dowody kserokopie dokumentów nie mają mocy dowodowej. Ponadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Pozwany zakwestionował też fakt należytego umocowania do reprezentowania powoda przez radcę prawnego A. B..

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu dotyczącego umocowania radcy prawnego A. B. do reprezentowania powoda w niniejszej sprawie wskazać należy, że był on chybiony, gdyż pełnomocnictwo procesowe dla ww. radcy prawnego zostało mu udzielone przez członka zarządu i prokurenta uprawnionych do reprezentowania towarzystwa funduszy inwestycyjnych reprezentującego powoda (zgodnie z przedłożonym przez powoda odpisem z wyciągu z rejestru funduszy inwestycyjnych powoda i KRS towarzystwa funduszy inwestycyjnych) i zostało złożone do akt sprawy w formie kopii poświadczonej za zgodność z oryginałem przez prawidłowo umocowanego pełnomocnika zgodnie z art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1870).

W dalszej kolejności wskazać należy, że zaoferowany przez powoda w niniejszej sprawie materiał dowodowy został w całości przedłożony w formie kserokopii niepoświadczonych za zgodność z oryginałem zgodnie z obowiązującymi przepisami, które nie stanowią dokumentów w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.c. z uwagi na brak ich mocy dowodowej w postępowaniu cywilnym. Kserokopie te nie mogą też zostać uznane za inny środek dowodowy i stanowić podstawy do prowadzenia dowodu w trybie art. 308 k.p.c., gdyż prowadziłoby to do obejścia przepisów o dowodzie z dokumentu (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 lutego 2007 r. w sprawie II CSK 406/06, opubl. LEX nr 453727). W związku z tym na podstawie przedłożonych kserokopii umowy sprzedaży wierzytelności, wyciągu z ksiąg rachunkowych banku i dwóch umów o limit kredytowy Sąd nie mógł ustalić stanu faktycznego sprawy, a tym samym podstawę rozstrzygnięcia o zasadności żądania powoda stanowiły wyłącznie jego gołosłowne twierdzenia. W tym miejscu wskazać należy, że powód aż do zamknięcia rozprawy nie przedłożył zaoferowanych przez siebie dowodów w formie pozwalającej na ich włączenie w poczet materiału dowodowego, mimo że pełnomocnik powoda w piśmie z datą z dnia 31 grudnia 2018 r. zobowiązał się do złożenia oryginałów dokumentów (k. 19-20).

Wobec powyższego oraz mając na względzie zarzuty pozwanego dotyczące braku legitymacji procesowej powoda oraz niewykazania istnienia i wysokości dochodzonego roszczenia uznać należało, że powód – nie wskazując i nie przedstawiając dowodów na poparcie swoich twierdzeń (wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 232 k.p.c.) – w istocie nie wykazał ani swojej legitymacji do występowania w niniejszej sprawie z jakimkolwiek żądaniem wobec pozwanego, ani zasadności i wysokości swojego żądania, a zatem powództwo podlegało w całości oddaleniu.

Pomimo zasadności zarzutu dotyczącego formy przedłożonego materiału dowodowego – skutkującego uznaniem żądania powoda za nieudowodnione i oddaleniem powództwa – Sąd odniósł się do pozostałych zarzutów pozwanego, które w oparciu o przeanalizowane kserokopie dokumentów przedłożone przez powoda również okazały się zasadne.

Co do legitymacji czynnej powoda wskazać należy, że z treści załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 14 listopada 2011 r. wynika, że przedmiotem cesji była wierzytelność wynikająca z umowy zawartej między pozwanym a Bankiem (...) S.A. w dniu 5 października 2000 r., której przedmiotem był rachunek oszczędnościowo-rozliczeniowy ( (...)). Do akt sprawy powód przedłożył natomiast kserokopie umów łączących pozwanego z ww. bankiem zawartych w dniu 30 grudnia 2002 r. i w dniu 19 grudnia 2008 r., których przedmiotem było przyznanie pozwanemu limitu kredytowego w jego koncie osobistym. W treści pozwu powód wskazał zaś bardzo ogólnikowo, iż podstawę jego żądania stanowi łącząca pozwanego z ww. bankiem umowa o konto/limit w koncie nr (...).

Wobec tych rozbieżności w oznaczeniu dat i przedmiotu umowy łączącej pozwanego z ww. bankiem, z której powód wywodził swoje żądanie, nie sposób uznać, że umowa cesji wierzytelności zawarta przez powoda z przedmiotowym bankiem w dniu 14 listopada 2011 r. obejmowała wierzytelność dochodzoną pozwem.

