Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Ca 889/19

Uzasadnienie pkt 1 wyroku

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 lutego 2019 roku wydanym w sprawie I C 1603/ 16 Sąd Rejonowy w Pabianicach zasądził od (...) SA w W. kwotę 9000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 653,13 złotych tytułem odszkodowania, jak również kwotę 3.540 złotych tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od 11 stycznia 2017 roku do 7 lutego 2017 roku i umorzył postępowanie co do tej kwoty. W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł powód zaskarżając wyrok w części – mianowicie w części oddalającej powództwo co do renty na zwiększone potrzeby w wysokości po 60 zł miesięcznie począwszy od dnia 1 września 2016 roku i na przyszłość oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania od pozwanego na rzecz powoda. We wnioskach apelacji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie renty na zwiększone potrzeby w wysokości po 60 zł miesięcznie począwszy od dnia 1 września 2016 roku i na przyszłość oraz o zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania przed Sądem I Instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych w stosunku do uwzględnionej części powództwa tj. kwoty 1775,52 złotych. Apelujący wniósł również o zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego przed Sądem II instancji według norm prawem przepisanych. (apelacja – k. 328-332)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja w części dotyczącej żądania zmiany zaskarżonego wyroku co do kosztów postępowania przed Sądem I Instancji podlegała odrzuceniu, z uwagi na brak takiego rozstrzygnięcia w kwestionowanym orzeczeniu.

W zaskarżonym wyroku brak było punktu pozwalającego na korektę kosztów postępowania. Otóż, Sąd I Instancji orzekł o zadośćuczynieniu, odszkodowaniu, częściowym umorzeniu postępowania oraz odsetkach ustawowych za opóźnienie od umorzonej kwoty. W wyroku znalazło się również rozstrzygnięcie co do oddalenia powództwa w części.

Zgodnie z treścią art. 373 kpc sąd II instancji odrzuca apelację jeżeli podlegała ona odrzuceniu przez sąd I instancji. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy powinien dostrzec brak substratu zaskarżenia i odrzucić apelację w zakresie żądania zmiany kosztów postępowania, czego nie uczynił.

W konsekwencji Sąd Okręgowy odrzucił apelację w części dotyczącej kosztów procesu za postępowanie przed Sądem Rejonowym.

Żadna ze stron nie złożyła wniosku o uzasadnienie wyroku w części oddalającej apelację, dlatego Sąd Okręgowy ograniczył się do podania motywów rozstrzygnięcia jedynie w zakresie odrzucenia apelacji. Uzasadnienie rozstrzygnięcia zostało sporządzone z urzędu zgodnie z dyspozycją art. 387 par. 1 kpc. Odrzucenie apelacji ma bowiem charakter postanowienia kończącego postępowanie w sprawie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art 373 k.p.c. odrzucił apelację w części dotyczącej kosztów procesu za postępowanie przed Sądem Rejonowym.

Sygn. akt III Ca 889/19

Uzasadnienie pkt 2 i 3 wyroku

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 lutego 2019 roku wydanym w sprawie I C 1603/ 16 Sąd Rejonowy w Pabianicach zasądził na rzecz P. D. od (...) SA w W. kwotę 9.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 653,13 złotych tytułem odszkodowania, jak również odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 3.540 złotych – co do której postępowanie zostało umorzone - za okres od 11 stycznia 2017 roku do 7 lutego 2017 roku. W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone.

