Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 października 2018 r K. K. wniósł przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o zapłatę kwoty 14 786 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot cząstkowych wskazanych w pozwie oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł z (...) spółką z ograniczona odpowiedzialnością w W. dnia 24 sierpnia 2016 r. umowę najmu kontenerów (biurowego oraz magazynowego). W umowie ustalono miesięczny czynsz najmu kontenerów na kwotę 800 zł netto. Ponadto pozwana wynajmowała także od powoda maszyny budowlane, za które płatność następowała na podstawie kart pracy sprzętu, a należność była doliczana do faktur za najem kontenerów. Powód wystawiał dla pozwanej faktury Vat, ostatnią w dniu 26 września 2018 roku za miesiąc wrzesień 2018 r.

Po wydaniu nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwana wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana podniosła zarzut niewykazania roszczenia co do zasady jak i co do wysokości wobec niewykazania w ocenie pozwanej wykonania umowy przez powoda. Nadto pozwana podniosła, iż wystawienie na jej rzecz faktur VAT nie świadczy o istnieniu i wykonaniu zobowiązania, zaś powód nie wykazał ilości przepracowanych na rzecz pozwanej przez jego pracowników godzin.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wyrokiem z 17 kwietnia 2019 roku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 12 792 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, oddalił powództwo w pozostałej części i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3388,16zł tytułem kosztów procesu.

Sąd ten ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 24 sierpnia (...). K. K. zawarł z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. umowę najmu, przedmiotem której było oddanie do używania sprzętu w postaci kontenera biurowego o wymiarach 6m x 2,5m - 1 szt., kontenera magazynowego o wymiarach 6m x 2,5m - 1 szt., biurka – 1 szt., regału małego - 1 szt. oraz regału dużego- 1 szt. łączna wartość wynajętego sprzętu wynosiła 13 0000 zł. W umowie najmu strony ustaliły czynsz najmu w wysokości 800 zł netto miesięcznie, płatny przy zwrocie sprzętu lub w miesięcznym okresie rozliczeniowym na podstawie wystawionej przez powoda faktury VAT.

W umowie nie określono końcowego terminu obowiązywania umowy.

Z chwilą rozwiązania umowy pozwana zobowiązała się do zwrotu wynajmowanego sprzętu w stanie niepogorszonym poza stopień wynikający z normalnego zużycia sprzętu. Zwrot sprzętu nastąpić miał bez odrębnego wezwania pod rygorem dochodzenia przez powoda od najemcy zapłaty pełnej kwoty wartości sprzętu i dodatkowo zatrzymania pełnej kwoty kaucji.

Podpisy pod umową najmu złożył powód oraz w imieniu pozwanej M. B.-B. – prezes zarządu pozowanej.

Powód wystawił na rzecz pozwanej szereg faktur VAT tytułem najmu kontenerów oraz sprzętu budowlanego:

­-dnia 27 września 2017 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 984 zł brutto tytułem wynajmu kontenerów budowlanych z terminem płatności do dnia 11 października 2017 r.;

- dnia 31 października 2017 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1073 zł brutto tytułem wynajmu kontenerów budowlanych za kwotę 984 zł brutto oraz tytułem wynajmu ładowarki z obsługą operatora za kwotę 89 zł brutto, z terminem płatności do dnia 14 listopada 2017 r.;

- dnia 30 listopada 2017 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 984 zł brutto tytułem wynajmu kontenerów budowlanych, z terminem płatności do dnia 14 grudnia 2017 r.;

- dnia 20 grudnia 2017 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 984 zł brutto tytułem wynajmu kontenerów budowlanych, z terminem płatności do dnia 29 grudnia 2017 r.;

- dnia 1 lutego 2018 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 984 zł brutto tytułem wynajmu kontenerów budowlanych, z terminem płatności do dnia 15 lutego 2018 r.;

- dnia 22 lutego 2018 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1184 zł brutto tytułem wynajmu kontenerów budowlanych za kwotę 984 zł brutto oraz tytułem wynajmu ładowarki z obsługą operatora za kwotę 200 zł brutto, z terminem płatności do dnia 8 marca 2018 r.;

