Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2013 r. w Gdańsku

sprawy Z. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Z. B.

od wyroku Sądu Okręgowego we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 października 2012 r., sygn. akt IV U 623/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok i przyznaje ubezpieczonemu Z. B. prawo do emerytury od dnia 7 marca 2012 roku,

II.  zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz Z. B. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

Sygn. akt III AUa 14/13

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2012 roku wnioskodawca Z. B. wniósł, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., do Sądu Okręgowego we Włocławku IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 27 czerwca 2012 roku znak: (...) odmawiającej przyznania emerytury. W uzasadnieniu odwołania wnioskodawca wskazał, iż pracował w okresie od 10.03.1981r. do 31.12.1991r. w PIRPCh (...) Zarządzie Budowlano-Montażowym we W. na stanowisku montera konstrukcji metalowych, tj. w warunkach szczególnych.

Organ rentowy podtrzymał całkowicie zaskarżoną decyzję i wniósł o oddalenie odwołania. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. w odpowiedzi na odwołanie podniósł, że odnośnie pracy wnioskodawcy w okresie od 10.03.1981r. do 31.12.1991r. w PIRPCh (...) Zarządzie Budowlano-Montażowym we W. w aktach rentowych znajduje się jedynie zwykłe świadectwo pracy, brak jest natomiast wymaganego świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach.

