Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 26 czerwca 2018 roku

Strona powodowa Miasto N. wniosła pozew przeciwko G. S., J. S., A. S. (1), M. S., R. S. o nakazanie opuszczenia, opróżnienia i wydania lokalu mieszkalnego położonego w N. przy ul. (...) z jednoczesnym wskazaniem im lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w N. jako lokalu zamiennego, wskazywanego wcześniej pozwanym przez powoda w wykonaniu decyzji administracyjnej o wyłączeniu budynku przy ul. (...) z użytkowania. Strona powodowa domagała się nadto zasądzenia kosztów procesu.

W uzasadnieniu strona powodowa podniosła, że jest właścicielem lokalu przy ul. (...), a pozwani zajmują przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego. Najemcą lokalu była G. S. na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Sączu z dnia 19.11.1991 roku sygn. akt I C 477/91w sprawie ustalenia wstąpienia w stosunek najmu po zmarłym poprzednim najemcy. W dniu 12 kwietnia 2006 roku miasto N. zawarło z pozwaną G. S. umowę najmu przedmiotowego lokalu mieszkalnego na czas nieokreślony. Umowa ta zastąpiła poprzednio obowiązującą umowę z dnia 19.12.1997 roku na skutek aktualizacji powierzchni użytkowej. Budynek przy ul. (...) decyzją (...) z dnia 10.07.2014 roku znak (...)został wyłączony z użytkowania na czas wykonywania prac remontowych. Jednocześnie w uzasadnieniu decyzji wskazano, iż z uwagi na zakres prac, roboty remontowe potrwają co najmniej dwa lata.

Strona powodowa powołując się na treść art. 11 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy wypowiedziała pozwanym umowę najmu przedmiotowego lokalu pismem z dnia 28 kwietnia 2016 roku ze skutkiem na dzień 31 maja 2016 roku. Jednocześnie pismem z dnia 20 czerwca 2016 roku znak (...)powód złożył pozwanej ofertę najmu lokalu zamiennego w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o ochronie praw lokatorów.

Pozwani J. S. i M. S. nie zajęli stanowiska w sprawie, skutkiem czego w dniu 30.10.2017 roku Sąd wydał przeciwko nim wyrok zaoczny (k. 199).

Pozwani J. S. i M. S. pismem z dnia 15 listopada 2017 roku złożyli sprzeciw od wyroku zaocznego (k. 225-228) wnosząc o oddalenie powództwa w stosunku do nich oraz zasadzenie na ich rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwani podnieśli, że stan faktyczny ustalony przez Sąd Rejonowy w zasadniczej części został przez Sąd prawidłowo ustalony, ale zadaniem składających sprzeciw Sąd wyprowadził z tych ustaleń częściowo nietrafne wnioski co winno prowadzić do zmiany orzeczenia. Pozwani podnieśli, iż w ustaleniach faktycznych Sąd pominął fakt, ze w przedmiotowym lokalu mieszka nadto żona pozwanego M. S. – P. S. (1). Zatem posiada ona legitymację bierną do występowania w procesie w charakterze pozwanej i, ich zdaniem, Sąd winien wezwać ją do udziału w sprawie na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów. Dodatkowo pozwani wskazali, iż na chwilę składania sprzeciwu P. S. (1) była w ciąży, w związku z czym zastosowanie winien znaleźć przepis art. 14 ust 4 pkt 1 cytowanej ustawy. Końcowo pozwani powołali się na sprzeczność działań powoda z zasadami współżycia społecznego jako że pozwany M. S. mieszkał w przedmiotowym lokalu od urodzenia, pozwani czynili na lokal znaczne nakłady.

Powód w odpowiedzi na sprzeciw (k. 330-331) wniósł o utrzymanie w mocy wyroku zaocznego z dnia 30.10.2017 roku w stosunku do pozwanych M. S. i J. S..

