Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 30 lipca 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Elżbieta Zalewska-Statuch

Sędziowie Katarzyna Powalska

Tomasz Choczaj

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z wniosku S. G.

z udziałem G. G. (1), J. C. (1) i D. S.

o zniesienie współwłasności

na skutek apelacji J. C. (1) i D. S.

od postanowienia Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 8 lutego 2019 roku, sygnatura akt I Ns 131/17

postanawia:

1.  oddalić apelację;

2.  zasądzić na rzecz wnioskodawcy S. G. tytułem kosztów postępowania apelacyjnego od uczestniczki postępowania J. C. (1) 1350 (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych i od uczestniczki D. S. 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych.

Sygn. akt I Ca 276/19

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 08 lutego 2019 r. Sąd Rejonowy w Łasku w sprawie o sygn. akt I Ns 131/17 z wniosku S. G. przy udziale G. G. (1), J. C. (1), D. S. zniósł współwłasność działki nr (...) położonej w obrębie nr (...) U., gmina U., powiat (...), województwo (...), objętej aktami notarialnymi nr (...), zbiorami dokumentów nr (...) i (...) oraz postanowieniem Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 16 czerwca 2016 roku sygnatura akt I Ns 397/14, w ten sposób, że dokonał fizycznego podziału tej nieruchomości na działki nr (...) zgodnie z mapą do zasiedzenia sporządzoną w dniu 30 grudnia 2015 roku przez geodetę B. Z., przyjętą do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego przez Starostę (...) w dniu 25 stycznia 2016 roku identyfikator ewidencyjny P. (...) (...) i przyznać działkę nr (...) na wyłączną własność do majątkowej wspólności małżeńskiej wnioskodawcy S. G. i uczestniczki G. G. (1), a działkę nr (...) na współwłasność uczestniczce J. C. (1) w ¾ (trzech czwartych) częściach i uczestniczce D. S. w ¼ (jednej czwartej) części. Nadto Sąd zasądził na rzecz wnioskodawcy S. G. i uczestniczki G. G. (1) od uczestniczki J. C. (1) kwotę 1894 zł 03 gr, D. S. kwotę 631 zł 34 gr, tytułem dopłaty płatne w terminie trzech miesięcy od uprawomocnienie się niniejszego postanowienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminu płatności oraz ustalił, że wszyscy zainteresowani ponoszą koszty niniejszego postępowania w zakresie dotychczas przez siebie wydatkowanym. Sąd nie obciążył zainteresowanych wydatkami poniesionymi tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wniosku:

Wnioskodawca S. G. i jego żona G. G. (1) są współwłaścicielami na prawach wspólności małżeńskiej:

- działki nr (...),

- działki nr (...),

- udziału wynoszącego 1/4 w działce nr (...).

Uczestniczka J. C. (1) jest współwłaścicielką w 3/8 częściach, a uczestniczka D. S. jest współwłaścicielką w 1/8 części, działki nr (...). Pozostały udział 1/4 we współwłasności działki nr (...) był przedmiotem sprawy Sądu Rejonowego w Łasku sygnatura akt I Ns 397/14 i Sąd Okręgowy w Sieradzu postanowieniem z dnia 30 listopada 2016 roku stwierdził, że należący do spadkobierców po J. A. udział ¼ części we współwłasności działki nr (...) położonej w U. nabyli w drodze zasiedzenia po połowie:

a) J. C. (1) z dniem 01 czerwca 2001 roku,

b) S. G. i G. G. (1) na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej z dniem 12 stycznia 2009 roku. Ostatecznie zatem współwłaścicielami działki nr (...) są:

- S. G. i G. G. (1) na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej w 3/8 częściach,

- J. C. (1) w 4/8 częściach,

- D. S. w 1/8 części.