Wyrokiem z dnia 5 października 2012r. Sąd Okręgowy we Włocławku – IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie ubezpieczonego.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia faktyczne. Z. B. urodził się w dniu (...)roku. W okresie od 10.03.1981r. do 31.12.1991r. Z. B. zatrudniony był w PIRPCh (...) Zarządzie Budowlano-Montażowym (...) we W. na stanowisku montera konstrukcji metalowych. W okresach od 18.07.1983r. do 21.07.1983r., od 25.07.1983r. do 30.07.1983r., od 09.08.1986r. do 12.09.1986r., od 22.02.1991r. do 31.12.1991r. Z. B. korzystał z urlopu bezpłatnego. Z. B. pracował na wielu budowach w Polsce. Jako monter wnioskodawca pracował także na wysokości. Wykonywał również prace spawalnicze oraz remontowe. W okresie od 30.03.1984r. do 31.12.1985r. Z. B. zatrudniony był przez Biuro Eksportu na budowie eksportowej w Bułgarii. W okresie od 26.10.1987r. do 14.03.1988r. Z. B. zatrudniony był w (...) jako operator maszyn. W okresie od 13.06.1988r. do 11.04.1989r. oraz od 02.05.1989r. do 21.04.1990r. Z. B. zatrudniony był przez Biuro Eksportu na budowie eksportowej w NRD. W dniu 7 marca 2012 roku Z. B. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z wnioskiem o emeryturę. W trakcie toczącego się postępowania emerytalnego organ rentowy uznał, że wnioskodawca na dzień 01.01.1999r. udowodnił 28 lat, 5 miesięcy i 12 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 9 lat, 7 miesięcy i 10 dni okresów pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 27 czerwca 2012 roku znak: (...) Z. B. odmówiono przyznania emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.: Dz. U. z 2009 roku Nr 153, poz. 1227). W uzasadnieniu wskazano, iż na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił wymagany staż ogólny oraz 9 lat, 7 miesięcy i 10 dni pracy w warunkach szczególnych wobec wymaganych 15 lat. ZUS uwzględnił wszystkie udokumentowane przez wnioskodawcę okresy pracy w szczególnych warunkach. Z. B., jako członek otwartego funduszu emerytalnego, wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa. Wnioskodawca nie pozostaje w stosunku pracy.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy zważył, odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie. Spór pomiędzy stronami sprowadzał się do tego, czy wnioskodawca może wykazać się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca w trakcie procesu wywodził, że był zatrudniony przez okres ponad 15 lat w szczególnych warunkach pracując w PIRPCh (...) Zarządzie Budowlana-Montażowym (...) we W.. Sąd Okręgowy przywołał znajdujące zastosowanie przepisy prawa i wskazał, że w wyniku przeprowadzonej analizy dokumentów dotyczących zatrudnienia Z. B. w PIRPCh (...) Zarządzie Budowlano-Montażowym (...) we W. nie można jego pracy w okresie od 10.03.1981r. do 31.12.1991r. (z wyłączeniem okresów przebywania na urlopie bezpłatnym, oraz zatrudnienia na budowach eksportowych oraz w (...)) jako montera konstrukcji metalowych (ergo wymienionym w wykazie A dziale V poz. 5b pkt 1 wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 07.07.1987r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego) zakwalifikować jako pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu w szczególnych warunkach przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości (ergo wymienionej w wykazie A dziale V poz. 5 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze). Jako monter wnioskodawca pracował nie tylko na wysokości (także na tzw. poziomie zerowym) przy montażu konstrukcji metalowych. Sąd Okręgowy podkreślił, iż jedynie okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub periodyczne, a nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2008 roku, II UK 133/08). W tym kontekście należy pamiętać, iż jedynie praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymieniona w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (co nie zostało wykazane) oraz na stanowisku wymienionym w odpowiednim zarządzeniu resortowym (co zostało wykazane) może być uznana za pracę w warunkach szczególnych. Trzeba w tym miejscu nadto podnieść, iż przepisy regulujące materię ubezpieczeń społecznych mają charakter bezwzględnie obowiązujących; oznacza to, iż w sytuacjach w nich określonych muszą być one stosowane przez organ rentowy w sposób ścisły. Niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2006 roku, I UK 138/06). Sąd Okręgowy wskazał także, iż jakkolwiek zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze okresy pracy w szczególnych warunkach, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy, to jednak nie jest to jedyna i niepodważalna droga do wykazania zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Zgodnie bowiem z § 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz.49) okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy. Zeznania świadków przedstawia osoba ubiegająca się o przyznanie świadczenia. W ocenie Sądu Okręgowego wnioskodawca nie wykazał nie tylko w postępowaniu przed organem emerytalnym ale także w postępowaniu jurysdykcyjnym żadnym środkiem dowodowym (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95), iż w ramach swojego zatrudnienia w PIRPCh (...) Zarządzie Budowlana-Montażowym (...) we W. (z wyłączeniem okresów przebywania na urlopie bezpłatnym, oraz zatrudnienia na budowach eksportowych oraz w (...)) pracował w szczególnych warunkach, tj. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości. Przedstawiona argumentacja zdaniem Sądu Okręgowego prowadzi do wniosku, iż Z. B. nie spełnił wszystkich niezbędnych warunków do przyznania mu wcześniejszej emerytury, o której mowa w art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity z dnia 26 sierpnia 2009 roku Dz. U. Nr 153, poz. 1227) oraz w zw. z § 4 ust.1 pkt 1 i 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.) - wnioskodawca nie udowodnił wymaganego okresu 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Na marginesie Sąd Okręgowy dodał, iż wnioskodawcy nie należy się również emerytura na ogólnych zasadach, o których mowa w art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity z dnia 26 sierpnia 2009 roku Dz. U. Nr 153, poz. 1227) gdyż zgodnie z nim emerytura na zasadach określonych w tym przepisie przysługuje mężczyźnie, który osiągnął wiek emerytalny wynoszący co najmniej 65 lat. Wnioskodawca urodził się w dniu (...) roku, a zatem nie spełnia wymogu posiadania określonego wieku emerytalnego. Mając na uwadze powyższe rozważania, uznając decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 27 czerwca 2012 roku znak: (...) za pozbawioną wad tak faktycznych jak i prawnych, na podstawie przepisu art. 477 ^{( 14)} § 1 kpc orzeczono jak w sentencji uzasadnianego wyroku. Nie stwierdzono bowiem żadnych podstaw do uwzględnienia odwołania wnioskodawcy. O kosztach sądowych w wyroku z dnia 5 października 2012 roku nie orzekano.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł ubezpieczony, zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie prawa, w szczególności art. 233 § 1 kpc przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegające na dokonaniu tej oceny z całkowitym pominięciem części przeprowadzonych dowodów i sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, przez przyjęcie, że wnioskodawca nie nabył prawa do wcześniejszej emerytury, o której mowa w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz § 4 ust. 1 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze ze względu na to, że wnioskodawca nie wykazał się okresem co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, pomimo że przeprowadzone w sprawie dowody potwierdzają że wnioskodawca legitymuje się okresem co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Wskazując na tę podstawę apelacji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie prawa do emerytury poczynając od dnia 19 lutego 2012 r. względnie, uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego we Włocławku Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu apelujący umotywował podniesiony zarzut i wnioski, w szczególności wskazując na wykonywanie pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie przypomnieć należy, iż ubezpieczony wniósł odwołanie od decyzji odmawiającej przyznania wnioskowego świadczenia, tj. prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /dalej ustawy emerytalnej/. Wskazany przepis wraz z art. 32 ustawy emerytalnej oraz przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze /dalej rozporządzenia/, określają dla mężczyzn następujące przesłanki prawa do wcześniejszej emerytury: ukończony 60 rok życia, 25 letni ogólny staż ubezpieczeniowy, 15 letni okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przed 1 stycznia 1999 r., nieprzystąpienie do OFE albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Od dnia 1 stycznia 2013r. odpadła przesłanka rozwiązania stosunku pracy.

