Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 sierpnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski

Protokolant Olga Szałapska

przy udziale Marcina Stachowiaka - prokuratora Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz-Południe w Bydgoszczy

po rozpoznaniu dnia 1 sierpnia 2019 r.

sprawy F. B. s. J. i Z. ur. (...) w P.

oskarżonego z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie

z dnia 15 kwietnia 2019 r. sygn. akt II K 450/18

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 705/19

UZASADNIENIE

F. B. oskarżony został o to, że:

I.  w bliżej nieokreślonych dniach, w maju 2018r., w krótkich odstępach czasu, w m. K. przy ul. (...), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym nieletnim, trzykrotnie dokonał kradzieży z włamaniem do kiosku w ten sposób, że swoim samochodem osobowym marki (...) wraz z nieletnim udał się pod kiosk, gdzie nieletni przy użyciu oryginalnego klucza pokonał zabezpieczenie w postaci zamka w drzwiach i po wejściu do środka, zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze każdorazowo w kwocie co najmniej 100 zł na szkodę M. C., tj. o czyn z art.279§1 kk w zw. z art.12 kk;

II.  w bliżej nieokreślonych dniach, w maju 2018r., w krótkich odstępach czasu, pięciokrotnie oraz 23 czerwca 2018r. o godz.21:20 w K. przy ul. (...), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym nieletnim, dokonał kradzieży z włamaniem do kiosku w ten sposób, że swoim samochodem osobowym marki (...) wraz z nieletnim udał się pod kiosk, gdzie nieletni przy użyciu oryginalnego klucza pokonał zabezpieczenie w postaci zamka w drzwiach i po wejściu do środka zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze każdorazowo w kwocie co najmniej 100 zł, zaś w dniu 23 czerwca 2018r. w kwocie łącznej 1.050 zł na szkodę M. C., tj. o czyn z art.279§1 kk w zw. z art.12 kk.

Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2019r. Sąd Rejonowy w Szubinie w sprawie II K 450/18:

1.  osk. F. B. uznał za winnego czynów zarzucanych mu w pkt 1 i 2 aktu oskarżenia z tym ustaleniem, że czynów tych dopuścił się w ciągu przestępstw , tj. przestępstwa z art.279§1 kk w zw. z art.12 kk i art.91§1 kk i za to na podstawie art.279§1 kk skazał go na karę roku pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art.69§1 kk i art.70§1 kk wyżej orzeczoną karę pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na 2 lata próby;

3.  na podstawie art.72§1 pkt 1 kk zobowiązał oskarżonego do informowania sądu na piśmie o przebiegu okresu próby raz na trzy miesiące;

4.  zasądził od oskarżonego 180 zł opłaty i obciążył go kosztami postępowania w sprawie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony osobiście kwestionując ustalenia sądu i generalnie zapadły wobec niego wyrok, a przy tym podnosząc min. nieuzasadnione danie wiary nieletnim świadkom i przesłuchanie ich na rozprawie na żądanie biegłej psycholog pod jego nieobecność. W jego ocenie także fakt zwrócenia mu kwoty 600 zł w postępowaniu przygotowawczym jest dowodem wprost na jego niewinność.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku ” na jego korzyść „ lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja jest bezzasadna.

Na wstępie Sąd stwierdza, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie oparte zostały o należytą analizę ujawnionych w sprawie dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej treścią art.7 kpk. Natomiast lektura uzasadnienia sporządzonego przez Sąd orzekający, dowodzi że jest ono szczegółowe i odniesiono się w nim do wszystkich dowodów przeprowadzonych na rozprawie, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, w sposób przewidziany treścią art.424 kpk. Sąd odwoławczy w pełni się z nim utożsamia, wobec czego czuje się zwolniony od ponownego szczegółowego przywoływania tych samych okoliczności.

Tymczasem apelacja podejmuje w gruncie rzeczy jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego, prezentując nader wybiórczą i subiektywną optykę oceny dowodów oraz poczynionych na ich podstawie ustaleń. Argumenty przywołane przez autora apelacji żadną miarą nie mogą przekonywać co do tego, iżby dowody, które stanowiły dla Sądu I instancji podstawę ustaleń faktycznych, ocenione zostały w wadliwy sposób i obarczone były takimi mankamentami. Przywołana tamże argumentacja w żaden sposób nie może zostać uznana za uprawnioną z punktu widzenia zasady swobodnej oceny zgromadzonych dowodów, prawidłowego rozumowania, a także wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

W ocenie organu ad quem, apelacja nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ów środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nim argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów.

Analiza treści apelacji skarżącego prowadzi do wniosku, że skarżący błędnego rozstrzygnięcia upatruje przede wszystkim w nieuprawnionym - jego zdaniem - obdarzeniu wiarą zeznań nieletnich świadków K. A. i S. S. przy jednoczesnym zdyskredytowaniu wyjaśnień oskarżonego, który konsekwentnie nie przyznawał się do winy. Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

W istocie bowiem apelacja zawiera po prostu odmienną ocenę dowodów i sprowadza się do założenia, że zeznania świadków którzy zeznawali „niekorzystnie” dla oskarżonego są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonego.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego przekonuje, że w kwestiach istotnych w sprawie, zeznania świadków K. A. i S. S. są konsekwentne i stanowcze i ze sobą zbieżne. Trzeba też podkreślić brak jakiejkolwiek tendencyjności czy złośliwości w ich relacjach. Chcąc zatem zdyskwalifikować te dowody, należałoby przyjąć, że w toku całego postępowania świadczyli w złej wierze, że zdecydowali się fałszywie oskarżać – to znaczy umyślnie i nieprawdziwie niewinnego człowieka. Brakuje jednak jakichkolwiek danych, które czyniłyby tę czysto teoretyczną tezę choćby w niewielkim stopniu prawdopodobną.

