Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA – Jerzy Leder

Sędziowie: SA – Zbigniew Kapiński

SO (del.) – Dorota Radlińska (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale Prokuratora: Marty Zębali - Oleksy

sprawy:

T. W. syna J. i I. urodzonego w dniu (...) w B.

oskarżonego z art.56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art.12 kk, art. 56 ust 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art.65§1 kk w zw. z art.12 kk, art.55 ust 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art.56 ust 1 i 3 w/w Ustawy w zw. z art.11§2 kk i art.12 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego oraz prokuratora.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 19 grudnia 2017 r. sygn. akt XII K 163/15

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia oskarżonego T. W. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

T. W. został oskarżony o to, że:

I.  w bliżej nieustalonym czasie, jednak nie wcześniej niż od roku 2004 do roku 2006, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych i środków odurzających w postaci tabletek extazy, marihuany oraz kokainy w ten sposób, że w bliżej nieustalonej dacie w roku 2004, w W., na terenie R. P., od nieustalonej osoby o imieniu A. zakupił 1000 sztuk tabletek extazy oraz od nieustalonych osób nabył marihuanę i kokainę, a następnie w W. i B. oraz innych miejscowościach na terenie Polski, udzielał tych substancji psychotropowych i środków odurzających innym, ustalonym i nieustalonym osobom, w tym J. S. (1) co najmniej pięciokrotnie udzielił tabletek extazy, dwukrotnie marihuany i jeden raz kokainy,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005r. Nr 179 poz. 1485 z późn. zmianami) przy zastosowaniu art. 12 k.k.

• II.  w okresie od co najmniej połowy października 2010 r. do 28 lutego 2011 r., w W., na terytorium R. P., wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w krótkich odstępach czasu oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i czyniąc sobie z popełniania zarzucanego mu przestępstwa stałe źródło dochodu, wspólnie i w porozumieniu z J. S. (1) i innymi ustalonymi oraz nieustalonymi osobami wprowadził do obrotu nie mniej niż 5000 gram mefedronu, w ten sposób, że otrzymanej od J. S. (1) substancji psychotropowej w postaci mefedronu wielokrotnie udzielał ustalonym i nieustalonym osobom,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005r. Nr 179 poz. 1485 z późn. zmianami) w zw. z art. 65 § 1 k.k. przy zastosowaniu art.12 k.k.

• III.  w okresie od 15 lutego 2011r. do 30 marca 2011r, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu oraz ze z góry powziętym zamiarem, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu wprowadzenia substancji psychotropowej do obrotu, dokonał wewnątrzwspólnotowego przywozu na terytorium R. P. substancji psychotropowej w postaci mefedronu w ilości nie mniejszej niż 2015 gram, w ten sposób, że zamówił i zakupił na terytorium R. C. w firmie (...) s.r.o. z siedzibą w C. dwukrotnie po 1000 gram mefedronu, a następnie zlecił innym osobom przemieszczenie tej substancji w przesyłkach pocztowych adresowanych na terytorium R. P. na swój adres pocztowy w W., oraz 15 gramów mefedronu, po czym zlecił innym osobom przemieszczenie tej substancji w przesyłce pocztowej adresowanej na terytorium R. P. na swój adres pocztowy w W. pod fikcyjne imię i nazwisko M. M., a następnie tak otrzymaną substancję psychotropową wprowadził do obrotu udzielając jej wielu nieustalonym osobom,

tj. o przestępstwo z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.11 § 2 k.k. i art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 19 grudnia
2017 r., w sprawie o sygn. akt XII K 163/15:

1.  uznał w ramach czynu zarzucanego w pkt. I aktu oskarżenia, że oskarżony T. W. w okresie od lipca do sierpnia 2003 r., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał środki odurzające w postaci 100 tabletek extazy, które zakupił od nieustalonej osoby o imieniu A. za kwotę 1000 zł, który to czyn wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. postępowanie karne wobec oskarżonego T. W. o czyn zarzucany mu w pkt. I aktu oskarżenia umorzył,

2.  uniewinnił oskarżonego T. W. od czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia,

