Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu VII Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Robert Kuczyński (ref.)

S ę d z i o w i e: SSO Anna Nowińska

SSO Bożenna Kaczorowska

Protokolant : Małgorzata Miodońska

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013 r. we Wrocławiu - na rozprawie

sprawy z powództwa L. K.

przeciwko (...) S.A. w K.

o odprawę

na skutek apelacji powódki L. K.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 1 lutego 2012 r. sygn. akt IV2P 44/11

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w K. na rzecz powódki L. K. kwotę 11.294,04 (jedenaście tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt cztery złote 04/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 listopada 2010 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 30 zł tytułem zwrotu opłaty od apelacji.

UZASADNIENIE

Powódka L. K. wniosła przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. z siedzibą w K. o zasądzenie na jej rzecz kwoty 11 294,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 listopada 2010 r. tytułem odprawy pieniężnej określonej w § 10 Regulaminu Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych dla (...) S.A.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że była zatrudniona u strony pozwanej od 20 marca 1986 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku inspektora energetycznego. W dniu 13 lipca 2010 r. powódka podpisała rozwiązanie umowy o pracę na zasadzie porozumienia stron w ramach Programu Dobrowolnych Odejść na podstawie, którego a konkretnie § 2 ust. 1 pkt 1 w związku z § 10 Regulaminu Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych miała otrzymać odprawę pieniężną w wysokości równej iloczynowi 40 % kwoty miesięcznego wynagrodzenia liczonego jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy i ilości rozpoczętych miesięcy pozostających do osiągnięcia ustawowego wieku emerytalnego w kwocie 24 000,64 zł. W dniu 10 listopada 2010 r. otrzymała kwotę 12 706,60 zł, pozwany odmówił wypłaty pozostałej części odprawy powołując się na zapis § 7 pkt 8 Regulaminu (...). Powódka podniosła, iż pozwany poprzez Dział Rachuby wyraźnie podał kwotę odprawy w wysokości 24 000,64 zł i na taką kwotę się zgodziła, gdyby pozwany poinformował powódkę, że otrzyma kwotę o połowę niższą, to powódka nigdy nie zgodziłaby się na dobrowolne odejście i pracowałaby nadal, a tak czuje się oszukana.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, że stosunek pracy z powódką został rozwiązany za porozumieniem stron w ramach Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych dla pracowników strony pozwanej. Przyznała, że wysokość przysługującej powódce odprawy pieniężnej zgodnie z § 10 ust. 1 Regulaminu Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych wynosiła 24 000,64 zł, jednakże powódce przysługiwała odprawa w kwocie 12 706,60 zł albowiem do powódki ma zastosowanie przepis § 7 ust. 8 Regulaminu wobec złożenia przez powódkę wniosku o rozwiązanie stosunku pracy z dniem 30 października 2010 r., czyli w terminie późniejszym niż do 31 lipca 2010 r. jak to przewidywał Regulamin. Strona pozwana wskazała, że treść Regulaminu Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych , a co za tym idzie zasady wypłaty przysługującej odprawy pieniężnej w przypadku rozwiązania stosunku pracy w terminie późniejszym niż 31 lipca 2010 r. została podana do wiadomości pracownikom strony pozwanej poprzez wywieszenie Regulaminu na tablicy ogłoszeń, nadto z treści wniosku powódki

o rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron, w którym powołuje się na zasady określone w Regulaminie Wcześniejszych Odejść Emerytalnych wynika, że powódka potwierdziła znajomość zasad Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych i je zaakceptowała przystępując do tego programu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka L. K. była zatrudniona w (...) Sp. z o.o. we W. w okresie od 20 marca 1986 r. do 31 stycznia 2009 r. z tym, że w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 31 stycznia 2009 r. po przejęciu w trybie art. 23 ¹ k.p. z (...) S.A. Oddział we W., gdzie stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron (art. 30 § 1 pkt 1 k.p.), następnie od 1 lutego 2009 r. do 30 października 2010 r. u strony pozwanej (...) S.A. we W. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku starszego ekonomisty ds. technicznej obsługi odbiorców w pełnym wymiarze czasu pracy. Umowa o pracę powódki ze stroną pozwaną została rozwiązana na mocy porozumienia stron (art. 30 § 1 pkt 1 k.p.) w związku z przejściem na emeryturę. Uchwałą zarządu strony pozwanej z dnia 31 maja 2010 r. nr (...) celem stworzenia warunków wspierających podejmowanie przez uprawnionych pracowników dobrowolnych decyzji o przejściu na emeryturę i skorzystania z przysługujących im świadczeń emerytalnych z dniem 7 czerwca 2010 r. wprowadzono u strony pozwanej Regulamin Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych, zwany dalej Regulaminem. Regulamin określił zasady, warunki oraz sposób rozwiązywania umów o pracę z uprawnionymi pracownikami, którzy dobrowolnie wyrażą wolę rozwiązania umowy o pracę i uzyskają zgodę pracodawcy na odejście w ramach Programu (§ 3 Regulaminu). Program adresowany był do pracowników, którzy w okresie od dnia 14 czerwca 2010 r. do 30 czerwca 2010 r. wystąpią do pracodawcy z wnioskiem o rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron w ramach Programu i spełnią warunki określone w § 6 ust. 1 Programu (§ 4 Regulaminu). Zgodnie z § 6 ust. Regulaminu powódka była uprawniona do skorzystania z Programu albowiem na dzień 31 maja 2010 r. była zatrudniona u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony i była uprawniona od 17 lutego 2005 r. do wcześniejszej emerytury. W przypadku wniosków o skorzystanie z Programu złożonych pomiędzy dniem 14 czerwca 2010 r. a dniem 30 czerwca 2010 r. umowa o pracę rozwiązywała się z dniem 31 lipca 2010 r. na zasadach określonych w Programie - § 7 ust. 5 pkt 1 Regulaminu. Stosownie do § 10 ust. 1-2 Regulaminu w przypadku rozwiązania umowy o pracę z uprawnionym pracownikiem w ramach Programu pracownikowi przysługuje jednorazowa odprawa pieniężna w wysokości równej iloczynowi 40 % kwoty miesięcznego wynagrodzenia pracownika liczonego jak wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy, wyliczonego na dzień rozwiązania umowy o pracę i ilości rozpoczętych miesięcy pozostających do osiągnięcia przez pracownika ustawowego wieku emerytalnego, liczonych od pierwszego miesiąca następującego po rozwiązaniu stosunku pracy, przy czym wysokość jednorazowej odprawy pieniężnej nie może być wyższa od kwoty 65 000 zł brutto. W przypadku rozwiązania umowy o pracę w innym terminie niż 31 lipca 2010 r. zgodnie z § 7 ust. 8 Regulaminu kwota odprawy przewidziana w § 10 zostanie pomniejszona o wysokość wynagrodzenia pracownika brutto oraz zasiłki z ubezpieczenia społecznego wypłacone za okres pomiędzy dniem 1 sierpnia 2010 r. a dniem rozwiązania stosunku pracy. Regulamin został podany do publicznej wiadomości wszystkich pracowników poprzez umieszczenie Regulaminu w widocznych dostępnych dla pracowników miejscach na tablicy ogłoszeń oraz elektronicznie w intranecie strony pozwanej, dostępnym dla wszystkich pracowników. Pracownicy wiedzieli, że tablica ogłoszeń znajduje się na I piętrze i że tam są publikowane ogłoszenia zakładowe. Przełożonym powódki był S. K., zatrudniony u strony pozwanej na stanowisku kierownika wydziału technicznej obsługi klienta. Na początku czerwca 2010 r. S. K. wywiesił