Roszenia P. D. wynikały z wypadku komunikacyjnego z dnia 8 maja 2016 r. Jak ustalił Sąd Rejonowy, po wypadku powód miał problemy ze schylaniem się, nie wykonywał obowiązków domowych, bał się prowadzić pojazd zastępczy. Na dojazdy do placówek medycznych poszkodowany przeznaczył 73 zł. W ramach likwidacji szkody pozwany wypłacił P. D. 3.500 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 40 zł tytułem odszkodowania. Sąd Rejonowy ustalił również, że w wyniku tego wypadku doznał powierzchownego urazu głowy, bezwładnościowego urazu kręgosłupa szyjnego, urazu klatki piersiowej, co skutkowało ustaleniem neurologicznego uszczerbku na zdrowiu na poziomie 3% z uwzględnieniem samoistnej choroby zwyrodnieniowej choroby kręgosłupa. Z kolei, z punktu widzenia ortopedy stopień uszczerbku wyniósł kolejne 5%. Sąd I Instancji przyjął, iż powód mógł mieć utrudnienia w wykonywaniu prac fizycznych wymagających dźwigania i przeciążenia kręgosłupa szyjnego przez okres 6 tygodni, zaś cierpienia fizyczne związane z bólem kręgosłupa mogły mieć umiarkowane nasilenia przez okres 6 tygodni. Po wypadku na leki poszkodowany wydał 161,13 zł. W toku postępowania Sąd Rejonowy ustalił, iż rokowania na przyszłość ze względu na zespół bólowy kręgosłupa szyjnego są dobre, jednakże należy się liczyć z szybszym narastaniem istniejącej już w chwili wypadku choroby zwyrodnieniowej, gdyż już przed wypadkiem chory cierpiał na dolegliwości związane z kręgosłupem szyjnym.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny, Sąd I Instancji przyjął, że zadośćuczynienie w kwocie 9.000,00 zł jest adekwatne do rozmiaru krzywdy powoda mając na uwadze wypłaconą przez pozwanego kwotę 3.000 zł. Dodatkowo zasądził na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 653,13 zł, na które złożyły się: koszt opieki osób trzecich (462 zł), koszty leków (161,13 zł) oraz koszty dojazdu do placówek medycznych (40 zł), mając na uwadze iż tytułem kosztów dojazdu powód otrzymał w toku postepowania likwidacyjnego kwotę 30 zł. Dodatkowo, w związku z cofnięciem powództwa co do kwoty 3.540 zł, Sąd I Instancji, umorzył postępowanie co do tej kwoty i zasądził od niej odsetki ustawowe za opóźnienie za okres od 11 stycznia 2017 r. do dnia 7 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy uznał także, że roszczenie o zasądzenie renty było niezasadne, gdyż powód nie wykazał aby po wypadku zaistniały u niego dodatkowe potrzeby. (wyrok z uzasadnieniem – k. 316-319)

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł powód zaskarżając wyrok w części – mianowicie w części oddalającej powództwo co do renty na zwiększone potrzeby w wysokości po 60 zł miesięcznie począwszy od dnia 1 września 2016 roku i na przyszłość oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania od pozwanego na rzecz powoda. We wnioskach apelacji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie renty na zwiększone potrzeby w wysokości po 60 zł miesięcznie począwszy od dnia 1 września 2016 roku i na przyszłość oraz o zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania przed Sądem I Instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych w stosunku do uwzględnionej części powództwa tj. kwoty 1775,52 złotych. Apelujący wniósł również o zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego przed Sądem II instancji według norm prawem przepisanych. Uzasadniają wnioski apelacji, skarżący wskazał na naruszenie art. 233 par. 1 w zw. z art. 322 kpc poprzez dokonanie ustaleń faktycznych sprzecznych z treścią zebranego materiału dowodowego, przejawiające się nieuwzględnieniem faktu, iż powód wymaga dalszego, nieograniczonego w czasie leczenia i rehabilitacji, a zatem ponoszenia kosztów w zakresie zwiększonych potrzeb. Apelujący wskazał również na naruszenie art. 444 par. 2 kc poprzez jego błędne zastosowanie i nieuwzględnienie świadczenia rekompensującego szkodę w postaci zwiększonych potrzeb. W konsekwencji wskazał także na naruszenie przepisów dotyczących rozliczenia kosztów procesu i wniósł o odpowiednią ich korektę. (apelacja – k. 328-332)

