Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2019 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. W.

przeciwko (...) Spółka z o.o. w T.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego (...) Spółka z o.o. w T. na rzecz powoda M. W. kwotę 2.904,47 zł (dwa tysiące dziewięćset cztery złote czterdzieści siedem groszy), w tym kwotę :

- 2.731,81 zł (dwa tysiące siedemset trzydzieści jeden złotych osiemdziesiąt jeden groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 30.03.2017 r. do dnia zapłaty;

II umarza postępowanie w pozostałej części;

III zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 523,05 zł (pięćset dwadzieścia trzy złote pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 45/19

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 19 marca 2019 r.

Powód M. W. w dniu 31 października 2018 r. wniósł o zasądzenie od (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. kwoty 3.904,47 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 30 marca 2017 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej powód sprzedał pozwanemu towary w postaci obuwia i odzieży roboczej. Powód dostarczył pozwanemu towary i wystawił fakturę VAT, jednak pozwany nie uregulował należności. Powód domagał się zasądzenia kwoty 3.731,81 zł z faktury VAT o nr (...) oraz kwoty 172,66 zł stanowiącej równowartość 40 euro, zgodnie z art. 10 ust 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. (k. 3-4v)

W dniu 26 listopada 2018 r. w tut. Sądzie wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem pozwu, nadto zobowiązano pozwanego do zapłaty na rzecz powoda kwoty 642 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. (k. 22)

Pozwany w ustawowym terminie wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, żądając oddalenia powództwa w całości i zasądzenia od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, że przywołana przez powoda faktura VAT nie odzwierciedla rzeczywistych stosunków między stronami. (k. 25-28)

Powód pismem z dnia 14 marca 2019 r. cofnął powództwo co do kwoty 1.000 zł wraz z należnymi od tej kwoty odsetkami za opóźnienie. (k. 44)

Na rozprawie w dniu 19 marca 2019 r. nie stawił się pełnomocnik pozwanego, o terminie zawiadomiony prawidłowo. Pełnomocnik powoda oświadczył, że powód wnosi o zasądzenie od pozwanego kwoty 2.904,47 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 2.731,81 zł. (k. 46)

Sąd ustalił, co następuje.

Powód prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) i zajmuje się sprzedażą wyrobów tekstylnych, odzieży, wyrobów futrzarskich, obuwia i artykułów skórzanych.

(dowody: wydruk z (...), k. 18)

M. W. sprzedał pozwanemu (...) sp. z o.o. w T. towary w postaci obuwia i odzieży roboczej, które zostały pozwanemu dostarczone. (...) sp. z o.o. w T. nie kwestionował jakości kupionej odzieży, nie składał reklamacji. Następnie powód w dniu 15 marca 2017 r. wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 4.731,81 zł brutto (termin płatności – 20 marca 2017 r.). Powyższa faktura została w dniu 17 marca 2017 r. skorygowana, kwota do zapłaty uległa zmniejszeniu o 905,28 zł brutto.

(okoliczności niezaprzeczone, nadto dowody: faktura VAT, k. 15; korekta faktury VAT, k. 16-17)

Pozwany w dniu 31 maja 2017 r. tytułem częściowej zapłaty za fakturę VAT zapłacił powodowi kwotę 1.000 zł.

(dowody: potwierdzenie wykonania operacji, k. 32)

Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 3.731,81 zł pismem z dnia 11 lipca 2017 r. Następnie pismem z dnia 21 sierpnia 2018 r. wezwał do zapłaty kwoty 3.904,47 zł wraz z odsetkami za opóźnienie w łącznej wysokości 517,26 zł oraz kwoty 172.66 zł na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

(dowody: wezwanie do zapłaty, k. 18; ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, k. 13)

Sąd zważył, co następuje.

W przedmiotowej sprawie stan faktyczny ustalono w całości w oparciu o twierdzenia strony powodowej, regulację art. 230 k.p.c. oraz przedstawione przez powoda dokumenty, których autentyczność nie była kwestionowana, zaś Sąd nie znalazł podstaw, dla których zasadne byłoby podważenie ich prawdziwości z urzędu.

Wymaga zaakcentowania, iż w istocie pozwany nie uzasadnił swojego stanowiska, zawartego w odpowiedzi na sprzeciw, ograniczając się jedynie do podniesienia zarzutu nieistnienia roszczenia.

W ocenie Sądu w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Powód bezsprzecznie wykazał, iż sprzedał pozwanemu towary w postaci obuwia i odzieży roboczej. Świadczy o tym treść przedstawionej przez niego faktury VAT, w której w sposób szczegółowo określono co było przedmiotem umowy sprzedaży, jak również cenę poszczególnych towarów. Co istotne, pozwany przed wystąpieniem przez powoda na drogę sądową częściowo uregulował należność, wynikającą z przedłożonej przez powoda faktury VAT.