Istota sporu na obecnym etapie w dalszym ciągu sprowadza się do oceny, czy ubezpieczony legitymuje się 15 letnim stażem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Do stażu tego organ rentowy zaliczył okresy pracy w łącznym wymiarze 9 lat, 7 miesięcy i 10 dni. Z kolei ubezpieczony wnosi o zaliczenie dalszych okresów zatrudnienia w okresie od 10.03.1981r. do 31.12.1991r. w PIRPCh (...) Zarządzie Budowlano-Montażowym (...) we W. na stanowisku montera konstrukcji metalowych. Zaznaczyć przy tym można, iż okresu tego wyłączyć należy okresy urlopów bezpłatnych /od 18.07.1983r. do 21.07.1983r, od 25.07.1983r. do 30.07.1983r., od 09.08.1986r. do 12.09.1986r., od 22.02.1991r. do 31.12.1991r./, pracy na budowach eksportowych wliczonych już do stażu pracy w szczególnych warunkach przez organ rentowy /od 30.03.1984r. do 31.12.1985r., od 02.05.1989r. do 21.04.1990r., od 13.06.1988r. do 11.04.1989r./, oraz okresu pracy w (...) z uwagi na odmienny zakres obowiązków /od 26.10.1987r. do 14.03.1988r./.

Podkreślić w tym miejscu można, że jeżeli sąd I instancji błędnie ustalił kluczowe dla rozstrzygnięcia fakty, to nawet przy prawidłowej interpretacji stosowanych przepisów prawa materialnego, wydany wyrok nie będzie odpowiadał prawu. Innymi słowy, subsumcja nie odpowiadających prawdzie przedmiotowo istotnych ustaleń faktycznych skutkuje naruszeniem prawa materialnego, a pamiętać należy, że kontroli w tym zakresie sąd odwoławczy dokonuje z urzędu /por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r. III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55, Biul. SN 2008/1/13, Wspólnota 2008/7/44, Prok. i Pr.-wkł. 2009/6/60/.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, skarżący w wywiedzionej apelacji zasadnie wniósł o uzupełnienie postępowania dowodowego, które w konsekwencji doprowadziło do podważenia ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego.

