Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2019 roku

Sąd Rejonowy w Puławach, II Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Sądu Rejonowego Aneta Milczek

w obecności protokolanta: starszy sekretarza sądowego Agnieszki Pyszczak

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu w dniu 25.06.2019r. , 10.09.2019r.

sprawy L. R., syna A. i J. z domu K., urodzonego (...) w Ż.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 9 sierpnia 2018 roku w P., woj. (...), kierował groźby uszkodzenia ciała oraz uszkodzenia mienia w postaci telefonu komórkowego wobec M. L. (1), które to wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem miał ograniczoną w stopniu znacznym,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.;

II.  w dniu 14 lutego 2019 roku w P., woj. (...), kierował groźby zabójstwa wobec M. L. (1), które to wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem miał ograniczoną w stopniu znacznym,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

III.  w dniu 14 lutego 2019 roku w P., woj. (...), działając w sposób umyślny dokonał uszkodzenia samochodu osobowego marki F. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że uderzał laską w deskę rozdzielczą i karoserię przedmiotowego samochodu powodując pęknięcie obudowy zegarów i odłamanie jej zaczepu, pęknięcie przedniej szyby oraz wgłębienie na tzw. Grillu w okolicy lewego reflektora, czyniąc swym działaniem straty na łączną kwotę 600 zł, działając na szkodę M. L. (1), przy czym w czasie popełnienia przestępstwa zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem miał ograniczoną w stopniu znacznym,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.;

IV.  w dniu 14 lutego 2019 roku w P., woj. (...), naruszył nietykalność cielesną M. L. (1) w ten sposób, że uderzył go laską w lewe ramię i lewą rękę, przy czym w czasie popełnienia przestępstwa zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem miał ograniczoną w stopniu znacznym,

tj. o czyn z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

I.oskarżonego L. R. uznaje za winnego popełniania zarzucanych mu czynów wyczerpujących w pkt I dyspozycję art. 190 § 1 k.k. zw. z art. 31 § 2 k.k. , w pkt II dyspozycję art. 190§1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. , w pkt III dyspozycję art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k., przy czym ustala wartość szkody na kwotę 980 zł, w pkt IV dyspozycję art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i za to: za czyn z pkt I i II, ustalając, iż stanowią ciąg przestępstwa na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; za czyn z pkt II na podstawie art. 288 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z pkt IV na podstawie art. 217 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 ( trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. orzeczone kary pozbawienia wolności łączy i jako karę łączną wymierza oskarżonemu karę 10 ( dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności ;

III. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 15 lutego 2019r. godzina 15.00 do dnia 11 września 2019r. przy czym jeden dzień tymczasowego aresztowania jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

IV.na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 980 ( dziewięćset osiemdziesiąt) złotych;

V.na podstawie art. 41a § 1 i 4 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz zbliżania się do pokrzywdzonego M. L. (1) na odległość 10 metrów przez okres 3 ( trzech) lat ;

VI. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. J. kwotę 1166.04 (tysiąc sto sześćdziesiąt szewc 04/100) złotych tytułem obrony oskarżonego wykonywanej z urzędu;

VII. zwalnia oskarżonego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygnatura akt : II K 172/19

UZASADNIENIE

L. R. oraz M. L. (1) od pewnego czasu nie pozostawali w najlepszych relacjach. Do nieporozumień dochodziło na tle rozliczeń za mieszkanie, gdyż M. L. (1) jest w zarządzie Spółdzielni Mieszkaniowej. W dniu 9 sierpnia 2018 roku w P., woj. (...), L. R. kierował groźby uszkodzenia ciała oraz uszkodzenia mienia w postaci telefonu komórkowego wobec M. L. (1), które to wzbudziły u niego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Następnie podobna sytuacja miała miejsce w dniu 14 lutego 2019r. L. R. ponownie kierował groźby zabójstwa wobec M. L. (1), które to wzbudziły u niego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Tego dnia L. R. działając w sposób umyślny dokonał uszkodzenia samochodu osobowego marki F. (...) o nr rej. (...) należącego do M. L. (1). L. R. dokonał tego uszkodzenia w ten sposób, że uderzał laską w deskę rozdzielczą i karoserię przedmiotowego samochodu powodując pęknięcie obudowy zegarów i odłamanie jej zaczepu, pęknięcie przedniej szyby oraz wgłębienie na tzw. grillu w okolicy lewego reflektora, czyniąc swym działaniem straty na łączną kwotę 980 zł działając na szkodę M. L. (1). Ponadto w tym dniu L. R., naruszył nietykalność cielesną M. L. (1) w ten sposób, że uderzył go laską w lewe ramię i lewą rękę. L. R. w czasie popełnienia przestępstw zdolność rozpoznania znaczenia czynów oraz pokierowania swoim postępowaniem miał ograniczoną w stopniu znacznym.

