Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: ASR Magdalena Jóźwiak

Protokolant: st. sekret. sąd. Dorota Novottny

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2019 roku w Łodzi

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W.

przeciwko K. S.

o zapłatę:

1.  zasądza od pozwanego K. S. na rzecz powódki (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 23 968,22 zł (dwadzieścia trzy tysiące dziewięćset sześćdziesiąt osiem złotych 22/100) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 21 632,68 złotych (dwadzieścia jeden tysięcy sześćset trzydzieści dwa złote 68/100) od dnia 10 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty,

2.  umarza postępowanie w zakresie kwoty 2 361,19 zł (dwa tysiące trzysta sześćdziesiąt jeden złotych 19/00)

3.  zasądza od pozwanego K. S. na rzecz powódki (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 315,77 zł (trzysta piętnaście złotych 77/00) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt I C 483/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 23 kwietnia 2018 roku, wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powódka (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniosła o zasądzenie od pozwanego K. S. kwoty 23 993,87 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 10 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, kwoty 2 205,54 zł, kwoty 130 zł oraz o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w wysokości 330 zł. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 30 kwietnia 2015 roku udzieliła pozwanemu kredytu w wysokości 46 140 zł. Pozwany był zobowiązany do spłaty kredytu zgodnie z harmonogramem spłaty na podstawie zawartej umowie, nie wywiązywał się z tego obowiązku, w związku z czym całość zadłużenia stała się wymagalna w dniu 24 marca 2018 roku.

(pozew – k. 3-5)

Dnia 21 maja 2018 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty – k. 5v)

Pełnomocnik pozwanego w ustawowym terminie wniósł sprzeciw od powyższego nakazu, zaskarżając go w całości i wnosząc o uchylenie zaskarżonego nakazu w całości, oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesowych, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm prawem przewidzianych. Pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut braku po stronie K. S. legitymacji procesowej biernej do występowania w niniejszym postępowaniu w charakterze pozwanego wobec niezawarcia przez niego umowy wskazanej w treści uzasadnienia pozwu oraz zarzut nieudowodnienia przez powoda zasadności roszczeń objętych powództwem, polegające nie nieprzedstawieniu jakichkolwiek dowodów potwierdzających zawarcie stosunku prawnego przez powódkę z pozwanym.

(sprzeciw – k. 7-8)

W odpowiedzi na sprzeciw powódka wniosła o oddalenie zarzutów pozwanego, zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. W piśmie tym strona powodowa cofnęła powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 2 361,19 zł i wniosła o umorzenie postępowania w tym zakresie. W piśmie tym przedstawiła wykaz wpłat wraz z rozksięgowaniem, załączyła do niego wyciąg z ksiąg banku, poświadczoną za zgodność z oryginałem kserokopię umowy pożyczki, pismo zatytułowane „wypowiedzenie umowy kredytu” oraz przedegzekucyjne wezwanie do uregulowania należności.

(odpowiedź na sprzeciw – k. 25-27v)