w widocznym dla pracowników miejscu na tablicy ogłoszeń znajdującej się na I piętrze budynku strony pozwanej informację o Programie Wcześniejszych Odejść Emerytalnych, informacja ta była także dostępna dla powódki w sieci wewnętrznej w intranecie, każdy kto miał dostęp do komputera mógł się zapoznać z tą informacją, powódka miała dostęp do komputera, miała swoje hasło dostępu i swój indywidualny komputer. W trakcie rozmowy z przełożonym S. K. w czerwcu 2010 r. powódka nie zgłaszała żadnych uwag i wątpliwości co do Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych, przyszła do przełożonego aby podpisać dokument, że korzysta z Programu, przełożony musiał podpisać, że wyraża zgodę i później ten dokument został złożony w kadrach zgodnie z procedurą. Dział kadr strony pozwanej organizował spotkania w auli zakładowej dla pracowników, którzy chcieli skorzystać z Programu. Powódka we wniosku z dnia 29 czerwca 2010 r. o rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron w ramach Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych złożyła oświadczenie woli o chęci rozwiązania umowy o pracę z dniem 30 października 2010 r. w trybie porozumienia stron na zasadach określonych w Regulaminie Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych, który został ogłoszony w dniu 7 czerwca 2010 r. informując stronę pozwaną, iż od 17 lutego 2007 r. posiada uprawnienia do wcześniejszej emerytury. Pracodawca wydał pozytywna opinię zgodnie z terminem wnioskowanym przez pracownika - 30 października 2010 r. W dniu 13 lipca 2010 r. strony zawarły porozumienie rozwiązujące umowę o pracę powódki z dniem 30 października 2010 r. w trybie art. 30 § 1 pkt 1 k.p. Strona pozwana zobowiązała się do wypłacenia powódce odprawy pieniężnej w wysokości określonej w § 10 Regulaminu z zastrzeżeniem § 4 porozumienia. Strony nie wskazały w porozumieniu stron z dnia 13 lipca 2010 r. wysokości odprawy powódki. Za okres trzech miesięcy po 31 lipca 2010 r. tj. po przewidzianym terminie rozwiązywania umów w ramach Porozumienia za okres od 1 sierpnia 2010 r. do 30 października 2010 r. tj. daty rozwiązania z powódką umowy o pracę na mocy porozumienia stron, strona pozwana pomniejszyła odprawę powódki o kwotę 11 294,04 zł. Stosownie do § 7 ust. 8 Regulaminu, przewidującego w przypadku rozwiązania umowy o pracę w innym terminie niż 31 lipca 2010 r. pomniejszenie kwoty odprawy przewidzianej w § 10 Regulaminu o wysokość wynagrodzenia powódki brutto wypłaconego za okres pomiędzy dniem 1 sierpnia 2010 r. a dniem rozwiązania stosunku pracy stanowi kwotę 11 294,04 zł (bezsporne). Gdyby powódka odeszła z pracy z dniem 31 lipca 2010 r. to nie dostałaby nagrody jubileuszowej za 40 lat pracy, którą otrzymała od strony pozwanej. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło kwotę ponad 4 114,29 zł brutto Powódka otrzymuje emeryturę w kwocie 2 300 zł netto.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy w oparciu o wniosek powódki z dnia 29 czerwca 2010 r. skierowany do strony pozwanej o rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron z dniem 30 października 2010 r. w ramach Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych, Regulaminu Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych obowiązującego u strony pozwanej od 7 czerwca 2010 r. oraz treść porozumienia stron i zapis Regulaminu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych stwierdził, że skoro umowa o pracę powódki została rozwiązana z dniem 30 października 2010 r. a nie 31 lipca 2010 r. to należy uznać, że strona pozwana prawidłowo ( zgodnie z treścią § 7 ust. 8 Regulaminu przewidującego w przypadku rozwiązania umowy o pracę w innym terminie niż 31 lipca 2010 r. pomniejszenie kwoty odprawy przewidzianej w § 10 Regulaminu o wysokość wynagrodzenia pracownika brutto wypłaconego za okres pomiędzy dniem 1 sierpnia 2010 r. a dniem rozwiązania stosunku pracy ) pomniejszyła odprawę pieniężną powódki o kwotę 11 294,04 zł wynagrodzenia brutto za okres od 1 sierpnia 2010 r. do 30 października 2010 r.,