W uzasadnieniu stanowiska wskazano, iż powód nie kwestionuje faktu, iż obecnie w przedmiotowym lokalu może zamieszkiwać P. S. (1), jak również małoletnie dziecko pozwanego M. S. i P. S. (1). Zdaniem strony powodowej nie posiadają oni jednak statusu lokatora w rozumieniu ustawy o ochronie praw lokatorów. Status ten może determinować wyłącznie przepis prawa materialnego a zgodnie z cytowaną ustawą P. S. (1) i jej nowonarodzone dziecko takiego statusu nie posiadają gdyż nie posiada jakiegokolwiek tytułu do zajmowania przedmiotowego lokalu. Zdaniem powoda, w momencie zamieszkania P. S. (1) w spornym lokalu umowa najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) już nie obowiązywała gdyż została wypowiedziana z dniem 30 kwietnia 2016 roku i uległa rozwiązaniu z dniem 31 maja 2016 roku. Zdaniem powoda P. S. (1) jako nie posiadająca statusu lokatora nie jest legitymowana biernie do występowania w niniejszej sprawie w charakterze pozwanej.

Na rozprawie w dniu 19 czerwca 2018 roku pełnomocnik powoda oświadczył, iż nie wnosi o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanej P. S. (1) (k. 333).

Sąd w uzupełnieniu ustaleń faktycznych poczynionych w uzasadnieniu z dnia 17 listopada 2017 roku ustalił, że P. S. (1) zamieszkała z pozwanym M. S. po ślubie tj. po dniu 9 września 2017 roku. Pozwany co do zasady wraz z całą rodziną zajmuje dom należący do siostry A. S. (2). Obecnie czasowo przebywa w przedmiotowym lokalu przy ul (...). Pozwany zamieszkuje z żoną P. S. (1) oraz z małoletnim dzieckiem. Poprzednio do września 2017 roku P. S. (1) mieszkała z rodzicami w S., gmina P..

Pozwany M. S. pracuje uzyskując dochód 1900 złotych netto, P. S. (1) obecnie jest na zasiłku macierzyńskim uzyskując kwotę 1400 złotych miesięcznie. Pozwany otrzymuje świadczenie wychowawcze tzw. 500+.

Pozwani nadal nie byli w przedmiotowym lokalu zamiennym, nie są nim zainteresowani.

Dowód: zeznania pozwanego M. S. – k. 333/2-334, zeznania świadka P. S. (1) – k. 334-334/2, zeznania świadka D. T. – k. 334/2

Podobnie bezsporny stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie twierdzeń pozwanego M. S. oraz świadków P. S. (1)i D. T., które nie spotkały się zaprzeczeniami strony przeciwnej i dlatego też mając na uwadze wyniki całej rozprawy Sąd uznał je za przyznane (art. 230 k.p.c.).

Sąd co do zasady i okoliczności istotnych w sprawie dał wiarę zarówno twierdzeniem samego pozwanego jaki przesłuchanych świadków, gdyż ich relacje były spójne i logiczne. Ustalenie, że P. S. (1) mieszka w spornym lokalu od września 2017 roku nie przekreśla ustaleń poczynionych uprzednio, iż pozwani co do zasady nie mieszkali w spornym lokalu na stałe oraz że posiadają dom na terenie miasta, który został przepisany na córkę A. S. (2), a w którym to domu cała rodzina de facto przebywa z zamiarem stałego pobytu. Zresztą wskazać należy, iż pozwani ustalenia tego w sprzeciwie od wyroku zaocznego nie kwestionowali, wskazując, iż Sąd ustalił stan faktyczny w sposób prawidłowy.

Sąd oddalił wnioski dowodowe o przesłuchanie dalszych świadków jako zmierzające wyłącznie do przewlekłości postępowania. Strona powodowa nie kwestionowała faktu, iż w chwili obecnej w lokalu może zamieszkiwać P. S. (1) wraz z małoletnim dzieckiem stąd prowadzenie dowodów na okoliczności przyznane przez strony było zbędne. Sąd pominął dowód z zeznań pozwanego J. S., gdyż pozwany wezwany na rozprawę w dniu 19 czerwca 2018 roku pod rygorem pominięcia dowodu z jego zeznań, nie stawiła się celem przesłuchania.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w stosunku do M. S. i J. S. zasługiwało na uwzględnienie z argumentacją podniesioną w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 października 2017 roku.