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 30 kwietnia 2015 roku strony zawarły umowę pożyczki gotówkowej nr (...), na której podstawie powódka udzieliła pozwanemu pożyczki gotówkowej w łącznej kwocie 46 140 złotych na okres od dnia zawarcia umowy do dnia 29 kwietnia 2019 roku. Dający pożyczkę pomniejszył kwotę udzielonej pożyczki o prowizję w wysokości 7 500 złotych oraz koszty związane z korzystaniem z ochrony ubezpieczeniowej w postaci kosztów finansowania składki ubezpieczeniowej w wysokości 8 640 złotych. Pożyczkobiorca otrzymał do dyspozycji kwotę w wysokości 30 000 złotych. Oprocentowanie nominalne pożyczki wynosiło 9,99 % w stosunku rocznym i było stałe w okresie obowiązywania umowy. Kwota naliczonych odsetek umownych udzielonej pożyczki wynosiła 10 020,48 złotych. W przypadku gdy wysokość oprocentowania przedmiotowej pożyczki byłaby wyższa niż czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP, Bank miał obniżyć nominalną stopę oprocentowania pożyczki do czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, a następnie w przypadku wzrostu stopy kredytu lombardowego NBP miał ją podwyższyć, ale nie więcej niż do wysokości oprocentowania umownego. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania (RRSO) wyniosła 41,23 %. Całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę na dzień zawarcia umowy wynosiła 56 160,48 złotych i składała się z: całkowitej kwoty pożyczki – 30 000 złotych, prowizji w kwocie 7 500 złotych, odsetek umownych w kwocie 10 020,48 złotych oraz opłaty za ochronę ubezpieczeniową w wysokości 8 640 złotych. Pożyczkobiorca zobowiązał się do terminowej spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 48 ratach miesięcznych płatnych począwszy od dnia 29 maja 2015 roku, na wskazany rachunek banku (o numerze (...)). Kwota miesięcznej raty wynosiła 1 170,01 złotych. Kwota ta miała zostać obniżona w zakresie kwoty odsetek, gdyż faktycznie Bank miał rozpocząć naliczanie odsetek od dnia następnego po dniu uruchomienia pożyczki. Za okres opóźnienia w spłacie raty lub jej części Bank miał naliczać odsetki od zadłużenia przeterminowanego (odsetki karne). Stopa odsetek karnych była zmienna, na dzień zawarcia umowy wynosiła 10 % i była równa czterokrotności aktualnej na dany dzień wysokości stopy kredytu lombardowego NBP. Zmiana odsetek karnych miała następować w razie zmiany stopy kredytu lombardowego NBP, proporcjonalnie do tej zmiany (§ 1 ust. 15 umowy.) Harmonogram spłaty pożyczki miał zostać Pożyczkobiorcy przesłany za pośrednictwem poczty w terminie 7 dni od uruchomienia pożyczki. Zgodnie z § 1 ust. 16 umowy w przypadku opóźnienia w spłacie zobowiązania przekraczającego 3 dni, Bank miał podjąć czynności monitujące w następującej kolejności: monit telefoniczny lub listowny, wizyta windykacyjna. Zgodnie z Załącznikiem nr 1 do umowy, koszty czynności monitujących przedstawiały się następująco: monit telefoniczny – 15 złotych, korespondencja kierowana do Pożyczkobiorcy listem zwykłym – 15 złotych, natomiast listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru – 20 złotych, wizyta windykacyjna – 100 złotych. Z kolei stosowanie do § 1 ust. 17 umowy w razie opóźnienia Pożyczkobiorcy w zapłacie dwóch pełnych rat, Bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. Zgodnie z postanowieniem zawartym w § 3 ust. 1 umowy, K. S. zadeklarował, aby kwotę pożyczki przeznaczoną do wypłaty, tj. 30 000 złotych, przekazać mu w formie przelewu dokonanego przez Bank w terminie do 3 dni roboczych na rachunek o danych: K. S., Bank (...), o numerze (...).

(umowa pożyczki gotówkowej wraz z załącznikami- k. 73-86)

Dnia 4 maja 2015 roku Powódka dokonała przelewu na wskazany powyżej rachunek bankowy pozwanego kwoty 30 000 złotych, wskazując jako typ operacji wypłatę kredytu, natomiast w tytule przelewu podając „Nr umowy (...)”.

(potwierdzenie przelewu – k. 71)

Pozwany tytułem zwrotu pożyczki dokonywał wpłat w różnych wysokościach i w terminach. Niekiedy były to kwoty rzędu kilkuset złotych, czasem kilkudziesięciu bądź kilkunastu złotych.

(wykaz wpłat wraz z rozksięgowaniem – k. 25v-26v; historia wpłat na rachunek pożyczki – k. 68v-69)

Pismem z dnia 28 grudnia 2017 roku powódka wezwała pozwanego do uregulowania w nieprzekraczanym terminie 14 dni od daty doręczenia niespłaconych w terminie zapadłych należności banku z tytułu przedmiotowej umowy. Należności na dzień 28 grudnia 2017 roku wynosiły: 7 028,38 złotych, w tym 5 541,62 złotych tytułem zapadłych niespłaconych rat kapitałowych. W piśmie tym powódka poinformowała pozwanego, że przypadku nieuregulowania wyżej wymienionych należności w powyższym terminie oraz niezłożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, Bank zmuszony będzie do wypowiedzenia umowy.