Z tym wyrokiem nie pogodziła się powódka i wywiodła apelację.

W apelacji powódka wskazała, iż zaskarżyła wyrok w części w zakresie pkt. II. i zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj. art. 30 § 1 pkt oraz art. 60 k.c. i art. 84 k.c. w zw. z art. 300 k.p. poprzez niewyjaśnienie czy oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę nie zostało złożone pod wpływem błędu wywołanego przez pozwanego przez niepoinformowanie powódki o zmianie treści Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych dokonanych po przedstawieniu przez pracodawcę projektu w/w regulaminu na zebraniu załogi w kwietniu 2010 r., po którym powódka podjęła decyzję o skorzystaniu z programu dobrowolnych odejść, niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, a w szczególności niewyjaśnienie czy pozwany celowo nie wprowadził powódki w błąd przed podpisaniem porozumienia o rozwiązaniu stosunku pracy w ramach dobrowolnych odejść, nie informując jej o zmianach w Regulaminie Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych dokonanych po przedstawieniu projektu w/w regulaminu na zebraniu załogi w kwietniu 2010 r.; istotne uchybienia procesowe mające istotny wpływ na wynik sprawy , tj. naruszenie art. 217 k.p.c. przez oddalenie istotnych wniosków dowodowych mających na celu ustalenie czy pozwany poinformował powódkę o dokonanych zmianach w Regulaminie Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych po kwietniu 2010 r. oraz czy pozwany zmieniając treść Regulaminu Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych bez informowania powódki o tym, nie wprowadził jej w ten sposób w błąd co do treści czynności prawnej i jej skutków; naruszenie zasady równości stron poprzez oddalenie wszystkich wniosków dowodowych powódki i przyjęciu twierdzeń pozwanego za prawdziwe bez przeprowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego, a w szczególności przyjęcie na podstawie twierdzenia pozwanego, że była tylko jedna wersja Regulaminu Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych i na tej podstawie oddalenie wszystkich wniosków dowodowych powódki w celu ustalenia czy tak faktycznie było.

Wskazując na powyższe podstawy powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie kwoty 11 294,04 zł tytułem różnicy między kwotą odprawy wypłaconej, a kwotą odprawy należnej, a ustawowymi odsetkami od dnia 01.11.2010 r. do dnia zapłaty, nieobciążanie powódki kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego z uwagi na zasady słuszności, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I. instancji do ponownego rozpatrzenia.

Strona pozwana w odpowiedzi na apelację wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu wg norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 19.04.2012 r. tut. Sąd Okręgowy, na skutek apelacji powódki, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 11 294,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01.11.2010 r. do dnia 19.04.2012 r. i nadal ustawowe do dnia zapłaty.

Sąd Okręgowy wskazał, iż strona pozwana bezzasadnie, w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy, pomniejszyła wysokość wypłaconej odprawy wskazując na treść § 7 ust. 8 Regulaminu. Sąd Okręgowy podkreślił, iż strona pozwana w porozumieniu stron rozwiązującym umowę o pracę z 13.07.2010 r. w § 2 ust. 1 pkt 1 zobowiązała się wypłacić powódce odprawę pieniężną w wysokości określonej w § 10, a nie w § 7 ust. 8 Regulaminu Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych. Skoro więc strony, zgodnie z zasadą swobody umów, ukształtowały treść umowy – porozumienia z dnia 13.07.2010 r., to nie było podstaw prawnych do jednostronnej zmiany warunków tego porozumienia przez stronę pozwaną na niekorzyść powódki. Sąd Okręgowy zaznaczył, że stosunki między stronami w zakresie przedmiotowej odprawy ukształtowane w/w porozumieniem, nie zostały zmodyfikowane na niekorzyść powódki w drodze wypowiedzenia zmieniającego.