3.  w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu T. W. w pkt III aktu oskarżenia uznał go za winnego tego, że w okresie od 15 lutego 2011 r. do 30 marca 2011 r., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu oraz ze z góry powziętym zamiarem, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii dokonał kilkukrotnie wewnątrzwspólnotowego nabycia na terytorium R. P. substancji psychotropowej w postaci mefedronu w ilości od 2-3 gram do 15 gram, w ten sposób, że zamówił i zakupił mefedron na terytorium R. C.w firmie (...) s.r.o. z siedzibą w C., a następnie zlecił innym osobom przemieszczenie tej substancji w przesyłkach pocztowych adresowanych na terytorium R. P. na swój adres pocztowy w W. tj. o czyn z art. 55 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał T. W. na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę przyjmując liczbę stawek dziennych na 200 (dwieście), zaś wysokość jednej stawki dziennej na podstawie art. 33 § 3 k.k. określając na 40 (czterdzieści) złotych,

4.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego T. W. kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby,

5.  na podstawie art. 63 § 2 k.k. na poczet orzeczonej grzywny zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 27 listopada 2014 r. do dnia 26 lutego 2015 r., przyjmując że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie odpowiada kwocie równej dwukrotności stawki dziennej,

6.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz zł tytułem opłaty 1720 (jeden tysiąc siedemset dwadzieścia) złotych.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońca oskarżonego i prokurator.

Obrońca oskarżonego w zakresie dotyczącym tegoż oskarżanego w części, tj. pkt. 3 części dyspozytywnej wyroku (uznanie T. W. za winnego kilkukrotnego wewnątrzwspólnotowego nabycia mefedronu w ilości od 2-3 gram do 15 gram) na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

I.  naruszenie przepisów postępowania, mogące mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, wybiórczą, dokonaną sprzecznie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego ocenę ujawnionego w sprawie całokształtu jej okoliczności oraz zgromadzonego materiału dowodowego,

w tym w szczególności:

-

zeznań (wcześniej wyjaśnień) świadka R. W.

-

zeznań (wcześniej wyjaśnień) świadka G. D.

-

wyjaśnień oskarżonego T. W.

w zakresie mającym dotyczyć rzekomo wysyłanych z firmy (...) przesyłek listownych na adres W., ul. (...), a których faktycznym docelowym adresatem miał być oskarżony T. W.,

a także częściowo

-

wyjaśnień zeznań J. S. (1) oraz A. K. (1)

-

oraz treści wiadomości sms wymienianych między J. S. (1), a oskarżonym T. W. w lutym 2011 r. (k. 1893)

w zakresie opisującym stosunki panujące między J. S. (1), a oskarżonym T. W. w lutym i marcu 2011 r.,

co legło u podstaw poczynienia przez Sąd meriti błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających oczywisty wpływ na jego treść, jakoby:

-

w okresie od 15 lutego 2011 r. do 30 marca 2011 r. T. W. zamówił u J. S. (1) mefedron w ilości od 2-3 gram do 15 gram i zakupił go z firmy (...) z/s na terytorium Republiki Czeskiej, a następnie substancja ta została mu dostarczona w przesyłkach pocztowych na jego adres zamieszkania przy ul. (...) w W. /oskarżony miał zdaniem Sądu kontaktować się w tej sprawie wyłącznie z J. S. (1) - z pominięciem innych pracowników, a przesyłki miano wysłać pocztą/.

Nadto na wypadek nieuwzględnienia zarzutu I, apelacja konstruuje zarzuty alternatywne, zarzucając skarżonemu wyrokowi dodatkowo na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k.:

• II.  obrazę przepisów postępowania, mogąca mieć wpływ na treść

orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz 410 k.p.k. poprzez dokonanie nieprawidłowej, dowolnej i wybiórczej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz całokształtu okoliczności przedmiotowej sprawy, co legło u podstaw poczynienia przez Sąd meriti błędnego ustalenia faktycznego przyjętego za podstawę orzeczenia, mającego oczywisty wpływ na jego treść, jakoby: czyn, którego popełnienie przypisano oskarżonemu w pkt. 3 wyroku - wewnątrzwspólnotowe nabycie od 2-3 gram do 15 gram mefedronu, nie stanowiło wypadku mniejszej wagi, o którym w art. 55 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy prawidłowo w rozumieniu powyższych przepisów oceniony kompleks okoliczności przedmiotowo - podmiotowych w tym zakresie - w stanie faktycznym ustalonym przez Sąd, winien skłonić właśnie do takiej, tj. w oparciu o konstrukcje typu uprzywilejowanego wypadku mniejszej wagi z art. 55 ust. 2 oceny prawnokarnej zachowania przypisanego oskarżonemu .

