Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Danuta Józefowska

Protokolant: st.sekr.sądowy Małgorzata Idzikowska - Oleszczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Częstochowie E. N.

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2019r.

sprawy M. Ś. , s. C. i A., ur. (...) w Z.

oskarżonego z art. 178a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie

z dnia 17 grudnia 2018 r. , sygn. akt XVI K 918/16

orzeka:

1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2. zasądza od oskarżonego M. Ś. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem opłaty za II instancję oraz obciąża go wydatkami postępowania odwoławczego.

Sygn. akt VII Ka 363/19

UZASADNIENIE

M. Ś. został oskarżony o to, że:

W dniu 28 wrześnie 2016 roku w miejscowości R. trasa DK – 1 woj. (...) poruszał się po drodze publicznej w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym w postaci samochodu marki M. nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości przy stężeniu 1,05 mg/l przy pierwszej próbie; 0.96 mg/l w drugiej próbie; 0,86 mg/l w trzeciej próbie; 0,90 mg/l w czwartej próbie; 0,86 mg/l w piątej próbie oraz 0,74 mg/l w szóstej próbie zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2018 roku Sąd Rejonowy w Częstochowie w sprawie sygn. akt XVI K 918/16:

1.  uznał oskarżonego M. Ś. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres lat 2 tytułem próby;

3.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. i art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat;

4.  na mocy art. 63 § 4 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego wobec niego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 28 września 2015 roku do dnia 17 grudnia 2018 roku;

5.  na mocy art. 43a § 2 k.p.k. orzekł wobec oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 6000, 00 złotych;

6.  na podstawie art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu państwa koszty sądowe w tym opłatę w kwocie 120 złotych oraz wydatki w kwocie 745, 36 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony M. Ś. zaskarżając orzeczenie w całości. Wyrokowi temu skarżący zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, mianowicie art. 178a § 1 k.k., wynikającą z jego nieprawidłowego zastosowania do stanu faktycznego niniejszej sprawy pomimo, że na tego rodzaju ustalenia nie pozwala zebrany w sprawie materiał dowodowy;

2.  obrazę przepisów postępowania, mianowicie art. 170 k.p.k., która miała wpływ na treść wyroku, a w szczególności oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lekarza dr n. med.. A. T., który złożył opinię w sprawie z tego samego zdarzenia do sprawy w O..

W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uznanie, że czyn przypisany oskarżonemu nie ma miejsca i uniewinnienie. Ewentualnie o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Rozpoznając apelacje Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy w staranny sposób przeprowadził postępowanie dowodowe i każdy z ujawnionych dowodów poddał analizie na co wskazuje uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd w niniejszej sprawie są prawidłowe i znajdują odzwierciedlenie w zebranym materiale dowodowym.

Sporządzone przez Sąd I instancji uzasadnienie wyroku ujawnia w należyty sposób podstawy faktyczne i prawne orzeczenia. Wskazuje też fakty i okoliczności które ustalono i udowodniono a także określa dowody na których oparto owe ustalenia a z drugiej strony wymienia te, którym odmówiono waloru wiarygodności i dlaczego. Kontrola odwoławcza nie wykazała, by Sąd Rejonowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów w kierunku oceny dowolnej.

Sąd orzekający nie popełnił też błędów proceduralnych i merytorycznych tego rodzaju by rzutować mogły na trafność skarżonego wyroku.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji oskarżonego, to należy stwierdzić, że żaden nie zasługuje na uwzględnienie. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych zaskarżonego wyroku zgłoszony przez oskarżonego nie może polegać tylko i wyłącznie na polemice ze stanowiskiem Sądu zawartym w zaskarżonym wyroku i prezentowaniu odmiennej oceny dowodów, lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd w ocenie tych dowodów i ustalaniu faktów w zakresie uwzględniania wiedzy szczególnej, logiki rozumowania i doświadczenia życiowego.

Oskarżony odnośnie błędu w ustaleniach faktycznych podnosi jedynie, że zgromadzone dowody nie dają podstawy do przyjęcia, iż kierował samochodem w stanie nietrzeźwości. Natomiast w uzasadnieniu apelacji przeprowadza własną ocenę dowodów, starając się za wszelką cenę wykazać, że nie kierował samochodem w stanie nietrzeźwości. Zdaniem oskarżonego przeprowadzone badanie przez biegłą zakresu alkohologii K. P. nie zasługiwało na uwzględnienie, bowiem inne badanie przeprowadzone przez A. T. wykluczyło by w chwili kierowania samochodem znajdował się w stanie nietrzeźwości.

