Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2019r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA - Jerzy Leder

Sędziowie: SA- Zbigniew Kapiński (spr.)

SO (del.) - Piotr Schab

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale Prokuratora Bartosza Maliszewskiego oraz oskarżycieli posiłkowych Komisji Nadzoru Finansowego, S. M. i J. B.

Po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2019 r.

sprawy A. J. (1) urodz. (...) w L., s. Z. i B.

A. J. (2) urodz. (...) w R., c. M. i E.

oskarżonych z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 171 ust. 1 Ustawy z dnia 29.08.1997 r. Prawo Bankowe w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych oraz pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego S. M. od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

Sygn. akt II AKa 471/18 2

z dnia 10 maja 2018 r.sygn. akt XII K 93/16

I.  Zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że łagodzi orzeczoną wobec oskarżonego A. J. (1) karę pozbawienia wolności do lat 6 (sześć) i 6 (sześć) miesięcy, zaś odnośnie oskarżonej A. J. (2) do lat 5 (pięć) i 6 (sześć) miesięcy;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza na poczet orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności: wobec A. J. (1) od 19 grudnia 2015 r. do 21 kwietnia 2016 r., od 1 maja 2016 r. do 7 marca 2017 r. i od 31 marca 2017 r. do 12 czerwca 2019 r., a wobec A. J. (2) od 19 grudnia 2015 r. do 12 czerwca 2019 r.

IV.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w częściach na nich przypadających w tym po 600 (sześćset) złotych tytułem opłaty za obie instancje;

V.  zwalnia oskarżyciela posiłkowego S. M. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa;

VI.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata R. J. - Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 zł w tym 23% VAT tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu wobec oskarżycielki posiłkowej J. B. w postępowaniu odwoławczym przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 maja 2018 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oskarżonych A. J. (1) i A. J. (2) w ramach zarzucanych im czynów uznał za winnych tego, że: w okresie od 30 grudnia 2011 r. do 17 września 2012 r. w W. i innych miejscowościach na terenie kraju działając wspólnie i w porozumieniu oraz z innymi ustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach działalności spółki (...) z siedzibą w Szwajcarii, bez zezwolenia prowadzili działalność polegającą na gromadzeniu środków pieniężnych innych osób fizycznych w celu obciążenia ryzykiem tych środków w inny sposób niż udzielanie kredytów lub pożyczek pieniężnych, to jest poprzez przyjmowanie pieniędzy na podstawie zawieranych umów P. (...) w zamian za gwarantowanie wypłaty premii, a działając w ten sposób, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzili inne osoby do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem za pomocą wprowadzenia ich w błąd co do wartości ustanowionych dla nich depozytów, gwarancji i zabezpieczeń tych depozytów, umówionego zysku i zwrotu zainwestowanych kwot z premiami, w tym poprzez zawarcie umów P. (...):