(przedegzekucyjne wezwanie do uregulowania zaległości - k. 31)

Pismem z dnia 14 lutego 2018 roku, powódka wypowiedziała pozwanemu umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Wymagane należności na tę datę wyniosły 25 967,28 złotych, w tym z tytułu kapitału – 23 993,87 złotych. Pozwany odebrał pismo w dniu 22 lutego 2018 roku.

(wypowiedzenie umowy – k. 30; potwierdzenie odbioru k. 32).

Na dzień 9 kwietnia 2018 roku zadłużenie pozwanego z tytułu umowy pożyczki wynosiło 26 329,41 złotych, z czego: 23 993,87 złotych stanowiła należność główna, 2 205,54 złotych - odsetki, natomiast 130 złotych - koszty opłaty i prowizje. Odsetki umowne zostały wyliczone według oprocentowania w wysokości 9,99 %. Po zaksięgowaniu zwrotu składki ubezpieczeniowej w wysokości 2 361,19 złotych (po wypowiedzeniu umowy), kwota należności głównej uległa zmniejszeniu do kwoty 21 632,68 złotych.

(wyciąg z ksiąg banku - k. 21-22; odpowiedź na sprzeciw – k. 25-27v )

Sąd dokonał ustaleń faktycznych na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów, tj. na oryginale umowy pożyczki, wykazie wpłat wraz z rozksięgowaniem i historii wpłat na rachunek pożyczki, przedegzekucyjnym wezwaniu do uregulowania zaległości, wypowiedzeniu umowy wraz z potwierdzeniem jego odbioru oraz na wyciągu z ksiąg banku. W związku z kwestionowaniem przez stronę pozwaną istnienia zobowiązania i zażądaniu przez nią przedłożenia oryginału przedmiotowej umowy pożyczki, powódka zobowiązana przez Sąd załączyła oryginał tej umowy. Dowód ten nie budzi wątpliwości co do jego wiarygodności i prawdziwości zawartych w nim treści. W odpowiedzi na pismo pełnomocnika pozwanego z dnia 26 listopada 2018 roku strona powodowa załączyła również potwierdzenie przelewu. W odniesieniu do pism zawierających przedegzekcyjne wezwanie do uregulowania zaległości oraz wypowiedzenie umowy kredytu, wskazać należy, że istotnie niepoświadczona przez adwokata/radcę prawnego kserokopia nie jest dokumentem. Jednakże zgodnie z przyjętym w judykaturze poglądem kserokopia może być w określonych warunkach uznana za dokument stanowiący dowód istnienia oryginału i w związku z tym podlegać ocenie - jako dokument prywatny, mający stanowić źródło wiadomości o istnieniu oryginalnego dokumentu oraz jako dokument prywatny mający stanowić źródło wiadomości o faktach (uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 29 marca 1994 r., sygn. akt III CZP 37/94, Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 1994, Nr 11, poz. 206, wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 14 lutego 2007 r. sygn. akt II CSK 401/06, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 5 listopada 2012 roku, sygnatura akt I ACa 1121/12). Pełnomocnik powódki z kolei w piśmie z dnia 26 listopada 2018 roku (k. 56-59 akt) wniósł o zobowiązanie strony powodowej do przedłożenia oryginału umowy pożyczki oraz „oświadczenia pożyczkodawcy”, nie precyzując jednak, jakiego. Z tego względu w ocenie Sądu strona powodowa nie miała obowiązku sprostać temu żądaniu. Odnosząc się natomiast do kwestionowania przez pozwanego mocy dowodowej wyciągu z ksiąg banku, należy zgodzić się z nim, iż jest to istotnie dokument prywatny, jednakże nie pozbawia go to wiarygodności. Sąd nie znalazł podstaw do odmówienia mu wiary, tym bardziej, że kwestionowanie go przez stronę pozwaną miało formę jedynie gołosłownych twierdzeń, nie zaś skutecznego zaprzeczenia treści tego dowodu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo – poza częścią, w której zostało cofnięte - było zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa roszczenie swe wywodzi z zawartej z pozwanym w dniu 30 kwietnia 2015 roku umowy pożyczki gotówkowej o numerze (...)

W oparciu o art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe ( Dz. U. z 2015 r., poz. 128 ze zm.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Na podstawie art. 75 ust. 1, 2 ustawy w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej. Termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni.