- dnia 12 kwietnia 2018 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1589 zł brutto tytułem wynajmu kontenerów budowlanych za kwotę 984 zł brutto oraz tytułem wynajmu ładowarki z obsługą operatora za kwotę 605 zł brutto, z terminem płatności do dnia 26 kwietnia 2018 r.;

- dnia 7 maja 2018 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 984 zł brutto tytułem wynajmu kontenerów budowlanych, z terminem płatności do dnia 21 maja 2018 r.;

- dnia 7 czerwca 2018 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 2084 zł brutto tytułem wynajmu kontenerów budowlanych za kwotę 984 zł brutto oraz tytułem wynajmu ładowarki z obsługą operatora za kwotę 1100 zł brutto, z terminem płatności do dnia 21 czerwca 2018 r.;

- dnia 30 czerwca 2018 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 984 zł brutto tytułem wynajmu kontenerów budowlanych, z terminem płatności do dnia 14 lipca 2018 r.;

- dnia 30 lipca 2018 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę na kwotę 984 zł brutto tytułem wynajmu kontenerów budowlanych, z terminem płatności do dnia 13 sierpnia 2018 r.;

- dnia 21 sierpnia 2018 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę na kwotę 984 zł brutto tytułem wynajmu kontenerów budowlanych, z terminem płatności do dnia 4 września 2018 r.;

- dnia 26 września 2018 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 984 zł brutto tytułem wynajmu kontenerów budowlanych, z terminem płatności do dnia 10 października 2018 r..

Pismem z dnia 1 lutego 2018 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 5.009 zł tytułem wystawionych faktur VAT za okres od sierpnia 2017 do grudnia 2017 r. w terminie 5 dni.

Pismem z dnia 16 kwietnia 2018 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 6193 zł tytułem wystawionych faktur VAT za okres od września 2017 r. do lutego 2018 r. w terminie 5 dni.

Pismem z dnia 7 czerwca 2018 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 8766 zł tytułem wystawionych faktur VAT za okres od września 2017 d. do maja 2018 r. w terminie 5 dni.

Pismem z dnia 21 sierpnia 2018 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 12.818 zł tytułem wystawionych faktur VAT za okres od września 2017 r. do lipca 2018 r. w terminie 5 dni.

Pismem z dnia 5 września 2018 r. powód skierował do pozwanej ostateczne wezwanie do zapłaty kwoty 13 802 zł w terminie 3 dni, tytułem wystawionych faktur VAT za okres od września 2017 r. do sierpnia 2018 r.

Dnia 15 października 2018 r. sporządzono wydruk należnych powodowi płatności, w którym wskazano łączną kwotę 14.786 zł.

Tego samego dnia sporządzono wydruk długów pozwanej, w którym wskazano, iż pozwana dokonała ostatniej płatności dnia 5 kwietnia 2018 r. w kwocie 984 zł tytułem faktury VAT nr (...).

Na podstawie powyższych ustaleń Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione w części. Jako jego podstawę prawną wskazał art. 659 § 1k.c., stwierdzając, że umowy, na podstawie których powód żąda zasądzenia wskazanych w pozwie kwot, stanowiły umowy najmu. Sąd Rejonowy szeroko omówił obowiązki dowodowe stron procesu, wskazał, że nie był uprawniony do poszukiwania dowodów za stronę powodową, gdyż stanowiłoby to naruszenie zasady bezstronności, a w sprawie nie zachodziły wyjątkowe okoliczności, uzasadniające działanie Sądu z urzędu. Następnie Sąd ten stwierdził, że powództwo w zakresie należności czynszowych za najem kontenerów jest uzasadnione, gdyż powód przedstawił w tym zakresie umowę, podpisaną przez stronę pozwaną. Co do należności za najem maszyn budowlanych, Sąd Rejonowy ocenił sprawę następująco: „Powództwo dotyczące czynszu za najmem maszyn budowlanych nie zostało przez powoda wykazane. Z przedstawionych w tym zakresie dowodów nie wynika, że doszło pomiędzy stronami do zawarcia jakiejkolwiek umowy, w tym umowy najmu maszyn. Okoliczności takiej nie można wyprowadzić z kart pracy sprzętu. Z kart tych nie wynika, że podpisy znajdujące się w miejscach „czytelny podpis zlecającego” zostały złożone przez osobę działającą w imieniu i na rzecz pozwanej. Z podpisów tych nie można ustalić brzmienia imion (poza imieniem A. i M.) oraz nazwisk osób, które złożyły podpisy. Część podpisów jest nieczytelna. Część pozycji z poszczególnych kart pracy jest niewypełniona. Dotyczy to, np. czytelnego podpisu operatora godziny wyjazdu, godziny przyjazdu. Nie wiadomo kto i na jakiej podstawie dokonywał wpisów godzin pracy sprzętu. Nie można było także ustalić kto, kiedy i na jakiej podstawie dokonał ustalenia wysokości czynszu i terminu płatności za najem maszyn. Wysokość czynszu jest różna w poszczególnych fakturach - od 89,00 zł za h do 110 zł za h.”