( zeznania świadków: M. L. (1) k. 165-166,2-4,5-6,26, R. G. k. 166-166v,16-17, M. B. (1) k. 167- 167v,77v, M. B. (2) k. 252v-253 oraz opinia z zakresu ruchomości k. 209-223, opinia psychiatryczna k.66-67, częściowe wyjaśnienia oskarżonego k. 163v-166,34-35, protokoły oględzin k. 8,12-14,56-58,19-21,61-62, protokół zatrzymania osoby k. 22-23).

Oskarżony nie przyznał się do popełniania zarzucanych mu czynów przedstawiając odmienny przebieg zdarzeń będących przedmiotem badania przez Sąd w sprawie niniejszej ( k.163v-166,34-35).

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie jakim nie przyznawał się popleśnienia zarzucanych mu czynów polegających na kierowaniu gróźb karalnych wobec pokrzywdzonego, uszkodzenia mienia oraz naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w opisanym wyżej zakresie są tylko prostą negacją zaistniałych faktów, nie popartą żadnym materiałem dowodowym. Wyjaśnienia oskarżonego stoją w sprzeczności z zeznaniami świadków: M. L. (1), R. G., M. B. (3), M. B. (2) , które to dowody Sąd obdarzył wiarą.

Zdaniem Sądu wyjaśnienia oskarżonego w tej części są próbą uniknięcia odpowiedzialności karnej, dlatego też są nieszczere, nieprawdziwe i nieobiektywne i nie zasługują na wiarę.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności wyjaśniania oskarżonego jedynie w zakresie pozostawania w konflikcie z M. L. (1), gdyż jest to okoliczność bezsporna.

Za wiarygodne uznano zeznania M. L. (1) (k. 165-166,2-4,5-6,26), który zeznawał na okoliczność dokonanych przez oskarżonego czynów, wypowiadania gróźb karalnych, uszkodzenia mienia oraz naruszenia nietykalności cielesnej.

Z uwagi na to, iż zeznania ww. świadka były logiczne i rzeczowe to brak jest podstaw do ich kwestionowania. Nie może zdyskredytować zeznań ww. świadka fakt, iż pozostaje on w konflikcie z oskarżonym. Zwrócić należy uwagę, iż zeznania te korespondują z obiektywnym materiałem dowodowym w postaci zeznań R. G. i M. B. (3), którzy jako osoby obce dla stron i nie zainteresowane rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie, nie mieli podstaw do fałszywych przedstawiania faktów. To powoduje, iż nie ma podstaw do odrzucenia zeznań pokrzywdzonego. Świadkowie R. G. oraz M. B. (3) potwierdzali okoliczności w zakresie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu w wyroku czynów. Z zeznań tych wynika, iż oskarżony wypowiadał groźby zabójstwa wobec pokrzywdzonego także w ich obecności, ponadto wskazywali na irracjonalne zachowanie oskarżonego, o których mówił sam pokrzywdzony. Taki wniosek można wyciągnąć także z zeznań syna oskarżonego A. R..

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania M. B. (2) ( k.252-253v) córki pokrzywdzonego, która opisywała przebieg zdarzenia z sierpnia 2018r. Zeznania świadka w pełni korelowały z zeznaniami pokrzywdzonego. Świadek jako córka pokrzywdzonego miała uzasadnione podwody aby okoliczności zdarzenia przedstawić w świetle korzystnym dla oskarżyciela posiłkowego, jednakże z uwagi na to, iż zeznania te były rzeczowe i logiczne a ponadto korespondowały z zeznaniami pokrzywdzonego, natomiast odnośnie irracjonalnego zachowania oskarżonego także z zeznaniami funkcjonariuszy policji, to Sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania

Nie poszerzyły znacząco materiału dowodowego zeznania A. R. (k.108,39v) syna oskarżonego, który nie posiadał szczegółowej wiedzy na temat zdarzeń z udziałem jego ojca i M. L. (2). Z jego zeznań natomiast wynikało, w jaki sposób jego ojciec zachowuje się na co dzień twierdząc, iż jego zachowanie jest nienaturalne i obawia się o zdrowie i życie matki, z którą ojciec zamieszkuje.