• III.  obrazę przepisów postępowania, mogąca mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz 410 k.p.k. poprzez dokonanie nieprawidłowej, dowolnej i wybiórczej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz całokształtu okoliczności związanych z dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 k.k. oraz art. 58 k.k. z naruszeniem dyspozycji powyżej opisanych przepisów, skutkującą rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego poprzez wymierzenie mu kary pozbawienia wolności, a zatem sankcji o charakterze ultima ratio, bez skorzystania chociażby z możliwości statuowanej w art. 37a lub 58 § 1 k.k.

Wskazując na powyższe, wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części, poprzez uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o wymierzenie mu za czyn opisany w pkt. 3 wyroku kary grzywny w oparciu o regulacje art. 58 § 1 k.k. lub 37a k.k.

Prokurator na podstawie przepisu art. 438 pkt.2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił obrazę prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia a to art. 7 k.p.k. polegająca na tym, że Sąd dokonując ustaleń w zakresie stanu faktycznego, przekraczając granice swobodnej oceny dowodów oparł go na dowolnej ocenie przeprowadzanych w toku postępowania dowodów poprzez to, że:

-

bez uzasadnienia i wbrew regułom opartym na wiedzy i doświadczeniu życiowym odmówił uznaniu za wiarygodny i pełnowartościowy materiał dowodowy zeznań świadka J. S. (1) uznając te zeznania za sprzeczne z zasadami logiki, podczas, kiedy świadek ten w sposób spójny, logiczny i konsekwentny, a zatem wiarygodny przedstawił okoliczności w jakich doszło do nabycia przez T. W. tabletek extazy a następnie udzielania wielu osobom substancji psychotropowych i środków odurzających a także przekazania T. W. mefedronu w ilości 5 kilogramów i udzielania tegoż środka wielu osobom oraz okoliczności w jakich doszło do zamówienia i wysyłki mefedronu z terenu R. C. do P.na adres i z przeznaczeniem dla T. W.,

-

bez uzasadnienia i wbrew regułom opartym na wiedzy i doświadczeniu życiowym odmówił w całości uznaniu za wiarygodny i pełnowartościowy materiał dowodowy zeznań świadka A. K. (2) uznając te zeznania za złożone jedynie w celu wsparcia depozycji składanych przez J. S. (1), podczas, kiedy świadek ten w sposób spójny, logiczny i konsekwentny, a zatem wiarygodny przedstawił okoliczności w jakich powzięła wiedzę na temat udzielania przez T. W. innym osobom, w tym J. S. (1) środków odurzających i substancji psychotropowych oraz otrzymaniu przez T. W. od J. S. (1) i późniejszego udzielania innym osobom mefedronu,