Z powyższych względów Sąd Rejonowy oddalił powództwo co do kwot 89 zł, 200 zł, 605 zł i 1100 zł wraz z odsetkami.

Uzasadniając rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd Rejonowy przywołał treść art. 98 i 100 k.p.c. oraz wskazał, że strona powodowa wygrała proces w 86,51%, zaś jej koszty to opłata od pozwu – 300 zł, opłata od pełnomocnictwa – 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika - 3600 zł.

Powyższy wyrok zaskarżył powód w części oddalającej powództwo (tj. co do kwoty 1994 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie) oraz co do kosztów procesu. Wyrokowi zarzucił:

I.  naruszenie prawa materialnego:

a)  art. 6 k.c. przez błędne zastosowanie i uznanie, że powód nie wykazał roszczenia dotyczącego najmu maszyn budowlanych, podczas gdy dowody zaoferowane prze powoda były wystarczające do uznania, że umowa została zawarta;

b)  art. 659 § 1 k.c. przez uznanie, że stron nie łączyła umowa najmu maszyn budowlanych, podczas gdy z dowodów – kart pracy sprzętu i wydruków z programu do faktur (należne płatności i spłaty długów) wynika, że pozwana wynajmowała od powoda sprzęt;

II.  naruszenie prawa procesowego:

a)  art. 212 § 1 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. przez zaniechanie dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z urzędu z przesłuchania powoda w sytuacji, gdy Sąd uznał, że w sprawie pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż skutkowało oddaleniem powództwa w zakresie należności za najem maszyn budowalnych;

b)  art. 232 k.p.c. przez jego błędne zastosowanie i uznanie, że powód nie wykazał zasadności swoich roszczeń w zakresie umowy najmu maszyn budowalnych, w tym faktu zawarcia takiej umowy i wysokości czynszu, a więc nie sprostał ciążącemu na niej obowiązkowi dowodowemu, podczas gdy materiał dowodowy był wystarczający do ustalenia, że powoda z pozwaną łączyła umowa najmu maszyn budowalnych;

c)  art. 231 k.p.c. przez niezastosowanie tego przepisu i nieustalenie, że strony łączyła umowa najmu maszyn budowalnych, podczas gdy wniosek o zawarciu takiej umowy można było wyprowadzić z innych ustalonych faktów, m. i. regulowania przez pozwaną należności z wystawionych prze powoda faktur obejmujących także czynsz za najem maszyn budowalnych w poprzednich okresach;

d)  art. 233 § 1 k.p.c. przez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym, w postaci kart pracy sprzętu i przyjęcie, że karty te są niepełne, a podpisy nieczytelne, zatem nie wynika z nich, że strony łączyła umowa najmu maszyn budowalnych, pominięcie przy ocenie dowodów wydruków z programu do faktur: „należne płatności” oraz „spłaty długów”, z których wynikało, że pozwana płaciła należności za najem maszyn budowlanych, a więc w sposób dorozumiany potwierdziła istnienie łączącego ją z pozwanym stosunku najmu maszyn budowalnych.

W oparciu o powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie na jego rzecz dodatkowo kwoty 1994 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 89 zł od 15 listopada 2017 r. do dnia zapłaty;

- 200 zł od dnia 9 marca 2018 r. do dnia zapłaty;

- 605 zł od dnia 27 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;

- 1100 zł od dnia 22 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty.

Wniósł też o zasądzenie kosztów procesu za obie instancje.