W piśmie z dnia 6 maja 2019 r. pozwany wniósł o jej oddalenie. (pismo – k. 434-344).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja dotyczyła żądania korekty zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie roszczenia dotyczącego renty na zwiększone potrzeby w wysokości po 60 zł miesięcznie i podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w Pabianicach. W pełni się też do nich odwołuje, bez konieczności ponownego przytaczania ich w tej części uzasadnienia. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2016 roku, sygn. akt I CSK 290/15, Legalis numer 1508357)

Argumenty skarżącego koncentrowały się na wykazaniu sprzeczności ustaleń faktycznych ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Autor apelacji wyłącznie akcentował nieprawidłowości ustaleń faktycznych Sądu I Instancji dotyczących zasadności renty na zwiększone potrzeby.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy jest zdania, że zakwestionowanie dokonanej przez sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, zadowalających dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej oceny materiału dowodowego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 roku, sygn. akt II CKN 572/99, lex 53136). Jeśli tylko z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby nawet w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Jedynie wówczas, gdy brak jest logiki w wysnuwaniu wniosków ze zgromadzonego materiału dowodowego, lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza reguły logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak np. Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wyroku z dnia 28 maja 2013 roku, sygn. akt VI ACa 1466/13, lex 1342419).

Przenosząc powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy, wbrew stanowisku skarżącego, Sąd I Instancji dokonał wszechstronnej i wnikliwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W swoich rozważaniach odniósł się do poszczególnych dowodów. Kluczowe znacznie dla oceny zarzutów apelacji miały wnioski opinii biegłego ortopedy i neurologa.

Z żadnej z nich nie można wywieść wniosku, że powód będzie musiał ponosić jakiejkolwiek dodatkowe wydatki wynikające wyłącznie z następstw wypadku z dnia 8 maja 2016 r., przy czym jeszcze raz należało wyraźnie rozróżnić skutki samego zdarzenia szkodzącego, od skutków wynikających z samoistnej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa.

Ponadto, skarżący w najmniejszym stopniu nie udowodnił wysokości dochodzonej renty. Z pewnością za taką próbę nie można uznać zawartego w apelacji twierdzenia, iż z samego doświadczenia życiowego wynika koszt leków na poziomie 20 zł. Wbrew stanowisku apelującego nie można też uznać, iż zastosowanie powinien znaleźć w tym przypadku art. 322 kpc. W ocenie Sądu Okręgowego, ma on zastosowanie wówczas, gdy istnieje ograniczona możliwości stosowania innych środków dowodowych. W tym przypadku zasadność renty powinna wynikać z obiektywnych dowodów medycznych, a nie tylko z subiektywnego przekonania poszkodowanego, któremu trudno przecież jest ocenić, czy ewentualne dolegliwości bólowe wynikają ze skutków wypadku, czy też z samoistnej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, czy też są wynikiem przeforsowania się podczas podejmowanej aktywności życiowej, czy zawodowej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

Rozstrzygając o kosztach postępowania apelacyjnego, Sąd Okręgowy skorzystał z dobrodziejstwa art. 102 kpc, i nie obciążył powoda obowiązkiem zwrotu wynagrodzenia pełnomocnika. Rozstrzygnięcie takie wynika z ze specyfiki sprawy oraz porównania sytuacji majątkowej stron. Powód ostatecznie uległ swoim roszczeniem przez Sądem Rejonowym jedynie w niewielkim stopniu, tylko co do niewysokiej renty. Wnosząc apelację, mógł być on przekonany o zasadności swoich roszczeń również w tym zakresie. Powód będąc osobą fizyczną toczył spór korporacją ubezpieczeniową której sytuacja majątkowo jest nieporównywalnie lepsza niż poszkodowanego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną i nie obciążył powoda obowiązkiem zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika w postepowaniu apelacyjnym.