Stosowanie do Art. 75c ust. 1, 2 i 6 ustawy jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do umów pożyczek pieniężnych.

W świetle art. 78 przywołanej ustawy Prawo bankowe, do umów pożyczek pieniężnych zawieranych przez bank stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zabezpieczenia spłaty i oprocentowania kredytu.

Zgodnie z art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W treści art. 353 ¹ kc została wskazana zasada swobody umów, zgodnie z którą strony kontraktu uprawnione są do ułożenia stosunku prawnego według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. W przypadku roszczenia wynikającego z kontraktu każdorazowo pierwszeństwo mają więc postanowienia umowne.

Wbrew twierdzeniom pozwanego strona powodowa sprostała ciężarowi dowodowemu w niniejszej sprawie. Załączyła bowiem do akt sprawy dokumenty, na podstawie których Sąd poczynił ustalenia tak co do zasadności powództwa jak i do jego wysokości (w postaci umowy pożyczki, potwierdzenia przelewu, wyciągu z ksiąg banku, wezwania do zapłaty, wypowiedzenia umowy wraz z potwierdzeniem odbioru, historii spłat i sposobu ich księgowania). Wynikał z nich wprost: fakt zawarcia umowy pożyczki i jej wykonania przez powódkę, kwota pożyczki, wysokość odsetek, wysokość miesięcznej raty, wysokość faktycznych spłat pozwanego, wezwanie do zapłaty pożyczki, wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z datą, wysokość zobowiązania pozwanego na dzień wezwania do zapłaty, wypowiedzenia umowy pożyczki oraz wniesienia pozwu. W tym miejscu zasygnalizować należy, że żaden z dowodów przedstawionych przez stronę powodową nie był spóźniony. Powódka załączyła je do pozwu oraz w odpowiedzi na sprzeciw, jak również w odpowiedzi na pismo pełnomocnika pozwanego z dnia 26 listopada 2018 roku. Nie spowodowało to zwłoki w rozpoznaniu sprawy.

Na podstawie przedłożonych do akt sprawy dowodów uznać należy, iż zawarta między stronami umowa pożyczki zobowiązywała pozwanego do jej spłaty w 48 ratach miesięcznych po 1 170,01 złotych. Pozwany uchybiał obowiązkowi płatności rat w pełnej wysokości, w konsekwencji czego powódka najpierw wezwała go do uregulowania zaległości w terminie 14 dni. Po bezskutecznym upływie tego terminu powódka wypowiedziała umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia, co uczyniła skutecznie mając na względzie istniejącą po stronie pozwanego zaległość w płatności rat oraz załączone do akt sprawy potwierdzenie odbioru przez pozwanego w dniu 22 lutego 2018 roku wypowiedzenia umowy pożyczki. Działanie strony powodowej było zatem prawidłowe, ponieważ nastąpiło z dochowaniem terminów i przesłanek wynikających z ustawy oraz z umowy. Powyższe okoliczności nie były zresztą kwestionowane przez pozwanego.

W związku z wypowiedzeniem umowy, bank zaprzestał ochrony ubezpieczeniowej, a opłatę za niewykorzystany okres ubezpieczeniowy zaliczył na poczet spłaty pożyczki, czego konsekwencją było cofnięcie pozwu wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 2 361,19 złotych.

Naliczane odsetki umowne oraz odsetki karne za opóźnienie wynikały wprost z zawartej umowy i mieściły się w granicach wyznaczonych prawem. Odsetki umowne wynikały z umowy i wynosiły 9,99 %. Nie przekraczały one wysokości odsetek maksymalnych określonych treścią art. 359 kc przed i po jego nowelizacji, podobnie jak odsetki za opóźnienie.

W tym miejscu odnieść się należy do zarzutów, twierdzeń zawartych w sprzeciwie pozwanego, tj. zarzutu dotyczącego braku legitymacji biernej po stronie K. S., powiązanego z zarzutem nieprzekazania mu środków pieniężnych, wynikających z zawartej umowy pożyczki. Niniejsze twierdzenie nie może się ostać, gdyż przeczą mu dowody zgromadzone w sprawie - przede wszystkim załączone przez stronę powodową potwierdzenie przelewu na kwotę 30 000 złotych, dokonanego dnia 4 maja 2015 roku, a zatem 2-ego dnia roboczego po zawarciu umowy, i zatytułowanego „Nr umowy (...)”. Ponadto, wskazać również należy, iż pozwany częściowo spłacał raty pożyczki, z czego można wywnioskować, że gdyby jej nie pobrał, nie regulowałby przywołanych płatności.