W uzasadnieniu powód rozwinął wyżej przytoczone zarzuty, wskazał też, że na poparcie swojego stanowiska pozwana nie powołała żadnych dowodów, wobec czego dowody zaoferowane przez powoda winny być uznane za wystarczające. Jeśli zaś Sąd miał jakiekolwiek wątpliwości, to powinien był dopuścić dowód niewskazany przez stronę, tj. dowód z przesłuchania powoda.

Strona pozwana nie złożyła odpowiedzi na apelację.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda okazała się nieuzasadniona.

Przedmiotowa sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym uregulowanym w art. 505 ¹ k.p.c. - art. 505 ¹⁴ k.p.c. W postępowaniu uproszczonym apelację można oprzeć na dwóch wskazanych w przepisie art. 505 ⁹ §1 ¹ k.p.c. podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter apelacji ograniczonej (por. stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w uchwale z dnia 31 stycznia 2008 roku, III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55, mającej moc zasady prawnej). Oznacza to, że jej celem jest kontrola wyroku wydanego przez sąd pierwszej instancji (z punktu widzenia jego zgodności z materiałem procesowym pozostającym w dyspozycji sądu orzekającego) w granicach wyznaczonych przez treść zarzutów apelacji.

W postępowaniu uproszczonym jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa (art. 505 ¹³ § 2 k.p.c.).

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, ustalił stan faktyczny adekwatny do treści zgromadzonych dowodów i prawidłowo zakwalifikował żądanie powoda. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne Sądu I instancji, jak i dokonane przezeń rozważania prawne.

W pierwszej kolejności należy omówić postawione przez apelującego zarzuty naruszenia prawa procesowego.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia 212 § 1 k.p.c. Zarzut ten jest częściowo niezrozumiały, jako że art. 212 § 1 k.p.c. stanowi o obowiązku Sądu zadawania pytań, tak aby została prawidłowo ustalona podstawa faktyczna roszczeń i okoliczności sporne. Strona powodowa natomiast wskazuje, że naruszenie tego przepisu nastąpiło przez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z przesłuchania stron z urzędu. Tymczasem oświadczenia składane przez strony w trybie art. 212 § 1 k.p.c. nie są tym samym, co dowód z przesłuchania strony, natomiast o dopuszczeniu dowodu niewskazanego przez stronę stanowi art. 232 k.p.c., nie zaś art. 212 § 1 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie naruszył art. 212 § 1 k.p.c., jako że podstawa faktyczna żądania była przez powoda nakreślona w sposób wystarczający - z pozwu wynikało, że powód żąda czynszu za wynajmowane pozwanej kontenery i maszyny. Nie było zatem wątpliwości co do tego, co jest przedmiotem sporu. Natomiast stanowisko pozwanej zawarte w sprzeciwie wskazywało jasno, że kwestionuje ona żądanie pozwu w całości, wobec czego wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia należało uznać za sporne. Sąd I instancji nie naruszył też art. 232 k.p.c. w tym zakresie, w jakim stanowi on o możliwości dopuszczenia dowodu niewskazanego przez stronę. W orzecznictwie podkreśla się, że powinno to mieć miejsce wyłącznie w sytuacjach wyjątkowych – oczywista nieporadność strony, podejrzenie fikcyjnego procesu. Takie okoliczności w niniejszej sprawie bezspornie nie zachodzą – strony są przedsiębiorcami, zaś powód dysponował pomocą zawodowego pełnomocnika, dla którego oczywistym powinno być, że w sytuacji zaprzeczania przez przeciwnika procesowego zasadności żądań pozwu należy zaprezentować Sądowi cały dostępny materiał dowodowy, mogący potwierdzić tę zasadność. W apelacji wskazano, że powód nie wnosił o przesłuchanie stron w celu przyspieszenia postępowania. Argument ten jest całkowicie nietrafny, jeśli bowiem rozpoznanie sprawy co do zasady wymaga przeprowadzenia rozprawy i taka rozprawa w niniejszej sprawie się odbyła, to nie było przeszkód, by przeprowadzić na niej dowód z przesłuchania stron ( o ile wniosek taki zostałby złożony) i w żaden sposób nie wpłynęłoby to na przedłużenie procesu. Skarżący twierdzi też, że skoro pozwana nie zaoferowała żadnych dowodów, to Sąd I instancji winien był uznać twierdzenia strony powodowej za wykazane. Także i tego poglądu nie sposób podzielić. Strona pozwana nie ma bowiem obowiązku dowodzić, że kierowane przeciw niej żądania nie istnieją, jeśli jej stanowisko opiera się na stwierdzeniu, że w ogóle nie powstały. Kodeks postępowania cywilnego stanowi w art. 230 k.p.c., że gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. W niniejszej sprawie powód twierdził, że pozwana korzystała z maszyn, a pozwana wskazała w sprzeciwie: „powód nie wykazał również ilości godzin rzekomo przepracowanych na rzecz Pozwanej przez pracowników Powoda”. Biorąc pod uwagę, że pozwana nie korzystała w niniejszej sprawie z pomocy zawodowego pełnomocnika, takie stwierdzenie musi być odczytane jako zaprzeczenie twierdzeniom powoda co do korzystania z maszyn, a więc przytoczony przepis art. 230 k.p.c. nie pozwalał Sądowi uznać tych twierdzeń za przyznane.

