Pełny tekst orzeczenia

[Sędzia Rządzińska Bożena 00:05:42.896]

Uzasadnienie. III Ca 317/19. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 sierpnia 2018 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo C. N. skierowane przeciwko Z. S. o zapłatę 20.000 zł i ustalił wysokość wynagrodzenia adw. M. S. za udzielenie powódce pomocy prawnej z urzędu powiększonego o podatek VAT na kwotę 2.952 zł nakazując wypłacić tę kwotę ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi. Uzasadniając opisane rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy wskazał, że pozwany jest radcą prawnym wykonującym zawód w kancelarii najpierw przy ulicy (...) w Ł., a następnie w domu. Pozwany prowadził na zlecenie powódki sprawy zarówno cywilne, jak i karne pobierając wynagrodzenie w granicach od 120 zł do 1.500 zł, co obrazują wystawione przez niego faktury VAT. Pismem z dnia 2 września 2011 r. powódka zwróciła się do pozwanego o zwrot 20.000 zł wskazując, że pozwany nienależycie prowadził jej sprawy m.in. nie doprowadził do ekshumacji zwłok męża powódki. Postępowanie dyscyplinarne prowadzone przez Okręgową izbę radców prawnych w Ł. zostało umorzone 4 lipca 2017 r. W ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo o zapłatę 20.000 zł za nieudowodnione. Zeznania powódki, którym nie dał wiary ocenił jako chaotyczne i niespójne, żaden ze świadków nie potwierdził, aby był on świadkiem naocznym wręczania bez pokwitowania przez powódkę pozwanemu 20.000 zł, świadkowie słyszeli o takim zdarzeniu od powódki. Brak jest dowodu na zlecenie sprawy o ekshumację zwłok, za którą rzekomo powódka miała uiścić sporną kwotę. W tych okolicznościach niezasadne powództwo podlegało oddaleniu. Pełnomocnikowi powódki z urzędu działającemu w sprawie Sąd Rejonowy przyznał wynagrodzenie w kwocie 2.952 zł brutto. Apelację od powyższego wyroku wywiodła powódka zaskarżając orzeczenie w całości i zarzucając naruszenie przepisów postępowania które miało stotny wpływ na wynik sprawy, to jest naruszenie art. 224 k.p.c. w związku z art. 233 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w szczególności wobec nie dania wiary, a w konsekwencji pominięcia zeznań strony powodowej oraz zeznań świadka Z. K. i świadka J. G. przy dokonaniu ustaleń odnośnie wręczania przez powódkę kwoty 20.000 zł pozwanemu, a w konsekwencji błędnym ustaleniu, że powódka takiej kwoty nie wręczyła, choć prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego, a zwłaszcza zeznań wskazanych świadków prowadzi do odmiennego wniosku. W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę kwestionowanego wyroku, uwzględnienie powództwa w całości poprzez zasądzenie na rzecz powódki od pozwanego kwoty 20.000 zł oraz o zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje. Sąd Okręgowy zważył. Apelacja nie jest zasadna. Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własny ustalony prawidłowy w świetle zgromadzonego materiału dowodowego stan faktyczny sprawy. Ocena dowodów została dokonana w zgodzie z dyrektywami wskazanymi w art. 233 § 1 k.p.c., a zarzut wskazanej normy prawnej należy uznać za chybiony. Tezę o braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego skarżąca argumentuje wadliwą oceną i nie daniem wiary zeznaniom powódki oraz zeznaniom świadków Z. K. i J. G.. Wbrew wywodom apelacji w istocie o charakterze polemicznym Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał na niespójność i chaotyczność zeznań powódki, która raz podawała że wręczyła całą kwotę 20.000 zł w kopercie będąc w kancelarii pozwanego to znów podała, że była to kwota 15.000 zł, a pozostałą przekazała wcześniej ratami, przy czym określa te sumy w różnych wielkościach. Nie jest też jasne, z jakich źródeł powódka czerpała sporną kwotę w sytuacji akcentowanych przez nią trudności finansowych skutkujących zaciąganiem pożyczek krótkoterminowych tak zwanych chwilówek. Ponadto powódka nie przedstawiła żadnego pokwitowania ani też śladu umowy zawartej z pozwanym w ramach rzekome, rzekomo zleconego mu prowadzenia sprawy o ekshumację zwłok tragicznie zmarłego jej męża z tytułu, której to umowy miała przekazać dochodzoną pozwem kwotę. Na marginesie już tylko wypada dodać, że sporna suma jest nie, niezwykle wysoką w stosunku do innych uiszczonych przez powódkę wcześniej i nie pozostaje w logicznym związku ze wskazywanym postępowaniem. Jeśli chodzi o ocenę zeznań świadków to wbrew tezie prezentowanej w apelacji należy stwierdzić, że z zeznań Z. K. jasno wynika, iż nie była ona naocznym świadkiem zdarzenia, a słyszała o nim od powódki natomiast J. G. z rozmowy z powódką dowiedziała się, że ta ostatnia przekazała pozwanemu dużo pieniędzy. W świetle powyższych ocen wolno powiedzieć, że zarzucane Sądowi Rejonowemu niewszechstronne rozważenie materiału dowodowego nie znajduje uzasadnienia w związku, z czym nie sposób wywieść odmiennych od przyjętych przez Sąd Rejonowy wniosków. W tym miejscu warto odnotować, że do naruszenia artykułu 233 § 1 k.p.c. mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby skarżąca wykazała uchybienia podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, to jest regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów. Porównaj wyrok Sądu Najwyższego z 16 grudnia 2005 r. III CK 314/05 opublikowany w L.. Powódka zaś przedstawiła jedynie konkurencyjne dla przywołanych przez Sąd Rejonowy wnioski, które nie stanowią o nadaniu odmienej wagi ocenianym przez Sąd I Instancji dowodom. Konkludując żądanie pozwu w kontekście regulacji artykułu 750 k.c. w związku z art. 734 k.c. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał za nieudowodnione w sytuacji, gdy ciężar dowodów w myśl art. 6 k.c. spoczywał na powódce. W tym stanie rzeczy niezasadna apelacja skutkowała jej oddaleniem na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w odwołaniu do zasady słuszności wyrażonej w artykule 102 k.p.c. przyjmując, że trudna sytuacja materialna i życiowa powódki oraz charakter sprawy pozwalają uznać wypadek za szczególnie uzasadniony w świetle artykułu 102 k.p.c. O kosztach pomocy prawnej świadczonej powódce z urzędu orzeczono na podstawie § 2, § 4 w związku z § 8 pkt 5 i § 16 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. ustalając ich wysokość w kwocie 1.476 zł brutto.

[koniec 00:13:44.002]