-

30 grudnia 2011 r. z R. F. na kwotę 50.000 złotych,

-

04 stycznia 2012 r. z J. B. na kwotę 39.000 złotych,

-

05 stycznia 2012 r. z A. C. na kwotę 30.000 złotych,

-

16 stycznia 2012 r. z R. G. na kwotę 40.000 złotych,

-

17 stycznia 2012 r. z J. M. (1) na kwotę 150.000 złotych,

-

17 stycznia 2012 r. z K. M. na kwotę 150.000 złotych,

-

23 stycznia 2012 r. z T. L. na kwotę 70.000 złotych,

-

30 stycznia 2012 r. ze S. A. na kwotę 150.000 złotych,

-

15 lutego 2012 r. z Ł. P. na kwotę 40.000 złotych,

-

15 lutego 2012 r. z M. R. (1) na kwotę 100.000 złotych,

-

24 lutego 2012 r. z M. Ś. na kwotę 155.000 złotych,

-

24 lutego 2012 r. z W. B. na kwotę 30.000 złotych,

-

27 lutego 2012 r. z W. I. (1) na kwotę 30.000 złotych,

-

29 lutego 2012 r. z W. Ś. na kwotę 60.000 złotych,

-

29 lutego 2012 r. z B. H. na kwotę 80.000 złotych,

-

29 lutego 2012 r. ze S. W. (1) na kwotę 30.000 złotych,

-

01 marca 2012 r. z G. P. na kwotę 30.000 złotych,

-

06 marca 2012 r. z W. S. (1) na kwotę 100.000 złotych,

-

06 marca 2012 r. z J. W. (1) drągiem na kwotę 30.000 złotych,

-

08 marca 2012 r. z M. R. (1) na kwotę 50.000 złotych,

-

12 marca 2012 r. z A. S. (1) na kwotę 30.000 złotych,

-

15 marca 2012 r. z J. P. na kwotę 40.000 złotych,

-

16 marca 2012 r. z T. G. na kwotę 200.000 złotych,

-

19 marca 2012 r. z P. G. (1) na kwotę 50.000 złotych,

-

20 marca 2012 r. z G. D. na kwotę 100.000 złotych,

-

21 marca 2012 r. z M. S. (1) na kwotę 30,000 złotych,

-

21 marca 2012 r. z M. R. (1) na kwotę 650.000 złotych,

-

22 marca 2012 r. z K. S. na kwotę 150.000 złotych,

-

23 marca 2012 r. z T. T. na kwotę 90.000 złotych,

-

26 marca 2012 r. z P. B. na kwotę 60.000 złotych,

-

28 marca 2012 r. ze Z. C. na kwotę 150.000 złotych,

-

30 marca 2012 r. z J. G. na kwotę 30.000 złotych,

-

10 kwietnia2012 r. z M. Ś. na kwotę 160.000 złotych,

-

12 kwietnia 2012 r. z D. N. na kwotę 100.000 złotych,

-

13 kwietnia 2012 r. z T. G. na kwotę 300.000 złotych,

-

11 kwietnia 2012 r. z J. C. na kwotę 210.000 złotych,

-

17 kwietnia 2012 r. z A. S. (2) na kwotę 45.000 złotych,

-

18 kwietnia 2012 r. z B. P. (1) na kwotę 300.000 złotych,

-

15 kwietnia 2012 r. z A. K. (1) na kwotę 30.000 złotych,

-

20 kwietnia 2012 r. z M. M. (2) na kwotę 150.000 złotych,

-

20 kwietnia 2012 r. z J. M. (1) na kwotę 150.000 złotych,

-

25 kwietnia 2012 r. ze S. W. (1) na kwotę 120.000 złotych,

-

28 kwietnia 2012 r. z M. S. (2) na kwotę 80.000 złotych,

-

27 kwietnia 2012 r. z T. L. na kwotę 50.000 złotych,

-

09 maja 2012 r. z M. G. (1) na kwotę 50.000 złotych,

-

11 maja 2012 r. z J. P. na kwotę 40.000 złotych,

-

10 maja 2012 r. z L. K. (1) na kwotę 180.000 złotych,

-

30 kwietnia 2012 r. z A. O. na kwotę 150.000 złotych,

-

17 maja 2012 r. z W. M. na kwotę 60.000 złotych,

-

17 maja 2012 r. z M. G. (2) na kwotę 30.000 złotych,

-

18 maja 2012 r. z B. B. (2) na kwotę 150.000 złotych,

-

18 maja 2012 r. z K. K. (1) na kwotę 50.000 złotych,

-

21 maja 2012 r. z M. K. na kwotę 30.000 złotych,

-

25 maja 2012 r. ze Z. Z. (2) na kwotę 30.000 złotych,

-

25 maja 2012 r. z G. S. na kwotę 30.000 złotych,

-

30 maja 2012 r. z A. L. na kwotę 30.000 złotych,

-

30 maja 2012 r. z P. G. (2) na kwotę 30.000 złotych,

-

31 maja 2012 r. z E. P. na kwotę 30.000 złotych,

-

04 czerwca 2012 r. z M. S. (1) na kwotę 30.000 złotych,

-

04 czerwca 2012 r. ze S. K. (1) na kwotę 30.000 złotych,

-

11 czerwca 2012 r. z A. Ł. (1) na kwotę 80.000 złotych,

-

13 czerwca 2012 r. z T. L. na kwotę 30.000 złotych,

-

17 czerwca 2012 r. ze S. L. na kwotę 50.000 złotych,

-

06 czerwca 2012 r. z J. S. (1) na kwotę 40.000 złotych,

-

16 czerwca 2012 r. z G. Z. na kwotę 35.000 złotych,

-

18 czerwca 2012 r. z M. Z. na kwotę 30.000 złotych,

-

18 czerwca 2012 r. z R. S. na kwotę 100.000 złotych,

-

18 czerwca 2012 r. z B. P. (1) na kwotę 150.000 złotych,

-

18 czerwca 2012 r. z B. P. (2) na kwotę 150.000 złotych,

-

20 czerwca 2012 r. z J. N. na kwotę 40.000 złotych,

-

21 czerwca 2012 r. z T. G. na kwotę 300.000 złotych,

-

22 czerwca 2012 r. z M. S. (2) na kwotę 70.000 złotych,

-

22 czerwca 2012 r. z M. S. (1) na kwotę 90.000 złotych,

-

21 czerwca 2012 r. z L. K. (2) na kwotę 80.000 złotych,

-

18 czerwca 2012 r. z J. M. (2) na kwotę 30.000 złotych,

-

26 czerwca2012 r. ze S. M. na kwotę 1.000.000 złotych,

-

28 czerwca 2012 r. z A. G. na kwotę 30.000 złotych,

-

28 czerwca 2012 r. z I. B. na kwotę 150.000 złotych,

-

02 lipca 2012 r. z T. B. na kwotę 50.000 złotych,

-

02 lipca 2012 r. z J. F. na kwotę 135.000 złotych,

-

02 lipca 2012 r. z W. D. na kwotę 300.000 złotych,

-

28 czerwca 2012 r. z P. W. na kwotę 30.000 złotych,

-

05 lipca 2012 r. z A. L. na kwotę 120.000 złotych,

-

10 lipca 2012 r. z W. C. na kwotę 150.000 złotych,

-

05 lipca 2012 r. z A. K. (2) na kwotę 50.000 złotych,

-

06 lipca 2012 r. z E. L. na kwotę 30.000 złotych,

-

10 lipca 2012 r. z M. S. (1) na kwotę 70.000 złotych,