Na działce nr (...) znajduje się dom mieszkalny i wjazd na działkę nr (...) od ulicy (...). Na działce nr (...) znajduje się budynek gospodarczy. Na działce nr (...) znajduje się dom wybudowany przez uczestniczkę J. C. (1) i jej nieżyjącego męża J. C. (2), budynki gospodarcze zajmowane przez J. C. (1), wjazd od ulicy (...), podwórko pomiędzy działkami nr (...). Biegły geodeta sporządził mapę z podziałem działki nr (...) na dwie działki nr (...) według linii przebiegającej od południowego narożnika działki nr (...) do wschodniego narożnika działki nr (...). Podział taki zapewni możliwość pełnego i niezależnego korzystania i dostępu dla S. G. i G. G. (1) do działek nr (...), które stanowią ich wyłączną własność, oraz do budynków na tych działkach oraz możliwość pełnego i niezależnego korzystania i dostępu dla J. C. (1) i D. S. do budynku mieszkalnego i gospodarczego na działce nr (...), które to budynki są w posiadaniu w/w uczestniczek. Wartość rynkowa działki nr (...) (bez nakładów) wynosi 17886 zł 14 gr, a działki nr (...) (bez nakładów) wynosi 6691 zł 10 gr. Stan faktyczny ustalono na podstawach wymienionych w nawiasach. Sąd oddalił wnioski dowodowe pełnomocnika uczestniczek J. C. (1) i D. S. o: dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego, przesłuchanie uczestniczek, przesłuchanie świadków, oględziny nieruchomości, zwrócenie się do Wydziału Ksiąg Wieczystych, dopuszczenie dowodu z opinii biegłego geodety, zwrócenie się Starostwa Powiatowego ponieważ dowody te zostały zgłoszone na okoliczności związane z zarzutem zasiedzenia części działki nr (...), a zarzut ten jest niezasadny.

W pierwszej kolejności Sąd I instancji rozważył zarzuty zasiedzenia zgłoszone przez uczestniczki J. C. (1) i D. S.. Zarzuty te, w ocenie Sądu, są niezasadne. Uczestniczki zgłosiły zarzuty zasiedzenia: części działki nr (...) pod budynkiem mieszkalnym i pod budynkami gospodarczymi, działki nr (...) w części niezabudowanej budynkiem gospodarczym. Zasiedzenie działki nr (...) (w tym także w zakresie części tej działki pod budynkiem mieszkalnymi i gospodarczym) było przedmiotem postępowania, które toczyło się przed Sądem Rejonowym w Łasku sygnatura akt I Ns 397/14 i zakończyło się prawomocnie postanowieniem Sąd Okręgowy w Sieradzu z dnia 30 listopada 2016 roku. Sąd bada przesłanki do zasiedzenia kompleksowo. W wymienionym postanowieniu Sądu Okręgowego w Sieradzu stwierdzono zasiedzenie udziałów w działce nr (...) z datami 01 czerwca 2001 roku i 12 stycznia 2009 roku. Zatem ponowne badanie przesłanek do zasiedzenie części działki nr (...) przed w/w datami jest niedopuszczalne, ponieważ zostało już prawomocnie rozstrzygnięte. Od dnia 01 czerwca 2001 roku ( data wcześniejsza) nie minął jeszcze nawet krótszy okres posiadania samoistnego wymagany do zasiedzenia (20 lat), nie mogło zatem dojść do zasiedzenia części działki nr (...) inaczej niż to stwierdzono w prawomocnym postanowieniu Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 30 listopada 2016 roku. Z tego względu zarzut zasiedzenia części działki nr (...) jest niezasadny. Co do zarzutu zasiedzenia części działki nr (...), to uczestniczki J. C. (1) i D. S. reprezentowane przez fachowego pełnomocnika nie zgłosiły żadnych wniosków dowodowych na okoliczność posiadania samoistnego tej części działki nr (...). W piśmie z dnia 26 listopada 2018 roku ( k. 131-137 ) pełnomocnik uczestniczek zgłosił dowody jedynie na okoliczność posiadania samoistnego części działki nr (...) położone pod budynkami. Z uwagi na nieudowodnienie zarzutu zasiedzenia części działki nr (...), zarzut zasiedzenia w tym zakresie nie mógł zostać uwzględniony. Z przepisów art. 211 i 212 kc wynika, że zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, chyba, że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo, że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości, przez przyznanie tej rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli oraz przez sprzedaż rzeczy wspólnej.