Pozwany na żadnym etapie zawisłego przez Sądem sporu nie zakwestionował, by strony łączyła umowa sprzedaży, choć to na nim, w myśl regulacji art. 6 k.c. i jej procesowego odpowiednika, tj. art. 232 k.p.c., spoczywał ciężar wykazania, iż np. dokument w postaci faktury VAT ten został sfałszowany, bądź nie odzwierciedlał w sposób prawidłowy dokonanej transakcji. Nadto nie zakwestionował, by towary zostały mu przez powoda dostarczone. Nie podnosił również, by posiadały one wady, uzasadniające odmowę zapłaty ceny. Z tych względów stanowisko pozwanego, akcentujące nieistnienie roszczenia powoda należało w całości uznać za gołosłowne, mając na uwadze regulację art. 230 k.p.c. Wymaga również zaakcentowania bierność procesowa strony pozwanej. (...) sp. z o.o. w T. w przedmiotowej sprawie złożył jedynie bardzo lakoniczny sprzeciw od nakazu zapłaty, natomiast nie stawił się – mimo reprezentowania fachowego pełnomocnika – na rozprawie, wyznaczonej na dzień 19 marca 2019 r. Nie zaoferował zatem żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń.

Powód dochodził nadto zapłaty 172,66 zł jako równowartości kwoty 40 euro, stanowiącej zryczałtowane koszty windykacji.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych z dnia 8 marca 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 403), tj. z dnia 10 maja 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 684) wierzycielowi przysługuje od dłużnika bez wezwania równowartość kwoty 40 euro przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności. Z kolei ust. 2 przywołanego przepisu stanowi, iż oprócz kwoty 40 euro wierzycielowi przysługuje również zwrot, w uzasadnionej wysokości, poniesionych kosztów odzyskiwania należności przewyższających tę kwotę.

W niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, iż umowa (tj. transakcja handlowa – art. 4 ust. 1 ustawy) została zawarta pomiędzy przedsiębiorcami w ramach wykonywanych działalności gospodarczych w rozumieniu przepisów w/w ustawy. Z uwagi na fakt, iż roszczenie powoda w zakresie zapłaty ceny sprzedaży było uzasadnione, nabył on również prawo do równowartości kwoty 40 euro, która w przeliczeniu na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski w dniu 28 lutego 2017 r. wyniosła 172,66 zł. Pozwany nie odniósł się w żaden sposób do roszczenia powoda w tym zakresie.

W rezultacie wobec uznania, iż powód w sposób należyty wykazał zarówno fakt łączącej strony umowy, jak również – co nie zostało przez pozwanego zakwestionowane – treść zobowiązania swojego kontrahenta, na mocy art. 535 k.c. Sąd zasądził od pozwanego (...) sp. z o.o. w T. na rzecz powoda M. W. kwotę 2.904,47 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 2.731,81 zł od dnia 30 marca 2017 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 7 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych z dnia 8 marca 2013 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 403, tj. z dnia 10 maja 2016 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 684)). Termin zapłaty należności został określony w fakturze VAT.

Powód pismem z dnia 14 marca 2019 r. cofnął powództwo w zakresie kwoty 1.000 zł wraz z należnymi odsetkami. Jak wynika zaś z dołączonego do sprzeciwu dokumentu, pozwany kwotę powyższą uregulował w dniu 31 maja 2017 r., a zatem przed wytoczeniem powództwa.

Zgodnie z regulacją art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.). W świetle brzmienia przytoczonego przepisu w niniejszej sprawie Sąd uznał cofnięcie pozwu za dopuszczalne.

Skoro powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew co do kwoty 1.000 zł należało w tym zakresie umorzyć postępowanie w sprawie, o czym Sąd orzekł na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. jak w punkcie drugim sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 100 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. W niniejszej sprawie do niezbędnych kosztów postępowania poniesionych przez powoda należy zaliczyć koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł, ustalone zgodnie z §2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804), opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł i opłatę sądową od pozwu w kwocie 100 zł. Z kolei pozwany poniósł koszty w kwocie 900 zł (wynagrodzenie pełnomocnika) i 17 zł (opłata skarbowa). Powód wygrał sprawę w 74,46 %, a zatem należał mu się zwrot kosztów od pozwanego kwoty 757,26 zł. Z kolei pozwany, którego w zakresie cofniętego powództwa należało uznać za wygrywającego sprawę, powinien otrzymać od powoda kwotę 234,20 zł. Po wzajemnym potrąceniu kosztów, należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 523,05 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzeczono jak w punkcie 3 sentencji wyroku.