-

w sposób dowolny, przekraczając granice swobodnej oceny dowodów przyjął, że T. W. zakupił 100 tabletek extazy w sytuacji, kiedy z jednoznacznych, spójnych i logicznych zeznań świadka J. S. (1) wynika, że w ustalonych okolicznościach stanu faktycznego T. W. zakupił 1000 sztuk takich tabletek, w sposób dowolny, przekraczając granice swobodnej oceny dowodów przyjął, że T. W. nie udzielał żadnej osobie zakupionych tabletek extazy oraz innych środków odurzających i substancji psychotropowych, podczas kiedy z jednoznacznych, spójnych i logicznych zeznań świadka J. S. (1) wynika, że w ustalonych okolicznościach stanu faktycznego T. W. substancji takich udzielał innym nieustalonym osobom oraz co najmniej ośmiokrotnie J. S. (1), uznał za wiarygodne w części wyjaśnienia T. W. w zakresie w jakim zaprzeczył on, aby w ustalonych okolicznościach stanu fatycznego nabył 1000 sztuk tabletek extazy, podczas kiedy podejrzany T. W. zaprzeczał, aby w ogóle substancje takie nabywał oraz uznał za wiarygodne wyjaśnienia T. W., że nie otrzymał od J. S. (1) mefedronu, nie udzielał innym osobom, w tym J. S. (1), środków odurzających i substancji psychotropowych oraz uznał za wiarygodne w części wyjaśnienia T. W., że nie zamawiał i nie odbierał przesyłanych mu z terenu R. C. przesyłek z mefedronem, podczas, kiedy w części wyjaśnienia te Sąd sfalsyfikował uznając, że doszło do nabycia tabletek extazy oraz zamawiania i przyjmowania przesyłek zawierających mefedron, a zatem dokonał ustaleń wykazujących na niewiarygodność składanych przez T. W. wyjaśnień, co winno prowadzić do wniosku, że na wyjaśnieniach niewiarygodnych, sprzecznych z materiałem dowodowym, w tym sprzecznych z zeznaniami świadków, nie można opierać prawidłowo umocowanej oceny wiarygodności wyjaśnień podejrzanego.

Z powołaniem na przepis art. 438 pkt.3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na uznaniu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a to zeznania świadków złożone w postępowaniu przygotowawczym oraz przed Sądem Okręgowym a nadto wyjaśnienia oskarżonego nie daje podstaw do przyjęcia, iż oskarżony T. W. popełnił zarzucane mu aktem oskarżenia przestępstwa w sytuacji, kiedy prawidłowo dokonana analiza ustaleń poczynionych w tej sprawie wynikających z zeznań świadków, którym przydany winien być walor rzetelności, prawdziwości i obiektywności oraz krytyczna ocena wyjaśnień oskarżonego T. W., przeprowadzone z uwzględnieniem wiedzy i doświadczenia życiowego, dają pełne podstawy do wyprowadzenia uzasadnionego wniosku, że oskarżony dopuścił się wszystkich zarzucanych mu czynów.

Na zasadzie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o: uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 19 grudnia 2017r. w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje nie były zasadne.

Odnosząc się kolejno do wywiedzionych w sprawie apelacji, tj. zaczynając od oceny apelacji obrońcy oskarżonego - zdaniem Sądu Apelacyjnego wszystkie podniesione w niej zarzuty miały jedynie polemiczny charakter z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu I instancji. We wstępnej części uzasadnienia apelacji obrońca oskarżonego wskazuje na wnikliwość Sądu I instancji wyrażającą się w nader szeroko zakrojonym postępowaniu dowodowym, które przeprowadził ten Sąd. Z taką oceną w pełni zgodził się Sąd Apelacyjny, odnosząc ją do całości postępowania, które miało miejsce przed Sądem I instancji, uznając przy tym, że wnikliwość prowadzonego postępowania przełożyła się jednocześnie na treść wydanego w sprawie orzeczenia.

Podnosząc zarzut naruszenia normy z art.7 k.p.k. przez Sąd Okręgowy w zakresie przypisanego oskarżonemu przestępstwa /punkt 3 wyroku/, obrońca wskazywał, że Sąd meriti dokonał dowolnej, wybiórczej i sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oceny zeznań /wcześniej wyjaśnień/ świadków R. W. i G. D. oraz wyjaśnień oskarżonego T. W..