Wyżej przedstawiony stan faktyczny w zakresie kierowania groź karalnych wobec pokrzywdzonego, uszkodzenia mienia oraz naruszenia nietykalności cielesnej Sąd ferujący orzeczenie w pierwszym rzędzie ustalił, na podstawie zeznań pokrzywdzonego, funkcjonariuszy policji oraz córki pokrzywdzonego a także częściowych wyjaśnień oskarżonego w zakresie pozostawania w konflikcie z pokrzywdzonym. Co do zasady ich wypowiedzi pozbawione są sprzeczności, zaś wsparte pozostałym materiałem dowodowym w postaci dowodów z dokumentów w postaci protokołów oględzin ( k. 8,12-14,56-58,19-21,61-62), protokołu zatrzymania osoby ( k. 22-23) dają przekonujący obraz tego, że L. R. dopuścił się przypisanych mu w wyroku czynów.

O tym, że jego wyjaśnienia oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów nie znalazły uznania Sądu przesądziły, zatem inne dowody, które z jego wypowiedziami zostały zderzone.

Odnosząc się do dowodu z opinii biegłego z zakresu ruchomości stwierdzić należy, ze jest ona pełna, logiczna i wewnętrznie bezsprzeczna a jej wnioski jednoznaczne ( k.209-219). Z opinii wynika, jaka była wartość uszkodzeń pojazdu marki F. (...), co było podstawą dokonania takich wyliczeń, na jakiej metodzie się opierał się biegły przy dokonywaniu tych wyliczeń. Dlatego też brak jest podstaw do jej kwestionowania. Sąd przyjął wartość uszkodzeń na kwotę 980 zł, gdyż biorąc pod uwagę rok produkcji pojazdu przyjęcie wartości na kwotę 3343,85 zł byłaby nieuzasadnione i nie stanowiłoby rzeczywistej straty poniesionej przez pokrzywdzonego a wręcz nadmiernie ją rekompensowało.

Jako wiarygodną Sąd ocenił biegłych psychiatrów oraz psychologa z której wynika, iż u oskarżonego rozpoznano zaburzenia zachowania i osobowości na podłożu zmian organicznych (...) oraz łagodne zaburzania procesów poznawczych. Nie rozpoznano choroby psychicznej oraz upoośledzenia umysłowego. W okresie zarzucanych mu czynów zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania postepowaniem była ograniczona w stopniu znacznym. Oskarżony może brać udział w postepowaniu, nie może bronić się w sposób samodzielny i rozsądny. Nie ma wskazań do zastosowania środków zabezpieczających (k. 66-67). Przedmiotową opinię Sąd ocenił jako wiarygodną albowiem była ona rzeczowa i w sposób profesjonalny i kompleksowy rozważała przedmiot badania przez biegłych.

Sąd w całej rozciągłości uznał za miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie treści wypływające ze zgromadzonych dokumentów. Całość dokumentacji, jaka została zebrana w sprawie, nie była kwestionowana, sporządzona przez uprawnione osoby, działające w ramach przysługujących im kompetencji, dawała podstawę, do przyjęcia jej, za miarodajną, w procesie ustalania stanu faktycznego.

L. R. aktem oskarżenia zarzucano popełnienie czynów z art. 190 § 1 k.k., art. 288 § 1 k.k., art. 217§ 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

Zgodnie z treścią art. 190 § 1 k.k. kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2, przy czym zgodnie z art. 190 § 2 k.k. ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.