Nie nastąpiła też obraza art. 170 kpk jak podnosi skarżący. Odnośnie dopuszczenia tego dowodu Sąd Rejonowy wypowiedział się na k 201 akt i stanowisko to należy podzielić. Sąd nie ma obowiązku dopuszczania dowodów na żądanie strony a jedynie w przypadku gdy zachodzą okoliczności zawarte w treści art. 201 kpk a w przedmiotowej sprawie takich okoliczności nie można stwierdzić.

Odnośnie tej opinii wydanej przez A. T., to Sąd Rejonowy wypowiedział się na stronie 3 i 4 uzasadnienia i nie ma potrzeby by ponownie powtarzać to stanowisko. Sąd Okręgowy te motywy całkowicie podziela. Oprócz przecież badania na zawartość alkoholu istnieją inne dowody świadczące o jego nietrzeźwości. W literaturze przyjmuje się, że schematyczny podział objawów w zależności od wykrytego stężenia alkoholu we krwi objawia się fazami, które nazwano w zależności od stężenia. Do 1 % to faza dysforyczna, gdzie występuje poprawa nastroju, zwiększenie poczucia pewności siebie, obniżenie napięcia lękowego, pierwsze zaburzenia spostrzegania, przedłużenie reakcji psychomotorycznej i zmniejszenie pojemności uwagi. Druga to faza euforyczna zachodząca przy stężeniu 1 – 2 % a charakteryzująca się zwiększeniem napędu psychomotorycznego, ujawnieniem działań popędowych, euforią nieadekwatną do sytuacji, zaburzeniem uwagi i spostrzegania, zaburzeniem krytycyzmu i reakcji psychomotorycznej. Przy stężeniu 2 - 3 % następuje faza ekscytacyjna a przy niej występują zaburzenia czynności ośrodków wyższych – zanik uczuciowości, pobudzenie psychomotoryczne, niezborność ruchów, zaburzenia mowy i równowagi, zamroczenie i zahamowanie procesu myślowego. Natomiast przy stężeniu od 3 – 4 % występuje już faza narkotyczna. Z materiału dowodowego niezbicie wynika, że oskarżony miał problemy z utrzymaniem prostego toru jazdy, miał bełkotliwą mowę i wyraźnie od niego była wyczuwalna woń alkoholu. Już te spostrzeżenia niezależnie od badana na zawartość alkoholu dają podstawę do przyjęcia występowania u oskarżonego tak zwanej fazy ekscytacyjnej czyli zawartości alkoholu przy stężeniu 2 – 3 % na co wyraźnie wskazał świadek M. M.. Niemożliwe też jest by oskarżony spożywał alkohol zaraz po zatrzymaniu samochodu. W tym względzie Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wyjaśnienia oskarżonego a ponadto przeczy temu wynik badań na zawartość alkoholu we krwi i opinia biegłej. U oskarżonego występowała już faza eliminacji alkoholu co wyklucza jego spożycie zaraz po zatrzymaniu samochodu.

Jak wyżej wskazano oskarżony prezentuje własną i to wybiórczą ocenę dowodów opartą na ich jednostronnej analizie i polemizuje z ustaleniami faktycznymi i ocenami wiarygodności dowodów oraz dąży do zakwestionowania ustaleń faktycznych poczynionych w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji. Przy tym powołuje się tylko na wybrane dowody całkowicie pomijając ich całokształt.

Apelacja oskarżonego i zawarte w niej zarzuty opierają się na odmiennej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego a uzasadnienie apelacji jest próbą polemiki z oceną dowodów dokonaną przez Sąd I instancji oraz przedstawieniem własnych domniemań, które absolutnie nie mogą być podzielone.

Sąd Okręgowy podziela też stanowisko Sądu Rejonowego, iż wyjaśnienia oskarżonego jakoby po zatrzymaniu samochodu wypił około 300 do 400 ml wódki brzmią niewiarygodnie.

Nie budzi także wątpliwości kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu jak również argumentacja i okoliczności, które Sąd Rejonowy wziął pod uwagę przy wymiarze orzeczonej wobec oskarżonego kary.

Również kara orzeczona wobec oskarżonego nie może uchodzić za rażąco surową i jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu.

Sprawstwo oskarżonego nie budzi wątpliwości. W świetle zebranego materiału dowodowego Sąd Rejonowy słusznie nie miał żadnych wątpliwości co do okoliczności popełnienia czynu i winy oskarżonego .

Nie podzielając zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego Sąd Okręgowy zmienił z urzędu zaskarżony wyrok odnośnie opłaty.

Podstawą orzeczenia Sądu Okręgowego jest art. 437 § 1 kpk i art. 636 § 1 kpk.