Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym dnia 7 marca 2017 roku (data prezentaty) Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od T. P. kwoty 9318,21 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienie pozwu do dnia zapłaty. Ponadto powód domagał się zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych (k.2-3v).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym przez referendarza sądowego, nakazano stronie pozwanej zapłacić na rzecz powoda żądaną w pozwie kwotę w terminie dwóch tygodni lub wnieść w tym terminie sprzeciw (k.22 ).

Pismem procesowym z dnia 8 maja 2017 roku (data prezentaty) pozwana złożyła sprzeciw od w.w nakazu zapłaty, wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu podniesiono, że roszczenie nie wykazano wysokości roszczenia, jak również sposobu jego wyliczenia, ewentualnie podniosła zarzut przedawnienia roszczenia wskazując na zawarcie umowy w 2008 roku . (sprzeciw – k. 28- 34).

Stanowisko stron w toku procesu nie uległo zmianie.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 maja 2008 roku T. P. zawarł z (...) Bank s.a.: umowę.

( dowód: bezsporne)

W dniu 4 lutego 2015 roku, Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. (dalej również: Fundusz) oraz (...) Bank s.a.:. zawarły umowę sprzedaży wierzytelności. Na mocy tej umowy Bank przelał na Fundusz wierzytelności z tytułu umów bankowych wyszczególnione załączniku nr 1a do umowy stanowiącego integralną część umowy.

( dow ód: kserokopia umowy sprzeda ży wierzytelności wraz z załącznikiem– k. 7-11)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, albowiem żadna ze stron nie zakwestionowała ich prawdziwości, a Sąd analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dopatrzył się okoliczności mogących skutkować powstaniem wątpliwości co do ich prawdziwości. Nadto w zakresie, jakim wskazane powyżej okoliczności nie były sporne pomiędzy stronami, Sąd mógł uznać je za ustalone już na zasadzie art. 229 i 230 kpc, albowiem zgodnie z art. 229 kpc nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności ze stanem rzeczywistym, a w myśl art. 230 kpc, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo należało oddalić.

W niniejszej sprawie powód dochodził roszczenia, które nabył od (...) Bank s.a.:– co nie podlegało sporowi.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż powód złożył do akt sprawy odpisy KRS pierwotnego wierzyciela oraz powoda, a także stosowne pełnomocnictwa, wykazując tym samym umocowanie osób podpisujących umowę przelewu wierzytelności z dnia 4 lutego 2016r. W niniejszej sprawie spór dotyczył wykazania przez powoda wysokości dochodzonego roszczenia oraz ustalenia czy roszczenie przedawniło się.

W niniejszej sprawie powództwo podlegało oddaleniu z uwagi przedawnienie roszczenia. W niniejszej sprawie pozwany podniósł ten zarzut w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Zważyć należy, iż na podstawie art. 232 k.p.c. strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, jeśli więc strona nie przedstawia dowodów to uznać należy, iż dany fakt nie został udowodniony. Wprawdzie przepis ten zawiera też postanowienie, iż sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę, jednakże jest to tylko możliwość a nie obowiązek” (wyrok Sądu Najwyższego z 11 lipca 2001 roku, V CKN 406/00), gdyż „rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 Kpc). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach w myśl art. 3 k.p.c., a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie - art. 227 k.p.c. - spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy uznać należy, iż ciężar dowodu spoczywał na powodzie, który z faktu istnienia pomiędzy pozwanym a Bankiem (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. umowy o kartę kredytową, wywodził skutki prawne. Dlatego też powód winien wykazać zarówno istnienie stosunku prawnego, z jakiego wywodzi swoje roszczenie o zapłatę, poprzez złożenie dokumentów potwierdzających istnienie pierwotnego zobowiązania pozwanego względem banku, a także wykazać, że umową sprzedaży wierzytelności nabył wierzytelność przysługują cedentowi względem pozwanego.

Strona pozwana podniosła zarzut przedawnienie roszczenia. Strona powodowa nie wskazała terminy wymagalności roszczeniu, ale również nie zaprzeczyła twierdzeniu pozwanego, iż był to 2008 roku. Pozew został wniesiony 1 marca 2017 r., a zgodnie art. 118 Kodeksu cywilnego: „Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.” W analizowanym stanie faktycznym mamy do czynienia z roszczeniem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej, w związku z czym upływ 3-letniego terminu doprowadził do przedawnienia roszczenia. Z uwagi na powyższe, w ocenie tut. Sądu Powód nie obalił zarzutu strony pozwanej co do przedawnienia roszczenia.

Na marginesie wskazać należy, iż strona powodowa nie przedstawiła sposobu wyliczenia dochodzonej wierzytelności.

Dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Sąd nie egzekwuje od strony aktywności w sferze dowodowej, co oznacza, iż sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Stronę mogą obciążyć ujemne następstwa jej pasywnej postawy, fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy uznać należy, iż ciężar dowodu spoczywał na powodzie, który z faktu istnienia pomiędzy pozwanym a Bankiem umowy, wywodził skutki prawne. Dlatego też powód winien wykazać zarówno istnienie stosunku prawnego, z jakiego wywodzi swoje roszczenie o zapłatę, poprzez złożenie dokumentów potwierdzających istnienie pierwotnego zobowiązania pozwanego względem banku, a także wykazać, że umową sprzedaży wierzytelności nabył wierzytelność przysługują cedentowi względem pozwanego.

W niniejszej sprawie wątpliwa była wysokość dochodzonego roszczenia. Na tę okoliczność powód załączył jedynie wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, umowę cesji wierzytelności, powód nie dołączył faktur, rachunków, które umożliwiałyby ustalenie kwoty dochodzonej wierzytelności. Ponadto wskazać należy, że wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego, podpisany przez upoważnione osoby i opatrzony pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem nie ma mocy dokumentu urzędowego.

Powództwo zasługiwało na oddalenie.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.