Analiza uzasadnienia Sądu I instancji w konfrontacji z treścią zeznań /wcześniej wyjaśnień/ świadków R. W. i G. D. oraz wyjaśnień oskarżonego T. W. prowadzi do odmiennego wniosku niż przedstawiony przez obrońcę oskarżonego. W uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia Sąd I instancji poddał szczegółowej analizie wszystkie przeprowadzone dowody. Sąd meriti wskazał w sposób nie budzący żadnych zastrzeżeń z jakich powodów i w jakim zakresie uznał za wiarygodne np. wyjaśnienia oskarżonego T. W., jak też innych przesłuchanych w sprawie osób. Słusznie przypisując oskarżonemu przestępstwo w punkcie trzecim wyroku, Sąd I instancji oparł ustalenia na podstawie zeznań /wcześniej wyjaśnień/ świadków R. W. i G. D. oraz wyjaśnień oskarżonego T. W.. Za zbędne uznać należy ponowne przytaczanie słusznych rozważań Sądu Okręgowego w tym zakresie, wskazując jednocześnie, że znajdują one pełną aprobatę Sądu Apelacyjnego. Sąd I instancji dając wiarę informacjom, podawanym przez świadka R. W. w sposób logiczny stanowisko swoje uzasadnił. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, ocena zeznań świadka R. W., której dokonał Sąd I instancji pozostaje pod ochroną instytucji z art. 7 k.p.k. Co istotne Sąd Okręgowy z dużą wnikliwością /co nie uszło uwadze także samego skarżącego – co do zasady/ przeanalizował wszystkie okoliczności podawane przez R. W., jak też innych przesłuchanych w sprawie osób. Okoliczności te weryfikowane były zarówno z informacjami podawanymi przez innych świadków, jak też oceniane w oparciu o zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Przy tym stwierdzić należy, iż wszelkie pojawiające się w sprawie wątpliwości Sąd I instancji potraktował na korzyść oskarżonego /co stanowiło podstawę do krytyki orzeczenia przez oskarżyciela publicznego/. Także ocena wyjaśnień T. W., oraz wyjaśnień i zeznań G. D., której dokonał Sąd I instancji nie budzi żadnych zastrzeżeń. Z należytą starannością Sąd I instancji podszedł także do oceny depozycji J. S. (1) i A. K. (2). W przypadku tej pierwszej osoby, Sąd I instancji jedynie w niewielkim zakresie uznał złożone przez nią wyjaśnienia i zeznania za wiarygodne i to w zakresie, w jakim miały one potwierdzenie w innym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Tak też czyniąc ustalenia w przedmiotowej sprawie- Sąd I instancji nie dał wiary zeznaniom J. S. (1) w zakresie, w jakim świadek zaprzeczał aby T. W. zamawiał bezpośrednio przez niego mefedron. Okoliczność ta została szczegółowo opisana przez Sąd I instancji, zbędnym byłoby ponowne przytaczanie wskazanych tam słusznych argumentów. Wystarczającym będzie zatem stwierdzenie, że Sąd Apelacyjny w całości podziela argumentację Sądu I instancji /str. 9- 17 uzasadnienia/. Nie sposób podzielić stanowiska obrońcy, że fakt, iż pomiędzy oskarżonym a J. S. (1) zaistniał konflikt w zakresie rozliczeń finansowych – sam w sobie wykluczał ich współpracę na innej płaszczyźnie. Zauważyć bowiem należy, iż J. S. (1) czerpał korzyści z handlu mefedronem, stąd też za logiczne uznać należy, iż był zainteresowany jak największym zbytem tego środka. Skoro oskarżony był jednym z nabywców mafedronu, to także on przyczyniał się do pomnażania zysków J. S. (1). T. W. miał zaś sprawdzone źródło, w którym zaopatrywał się w środek, którego potrzebował. Innymi słowy, wbrew twierdzeniom obrońcy niezależnie od konfliktu finansowego, który miał miejsce pomiędzy S. i W. za logiczne uznać należy za Sądem I instancji, że na płaszczyźnie „biznesu” związanego z mefedronem mężczyzn łączyły jak najbardziej poprawne stosunki, gdyż leżało to w interesie obydwu zainteresowanych.

Co do zeznań A. K. (2) – Sąd I instancji uznał je za niewiarygodne. Także ta kwestia znajduje argumentację w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku /str. 17-22 uzasadnienia/, którą w całości podziela Sąd Apelacyjny.

Reasumując, stwierdzić należy, iż zarzut sformułowany przez obrońcę w punkcie I apelacji był bezzasadny, a tym samym stanowił polemikę z prawidłowo ustalonym stanem faktycznym.