-

12 lipca 2012 r. z W. I. (2) na kwotę 80.000 złotych,

-

10 lipca 2012 r. z M. R. (2) na kwotę 30.000 złotych,

-

12 lipca 2012 r. z D. Z. na kwotę 30.000 złotych,

-

12 lipca 2012 r. z M. G. (3) na kwotę 31.000 złotych,

-

12 lipca 2012 r. z A. R. na kwotę 30.000 złotych,

-

17 lipca 2012 r. z P. L. na kwotę 30.000 złotych,

-

19 lipca 2012 r. z J. K. na kwotę 180.000 złotych,

-

13 lipca 2012 r. z K. W. na kwotę 30.000 złotych,

-

14 lipca 2012 r. z D. F. na kwotę 20.000 euro,

-

24 lipca 2012 r. z M. R. (1) na kwotę 800.000 złotych,

-

25 lipca 2012 r. z J. S. (2) na kwotę 30.000 złotych,

-

01 sierpnia 2012 r. z E. Ł. na kwotę 100.000 złotych,

-

02 sierpnia 2012 r. z W. D. na kwotę 300.000 złotych,

-

13 sierpnia 2012 r. z G. W. na kwotę 30.000 złotych,

-

29 sierpnia 2012 r. z I. F. na kwotę 30.000 złotych,

-

30 sierpnia 2012 r. ze S. T. na kwotę 70.000 złotych,

-

05 września 2012 r. ze S. T. na kwotę 30.000 złotych,

-

11 września 2012 r. z A. K. (2) na kwotę 100.000 złotych,

-

13 września 2012 r. z G. G. na kwotę 46.700 złotych,

-

17 września 2012 r. z I. B. na kwotę 650.000 złotych,

czym działali na szkodę ww. osób w stosunku do mienia o łącznej znacznej wartości wynoszącej 11.656.700 (jedenaście milionów sześćset pięćdziesiąt sześć tysięcy siedemset) złotych i 20.000 (dwadzieścia tysięcy) euro,

tj. popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 171 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 01 lipca 2015 r. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 01 lipca 2015 r. wymierzył oskarżonemu A. J. (1) karę 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności a oskarżonej A. J. (2) karę 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 01 lipca 2015 r. na poczet orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności zaliczył okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. wobec A. J. (1) od 19 grudnia 2015 r. do 21 kwietnia 2016 r. i od 01 maja 2016 r. do 10 maja 2018 r., a wobec A. J. (2) od 19 grudnia 2015 r. do 10 maja 2018 r.;

III. na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 01 lipca 2015 r. orzekł wobec oskarżonych A. J. (1) i A. J. (2) obowiązek solidarnego naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w części poprzez zapłatę na rzecz:

-

R. F. 20.000 złotych,

-

J. B. 15.600 złotych,

-

A. C. 12.000 złotych,

-

R. G. 16.000 złotych,

-

J. M. (1) 120.000 złotych,

-

K. M. 60.000 złotych,

-

T. L. 60.000 złotych,

-

S. A. 60.000 złotych,

-

Ł. P. 16.000 złotych,

-

M. R. (1) 640.000 złotych,

-

M. Ś. 126.000 złotych,

-

W. B. 12.000 złotych,

-

W. I. (1) 12.000 złotych,

-

W. Ś. 24.000 złotych,

-

B. H. 32.000 złotych,

-

S. W. (2) 60.000 złotych,

-

G. P. 12.000 złotych,

-

W. S. (1) 40.000 złotych,

-

J. W. (2) 12.000 złotych,

-

A. S. (1) 12.000 złotych,

-

J. P. 32.000 złotych,

-

T. G. 320.000 złotych,

-

P. G. (1) 20.000 złotych,

-

G. D. 40.000 złotych,

-

M. S. (1) 88.000 złotych,

-

K. S. 60.000 złotych,

-

T. T. 36.000 złotych,

-

P. B. 24.000 złotych

-

spadkobierców Z. C. 60.000 złotych,

-

J. G. 12.000 złotych,

-

D. N. 40.000 złotych,

-

spadkobierców J. C. 84.000 złotych,

-

A. S. (2) 18.000 złotych,

-

B. P. (1) 180.000 złotych,

-

A. K. (1) 12.000 złotych,

-

M. M. (2) 60.000 złotych,

-

M. S. (2) 60.000 złotych,

-

M. G. (1) 20.000 złotych,

-

L. K. (1) 72.000 złotych,

-

A. O. 60.000 złotych,

-

W. M. 24.000 złotych,

-

M. G. (2) 12.000 złotych,

-

B. B. (2) 60.000 złotych,

-

K. K. (1) 20.000 złotych,

-

M. K. 12.000 złotych,

-

Z. Z. (2) 12.000 złotych,

-

G. S. 12.000 złotych,

-

A. Ł. (2) 60.000 złotych,

-

P. G. (2) 12.000 złotych,

-

E. P. 12.000 złotych,

-

S. K. (2) 12.000 złotych,

-

A. Ł. (1) 32.000 złotych,

-

spadkobierców S. L. 20.000 złotych,

-

J. S. (1) 16.000 złotych,

-

G. Z. 14.000 złotych,

-

M. Z. 12.000 złotych,

-

R. S. 40.000 złotych,

-

B. P. (2) 60.000 złotych,

-

J. N. 16.000 złotych,

-

L. K. (2) 32.000 złotych,

-

J. M. (2) 12.000 złotych,

-

S. M. 400.000 złotych,

-

A. G. 12.000 złotych,

-

I. B. 320.000 złotych,

-

T. B. 20.000 złotych,

-

J. F. 54.000 złotych,

-

W. D. 240.000 złotych,

-

P. W. 12.000 złotych,

-

W. C. 60.000 złotych,

-

A. K. (2) 60.000 złotych,

-

E. L. 12.000 złotych,

-

W. I. (2) 32.000 złotych,

-

M. R. (2) 12.000 złotych,

-

D. Z. 12.000 złotych,

-

M. G. (3) 12.400 złotych,

-

A. R. 12.000 złotych,

-

P. L. 12.000 złotych,

-

J. K. 72.000 złotych,

-

K. W. 12.000 złotych,

-

D. F. równowartości 8.000 euro,

-

J. S. (2) 12.000 złotych,

-

E. Ł. 40.000 złotych,

-

G. W. 12.000 złotych,

-

I. F. 12.000 złotych

-

S. T. 40.000 złotych,

-

G. G. 18.680 złotych;

IV.  na podstawie art. 44 § 1 k.k. w zw. z art 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 01 lipca 2015 r. orzekł przepadek przez pozostawienie w aktach przedmiotów ujawnionych w wykazach dowodów rzeczowych Nr 1-7 opisanych na k. 7745-7773;