Chybiony w ocenie Sądu jest również zarzut niewykazania przez stronę powodową wysokości wierzytelności, terminu wymagalności, wysokości i sposobu naliczania odsetek (zawarty w sprzeciwie). Okoliczności te zostały precyzyjnie określone w umowie stron. Strona powodowa udzieliła pozwanemu pożyczki w łącznej wysokości 46 140 złotych na okres od dnia zawarcia umowy do dnia 29 kwietnia 2019 roku. Na dzień 9 kwietnia 2018 roku, tj. na dzień sporządzenia wyciągu z ksiąg bankowych, zadłużenie pozwanego z tytułu umowy pożyczki wynosiło 26 329,41 złotych, z czego: 23 993,87 złotych stanowiła należność główna, 2 205,54 złotych - odsetki, natomiast 130 złotych - koszty opłaty i prowizje. Po zaksięgowaniu zwrotu składki ubezpieczeniowej w wysokości 2 361,19 złotych, kwota należności głównej obniżyła się do 21 632,68 złotych. Wielkości te wynikają z wyciągu z ksiąg bankowych, co do którego – jak już wyżej wskazano – Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić mu wiary.

W ocenie Sądu orzekającego w przedmiotowej sprawie, zawarta miedzy stronami umowa pożyczki nie naruszała zasad współżycia społecznego ani nie zawierała postanowień abuzywnych. Za niedozwolone postanowienia umowne można uznać tylko postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie, które kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (art. 385 ¹ kc). Sąd z urzędu nie dopatrzył się żadnych uchybień przedmiotowej umowy pożyczki. Wręcz przeciwnie, procedowanie banku od zawarcia umowy, poprzez jej rozliczanie, wezwanie do zapłaty oraz wypowiedzenie umowy było prawidłowe. Znajdowało oparcie zarówno w postanowieniach umownych jak i w przepisach prawa stanowionego. W szczególności pozaodsetkowe koszty udzielenia pożyczki nie przekroczyły maksymalnych kosztów określonych w art. 36a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (dla przedmiotowej umowy wyniosły one 30 000 złotych). Zaznaczyć bowiem należy, iż zawarta przez strony umowa pożyczki gotówkowej miała charakter umowy o kredyt konsumencki. Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 1 powołanej ustawy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności m.in. umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy). Warunki te zostały spełnione w niniejszej sprawie.

Umowa nie zawierała też klauzuli o zmiennym oprocentowaniu sensu stricto - oprocentowanie umowne było zmienne tylko na korzyść klienta, i tylko o tyle, o ile zmieniłyby się wskaźniki Narodowego Banku Polskiego, co było podyktowane dostosowaniem umowy do reguł związanych z oprocentowaniem maksymalnym określonych w kodeksie cywilnym. Przyczyna ewentualnej zmiany oprocentowania była precyzyjnie określona i niezależna od banku. Oprocentowanie umowne wynosiło 9,99 % rocznie i mogło zostać wyłącznie obniżone, o ile przewyższałoby oprocentowanie maksymalne. Natomiast odsetki za opóźnienie zostały także określone prawidłowo, to jest w maksymalnej wówczas wysokości dozwolonej przez prawo, czyli w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP.

Żądana w pozwie kwota 130 zł tytułem kosztów czynności monitujących poniesionych przez stronę powodową nie była kwestionowana przez pozwanego i pozostaje zgodna z tabelą opłat zawartą w umowie pożyczki.