W punkcie II apelacji obrońca zarzucił obrazę przepisów postępowania karnego, która to obraza doprowadziła, zdaniem skarżącego do błędu w ustaleniach faktycznych poprzez nie przyjęcie, że przypisany oskarżonemu czyn stanowił wypadek mniejszej wagi.

Na stronie 28 uzasadnienia Sąd Okręgowy wskazał, że poddał pod rozwagę zastosowanie instytucji wypadku mniejszej wagi w odniesieniu do przypisanego oskarżonemu czynu. Sąd I instancji podał także szczegółową argumentację swojego stanowiska, tj. powody dla których nie zastosował tej instytucji do przypisanego oskarżonemu czynu. Ponownie stwierdzić należy, iż argumentacja ta jest w pełni przekonująca i zbędnym byłoby jej powielanie. Konkludując zatem stwierdzić należy, iż także zarzut sformułowany w punkcie II apelacji nie był zasadny.

Ostatni a oznaczony pod numerem III zarzut apelacyjny dotyczył wymiaru kary, która orzeczona została wobec oskarżonego za przypisany mu czyn. Zdaniem skarżącego – Sąd I instancji skorzystać powinien z instytucji unormowanych w art. 37ak.k. i art. 58§1 k.k. Fakt nie zastosowania tych norm prawnych wobec oskarżonego, zdaniem skarżącego był następstwem uchybienia przepisom postępowania, tj. art. 4, 7 oraz 410 k.p.k.

Przede wszystkim zauważyć należy, iż zastosowanie instytucji uregulowanych w art. 37a k.k. i art. 58§1 k.k. w każdym jednym przypadku uzależnione jest od decyzji sądu. Co więcej norma z art. 37a k.k. stanowi pewnego rodzaju odstępstwo od zasady, zgodnie z którą - za przypisany czyn wymierzana jest kara, która przewidziana została jako sankcja karna za konkretne przestępstwo. Stąd też sięgając po uregulowanie z art. 37a k.k. sąd za każdym razem obowiązany jest do indywidualnego podejścia i całościowego przeanalizowania konkretnego przypadku. W sprawie niniejszej, co wynika z treści uzasadnienia- Sąd I instancji wnikliwie przeanalizował kwestię zastosowania wobec oskarżonego represji karnej za przypisany mu czyn. Ustalając wysoką społeczną szkodliwość czynu Sąd I instancji uznał, że kara 6 miesięcy pozbawienia wolności / z warunkowym zawieszeniem jej wykonania/, będzie właściwą reakcją na zachowanie oskarżonego w kontekście przypisanego mu przestępstwa. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, słusznie Sąd I instancji nie znalazł podstaw do zastosowania wobec T. W. instytucji z art. 37a k.k. Wobec tego faktu, jak też okoliczność, że przypisany oskarżonemu czyn zagrożony jest jedynie karą pozbawienia wolności – dyrektywy z art. 58§1k.k. nie znajdowały zastosowania wobec oskarżonego.

Jak wynika z powyższego, także zarzut sformułowany przez obrońcę w punkcie III apelacji w ocenie Sądu Apelacyjnego nie był zasadny.

Aprobaty Sądu Apelacyjnego nie znalazły także zarzuty sformułowane przez oskarżyciela publicznego.

Prokurator zarzucił Sądowi Okręgowemu obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. podnosząc przekroczenie przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów i ustalenie stanów faktycznych w przedmiotowej sprawie w oparciu o tak wadliwie dokonaną ocenę materiału dowodowego. W szczególności, zdaniem skarżącego Sąd I instancji niezasadnie odmówił dania wiary zeznaniom J. S. (1) i A. K. (2), jak też niezasadnie uznał za wiarygodne wyjaśnienia T. W. w zakresie, w jakim stanowiły one podstawę do ustaleń faktycznych.

