Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Sąd Rejonowy w Gryficach I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Ewa Niemczyk

Protokolant: Starszy sekretarz sądowy Anna Trukan

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2018 r. w Gryficach sprawy

z wniosku W. K.

przy udziale H. D., K. D.

o zasiedzenie

postanawia:

I.  oddalić wniosek,

II.  zasądzić od wnioskodawczyni solidarnie na rzecz uczestniczek kwotę 5.434,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSR Ewa Niemczyk

Sygn. akt I Ns 77/17

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni W. K. wniosła do Sądu wniosek o stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie z dniem 1 grudnia 1999 roku własności nieruchomości położonej w G. przy ulicy (...), obejmującej działkę numer (...) o pow. 529 m ², dla której Sąd Rejonowy w Gryficach prowadzi księgę wieczystą KW nr (...). Wniosek został skierowany przeciwko H. D. i K. D..

W uzasadnieniu wniosku wnioskodawczyni podała, iż od dnia 23 lutego 1973 roku jest posiadaczem (właścicielem) działki o nr ewidencyjnym 5, położonej w G. przy ulicy (...). Od momentu objęcia w posiadanie wnioskodawczyni władała nią i włada jak właścicielka, ponosi wszelkie opłaty, w tym podatek. W dniu 4 listopada 1979 roku wnioskodawczyni zameldowała się tam na pobyt stały. Na przestrzeni lat użytkowała nieruchomość i poczyniła szereg nakładów. Na nieruchomości posadowiony jest budynek mieszkalny typu „bliźniak”. Wnioskodawczyni nabyła własność przez zasiedzenie posiadając nieruchomość ponad 40 lat.

Uczestniczki H. D. i K. D. wniosły o oddalenie wniosku oraz zasądzenie od wnioskodawczyni na ich rzecz solidarnie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu swojego stanowiska uczestniczki wskazały, iż wniosek jest całkowicie nieuzasadniony, albowiem wnioskodawczyni nie nabyła własności nieruchomości przez zasiedzenie, lecz nieruchomość została jej oddana w użytkowanie wieczyste. Uczestniczki podniosły, iż niezrozumiałe jest czemu wnioskodawczyni domaga się nabycia nieruchomości przez zasiedzenie, skoro już we wniosku wskazała, że jest właścicielką nieruchomości.

W dniu 22 grudnia 2017 roku wpłynęło do Sądu pismo zawierające zgłoszenie się pełnomocnika po stronie wnioskodawczyni oraz sprostowanie oczywistych omyłek żądania. W piśmie tym zmieniono numer działki, numer księgi wieczystej, numer porządkowy nieruchomości, powierzchnię wskazaną do zasiedzenia, datę, z którą nastąpić miało zasiedzenie oraz wartość przedmiotu sporu. Z uwagi na fakt, iż był to zupełnie nowy wniosek, dotyczący innej nieruchomości, zaś wyznaczony termin rozprawy dotyczył nieruchomości wskazanej we wniosku, Sąd wyłączył wniosek z dnia 21.12.2017 roku do odrębnego postępowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni W. K. w dniu 23 lutego 1976 roku zawarła ze Skarbem Państwa umowę użytkowania wieczystego działki numer (...) (obecnie 5) o powierzchni 529 m ² położnej w G. przy ulicy (...) celem wzniesienia jednorodzinnego domu mieszkalnego bliźniaczego. Decyzją z dnia 11 września 1998 roku Burmistrza G. prawo użytkowania wieczystego przysługujące W. K. zostało przekształcone w prawo własności.

Na nieruchomości został posadowiony budynek mieszkalny.

(dowód: umowa k. 5-6, treść KW w przeglądarce internetowej, decyzja k. 34-35 akt KW (...))

Wnioskodawczyni ponosi opłaty związane z nieruchomością przy ulicy (...) w G..

(bezsporne, a nadto dowód: decyzja k. 7)

W. K. w grudniu 2001 roku wniosła pozew przeciwko H. D. i K. D. o wydanie nieruchomości i rozgraniczenie. Wyrokiem z dnia 10.07.2003 roku Sąd oddalił powództwo.

(dowód: pozew w sprawie I C (...)k.1, wyrok k. 142)

Wnioskodawczyni W. K. zawarła w dniu 1 września 2009 roku umowę o zarząd nad interesami osoby fizycznej.

(dowód: umowa k. 47)

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek w przedmiotowej sprawie o stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie z dniem 1 grudnia 1999 roku własności nieruchomości położonej w G. przy ulicy (...), obejmującej działkę numer (...) o pow. (...) , dla której Sąd Rejonowy w Gryficach prowadzi księgę wieczystą KW nr (...) okazał się bezzasadny.

Zgodnie z treścią art. 172 § 1 k.c. do nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie konieczne są dwie przesłanki, a mianowicie: posiadanie i upływ czasu: 20 lat, jeśli posiadanie uzyskano w dobrej wierze oraz 30 lat, jeśli w złej wierze. Do zasiedzenia prowadzi tylko posiadanie samoistne, tzn. takie, jakie odpowiada treści prawa własności.

Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności przez upływ czasu, jest więc sposobem nabycia własności lub ograniczonego prawa rzeczowego przez nieuprawnionego posiadacza w wyniku długotrwałego, nieprzerwanego posiadania, tj. sprawowania władztwa nad rzeczą w imieniu własnym i z wolą czynienia tego dla siebie.

Wnioskodawczyni już do wniosku załączyła akt notarialny, z którego wynika, iż w dniu 23 lutego 1976 roku zawarła umowę użytkowania przedmiotowej działki. Skoro wnioskodawczyni jest użytkownikiem wieczystym nie może być mowy o nabyciu własności przez zasiedzenie. Niewątpliwie prawo użytkowania wieczystego i instytucja zasiedzenia wzajemnie się wykluczają.

Należy zauważyć, iż Przewodniczący wyznaczając termin rozprawy, zobowiązał wnioskodawczynię do sprecyzowania złożonego wniosku, podania właściwego numeru działki, numeru KW, gdyż z danych zawartych w księdze wieczystej wynika, iż wnioskodawczyni jest jedyną właścicielką nieruchomości – w terminie 14 dni pod rygorem przyjęcia, iż wnosi jak we wniosku i związanych z tym ujemnych skutków procesowych. To zobowiązanie wnioskodawczyni odebrała w dniu 4 października 2017 roku i w zakreślonym terminie nie odpowiedziała na pismo Sądu. Dopiero w dniu 22 grudnia 2017 roku wpłynęło do Sądu pismo wraz ze zmianą wniosku o zasiedzenie. Z uwagi na fakt, iż pełnomocnik domagał się jedynie „sprostowania oczywistych omyłek”, Sąd taki wniosek dotyczący zupełnie innej nieruchomości, wyłączył do odrębnego postępowania. Sporządzony nowy wniosek nie zawierał nadto żadnego uzasadnienia, nie wskazano nawet o jaką część nieruchomości chodzi. Pierwotny wniosek nie został natomiast cofnięty, zatem Sąd był zobowiązany orzekać również w tym przedmiocie. Dopuszczenie kolejnego wniosku w przedmiotowej sprawie doprowadziłoby niewątpliwie do przedłużenie postępowania i spowodowałoby zwłokę w rozpoznaniu sprawy.

Pełnomocnik wnioskodawczyni wskazywał, że wniosek taki został złożony z uwagi na fakt, iż wnioskodawczyni choruje na rzadką chorobę boreliozę od 4 lat. Pełnomocnik podawał, iż chodziło o zasiedzenie pasa ziemi o pow. 15 m ² nie określając bliżej przy tym jakiej konkretnie części wniosek dotyczy. Należy mieć na uwadze zarówno przepis art. 607 k.p.c., który stanowi, iż już do wniosku, dotyczącego nieruchomości ujawnionej w księdze wieczystej lub dla której prowadzony jest zbiór dokumentów, należy dołączyć odpis z księgi wieczystej albo zaświadczenie o stanie prawnym, jaki wynika ze zbioru dokumentów. Skoro zatem wnioskodawczyni określiła o jaką nieruchomość chodzi i załączyła dokumenty dotyczące konkretnej nieruchomości, nie było podstaw do prostowania omyłek. Do sprawy nie załączono żadnego zaświadczenia lekarskiego, które usprawiedliwiałoby złożenie bezzasadnego wniosku. Ponadto interesy wnioskodawczyni, jak wynika z przedłożonej umowy o zarząd, są reprezentowane przez pełnomocnika od 2009 roku.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie świadka zawnioskowanego przez wnioskodawczynię, albowiem nie miało to wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Nie można bowiem nabyć przez zasiedzenie nieruchomości, która stanowiła własność wnioskodawczyni.

W przedmiotowej sprawie interesy wnioskodawcy oraz uczestniczek były ze sobą sprzeczne i Sąd winien zastosować art. 520 § 2 k.p.c. Na zasądzoną od wnioskodawczyni na rzecz uczestniczek kwotę składa się opata od pełnomocnictw w wysokości 34,00 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 5.400,00 zł zgodne z § 5 pkt. 1) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Przepis ten stanowi, iż stawki minimalne wynoszą za prowadzenie sprawy o stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości 50% stawki obliczonej na podstawie § 2. Z kolei ten paragraf przewiduje, iż stawki są zależne od wartości przedmiotu sprawy i tak przy wskazanej we wniosku wartości 250.000,00 zł, wynoszą 10.800,00 zł (x50% = 5.400,00 zł). Według § 19 Rozporządzenia w razie zmiany w toku postępowania wartości stanowiącej podstawę obliczenia opłat, bierze się pod uwagę wartość zmienioną, poczynając od następnej instancji.

SSR Ewa Niemczyk