Od powyższego wyroku strona pozwana wniosła skargę kasacyjną, w której zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego w całości zarzucając mu, między innymi, mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie przepisów art. 378 § 1 w zw. z art. 363 § 3 k.p.c., przez rozpoznanie apelacji powódki z przekroczeniem przez Sąd II. instancji granic zaskarżenia i merytoryczne rozstrzygnięcie o całości, tj. zarówno w zakresie punktu I. i II. orzeczenia Sądu Rejonowego, co skutkowało zmianą wyroku Sądu I. instancji także w części (pkt I.), która – ze względu na sposób sformułowania przez powódkę apelacji – była prawomocna, co w konsekwencji, jej zdaniem, stosownie do art. 379 pkt 3 k.p.c. – powoduje nieważność postępowania apelacyjnego.

Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 24.06.2013 r., sygn. akt II PK 307/12, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania tut. Sądowi.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy stwierdził, iż skarga była uzasadniona. Zarzut naruszenia art. 378 § 1 w zw. z art. 363 § 3 k.p.c. okazał się trafny, jednak nie z przyczyn wskazanych przez skarżącą. W obecnym przed Sądem Najwyższym stanie sprawy nie można bowiem było stwierdzić, czy Sąd Okręgowy rozpoznał apelację powódki z przekroczeniem granic zaskarżenia. Zasadność tego zarzutu wynikała natomiast z faktu, że Sąd II. instancji rozpoznał apelację bez podjęcia niezbędnych w okolicznościach sprawy czynności sprawdzających, umożliwiających ustalenie czy działa w granicach zaskarżenia. Powódka bowiem werbalnie zaskarżyła wyrok Sądu Rejonowego w pkt. II., lecz zarówno z uzasadnienia apelacji, jak i z jej wniosków wynikało, iż zaskarżyła przedmiotowy wyrok w pkt. I. Tego rodzaju sprzeczność uniemożliwiała Sądowi Okręgowemu rozpoznanie sprawy w granicach apelacji, ponieważ granice te były niejasne. W takiej sytuacji wątpliwości winny być usunięte w drodze postępowania naprawczego.

Sąd Okręgowy powrocie akt z Sądu najwyższego wezwał powódkę do oświadczenia się w przepisanym terminie pod rygorem odrzucenia apelacji który punkt wyroku Sądu Rejonowego zaskarżyła apelacją. W piśmie z dnia 27 listopada 2013 roku powódka wyjaśniła że zaskarżyła punkt I wyroku w którym nastąpiło oddalenie powództwa. Wskazanie przez nia jako zaskarżonego punktu II wynikało ze zwykłego błędu.

Sąd Okręgowy po ponownym rozpoznaniu sprawy zważył, co następuje:

Apelacja powódki była uzasadniona.

W wyniku przeprowadzonego postępowania naprawczego Sąd Okręgowy ustalił, iż powódka werbalnie zaskarżając „pkt II.” wyroku Sądu Rejonowego, a wnosząc i wywodząc jakby zaskarżyła pkt I. wyroku Sądu I. instancji, skarżyła wyrok Sądu Rejonowego w części w zakresie pkt. I. przedmiotowego wyroku, co powódka wyraźnie wskazała precyzując treść apelacji i wyjaśniając zauważone przez Sąd Okręgowy sprzeczności.

Sąd Okręgowy podzielił podstawę faktyczną orzeczenia Sądu Rejonowego, uznał jednak, że z prawidłowo ustalonych faktów Sąd I. instancji wyprowadził błędne wnioski.\

Sąd Okręgowy w składzie rozpoznającym ponownie apelację powódki w pełni podzielił argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu wyroku wydanym w poprzednim składzie i przyjął ją jako własną