Dokonując prawnokarnej oceny czynów przypisanych oskarżonym, Sąd miał na uwadze, że dla zaistnienia przestępstwa określonego w art. 190 § 1 k.k. niezbędne jest wykazanie, iż wymienione w nim przesłanki – groźba popełnienia przestępstwa oraz obawa zagrożonego, iż ta groźba popełnienia przestępstwa będzie spełniona, występują łącznie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.01.1998 r., V KKN 19/97, opubl. Prok. i Pr z 1998, nr 7-8, poz. 4). Do wypełnienia stanu faktycznego z art. 190 § 1 k.k. nie jest konieczne, aby sprawca miał rzeczywiście groźbę wykonać, ani też, by istniały obiektywne możliwości jej spełnienia. Wskazać bowiem należy, iż znamię występku z art. 190 § 1 k.k. polegające na wzbudzeniu w zagrożonym obawy spełnienia groźby, należy oceniać subiektywnie, z punktu widzenia zagrożonego i wystarczy, aby groźba wzbudziła w zagrożonym przekonanie, że jest poważna i zachodzi prawdopodobieństwo jej ziszczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17.04.1997 r., II KKN 171/96, opubl. Prok. i Pr. z 1997, nr 10, poz. 4). Nadto, groźba ta może być wyrażona nie tylko słownie, lecz przez każde zachowanie sprawcy, jeżeli w sposób nie budzący wątpliwości uzewnętrznia ono groźbę popełnienia przestępstwa na szkodę osób wymienionych w tym przepisie i wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę jej spełnienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24.08.1987 r., I KR 225/87, opubl. OSNKW z 1988, nr 3-4, poz. 21).

Zgodnie z przepisem art. 288 § 1 k.k. kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdaną do użytku podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat.

W art. 288 §1 k.k. ujęto czyn zabroniony zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatną do użytku cudzą rzecz oraz zbliżony czyn. Specyfiką tego przestępstwa zasadniczo jest zamach na strukturę fizyczną danej rzeczy. Stąd też trafnie wskazuje się w doktrynie, że art. 288 § 1 k.k. chroni integralność i nienaruszalność cudzej rzeczy oraz związaną z daną rzeczą zdolność do niezakłóconego użytkowania jej zgodnie z jej przeznaczeniem. Możliwość niezakłóconego korzystania z rzeczy jest bowiem oczywistym atrybutem prawa własności lub innego prawa rzeczonego czy też prawa obligacyjnego do danej rzeczy (tak M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas , Przestępstwa, s. 226; wyr. SN z 9.12.2003 r., III KK 165/2003, OSNwSK 2003, poz. 2652). Ponieważ art. 288 § 1 k.k. mówi o rzeczy, to oznacza to, że chodzi tu nie tylko o rzeczy ruchome, ale także o nieruchomości ( J. Piskorski, w: SPK, t. 9, s. 351). Zniszczenie rzeczy to niewątpliwie zachowanie mające na celu całkowite unicestwienie rzeczy lub pozbawienie jej istotnych, pierwotnych cech użytkowych. W tym drugim przypadku nie jest wykluczone jakiekolwiek inne przeznaczenie rzeczy, ale na skutek czynu sprawcy, nie jest możliwe jej używanie, zgodne z dotychczasowym przeznaczeniem ( M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas , Przestępstwa, s. 229; M. Kulik , Przestępstwo, s. 63–64).Uszkodzenie rzeczy to na pewno taka ingerencja w strukturę materialną rzeczy, która może powodować czasowe lub nawet trwałe ograniczenie jej dotychczasowych walorów użytkowych ( J. Piskorski, w: SPK, t. 9, s. 356). Trafnie jednak podkreśla się, że uszkodzenie rzeczy nie zawsze musi się wiązać z ograniczeniem dotychczasowej funkcjonalności rzeczy, ale na pewno chodzi tu o taką ingerencję w strukturę materialną rzeczy, która powoduje szkodę, tj. konieczność przywrócenia stanu poprzedniego ( M. Kulik , Przestępstwo, s. 71). Zniszczenie a uszkodzenie rzeczy. W praktyce mogą wystąpić problemy z oceną czy w danym przypadku mamy do czynienia ze zniszczeniem czy też uszkodzeniem rzeczy. W obu bowiem przypadkach może wystąpić sytuacja, w której przywrócenie stanu poprzedniego będzie niemożliwe. Na pewno jednak jako zniszczenie należy ocenić sytuację fizycznego unicestwienia fizycznej struktury danej rzeczy (zburzenie, spalenie), natomiast jako uszkodzenie rzeczy ocenimy czyn sprawcy, gdzie mimo ingerencji w strukturę fizyczną rzeczy, jest możliwe jej przywrócenie do stanu poprzedniego ( M. Kulik , Przestępstwo, s. 65–66). Uczynienie rzeczy niezdatną do użytku . Trzecia czynność wykonawcza to uczynienie rzeczy niezdatną do użytku, co niewątpliwie oznacza pozbawienie rzeczy jej właściwości użytkowych, ale bez naruszenia jej substancji, struktury fizycznej ( J. Piskorski, w: SPK, t. 9, s. 356). Trafnie podkreśla się przy tym, że rzecz niezdatna do użytku to zasadniczo rzecz, która zewnętrznie nie wykazuje cech ingerencji sprawcy, ale która jednak z uwagi na jego czyn nie nadaje się całkowicie lub częściowo do użytku ( M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas , Przestępstwa, s. 230).