Sąd uznał, że w niniejszej sprawie właściwy będzie podział fizyczny działki nr (...) na dwie działki zgodnie z mapą sporządzoną przez geodetę B. Z. ( k. 110 w aktach Sądu Rejonowego w Łasku sygnatura I Ns 397/14 ) Podział taki doprowadzi do powstania dwóch samodzielnych nieruchomości:

- każda z tych nieruchomości będzie miała swój niezależny dostęp do drogi publicznej – ul. (...) w U. ( działka (...) przylega do ulicy w części niezabudowanej na szerokości 6,44 m, a działka nr (...) ma zapewniony dostęp do ul. (...) przez sień przejazdową na działce nr (...)),

- S. G. i G. G. (1) otrzymają działkę nr (...), która ma dostęp do drogi publicznej przez działkę nr (...), działka nr (...) jest własnością wnioskodawcy i jego żony, działka nr (...) zapewni S. G. i G. G. (1) dostęp do budynku gospodarczego usytuowanego na działce nr (...) oraz do niezabudowanej części tej działki, działka nr (...) stanowi własność wnioskodawcy i jego żony,

- J. C. (1) i D. S. otrzymają działkę nr (...), na której jest usytuowany budynek mieszkalny zajmowany przez J. C. (1) i budynki gospodarcze wykorzystywane przez nią.

Sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika uczestniczek o poprowadzenie linii podziału działki nr (...) do narożnika budynku gospodarczego na działce nr (...), ponieważ przy takim podziale wnioskodawca i jego żona nie mieliby dostępu do niezabudowanej części działki nr (...), która stanowi ich własność.

Działkę nr (...) przyznano na współwłasność J. C. (1) w ¾ częściach i D. S. w ¼ części, ponieważ ułamki te w przybliżeniu odpowiadają udziałom tych uczestniczek w całej dzielonej działce nr (...) ( 4/8 części do 1/8 części). Z powyższych względów Sąd I instancji orzekł jak w punkcie 1 postanowienia. Wartość udziałów poszczególnych zainteresowanych we wspólnej nieruchomości wynosi:

- 9.216 zł 47 gr udział małżonków S. G. i G. G. (1) (wartość całej działki nr (...) ( 6.691,10 zł + 17.886,14 zł ) x 3/8 = 9.216,47 zł),

- 12.288 zł 62 gr udział J. C. (1) (wartość całej działki nr (...) (6.691,10 zł + 17.886,14 zł ) x 4/8 = 12.288,62 zł ),

- 3.072 zł 16 gr udział D. S. (wartość całej działki nr (...) ( 6.691,10 zł + 17.886,14 zł ) x 1/8 = 3.072,16 zł ).

Wnioskodawca S. G. i jego żona G. G. (1) otrzymali działkę nr (...) o wartości 6.691 zł 10 gr. Wartość ich udziału wynosi 9.216 zł 47 gr, a zatem powinni otrzymać dopłatę w kwocie 2.525 zł 37 gr (9.216,47 zł – 6.691,10 zł = 2.525, 37 zł )

Z powyższych względów od J. C. (1) i D. S. zasądzono na rzecz S. G. i G. G. (1) dopłatę wynoszącą w sumie 2.525 zł 37 gr, rozbijając ją proporcjonalnie do udziałów uczestniczek zobowiązanych do dopłaty we współwłasności nieruchomości. ( 2.525,37 zł x ¼ = 631,34 zł dopłata od D. S.; 2.525,37 x ¾ = 1.894,03 zł dopłata od J. C. (1)-punkt 2 postanowienia). Na podstawie art. 212 § 3 k.c. termin uiszczenia dopłat należnych od uczestniczek J. C. (1) i D. S. określono na 3 miesiące od uprawomocnienia się niniejszego postanowienia. Dopłaty nie są wysokie, ale uczestniczki muszą mieć czas na odłożenie w/w kwot z bieżących dochodów albo na uzyskanie ich z innego źródła, np. z pożyczki albo kredytu. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art.520 §1 k.p.c. O wydatkach poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Łasku orzeczono na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. w związku z art. 83 ust.2 i art. 113 ust.1, 2 i 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Apelację od powyższego orzeczenia w ustawowym terminie wywiódł pełnomocnik uczestniczek J. C. (1) oraz D. S., który zaskarżył postanowienie w całości i zarzucił mu:

I.  naruszenie art. 233 k.p.c przez dowolną, wadliwą oraz sprzeczną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na niewłaściwym przyjęciu przez Sąd I instancji, że:

-

postanowienie w sprawie I Ns 397/14 dotyczyło tożsamego zakresu zasiedzenia co zgłoszone w niniejszym postępowaniu, podczas gdy J. C. (1) wniosła o stwierdzenie zasiedzenia fizycznie wydzielonej części nieruchomości położonej w miejscowości U. obręb 1 przy ul. (...), składającej się z części działki o nr ew. (...), dla której nie ma urządzonej księgi wieczystej, na którym to gruncie wybudowany jest dom mieszkalny oraz o stwierdzenie, że wnioskodawczyni J. C. (1) nabyła przez zasiedzenie w dniu 2 czerwca 2001 r. własność fizycznie wydzielonej części nieruchomości położonej w miejscowości U. obręb 1 przy ul. (...), składającej się z części działki o nr ew. (...), dla której nie ma urządzonej księgi wieczystej, na którym to gruncie wybudowany jest budynek gospodarczy; o stwierdzenie, że wnioskodawczyni J. C. (1) nabyła przez zasiedzenie w dniu 2 czerwca 2001 r. własność fizycznie wydzielonej części nieruchomości położonej w miejscowości U. obręb 1 przy ul. (...), składającej się z części działki o nr ew. (...), dla której nie ma urządzonej księgi wieczystej, składającej się z gruntów położonych pod budynkiem mieszkalnym oraz pod budynkiem gospodarczym; o stwierdzenie, że wnioskodawczyni J. C. (1) nabyła przez zasiedzenie w dniu 2 czerwca 2001 r. własność fizycznie wydzielonej części nieruchomości położonej w miejscowości U. obręb 1 przy ul. (...), składającej się z gruntu graniczącego z działką (...) (granica wzdłuż ściany budynku S. G. i G. G. (1)) i graniczącego z działkami- (...) oraz (...) (punkty graniczne 251,250). Tak więc w/w zakres istotnie różni się od rozstrzyganego w postępowaniu w sprawie I Ns 397/14,

-

brak uwzględnienia okoliczności przytaczanych przez J. C. (1) i D. S. w szczególności w piśmie z dnia 28 września 2017 r. obrazujących zakres posiadania gruntu przez J. C. (1) a także w piśmie z dnia 26 listopada 2018r. w którym zgłoszony został zarzut zasiedzenia

II.  naruszenie art. 233 § 1 i 2 w zw. z art. 278 §1 k.p.c. i uznanie opinii - sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania, określającą granicę działki (...) - jako podstawę do określenia obszaru i granic gruntów do zniesienia współwłasności - w sytuacji, gdy opinia ( a w szczególności mapa) ta została sporządzona sprzecznie z zakresem posiadania wnioskodawcy i skarżących uczestniczek,

III.  naruszenie art. 217§1 i 2 k.p.c., przez oddalenie wniosków zgłoszonych pismem z dnia 26 listopada 2018 roku o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania J. C. (1) i D. S. jako strony, dowodu z przesłuchania świadków A. S. i K. C., dołączenie do przedmiotowego postępowania akt sprawy o sygn. I Ns 397/14, prowadzonej przed tutejszym Sądem; dowodu z oględzin przedmiotowej nieruchomości (naoczni); zwrócenie się do Sądu Rejonowego w Łasku Zamiejscowy Wydział VI Ksiąg Wieczystych w P.; dowodu z opinii biegłego geodety; zwrócenie się do Starostwa Powiatowego w P., Wydział Geodezji - na okoliczność samoistnego posiadania przez J. C. (1) części nieruchomości stanowiącej działkę o nr (...) w zakresie gruntu pod budynkami gospodarskimi i budynkiem mieszkalnym przez okres przekraczający 30 lat - a całkowicie błędne przyjęcie, że w sprawie I Ns 397/14 sprawa dotycząca zasiedzenie została już prawomocnie osądzona.