V.  zasądził solidarnie od oskarżonych A. J. (1) i A. J. (2) na rzecz oskarżycieli posiłkowych: A. L. kwotę 1.200 (tysiąca dwustu) złotych oraz K. M., J. M. (1) i M. M. (2) kwoty po 1.800 (tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocników;

VI.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. J. kwotę 6.600 (sześciu tysięcy sześciuset) złotych podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej J. B. z urzędu;

VII.  zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 600 (sześćset) złotych tytułem opłat i obciąża ich kosztami postępowania w pozostałej części.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońców obojga oskarżonych oraz przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego S. M..

Obrońca oskarżonego A. J. (1) zaskarżając w całości przedmiotowy wyrok na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił:

1. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego A. J. (1) kary 8 lat pozbawienia wolności z jednoczesnym obowiązkiem naprawienia szkody w łącznej wysokości 4.662.680,00 zł. i 8.000,00 euro, poprzez uwzględnienie w wymiarze kary tylko i wyłącznie okoliczności obciążających, przy braku uwzględnienia jakichkolwiek okoliczności łagodzących, w tym osobistych oskarżonego, który od początku trwania postępowania, już na etapie postępowania przygotowawczego złożył obszerne wyjaśnienia w sprawie, które następnie były poszerzane o nowe okoliczności, a nadto na podstawie których organy ścigania zdecydowały się na wszczęcie postępowań przeciwko innym osobom, a które to wyjaśnienia nigdy nie został odwołane i oskarżony konsekwentnie podawał okoliczności stawianych mu zarzutów, a Sąd meriti uczynił na ich podstawie ustalenia fatyczne.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie kary orzeczonej wobec oskarżonego i wymierzenie mu kary łagodniejszej.

Obrońca oskarżonej A. J. (2) zaskarżając wyrok w całości na jej korzyść na podstawie art. 438 § 2 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

a) obrazę przepisów postępowania karnego, mającą wpływ na treść orzeczenia tj.:

art. 85 k.p.k. § 1 i 2- poprzez jego nie zastosowanie i zaakceptowanie sprzeczności interesów oskarżonych reprezentowanych w postępowaniu przygotowawczym przez jednego obrońcę i niewydanie postanowienia w trybie art. 85 § 2 k.p.k. wobec zmiany stanowiska procesowego przez oskarżoną na pierwszej rozprawie, co stanowiło naruszenie jej prawa do obrony i co mogło mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia w sprawie, a ponadto:

art. 7 k.p.k. - poprzez naruszenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów i popadniecie w dowolność ocen, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego w zakresie oceny świadków w zakresie rzekomo wiodącej roli oskarżonej w prowadzeniu spółki (...) w sytuacji gdy z bezspornych dokumentów, w tym emaili, oraz okoliczności, tj. wyprowadzenie ok. 1 min złotych przez A. K. wynika, że wiodącą rolę w działalności spółki odegrali M. J., A. J. (1) oraz M. F..

art. 170 § 1 i 2 k.p.k. - przez oddalenie wniosków dowodowych:

- z dnia 11 września 2017 r. o zwrócenie się w ramach pomocy prawnej do rządu Republiki Gwinei o udzielenie informacji czy spółki (...) G. (...) posiadały od 2012 i czy nadal posiadają na terenie tego Państwa jakiekolwiek aktywa, prawa majątkowe bądź zezwolenia na wydobycie kruszców a w przypadku gdyby prawa te zostały przeniesione bądź zlikwidowane to kiedy to nastąpiło, na podstawie jakich umów bądź dokumentów i kto był stroną tych czynności.

- z dnia 11 lipca 2017 r. o zwrócenie się do banku (...) S.A. ul. (...), (...)-(...) W., o nadesłanie informacji czy Spółka (...) posiadała w banku konto, środki finansowe lub papiery wartościowe a jeśli tak to w jakim okresie, czy nadal je posiada, a jeśli już nie, to kiedy te środki wycofano z banku i kto tego dokonał. Wniosek wynikał z posiadanych przez obrońcę informacji, że na dzień wyjazdu oskarżonej z kraju, spółka (...) posiadała w banku aktywa majątkowe.

art. 368 k.p.k. - poprzez nierzetelne rozpoznanie wniosków dowodowych:

- z dnia 10 maja 2017 r. o przesłuchanie w charakterze świadka (...) na okoliczność sfałszowania podpisu M. J. przez M. F. na dokumencie cesji udziałów spółki (...) w dniu 15 czerwca 2012 r. w celu wyprowadzenia środków finansowych znajdujących się na koncie spółki wspólnie i w porozumieniu z A. K..

- o przesłuchanie na wniosek Prokuratury, w charakterze świadka A. K.,

oba wnioski zostały przez Sąd rozpoznane nierzetelnie, gdyż nie wykorzystano wszystkich środków przymusu umożliwiających przesłuchanie świadków i to pomimo wiedzy Sądu, że świadkowie Ci posiadają wiedzę kto wyprowadził środki finansowe ze spółki (...) co z kolei umożliwiłoby ustalenie kto osiągnął korzyść majątkową z przestępstwa.

art. 410 k.p.k. - poprzez zaniechanie oparcia wyroku na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej a w szczególności nieuwzględnieniu okoliczności:

- istnienia drugiej umowy spółki (...) z (...) na które] również sfałszowano podpis M. J. oraz faktu podpisania przez M. F. jednej z ostatnich umów z inwestorem, co wskazuje na jego świadomą i nadrzędną rolę w działalności spółki (...), tym bardziej że M. F. został prawomocnie skazany na prowadzenie spółki i projektu P. (...),

- że konto w Bank (...) w Szwajcarii, także założył M. F. ale już po śmierci M. J. i wyjeździe oskarżonej z kraju, co również wskazuje na jego świadomą i nadrzędną rolę w działalności spółki (...),

- wiodącej i w zasadzie jedynej roli, jaką odegrali świadkowie A. K. (3), M. F. i M. S. (3) w przejęciu udziałów w spółce i następnie wyprowadzenia z niej środków pieniędzy co bezpośrednio wskazuje na te osoby, jako te które osiągnęły korzyść majątkową z przestępstwa,

- że spółka (...) po wyjeździe oskarżonej z Polski posiadała majątek, co zostało wykazane we wnioskach dowodowych przez obrońcę oskarżonej i co wskazuje na osobę M. F. jako tego który osiągnął korzyść majątkową z przestępstwa poprzez wyprowadzenie majątku ze spółki (...),

- że kierownictwo spółki (...), jak T. S. także znało szczegółowe założenia projektu P. (...) oraz bezpośrednio kontaktowało się z klientami a co nie skutkowało stawianiem zarzutów wobec tych osób

- wskazanych przez świadka W. S. (2) w zakresie udziału A. K. z wyprowadzeniu z konta spółki (...) kwoty 1 min złotych, co zostało opisane we wniosku dowodowym z dnia 10 maja 2017 r.,

b) błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku, przez ustalenie, że oskarżona A. J. (2):

- działała wspólnie i porozumieniu z pracownikami spółki (...) w sytuacji gdy nie postawiono takiego zarzutu żadnemu pracownikowi spółki,

- jako osoba dorosła, poczytalna i wykonująca obowiązki w spółce musiała mieć wiedzę o rzeczywistej działalności spółki w sytuacji gdy takie same cechy spełniał praktycznie każdy z pracowników spółki (...) a na pewno jej kierownictwo,

- nie miała zamiaru wywiązania się z umów w sytuacji gdy to nie oskarżona była stroną umowy, tylko spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ((...)) wobec której do dnia dzisiejszego nie przeprowadzono postępowania mogącego ustalić czy spółka miała środki na pokrycie zobowiązań a Sąd odrzucił wnioski dowodowe zmierzające do takich ustaleń,

- została zatrzymana do niniejszej sprawy w sytuacji gdy jak wynika z akt sprawy, oskarżona dobrowolnie przyjechała do Polski i została dopiero zatrzymana na lotnisku,

- dokonywała wypłat i przelewów w sytuacji gdy wypłaty wynikały z poleceń wydawanych przez właściciela spółki a przelewy wymagały zatwierdzenia transakcji również przez właściciela (tokenem),

- zeznała przed Sądem, że produktu P. (...) nigdy nie było w sytuacji, gdy z ust oskarżonej nigdy nie padło takie stwierdzenie a to wypowiedziane odnosiło się do stwierdzenia, że produkt opisany w akcie oskarżenia nigdy nie istniał,

- musiała wiedzieć od osób bliskich o niemożności wywiązania się z zobowiązań w sytuacji gdy nie wynika to z żadnego dowodu ujawnionego na rozprawie głównej,

- powinna mieć zezwolenie na prowadzenie działalności polegającej na gromadzeniu środków pieniężnych w sytuacji gdy oskarżona osobiście nie prowadziła takiej działalności,

- działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie bądź innych oraz że wyprowadziła pieniądze z rachunku spółki (...) w sytuacji, gdy zrobiła to ustalona osoba A. K. (3) wspólnie i w porozumieniu z M. F. i M. S. (3), co zostało wykazane w uzasadnieniu wniosku dowodowego z dnia 10 maja 2017 r.,

- jest osobą wobec której nie można ustalić pozytywnej prognozy kryminologicznej oraz,

- że fakt zniknięcia oskarżonej A. J. (2) miał wpływ na wstrzymanie wypłat dla inwestorów w sytuacji gdy współwłaściciel spółki (...) miał dostęp do majątku i kont spółki po wyjeździe oskarżonej z Polski, na których znajdowały się znaczne środki finansowe,

- że zeznania świadka M. F. są wiarygodne w sytuacji gdy miał on motyw aby przerzucać odpowiedzialność za prowadzenie spółki (...) na oskarżoną w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej, co okazało się skutecznym działaniem,

- że spółka (...) nie podjęła żadnych działań inwestycyjnych pomimo że obrońca oskarżonej składał wnioski dowodowe o ustalenie majątku i inwestycji poczynionych przez spółkę, odpowiednio we wnioskach dowodowych z dni 11 lipca i 11 września 2017 r.,

c) rażącą surowość kary w sytuacji, gdy w chwili zarzucanego oskarżonej czynu, była ona osobą bardzo młodą, zaraz po urodzeniu dziecka, osobą niekaraną a wykonywane przez nią obowiązki w spółce (...) wskazywały na podległość służbową wobec współwłaścicieli spółki (...).

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wniósł, aby Sąd Okręgowy działając na zasadzie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji ewentualnie złagodził karę wymierzoną oskarżonej poprzez wymierzenie jej kary 3 lat pozbawienia wolności.

Natomiast pełnomocnik oskarżyciela (...) M. zaskarżył wyrok w części dotyczącej pkt III tj. obowiązku solidarnego naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w części i na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonego wobec oskarżonych A. J. (1) i A. J. (2) obowiązku solidarnego naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w części poprzez zapłatę na rzecz S. M. kwoty 400.000 złotych, wskutek czego orzeczony obowiązek nie realizuje w sposób dostateczny funkcji penalnej, a przede wszystkim nawet w przybliżeniu nie redukuje szkody pokrzywdzonego, którą poniósł w wysokości 859.635,32 zł.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zasadne okazały się zarzuty rażącej niewspółmierności kary
(surowości kary) podniesione przez obrońców oskarżonych natomiast za bezpodstawne i chybione uznać należy pozostałe zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonej A. J. (2) jak również w taki sam sposób należało potraktować zarzut określony w art. 438 pkt 4 k.p.k. podniesiony przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego S. M..

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego A. J. (1) i zarzutu rażącej surowości kary zawartego w pkt c apelacji obrońcy oskarżonej A. J. (2).

Z utrwalonego orzecznictwa zarówno Sądu Najwyższego jak również Sądów Apelacyjnych wynika, że zarzut rażącej niewspółmierności kary jest zasadny wówczas, gdy istnieje wyraźna, istotna różnica pomiędzy karą orzeczoną przez Sąd pierwszej instancji a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k.

Ten drugi element oznacza, że Sąd meriti w ramach prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary ma obowiązek uwzględnić wszystkie istotne okoliczności zarówno korzystne jak również niekorzystne dla oskarżonych oraz nadać im właściwe znaczenie, co powinno znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku sporządzonych zgodnie z wymogami określonymi w art. 424 k.p.k.

W realiach przedmiotowej sprawy analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku sporządzonego przez Sąd Okręgowy pozwala na konstatację, że obrońca oskarżonego A. J. (1) zasadnie podniósł zarówno w treści zarzutu jak również w uzasadnieniu apelacji, że Sąd meriti w istocie uwzględnił przy wymiarze kary tylko okoliczności obciążające oskarżonego, zaś pominął te korzystne związane z postawą A. J. (1), który od początku trwania postępowania, już na etapie postępowania przygotowawczego złożył obszerne wyjaśnienia, które na kolejnych etapach były uzupełniane o nowe okoliczności.

Rozważania Sądu pierwszej instancji dotyczące kwestii wymiaru kar orzeczonych wobec obojga oskarżonych zawarte na str. 51-52 nie mogą zostać uznane za prawidłowe i kompletne w aspekcie kwestii prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k.

Z analizowanej części pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Okręgowy zamiast szczegółowego rozważenia wszystkich okoliczności o charakterze zarówno obciążającym jak również łagodzącym dotyczącym obojga oskarżonych, swoją uwagę skoncentrował na kwestii określenia prognozy kryminologicznej, co w przypadku orzeczenia bezwzględnych kar pozbawienia wolności w wymiarze 8 i 7 lat nie ma przecież istotnego znaczenia.

Dokonywanie ustaleń i rozważań dotyczących prognozy społeczno-kryminologicznej wobec sprawcy przestępstwa ma bowiem sens i praktyczne znaczenie wówczas, gdy Sąd orzekł karę w wymiarze pozwalającym na jej warunkowe zawieszenie przy jednoczesnym braku przeszkód określonych w art. 69 § 1 k.k. lub też dopiero na etapie postępowania wykonawczego, gdy Sąd rozstrzyga zasadność wniosku o udzielenie warunkowego przedterminowego zwolnienia.

Zatem właśnie z uwagi na wskazany wyżej wadliwy sposób sporządzenia tej części uzasadnienia wyroku, która odnosi się do kwestii wymiaru kar orzeczonych wobec oskarżonych i brak uwzględnienia wszystkich okoliczności mających wpływ na wymiar tych kar Sąd Apelacyjny zmienił w omawianym zakresie zaskarżony wyrok łagodząc orzeczoną wobec A. J. (1) kary pozbawienia wolności do 6 lat i 6 miesięcy zaś wobec A. J. (2) do 5 lat i 6 miesięcy.

Orzekając kary w wyżej wskazanych wymiarach Sąd odwoławczy miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. w szczególności stopień winy obojga oskarżonych, stopień społecznej szkodliwości przypisanych im czynów, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które powinny zostać osiągnięte, jak również właściwości warunki osobiste sprawców, sposób ich życia przed popełnieniem przestępstwa w tym dotychczasowej karalności oskarżonego A. J. (1) oraz zachowanie się oskarżonych po popełnieniu czynu, czyli uwzględniono te okoliczności, które powinien mieć na uwadze Sąd meriti i które zostały wskazane przez obrońców oskarżonych w uzasadnieniach wniesionych przez nich apelacji.

Należy także zaznaczyć, że obrońca oskarżonego A. J. (1) we wniosku końcowym nie sprecyzował konkretnie wymiaru kary, wnosząc jedynie o wymierzenie temu oskarżonemu kary łagodniejszej, co zostało uwzględnione przez Sąd odwoławczy.

Natomiast nie mógł zostać uwzględniony wniosek obrońcy oskarżonej A. J. (2) o wymierzenie jej kary 3 lat pozbawienia wolności, o ile bowiem Sąd Apelacyjny w części uznał za trafną argumentację autora omawianej apelacji zawartej na ostatniej stronie tego pisma odnośnie braku należytych rozważań i uwzględnienia przez Sąd meriti wszystkich okoliczności mających wpływ na wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności, to jednocześnie stwierdzić należy, że brak jest podstaw aby uznać, że wskazane przez skarżącego okoliczności są na tyle istotne, że ich uwzględnienie powinno doprowadzić do orzeczenia kary we wnioskowanym wymiarze 3 lat pozbawienia wolności.