W art. 217 k.k. ustawodawca przewidział odpowiedzialność karną za przestępstwo naruszenia nietykalności cielesnej człowieka, które ma na celu przede wszystkim ochronę zachowania integralności osobistej, tj. swobody dysponowania swoim ciałem w sposób wolny od jakichkolwiek oddziaływań na nie wbrew woli pokrzywdzonego.

Przyjmuje się powszechnie, że dobrem chronionym przestępstwa określonego w art. 217 k.k. jest nietykalność cielesna stanowiąca jedno z podstawowych dóbr osobistych człowieka ( J. Wojciechowski, w: Wąsek (red.), Kodeks karny, t. 1, 2004, s. 1135). Istotą tej ochrony jest zagwarantowanie człowiekowi wolności od fizycznych oddziaływań na jego ciało ( M. Mozgawa, Ustawowe znamiona czynu zabronionego, s. 67). Przepis ten nie chroni zatem integralności cielesnej, gdyż jego celem nie jest zagwarantowanie ochrony przed wyrządzeniem szkody w postaci uszkodzeń ciała (temu służą przede wszystkim przestępstwa stypizowane w rozdziale XIX KK), ale ma przeciwdziałać raczej zamachom fizycznym, których celem jest okazanie drugiemu człowiekowi braku szacunku przez nieposzanowanie jego woli co do postępowania z jego ciałem. Słusznie zauważa J. Raglewski , że nietykalność cielesna to wolność każdego człowieka przed niechcianym naruszeniem sfery jego cielesności, a zatem każdy człowiek ma prawo oczekiwać od innych ludzi, że nie będzie przez nich dotykany wbrew swej woli ( J. Raglewski, w: Zoll (red.), Kodeks karny, t. 2, 1999, s. 844). W tym sensie dobrem chronionym przez art. 217 § 1 k.k. będzie również godność osobista człowieka. W orzecznictwie powstałym na gruncie k.k. z 1969 r. Sąd Najwyższy przyjął, że komentowany przepis chroni: "nietykalność osobistą obywatela przed agresywnymi działaniami, mającymi charakter zniewagi czynnej" (wyr. SN z 28.12.1979 r., V KRN 277/79, OSNPG 1980, Nr 7, poz. 93; wyr. SN z 25.1.1973 r., I KR 319/72, Biul. SN 1973, Nr 6, poz. 113).

Akceptując powyższe poglądy Sądu Najwyższego, Sąd Rejonowy uznał, że oskarżony dopuścił się czynów opisanych w art. 190 § 1 k.k., ponad wszelką wątpliwość ustalił też, iż groźby faktycznie wzbudziły u pokrzywdzonym obawę ich spełnienia. Nadto pokrzywdzony jasno i wyraźnie przyznał, że obawia się o swoje zdrowie i życie. Stwierdzić też należy, iż każdy przeciętny człowiek o porównywalnych do pokrzywdzonego cechach osobowości, psychiki, intelektu i umysłowości w porównywalnych warunkach uznałby te groźby za realne i wzbudzające obawę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16.02.2007 r., opubl. OSNKW 2007, nr 1, poz. 465). Podkreślić należy, iż w skład znamion przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. nie wchodzi istnienie zamiaru spełnienia groźby, ani nawet nie jest konieczne obiektywne niebezpieczeństwo realizacji groźby. Nie ma zatem znaczenia, czy oskarżony chciał w przyszłości zrealizować groźby pozbawienia życia pokrzywdzonego oraz uszkodzenia mienia. Istotne jest, aby zagrożony nie wiedział o tym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.04.2008 r., IV KK 471/07, opubl. Prok. i Pr. - wkł. 2008, Nr 10, poz. 9; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.02.2006 r., III KK 262/05, LEX nr 180801). Jednocześnie zauważyć należy, iż w niniejszej sprawie nie można uznać, jakoby groźby oskarżonego miały charakter żartu, czy tylko postraszenia pokrzywdzonego skoro zrodziły u niego uzasadnioną obawę ich spełnienia, a więc obiektywnie były możliwe do spełnienia.