Oczywiście bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. z takim uzasadnieniem, jakie zaprezentowano w apelacji (naruszenie tego przepisu polegać miało w ocenie skarżącego na uznaniu, że powód nie wykazał istnienia roszczenia o zapłatę z tytułu najmu maszyn budowlanych, podczas gdy w ocenie powoda dowody na to pozwalały). Analizowany przepis dotyczy bowiem obowiązków procesowych stron (strony mają obowiązek wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne), zaś uzasadnienie zarzutu wskazuje, że chodzi o naruszenie zasad oceny dowodów prowadzące do wadliwych ustaleń faktycznych.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 231 k.p.c. Przepis ten stanowi, że Sąd może uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów (domniemanie faktyczne). Wedle skarżącego Sąd na podstawie wydruków z systemów komputerowych powoda winien był ustalić, że pozwana płaciła wcześniej za najem maszyn budowlanych, a więc została zawarta umowa najmu w tym zakresie. Rozumowanie to jest oczywiście błędne. Po pierwsze, same wydruki mają walor wyłącznie dokumentów prywatnych, a więc dowodzą złożenia zawartych w nich oświadczeń. Oświadczenie powoda zaś, że pozwana płaciła wcześniej za najem maszyn budowlanych nie jest zaś równoznaczne z udowodnieniem tego faktu. Dodać trzeba, że wydruki nie zawierają informacji o tytule wystawienia faktur, nawet więc, jeśli powód twierdzi, że pozwana zapłaciła wskazane w wydruku faktury i rzeczywiście tak było, to nie jest to podstawa do przyjęcia domniemania, że faktury wystawiono za najem maszyn budowlanych. Najistotniejsze jednak jest to, że nawet przy przyjęciu, że pozwana w toku współpracy stron trwającej od sierpnia 2016 r. (data zawarcia umów najmu kontenerów) dwukrotnie zapłaciła więcej, niż wynikałoby z tej umowy i była to zapłata w związku z wynajmem maszyn budowalnych, to w żaden sposób nie przekłada się to na możliwość przyjęcia w drodze domniemania faktycznego, że po czerwcu 2017 r. (data wystawienia ostatniej zapłaconej faktury, przewyższającej należność za najem kontenerów) strony także zawierały umowy najmu maszyn budowlanych. Równie prawdopodobne jest bowiem założenie, że najem miał miejsce tylko dwa razy, jak i założenie, że miał miejsce większą ilość razy. Zapłata za wcześniej wystawione faktury dowodzi tylko tego, że owe wcześniejsze faktury obejmowały należności, które pozwana uznała za zasadne, a więc zapewne była co do ich zawarta odpowiednia umowa, nie zaś tego, że umowy najmu były zawierane także później. Z pewnością zaś nie ma podstaw do ustalenia warunków takich ewentualnych umów.

Nie jest uzasadniony zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten stanowi: Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przytoczonego przepisu wymaga wykazania przez skarżącego, że Sąd Rejonowy uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Tylko te uchybienia mogą być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Dla wykazania słuszności zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów konieczne jest zatem wykazanie przez skarżącego, że ocena ta została dokonana sprzecznie z wymaganiami prawa procesowego, w sposób wybiórczy, nie odpowiadający zasadom logiki i doświadczenia życiowego.