Odnośnie czynu, zarzuconego oskarżonemu w punkcie I aktu oskarżenia, zdaniem skarżącego – ustalenia faktyczne powinny zostać dokonane przez Sąd I instancji w oparciu o logiczne i wiarygodne zeznania J. S. (1), gdy tymczasem Sąd I instancji odmówił im waloru wiarygodności.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego słusznie uznał Sąd I instancji, że zeznania J. S. (1) w zakresie czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie I aktu oskarżenia nie mogły stanowić dowodu w oparciu, o który można było ustalić stan faktyczny w zakresie tego właśnie czynu. Niezależnie od innych okoliczności podniesionych przez Sąd I instancji, to analiza zeznań tego świadka wskazuje w sposób nie budzący żadnych wątpliwości, że nie był on obecny przy transakcji, która miała miejsce pomiędzy kobietą o imieniu A. /nieustaloną/ a oskarżonym. W takiej sytuacji zeznania J. S. (1) mogły stanowić co najwyżej /w razie uznania ich za wiarygodne/ dowód na okoliczność, że T. W. zamierzał nabyć od A. 1000 tabletek extazy. Nie było żadnego innego dowodu, z którego wynikałoby, że oskarżony faktycznie taką ilość tabletek extazy /następnego dnia/ od A. nabył. Z całą pewnością – wbrew twierdzeniom skarżącego – dowodem na tę okoliczność nie mogła być dalsza część /logicznych i wiarygodnych – zdaniem prokuratora/ zeznań świadka, w której podawał, że oskarżony już po zakupie tabletek extazy od A. wielokrotnie częstował jego i inne osoby różnymi rodzajami substancji odurzających i środków psychotropowych. Niezależnie, zdaniem Sądu Apelacyjnego od oceny zeznań świadka J. S. (1) w tym zakresie, jakiej dokonał Sąd I instancji, to ponownie wskazać należy, iż treści te nie stanowiły dowodu na okoliczność tego, że T. W. nabył od A. 1000 tabletek extazy.

Przypomnieć należy, iż zarzut w punkcie I aktu oskarżenia precyzyjnie wskazywał, że T. W. nabył od kobiety o imieniu A. (...) tabletek extazy. Fakt ten nie został udowodniony przed Sądem I instancji w takim stopniu, aby mógł stanowić element ustaleń faktycznych. W tych okolicznościach ustalenia Sądu I instancji, które zweryfikowały zarzucone oskarżonemu przestępstwo, były zdaniem Sądu Apelacyjnego prawidłowe. Tym samym zarzut prokuratora w zakresie czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie I aktu oskarżenia uznać należało za niezasadny.

Kwestionując rozstrzygnięcie Sądu I instancji w zakresie czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie II aktu oskarżenia- prokurator ponownie poddał krytyce ocenę zeznań świadka J. S. (1), której dokonał Sąd Okręgowy. Prokurator przedstawił własną ocenę zeznań tego świadka, którą poparł odpowiednim wywodem /str. 10 uzasadnienia apelacji/. Sąd Okręgowy czyniąc rozważania w zakresie wiarygodności zeznań J. S. (1), a odnoszących się do zarzutu wskazanego w punkcie II aktu oskarżenia- wskazał, że nie były one logiczne /str. 12 uzasadnienia/. W szczególności Sąd I instancji podnosił, że trudno uznać za wiarygodne zeznania J. S. (1) w zakresie, w którym twierdził, że podarował ilość 5 kg mefedronu oskarżonemu. Całość wywodu Sądu I instancji w tym zakresie jest przekonująca, zatem także stanowisko w zakresie oceny zeznań tego świadka w tej części, zdaniem Sądu Apelacyjnego uznać należało za słuszne. Tym samym stanowisko prokuratora w tym zakresie, zdaniem Sądu Apelacyjnego nie zasługiwało na aprobatę. Nie był przekonujący argument oskarżyciela publicznego, że J. S. (1) latem 2010r. osiągał dochody ok. 1 miliona złotych miesięcznie, a zatem mógł sobie pozwolić na gest wobec oskarżonego i podarować mu 5 kg. mefedronu, którego wartość opiewała na 100.000,00 złotych. W tym zakresie – słusznie wywodził Sąd I instancji, że J. S. (1) nie zaprzestał tej działalności a jedynie zmienił miejsce jej prowadzenia, zatem naiwnością byłoby uznanie, że 100.000 złotych nie przedstawiało dla niego większej wartości. Gdyby faktycznie zeznania jego – także w zakresie osiągania tak gigantycznych dochodów miesięcznych, tj. miliona złotych miesięcznie- były prawdziwe, to czy logiczne byłoby dalsze prowadzenie przez niego tej działalności, ale tym razem już działalności przestępczej?