Powyższe uchybienia, w ocenie skarżącego, doprowadziły do naruszenie prawa materialnego tj: art. 172 §1 i 2 k.c. w związku z art. 366 k.p.c. przez jego wadliwe zastosowanie i stwierdzenie, że nie doszło do zasiedzenia i uznanie, że grunty wskazane we wniosku o stwierdzenie zasiedzenia zostały prawomocnie osądzone w sprawie I Ns 397/14.

W oparciu o w/w zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i stwierdzenie że: wnioskodawczyni J. C. (1) nabyła przez zasiedzenie w dniu 2 czerwca 2001 r. własność fizycznie wydzielonej części nieruchomości położonej w miejscowości U. obręb 1 przy ul. (...), składającej się z części działki o nr ew. (...), dla której nie ma urządzonej księgi wieczystej, na którym to gruncie wybudowany jest dom mieszkalny, wnioskodawczyni J. C. (1) nabyła przez zasiedzenie w dniu 2 czerwca 2001 r. własność fizycznie wydzielonej części nieruchomości położonej w miejscowości U. obręb 1 przy ul. (...), składającej się z części działki o nr ew. (...), dla której nie ma urządzonej księgi wieczystej, na którym to gruncie wybudowany jest budynek gospodarczy, wnioskodawczyni J. C. (1) nabyła przez zasiedzenie w dniu 2 czerwca 2001 r. własność fizycznie wydzielonej części nieruchomości położonej w miejscowości U. obręb 1 przy ul. (...), składającej się z części działki o nr ew. (...), dla której nie ma urządzonej księgi wieczystej, składającej się z gruntów położonych pod budynkiem mieszkalnym oraz pod budynkiem gospodarczym, wnioskodawczyni J. C. (1) nabyła przez zasiedzenie w dniu 2 czerwca 2001 r. własność fizycznie wydzielonej części nieruchomości położonej w miejscowości U. obręb 1 przy ul. (...), składającej się z gruntu graniczącego z działką (...) (granica wzdłuż ściany budynku S. G. i G. G. (1)) i graniczącego z działkami- (...) oraz (...) (punkty graniczne 251,250), ewentualnie wnoszę o uchylenie postanowienia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania w celu przeprowadzenia zawnioskowanych dowodów a w szczególności dowodu z opinii biegłego gdzie biegły wskazałby jaką wartość przedstawiają części nieruchomości gruntowych w wersji tak to uczynił biegły (w opinii sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania) dotychczas a w następnych wariantach wyceniłby grunty jakimi włada J. C. (1) lecz z pominięciem gruntu- części nieruchomości położonej w miejscowości U. obręb 1 przy ul. (...), składającej się z działki o nr ew. (...), dla której nie ma urządzonej księgi wieczystej, składającej się z gruntów położonych pod budynkiem mieszkalnym oraz budynkami gospodarczymi wraz z tymi budynkami jako częściami składowymi nieruchomości gruntowych. Nadto skarżący wniósł o zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz uczestniczek 2-3 kosztów postępowania wg norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa adwokackiego.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od uczestniczek J. C. (1) i D. S. na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja uczestniczek postępowania okazała się niezasadna.

