Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z 2 lutego 2018 roku

Pozwem z 13 stycznia 2017 roku S. G. wniósł o zasądzenie od B. F. 35 800 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych. Uzasadniając wniesione żądanie powód wskazał, że w dniu 12 marca 2012 roku pożyczył pozwanemu kwotę 106 000 złotych, przelewając wskazaną kwotę na rachunek bankowy B. F.. Na żądanie S. G. z dnia 1 czerwca 2012 roku pozwany przelał na rachunek powoda część pożyczonych pieniędzy. Następne częściowe wpłaty miała miejsce w dniach 12 września 2012 rok i 15 listopada 2012 roku. Pozwanych nadal nie zwrócił z pożyczonej kwoty 35 800 zł, której powód dochodzi na gruncie niniejszego postępowania.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty B. F. wniósł o oddalenie powództwa w całości, przecząc aby pożyczył od powoda żądaną kwotę. Pozwany wskazał, za przelane pieniądze zakupił 12 marca 201 roku dla powoda ciągnik, który następnie został sprzedany z zyskiem w dniu 20 marca 2012 roku. Kwota otrzymana ze sprzedaży została zwrócona w zakresie 75 200 zł przelewem na konto powoda, natomiast w zakresie 31 8000 zł bezpośrednio przekazana małżonkom G., którzy przeznaczyli ją na wykończenie zakupionego mieszkania.

W sprawie ustalono nast ępujący stan faktyczny.

G. F. prowadzi działalność o charakterze rolniczym. W dniu 12 marca 2012 roku S. G., będąc wówczas mężem córki pozwanego, przelał na konto teścia 106 000 złotych w zamiarze, aby B. F. zakupił w ramach prowadzonej działalności ciągnik rolniczy. Ciągnik miał następnie zostać sprzedany z zyskiem dla S. G., który nie mógł samodzielnie dokonać przedmiotowej transakcji z uwagi na pozostawania w czynnej służbie w policji. Przelana kwota pochodziła ze sprzedaży należących do powoda działek (dowód: przelew zapłaty z 12 marca 2012 roku, k. 6, zeznania świadka A. G., protokół elektroniczny z rozprawy z 9 sierpnia 2017 roku; zeznania świadka M. F., protokół elektroniczny z rozprawy z 2 lutego 2018 roku; zeznania J. G., protokół elektroniczny z rozprawy z 2 lutego 2018 roku).

W dniu 12 marca 2018 roku G. F. w ramach prowadzonej działalności zakupił od R. S. ciągnik rolniczy za kwotę 106 000 złotych, który w dniu 20 marca 2012 roku został sprzedany T. S. za kwotę 108 000. Do sprzedaży doszło na polecenie powoda, który w powyższy sposób handlował z zyskiem dla siebie samochodami. Kwota otrzymana ze sprzedaży ciągnika pozostawała przez kilka dni na rachunku należącym do G. F. oczekując, czy transakcje będzie można powtórzyć na innym pojeździe. Ostatecznie pieniądze ze sprzedaży zostały zwrócone bezpośrednio na rachunek powoda w części obejmującej kwotę 75 200 złotych. Pozostała część została przekazana S. G. bezpośrednio w gotówce (dowód: wyciąg z konta, k. 29; faktura VAT nr (...), k. 30; faktura VAT nr (...),k. 30, przelewy bankowe, k.7-9, 25-28; zeznania A. G., protokół elektroniczny z rozprawy z 9 sierpnia 2017 roku; zeznania świadka M. F., protokół elektroniczny z rozprawy z 2 lutego 2018 roku)

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie wskazanych dowodów rzeczowych i osobowych. Złożone w poczet materiału dowodowego wyciągi z rachunków bankowych oraz faktury nie były kwestionowane. Zeznania A. grzegorzewskiej i M. F. znajdują odzwierciedlenie we wskazanych dokumentach oraz spójne i logiczne. J. G. zeznając przed Sądem nie miał natomiast bezpośredniej wiedzy o tym w jaki sposób i na jakiej podstawie zostały przelane pieniądze. Świadek przyznał, że informację posiada od syna, dlatego dla ustaleń faktycznych zeznania świadka były przydatne wyłącznie w zakresie, w którym J. G. wskazał na pochodzenie kwoty 106 000 złotych.