W ocenie Sądu Apelacyjnego także ocena zeznań A. K. (2), której dokonał Sąd I instancji pozostaje pod ochroną normy art. 7 k.p.k. Pisemne uzasadnienie w tym zakresie, tj. argumentacja Sądu I instancji jest przekonująca i zbędnym byłoby jej ponowne powielanie. Nie jest zatem przekonująca argumentacja prokuratora odnosząca się do krytyki Sądu I instancji w tym zakresie. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd meriti bardzo trafnie ocenił, że A. K. (2) składając zeznania zmierzała jedynie do wzmocnienia wersji podanej przez J. S. (1). Słusznie także wskazał Sąd Okręgowy, że składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym – A. K. (2) zaprzeczyła znajomości T. W..

Reasumując, stwierdzić należy, iż zarzut prokuratora odnoszący się do rozstrzygnięcia w zakresie przestępstwa wskazanego w punkcie II aktu oskarżenia – uznać należało za niezasadny, a tym samym rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego za prawidłowe.

Poddając krytyce rozstrzygnięcie Sądu I instancji w zakresie czynu, zarzuconego oskarżonemu w punkcie III aktu oskarżenia – oskarżyciel publiczny zarzucił Sądowi I instancji dowolność ustaleń faktycznych, będących konsekwencją wykroczenia przez Sąd poza swobodną ocenę dowodów.

Skarżący starał się wykazać w uzasadnieniu apelacji /str. 12/, że w oparciu między innymi o zeznania G. D., oskarżonemu przypisać należało czyn w kształcie, w jakim został on sformułowany w akcie oskarżenia.

Analiza akt sprawy, w tym w szczególności zeznań G. D. oraz R. W., jak też pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia odnoszących się do czynu, wskazanego w punkcie III aktu oskarżenia prowadzi do wniosku, że także tym razem nie doszło do uchybienia, które podnosił prokurator. Wręcz przeciwnie, zdaniem Sądu Apelacyjnego- Sąd I instancji dokonał wszechstronnej analizy całości materiału dowodowego w zakresie tego czynu. Zasadnie Sąd I instancji powziął wątpliwości w zakresie możliwości przypisania oskarżonemu ilości mefedronu, wskazanej w akcie oskarżenia w punkcie III. Jak wynika z pisemnych motywów uzasadnienia- Sąd I instancji przypisał oskarżonemu taką ilość mefedronu w zakresie zarzuconego mu czynu, którą można było ustalić w sposób nie budzący żadnej wątpliwości. Prokurator nie wskazał ani takich dowodów, jak też argumentów, które mogłyby skutecznie zakwestionować ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie. Ponownie oskarżyciel publiczny kwestionował także ocenę zeznań J. S. (1), której dokonał Sąd I instancji w zakresie czynu wskazanego w punkcie III aktu oskarżenia. Także w tym zakresie argumentacja Sądu I instancji jest przekonująca. W szczególności Sąd I instancji zasadnie uznał, że T. W. dokonywał zamówień mefedronu w firmie (...) za pośrednictwem J. S. (1) /okoliczność kwestionowana przez J. S./. Sąd I instancji szczegółowo wskazał, że ustaleń co do zamówień mefedronu przez T. W. dokonał w dużej mierze oparciu o zeznania G. D. i R. W.. Analiza zeznań tych świadków, jak też zeznań J. S., oraz wyjaśnień samego oskarżonego prowadzi do wniosku, że Sąd Okręgowy dokonując ustaleń w zakresie czynu z punktu III aktu oskarżenia w pełni sprostał wymogom stawianym przez normę art. 7 k.p.k.

Reasumują, zdaniem Sądu Apelacyjnego zarzuty prokuratora odnoszące się do rozstrzygnięcia w punkcie 3 sentencji wyroku nie były zasadne.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.