Reasumując wskazać należy, iż w toku postępowania pozwany nie zgłaszał żadnych wniosków dowodowych, które mogłyby skutecznie podważyć fakt zawarcia przez niego przedmiotowej umowy i jej wykonanie przez stronę pozwaną, w szczególności nie domagał się dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości ani biegłego grafologa. Przez to w żaden sposób nie wykazał błędów w wyliczeniu należności przez bank ani nie podważył kwestii zawarcia z powódką umowy pożyczki. Gołosłowne twierdzenia zawarte w sprzeciwie nie mogły podważyć dowodów przedstawionych przez bank w postaci wyciągu z ksiąg bankowych, umowy pożyczki, czy potwierdzenia jej przelewu na rachunek pozwanego. Strona pozwana nie zakwestionowała więc skutecznie żadnego z dowodów przedstawionych przez powódkę.

Odnosząc się natomiast do wniosku dowodowego zawartego w piśmie powódki z dnia 19 marca 2019 roku, podlegał on oddaleniu po pierwsze wobec okoliczności, iż (...) Bank (...) S.A. nie miałby obowiązku udzielenia żądanych przez powódkę informacji, obowiązuje go bowiem tajemnica bankowa, wynikająca z art. 104 i 105 ustawy Prawo bankowe. Wskazane przepisy nie zawierają wyłączenia adekwatnego do stanu rzeczy w niniejszej sprawie. Ponadto, okoliczność, która miała zostać w ten sposób udowodniona, została już wykazana innymi dowodami – przede wszystkim potwierdzeniem przelewu na kwotę 30 000 złotych z dnia 4 maja 2015 roku.

Jak wynika z art. 481 § 1, 2, 2 ¹, 2 ², 2 ³ kc, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie). Jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie. Postanowienia umowne nie mogą wyłączać ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych za opóźnienie, także w przypadku dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy.

Powód domagał się dalszych odsetek umownych za opóźnienie, naliczanych od ostatecznie żądanej kwoty należności głównej, czyli od 21 632,68 zł. Odsetki te zostały określone w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, ale nie wyższej niż maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie, dlatego też Sąd uwzględnił żądanie powódki w tym zakresie. Roszczenie stało się wymagalne z dniem 25 marca 2018 roku (po upływie 30-dniowego terminu wypowiedzenia, doręczonego pozwanemu w dniu 22 lutego 2018 roku). W konsekwencji należało przyznać odsetki zgodnie z żądaniem powódki - od dnia 10 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP tak, aby nie przekraczały odsetek maksymalnych za opóźnienie. Na marginesie należy wskazać, że żądanie to zostało zawarte w pozwie i nie zostało następnie zmienione w odpowiedzi na sprzeciw, gdzie w tym zakresie wskazano jedynie zadłużenie z tego tytułu aktualne w dacie sporządzenia tego pisma.

Z tych wszystkich względów na podstawie art. 720 § 1 kc oraz § 1 ust. 1-9 umowy pożyczki gotówkowej z dnia 30 kwietnia 2015 roku o numerze (...), Sąd uwzględnił powództwo w zakresie żądanej ostatecznie kwoty 23 989,22 zł, o czym orzekł w punkcie 1 sentencji. Na kwotę tę złożyły się: należność główna w wysokości 21 632,68 zł, odsetki w wysokości 2 205,54 zł (w tym zakresie powódka nie rozszerzyła żądania pozwu, w odpowiedzi na sprzeciw wskazała jedynie na aktualną w dacie sporządzenia pisma wysokość zadłużenia z tego tytułu), oraz koszty czynności monitujących podjętych przez powódkę – 130 zł.

W pkt 2 wyroku Sąd umorzył postępowanie w zakresie kwoty 2 361,19 zł na podstawie art. 355 § 1 kpc – wobec cofnięcia pozwu co do tej części. W tej części powódkę należy traktować jako stronę przegrywającą proces, bowiem cofnięcie pozwu w powyższym zakresie nastąpiło w wyniku działań księgowych, których przeprowadzenie nie zostało uwzględnione w pierwotnej wersji pozwu.

Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów, wyrażoną w art. 100 kpc, Sąd obciążył pozwanego kosztami procesu w 91%, jako stronę przegrywającą proces w takim stosunku. Koszty procesu wyniosły 347 zł, złożyła się na nie opłata sądowa od pozwu w wysokości 330 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. W pkt 3 wyroku Sąd zasądził zatem od K. S. na rzecz (...) Bank (...) S.A. kwotę 315,77 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (91% x 347 = 315,77).

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.