Zdaniem Sądu Okręgowego, powódka spełniła warunek przewidziany w § 7 pkt. 3 Regulaminu Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych dla pracowników(...)z dnia 07.06.2010 r., bowiem złożyła swój wniosek o rozwiązanie umowy o pracę w wymaganym Regulaminem okresie tj. pomiędzy 14.06.2010 r. a 30.06.2010 r.. Zgodnie z tym przepisem Regulaminu, jego postanowieniami objęci zostaną wyłącznie pracownicy, którzy złożą wnioski pomiędzy dniem 14.06.2010 r. a dniem 30.06.2010 r. włącznie, przy czym – jeżeli wniosek nie został złożony osobiście – za datę złożenia wniosku uznaje się datę nadania wniosku pocztą wewnętrzną w sposób opisany w ust. 2, datę nadania wniosku w urzędzie pocztowym (data stempla pocztowego) lub w firmie kurierskiej.

Rzeczywiście data rozwiązania umowy o pracę którą wskazała powódka w w/w wniosku wykraczała poza termin określony w § 7 ust. 5 pt.1 lub 2 Regulaminu. Pomimo to, zdaniem Sądu Okręgowego, strona pozwana zawarła z powódką porozumienie, z treści którego wynikało, że przyznała powódce prawo do pełnej odprawy, a następnie bezzasadnie, w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy, pomniejszyła wysokość wypłaconej odprawy, powołując się na treść § 7 ust. 8 Regulaminu.

Nie można tracić z pola uwagi, iż pozwana w Porozumieniu stron rozwiązującym umowę o pracę z dnia 13.07.2010 r. w § 2 ust. 1 pkt 1 zobowiązała się wypłacić powódce odprawę pieniężną w wysokości określonej w § 10 Regulaminu Programu Wcześniejszych Odejść Emerytalnych dla (...) SA Nie poczyniła w tym zakresie żadnych zastrzeżeń, w szczególności nie powołała § 7 ust. 8 Regulaminu.

Porozumienie stron zawarte zostało po uprzedniej akceptacji wniosku powódki o wyrażenie zgody przez stronę pozwaną na rozwiązanie umowy o pracę z dniem 30.10.2010r.( vide: adnotacja na wniosku powódki, k.21 akt osobowych, o treści: „zgodnie z terminem wnioskowanym przez pracownika – 30.10.2010 r.” opatrzoną pieczęcią (...) spółki akcyjnej Oddział we W. – Dyrektora Oddziału M. G. – podpis nieczytelny).

Uszło uwadze strony pozwanej, że to ona przygotowywała tekst przedmiotowego porozumienia. Dlatego też, w sytuacji gdy wiedziała że powódka zaproponowała termin rozwiązania umowy o pracę dający pracodawcy możliwość obniżenia wysokości odprawy powinna

była odpowiednią adnotację ( zmianę ) zamieścić w przygotowanym dla powódki porozumieniu. Na stronie pozwanej jako pracodawcy ciążył obowiązek precyzyjnego nie budzącego wątpliwości zredagowania tekstu porozumienia dla powódki uwzględniającego zapis § 7. Zdaniem Sądu Okręgowego, z podpisanego przez strony porozumienia nie wynika iżby pozwany pracodawca w stosunku do powódki z uwagi na wskazaną przez nią datę rozwiązania umowy o pracę skorzystał z tej regulacji. W toku postępowania sądowego pracodawca nie wykazał iżby wyraźnie wyjaśnił powódce, że nie wypłaci jej odprawy w pełnej wysokości. Słusznie podnosiła powódka, że była utrzymywana w usprawiedliwionym przeświadczeniu, że otrzyma pełną odprawę sokoro nikt nawet w chwili podpisywania Porozumienia nie twierdził inaczej.

Zdaniem Sądu Okręgowego, zapis przedmiotowego porozumienia, pomimo treści § 7 Regulaminu nie był z nim sprzeczny. Stanowił bowiem dla powódki rozwiązanie korzystniejsze a więc dopuszczalne. Na zasadzie art. 18 k. p., można bowiem wprowadzać do treści stosunku pracy świadczenia korzystniejsze niż zawarte w przepisach prawa pracy.( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 12 września 2012r., sygn akt III APa 18/12 opublikowany w LEX nr 1223231)

W świetle powyższego Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska strony pozwanej, że treść preambuły do spornego Porozumienia nie budziła wątpliwości i pozwalała zidentyfikować na jakich zasadach strony postanowiły rozwiązać umowę o pracę. Podkreślić należy, że treść umów, porozumień redagowanych przez pracodawcę powinna być jasna i jednoznaczna. Brak tej cechy działa przeciwko pracodawcy. Jak sama podnosiła strona pozwana porozumienie było standardowe. Skoro strona pozwana zdecydowała się zawrzeć je z powódką wiedząc, że jeden z warunków wypłaty pełnej odprawy nie jest spełniony powinna była zadbać należycie o swoje interesy i przygotować dla powódki zmieniony dostosowany do indywidualnej sytuacji tekst Porozumienia. Nic nie stało ku temu na przeszkodzie.

Ponadto powtórzyć wypada argumentację opartą na przepisie art. 353 ¹ kc. Zgodnie z przepisem art. 300 k.p., w sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Odpowiednim przepisem Kodeksu cywilnego, który znajduje zastosowanie w sprawie, jest art. 353 ¹ k.c., który stanowi, że strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Przepis ten wyraża zatem zasadę swobody umów. W piśmiennictwie podkreśla się, iż zasada swobody umów (zwana dawniej „zasadą wolności umów") należy do naczelnych zasad prawa zobowiązań. Swobodę

umów definiuje się jako kompetencję do kształtowania przez podmioty wiążących je stosunków prawnych w drodze dwu- lub wielostronnych oświadczeń woli. Określa się ją również jako stworzoną przez normy prawa dla podmiotów cywilnoprawnych z możliwością (kompetencją) ustanawiania, uchylania i zmieniania ich obowiązków (i skorelowanych z nimi uprawnień), czyli tworzenia, zmieniania i znoszenia stosunków zobowiązaniowych w drodze dokonywanych wspólnie czynności prawnych – umów (tak w: A. Rzetecka-Gil, Komentarz do art.353(1) Kodeksu cywilnego, LEX/el.). Jak słusznie zauważył w literaturze cywilistycznej A. O., w ramach autonomii woli, która pozwala podmiotom kształtować stosunki cywilnoprawne mocą własnych decyzji, fundamentalne znaczenie dla stosunków cywilnoprawnych ma swoboda umów. Mianem tym określa się kompetencję podmiotów prawa cywilnego do kształtowania swoich stosunków prawnych za pomocą umów (A. Olejniczak, Komentarz do art.353(1) Kodeksu cywilnego, LEX/el.).

W niniejszej sprawie istotnym jest to, że łączące strony Porozumienie ukształtowało nową treść indywidualną wiążącego strony stosunku pracy, z którego to stosunku pracy powódka zasadnie wywodzi roszczenie zgłoszone w pozwie.

W sytuacji, gdy strony z pełnym wykorzystaniem cywilistycznej zasady swobody umów (art. 353 ¹ k.c. w zw. z art. 300 k.p.) ukształtowały treść Porozumienia z dnia 13.07.2010 r., to nie było podstaw prawnych do jednostronnej zmiany warunków tego porozumienia przez stronę pozwaną na niekorzyść powódki.

Tak w treści w/w Porozumienia, jak i w adnotacji strony pozwanej na wniosku powódki z dnia 29.06.2010 r. /k.21 akt osobowych/, brak jest zapisu o tym, iż powódka otrzyma odprawę według § 7 ust. 7 Regulaminu.

Jak to już wcześniej zostało przez Sąd Okręgowy zauważone, powódka zasadnie zarzuciła, że pozwana dokonała jednostronnej zmiany warunków zawartego z powódką Porozumienia.

Zważywszy na powyższe Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok orzekając jak w sentencji.

O kosztach postępowania Sąd II Instancji orzekła na podstawie art. 98 kpc.

Biorąc więc powyższe pod uwagę orzeczono jak w sentencji.