Co niezmiernie istotne to ocena sądu wsparta została opinią biegłego psychologa, który ocenił zeznania małoletnich świadków K. A. i S. S. za wiarygodne z psychologicznego punktu widzenia.

Nadto, jak wielokrotnie podkreślano zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie, istotnym czynnikiem kształtującym przekonanie sądu o wartości osobowego środka dowodowego są spostrzeżenia i wrażenia odniesione w toku bezpośredniego przesłuchania na rozprawie.

Kontrola instancyjna oceny dowodów z natury nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów lub logicznej błędności rozumowania i wnioskowania), albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 lutego 2004r IV KK 323/03 Prok. i Pr. 2004/8/9).

Należy w tym miejscu zauważyć, iż merytoryczna ocena dowodów w myśl obowiązujących przepisów procesu karnego, należy do sądu orzekającego, który zachowuje bezpośredni kontakt z przesłuchiwanymi osobami. Lektura protokołów przesłuchania zawierających zazwyczaj treść wystylizowaną przez protokolant , z istoty rzeczy pełną ocenę ogranicza. Spostrzeżenia i wrażenia wynikające z bezpośredniego kontaktu z osobą przesłuchiwaną, umożliwiające ocenę poziomu intelektualnego przesłuchiwanej osoby, jej stanu emocjonalnego w czasie wypowiadania się, a także jej zachowania się i sposobu formułowania wypowiedzi, nie są obojętne dla kształtowania poglądu o wiarygodności przedstawionej relacji.

Tak więc w sytuacji, gdy kontrola apelacyjna uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w postępowaniu (art.410 kpk), nie ma podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Finalnie stwierdzić należy, iż apelacja nie dostarcza rzeczowych argumentów co do tego, z jakich to powodów należało zakwestionować przekonujące wywody tego sądu stwierdzające zawinienie oskarżonego, a uznać za przekonujące lakoniczne i polemiczne argumenty zawarte w apelacji.

W żadnym razie też nie doszło do naruszenia prawa procesowego w postaci przesłuchania małoletnich świadków na rozprawie pod nieobecność oskarżonego. Przepis art. 390 § 2 k.p.k. wprost pozwala na powyższe, gdyż zgodnie z jego brzmieniem w wyjątkowych wypadkach, gdy należy się obawiać, że obecność oskarżonego mogłaby oddziaływać krępująco na wyjaśnienia współoskarżonego albo na zeznania świadka lub biegłego, przewodniczący może zarządzić, aby na czas przesłuchania danej osoby oskarżony opuścił salę sądową. Skoro w ocenie biegłej psycholog małoletni winni byli być przesłuchani pod nieobecność oskarżonego, nie sposób uznać zarządzenia sędziego w tej mierze za wadliwe i naruszające prawo.

Bez znaczenia jest też podnoszony przez oskarżonego fakt nieobecności na rozprawach prokuratora, skoro przepisy prawa nie zobowiązują go do tego.

Nie jest dowodem na niewinność oskarżonego fakt, że zwrócono mu kwotę 600 zł wcześniej znalezione u niego, skoro jest oczywistym, że wiele dni po kradzieżach nie sposób było ustalić, że to są pieniądze pochodzące bezpośrednio z przestępstwa. Dlatego też zasadnie mu je zwrócono, co nie oznacza, że tym samym logiczną jest konstatacja, że nie popełnił przestępstwa.

Z zeznań małoletnich wprost wynikało, że oskarżony miał wiedzę o celu jeżdżenia do kiosku, małoletni mówili, że „jadą po pieniądze”. Wiedział, że nieletni, którego zawoził pod kiosk, dokonuje kradzieży pieniędzy, wiedział że miało to miejsce nocą, gdy kiosk był zamknięty. Oskarżony korzystał też ze skradzionych pieniędzy, gdyż nieletni przekazywał mu część z nich, resztę zostawiając sobie, do własnej dyspozycji. Oskarżony mógł nie wiedzieć o celu wyjazdu do kiosku z nieletnim wioząc go pierwszy raz, jednak gdy miało to miejsce po raz kolejny we wskazanych wyżej okolicznościach, nie sposób uznać braku udziału oskarżonego w popełnianych przestępstwach.

W konsekwencji uznać należy, iż rozstrzygnięcie uznające winę oskarżonego F. B. w zakresie przypisanych mu czynów, zasługuje na pełną akceptację.

Nie budzi też wątpliwości wymierzona kara, która orzeczona została w najniższym przewidzianym prawem wymiarze a przy tym z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na krótki okres czasu tj. 2 lat.

Mając na uwadze powyższą argumentację orzeczono jak w sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach sądowych oparto o brzmienie przepisów art.635 kpk i 624§1 kpk, mając na uwadze aktualną sytuację majątkową i rodzinną oskarżonego.