Dodać też trzeba, że trzystronicowy niepoświadczony wydruk określony przez powoda pieczątką o treści „wyciąg z załącznika do umowy cesji” nie posiada w swej treści żadnych cech, które jednoznacznie wskazywałyby na łączność z konkretną umową cesji. Nie ma tytułu, nie jest połączony trwale z umową, której miałby być załącznikiem; dodana zaś pieczątka lub nadruk informujący, że jest to wyciąg z załącznika do umowy cesji, wątpliwości nie rozwiewa, gdyż nie wskazuje, której konkretnie umowy dotyczy, nie jest również podpisany, nie stanowi więc żadnego oświadczenia.

Co do istnienia roszczenia powoda rację miał pozwany, że powód w ogóle nie wykazał, że pozwany otrzymał od ww. banku jakiekolwiek środki finansowe, do zwrotu których byłby zobowiązany. Sąd oddalił przy tym wniosek powoda o zażądanie przez Sąd w trybie art. 248 k.p.c. dostarczenia przez bank awiza bankowego potwierdzającego dokonaną operację bankową i wypłatę środków finansowych. Powód nie wykazał bowiem, że nie ma możliwości samodzielnego uzyskania wskazanego dokumentu od swojego rzekomego poprzednika prawnego, a tylko wówczas, zdaniem Sądu, uzasadnione byłoby oczekiwanie przez powoda, iż to Sąd wyręczy go w gromadzeniu materiału dowodowego. To w interesie powoda winno leżeć należyte przygotowanie się do procesu i zebranie materiału dowodowego umożlwiającego rzetelne wykazanie swojego roszczenia, w tym zadbanie o możliwość pozyskiwania takiego materiału od swojego poprzednika prawnego, czego jednakże powód nie uczynił. Celem nabycia wierzytelności jest przecież ich egzekwowanie, w tym dochodzenie w drodze procesów cywilnych. Powód winien więc liczyć się z przyszłą potrzebą dowodzenia swej legitymacji oraz istnienia i wysokości wierzytelności, a w tym celu zabezpieczyć w kontrakcie uzyskanie od cedenta wszelkich dokumentów i dowodów.

Sąd oddalił również wniosek powoda o przesłuchanie pozwanego w charakterze strony na okoliczność zaciągnięcia spornego zobowiązania i wypłaty środków finansowych, gdyż wobec niewykazania przez powoda jego legitymacji procesowej w niniejszej sprawie dowód z zeznań pozwanego nie był w ocenie Sądu przydatny dla rozstrzygnięcia sprawy.

Za zasadny należało również uznać zarzut dotyczący niewykazania wysokości dochodzonego roszczenia. Kwota żądana przez powoda została wskazana wyłącznie w wyciągu z ksiąg rachunkowych banku (jego kserokopii), jednakże z jego treści nie wynika, w jaki sposób i na jakiej podstawie ustalona została kwota kapitału (3 066,93 zł) i kwota kosztów wezwań i upomnień (61,25 zł), jak również w jakiej wysokości, za jakie okresy i od jakich kwot naliczone zostały odsetki umowne (23,34 zł) i odsetki z tytułu opóźnienia (355,86 zł).

Odnośnie zaś podniesionego zarzutu przedawnienia roszczenia powoda wskazać jedynie należy, że wobec nieprzedłożenia przez powoda jakiegokolwiek materiału dowodowego powalającego na ustalenie rodzaju stosunku prawnego łączącego pozwanego z rzekomym poprzednikiem prawnym powoda oraz na ustalenie wysokości i sposobu ustalenia ewentualnych należności pozwanego w tego tytułu brak jest możliwości ustalenia daty wymagalności roszczenia powoda, od której to daty - zgodnie z art. 120 k.c. – rozpoczyna się bieg przedawnienia.

Podsumowując, Sąd w pkt. I wyroku oddalił powództwo w całości na podstawie art. 49 i art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1876) w zw. z art. 509 k.c. w zw. z art. 6 k.c. a contrario.

O kosztach procesu w pkt. II wyroku Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. i w zw. z § 2 pkt. 3 w zw. z § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 265), zasądzając od powoda - jako strony przegrywającej postępowanie - na rzecz pozwanego kwotę 917,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, w tym kwotę 900,00 zł tytułem wynagrodzenia radcy prawnego i kwotę 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.