Przesłuchani na rozprawie apelacyjnej w dniu 13 grudnia 2013r. świadkowie J. K. i J. P. zeznali na okoliczności pracy ubezpieczonego w spornych okresie. Zeznania tych świadków korespondują z zeznaniami świadków W. G. /k. 14/ i M. Ł. /k. 15/ uzyskanymi w postępowaniu pierwszoinstancyjnym oraz wyjaśnieniami samego ubezpieczonego. Nadto Sąd Apelacyjny uzyskał i przeprowadził dowód z dokumentów znajdujących się w aktach rentowych J. K. - świadectwo pracy k. 14 i świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 8 i 17 oraz z akt rentowych J. P. - świadectwa pracy oraz świadectwa pracy w warunkach szczególnych, również z akt rentowych W. G. - świadectwo pracy k.9 i świadectwo pracy w warunkach szczególnych k. 18. Zdaniem Sądu Apelacyjnego wskazane wyżej dowody, wraz z materiałem dowodowym zgromadzonym w dotychczasowym postępowaniu pozwalają ustalić, iż w okresie od 10.03.1981r. do 31.12.1991r. ubezpieczony pracował w wysoce wyspecjalizowanym przedsiębiorstwie PIRPCh (...)”, które zajmowało się budowaniem i remontowaniem przemysłowych instalacji dla przemysłu chemicznego, jak rafinerie, zakłady azotowe. Ubezpieczony zajmował się montażem konstrukcji metalowych osiągających znaczną wysokość, a więc pracował na wysokości. W czasie tych prac wykonywał wstępnego przyspawania elementów, tzw. heftowania, pozostawiając zasadnicze spawanie spawaczom.

W ocenie Sądu Apelacyjnego szczególnie istotną okolicznością płynącą z zeznać świadków jest wykonywanie przez ubezpieczonego pracy na wysokości. Zwrócić można uwagę, iż zeznania w tym zakresie korespondują z wpisami w dokumentacji medycznej /k. 19/, z której wynika, iż wnioskodawca uzyskiwał „zgodę na pracę na wysokości”. Nie bez znaczenia jest również, iż świadkowie wskazali konkretne konstrukcje przy budowie i remontach których pracował ubezpieczony, jak rafineria (...), czy zakłady azotowe, których wysokość nie pozostawia wątpliwości, co do tego, iż była to praca na wysokości.

Mając na uwadze wynik postępowania dowodowego przeprowadzonego przed Sądem Apelacyjnym, koniecznym było przeprowadzenie ponownej oceny całości materiału dowodowego zgromadzonego w dotychczasowym postępowaniu, który przy szczególnym uwzględnieniu zeznań świadków oraz zgromadzonej dokumentacji, pozwala zaliczyć sporne okresy jako prace wykonywane w szczególnych warunkach - prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości, wymienione w wykazie A dział V poz. 5B pkt 1 wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 07.07.1987r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego, stanowiącego uszczegółowienie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze /wykaz A, dział V – W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych, poz. 5 – prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości/.