Jak pozwolił ustalić materiał dowodowy oskarżony w sposób umyślny dokonał uszkodzenia samochodu osobowego marki F. (...) o nr rej. (...) należącego do M. L. (1). L. R. dokonał tego uszkodzenia w ten sposób, że uderzał laską w deskę rozdzielczą i karoserię przedmiotowego samochodu powodując pęknięcie obudowy zegarów i odłamanie jej zaczepu, pęknięcie przedniej szyby oraz wgłębienie na tzw. grillu w okolicy lewego reflektora, czyniąc swym działaniem straty na łączną kwotę 980 zł, podobnie jak dokonał naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego w ten sposób, ze uderzył go laską w lewe ramię i lewą rękę. L. R..

Wartościując zachowanie L. R. względem M. L. (1) przez pryzmat tego, co wyżej, stwierdzić trzeba, że wszystkie znamiona czynów z art. 190 § 1 k.k., art. 288 § 1 k.k. oraz art. 217§ 1 k.k. zostały wypełnione.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości zachowań oskarżonego Sąd uwzględnił ustalony zamiar bezpośredni, przy tym wpisujący się w znamiona inkryminowanych mu czynów.

Konsekwencją uznania winy oskarżonego stało się podjęcie odpowiedniej reakcji penalnej na popełnione przestępstwa

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę wszystkie dyrektywy jej wymiaru
a zawarte w art. 3 k.k., art. 58 § 1 k.k. i art. 53 k.k.

Sąd wymierzył oskarżonemu za czyny z pkt I i II po przyjęciu ciągu przestępstw karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z pkt III karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z pkt IV karę 3 miesięcy pozbawienia wolności i jako karę łączną wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd miał na uwadze, aby kary jednostkowe nie przekraczały stopnia winy, uwzględniając ustalony stopień społecznej szkodliwości czynów, naruszone dobra prawne.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynów i nie przekracza stopnia winy. Sąd jednak nie znalazł podstaw do zastosowania wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary ze względu na popełnienie czynów w warunkach ograniczonej poczytalności. Przeciwskazaniem do zastosowania tej instytucji było przede wszystkim zachowanie oskarżonego oraz obawy pokrzywdzonego o swoje życie i zdrowie ze strony oskarżonego.

Wymierzając karę Sąd miał także na względzie sytuację materialną oskarżonego jego właściwości i warunki osobiste oraz nie pominięto, iż nie był uprzednio karany sądownie.

Oskarżony jest dorosłym człowiekiem, doświadczonym życiowo. Z całą pewnością miał świadomość bezprawności i naganności czynów, których się dopuścił oraz że w świetle okoliczności towarzyszących jego działaniu brak jest jakichkolwiek przesłanek, które usprawiedliwiając jego czyny, wyłączyłyby odpowiedzialność karną, z uwagi na brak winy lub bezprawności czynu. Można też było od niego wymagać zachowania zgodnego z prawem w sytuacji w jakiej się znalazł.

Sąd uznał jednak, iż w tym przypadku jest potrzeba izolacyjnego oddziaływania na postawę sprawcy. Sąd wymierzając w/w karę brał również pod uwagę cele prewencji indywidualnej i generalnej.

W ocenie Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara odpowiada społecznemu poczuciu sprawiedliwości, udowadnia oskarżonemu nieefektywność popełnionych przestępstw.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 980 ( dziewięćset osiemdziesiąt) złotych zgodnie z wnioskiem pokrzywdzonego. Nadto na podstawie art. 41a § 1 i 4 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz zbliżania się do pokrzywdzonego M. L. (1) na odległość 10 metrów przez okres 3 ( trzech) lat z uwagi na zachowanie oskarżonego, a przede wszystkim obawy pokrzywdzonego co do jego zachowania.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania.

O kosztach obrony z urzędu rozstrzygnięto na podstawie treści Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2017r. poz. 1796.).

Orzeczenie o kosztach sądowych uzasadnia art. 624 § 1 k.p.k.

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku.