Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 czerwca 2018 r. w Legionowie sprawy

z powództwa Gminy W. z siedzibą we W. reprezentowanej przez (...) Sp. z o.o. we W.

przeciwko A. S.

o zapłatę

I.  powództwo oddala;

II.  zasądza od Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz A. B. wynagrodzenie za wykonywanie obowiązków kuratora w całości, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt I C 1968/16 upr.

UZASADNIENIE

Powód Gmina W. z siedzibą we W. wniosła w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanego A. S. kwoty 153 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 4 marca 2015 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie zwrotu kosztów sądowych 30 zł. W uzasadnieniu powód wskazał, że w czasie kontroli dokumentów przewozu prowadzonej przez Spółkę w dniu 17 lutego 2015 roku na linii nr 3 kontroler stwierdził, że pozwany nie posiadał ważnego biletu za przejazd. Powód zobowiązał pozwanego do zapłaty łącznej kwoty 153 zł tytułem opłaty dodatkowej w wysokości 150 zł oraz należności przewozowej w wysokości 3,00 zł. Spółka w imieniu powoda wezwała pozwanego do zapłaty dochodzonej kwoty. Pomimo upływu terminu określonego w wezwaniu do zapłaty pozwany nie uregulował dochodzonej kwoty. (k. 2-4 pozew złożony w Elektronicznym Postępowaniu Upominawczym, k. 19-20v pozew złożony na urzędowym formularzu).

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał w dniu 9 czerwca 2016 roku nakaz zapłaty, w którym nakazał pozwanemu A. S. w ciągu dwóch tygodni od doręczenia mu nakazu zapłacić powodowi dochodzoną kwotę wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 4 marca 2015 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 30 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (k. 6 nakaz zapłaty).

W dniu 13 września 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wezwał pełnomocnika powoda do wskazania w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania do usunięcia przeszkody w doręczeniu nakazu zapłaty poprzez wskazanie adresu pozwanego pod rygorem uchylenia nakazu zapłaty i przekazania sprawy do sądu właściwości ogólnej. Wobec niewskazania przez powoda adresu pozwanego Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 10 października 2016 roku uchylił nakaz zapłaty z dnia 9 czerwca 2016 roku w całości, przekazując rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Legionowie (k. 10 zarządzenie z dnia 9 czerwca 2016 roku, k. 13 postanowienie z dnia 13 września 2016 roku).

Sąd Rejonowy w Legionowie I Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 27 stycznia 2017 roku zawiesił postępowanie w sprawie. W uzasadnieniu wskazano, iż Sąd Rejonowy w Lublinie-Zachód VI Wydział Cywilny uchylił nakaz zapłaty w całości i przekazał sprawę do tutejszego Sądu z uwagi na fakt, iż powód nie wykonał zarządzenia zobowiązującego do wskazania aktualnego adresu pozwanego, zatem zgodnie z treścią art. 177§1 pkt 6 k.p.c. Sąd zawiesił niniejsze postępowanie (k. 34 postanowienie z dnia 27 stycznia 2017 roku).

W piśmie z dnia 25 września 2017 roku powód wniósł o podjęcie zawieszonego postępowania oraz o ustanowienie kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego A. S. (k. 36 pismo procesowe powoda).

Postanowieniem z dnia 4 października 2017 roku Sąd Rejonowy w Legionowie podjął zawieszone postępowanie, ustanawiając dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego A. S. kuratora w osobie A. B. (k. 39 postanowienie).

Sąd Rejonowy w Legionowie I Wydział Cywilny wyznaczył termin rozprawy na dzień 21 czerwca 2018 roku, w trakcie której kurator wniósł o oddalenie powództwa i podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Wniósł również o przyznanie wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora (k. 55 protokół rozprawy).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 lutego 2015 roku pozwany A. S. jechał pojazdem komunikacji miejskiej, należącym do Gminy W. (okoliczność bezsporna). W trakcie jazdy przeprowadzono kontrolę biletów, w wyniku której stwierdzono brak biletu na przejazd u podróżnego A. S.. Wydano pozwanemu wezwanie do zapłaty nr (...) za brak biletu na przejazd linią nr 3 o godz. 18:08 (k. 19 wezwanie do zapłaty).