Odnosząc się do powyższego, zauważyć należy, iż przeciwko powyższej kwalifikacji Sąd Okręgowy zasadniczo wskazał, iż jako monter wnioskodawca pracował nie tylko na wysokości (także na tzw. poziomie zerowym) przy montażu konstrukcji metalowych. Zdaniem Sądu Apelacyjnego stanowisko takie jest nieuprawnione, gdyż z istoty każda wysoka konstrukcja rozpoczyna się od poziomu „zero” i zupełnie pozbawionym racjonalności byłoby oczekiwać, aby inni pracownicy stawiali „poziom zerowy”, a dopiero od pewnej wysokości pracę kontynuowali pracownicy z uprawnieniami do pracy na wysokości. Nie można przy tym tracić z pola widzenia, iż zgodnie z § 105 Rozporządzeniem Ministra Pracy I Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy /tekst. Jednolity Dz.U.2003.169.1650/, pracą na wysokości w rozumieniu rozporządzenia jest praca wykonywana na powierzchni znajdującej się na wysokości co najmniej 1,0 m nad poziomem podłogi lub ziemi. Również obowiązujące w spornym okresie zatrudnienia przepisy BHP nakazywały szczególne środki ochrony w przypadku wzniesienia konstrukcji powyżej 1 m ponad poziom podłogi lub ziemi /§ 28 Rozporządzenia Ministrów: Pracy I Opieki Społecznej, Zdrowia, Przemysłu, Odbudowy, Administracji Publicznej Oraz Ziem Odzyskanych z dnia 6 listopada 1946 r. /Dz.U.1946.62.344/. Odnosząc powyższe do realiów pracy opisanych przez świadków i ubezpieczonego, konstruowania czy remontowanie instalacji przemysłowych pnących się na wiele metrów wysokości, przy uwzględnieniu znacznych ich wymiarów powoduje, iż w sensie jurydycznym, trudno wyodrębnić z tych prac tzw. poziom zero, tj. prac wykonywanych do 1 metra wysokości. Niezależnie od powyższego, zdaniem Sądu Apelacyjnego należy podkreślić, że ubezpieczony zatrudniony był w wysoce wyspecjalizowanym przedsiębiorstwie, którego specyfika prac immanentnie wiązała się z pracą na wysokości.

Reasumując, zdaniem Sądu Apelacyjnego okres zatrudnienia od 10.03.1981r. do 31.12.1991r. w PIRPCh (...) na stanowisku montera konstrukcji metalowych, co do zasady zaliczyć należało do pracy w szczególnych warunkach. Z okresu tego wyłączyć należało okresy urlopów bezpłatnych /od 18.07.1983r. do 21.07.1983r, od 25.07.1983r. do 30.07.1983r., od 09.08.1986r. do 12.09.1986r., od 22.02.1991r. do 31.12.1991r./, pracy na budowach eksportowych wliczonych już do stażu pracy w szczególnych warunkach przez organ rentowy /od 30.03.1984r. do 31.12.1985r., od 02.05.1989r. do 21.04.1990r., od 13.06.1988r. do 11.04.1989r./, oraz okresu pracy w (...) z uwagi na odmienny zakres obowiązków /od 26.10.1987r. do 14.03.1988r./. Pozostałe okresy, /od 10.03.1981r. do 17.07.1983r., od 22.07.1983r. do 24.07.1983r., od 31.07.1983r. do 29.03.1984r., od 01.01.1986r. do 08.08.1986r., od 13.09.1986r. do 25.10.1987r., od 15.03.1988r. do 12.06.1988r., od 22.04.1990r. do 21.02.1991r., 12.04.1989r. do 01.05.1989r./ wraz z bezspornym okresem pracy w warunkach szczególnych /9 lat, 7 miesięcy i 10 dni/, dają wymagane 15 lat stażu pracy w warunkach szczególnych.

Dla porządku wskazać można, że Z. B. spełnia pozostałe przesłanki nabycia prawa do emerytury we wcześniejszym wieku z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, tj. z dniem (...). ukończył 60 rok życia, posiada ogólny staż ubezpieczeniowy w wymiarze 28 lat, 5 miesięcy i 12 dni, we wniosku o emeryturę złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa oraz nie pozostaje w stosunku pracy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego ubezpieczony wykazał, że spełnia wszystkie przesłanki nabycia prawa do wcześniej emerytury na mocy art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a zatem na mocy art. 386 § 1 k.p.c. zmienić należało zaskarżony wyrok i przyznać Z. B. wnioskowane świadczenie od dnia 7 marca 2012 r.

O kosztach sądowych Sąd Apelacyjny orzekł po myśli art. 98 § 1 i 3 k.p.c., kierując się zasadami odpowiedzialności za wynik procesu oraz kosztów niezbędnych i celowych, uwzględniając nakład pracy pełnomocnika i zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na rzecz wnioskodawcy zwrot kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję w kwocie 120 złotych /§ 2 ust. 1 w zw. z § 11 ust. 2 i § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu/ - w pkt 2.