Uzupełniające ustalenia faktyczne poczynione w niniejszej sprawie nie mogły doprowadzić do zmiany rozstrzygnięcia w zakresie dotyczącym pozwanych M. S. i J. S..

Stąd na podstawie art. 347 k.p.c. Sąd utrzymał w mocy wyrok zaoczny wydany w stosunku do M. S. i J. S..

Odnosząc się do wniosku pozwanych o wezwanie w charakterze pozwanej P. S. (1) stwierdzić należy, iż był on niezasadny.

Z zeznań P. S. (1), przesłuchanej na rozprawie wywołanej wniesieniem sprzeciwu od wyroku zaocznego, wynika w sposób nie budzący wątpliwości, iż zamieszkała ona czasowo w przedmiotowym lokalu nie wcześniej niż w dniu 9 września 2017 roku. W tym kontekście wskazać należy, iż pozostali pozwani od 31 maja 2016 roku nie mają jakiegokolwiek tytułu prawnego do zamieszkiwania w lokalu przy ul. (...) gdyż umowa najmu została im wypowiedziana pismem z dnia 28 kwietnia 2016 roku na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów. Wskutek wypowiedzenia pozwani po dniu 31 maja 2016 roku nie posiadali i nadal nie posiadają żadnego prawa do władania tym lokalem. Nie mogą oni skutecznie powoływać się wobec strony powodowej na żadne uprawnienie, które mogłoby przeszkodzić w dochodzeniu ochrony własności.

Skutkiem tego na jakiekolwiek uprawnienie nie może powoływać się także P. S. (1). Zamieszkała ona w lokalu już po skutecznym wypowiedzeniu umowy najmu stąd nie przysługuje jej żadne uprawnienie do jego zajmowania, także takie wynikające ze stosunku rodzinnego (art. 28 ¹ k.r.i.o.) skoro na dzień zamieszkania w spornym lokalu nie przysługiwało ono także jej mężowi M. S..

Zgodnie z art. 2 ust 1 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów ilekroć w ustawie jest mowa o lokatorze należy przez to rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Wskazać należy, iż P. S. (1) w chwili zajmowania przedmiotowego lokalu nie służył żaden tytuł prawny do zamieszkania w mieszkaniu przy ul. (...). Analogiczna sytuacja dotyczy małoletniego dziecka pozwanego M. S.. A zatem w stosunku do P. S. (1) i jej małoletniego dziecka nie mogą znaleźć zastosowania przepisy art. 14 i 15 ustawy o ochronie praw lokatorów gdyż nie stosuje się ich do osób, które nie są lokatorami w rozumieniu tej ustawy (por. uchwała SN z dnia 15.11.2001 roku, sygn.. III CZP 66/01, publ. OSNC 2002/9/109, Lex 49470).

Dodatkowo zauważyć trzeba, iż eksmisja z lokalu przy ul. (...) ma nastąpić do lokalu zamiennego, skutkiem czego stronom i tak nie przysługiwałoby roszczenie o ustalenie prawa do lokalu socjalnego gdyż żądanie wydania ma swoje źródło w treści art. art. 11 ust 2 pkt 4 ustawy o ochronie praw lokatorów.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił wniosek pozwanych o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanej P. S. (1), wskazując dodatkowo, iż z treści art. 15 ustawy wynika, iż to powód winien oznaczyć osoby, które winny być w tym trybie do udziału w sprawie wezwane.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt I wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw z art. 348 k.p.c. przyjmując, iż niedziałanie pozwanych przed wydaniem wyroku zaocznego było elementem taktyki procesowej pozwanych o czym wprost zeznał pozwany M. S.. Na koszty rozprawy po wyroku zaocznym złożył się koszt wynagrodzenia pełnomocnika powoda na podstawie § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu z chwili wniesienia powództwa (Dz.U.2015.1804).

ZARZĄDZENIE

-

(...)

-

(...)

-

(...)

(...)