Takiego wywodu skarżący w apelacji nie przeprowadził. Kwestionując dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę kart pracy sprzętu apelujący ograniczył się do stwierdzenia, że dowody te są wystarczające do ustalenia, że umowa najmu była zawarta. Dlaczego jednak tak miałoby być, w apelacji nie wyjaśniono. W szczególności skarżący nie przedstawił żadnego rozumowania, które można byłoby przeciwstawić ocenie Sądu Rejonowego, że karty są niepełne, a podpisy na nich nieczytelne, powód bowiem nie podaje w apelacji imion i nazwisk osób, które podpisały karty. Tymczasem Sąd Rejonowy szczegółowo ocenił treść kart i słusznie stwierdził, że poza tym, iż są nie w pełni wypełnione i nieczytelnie podpisane, to w żaden sposób nie pokazują związku pomiędzy osobami podpisanymi na kartach a pozwaną (takich twierdzeń nie ma też w pozwie ani odpowiedzi na sprzeciw – powód nie wskazał, czy byli to pracownicy pozwanej, podwykonawcy, pełnomocnicy czy osoby o jeszcze innym charakterze), ani nie wynika z nich, według jakich stawek sprzęt miałby być wypożyczany (takich twierdzeń powód w pozwie również nie sformułował). Reasumując, ocena Sądu Rejonowego, że karty nie dowodzą zawarcia umów najmu, była w pełni prawidłowa, zaś powód, kwestionując ją, ogranicza się tylko do polemicznego ze stanowiskiem Sądu I instancji stwierdzenia, że są one wystarczające do uznania, że umowy najmu zawarto. Do wniosku o zawarciu umów nie prowadzi też łączna ocena kart pracy sprzętu w powiązaniu z wydrukami z programów księgowych powoda. Kwestia, dlaczego wcześniejsza zapłata za ewentualny najem nie potwierdza zawarcia kolejnej umowy najmu została już wyżej opisana. Karty zaś dowodzą wyłącznie tego, że pewne osoby potwierdziły korzystanie z maszyn także w późniejszym okresie. Jeśli zaś nie można stwierdzić, że były to osoby działające z ramienia czy upoważnienia pozwanej, ani też, wg jakich stawek maszyny były udostępniane, to prawidłowa jest konstatacja Sądu Rejonowego, że zawarcie umów najmu maszyn na kwoty 89 zł, 200 zł, 605 zł i 1100 zł nie zostało przez powoda wykazane.

Nie są uzasadnione także zarzuty naruszenia prawa materialnego. Art. 6 k.c., stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywodzi z tego faktu skutki prawne. Naruszenie tego przepisu nie może być wynikiem przyjęcia, że strona, na której spoczywał ciężar dowodu, nie udowodniła określonych okoliczności. Przepis ten musi być rozpatrywany łącznie z przepisem art. 232 zd. 1 k.p.c.. Przepisy te mają na względzie rozkład ciężaru dowodu, wskazując na osobę, na której spoczywa ciężar dowodu (art. 232 k.p.c.) i osobę, która ponosi ujemne konsekwencje tego, że fakt istotny dla rozstrzygnięcia sprawy nie został wykazany (art. 6 k.c.). Naruszenie tych przepisów może polegać wyłącznie na przypisaniu tych konsekwencji niewłaściwej stronie sporu. W niniejszej sprawie ciężar wykazania zawarcia umowy spoczywał na powodzie (co ten przyznaje w apelacji) i tak właśnie Sąd Rejonowy rozłożył ów ciężar. Wobec tego o naruszeniu art. 6 k.c. nie może być mowy.

Nie został również naruszony art. 659 § 1 k.c., definiujący umowę najmu – również w tym zakresie skarżący nie zarzuca Sądowi wadliwej kwalifikacji stosunku stron czy też wadliwej wykładni przepisu, lecz zarzut naruszenia uzasadnia twierdzeniem o wadliwym uznaniu, że umowa nie została zawarta, co nie odnosi się ani do wykładni przepisu, ani też do błędu w subsumpcji.

Mając powyższe na uwadze i nie znajdując podstaw do wzruszenia z urzędu zaskarżonego orzeczenia, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację powoda.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)