S ąd rozważył, co następuje.

Zgodnie z art. 720 § 1 i 2 k. c. obowiązującym w dniu 12 marca 2012 roku, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

Przez umowę pożyczki pożyczkodawca zobowiązuje się przenieść na własność biorącego pożyczkę określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Postanowieniem istotnym wskazanej umowy jest zatem, aby przekazanie pieniędzy odbyło się w zamiarze swobodnego dysponowania otrzymaną kwotą przez pożyczkobiorcę. W niniejszej spawie ustalono, że w dniu 12 marca 2016 roku S. G. przekazał na konto B. F. kwotę 106 000 złotych, wskazują w tytule przelewu „zasilenie konta”. Przekazana kwota została rozdysponowana zgodnie z dyrektywą powoda na zakup cięgnika, który na polecenie S. G. został następnie sprzedany na przełomie kilku dni. Tym samym, w oparciu o zgromadzony materiał brak było podstaw do przyjęcia, że przekazana kwota została oddana B. F. do swobodnego rozdysponowania. Nielogiczne było bowiem twierdzenie powoda, że teść chciał pożyczyć pieniądze w celu zakupu ciągnika na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Gdyby tak bowiem było pojazd nie zostałby sprzedany niezwłocznie po jego zakupie, lecz byłby przez pozwanego użytkowany.

Mając na względzie powyższe, Sąd stwierdził, że powód nie wykazał, iż doszło do przekazania pieniędzy B. F. w zamiarze swobodnego dysponowania, a zatem, że stron łączyła umowa pożyczki. Zgodnie natomiast z ogólną regułą rozkładu ciężaru dowodu ujętą w art. 6 k.c. to na powodzie spoczywał obowiązek udowodnienia zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia. Dopiero wówczas, gdy powód wykaże, iż dochodzone roszczenie tak co do zasady, jak i co do wysokości powodowi przysługuje, ciężar udowodnienia faktu, iż roszczenie to jest nienależne, bądź jego wysokość jest inna niż żąda powód, zostaje przesunięty na stronę pozwaną. Przytaczanie przez stronę dowodów na okoliczność poparcia swoich twierdzeń jest jej obowiązkiem o charakterze procesowym, co oznacza, iż nie może być od strony wyegzekwowany, a zaniechanie udowadniania swoich roszczeń może skutkować ujemnymi konsekwencjami nawet w postaci negatywnego dla danej strony wyniku procesu. Jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Odnotować nadto należy, że pożyczka, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Stosownie zatem do art. 74 § 1 k.c. w niniejszym sporze nie był w dopuszczalny dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron na fakt dokonania przedmiotowej czynności. Powód celem wykazania zawarcia umowy przedłożył wyłącznie dowód przelewu bankowego, z którego nie wynika jaka była podstawa transakcji. Nie można więc stwierdzić, że w formie przypisanej wykazał istnienie wszystkich elementów składających się na określoną w art. 720 k.c. umowę pożyczki.

Wobec niewykazania istnienia umowy pożyczki, Sąd oddalił powództwo. O kosztach procesu orzeczono w oparciu o zasadę odpowiedzialności za jego wynik, określoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Na rzecz pozwanego zasądzono równowartość wynagrodzenia reprezentującego go radcy prawnego, które ustalono w oparciu o podana przez powoda wartość przedmiotu sporu na podstawie do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wytoczenia powództwa.

ZARZĄDZENIE

Doręczyć odpis wyroku wraz z uzasadnieniem pełnomocnikowi powoda.