W sporządzonym w dniu 1 września 2016 roku wezwaniu do zapłaty wpisano dane osobowe A. S. na podstawie dowodu osobistego o numerze i serii A. (...) (k. 19 wezwanie do zapłaty). Pozwany podpisał odbiór wezwania do uiszczenia opłaty za przejazd bez biletu. Opłata ta została wymierzona na podstawie uchwały nr VIII/275/99 Rady Miejskiej W. w sprawie zasad odpłatności za usługi przewozowe świadczone środkami lokalnego transportu zbiorowego – zasady odpłatności za przejazdy środkami komunikacji zbiorowej organizowanej przez Gminę W. (Dz. Urz. Woj. (...) z dnia 10 czerwca 2008 roku, nr 158, poz. 1831). Pozwany nie uregulował należności wobec powoda z tytułu w/w przejazdu bez biletu (k. 19 wezwanie do zapłaty).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumentację zgromadzoną w aktach sprawy. Środki dowodowe nie były poddawane wątpliwościom, co do ich prawdziwości i wiarygodności, a zatem Sąd nie miał podstaw ich im odmówić.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, z uwagi na zasadnie podniesiony przez kuratora pozwanego zarzut przedawnienia.

Poza sporem znajdowała się zarówno kwestia korzystania przez pozwanego w dniu 17 lutego 2015 roku z usług przewoźnika Gminy W., jak również przeprowadzonej kontroli, w wyniku której zostało wystawione przedmiotowe wezwanie do zapłaty. Za bezsporne na gruncie rozpoznawanej sprawy należało uznać również, iż w momencie kontroli w dniu 17 lutego 2015 roku pozwany nie posiadał przy sobie ważnego biletu na przejazd.

Zgodnie z art. 774 k.c. przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.

Zgodnie z art. 33a ust. 3 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. prawo przewozowe (Dz.U. z 2015 r., poz.915) w razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona pobiera właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawia wezwanie do zapłaty.

W pierwszej kolejności dokonując oceny zasadności roszczenia powoda należało zbadać trafność podniesionego przez pozwanego najdalej idącego zarzutu, a mianowicie zarzutu przedawnienia roszczenia, który okazał się uzasadniony. Otóż stosownie do treści art. 778 k.c. roszczenia z umowy przewozu osób przedawniają się z upływem roku od dnia wykonania przewozu, a gdy przewóz nie został wykonany – od dnia kiedy miał być wykonany. Jak wynika z materiału dowodowego, zgromadzonego w aktach sprawy, roszczenie powoda przeciwko pozwanemu o zapłatę związane jest z przejazdem, który miał miejsce w dniu 17 lutego 2015 roku. Pozew natomiast został wniesiony w dniu 27 kwietnia 2016 roku, a więc już po upływie rocznego terminu wskazanego w cytowanym powyżej przepisie. Skoro zatem kurator pozwanego podniósł zarzut przedawnienia roszczenia wskazać należy, że już z tej przyczyny powództwo podlegało oddaleniu w oparciu o przytoczony w rozważaniach przepis, o czym Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji.

Jednocześnie w punkcie drugim Sąd przyznał wynagrodzenie na rzecz kuratora ustanowionego w sprawie, który reprezentował pozwanego, mając na uwadze brzmienie § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej z dnia 13 listopada 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 1476), zgodnie z którym wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej „kuratorem”, nie może przekraczać stawek minimalnych przewidzianych przepisami określającymi opłaty za czynności adwokackie, a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny, przepisami określającymi opłaty za czynności radców prawnych. Szczegółowe wyliczenie kosztów pozostawiono referendarzowi sądowemu z uwagi na treść art. 108§1 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.