Odnośnie pozostałych zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonej A. J. (2).

Za całkowicie chybiony i bezpodstawny uznać należy zarzut obrazy art. 85 k.p.k. Podkreślić bowiem należy, że zmiana stanowiska procesowego przez oskarżoną nastąpiła na pierwszej rozprawie sądowej, gdy oboje oskarżeni byli reprezentowani przez swoich obrońców. Nie zaistniała zatem sytuacja określona w art. 85 § 1 k.p.k. uzasadniająca wydanie stosownego postanowienia w trybie art. 85 § 2 k.p.k. o którym pisze autor omawianej apelacji.

Wbrew twierdzeniom skarżącego w żaden sposób nie doszło do naruszenia prawa do obrony oskarżonej, gdyż była ona reprezentowana przez swojego obrońcę na etapie postępowania sądowego, czyli wówczas gdy A. J. (2) zmieniła w określonym czasie treść swoich wyjaśnień i stanowisko dotyczące zarzucanych jej czynów.

Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut obrazy art. 7 k.p.k. w którego treści nie wskazano nawet konkretnych dowodów, które rzekomo Sąd meriti ocenił w sposób dowolny, a nie swobodny.

Dla skuteczności zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. konieczne jest wykazanie, że określony dowód został oceniony w sposób dowolny oraz w czym konkretnie owa dowolność się przejawia i powyższe w żaden sposób nie wynika zarówno z treści omawianego zarzutu, jak również z uzasadnienia apelacji.

Zdaniem Sądu odwoławczego z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, natomiast w sposób jednoznaczny, że Sąd meriti dokonał wszechstronnej i wnikliwej analizy wszystkich zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i w sposób logiczny i przekonujący wskazał, którym dowodom i dlaczego dał wiarę, a które i z jakich przyczyn uznał za niewiarygodne.

Uznać zatem należy, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów nie zawiera błędów natury faktycznej, logicznej, zgodna jest z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i z tego względu brak jest podstaw do zakwestionowania zarówno sposobu tej oceny jak również jej wyników.

Za chybione i bezpodstawne uznać również należy zarzuty obrazy art. 170 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 368 k.p.k.

Sąd Okręgowy zasadnie, bowiem oddalił wnioski dowodowe z dnia 11 lipca i 11 września 2017 r. wymienione w treści omawianego zarzutu wskazując w sposób prawidłowy zarówno podstawę prawną swojego rozstrzygnięcia jak również powody wydanego postanowienia.

Nie można również zaakceptować stanowiska skarżącego, że Sąd Okręgowy w sposób nierzetelny z naruszeniem art. 368 k.p.k. rozpoznał wnioski dowodowe o przesłuchanie w charakterze świadków M. S. (3) oraz A. K..

Wbrew twierdzeniom autora apelacji Sąd meriti wykorzystał wszystkie dostępne i dopuszczalne prawem środki, aby doprowadzić do stawiennictwa tych osób w sądzie, ale pomimo podejmowanych działań w tym zakresie okazało się to niemożliwe.

Skarżący postawił również zarzut obrazy art. 410 k.p.k., który w ocenie Sądu odwoławczego nie zasługuje na uwzględnienie.

Podkreślić, bowiem należy, że Sąd pierwszej instancji czyni ustalenia faktyczne w oparciu o dowody, które wcześniej uznał za wiarygodne. W taki właśnie sposób należy rozumieć treść art. 410 k.p.k., który stanowi, że podstawą wyroku miał stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy ale jest oczywiste, że dotyczy to tylko tych dowodów i okoliczności, które Sąd meriti w procesie analizy i oceny uznał za wiarygodne.

Nie można zaś domagać się od Sądu i w pewnym zakresie czyni do skarżący, aby Sąd oparł swoje ustalenia faktyczne na dowodach i okolicznościach, które uznał za niewiarygodne.

W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy poddał analizie i ocenie wszystkie dowody mające znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, a swoje ustalenia oparł na tych dowodach, które zostały ocenione jako wiarygodne i przekonywujące.

W treści zarzutu obrońca oskarżonej wskazuje zaś jako pominięte przez Sąd Okręgowy te okoliczności, które nie wynikają z materiału dowodowego uznanego za wiarygodny lub też takie które nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Nie można także zaakceptować stanowiska skarżącej, że Sąd orzekający w pierwszej instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych odnośnie ustalenia zachowania i roli oskarżonej A. J. (2) odnośnie okoliczności wymienionych w treści przedmiotowego zarzutu.

Zdaniem Sądu odwoławczego podniesiony przez autora apelacji zarzut określony w art. 438 pkt 3 k.p.k. nie jest zasadny i nie zasługuje na uwzględnienie. Dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne są prawidłowe i mają pełne oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie.

Kwestionowanie przez obrońcę oskarżonej jej roli w popełnieniu przypisanego jej czynu jest całkowicie bezpodstawne i nie znajduje żadnego uzasadnienia w zgromadzonych dowodach, które autor apelacji najwyraźniej pomija.