Na wstępie uwag wskazać należy, iż wszystkie zarzuty skarżących koncentrowały się wokół nieuwzględnienia przez Sąd I instancji zarzutu zasiedzenia części nieruchomości objętej wnioskiem. Zarzut ten jednak w świetle rozstrzygnięcia w sprawie I Ns 397/14 - jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy - nie mógł odnieść zamierzonego skutku. W postanowieniu z dnia 30 listopada 2016 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu w sprawie o sygn. akt I Ca 393/16 stwierdził bowiem, że udział w wysokości ¼ części we współwłasności nieruchomości objętej wnioskiem w przedmiotowej sprawie nabyli w drodze zasiedzenia po połowie: J. C. (1) i małżonkowie S. i G. G. (2). W wyniku tego rozstrzygnięcia zainteresowani stali się współwłaścicielami nieruchomości będącej przedmiotem niniejszego postępowania w częściach ułamkowych.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawodawca wyróżnia dwa rodzaje współwłasności – współwłasność w częściach ułamkowych (zwaną też współwłasnością zwykłą) oraz współwłasność łączną. Współwłasność w częściach ułamkowych jest samodzielnym stosunkiem prawa rzeczowego, niezwiązanym ze stosunkiem innego rodzaju. To właśnie ten rodzaj współwłasności jest uregulowany w przepisach art. 195–221 k.c., a jego podstawową cechą jest to, że każdemu ze współwłaścicieli przysługuje udział w prawie własności rzeczy określony ułamkiem (najczęściej zwykłym), zaś udziały te nie muszą być równe. Według najczęściej cytowanej w literaturze teorii podziału prawa, podziałowi podlega nie rzecz, lecz prawo własności na rzeczy wspólnej. Każdemu ze współwłaścicieli, w myśl tej teorii, przysługuje pełne prawo własności, ale w odniesieniu do idealnie wyodrębnionej części rzeczy wspólnej. W przeciwieństwie do współwłasności łącznej każdy ze współwłaścicieli może rozporządzić swoim udziałem tj. zbyć, darować, wydzierżawić itd. i to w dodatku bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Pomimo istnienia udziałów we wspólnym prawie żaden ze współwłaścicieli nie dysponuje fizycznie wydzieloną częścią rzeczy - jak już wcześniej wspomniano przedmiot współwłasności jest jeden. W świetle powyższego nie sposób zgodzić się ze skarżącymi, że rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 30 listopada 2016 roku nie dotyczy tej samej części spornej nieruchomości co zarzut zasiedzenia w przedmiotowej sprawie. Skarżące bowiem na rozprawie apelacyjnej w dniu 24 lipca 2019 r. wyraźnie wskazały na mapie, iż zarzut zasiedzenia dotyczy części nieruchomości znajdujących się pod budynkami. Zgodnie z treścią art. 46 k.c. nieruchomością są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Budynki są zatem częściami składowymi nieruchomości. Skoro zaś Sąd Okręgowy w Sieradzu w sprawie I Ca 393/16 rozstrzygnął o prawie własności nieruchomości ( jej części wynoszącej ¼) to tym samym orzeczenie to odnosi się do całej nieruchomości bowiem współwłasność polega na tym, że dana rzecz należy niepodzielnie do wszystkich współwłaścicieli, zaś każdemu ze współwłaścicieli przysługują wszystkie atrybuty prawa własności (tzn. wszystkie uprawnienia składające się na własność). Niepodzielność oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy, a nie do jej fizycznie wydzielonej części odpowiadającej udziałowi (art. 195 k.c.). W oparciu o powyższe stwierdzić należy, że skarżący w swym środku odwoławczym w istocie domaga się zmiany prawomocnego rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 30 listopada 2016 roku wydanego w sprawie I Ca 393/16. Tymczasem po myśli art. 365 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. prawomocne orzeczenie wydane jest wyposażone w moc wiążącą, która dotyczy stron postępowania oraz sądu, który orzeczenie to wydał, a ponadto innych sądów oraz innych organów państwowych i organów administracji publicznej. W świetle przytoczonej argumentacji nie budzi więc wątpliwości, że zarówno Sąd Rejonowy w Łasku jak i Sąd II instancji rozpoznający apelację związane były wskazanym orzeczeniem Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 30 listopada 2016 r. w sprawie I ACa 393/16. Tym samym automatycznie nie istniały podstawy do uwzględnienia zarzutów podniesionych w środku odwoławczym przez uczestniczki postępowania J. C. (1) i D. S..

Mając powyższe na uwadze, wobec bezzasadności zarzutów sformułowanych w apelacji uczestniczek postępowania oraz nieujawnienia okoliczności, które winny być uwzględnione w toku postępowania drugoinstancyjnego z urzędu, Sąd Okręgowy oddalił apelację w oparciu o treść art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 520 § 2 k.p.c. w zw. z § 5 ust. 6 oraz § 10 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 poz. 1800).