W tym miejscu podkreślić należy jeszcze raz, że oskarżona wyraziła wolę dobrowolnego poddania się każe i na etapie postępowania przygotowawczego przyznawała się do winy i składała wyjaśnienia dotyczące jej świadomości odnośnie najistotniejszej kwestii, a mianowicie wartości depozytów, która określona była na podstawie wyceny rzeczoznawcy (której nie widziała), a nie wagi złota. Oprócz wyjaśnień oskarżonej oraz wyjaśnień A. J. (1) Sąd Okręgowy dysponował również innymi dowodami, które stanowiły podstawę ustaleń faktycznych. Wśród tych dowodów zwrócić należy uwagę chociażby na zeznania świadka T. S., który był zatrudniony w S. R. na stanowisku dyrektora regionu a zatem posiadał on wiedzę dotyczącą roli oskarżonych.

Na karcie 9908 świadek ten zeznał, że Pani M. (A. J. (2)) została przedstawiona przez A. J. (1) jako specjalistka ds. administracyjno-finansowych, zajmowała się całą administracją i finansami w spółce (...), była powiązana z zarządem szwajcarskim. Pani M. były zgłaszane wszystkie informacje dotyczące płatności – za zlecenia wynajmu lokali, telefon, samochód. Wszystkie decyzje były z nią konsultowane. Natomiast z zeznań świadka P. R. (k. 10145), który miał otworzyć biuro regionalne firmy w P. wynika, że A. M. (A. J. (2)) przyjechała na to otwarcie razem z panią od marketingu, miały prezentację na temat świetlanej przyszłości S. R. mobilizującą do sprzedaży” produktu. Świadek ten dalej zeznał że „w prezentacji mówiono nam, że firma jest właścicielem wszelkich obszarów złotonośnych w A. podawano numery działek. Ponadto mówiły te panie (w tym oskarżona), że produkt powinien się łatwo sprzedać bo przecież w (...) jest złożone zabezpieczenie w złocie i gdyby firma przestała się wywiązywać ze swoich zobowiązań to inwestor otrzyma ten depozyt, który z nadwyżką zaspokoi jego oczekiwania”.

Omawiane zeznania oraz pozostałe dowody wskazane przez Sąd meriti jako wiarygodne świadczą w sposób jednoznaczny o tym, że dokonane w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne w tym także te dotyczące roli oraz świadomości oskarżonej są w pełni prawidłowe i mają pełne oparcie w materiale dowodowym. Brak jest zatem podstaw, aby te ustalenia kwestionować.

Odnośnie apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego S. M..

Podniesiony w przedmiotowej apelacji zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonego wobec oskarżonych A. J. (1) i A. J. (2) obowiązku solidarnego naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody nie jest zasadny i nie zasługują również na uwzględnienie wnioski końcowe zawarte w omawianym środku zaskarżenia.

Nie można zaakceptować stanowiska autora apelacji, że w procesie karnym sąd karny będąc zobligowanym do stosowania przepisów prawa cywilnego odnośnie kwestii realizacji obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, w każdej sytuacji powinien orzec o całości roszczenia o charakterze cywilnym.

Pomimo zmian treści art. 46 § 1 k.k. w dalszym ciągu istota procesu karnego sprowadza się do rozstrzygnięcia zasadniczych w tym zakresie kwestii, a mianowicie ustalenia, czy skarżony popełnił zarzucany mu czyn, a jeśli tak to czy było to działanie zawinione (postać winy) i w przypadku pozytywnego rozstrzygnięcia tych dwóch zagadnień zadaniem Sądu orzekającego w sprawie karnej jest wymierzenie stosownej sankcji karnej.

W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy zrealizował również obowiązek wynikający z treści art. 46 § 1 k.k. i zasądził tytułem odszkodowania na rzecz pokrzywdzonych w tym m.in. S. M. określone w pkt III wyroku kwoty. Natomiast na stronie 52-53 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wskazano konkretny powód jaki decydował o wysokości poszczególnych kwot zasądzonych od obojga oskarżonych solidarnie na rzecz pokrzywdzonych.

Sąd meriti wskazał w tym zakresie zasadnie, że wszyscy pokrzywdzeni zostali potraktowani w taki sam sposób, a mianowicie zasądzono na ich rzecz odpowiednie kwoty uwzględniające wysokość dokonanych wypłat w ramach realizacji obowiązku określonego w art. 46 § 1 k.k. orzeczono taką samą część z dokonanej przez poszczególnych pokrzywdzonych wypłaty.

Sąd Okręgowy zasadnie wskazał w tym zakresie, że oboje oskarżeni działali przy dokonaniu przestępstwa wspólnie z innymi osobami, a w związku z tym niezasadne byłoby obciążanie tylko A. J. (1) i A. J. (2) obowiązkiem naprawienia szkody w całości.

Sąd odwoławczy podziela w tym zakresie trafne i przekonujące stanowisko Sądu meriti zawarte na str. 53 uzasadnienia wyroku, gdzie zasadnie stwierdzono, że celem postępowania karnego nie jest zasądzenie roszczeń (będące domeną prawa cywilnego), a także ukształtowanie kary i innych konsekwencji prawnych czynu, aby z jednej strony stanowiły skuteczną i adekwatną represję wobec sprawców przestępstwa, a z drugiej uwzględniały prawnie chronione interesy pokrzywdzonego i uznać należy, że powyższe cele postępowania karnego zostały w pełni zrealizowane.

Pokrzywdzeni uzyskają bowiem w wyniku wykonania orzeczonego naprawienia szkody zaspokojenia części roszczeń, adekwatnie do udziału obojga oskarżonych w spowodowaniu na ich szkodę straty, a pełna kompensacja szkody może nastąpić w wyniku innych postępowań, w tym przeciwko współsprawcom.

Sąd Apelacyjny mając na uwadze powyższe orzekł jak w wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zaś na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 634 k.p.k.